| Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 10:20 pm: | 
|
|
Een verhaal over kijken en bekeken worden.
Zou ze er zijn? Zijn ogen gingen spiedend over de mensenmassa heen, die zich had verzameld voor zijn podium. Tot dan toe was zijn publiekscan steeds tevergeefs geweest, maar dit keer stuitte zijn blik op een flinke bos donkerrode krullen. Met haar lengte was ze niet te missen. Ze was er. Ze was gekomen. Zijn hartslag versnelde ietwat, terwijl hij bedacht hoe hij verder zou gaan. Aan haar plotseling veranderde houding zag hij dat ze had gezien dat hij haar had opgemerkt. Zijn blik ving de hare en hield die een moment lang vast, waarna hij zich weer omdraaide naar zijn werkstuk, dat half af was. Hij controleerde een paar touwen, constateerde dat ze niet te los of te strak zaten. De naakte vrouw voor hem stond nog op één been, maar dat zou niet lang meer het geval zijn. Na de volgende knopen zou ze hangen, waarna hij haar verder zou optakelen.
Het was een gok. Het was een risico. Ze was niet onervaren, hij had genoeg gezien op de foto’s in haar profiel, op de site waar hij haar ontmoet had. Hij wist echter niet hoe ze zou reageren als hij haar voor het blok zette. Ze kon hem laten afgaan, zijn show verpesten, al was hij er diep van binnen van overtuigd dat ze dat niet zou doen. Maar zelfs als ze meteen al, of halverwege, zou afhaken, was er nog geen man overboord, bedacht hij. Ook in dat geval kon hij er nog wel een draai aan geven en bleef er voldoende over om zijn show succesvol te maken. Hij knikte lichtjes. Hij had zijn besluit genomen. Geconcentreerd ging hij aan het werk.
Erlijn had gefascineerd toegekeken hoe de bondage was afgemaakt en zag nu hoe de man op het podium de vrouw een klein zetje gaf, waardoor ze langzaam begon te draaien, een meter of twee boven het podium. Hij bleef er even tevreden naar staan kijken en draaide zich vervolgens om naar het publiek. Er ging een schok door Erlijn heen, toen hij haar ineens recht aankeek en met een vinger wenkte. Onzeker keek ze even om. Een stevige man met een kaal hoofd, die naast haar stond, stootte haar aan.
“Hij bedoelt jou hoor, dame!”
Erlijn kreeg een kleur en schuifelde wat heen en weer. De blik was nog steeds op haar gericht en de vinger wenkte nog altijd. De mensen voor haar draaiden zich naar haar om en begonnen ruimte te maken om haar erdoor te laten. Met gloeiende wangen liep ze naar voren, voorbij het hekje met het touw, tot aan het podium, waar de man stond die zij kende als Thijs. Nerveus keek ze hem aan.
“Je bent gekomen. Mooi. Ben je er klaar voor?”
“…Klaar voor wát?”
“In de touwtjes, hier, op het podium.”
Erlijn gaf geen antwoord, maar keek hem slechts aan, met lichte paniek in haar felgroene ogen. De glans van opwinding die er ook in verschenen was, was Thijs echter niet ontgaan. Het bevestigde zijn vermoeden. Ze zou hem niet teleurstellen.
“Vertrouw je me?”
Ze knikte langzaam.
“Ik vertrouw jou. Kom.”
Nog ietwat aarzelend legde ze haar handen in de zijne, waarna hij haar in een vloeiende beweging het podium op zwaaide.
“Achter dat scherm daar kun je je spullen en je kleren neerleggen,” wees hij, gebarend naar de achterkant van het podium.
“Alles uit graag.”
Met een kleur en vertwijfelde blik verdween ze achter het scherm. Er klonk wat geklap vanuit het publiek.
“Oeh, dat zou ik ook wel willen,” merkte een mollig meisje in een te kort en te strak jurkje op, terwijl ze de jongen naast haar over zijn arm aaide.
“Dan had je je haar niet moeten afknippen,” reageerde hij bits.
Gepikeerd liet het meisje hem abrupt los, streek over haar gemillimeterde haar, en richtte haar aandacht weer op het podium.
Op het moment dat Erlijn verlegen achter het scherm vandaan stapte, haar armen beschermend om zich heen geslagen, was Thijs bezig de weerloze vrouw die nog altijd boven het podium zweefde, te bewerken met een zweepje. Hij sloeg niet hard, maar raakte exact haar meest gevoelige plaatsen. Toen hij Erlijn vanuit zijn ooghoeken zag staan, vlak voor het kamerscherm, kneep hij even stevig in de tepels van de vrouw, fluisterde haar iets toe en liep naar zijn nieuwe assistente in wording.
Hij was wel tevreden met wat hij zag. Ze had een goed figuur. Met haar lange donkerrode krullen en eindeloze benen zou ze nog wel wat extra publiek naar zijn stand trekken.
“Heel goed. Ik ga nu eerst mijn slavin losmaken, anders hangt zij te lang. Daarna ga ik met jou aan de slag. Ik wil dat je hier blijft staan.”
Hij duwde haar een stukje naar voren, waardoor ze recht in een spotlight kwam te staan.
“Thijs… al die mensen!”
“Niet op letten. Doe je ogen anders maar dicht. Laat het over je heen komen en geniet van de ervaring. Ga rechtop staan, benen iets uit elkaar en handen op je rug.”
Hij trok haar armen voor haar lichaam vandaan. Erlijn beet op haar lip, maar gehoorzaamde. Met wild bonzend hart stond ze op het podium in de gevraagde houding, beschenen door het warme licht. Na een schichtige blik richting het publiek sloot ze inderdaad haar ogen. Thijs bekeek haar en een glimlach speelde om zijn lippen. Ondanks haar lengte van zeker 1.80 zag ze er enorm kwetsbaar en breekbaar uit. Het was overduidelijk dat ze bloednerveus was. Hij deed nog een stap naar haar toe, zodat hij vlak voor haar stond en bracht zijn gezicht tot bijna in haar krullen.
“Goed zo. Geniet, meisje.”
Hij stak een hand tussen haar benen en streek met zijn vingers snel en lichtjes tussen haar lippen door, wat een stevige schokgolf door het lange lichaam veroorzaakte. Tot zijn genoegen en plezier merkte hij dat ze drijfnat was. Erlijns ogen waren open gevlogen bij de onverwachte aanraking, maar Thijs had zich al weer omgedraaid en was naar de hangende vrouw teruggelopen.
Het publiek was maar vaag zichtbaar door het felle licht van de spot waar ze in stond, maar het was overduidelijk dat ze door velen goed werd bekeken. Geschrokken sloot Erlijn snel haar ogen weer.
Nog natrillend van alle spanning, adrenaline en gebeurtenissen kleedde ze zich aan. Op diverse plaatsen op haar lichaam stonden flinke afdrukken van de touwen, die haar stevig verankerd hadden gehouden aan de stokken waar ze tegenaan had gestaan. Ze had gezweefd, net als de andere vrouw, ondersteboven gehangen en rechtop gestaan. Ze was geplaagd geweest met een zweepje en met klemmen en bang gemaakt met de fakkel, die op het podium stond. Gelukkig was dat slechts een grapje geweest. Erlijn slaakte een diepe zucht. Als ze van tevoren had geweten dat Thijs dit van plan was, zou ze nooit zijn komen kijken naar zijn show. Desalniettemin was het een geweldige ervaring geweest. Ze tintelde nog helemaal na en voelde zich bruisen van energie.
Thijs was stukken touw aan het oprollen en in een grote koffer aan het stoppen, toen ze voor de tweede keer achter het scherm vandaan kwam. Het podium was nu niet meer verlicht en het publiek was doorgelopen.
“Ah, daar ben je. Viel allemaal best mee hè? Je hebt het goed gedaan. Je wilde het kruis nog zien, dat ik gemaakt heb?”
Erlijn knikte. Hij had erover verteld in een korte chat. Dezelfde chat waarin hij haar vroeg te komen kijken naar zijn show op deze beurs.
“Het is nu niet mee, te groot. Je werkte niet fulltime, toch?”
Ze schudde haar hoofd.
“Nee, ik ben vrij op donderdag en vrijdag.”
“Mooi, dan zie ik je aanstaande donderdag. Kom met de trein en zorg dat je om tien uur, of vlak daarvoor, aankomt op station Nijmegen. Niet later.”
“Eh… maar…”
Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op.
“Ik zie je donderdag?”
Ze dacht een fractie van een seconde na en knikte toen.
“Mooi. Oh ja! Dat ondergoed laat je thuis en het spreekt vanzelf dat je een rokje aan hebt.”
Erlijn kreeg een kleur en keek naar de lichte aftekening van de randjes van haar beha en string in haar shirt en strakke broek.
Ze leek wel gek… Waarom deed ze dit? Ze had de afspraak met haar beste vriendin afgebeld voor een vage afspraak met een man die ze nauwelijks kende. Ze had een auto voor de deur staan, maar zat nu in de trein, onderweg naar Nijmegen. En zo meteen zou ze haar ondergoed nog uittrekken ook… Waar was ze mee bezig?
Het punt was dat deze Thijs haar mateloos intrigeerde. Hij deed dingen die zij jaren geleden in lichte mate gedaan had, met haar toenmalige vriendje. Althans, ze hadden er een begin mee gemaakt, omdat zij dat graag wilde. Ze hadden samen eens een middag een bondageworkshop bijgewoond, waar ze nog mooie foto’s van had, die ze tegenwoordig in haar profiel op de chatsite had staan. Het was er verder nooit meer echt van gekomen, want voor hem hoefde het allemaal niet zo erg. Haar bleef het echter wel trekken. Hij had het uitgemaakt toen ze het uitbundige driehoekje woest schaamhaar, dat hij zo mooi vond, plotseling volledig had afgeschoren, evenals het pluimpje haar onder haar oksels. Ze vond het zelf schoner zo en bovendien mooier, maar hij hield van puur natuur en vond het onacceptabel. Achteraf vond Erlijn hem maar een conservatieve, alternatieve sukkel, maar dat had ze toen nooit zo gezien.
De trein minderde wat vaart en Erlijn zag tot haar schrik dat ze moest opschieten als ze nog naar het toilet wilde. Ze grabbelde haar spullen bij elkaar en stond op. Het toilet bleek gelukkig niet bezet. Ze trok haar laarzen en panty uit en stapte vlug uit haar slipje, dat ze in haar tas stopte. Ze trok haar armen uit haar shirt, schoof de bandjes van haar beha over haar handen en trok het shirt weer aan, om daarna de sluiting van de beha los te maken en het ding bij het slipje te proppen. Ook de panty ging in haar tasje, want zonder ondergoed zat dat voor geen meter. Het was gelukkig niet koud, zonder kon ook nog wel.
Precies op het moment dat de trein het station binnenreed, om drie minuten voor tien, trok Erlijn de deur van het toiletje achter zich dicht. Ze haalde een keer diep adem en trok haar jas iets dichter om zich heen. Ze was zich akelig bewust van het ontbreken van haar slipje. Het voelde ontzettend bloot.
De trein kwam tot stilstand. Een puisterige jongen met onverzorgde dreadlocks drukte op het knopje, waarna de deuren sissend open gingen.
‘Oke, daar gaan we dan,’ dacht Erlijn, terwijl ze uitstapte. Ze voelde de spanning in haar buik, wat nog heviger werd toen ze de wind onder haar jas door op haar blote billen voelde.
Thijs stond in een donkere hoek tegen een paal geleund en zag de trein het station binnenrollen. Hij wist waar ze vandaan kwam, waardoor hij ook wist op welk perron ze zou aankomen. Het was geen lange trein en hij had haar dan ook al vrij snel in het vizier. Hij glimlachte toen hij zag hoe ze haar jas krampachtig om zich heen geklemd hield. Ze stond onzeker op het perron en keek zoekend om zich heen, duidelijk niet wetend waarheen te lopen. Thijs wachtte even tot de meeste mensen verdwenen waren en stapte toen naar voren, waardoor ze hem meteen zag. Opgelucht liep ze naar hem toe en bleef vlak voor hem staan, plotseling weer onzeker, doordat hij haar zo ernstig aankeek en haar niet groette.
“Heb je je aan de opdracht gehouden?”
“Eh ja… Ik ben met de trein gekomen. Vóór tien uur.”
“Dat bedoel ik niet en dat weet je best. Laat je jas los en laat zien.”
“Sorry?”
Erlijn kreeg een hoogrode kleur. Ze wist heus wel wat hij bedoelde, maar hoopte toch echt dat ze hem nu verkeerd begreep.
“Ik kan je direct weer op de trein zetten als je niet gehoorzaam bent geweest. Dus ik wil graag dat je nu je rok optilt, zodat ik kan zien of je iets aan hebt. Dat scheelt me mogelijk een extra ritje.”
“Hiér??”
“Je bent toch niet doof?”
Erlijn liet langzaam haar tas op de grond zakken en keek vertwijfeld om zich heen. Er liepen best nog wel mensen op het perron. Niet dat iedereen op haar lette, maar toch…
“Komt er nog wat van? Ik ga geen uren staan wachten.”
Ze liet de panden van haar jas los en trok snel haar rokje een stukje omhoog, om het daarna meteen weer te laten vallen.
Thijs zuchtte, pakte de onderkant van haar rok beet en trok hem met een ruk geheel omhoog. De wind blies koud tegen haar blote huid. De hooguit twee seconden leken Erlijn een eeuwigheid te duren. Ze had het gevoel dat echt iedereen op het perron naar haar keek. Toen Thijs het rokje losliet, had ze het bloedheet en een vuurrood hoofd.
“Oke. We gaan.”
Hij hield de deur voor haar open en gebaarde dat ze naar binnen mocht.
“Hang je jas hier maar op. De rest van je kleren mag je op het kastje leggen.”
Erlijn fronste haar wenkbrauwen.
“Sorry??”
Thijs zuchtte.
“Heb je een gehoorapparaat nodig of zo? Volgens mij was het vrij duidelijk wat ik zei. Jas hier, kleding daar. In mijn huis heb jij geen kleren aan, lieve Erlijn. Als je klaar ben, kun je binnen komen.”
Hij liep door, sloot de deur voor haar en liet haar alleen achter in het halletje.
Voor de zoveelste keer stond ze met een rood hoofd. Dit had ze niet verwacht. Na een korte aarzeling begon ze zich toch maar uit te kleden. Even later stond ze naakt achter de gesloten deur. Wat nu? Gewoon naar binnen gaan? Kloppen? Hij had gezegd dat ze binnen kon komen, dus voorzichtig duwde ze de deurklink naar beneden.
“Wil je koffie, of liever thee?”
De vraag verwarde Erlijn, maar ze had inderdaad wel zin in een kop thee.
“Eh, thee graag…”
Thijs knikte, nam haar even snel maar kritisch op en wees naar een hoge stoel.
“Ga maar zitten, ik kom eraan.”
Erlijn ging niet direct zitten, maar keek eerst eens rond. In de boekenkast met glazen deuren lagen behalve het kleine rijtje boeken dat erin stond, bijzondere voorwerpen uitgestald. Dingen waarvan ze geen idee had wat het was, maar het zag er wel spannend uit. Diverse stukken touw met verschillende knopen flankeerden de onbekende attributen.
Erlijn had nog wel verder willen kijken, maar wilde niet de indruk wekken te snuffelen, dus ging ze toch maar zitten op de aangewezen stoel.
Het was een apart geval, met een deelbare zitting, waar riemen aan hingen, evenals aan de leuningen. Het was niet moeilijk te raden waar die voor gebruikt konden worden. Erlijn was nog bezig de stoel te bekijken, toen Thijs binnen kwam en een kop thee en een mok koffie neerzette op een laag tafeltje.
“Mooi? Eigen fabricaat! Erg handig.”
“Dat zal wel…,” mompelde Erlijn.
Ze schoof wat onhandig heen en weer, haar benen strak tegen elkaar geperst en haar handen in haar schoot.
“Sta eens op?”
Ze ging staan en keek hem vragend aan.
“Draai je eens om?”
Ze draaide, waarop hij knikte.
“Toch niet helemaal gehoorzaam hè?”
Verrast draaide ze zich weer om.
“Ik wil dat je terug gaat naar de gang en je beha en je slipje haalt. Ik had je gezegd je ondergoed thuis te laten, maar zo te zien heb je je daar niet erg aan gehouden. Of wel soms?”
Hij keek haar vorsend aan.
“Eh…”
Ze sloeg betrapt haar ogen neer.
“Ik heb het wel meegenomen…”
“Zo te zien had je het aan ook, tot kort voor je aankomst hier,” wees hij afkeurend naar de lichte afdrukken in haar huid.
Erlijn kleurde nog een tintje dieper.
“Ik wil het hebben, schiet op.”
Snel liep ze de gang in en kwam terug met een donkerblauw setje met lieve rode bloemetjes.
Gedwee legde ze het in de uitgestrekte hand van Thijs, die het met een opgetrokken wenkbrauw kort bekeek, opstond en het setje vervolgens in een lade legde van een grote eikenhouten kast. Erlijn beet op haar lip. Eigenlijk wilde ze wel vragen wat hij ermee ging doen en of ze het zo direct terugkreeg, maar ze durfde niet en zei dus niets. Thijs wees weer naar de stoel.
“Ga zitten en drink je thee. Ik zal je meteen een mooie mogelijkheid van die stoel laten zien.”
Hij liep naar haar toe en haalde aan de zijkant een hendeltje over.
“Kijk, zo kan de zitting bewegen.”
Hij duwde haar benen uit elkaar, terwijl die op de stoel bleven rusten. Toen hij een flinke spreidstand had bereikt, verschoof hij de hendel weer, waardoor de zitting nu in twee delen in een ruime V-stand bleef staan.
“Blijf zo eigenlijk maar zitten. Gaat dat lukken, of heb je liever dat ik je vastmaak?”
Hij wees op de riemen die aan de zijkant hingen.
“Nee… het gaat zo wel.”
Erlijn haatte de blos die al weer tot in haar nek reikte. Thijs grinnikte en ging recht tegenover haar zitten, waardoor ze zich nog ongemakkelijker voelde. Nog nooit had ze haar thee zo heet gedronken, maar Thijs leek alle tijd te hebben en genoot rustig van zijn koffie. Hij stond haar niet toe zich met haar handen te verbergen of te bedekken, waardoor het Erlijn leek alsof die rottige koffie van hem nooit op kwam. Ze voelde zich afschuwelijk naakt en kwetsbaar, maar bemerkte tot haar eigen verbazing ook een flinke opwinding. Eindelijk stond hij op.
“Kom, ik zal je het kruis laten zien waarover ik je verteld heb.”
Hij ging haar voor naar een andere kamer. Erlijns ogen rolden bijna uit hun kassen bij het zien van alles wat hier stond opgesteld en uitgestald. Aan de muur hingen zwepen in alle soorten en maten, met reepjes leer, enkele of meer gevlochten of gedraaide touwtjes, haren en andersoortig. Er stonden en hingen kastjes en vitrinekasten, met achter één van de glazen deurtjes dildo’s en buttplugs in alle maten opgesteld, flesjes en andere onduidelijke dingen. Aan haken hingen diverse boeien, van leer en metaal, naast metalen kettingen en trossen touw in verschillende kleuren. Aan het plafond waren haken bevestigd en er hing een soort takelstellage, althans, dat was wat Erlijn vermoedde dat het was. Er stond een massagetafel, er waren krukjes met puntige zittingen, er was van alles.
Thijs stond geamuseerd te kijken naar de verbijsterde uitdrukking op het gezicht van de lange vrouw, die net over de drempel van de kamer was blijven staan.
“Onder de indruk?”
“Pfff, wow…,” zuchtte ze.
“Kijk,” wees hij, gebarend naar een glanzend zwart ruwhouten kruis aan de muur, “dit is hem. Met katrollen aan de bovenkant eraan vast, zodat ik de armen mooi hoog kan optakelen. Voeten kan ik vastmaken, zodat er een soort van middeleeuws uitrekwerktuig ontstaat. Leuk hè?”
Erlijn deed een paar stappen naar voren, om het kruis beter te bekijken.
“Er zit een heel mechanisme in het midden ook?”
“Ja, ik kan het ook draaien, tot volledig ondersteboven. Je mag het zo direct proberen, maar ik wil je eerst nog even iets anders laten doen.”
Geschrokken, maar tegelijkertijd met vurig opvlammende opwinding, staarde Erlijn Thijs aan. Het was een spannend, maar ook beangstigend idee. Na haar ervaring op de beurs had ze echter meer dan voldoende vertrouwen in hem om zich hieraan over te geven. Na de bondage daar, voor al die mensen, was dit niet meer zo heel eng. Ze wilde er best even in vastgebonden staan, met haar armen zo hoog opgetakeld, zoals hij zei. Het was toch al een rare dag.
Uit een laatje viste Thijs een stuk papier en een pen en een dobbelsteen. Op het vel schreef hij onder elkaar een 1, 2 en een 3, met erachter een grote X.
“Oké, ik wil dat je gaat gooien, voor ieder cijfer 2x, een getal dat vóór en een getal dat ná de X komt.”
Erlijn fronste haar wenkbrauwen, niet begrijpend waar dit naartoe zou gaan. Braaf gooide ze de dobbelsteen, die met twee ogen naar boven bleef liggen.
“Daar heb je geluk aan,” zei hij en noteerde de twee achter de grote 1 voor de X.
“Nog een keer?”
Erlijn dobbelde een drie, die achter de X werd opgeschreven. De volgende worp was een zes, die achter de 2 kwam te staan. Het volgende getal was weer een drie.
”Wil je al weten waar dit voor is?”
Erlijn knikte nieuwsgierig.
“Ik zal het je zeggen. Het feit dat jij met ondergoed aan hier naartoe kwam, kan ik natuurlijk niet ongestraft laten. Ik ga de delen die je eerder zo fijn bedekte met stof, bedekken met zweepslagen. Hoeveel, dat ben jij nu aan het bepalen. Voor je beha reken ik alleen de voorkant, voor dat slipje tellen voor- én achterkant.”
Dit keer bloosde Erlijn niet, maar trok ze juist wit weg. Ze staarde naar het vel papier, waar op dit moment bij de 1 2x3 stond en bij de 2 6x3. Ze slikte.
“Je moet nog twee keer gooien,” herinnerde Thijs haar.
Ze knikte langzaam en liet de dobbelsteen weer rollen, nu vurig hopend op een zo laag mogelijk aantal ogen en tegelijkertijd vol twijfel of ze door moest gaan met dit rare spel of er een einde aan moest maken. De dobbelsteen bleef even hangen op een hoekje, leek te kiezen voor een één, om daarna toch om te vallen met vier zwarte stippen aan de bovenkant. Erlijn vertrok haar mond. Ze had gehoopt op minder.
“Nou, je hebt een redelijk gelukkige hand van gooien,” merkte Thijs op, “het hadden ook alleen maar zessen of vijven kunnen zijn.”
Hij schreef een keurig viertje achter de 3. Erlijn zei niets en gooide voor de laatste keer. ‘Eén, één, één’, herhaalde ze in haar hoofd. Ze kreunde zachtjes toen Thijs de onverbiddelijke zes op het papier zette.
“Zes, achttien en vierentwintig, voor borsten, billen en de voorkant. Je mag als je dat wilt de volgorde andersom, dus de 1 en de 3 omdraaien. Maar dan moet je een even getal gooien. Eén kans.”
Erlijn beet op haar lip en gooide. Het blokje rolde en bleef liggen op een drie.
“Helaas. Ga maar staan.”
Hij wees naar het kruis. Erlijn aarzelde. Ging ze hierin mee? Ging ze zich door hem laten slaan, op toch wel heel gevoelige delen van haar lichaam? Waarom zou ze eigenlijk, ze kon ook naar huis gaan! Dan zou ze waarschijnlijk zelf moeten uitzoeken hoe ze bij het station kwam, maar ze kon zo weggaan, toch? Hij zou haar vast niet tegenhouden… Maar wilde ze wel weg? Het antwoord wist ze eigenlijk meteen al. Nee, ze wilde helemaal niet weg. Dit was heel eng en spannend, maar ook heel erg opwindend, ook al zou het pijn gaan doen. Dit was wat Martijn vroeger nooit met haar had willen doen. Ze herinnerde zich plotseling de vraag van Thijs op de beurs, of ze hem vertrouwde. Op hetzelfde moment had ze haar besluit genomen. Ze zou zijn straf incasseren.
Het viel Thijs meteen op toen ze zich omdraaide en plaats nam voor het kruis. In haar ogen lag plotseling een blik van overgave, die er eerder niet was geweest. Op de één of andere manier leek ze nog iets kwetsbaarder dan daarvoor, maar er sprak ook een zekere mate van trots uit haar houding. Hij wist niet waar het vandaan kwam, maar het beviel hem wel.
Hij knikte haar bemoedigend toe en ging aan het werk.
Niet veel later stond Erlijn compleet vast en maximaal uitgestrekt aan het kruis. Thijs bekeek haar van een afstandje en bromde tevreden.
“Mooi, heel mooi.”
Hij draaide zich om naar de zwepenmuur en koos een lange enkele zweep. Hij probeerde hem een keer uit in de lucht. Erlijn werd nog iets bleker. Uit haar ogen sprak pure angst. Zou hij haar dáármee gaan slaan?!
“Maak je geen zorgen, ik kan hier goed mee mikken. Zes voor je borsten, iedere kant drie. Lijkt me heel schappelijk.”
Hij stapte achteruit, bepaalde de afstand en liet de zweep door de lucht gaan, nog voor Erlijn zich verdere zorgen kon maken. Een fractie van een seconde later voelde ze een snijdende pijn door haar rechtertepel gaan. Hij had hem vol geraakt. Niet ernaast, niet erboven of eronder, maar exact en alleen de tepel. Ze gaf een schreeuw van schrik en pijn. Haar tepel tintelde. Tot haar schrik zag ze dat Thijs al aanstalten maakte voor de tweede slag. Ze sloot haar ogen en voelde tegelijkertijd hoe haar linkertepel even precies geraakt werd als de rechter. Tranen sprongen in haar ogen. Dit was niet leuk, waarom liet ze dit toe? Het hoefde helemaal niet! Maar het was laf om nu af te haken, zwak. Ze wilde dit kunnen doorstaan en beet haar kiezen op elkaar, klaar voor de derde klap met de zweep.
Thijs hing de single tail terug aan de muur en pakte een kleine rijzweep, met een flapje aan het einde. Hij sloeg een paar keer in zijn hand. Moest kunnen, als hij niet te hard sloeg. Inmiddels had hij wel in de gaten dat Erlijn niet veel gewend was. Hij glimlachte en bedacht zich ineens. Hij zou haar matsen, maar zou haar er ook niet té gemakkelijk vanaf laten komen. Hij had nog wel een ideetje voor straks, als ze naar huis zou gaan. Pijn kwam een volgende keer wel weer.
“Hmmm, ik kan overal wel geweldig goed bij zo…”
Hij legde de zweep op de grond en liet zijn handen over haar lichaam glijden. Ze schokte toen hij haar tepels raakte. Hij trok zijn wenkbrauwen even op.
“Zo gevoelig? En dat al van drie klappen? Hoe moet dat nou, als ik je zo hier ga slaan?”
Hij streek zachtjes over haar spleetje en liet zijn vingers tussen haar lippen glijden. Er trok een siddering door haar lichaam.
“Zoooooo… het heeft je blijkbaar wel geraakt en niet alleen je tepels! Je bent kletsnat, hoor eens hoe dat sopt!”
Plagerig bewoog hij zijn vingers heen en weer, zodat duidelijk hoorbaar was hoe nat ze was. Erlijn wist niet waar ze moest kijken en voelde al weer een blos opkomen. Hij duwde zijn vingers nog iets verder naar binnen en bewoog ze ritmisch en snel, wat haar direct gekreun ontlokte. Thijs besloot het af te maken en ging door, tot ze machteloos en kreunend heen en weer schokte, in de weinige ruimte die haar geboden werd. Hij grijnsde en pakte een handdoek uit een rekje aan de muur.
“Ik kan je ook leuk ondersteboven zetten en je dan tussen je benen met kaarsvet bedruppelen,” bedacht hij hardop.
“Sla ik het er daarna vanaf, zodat je meteen het volgende deel van je straf hebt.”
Erlijn zei niets, maar keek benauwd. Ze hoorde haar eigen hart bonzen. Thijs zweeg, ging op de massagebank zitten en sloeg haar gade. Twee volle minuten gingen voorbij. Het maakte Erlijn onrustig. Waarom zei hij niets? Waarom zat hij daar zo naar haar te kijken, zonder iets te doen? Haar linkerarm sliep. Ze bewoog haar vingers, in een poging weer wat gevoel terug te krijgen.
Thijs stond op en liep naar haar toe. Erlijn was meteen weer alert. Verbaasd en gek genoeg licht teleurgesteld merkte ze hoe hij haar los begon te maken. Ze schudde haar armen toen ze naar beneden konden en viel bijna voorover, doordat haar voeten nog vast zaten.
“Genoeg. Ik denk dat je zo wel een goede indruk gekregen hebt van het kruis.”
Erlijn wilde hem herinneren aan de rest van haar straf, maar bedacht zich nog net op tijd dat dat niet slim zou zijn. Ze wist immers niet wat hij nog meer voor haar in petto had. Voor hetzelfde geld zou hij haar vastbinden op één van de bankjes die er stonden, of optakelen, of wat dan ook. De gedachte aan klappen met de zweep die hij voor haar op de grond gelegd had, wonden haar op, hoewel ze bang was voor de pijn. Thijs bleek echter niet van plan te zijn haar nog een keer vast te binden, want hij hing het rijzweepje terug aan de muur en leidde haar aan haar elleboog de kamer uit. Een steek van teleurstelling ging door Erlijn heen. Ze had nog wel even willen doorgaan, ze was ervan overtuigd dat ze het had kunnen volhouden, maar wilde dat eigenlijk voor zichzelf bewezen zien.
“Ik wil je volgende week terugzien, voor een langer bezoek. Als je tenminste nog durft te komen…” Haar antwoord kwam snel en klonk gretig.
“Oh ja, jawel! Ik durf. Volgende week is goed.”
“Mooi. Ik ga je terugbrengen naar het station. Je hebt nu dus niet de volledige straf gekregen voor het ondergoed dat je bij je had, maar dat ga je nu enigszins compenseren. De rest komt volgende week wel. Moment.”
Hij liep de gang in, Erlijn verbaasd achterlatend. Toen hij terugkwam, overhandigde hij haar wat kleding.
“Dit trek je aan. Als je volgende week terugkomt, krijg je je eigen kleren terug, mits je dit weer aan hebt als je komt.”
Erlijn vouwde de kleding uit. Het was een shirtje van een soepele, dunne, witte stof, met een kanten reep van boven naar beneden in de zijpanden. Het zag er niet heel groot uit, maar zo op het oog zou het haar wel passen. Het andere lapje bleek een rokje te zijn, dat Erlijn wat aan de krappe kant leek. Ze hield het voor zich. Het was een zwart, strak, heel kort rokje, zonder poespas. Vragend keek ze Thijs aan.
“Trek maar aan.”
“En eh… mijn ondergoed? Krijg ik dat nu terug?”
“Als ik je zeg zonder ondergoed te komen, dan kom je zonder. Dus je gaat nu zonder naar huis en zo kom je volgende week weer hier naartoe. Dan krijg jij je setje terug. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik dan ineens twéé setjes in mijn lade heb,” voegde hij er grinnikend aan toe.
Erlijn zuchtte zachtjes en stapte in het rokje. Het was echt extreem kort, het kwam maar tot net over haar billen. In haar taille had ze niet genoeg ruimte om het verder over haar heupen te kunnen trekken. Het shirtje zat strak en scheen door. Haar tepels waren duidelijk zichtbaar door de dunne stof. Erlijn bedacht dat ze haar jas aan zou houden onderweg, maar Thijs leek haar gedachten te raden.
“In de trein leg je je jas in het bagagerek en je houdt je tas tussen je voeten. Ik waarschuw je Erlijn, je wordt bekeken. Ik zal het weten als je je er niet aan gehouden hebt en dan heeft het zeker consequenties.”
Een lichte steek van opwinding ging door haar buik bij zijn woorden. Maar tegelijkertijd kreeg ze het bloedheet. Zo kon ze toch niet in de trein gaan zitten?!
“Maar Thijs…,” protesteerde ze lichtjes, “dit is wel héél erg kort en doorzichtig. Ik zit wel een kwartier en een half uur in de trein!”
“Ja, en? Je legt dus in beide treinen netjes je jas in het bagagerek en je zet in beide treinen je tas keurig tussen je voeten. Ik zie het probleem niet. Ik zeg je nogmaals dat je in de gaten gehouden wordt. Ik wil er geen woord meer over horen. Kom, laarzen aan, we gaan.”
Vanaf het perron keek hij toe hoe Erlijn met een ongelukkig gezicht haar jas in het bagagerek legde. Het rokje schoof daardoor wat omhoog, waardoor hij, evenals andere mensen op het perron, een prachtig uitzicht kreeg op haar vrouwelijkheid. Erlijn rukte verwoed aan het rokje en ging zitten. Een vuurrood gezicht keek hem door het raampje smekend aan. Hij lachte vriendelijk naar haar en zwaaide. Met een zichtbare diepe zucht zwaaide ze slapjes terug.
Thijs grinnikte. In beide treinen zou ze zich in de gaten gehouden voelen. Natuurlijk zou ze bekeken worden, nogal logisch. Niet door een specifiek iemand, maar door velen. Hij verheugde zich al op de volgende week en wist bijna zeker dat hij met dit meisje een leuke tijd tegemoet zou gaan.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?