Een onsamenhangend verhaal over mij
waargebeurd en niet positief, sorry.
Ik kan me nooit wegwijs maken op deze site, ik begrijp de logica die velen waarschijnlijk al wel begrijpen nog steeds niet.
Dit verhaal, of vertelsel, of deze melding, gaat over mij.
Het zal geen goed vertelde ervaring worden, ben ik bang. Waarschijnlijk zal het ook snel weer verwijderd worden, maar voor mij is dit de enige manier waarop ik het een beetje los kan laten, en ik hoop dat het geplaatst en gelezen wordt.
11 of 12 was ik, toen ik begon met de hel waarvan ik toen nog niet wist dat hij zou komen. Mijn zus was -en is- ernstig ziek, met CVS (Chronisch Vermoeidheid Syndroom) en een onbekende spierziekte waardoor ze nauwelijks meer kon lopen (en nu ook anorexia) eiste ze, vanzelfsprekend, veel aandacht op. Mijn ouders deden hun best, maar het was op dat moment niet genoeg.
Op school werd ik niet geaccepteerd, ik viel met mijn verder ontwikkelde 'ik' buiten de klas, vond geen vrienden.
En zocht mijn heil op internet. En wauw, wat een wereld. Mensen schonken me aandacht, complimentjes zelfs, ik werd zelfs mooi (!) genoemd. Ja, ze waren wel ouder. Maar het was praten, toch?
Ik raakte bevriend met sommigen, anderen voegde ik toe na een leuk gesprek op een chatsite, maar durfde ik later niet meer aan te spreken.
Met mijn ouders kreeg ik fikse ruzies. Soms kregen ze lucht van mijn chatpraktijken, mijn vader zette een computerslot op mijn laptop, om 9 uur viel hij gewoon uit. Soms moest ik mijn mobiel inleveren, maar ik was verslaafd aan dat ding, 10 euro beltegoed per 2 maanden kreeg ik, gemiddeld ging het er binnen een dag doorheen.
Mijn hele leven ging via het internet en mijn mobiel. Ik wachtte soms tot half 2 's nachts tot een vriend me zou bellen, de volgende dag hondsmoe mijn lessen frans en wiskunde volgend.
Het aandachttekort bleef, en ik raakte steeds meer in gesprek met een man die ik in eerste instantie doodeng vond.
Enorm, zowel in de lengte als in zijn buikomvang, kaal, met een baard en een bril.
We kregen echter contact, steeds meer via msn, en later ook via chat. Hij leerde me een nieuwe term, waar hij ook in geinteresseerd was; BDSM. Bondage en Discipline, Dominant en Submissive, Sadisme en Masochisme. Ik had geen flauw idee, maar snapte nu dat de rare zwarte ringen op zijn msnfoto handboeien waren.
Ik las me in, vroeg hem dingen, leerde hem kennen, hij was vriendelijk tegen me, aardig, lief, zorgzaam.
Via de telefoon hield ik soms seksueel getinte gesprekjes, experimenteerde ik op zijn aanwijzingen met mezelf met wasknijpers en mijn eigen kracht. Ik was dus blijkbaar een sub, en droeg die nieuwe, onbekende benaming met een voorzichtige trots.
Uiteindelijk kwam het ervan dat we een keer afspraken. Hij woonde in de stad waar ik onderwijs volgde.
Op het station, hij zei me zelfs dat ik iemand mee mocht nemen als ik dat wilde.
We praatten wat, ik vond het bloedspannend maar er gebeurde niets.
De keer daarop stelde hij voor dat ik halverwege mijn treinreis van school naar huis zou uitstappen, en hij zou daar op het perron in een boerenland op me wachten met de auto.
Ik herinner het me nog goed, ik liep, met mijn rugzak over mijn schouder, naar achteren. Hij kwam de auto uit, en zei op een vriendelijke manier: "Stap in."
Ik wilde zijn sleutels, van de auto, als zekerheid. Ik weet niet waarom ik het vroeg, maar hield me daar koppig bij staande.
Hij kwam vlak voor me staan, dreigend met zijn 1.93. "Stap in", zei hij, nog een keer. Uiteindelijk kreeg ik de sleutels en stapte ik in, zenuwachtig en onzeker. Ik wist niet wat hij wilde, wat hij van plan was, zometeen wilde hij net zoiets als over de telefoon?
We praatten wat, ik speelde onzeker met zijn sleutels totdat hij die uiteindelijk afpakte.
Toen vroeg hij opeens, na een korte stilte: "Mag ik je kussen?"
Ik knikte, er van uit gaande dat hij een kusje op mijn wang bedoelde. Hij zoende me, mijn allereerste tongzoen.
Ik was teleurgesteld, was dit het? Ik wist zeker dat er mannen waren die beter konden zoenen, dit was net een propellor.
Daarna ging het vrij snel, ik herinner me alleen de vieze geur van zijn penis terwijl hij hem in mijn mond wurmde.
Gatver, wat was dat vies?! Warm, en met een vieze, onverzorgde smaak.
Maar daarnaast was hij ook lief, en gaf hij me aandacht, aandacht die ik verder niet kreeg.
Het herhaalde zich, keer op keer, soms bracht hij me naar mijn eigen station met de auto.
Ik fietste dan weg met een vreemd soort belletjes in mijn keel, een schuim, smakend naar het sperma dat me rillingen gaf als ik het door moest slikken.
Ik leerde mezelf iets nieuws aan: Aan en Uit. Bij Aan kon ik mijn emoties voelen, ze uiten. Bij Uit zette ik mijzelf "knopje om", ik voelde zo weinig mogelijk en deed wat ik moest doen. Vooral in Uit werd ik steeds beter, ik kon soms volledig verdoofd dingen doen.
Uiteindelijk breidde het zich uit, naar zijn huis. De eerste keren dat ik bij hem thuis was had hij nog een vriendin, die niet thuis was op de momenten dat ik daar was.
Later ging het uit, en ging ik vaak op zondag of na school naar hem toe.
Hij boeide me, bond me vast, sloeg me, gebruikte klemmen, rare minipizzasnijders met puntjes. Hij ontmaagdde me
Ik durfde niet meer terug te krabbelen. Ik bleef komen, en genoot van de aandacht en de handelingen, maar was ook doodsbang. Uit en Aan wisselden elkaar af en vloeiden in elkaar over, een verwarrend iets.
Ondertussen stortte mijn schoolleven in. Ik ging nauwelijks meer naar school,
Ondertussen had ik vreemd genoeg nog meer contacten die seks met mij wilden. Ik durfde geen nee meer te zeggen, had seks met verschillende mannen en liet dat gewoon toe.
Vaak, bijna elke keer dat ik bij hem was wel, sloeg ik door. Dan vroeg hij nét te veel, of deed hij me te veel pijn, of dwong me teveel. Op die momenten, weet ik nu, sprong ik door te veel druk van Uit op Aan, en mijn al lang opgekropte emoties kwamen dan heftig en in grote hoeveelheid vrij. Op dat moment angst, verzet en nervositeit.
Half reageeerde ik expres extreem, half was het echt. Ik moest en zou loskomen, en daarna ook weg van hem, van de angst.
Naakt vluchtte ik dan door zijn huis, terwijl hij me probeerde te vangen of me opdreef naar zijn slaapkamer; de ene keer liet hij me in een hoek zitten, de andere keer hield hij me vast totdat ik mezelf weer Uit kon krijgen.
Een enkele keer liet hij me doen waar ik gelijk rustig van werd: Hij gaf me zijn zakmes, lang niet zo scherp als de puntenslijpermesjes die ik thuis gebruikte, maar voldoende voor mijn snelwerkende kalmeringsmethode.
Ik probeerde mijn ouders te overtuigen dat hij écht alleen maar een goede vriend was, ik vertelde ze niets over het seksuele gedrag.
Ik ging zelfs een keer met hem naar de dierentuin, waar hij in elke hoek me tegen zich aandrukte en me betastte.
En toen, na 2 jaar, ik was 14: Ik werd verliefd. Ik werd verliefd op een jongen aan de andere kant van Nederland. Ik vond hem uitermate knap, hij was gespierd en lang, vrolijk, nonchalant en grappig.
Ik wist aan hém, de man, te ontkomen. Ik wilde een gewone tiener zijn, vertelde ik hem. Gewone verkerinkjes hebben.
En hij stemde toe, ik zou niet meer met hem afspreken. Ik had nog wel msncontact met hem, maar ik was gelukkig met mijn vriendje.
Later verbrak ik echter ook het msncontact, hij werd opdringerig en niet fijn meer.
Ik had nog 1 gesprek met hem, in de bibliotheek van de stad waar hij woonde.
Hij gaf me daar 3 vellen papier, waarop stond wat hij had geschreven. Het kwam er vooral uit dat ik niets, en dan ook niets waard was, en een manipulatief kreng was, en dat ik nutteloos was.
Later, toen het uit ging met mijn vriendje, ben ik in paniek naar hem toe gereisd. En ik flipte daar, ontzettend. Hij kon me niet meer in bedwang houden, ik was compleet over mijn toeren en zocht een manier om de pijn te laten ophouden, voor mij op dat moment door fysieke pijn te creeëren. Snijden was niet genoeg, ik wilde, zo werd verteld later, ik herinner me er weinig van, mezelf vermoorden.
Hij heeft uiteindelijk 112 gebeld, en ik heb het hele huis voelen wankelen onder mijn hoge, keiharde gegil: HANG OP!
Ik weet nog dat dat het enige was dat ik heb gegild, keer op keer. Ondertussen hadden blijkbaar ook buren de politie al gebeld.
3 mannen kwamen er uiteindelijk binnen, ik was doodsbang. 1 Pakte me gelijk bij mijn polsen en ik werd gehandboeid.
Ik nam mezelf in, zette mezelf eindelijk weer op Uit.
Ik werd meegenomen, moest met hém, de verrader, in een cel wachten op een of andere hulp uit een stad vlakbij. Uiteindelijk praatte ik met een man, die concludeerde dat ik geen kalmeringspillen nodig had, wat ik zelf ook al had kunnen weten, ik stond toch op Uit. Mijn vader haalde me op, en zwijgend reden we naar huis. Hoe en wanneer dit allemaal gebeurde weet ik niet meer precies.
Maar later..
Later kwamen de stalkingen.
Smsjes, belletjes, later een brief: hij had zelfmoord gepleegd. Ik was stiekem opgelucht, maar had ook een geweten. Wat als hij daar nou lag te rotten?
Ik besprak het met mijn moeder, en zij belde de politie, die het zou checken: Hij leefde gewoon nog, en kreeg een ernstige waarschuwing.
Met tussenpozen van een paar maanden bleef ik bedreigd worden, in allerlei vormen. Zo ook met toevoegingenn van mijn msn:
paardenvleesislekker@... (ik heb een paard, en hij wist dat ik me bedreigd en bezorgd zou voelen over mijn paard die onbeschermd buiten stond)
...(mijn naam daar)iseenslet@
...iseenhoertje@
ikgamaandagochtendjekeeldoorsnijden@hotmail.com.
De laatste was zowaar ook nog online, en had een gesprek met me.
Hij noemde zichzelf "Dominee".. Ik wist genoeg.
Hij bedreigde me, zei dat dit dikke varkentje mooi op de gril zou staan. Hij wist hoe ik naar school fietste, vertelde me dat hij me zou opwachten.
Mijn ouders waren, na een hele zomervakantie druk met mijn zus te zijn geweest, nog een weekendje, hun enige weekendje echte vakantie, naar Texel. Het was vrijdagavond toen ik dit gesprek had, en ik belde ze in paniek op. Ze waren nog in Den Helder, en zouden gelijk terugkomen.
Ik voel me nog steeds zo schuldig dat ik mijn ouders hun weekendje heb afgepakt.
Later, toen mijn ouders voor hun 25-jarig huwelijk een weekendje Parijs van ons hadden gekregen, kwam er opnieuw een dreiging, ik weet niet eens meer welke. En opnieuw nam ik hun dat zeldzame weekendje weg af.
Mijn schuldgevoel tegenover iedereen vrat en vreet me op, ik sneed mezelf vaker dan ooit, op plaatsen waar het nog minder zichtbaar was dan op mijn arm. Mijn schouders, tussen mijn borsten, bij mijn hakken en enkels.
Ondertussen heb ik nog 2 vriendjes gehad, en beiden maakten ze op een manier misbruik van mijn kwetsbaarheid. Ze wisten het wel, begrepen het niet.
En ze deden hetzelfde. Ik werd tot seks gedwongen wanneer zij het wilden, na 6 keer nee zei ik uiteindelijk toch ja om er maar vanaf te zijn. Mijn laatste vriendje zei zelfs een keer, toen hij wist dat ik het echt niet wilde, nadat hij klaar was: "Zo, dan weet ik nu hoe het voelt als je niet wilt."
Ik kon ze niet dumpen, dat durfde ik niet goed. Uiteindelijk is het wel gebeurd, maar dat duurde lang.
Ook mannen tussendoor, van oudere leeftijd, hebben nog gebruik gemaakt van mijn onvermogen om nee te zeggen.
Daarnaast hield ik via msn toch ook bepaalde vrienden, die (2 in het speciaal) altijd bleven, ookal voel ik nu pas hoeveel die ene persoon eigenlijk voor mij heeft gedaan. Vroeger gaf ik niets om hem. Ik heb tegen hem gelogen, iets wat me net zo makkelijk afgaat als met mijn ogen knipperen. De andere bleef gewoon rustig aan mijn zijde, verknipt als onze vriendschap was, maar hij had een dochter en een vriendin, wat toch meer afstand creeërde.
Vorig jaar, rond deze tijd, kwam de laatste dreiging die ik en mijn ouders zouden pikken. We hebben aangifte gedaan,
maar toen kwam bij mij eindelijk ook uit dat het meer was. Ook seks, niet alleen dreigingen.
In totaal ben ik iets van 6 keer op het bureau geweest, telkens verteld, alles.
Ik had mezelf constant op Uit staan, anders had ik het niet volgehouden. Ik denk dat de politie mij wantrouwd omdat ik niet heb gehuild. Maar ik heb een hekel aan huilen in het openbaar of bij mensen. Iedereen mag het, maar ik niet.
De 3e of 4e keer dat ik daar kwam, zag ik toevallig de politieman die mij toentertijd gehandboeid had, het was raar om hem opnieuw te zien en een hand te geven.
Net voor 1e kerstdag was ik klaar. Ze verzekerden ons bijna dat het binnen 3 maanden waarschijnlijk allemaal geregeld was.
Wij hebben er maanden achteraan moeten bellen. Ik werd soms nog steeds gestalkt en voelde me nergens veilig, ook niet in mijn kamer 's nachts.
Door de zedenpolitie werden wij zelfs beschuldigd dat wij niet genoeg deden. Mijn moeder belde opnieuw om hen aan te sporen met mijn zaak te beginnen, en ze vroeg aan de man hoe hij het zou vinden als zijn dochter zoiets mee zou maken en er niets mee gedaan werd. Daarna antwoordde hij dat als zíjn dochter zoiets had meegemaakt, hij constant aan de telefoon zou hangen.
Alsof het mijn moeders' schuld was dat ze nog niet aan de zaak waren begonnen!
Welja. Rond mei, juni dit jaar is hij opgepakt en verhoord, en hij zit nu nog steeds in voorarrest.
Hij blijkt ook in het bezit van kinderporno te zijn en ze hebben met moeite er uit gekregen dat hij misschien één keertje seks met mij heeft gehad.
Ik heb ontzettend veel onzorvuldigheid meegemaakt vanuit het ministerie, zo zou de rechtszaak eigenlijk al half oktober plaatsvinden en werden wij viavia 5 dagen van tevoren geinformeerd (op eigen initiatief, anders hadden we het 2 dagen van tevoren gehoord) dat de rechtszaak niet door zou gaan.
Nu is ook opeens onze officier van justitie veranderd die onze zaak zou behandelen, waar ik een gesprek mee had gehad,
en kregen we eerst een bericht dat de nieuwe rechtszaak binnenkort zal plaatsvinden, en een week daarna een brief dat de datum nog niet bekend is.
Nu, momenteel, ben ik veranderd. Ik ben 16 nu, snijd me niet meer en volg mijn onderwijs, haal redelijk goede cijfers.
Maar ik heb een enorme afschuw en angst voor alles wat met seks en bdsm te maken heeft.
En toch blijf ik het voelen, waardoor ik me nog verknipter en zieker voel dan ik ooit had gedacht.
Ik blijf subgevoelens voelen, blijf verlangen naar iemand die zich over mij ontfermt.
En nog steeds maken mensen gebruik van mijn gebrek aan Nee-capaciteiten. Ik sta meestal Uit, terwijl ik school volg, thuis, terwijl ik iemands lid in mijn mond voel ejaculeren. Als ik Aan sta, zijn mijn emoties zo heftig en veel, dat iedereen er door word overdonderd. Ben ik blij, ben ik extreem blij, ben ik verdrietig, ga ik bijna dood van verdriet. Daarom houd ik nu al geruime tijd me altijd op Uit, wat veilig is.
Het kan zijn dat ik tijden en gebeurtenissen door elkaar heb gehaald, ik heb dit al zo lang opgesloten in mijn hoofd dat ik niet precies meer weet wat wanneer is gebeurd.
Maar ooit hoop ik iemand te vinden die mij opnieuw alles "leert", en die met mij kan bereiken dat ik iemand kan zoenen en daar plezier bij kan voelen, of/en opwinding. Iemand die ik zal vertrouwen en van wie ik zal houden, iets wat me nu niet eens mogelijk lijkt.
Hopelijk lezen mensen dit verhaal.
Ik probeer niet te shockeren, ik probeer mijn verhaal kwijt te kunnen en ik vind het heel raar, maar het helpt als mensen als jullie het lezen. Het ergens anders planten voldoet niet, en ik hoop ook, Moderators of hier genoemd Oppassers, dat dit verhaal mag blijven staan en ook echt ergens boven komt te staan.
Veel liefs, she.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?