| Gepost op dinsdag 01 november 2011 - 06:35 pm: | 
|
|
Wraak kan zo zoet zijn
Vanuit het raampje keek ze naar haar dochtertje. Ze speelde met haar poppen. Ze erfde het kasteeltje, gelegen aan de dijk. Haar oma had er haar kindertijd doorgebracht. Wegens overstromingen moest ze verhuizen. Ze praatte graag over haar mooie jeugdjaren. Over zonnige namiddagen waar ze met het hele gezin buiten aten. Over haar verre familie uit het zuiden van Frankrijk die eenmaal per jaar kwamen logeren. Daar vertelde ze het liefste over.
Ze hadden kamers genoeg in het huis. Na het eten werd er gedanst en gezongen. Het waren Italiaanse - Franse volksliederen. Ze kwamen uit Nice, Monaco. Een Franse cultuur verrijkt door Corsicaanse invloeden. Ze kende nog een aantal strofen die oma haar had aangeleerd.
Ondertussen was ze er niet meer.
De dijken waren verstevigd. Overstromingen was iets waar ze niet meer over spraken. Ze was gefascineerd door de kamer. Er lagen nog spullen van toen, oud speelgoed, foto’s van haar jeugd en enkele souvenirs gekregen door haar Franse familieleden. Ze kreeg er een vreemd gevoel van.
De kamer rook muf en oud, een beetje naar oma. Ze wou de torenkamer opkuisen, maar ze was bang dat het laatste vleugje oma zou verdwijnen. Ze kon het beter laten zoals het was. Was het niet groot genoeg trouwens? Een tuin had ze niet. Neen, heel de oppervlakte hoorde bij het huis. Ze zou de tuin willen omheinen. Het was veiliger voor Laura.
Ze mocht er niet aan denken dat haar dochtertje zou verdwalen of misschien langs het water zou lopen.
Vorig jaar scheidde ze. Dat gebeurde in overeenkomst. Laura verbleef om de twee weken een weekend bij haar ex-man. Eerlijk gezegd voelde ze zich veel gelukkiger. Misschien kwam het door haar dat alles misliep. Ze was immers niet zo gemakkelijk geweest.
Zo kon ze niet verdragen dat hij naar gewelddadige heldenfilms keek. Wie kon zich immers een held noemen? Hij kon weleens verkeerde wereldinterpretaties creëren. Dan nam ze hem de afstandsbediening af en zapte naar een ander programma. Vaak liep hij dan hoofdschuddend naar de keuken om daar de krant te lezen. Maar hij werd nooit boos en hij ging nooit in discussie. Dat vond ze gemakkelijk.
Op een dag was ze de eindeloze strijkmanden spuugzat en besloot ze zijn kleren niet meer te strijken. Om zeven uur s ’morgens maakte hij haar wakker. Hij vroeg of hij zonder kleren naar het werk moest gaan?
“Je weet de strijkplank en de strijkijzer staan.”
“Ik strijken? Je wilt zeker dat ik alles naar de vaantjes helpt?”
“Dan zou je zonder kleren moeten gaan. Heb je hier al kabouters zien lopen die klusjes doen?”
Toen ze beneden aankwam zag ze hem ijverig hemden en broeken strijken. Sedertdien deed hij altijd de strijk. Ook die van haar en Laura. Altijd koos hij voor de makkelijkste weg. Hij ontweek ruzies, discussies en andere strubbelingen. Ze moest maar weinig zeuren.
Hij was een gehoorzame man. Wanneer ze hem op iets wees, kromp hij ineen. Niet dat ze het een slechte eigenschap vond, integendeel. Ze trachtte steeds meer van hem gedaan te krijgen. Heel bewust, leidde ze hem op tot een slaafse man. Had ze er ooit bij stilgestaan hoe hij zich daarbij voelde? Neen… Maar hij zei er weinig over. Zo mocht hij haar nooit zonder toestemming aanraken. Tijdens de vrijpartijen moest hij zich ophouden wanneer hij bijna klaarkwam. Daarvoor moest hij haar ja-woord krijgen.
Eens ging het mis. Zijn vertrokken gelaat verraadde hem. Het was kantje, boordje. In een beweging had ze zijn ballen vastgegrepen en kneep ze hard. Dat had ze beter niet kunnen doen. Hij werd behoorlijk boos. Ze lachte nerveus toen hij haar met dreigende ogen aankeek. Ze voelde angst.
Onmiddellijk liep ze de slaapkamer uit. Een hele avond had ze op de schommelbank zitten piekeren. Waarvoor was ze zo bang? ‘Mannen dienen om mij te behagen en niet omgedraaid’ zeurde het stemmetje in haar hoofd. Zolang zij maar de controle had was het goed.
Ze werd leper in haar spelletjes. Met doorzichtige koorden beteugelden ze hem. Het waren minuscule dingen die heel vlug routineus verliepen .Hij was een gewoontedier en daar profiteerde ze van.
Er waren veel dagen dat hij op het matje sliep. Daarvoor moest ze hem maar één vraag stellen vlak voor hij het bed instapte.
“Verdien je het om vandaag naast mij te slapen?”
Ze vroeg het bewust met een onheilspellende ondertoon terwijl ze hem doordringend aankeek. Zijn hondenogen twijfelden. Waarop zij volharde in haar vastberadenheid. Dat ontging hem niet. Hij kromp ineen.
Vervolgens wees ze naar het tapijt op de vloer. Gehoorzaam legde hij zich daarop neer. Daar genoot ze van. Het gaf haar kriebels in haar buik die haar ondeugd stimuleerde. Woordjes als ontucht, zedeloosheid, perversiteit deden haar genoeglijk rillen. Soms rammelde ze deze woorden af voor ze insliep.
Het maakte haar zo opgewonden dat ze hem weleens wekte.
“Kom van het matje af en ga op het bed liggen”, fluisterde ze dan.
Dan wist hij wat hij moest toen. Geknield wachtte hij op haar toestemming. Er vloeiden geen woorden. Een knik was voldoende. Ze spreidde haar benen, waarop hij zich vooroverboog en haar likte. Haar hand zocht dan naar zijn lid. Controlerend streek ze met haar duim over de onderkant. Het maakte hem stevig. Meestal streek ze driemaal. Bij de vierde streling, was de kans groot dat hij zou ejaculeren. Inmiddels kende ze hem enorm goed.
Hij likte perfect. Ze had het hem allemaal geleerd. Plagend streelde ze hem de vierde keer. Hij hield even op met likken om dan meteen weer door te gaan. Daaraan wist ze voldoende.
Na enkele malen hard knijpen in zijn penis om dan zachtjes opnieuw over de onderkant te wrijven wist ze meteen dat het zo ging gebeuren. Haar hand hield stil. Ze wachtte af.
“Mag ik komen?”
“Ja.”
En wanneer hij kwam spoot hij op haar buik waar hij zijn eigen goedje lieflijk wegkuste, zo daalde hij af tot haar plekje en likte haar tot een orgasme.
Routineus ging hij op het matje liggen.
Ze was best tevreden met haar leven. Ze had een man die haar eigenaardige wensen kon vervullen, al kon dat natuurlijk nog steeds beter. En ze had een droomdochtertje, een lief en rustig meisje.
Maar op een dag verliet hij haar. Hij had geen enkel briefje achtergelaten, niet gebeld, niets gezegd. Zomaar opeens. Eerst dacht ze dat hij moest overwerken. Toen hij s ’avonds nog steeds niet kwam opdagen dacht ze dat er iets ernstigs gebeurd was.
Ze had hem proberen bellen. Het antwoordapparaat. Bij een tweede poging rinkelde hij twee keren en werd er neergelegd. Dat was voldoende geweest om te begrijpen dat er veel meer aan de hand was.
Het was een mirakel dat ze zo kalm gebleven was. Buiten een gemeen berichtje, had ze hem niet meer lastig gevallen.
Na een week belde hij haar op om te zeggen dat hij wilde scheiden en of ze diezelfde dag de papieren kon tekenen. IJskoud zei ze “ja”. Zo voelde ze zich ook. Alle liefde die ze kende had haar verlaten.
De eerste weken waren moeilijk, ze stond er alleen voor. Ze moest voor Laura zorgen, rondkomen met haar salaris, huishouden doen en zelf de rekeningen betalen. Toen besefte ze hoeveel hij wel voor haar deed.
Het maakte haar hard van binnen, in het leven moest je zelf je boontjes doppen. Dat ging zij zeker doen! En liefde was iets dat alleen in sprookjes bestond. Ze was ervan overtuigd dat je geluk zelf kon maken en mannen hierin een toevoeging waren. Het kon een must zijn een man in huis te hebben, mits ze naar je luisterden.
Ze had zich verwoed door een zware periode gesparteld. En op een dag kreeg ze alles onder controle. Ze ging fulltime werken, terwijl haar moeder op haar toen niet-schoolgaande dochtertje paste. Een poetsvrouw die haar vervelende klusjes deed voor een stuiver. En ze kreeg onderhoudsgeld voor haar en Laura.
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was overleed haar oma. Dat moest haar toen ook nog eens overkomen. Ze was altijd haar lievelingskleindochter geweest. Oma kende haar echt, ze waren twee handen op één buik.
Als enig kleinkind erfde ze. Het kasteeltje waar ze altijd zo trots op was. Een bijzondere troost.
Ze draaide zich weg van het raampje. Beneden aangekomen keek ze geërgerd naar het lijstje op het aanrecht. Ze moest maar eens vertrekken. Vanavond zou ze quiche maken. Daar had ze niet veel voor nodig. De andere benodigdheden waren voor morgen.
Als kokkin werkte ze in een restaurant. Meestal deed zij de boodschappen. Als ze dat niet deed, ging het mis. Ze moest zich over alles ontfermen. Soms beklaagde ze zichzelf. Teveel verantwoordelijkheidszin hebben was uitbuitend.
Opgejaagd haastte ze zich door de gangen van het warenhuis. Ze wist alles bijna blindelings staan. Eerst de snoepafdeling, dan langs de wijnafdeling naar afdeling beenhouwerij. Terwijl ze verder inkopen deed konden ze de vleesbestelling klaarmaken.
“Jongen!” riep haar dochtertje.
Ze stond stil. Het leek of ze met haar kar ergens tegenaan stuitte. Meteen keek ze naar beneden. Er lag een jongetje op de grond. Bezorgd hurkte ze neer. Hij grijnsde en sprong recht. Opgelucht zuchtte ze. Soms kon ze zo bruut zijn!
“Sorry mevrouw.”
“Dat was niets, jongen. Het was mijn schuld.”
“Dean!” riep een mannenstem.
Hij keek op. Meteen rende hij weg. Aan de overkant verscheen een man met rossen krullen. Mick? Voor ze hem beter kon bekijken was hij al achter de hoek verdwenen.
“Jongen pijn gedaan?”
“Neen, lieveke.”
“Hij zit in mijn klas.”
“O ja”?
“Ja, hij is mijn vriendje!” zei ze terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg en begon te gniffelen.
“Voor vriendjes, ben je nog wat klein!” zei ze bits.
“Hij is ook klein.”
“Je hebt mij gehoord!”
Ze keek haar boos aan. Laura zweeg.
Wanneer ze aanschoof aan de kassa rekende Mick af. Er stonden twee jongens naast hem. De oudste zoon leek helemaal op zijn vader. Een jonge blonde vrouw spurtte naar voor. Ze hoorde blijkbaar bij hem. Toen ze haar winkelkarretje uitlaadde zag ze Mick nog net de koffer toeslaan en instappen.
Ze klikte de riempjes van Laura’s kinderstoel vast en stapte in. Ze gaf gas. Even verder dook de Alfa Romeo waarin Mick reed opnieuw op. Ze volgde de wagen. Een poosje later leek de wagen verdwenen te zijn. Ze moest afstand houden opdat hij haar niet zou herkennen. Enkele auto’s versperde haar het zicht op haar doelwit. Ze vermoedde dat ze hem had kwijtgespeeld.
Verheugd zag ze de Alfa Romeo terug verschijnen. Wat een geluk! Hij stopte aan een alleenstaande woning. De kinderen hielpen met het uitladen, zijn vriendin sloot de voordeur. Ze was er stil van geworden.
Beelden uit een ver verleden doemde op, een steek door haar hart. De pijn, de vernedering en woede nestelde zich opnieuw in haar. Het voelde nog steeds haarscherp. Hij zou lijden! Dacht ze nijdig. Al zou hij kinderen hebben, al zou hij een vrouw hebben… ze ging zich wreken. Ze was nooit vergeten hoe hij haar als tienermeisje had aangerand.
Tijdens de voorbereidingen op het werk dacht ze na. Wijl ze groenten hakten fantaseerde ze over hoe ze Mick zou martelen. Ze kon hem heel strak vastbinden. Ze kon hem slaan. Geen riem. Iets waarmee ze hem echt pijn kon doen. Een stok? Ze gniffelde. Er waren nog meer mogelijkheden.
Hij zou haar smeken om te stoppen. Huilend zou hij knielen. En zij keek op hem neer. Alsof hij een insect was die ze ging vertrappen. Zonder mededogen, zonder een krimp te geven. Hij zou spijt voelen en zou…”Chef, Bon”! onderbrak de kelner haar gemijmer.
Geërgerd keek ze op.
“Een filet mignon met een pepersaus en Steak op Italiaanse wijze.”
Agressief duwde ze enkele malen op de bel.
Snel keerde hij terug.
“Wat is er?” vroeg de kelner.
Bedachtzaam keek ze hem aan.
“Ten eerste, hoef je zo niet te roepen tegen me. Het is nog vroeg. Ten tweede, op welke wijze? Frieten of kroketten? Ten derde, wat kan ik doen opdat je je bestelling eens correct doorgeeft?”
Meteen liep hij terug naar de zaal.
“Saignant en bien-quit. Allebei met frietjes,” zei hij wanneer hij terug kwam.
“Alsjeblieft chef,” dicteerde ze.
Hij stotterde wanneer hij haar herhaalde.
Ze grijnsde breed. Het was fijn om hem te plagen. Hij was er nog niet lang. Ervaring had hij ook niet. Soms maakte ze het hem doodsbenauwd. Zo liep ze steeds achter hem aan wanneer hij afruimde. Nauwlettend keek ze dan toe wanneer hij sorteerde. Als iets in de verkeerde vuilnisbak terechtkwam reageerde ze daar fel op. Dan sprong hij op en haalde hij het er meteen weer uit.
Inmiddels deed hij dat nauwkeurig.
Vrijwillig zou Mick nooit met haar meegaan. Geen denken aan! Ze moest hem kunnen overmannen. Elders, ver van huis. Ver weg van zijn huis. Waar geen kat hen kan zien. Niemand hem kon horen. Er moest bondagevoorziening zijn en een goede uitrusting. Daarbuiten zou ze sterk moeten zijn om hem te kunnen overmannen. Dat kon wanneer ze snel was. Ze zou hem achterwaarts kunnen aanvallen.
Ze moest meer weten. Wat hij deed van werk enz..
Ze parkeerde haar auto dichtbij zijn huis. Er stond geen auto op de oprit. Was hij gaan werken? Het kon ook dat hij in de garage stond. Ze merkte een bordje voor het raam op. Langzaam reed ze voorbij. ‘Landelijke kinderopvang’, las ze. Dat deed zijn vriendin dus. Eén auto. Want zij werkte thuis.
Verveeld keek ze naar de lege straat. Er arriveerde een Mercedes. Een donkerharige vrouw stapte uit en drukte op de bel. Zijn vriendin deed open. Ze zeiden wat en even later liep ze samen met een tienjarig meisje naar de wagen. Ze reden door. Nog enkele ouders kwamen hun kinderen ophalen.
Nerveus tikte ze op het stuur. Daar kwam hij. Enthousiast wipte ze op. Hij parkeerde de Alfa Romeo. Enkele minuten later stapte hij uit. Hij had een kostuum aan. Ze haalde zich van alles voor de geest. Mick als directeur met een mooie secretaresse? Ze had eerder een strenge sportleraar in hem gezien. Ze zag hem zo de sporters afbeulen.
“Zo meneer draagt een kostuum,” mompelde ze tegen zichzelf.
Daar wou ze het fijne van weten. Morgenvroeg zou ze hem opnieuw komen bespioneren.
Ze stond vroeger op. Haar dochtertje maakte ze klaar voor school. Laura zeurde. Ze keek streng. Meteen trok ze haar schoenen aan. Ze probeerde zelfs haar veters vast te knopen. Nogmaals toonde ze hoe ze lussen moest maken. Enkele malen deed ze haar na.
“Het is al goed zo. We gaan vertrekken,” zei ze tegen Laura. Er was niet zoveel tijd meer als ze nog langs Mick wou passeren.
Ze reed langs haar moeder waar ze Laura afzette.
Opnieuw stond ze in zijn straat. De Alfa Romeo stond nog steeds op de oprit. Een klein kwartier wachtte ze toen hij de voordeur opende.
Onderweg liet enkele meters afstand tussen hen. Met een hoofddoek en een zonnebril was ze moeilijk te herkennen. Ze reden over de E17, langs de konijnenpijp en stopte aan de Antwerpse haven. Ze parkeerde langs de rijweg, terwijl hij het haventerrein opreed. Snel stapte hij uit en opende de havendepot. Later zag ze licht op de bovenste verdieping branden.
Hier werkte hij dus… Het zou nipt worden om tijdig op haar werk te raken. Nou, dan moet dat maar. Ze kon niet weten dat het zo een lange afstand was.
Er waren enkele mannen vrachtschepen aan het inladen. Mick kwam buiten en beval dat het schip voor 12 u ingeladen moest zijn. Dat lag hem wel, dacht ze.
Ze reed terug. Onderweg dacht ze na. Ze moest een manier vinden om hem voor haar te hebben. Hotel? Neen, te commercieel. Het moest anoniemer, veel anoniemer.
Wanneer ze de stad uitgereden was zag ze een kleine hoeve. Het was het bordje waar ‘Privéhuis’ opgeschreven stond dat haar aandacht trok. Ze keerde zich om en reed de oprit op.
Ze drukte op de bel. Na enkele malen bellen deed nog steeds niemand open. Ze maakte aanstalten om te vertrekken toen ze het plaatje achter het raam opmerkte. Er stond een Gsm-nummer op genoteerd. Ze toetste de nummers in.
“Hallo, met wie spreek ik?” vroeg een mannenstem aan de andere kant.
“Goeiedag, u spreekt met Yette. Ik had enkel vragen in verband met het privéhuis. Kan je het afhuren?”
“Inderdaad. Het gaat heel discreet. Mensen sms-en me wanneer ze de ruimte nodig hebben. Aan de voordeur en inkom hangen camera’s. Er is een brievenbus, met een fijne gleuf. Wanneer men het geld heeft gedeponeerd opent de deur. De uren dienen overeen te komen met de andere afspraken. Het is aangeraden om op voorhand te reserveren.”
“Interessant. Dat wou ik graag weten. Ik bel je deze week of volgende week terug om een afspraak te maken.”
“Bellen hoeft niet. Een sms met uur, dag en naam is meer dan genoeg.”
“Super! Dan hoort u later nog van me.”
“Graag gedaan.”
Snel stapte ze in. Onderweg belde ze haar baas om te zeggen dat ze misschien later zou zijn. Hij vloekte want er waren veel reserveringen.
Op werk begon ze alles meteen voor te bereiden. Het was een drukke dag. Na een dertigtal couverts kreeg ze tijd om na te denken. Ze had een briljant idee! Ze zou een uitnodiging sturen van een anonieme vereniging.
Thuis ging ze meteen aan de slag. Ze verzon een logo en een naam. Haar brief ging als volgt:
‘Public Firma nodigt u uit om deel te nemen aan een nieuwe tentoonstelling ‘Haven voor iedereen’. Omdat u als bevrachter op de hoogte bent van alle werkzaamheden in de haven vragen we u om met ons samen te werken. De bedoeling is dat u ons kan begeleiden in het gebeuren op de haven. Wij verwachten een aantal dingen van u, zoals discretie, professionaliteit, leiding kunnen geven, en een sociale instelling. De mogelijkheid dat u gefilmd wordt is groot. Uiteraard zou dit gebeuren met wederzijdse toestemming. Natuurlijk wordt u goed betaald! De prijzen kunnen besproken worden. Graag verwachten wij u op 12 augustus om 19u in het hoevetje ter Zwijndrecht.’
Daaronder noteerde ze het adres van het privéhuis. Een handtekening van de anonieme directeur. En voilà, dit zag er prima uit!
“Bijna, bijna… is het zover!”
Jaren had ze hierover gedroomd. Ze wist dat ze dit op een dag ging doen. Ze had geduld gehad en nu zou ze eindelijk kunnen toeslaan. Harder, venijniger en vernederender dan hij toentertijd.
Wat had hij verwacht? Dat ze het daarbij ging laten? Haha!
Ze was ervan overtuigd dat hij zich geëerd zou voelen te mogen deelnemen aan een tentoonstelling. Mick was iemand dat zich wou bewijzen. En misschien ook wel mediageil. Hij kon ze vertellen hoe hij zich door een vrouw liet martelen!
Ze wist zeker dat hij het voor zichzelf zou houden. Zijn reputatie, zijn vrouw, zijn kinderen… Er stond teveel op het spel.
Het was zover, vanavond ging ze toeslaan. Reeds had ze naar ‘Rik’ gebeld om een afspraak te maken. Ze had een halfuur vroeger geboekt om enkele voorbereidingen uit te voeren. Inmiddels was het vijf voor zeven.
Ze wachtte.
Het werd zeven uur. Nog geen enkel auto had ze horen naderen. Om kwart na zeven hoorde ze het brommen van een auto die de oprit opreed.
Er werd gebeld. Ze opende de deur. Hij duwde de deur verder open. Ze zat verscholen achter de deur terwijl hij “hallo” riep. Snel gooide ze een ijzeren ketting over hem en trok hem strak aan. Het uiteinde haakte ze vast aan de muur. Wanneer ze verscheen keek hij haar verbaasd aan.
“Jij!”
Ze grijnsde terwijl ze een groot mes in zijn buik prikte.
“Wat ben je van plan!”
“Rustig maar. Ik ga je niets aandoen. Ik wil me alleen wreken”
“Wreken? Je bent gek!”
“Net zo gek als jij dan!” klonk ze boos.
Hij gromde terwijl hij heftig bewoog.
Ze drukte het mes dieper in zijn buik.
“Wil je soms een echt litteken hebben?”
Wit van woede keek hij haar aan.
Een tweede ketting die naast hem op de grond lag, draaide ze rond zijn voeten. Met een slotje klikte ze de uiteinden toe.
“Als je je niet gedraagt spoel ik het sleuteltje door de lavabo.”
Ze trok zijn handen die langs zijn lichaam geklemd zaten achter zijn rug. Die deed ze in boeien. Ze liep door de kamer en hing de sleuteltjes aan een verloren spijker aan de muur.
Ze ontdeed hem van de ketting waarmee ze hem eerder mee omwikkeld had. De knopen van zijn hem werden losgemaakt. Ze zette een pas achteruit.
“Niet slecht.”
Haar vinger gleed, over de rode streep.
“Zo kan je er nog krijgen.”
Hij bewoog heftig.
“Misschien moet ik je broek ook maar uit doen,” klonk haar stem honend terwijl ze de broeksknop losmaakte. Met een ruk trok ze hem naar beneden.
“En je boxershort!”
Hij keek haar vuil aan.
“Ik had je pietje toch al gezien? Daar hoef je toch niet verlegen om te zijn?” “Misschien maak ik je zelfs wel stijf,” vervolgde ze.
“Vuile slet!”
“Ik zou oppassen met je taalgebruik. Er zijn al twee extra straffen die ik je moet toedienen. Eén voor te laat komen, dat tegenpruttelen zie ik door de vingers, maar dat je me een slet noemt… daar moet ik je wel voor straffen.”
Met een korte ketting omsloot ze zijn hals. Opnieuw klikte ze het toe met een slotje. Ze hing het sleuteltje bij de anderen.
“Als je niet kunt lopen moet je maar springen,” zei ze terwijl ze aan de ketting trok.
Hij kreunde terwijl hij haar springend volgde. Aan een paal bleven ze staan.
“Je kan ertegen steunen als het moeilijk wordt.”
Opnieuw trok hij zijn wenkbrauwen op.
“Wat ga je doen?”
Er klonk onzekerheid in zijn stem.
“Oh, hou je niet van verassingen?” vroeg ze gelaten.
“Neen,” zei hij ineens bits.
“Dan zal ik het je het verklappen. Je mag kiezen, stok of riem? Of de zweep?”
“Vergeet dat maar!” riep hij ontsteld uit.
“Ik vrees dat je weinig keuze hebt. Nogmaals, wat zou je willen?”
Hij werd helemaal rood. Terwijl hij haar verwoed aankeek legde ze de spullen zorgvuldig naast elkaar.
“Wél?”
Hij beet venijnig op zijn lip.
“Je bent een koppige jongen.”
Ze nam de houten stok en grijnsde breed.
“Ken je die nog?” vroeg ze vals.
Hij antwoordde niet. Ze zwaaide de stok enkele malen langs hem. Opeens sloeg ze hard op zijn buik. Hij gromde.
“Zo, nog een rode streep!” riep ze met een hoge stem uit.
Buiten zinnen van woede kronkelde hij met zijn lichaam. Even later viel hij voorover en smakte met zijn gezicht op een groot kussen. Ze had zich goed voorbereid, zo had ze zich ook voorzien op ongelukjes die konden gebeuren.
“Tss, dat was niet slim van je. Pijn gedaan?” vroeg ze terwijl ze neerhurkte.
Meteen hief hij zijn hoofd op en spuugde naar haar. Ze sprong recht en schopte in zijn zij.
“Me bespugen?” vroeg ze ontsteld.
Hij kreunde.
Resoluut liet ze de stok vallen en nam de zweep waarmee ze hem fel sloeg. Zodanig dat het rood kleurde, pijn deed, maar net geen striemen veroorzaakte. Ze was geen tiran. Bij elke slag veerde hij op. Af en toe vloekte en gromde hij. Ze bleef doorslaan. Zolang hij kon vloeken, haar kon beledigen, zolang zal zij hem pijnigen.
Na een poos hoorde ze alleen nog zacht gekreun. Ze besloot te pauzeren.
“Draai je om! Je rug op de grond!”
Terwijl ze neerzat keek ze op hem neer. Hij leek rustiger geworden. Zijn ogen stonden pijnlijk. Alsof hij in strijd was met zichzelf. Hij de man, die altijd de touwtjes in handen had, was nu machteloos overgelaten aan haar grillen.
Ze bekeek zijn lichaam. Hij was een stuk gespierder dan jaren geleden. Stevige borstkas, blokjes op zijn buik en zijn armen waren ook verstevigd.
“Fitness?” vroeg ze opeens.
“Ja,” zei hij hees.
“Je onderhoudt jezelf. Dat vind ik een pluspunt.”
“Maak dat uit?” vroeg hij fel.
“Toch wel.”
Ze liep naar haar uitgestalde spullen en koos er de riem uit.
“Ik kan zeggen dat het best pijn doet. Weet je nog? Toen was ik nog maar een klein onschuldig meisje,” vroeg ze terwijl ze hem veelbetekenend aankeek.
De riem belande op zijn buik. Slagen regenden op zijn bovenlichaam. Hij gromde zacht terwijl hij bewegingloos bleef liggen.
Zo, meneer wil zich niet geven, dacht ze. Daarop begon ze harder te slaan. Enkele malen na elkaar sloeg ze op dezelfde plaatsen. Zijn lichaam bewoog zich in allerlei bochten.
Ze ging tussen zijn benen staan en keek meedogenloos. Ogen als brandende kolen keken terug.
“Benen open!”
Hij keek haar afgrijselijk aan. Toen hij zijn benen opende, kleurde hij rood.
“Oh… Je moet ervan blozen. Wat snoezig!” kirde ze uit.
Wanneer ze met een kaars in de hand voor hem stond keek hij op.
“Wat ga je daarmee doen?” vroeg hij.
“Een verassing van een slet.”
Ze deed de kaars branden. Angstige ogen volgden de vlam dicht tegen zijn buik. Even keek ze hem aan. Haar blik gefascineerd. Ze beet op haar lip wanneer ze een stukje huid schroeide. Hij jammerde.
“Lekker warm toch?”
Ze ging rechtop staan en hield de kaars schuin boven hem waarop enkele druppels neervielen. Hij kromp ineen. Ze herhaalde dit nog enkele keren. Haar hand wroette tussen zijn benen tot ze zijn penis vastklemde.
“Niet geil?” vroeg ze met een pruillip.
“Je wordt alleen geil van meisjes slaan, geloof ik”
De kaars hing boven zijn penis. Hij kneep meteen zijn ogen toe. Afwachtend. De blokjes op zijn buik spande zich op.
Nou, ze kon wel even wachten. Ze masturbeerde hem.
“Lekker?”
Hij werd rustig. Venijnig gaf ze een tik tegen zijn penis.
“Je denkt toch niet dat je gaat klaarkomen?”
Met brandende ogen keek hij haar aan. Een druppel op zijn eikel deed hem gillen.
“Net een meisje!” riep ze uit.
“Genoeg! Stop daarmee!”
“Stoppen? Ik dacht dat je het juist leuk begon te vinden?”
“Wil je meer van dit misschien?” vroeg ze terwijl ze zijn penis omklemde en op en neer bewoog.
Hij bedaarde weer.
Ze speelde zolang met zijn penis tot ze hem voelde kloppen.
“Wil je klaarkomen?”
“Ja.”
“Vraag het eens mooi.”
“Mag ik komen?”
“Alsjeblieft,” dicteerde ze.
“Mag ik alsjeblieft komen?”
“Je mag komen mits je je eigen goedje opkuist.”
Ze stuurde zijn penis wanneer hij spoot.
“Oplikken,” zei ze terwijl ze aan de ketting rond zijn hals trok.
Hij keek haar vies aan.
“Dat doe ik niet.”
“Weinig keuze. Ik kan nog altijd sleuteltjes door de lavabo spoelen.”
Hij kreunde. Meteen kwam hij in beweging. Met lange halen likte hij zijn eigen spul op.
“Daar is nog wat,” zei ze terwijl ze de plek aanwees.
“En nu?” vroeg hij wanneer hij klaar was.
“En nu? Tja… daar had ik nog niet over nagedacht. Als ik je zou losmaken… dan zou je zo naar me uithalen. Misschien is het beter dat ik je laat liggen. Over een tiental minuten komen er andere mensen. Als je het lief vraagt zouden ze je vast willen helpen. En je weet… 'daar' hangen de sleuteltjes.”
“Het was een genoegen om jou te martelen. Saluut!”
Mick wachtte af. Hij was razend. Zo meteen gingen ze hem vinden. Wat een afgang! Wat moest hij zeggen? Dat hij door een vrouw gegeseld werd? Geen haar op zijn kop dat daar aan dacht! Pech! Hij had gewoon pech! En hij zou… die verdomde slet aanpakken. Wacht maar!
Leef en laat leven
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 488
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 november 2011 - 06:57 am: |
|
Bijzonder |
Bijzonder, dacht ik. Ik kan me vergissen, maar voor zover ik weet het eerste femdom-verhaal hier, geschreven door een vrouw. Interessant natuurlijk.
Ergens is het 'gewoon' femdom, ergens gaat het ook wat verder. Wraak hoort naar mijn mening niet in het spel thuis, maar in dit verhaal heeft het dan wel weer een toegevoegde waarde.
Ik ga het niet hebben over spelfouten en zo. Die storen, maar dat is niet voor iedereen even makkelijk te doen.
Wat ik wel jammer vind zijn de fouten in de dialogen. Die waren met een goede herlezing wel te voorkomen geweest.
Maar dat is niet mijn boodschap hier en nu. Wat ik bijzonder waardeer in dit verhaal is dat het fantasie heeft. Er wordt een wereld in geschetst. Het gaat buiten de 'normale' enscenering. Er worden een paar karakters in getekend, een verleden, allerlei dingen die niet direct met het verhaal te maken hebben maar het wel inkleuren.
En van dat soort verhalen kan ik niet genoeg krijgen.
Dit ZOU wel eens zeer kunnen gaan doen.... Maar alleen als je het lief vraagt. 
| |
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 78
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 14 november 2011 - 10:11 pm: |
|
Schande |
Want ik had nog niet gereageerd op dit verhaal. Als erkend liefhebber van femdom is dat natuurlijk onvergeeflijk, een fikse schrobbering waardig.
Ik zou bijna naar hierboven wijzen, ik ben het met Janneman eens. Wat me het meest aantrekt, is dat het een echte vertelling is, met geur en kleur en smaak en details die het verhaal eigen maken, z'n eigen sfeer geven.
Nathiex is gewoon lekker aan het oefenen om een begenadigd schrijfster te worden. Gaat vast lukken.
|
nathiex
Actief lid
Inlognaam: nathiex
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 15 november 2011 - 09:16 am: |
|
eh... Meesteressen? |
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik zat er mee in, er waren fouten die ik eruit moest halen. Ik geloof dat het min of meer goed is gekomen.
Als het zo is wat Janneman zei, dit een eerste, ofwel een van de weinig Femdom- verhalen is geschreven door een vrouw, vind ik dat zorgwekkend. 'Wat doe je met al die stoute jongens?'
Waar zijn die Meesteressen?
Is dat geen noodoproep?
Leef en laat leven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?