De Straf
of: hoe een lief prinsesje stokslagen op haar blote billen kreeg.
Daar zit ik dan, een volwassen 21-jarige vrouw, met warme billen achter mijn computer om een strafessay te schrijven van minstens 1000 woorden. Hoewel het beslist niet de eerste keer is dat ik naar de computer ben gestuurd voor een dergelijke verslaglegging, is het dit keer anders…. want om eerlijk te zijn heb ik op dit moment toch nog wel enige trots voor mijn actie en zie ik de straf eerder als beloning voor een job well-done. Maar laat ik bij het begin beginnen:
Het was vrijdag en ik, de lieve prinses Zofia, was druk bezig met het verzinnen van meer grapjes om Ted mee aan het lachen te maken. Ja, zo is de prinses nu eenmaal, ondanks al haar verantwoordelijkheden en verplichtingen maakt zij graag wat tijd vrij om haar naaste medemens aan een zonnig humeur te helpen. En dus stuurde ze hem een heleboel schattige mailtjes met spannende verborgen teksten erin.
Leuk, toch ?? Het leek erop dat hij het zelf ook wel waarderen kon en ook isabelle, het prinsesje van Ted vond het heel leuk en hielp natuurlijk graag mee om haar grijze prins in zijn laatste levensjaren nog wat plezier te geven.
Maar ja, Ted is nou eenmaal al 52 en de ouderdom komt met gebreken…. dat is natuurlijk errug moeilijk voor hem, vooral omdat hij zich er zo tergend van bewust is. Hij wordt dan ook hoe langer hoe achterdochtiger en zijn sociale antennes werken niet echt meer naar behoren….
“Niet waar !!” zei het lieve prinsesje verontwaardigd tegen haar corrector Daan, “Het was gewoon een grapje !!” maar die wilde niet luisteren.
Zijn mailbox liep bijna over van zijn correspondentie met Ted, over de “gemene streken”, “snode plannen” en “lelijke roddels” die het lieve prinsesje en haar lieve prinsessenzusje gemaild zouden hebben. Over lelijke roddels gesproken !! Uit alle macht probeerde ik mijn corrector ervan te overtuigen dat Ted de situatie weer eens helemaal verkeerd inschatte, maar hij wilde niet luisteren.
Daan bleef prinses Zofia maar bestraffend toespreken en zei zelfs dat hij ook haar zusje maar een “stoute meid” vindt. Vreemd, ik vind isabelle juist heel erg lief en leuk en prin6elijk en mooi en slim en muzikaal en nog veel meer... maar dat is natuurlijk heel logisch want we zijn familie.
Oké, natuurlijk beschikt de lieve prinses over genoeg zelfreflectie en intelligentie om te weten dat haar “opbeurende grapjes” (zoals ze die zelf noemde) bij tijd en wijle best grof waren geweest. Maar ach, daar moet het voetvolk toch tegen kunnen ??
Als je mij wil treiteren, doe ik mee ook en dan zul je geen onaardige tegenstander aan me hebben. Zo steekt prinses Zofia nu eenmaal in elkaar.
En dat is nou juist waar Ted en Daan géén boodschap aan hebben.
De blik in mijn ogen heeft me waarschijnlijk verraden, want mijn mentor werd kordater in zijn aanpak. In mijn hoofd moest ik giechelen over zijn sadistische toon, ik kick er gewoon op als een man me flink onder de duim houdt. Maar het lachen zou prinses Zofia snel vergaan. Hij gaf een stevige ruk aan mijn arm waardoor ik onelegant over zijn schoot viel.
Hij warmde mijn billen stevig op.
“Zo meteen gaan we praten”, zei hij.
“Eerst even je gedachten op een rijtje zetten.”
Ik probeerde het verder maar over me heen te laten komen. Ergens wist prinses Zofia ook wel dat het stom was….al geef ik niet graag toe dat ik straf verdiend heb in zo'n geval. Heel zakelijk en praktisch ging hij vervolgens punt voor punt bij langs waar de problemen lagen. Dit alles vergezelde hij met het toedienen van regelmatige petsen.
“Dat helpt je om structureel te denken”, was zijn commentaar.
Het zou oneerlijk zijn om dit niet toe te geven : voor dat van een oude man werkt Daan’s geheugen toch nog bijzonder goed. Hij bleek echt een uitzonderlijk talent te hebben om brutaliteiten mijnerzijds die door de weken heen afzonderlijk geuit waren, feilloos te reproduceren en aan de kaak te stellen. En dat alles terwijl hij me naar hartelust sloeg, stevig en snel, en vaak op dezelfde plek.
Ik spartelde en kronkelde, en niet eens omdat ik dat zo graag wilde, maar ik had mijn ronde prinsessenlijfje niet helemaal meer onder controle. Een slecht teken. Ik bedacht me nog dat ik me moest ontspannen, want in gespannen beweeglijke toestand kan ik heel weinig hebben, maar het lukte niet.
Net toen ik dacht dat ik zou gaan huilen mocht ik opstaan.
“Naar mijn kamer, en snel een beetje” beet mijn corrector me toe.
Mijn prinsessenmaniertjes waren er alweer uitgeramd, dus ik zuchtte en sjokte met weinig enthousiasme naar boven. Ik moest voor straf in de hoek.
“En stil staan,” maande hij nog.
(Daar ben ik vrij slecht in, maar dat komt gewoon door mijn actieve natuur - dat zou veel meer op zijn waarde moeten worden geschat. In dit soort gevallen mag je overigens niet eens even het haar uit je gezicht vegen ofzo. Hij wil dan dat je daar toestemming voor vraagt. Nou en als ik IETS stom en belachelijk vind…dus dat doe ik niet. Ik weet wel dat ik daar uiteindelijk altijd mezelf mee heb, maar ik kan het niet laten).
Anyway, ik kreeg weer een gigantische preek, terwijl Daan de wandelstok uit de kast pakte. Er liep een rilling over mijn rug.
“Goed, je krijgt er vijftig, ga maar op je knieën voor het bed zitten”.
En daar lag ik dan met mijn goede gedrag !! Of nou ja, dat was eigenlijk het probleem, dat gedrag was dus niet zo goed, dat begin ik nu ook wel te begrijpen.
Hij ging achter me staan en haalde flink uit. Ik moest tellen. De eerste 5 kon ik nog wel hebben, maar toen begonnen mijn billen flink te gloeien.
“Laat dit een goede les voor je zijn, en herinner je dit ook een poosje !!”
Hij bleef met flinke kracht slaan en de tranen prikten achter m’n ogen. Vijftig op je toch al gekwetste billen is echt een enorm aantal. Het brandde zo erg dat ik bij de laatste 5 nauwelijks stil kon blijven staan en elke keer overeind vloog. Maar telkens weer werd ik op mijn plaats geduwd en kwam er weer een harde slag. Na de laatste bleef ik even met een diepe zucht liggen.
Daan hielp me weer overeind, legde zijn hand onder mijn kin en liet me hem aankijken: “Meisje, probeer je nou te gedragen in het vervolg.”
Ik knikte zwijgend en kroop tegen hem aan.
Oké, de duizend (ook al zo’n enorm aantal) woorden ben ik nu ruimschoots gepasseerd en ik besef met schaamte dat ik veel te ver gegaan ben met mijn prinsessenact. Ik ben erg onbeschoft geweest tegen Ted en ik heb daarvoor een welverdiend pak op m’n blote billen gekregen.
Nu nog het laatste gedeelte van Daan’s straf: Ted dit essay doormailen, excuses maken en vragen of hij het er de volgende keer in een 1-op-1-situatie met me over wil hebben.
Pfff… daar kijk ik dus ook niet bepaald naar uit...
https://www.angelfire.com/extreme4/zofia
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?