| Gepost op dinsdag 20 december 2011 - 09:29 pm: | 
|
|
Avondschool, nooit te oud om te leren.
“Ja dat zal wel” zei ik tegen m’n dochter die net een opmerking maakte. “Je beseft toch dat ik je al altijd ken, meisje en zodoende . . .”
Daar stokte ik. We kruisten net een meisje dat me een blik toewierp. Twee donkere ogen priemden even in mijn richting. Net iets langer dan even. Om dan hun weg verder te zetten.
“Zodoende wat dan?” vroeg m’n dochter verbaasd over de plotse stilte.
“Wel, euh, je weet wel, euh … dat je me niets kunt wijs maken en zo.”
Ik heb een hekel aan ‘en zo’, laat staan dat ik het ooit zelf gebruik. Ondertussen keerde ik me naar de dichtstbijzijnde etalage toe en gluurde naar rechts. Halflang steil zwart haar, wit shirt en een nauwe blauwe jeans boven kleine zwarte laarsjes. Grote tas over de linkerschouder.
“Wat doe je nu?” klonk het. “Waar kijk je naar?”
“Gewoon, ik dacht iets interessants te zien. Laat maar.”
Nog vlug even naar rechts lonken. Ze stapte net een studentencafé binnen.
“Ach laat ook maar” zei ik, “we gaan gewoon naar je kot.”
Een kwartier later namen we afscheid.
“Tot volgende keer.”
“Doe maar flink je best.”
“Niet teveel uitgaan.”
Tja, dochters worden groot. Maar vaders blijven vaders. Ook al zijn die dochters ondertussen met meer dan één been het huis uit en aan de universiteit.
Onvermijdelijk gaan m’n gedachten terug naar mijn eigen studententijd. Even, tot ze verdrongen worden door een veel jongere herinnering. Naar huis of toch maar een koffie nemen. Waar dan? Ach, ik vind wel iets. Ik glimlach. Oude geile bok. Na wat veel te lang leek sta je voor het café waar je haar naar binnen zag gaan. Onmogelijk ook maar iets te zien. Ach wat. Ik ga naar binnen. Dit is geen bruine kroeg. Donkerbruin en dan nog. Na even wennen kijk ik om me heen. Jawel hoor. Niemand boven de 25 te zien. Laat staan . . . En verder, ook niet – dus: te laat. Soit, ik ben er nu. Kan ik net zo goed die koffie nemen – hopelijk is die hier te drinken. Straks nog een eind de baan op, naar huis toe. Ik zie een leeg plaatsje achterin, op het einde van de bar. Ik kruip de barkruk op, stretch even mijn rug en kijk voor me uit. Van achter de bar klinkt geluid. Koelkasten die worden bijgevuld. Een hoofd schiet naar boven van achter de bar. Twee ogen kijken me aan.
“Goeienavond, wat mag het zijn?”
“Euh . . . een whisky graag. Jack Daniels?”
“IJs?”
“Eén klontje graag.”
Shit, ook waar. Ik was toch van plan een koffie te drinken? Nu ja, ééntje kan geen kwaad. Toch? Dan staat het drankje er al.
“Als het u belieft. 5 euro graag.”
“Schrijf maar op als het kan, ik blijf nog even.”
Weer shit, waar komt dat vandaan. Maar ze lacht. Even. Fijntjes. Of is het uitlachen?.
“Geen probleem,” antwoordt ze.
Ze gaat de andere kant uit. En ik kijk naar haar kont terwijl ik bijna naast m’n glas grijp.
Op één been kan je niet staan. Geen twee zonder drie. Ik bestel en kijk. Kijk haar de kleren van het lijf. Het lekkere jonge lijf. Het meisje, ongetwijfeld een studente, verricht haar taken achter de bar met bravoure. Snel en efficiënt. Mijn hand is nauwelijks de hoogte in als ze er al staat. Me vragend aankijkend. Mét die glimlach.
“Geef me er nog maar één” zeg ik ondertussen vastberaden.
“U krijgt er één van Jessica,” zegt ze. “Een koffie.”
“Een koffie? En wie is die Jessica?”
“Dat ben ik,” zegt ze.
En ze draait zich om naar het espressoapparaat. Ze maakt een ristretto en plant die voor m’n neus.
“Als het u belieft.”
“Dank je.”
Weer kijk ik haar na en staar naar haar zachtjes wiegende kont. Ze draait zich om en lacht. Ze lacht naar me. Dankbaar neem ik de koffie en voel de warme gloed. Ik blijf nog even. Dan een vertrouwd geluid. Shit. M’n gsm. Die beltoon – mijn vrouw.
“Ja hallo?”
“Waar blijf je nu,” hoor ik zeggen. “Lies zegt net dat je uren geleden bij haar vertrokken bent? Waar ben je? Ik hoor lawaai. Zit je op café? Nee toch? Je moet morgen werken weet je nog? En eerst naar het wassalon. Dus . . .”
“Rustig nu maar,” opper ik. “Probleempje met de wagen. Ik moest stoppen langs de autosnelweg om m’n band te wisselen. En na het wassen van mijn vieze handen ben ik nu in het wegrestaurant een koffie aan het nemen. Ga maar vast slapen. Ik kom er aan. Geen zorgen.”
Ik verbreek de verbinding terwijl ik haar een slaaplekker wens; ondertussen een lijstje makend van wat ik allemaal nog moet uitspoken om m’n verhaal te doen kloppen. Thank god for sleeping pills. Elk nadeel heb z’n voordeel.
“We gaan sluiten,” zegt ze
“Jammer. Ik had Jessica nog graag een drankje aangeboden. En zelf lust ik nog wel zo’n lekkere koffie.”
Ze lacht.
“Dat kan, maar één voorwaarde. Ik sluit niet graag alleen af. En alleen naar huis toe vermijd ik ook liever. Dus?”
“Er bestaan geen problemen,” zeg ik, “alleen oplossingen”.
Een kwartier later staan we buiten.
“Alvast bedankt voor de fooi,” zegt ze. “En voor het thuisbrengen.”
“Show me the way,” repliceer ik en laat haar netjes voorgaan.
Het is flink wat frisser nu en ze heeft een stoer leder jasje aangetrokken. Niet mis. Helemaal niet mis. Dan realiseer ik me dat ik helemaal niet oplet waar we heen gaan. Ik heb alleen oog voor wat me voorafgaat. Ze stopt. Ik bots bijna tegen haar op.
“Ik ben er. Dank u,” en keert zich om.
Doet twee passen en draait dan om haar as.
“Ik kan thee maken, als het u belieft. Maar . . .”
Ze twijfelt en zegt uiteindelijk: “Ik ben niet zo’n gewone, meneer. Mijn vraag is dus niet vrijblijvend, noch alledaags. Meneer? Als het u belieft, volgt u me dan naar boven?”
Het leven kan beangstigend simpel zijn. Zonder keuze volg ik haar naar binnen.
Drie hoog onder het schuine dak laat ze me binnen in wat een mooi ingerichte 2 kamerflat blijkt te zijn. Fris geschilderd, netjes opgeruimd en losjes ingevuld met echte spullen. Geen spaanplaat te bekennen en het zwarte bankstel ziet er oud en gebruikt uit maar het leder en het hout zijn echt.
“Neemt u plaats en maak het u makkelijk. Ik zorg zo voor thee,” zegt ze.
Ze loopt naar de keukenhoek en maakt, even geroutineerd als daarstraks in de kroeg een thee klaar. Ik staar. Gedachten malen in m’n hoofd. Zoeken een begin. Het begin van een gesprek. Het begin van de rest van wat vast al lang nacht moet zijn. Maar vinden geen houvast. Dus staar ik. Tot ze mijn drankje brengt.
“Als het u belieft.”
“Dank je.”
Ze blijft staan. Ik zit met mijn thee op de knie en kijk, en wacht.
“Ik ben zo terug,” zegt ze en geruisloos verdwijnt ze in de andere kamer.
Ik knik tegen een lege kamer. Voel de warmte van de thee en zet het kopje op een tafeltje. Ik kijk om me heen. Voel me vreemd. Kriebels in mijn nek. Wat nu? Dit loopt zo vreemd, begin ik te beseffen. Ik krab onder de boord van m’n knellende hemd. Besluit mijn das los te maken en in de zak van mijn jasje te stoppen. Kijk dan nog eens om me heen. Geen televisie. Wel zo’n Apple-ding in een hoek. Blijkbaar haar bureauhoek. Ook een boeken rek. Toch even kijken. Ik sta op en slenter naar de beduimelde ruggen, gekraakt, gekreukt, allemaal verschillend, netjes op een rij. Vreemde titels. Daar! Toch iets wat me min of meer bekend voor komt, van naam toch: De Sade. En verder. . .
“Meneer?”
Ik draai me verschrikt om. Toch wat betrapt staar ik in een lege kamer. Wat?
“Meneer?”
Ik zie dat de deur van de andere kamer openstaat. Haar stem komt daarvandaan.
“Ja?” antwoord ik dan maar.
“Meneer? Komt u even hierheen? Als het u belieft?” klinkt het.
Ik stap, toch licht verbaasd, op de deur toe maar blijf staan in de deuropening. Ik zie roomwitte muren met grijze accenten. Groot zwart bed met satijnrode lakens. Daarop ligt Jessica, geknield, naakt, hoofd naar beneden, holle rug, kont in de lucht, met beide handen boven haar hoofd een zweepje ophoudend, het aanbiedend.
“Als het u belieft, meneer.”
|
|
    
Lot
Bevlogen lid
Inlognaam: lot
Bericht Nummer: 61
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 20 december 2011 - 10:06 pm: |
|
Lekker! |
Wat een lekker verhaal!
Meteen vanaf het begin pakte het me en ik las door en door. Alles wat gebeurt, is menselijk en dus te volgen: bij de man en de jonge vrouw.
Is dit een man, die haar volledig tot de zijne wil maken?
Of schrikt hij zich een bult van het zweepje (symbolisch: haarzelf) dat ze dapper aanbiedt?
Ik vermoed, én hoop, het eerste.
Ik zet mijn wekker op volgende week voor deel II. Please?
X,
lot.
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
| |
Lord Donck of Ar
Bevlogen lid
Inlognaam: tharl
Bericht Nummer: 91
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 december 2011 - 02:12 pm: |
|
studentenkot |
Mooi verhaal,
Een iets oudere Heer(Ik misschien?) in een studentenstad(Gent/Leuven?)
Een jonge mooie meid, één blik, tweede blik, kopje koffie bezoekje
op haar kot en een
Zweepje aangeboden krijgen, mmmmmmmm ultieme fantasie!!
Doe gewoon zo verder, lees graag een fantasie en wie weet ergens in de toekomst??????
LDofAr
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?