Op stap  
Jorien krijgt een belangrijke taak als gezelschapsdame.
Terwijl Jorien ondersteboven in de vrieskist hing, in een poging het pakje gehakt eruit te vissen dat op de bodem lag, hoorde ze aan het signaal van haar mobiel dat er een sms binnenkwam. Ze fronste, boog nog iets verder voorover in de vriezer, haakte haar vingertoppen in het plastic van het zakje en kwam met een rood hoofd weer overeind. Hebbes. Die kist was onhandig. Hij was veel te groot en eigenlijk lag er te weinig in, waardoor het maar een oneconomische sta-in-de-weg was. Maar ja, ze had hem gekregen en het vriesvak van de koelkast was weer te klein, dus ze had hem nog steeds. Toen ze het gehakt in de koelkast had gelegd en even later met een kop koffie aan tafel rustig de krant door zat te bladeren, herinnerde ze zich ineens weer de sms.
Ze aarzelde een moment. Eerst die koffie nog even opdrinken? Haar nieuwsgierigheid won. Ze stond op, liep naar de hal en viste haar telefoon uit haar tas. Een hittevlaag schoot door haar lijf toen ze in één oogopslag de afzender zag en het bericht eronder. Oeps, dit had ze beter meteen kunnen lezen! Het was een bericht van haar Meester. Een oproepje eigenlijk. Totaal onverwacht, ze zagen elkaar eigenlijk nooit op maandag. Haar ogen schoten naar de klok en in lichte paniek terug naar de sms. Ze had nog maar twintig minuten tot ze zich zou moeten melden op het adres dat hij haar hier gaf! Het was gelukkig niet ver weg, een industrieterrein dat op ongeveer een kwartier rijden lag, maar ze zag er niet uit en was helemaal niet voorbereid op een afspraak met haar Meester.
Met verwilderde blik rende ze de slaapkamer in, trok haar kast open en rukte er een rokje uit, terwijl ze tegelijkertijd met haar andere hand haar spijkerbroek los trachtte te maken en uit begon te trekken. Dankbaar bedacht ze dat ze zich vanochtend onder de douche wel netjes had geschoren, dát was in ieder geval in orde. Alleen haar haar… Het was niet schoon en zat vanmorgen zo raar, dat ze er maar even een vlecht in had gemaakt, met de bedoeling het later op de dag te wassen. Het zag er kinderachtig en best stom uit zo, maar los was helemaal geen optie. Licht wanhopig keek ze naar zichzelf in de grote passpiegel tegenover het bed, terwijl ze snel een kous om haar been omhoog rolde. Bij de hiel verscheen pesterig een ladder, die in een snelle streep omhoog schoot. Jorien vloekte en rukte de kous weer uit. Dan maar met blote benen, besloot ze, zo koud was het niet. Ze had geen tijd meer om nog te zoeken naar andere kousen. Ze moest echt weg, anders zou ze te laat komen!
Het truitje dat ze aan had kon wel bij het rokje, make-up was acceptabel, haar zat idioot. Nou ja, niets aan te doen. Ze rende de huiskamer weer in, griste haar telefoon van tafel, nam toch nog snel een slok van de lauw geworden koffie die er nog stond en rukte in de hal haar jas en tas van de kapstok. Haar pumps zaten niet lekker met blote voeten, dat zouden waarschijnlijk blaren worden. Ze dacht er verder niet over na. Opschieten moest ze!
Op de seconde af op tijd draaide ze met flinke snelheid de parkeerplaats op van het adres dat ze opgekregen had. De auto schoof nog een klein stukje door en maakte sporen in het grind toen ze bruusk remde. Jorien blies even kort en krachtig uit. Zo. Op tijd. Ze wierp een korte blik in de achteruitkijkspiegel. Eigenlijk zou ze nog wat lippenstift op moeten doen, maar daar was geen tijd meer voor. Ze gooide het portier open en stapte uit. Een frisse wind streelde haar lange blote benen.
Snel keek ze om zich heen. Eric, haar Meester, was nergens te bekennen. Wat nu? Besluiteloos beet ze op haar lip. Zou ze hem bellen? Of was het de bedoeling dat ze bij dit bedrijf ging aanbellen of zo? Ze ritste haar tas open, kwam bij het gegrabbel naar haar mobiel als eerste een lippenstift tegen en pakte hem eruit. Nadenkend smeerde ze er wat van op haar lippen. Hij had haar hierheen gestuurd met een bedoeling, dat was duidelijk… Ze werd in haar gedachten gestoord door een donkere stem.
“Ben jij Jorien?”
Ze draaide zich om en zag een lange man, gekleed in een zakelijk pak. Hij was lang, maar verder vrij gewoontjes. Niet breed, niet smal, niet extreem lelijk of knap. Geen type voor wie Jorien zich nog eens om zou draaien op straat. Ze knikte.
“Ja.”
“Meekomen.”
Hij wachtte niet op antwoord, maar draaide zich om en begon naar de glazen deur te lopen, die toegang gaf tot het bedrijf waar ze voor stonden. Jorien stopte snel haar lippenstift terug in haar tas en ritste die dicht, terwijl ze met vlugge passen achter hem aan liep, zodat ze tegelijk bij de deur aankwamen.
“Hier naar boven.”
De man gebaarde naar een marmeren trap. Jorien zweeg en volgde hem. Boven aangekomen wees hij naar een gesloten deur van een kantoor.
“Daarheen. Ik kom eraan.”
Jorien duwde voorzichtig de deurkruk naar beneden en deed de deur langzaam open. De kamer was leeg. Opgelucht ging ze naar binnen en sloot de deur, om zich vervolgens rot te schrikken toen ze de stem van Eric schuin achter zich hoorde. Hij zat half in de schaduw, aan de kant van de deur, in een leren luie stoel.
“Exact op tijd hè?”
Jorien knikte. De ogen van haar Meester gleden keurend over haar heen, wat Jorien nerveus maakte. Haar outfit was niet geweldig, ze had geen kousen aan en haar haar zat in een vlecht. Ze had er wel eens voordeliger uitgezien… Eric zei niets, maar Jorien zag aan zijn gezicht dat hij het maar zo-zo vond. Ze werd er niet geruster op.
De deur ging open de man die Jorien had opgehaald kwam binnen, met twee mokjes koffie.
“Zo, alsjeblieft.”
Hij overhandigde één van de kopjes aan Eric, die hem ervoor bedankte met een knikje. De man ging in een andere luie stoel zitten, dichtbij die van Eric. Jorien stond wat verloren nog midden in het kantoor. Aan de ene kant was de zithoek, waar Eric en de man zaten. Een lage stevige tafel, met drie luie stoelen eromheen. Aan de andere kant van de ruimte stond een groot lang bureau. Of misschien waren het er wel drie, in een halve rechthoek geplaatst. Er bovenop stond een mooi dun computerscherm, aan het uiteinde een printer en er lagen diverse stapels met mappen en papieren.
“Jorien, kom eens hier. Je mag hier even op tafel komen staan.”
Jorien keek verrast naar Eric. Meende hij dat nou? Moest ze echt op die tafel klimmen? Met een vage glimlach om haar mond zette ze een paar onzekere passen naar de tafel.
“Toe maar?” moedigde de andere man haar aan.
Ze vond het raar, maar stapte voorzichtig op de lage tafel. Ze stak nu een flink eind boven de mannen uit en voelde zich onhandig en voor gek staan.
“Draai eens een rondje?”
Jorien keek aarzelend naar Eric. Wilde hij dat ze deed wat die andere man vroeg? Zijn uitdrukking zei haar voldoende, dus draaide ze een keer in het rond.
“Langzaam! Nog een keer.”
Nadat ze nogmaals een rondje had gedraaid, dit keer heel langzaam, wendde de man zich tot Eric.
“Het kan ermee door. Misschien kan ik haar wel gebruiken. Ik moet toch wát, nu mijn eigen assistente er niet is. Maar ik moet zekerheid hebben dat het goed gaat.”
Eric schudde geruststellend zijn hoofd.
“Geen probleem. En over het algemeen ziet ze er beter uit dan vandaag, dit verrast mij ook een beetje.”
Jorien kreeg een kleur onder de strakke blik van Eric. Ze opende haar mond om te gaan vertellen waarom ze er zo uitzag, maar besloot op het laatste moment dat ze beter niets kon zeggen.
“Ze spreekt haar talen en is sociaal vaardig? Er hangt hier wel een belangrijke deal vanaf, dat weet je hè?”
Eric knikte.
“Maak je geen zorgen. Ik lever je geen straatsnol.”
Joriens ogen schoten naar Eric. Straatsnol? Waar ging dit over? Wat hadden die twee bedacht? Het was duidelijk dat ze haar ergens voor wilden gaan inzetten. Maar of zij daar blij mee zou zijn was maar helemaal de vraag.
“Kleed je uit.”
Jorien versteende bij dit bevel van de vreemde man. Ze stond middenin een kantoor! Zich uitkleden? Hier, bovenop die tafel?
“Jorien, ben je doof? Je hebt gehoord wat deze meneer je zei. Schiet eens op!”
Eric klonk nu flink geïrriteerd. Jorien schrok van de toon in zijn stem en wilde van de tafel stappen om zich dan inderdaad maar uit te kleden.
“Was jou gezegd dat je eraf mocht?” Hij was nu echt boos. “Geen eigen initiatieven graag, gewoon luisteren en gehoorzamen. Staan blijven dus en uitkleden. En graag een beetje tempo, want we hebben niet de hele dag de tijd!”
Jorien stapte terug naar het midden van de tafel en begon haar truitje uit te trekken. Ze voelde zich zwaar belachelijk hier boven. De hele situatie was flink gênant en vernederend en dat werd alleen maar erger naar mate ze meer kleding uittrok. Veel kleding had ze trouwens niet aan. Een rokje, een truitje en haar schoenen, dat was alles. Een paar tellen later stond ze met een stevige blos en zich ongelooflijk bloot voelend met nog slechts haar schoenen aan op tafel.
“Benen wijd, handen in je nek. Ga netjes staan, Jorien.”
Gehoorzaam nam ze de gevraagde houding aan. De man stond op en liep naar haar toe. Van dichtbij bekeek hij haar aandachtig. Hij rook fris en schoon, naar wasmiddel.
Hij gebruikt zeker geen aftershave, bedacht Jorien.
Een vlaag kippenvel trok over haar heen toen de man lichtjes haar dijbeen streelde. Hij blikte even omhoog en glimlachte toen hij zag hoe ze zich duidelijk opgelaten voelde. Hij liep terug naar zijn stoel, ging weer zitten en maakte een roerend gebaar met zijn vinger.
“Nog een rondje graag, niet te snel.”
Jorien draaide weer langzaam om haar as. Ze voelde zich heel ongelukkig in deze situatie was zich vooral vreselijk bewust van het belachelijke vlechtje dat ze op haar rug voelde hangen.
“Dank je wel, je mag stilstaan.”
De man stond op en wenkte Eric. Ze verlieten de kamer zonder nog iets tegen Jorien te zeggen. De deur sloot met een zachte klik. Ze was alleen. Onzeker keek ze naar de dichte deur. Moest ze nou hier zo op tafel blijven staan? Ze voelde zich groot, lomp en enorm bloot, maar durfde er niet vanaf te stappen. Daarvan in de plaats zakte ze op haar hurken en sloeg haar armen beschermend om zich heen. In de gang hoorde ze de mannen praten. Ze luisterde een poosje aandachtig en probeerde wat flarden op te vangen. Het lukte niet. De achtergrondgeluiden van buiten overstemden. Slechts het “afgesproken!” dat ineens duidelijk verstaanbaar was bereikte haar oren. Snel kwam ze weer overeind, precies toen de deur open ging en de mannen weer binnen kwamen. Eric liep naar Jorien, terwijl zijn begeleider de andere kant op liep en wat begon te rommelen in een lade.
“Kom van tafel en kruip onder het bureau.”
“Wát?”
Jorien keek Eric met grote verbaasde ogen aan.
“Je hebt me toch gehoord? Onder het bureau, zei ik. Maak hem klaar met je mond en doe je best.”
Jorien trok een gezicht, maar zorgde er wel voor dat Eric dat niet zag. Wat was dit nou weer? Het werd steeds gekker. Ze schudde even kort haar hoofd, liet zich voor het bureau op haar knieën zakken, om er vervolgens onder te kruipen. De man had de broek van zijn pak laten zakken en was bezig een condoom om te doen, gezeten op zijn bureaustoel.
“Lukt niet. Gebruik je handen maar,” gromde hij geïrriteerd boven het tafelblad. Het condoom vloog met een boogje richting de prullenbak en bleef elegant over het randje gedrapeerd hangen.
Jorien trok een wenkbrauw op en kroop dichter naar hem toe. Ze vond het niet zo erg. Beter gewoon handwerk. Toen ze vlakbij de man zat, moest ze moeite doen om niet in een enorme giechelbui uit te barsten. Geen wonder dat het niet lukte om daar een condoom omheen te krijgen! Dit was absoluut het allerkleinste pikkie dat ze ooit had gezien! Ze was erg blij met de bescherming van het tafelblad boven haar, zodat de man haar grijns van oor tot oor niet kon zien. Voorzichtig nam ze zijn minuscule, maar wel stijve geslachtsdeel tussen duim en wijsvinger en ging aan het werk, zichzelf regelmatig stevig op haar lip bijtend om niet hardop te lachen. In gedachten sprak ze zichzelf bestraffend toe. Het was sneu voor die man, hier moest hij zeer zeker een complex over hebben! Het was niet om te lachen! Het lukte haar echter niet de grijns van haar gezicht te krijgen.
Het was nog best lastig het knopje goed vast te blijven houden, maar ze deed haar best. Met haar andere hand streelde ze zijn ballen en omgeving en de binnenkant van zijn bovenbenen. Het duurde niet lang voor het knopje begon te sproeien en de man boven tafel moeilijke geluiden uitstootte.
Jorien trok haar handen terug. Klein, maar dapper, dacht ze glimlachend en tegelijkertijd vroeg ze zich af of deze man kinderen zou hebben.
“Jorien!”
Ze kroop achteruit onder het bureau vandaan en trok haar gezicht in de plooi. Eric gaf haar een tissue en gebaarde met zijn hoofd naar de zithoek, waar haar kleren lagen.
“Kleed je aan en ga naar huis. Je hoort nog van me.”
Ze knikte. Een minuutje later verliet ze het kantoor. Met een brede glimlach liep ze de trap af, de glazen deur weer door, naar haar auto. Zodra ze de hoek van de straat bereikt had, barstte ze in een schaterlachen uit. Zoiets had ze echt nog nooit gezien, oh oh…. Het maakte die gênante toestanden van eerder helemaal goed.
“Wát moet ik doen??”
Jorien staarde Eric ongelovig aan. Ze zat op een kussentje aan zijn voeten en had haar hoofd nu van zijn knieën getild in opperste verbazing. Hij was die avond komen kijken bij haar training en was met haar meegegaan naar haar huis, om samen nog een wijntje te drinken.
“Is toch niet zo moeilijk? Je kunt toch wel een avond converseren met een groepje Georgiërs? Het is belangrijk dat die man deze deal binnenhaalt en jij bent daarvoor medeverantwoordelijk. Gewoon, het gesprek op gang houden, beetje intelligent doen en als er voldoende drank gevloeid heeft, geef je een showtje op de bar als daarom gevraagd wordt.”
“Maar… waar moet ik het in godsnaam over hebben met die mensen? Ik weet helemaal niets van Georgië of van hun cultuur en ook niets over dat bedrijf! Ik weet niet eens wat ze er verkopen!”
“Dat maakt helemaal niets uit. Hij zorgt voor de zaken, jij zorgt voor een prettige sfeer. En als je meer wilt weten over de Georgische cultuur, dan verdiep je je daar maar in, dat moet je zelf weten. Ik heb er het volste vertrouwen in dat je dit kunt.”
“Ja maar als het zo belangrijk is dat hij die deal binnenhaalt, waarom neemt hij dan het risico om daarvoor een wildvreemde vrouw te gebruiken? Hij kent me niet eens!”
“Hij kent mij.”
Jorien zuchtte. Ze wist dat tegensputteren weinig zin zou hebben. Als Eric iets had besloten, gebeurde het gewoon, ongeacht wat zij ervan vond.
“Maar Eric…” probeerde ze nog een keer, “je laat me toch niet zo maar met een groepje barbaren op stap gaan? Het is niet veilig…”
Hij glimlachte.
“Heb ik je ooit in gevaar gebracht? Ik ben heus wel in de buurt. Misschien zie je me niet direct, maar ik ben er zeer zeker en ik houd je in de gaten. Al was het maar om te zien hoe je het ervan af brengt.”
Jorien keek hem verongelijkt aan.
“Wanneer moet dit gebeuren?”
“Vrijdag. Je slaat voor één keer je schaatstraining over en zorgt dat je om zeven uur klaar staat. Zakelijk sexy gekleed. Kousen, uiteraard geen ondergoed. Ik kom je ophalen en breng je naar Albert. Dat is de man die je vanochtend hebt gezien. Hij neemt je mee naar de gelegenheid waar hij gereserveerd heeft. Het is een delegatie van acht man. Toe, kijk niet zo moeilijk, beetje zelfvertrouwen hoor! Ik vraag je geen dingen die je niet kunt. En nu erover ophouden, ik wil er niets meer over horen. Schenk die wijn nou maar een keer in!”
Jorien maakte zich zorgen. Ze had die nacht flink liggen woelen. Eric had haar een moeilijke opdracht gegeven. Een avond kon ontzettend lang duren, als je een gesprek op gang moest houden met buitenlanders. Een groep Georgiërs… Jorien wist echt niets van dat land. Ze wist waar Georgië ongeveer lag en dat de hoofdstad Tbilisi heette, maar erg veel verder dan dat reikte haar kennis niet. Ze zuchtte. Wilde ze een béétje een intelligente indruk maken, dan zou ze toch wel wat aan de studie moeten. In ieder geval iets weten over de politiek daar, de cultuur, de laatste ontwikkelingen in het land. Eigenlijk had ze daar helemaal geen tijd voor deze week, ze had het druk op haar werk. De avonden zaten vol met sport en ze had een afspraak bij de schoonheidsspecialiste staan. Misschien kon ze die een weekje verzetten. Hoewel het ook weer ontspande. Nou ja, ze zou wel zien. Ze had nu in ieder geval een paar uur de tijd om even één en ander op te zoeken. Dat huishouden moest dan maar een andere keer, dat stof liep niet weg.
Ze startte haar computer op en tikte ‘Georgië’ in het lege vakje van Google. Even later was ze geconcentreerd aan het lezen, onderwijl aantekeningen makend op een blocnote.
De keren dat ze Eric die week gezien had, had ze niet durven beginnen over de vrijdagavond, hoewel ze vol zat met vragen, onzekerheden en zorgen. Ze was bang een modderfiguur te slaan, het allemaal te verpesten voor die Albert. Bang als dom blondje over te komen bij die mensen, met een mond vol tanden te staan of domme dingen te zeggen. Bang voor het laatste deel van de avond, ‘als er voldoende drank had gevloeid’. Ze zag er huizenhoog tegenop en liep al sinds woensdagochtend met pijn in haar maag rond. Op donderdag had Eric geïnformeerd of ze het niet vergeten was, dat ze die vrijdagavond een afspraak had. Ze had schamper gelachen. Alsof ze dat zou vergeten… het hield haar de hele week al bezig! Hij had haar nogmaals op het hart gedrukt zich goed voor te bereiden en te zorgen dat ze er goed uitzag. Stijlvol, zakelijk en sexy. Daarna was hij over haar vlecht van maandag begonnen. Er had een hele preek aan vastgezeten, dat ze er altijd op voorbereid moest zijn dat hij haar ieder moment kon oproepen. Dat dit soort dingen niet meer getolereerd zou worden.
Inmiddels was het vrijdag. Jorien had alles bij elkaar toch nog behoorlijk wat tijd in haar opdracht voor die avond gestoken en was goed op de hoogte van de politiek en cultuur van Georgië. Ook de algemene buitenlandse politiek zat goed in haar hoofd, ze was helemaal bij. De afspraak bij de schoonheidsspecialiste had ze voor de zekerheid toch maar een weekje verplaatst.
Ze trok haar strakke rokje recht, keek voor de vierde keer of de naad van haar kousen recht zat en plukte een pluisje van haar jasje. In de spiegel keek een stijlvolle, doch sexy dame haar aan. Ze had iets meer make-up gebruikt dan anders en had haar haren opgestoken in een chique rommelige knot. Aan haar verschijning zou het niet liggen, daar was ze wel tevreden over. Maar verder was ze minder zeker. Haar maag krampte weer samen. Ze was licht misselijk van nervositeit. Eigenlijk wilde ze dit helemaal niet, waarom deed Eric haar dit aan? Waarom moest juist zij met die mannen op stap? Hadden ze daar nou echt geen ander voor kunnen vinden? Miste ze haar training ook nog…
Het was bijna zeven uur. Eric zou bij haar voor de deur staan. Hij belde nooit aan, ze moest simpelweg zorgen precies op tijd naar buiten te komen. Na nog een laatste blik op haar spiegelbeeld pakte ze het kleine tasje dat ze klaar had liggen en trok met een diepe zucht de voordeur dicht. Nou, vooruit maar dan. Ze zou wel zien wat ervan kwam.
Eric stond inderdaad te wachten en knikte goedkeurend toen ze na zijn toestemming was ingestapt.
“Keurig. Je ziet er goed uit, heel mooi.”
Jorien glimlachte. Zijn compliment verwarmde haar. Het verminderde de spanning niet, maar deed haar zeker goed.
“Je ziet er wel wat gespannen uit.”
“Oh!! Ja! Ik heb maagpijn van de zenuwen, ik vind dit echt niet leuk!”
Hij glimlachte en startte de motor. Jorien slaakte een diepe zucht. Dit ging echt een rotavond worden… ze zou blij zijn als het voorbij was.
Ze reden richting het industriegebied waar het bedrijf lag waar ze maandag waren geweest. In gedachten repeteerde Jorien de kennis die ze over Georgië had en de eventuele gespreksonderwerpen die ze had voorbereid. Toen ze na een poosje naar buiten keek, viel het haar op dat ze vlakbij Erics huis waren. Vragend keek ze opzij.
“Ik ben wat vergeten, even halen nog.”
Ze knikte en zakte weer terug in gedachten. Even later stonden ze voor het huis van Eric.
“Blijf maar even zitten.”
Hij stapte uit en ging het huis binnen. Jorien zuchtte nog eens diep. Ze zag hier zo tegenop… Zat ze daar straks met een groep Georgiërs, wie weet wat er zou gaan gebeuren… De zoveelste zucht ontsnapte aan haar lippen.
De voordeur ging weer open. Jorien keek op en zag Eric wenken. Ze trok haar wenkbrauwen op. Was er iets mis? Ze stapte uit.
“Kom even binnen, het duurt iets langer.”
Hij sloot de auto af en leidde haar aan haar elleboog de gang in.
Het rook lekker in huis, er hing een warme kruidige vleesgeur. Jorien snoof verlekkerd.
“Wat heb jij gegeten vanavond? Het ruikt lekker…”
Verbaasd keek ze naar de mooi gedekte tafel, compleet met brandende kaarsen toen ze de huiskamer binnen gingen.
“Wat is dít nou?”
“We gaan eten.”
“Hè? Maar ik moet toch met die mensen mee?”
“Je gaat niet.”
“Hoezo? Je kunt die Albert toch niet laten zitten als je hem beloftes hebt gedaan? Dat kun je niet maken! Er hing veel voor hem vanaf.”
“Je gaat niet.”
Verward keek Jorien van Eric naar de gedekte tafel.
“Maar die mensen dan…?”
“Die zijn er niet.”
Langzaam zakte haar mond open toen het eindelijk tot haar doordrong. Een hele week. Een hele week had hij haar laten stressen, haar oninteressante feiten laten doorspitten, haar voor de gek gehouden! Ze zakte neer op een stoel bij de eettafel en keek Eric met een scheve glimlach aan.
“Kreng! Wat ben jij gemeen…”
Hij glimlachte breed en lief naar haar.
“Ga nu eerst maar lekker zitten en eten. Dan zul je straks eens zien hoe gemeen ik écht ben…”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?