Goedgekeurd  
waarin de klas over Juliette's ervaringen hoort en oordeelt
Weer was ze terug in het klaslokaal. Maar wat was het nu anders dan daarvoor.
Het lokaal was nog leeg toen Juliette en Marjan binnenkwamen. Juliette keek angstig naar de harde bankjes voor de lessenaars. Moest ze echt zitten? Ja dat moest!
Maar Marjan stelde haar gerust.
“Heel langzaam gaan zitten. Je billen niet samentrekken. En daarna vooral stil blijven zitten.”
Tsja, dat laatste zou moeilijk worden, dat wist ze nu al.
“Echt, het eerste is het ergste. Daarna went het wel. Het is echt onzin, die verhalen van een week niet kunnen zitten. Het doet wel pijn, maar het is best te doen.”
Voorzichtig ging Juliette in haar bankje zitten, geholpen door Marjan.
Oeij, dat deed pijn. Maar het was zoals Marjan had voorspeld. Even was het hevig en daarna viel het mee.
Ineens bedacht ze wat.
“Hoe kan jij dat nou weten? Je bent toch nog nooit gestraft.”
Marjan zuchtte.
“Hier niet, maar... dat is een lang verhaal. Mag ik je dat later vertellen?”
Juliette hoefde geen antwoord te geven: de andere meiden stormden binnen. Iedereen was er behalve Moniek en Maartje.
En allemaal wisten ze wat er gebeurd was: Juliette was gecaned in de directiekamer.
Juliette was heel verbaasd. Hoe konden ze dat weten? Nou ja, ze hadden haar en Marjan op het strafbankje zien zitten, maar dat zij een caning had gekregen? En zij alleen? De meiden schoten in de lach toen ze het vroeg.
“Wat denk je nou,” vroeg Marcha, “denk je nou echt dat we jou niet hoorden. Tsjezus meid, wat kan jij schreeuwen.”
Subiet moest Juliette blozen.
Of ze wìst dat ze geschreeuwd had! Die ideeën over zich beheersen waren absoluut dwaas geweest. Ze was er schor van geworden.
Maar de meiden trokken zich van haar schaamte niets aan. Ze wilden alles weten. Daar hadden ze recht op, want in het meidenwereldje van de kostschool was er geen privé. Zeker niet als het om straf ging.
Dus moest Juliette vertellen. Over de rij docentes die haar hadden opgewacht, incluis Maartje en de Directeur. Hoe ze samen hadden moeten verschijnen voor hen.
Hoe ze eerst werden aangeklaagd, daarna schuld moesten bekennen en om een strenge straf moesten vragen. Om tenslotte het vonnis aan te horen.
De meiden werden er opgewonden van: dat was ècht bijzonder. Niemand had het ooit eerder meegemaakt.
Opgelucht bedacht Juliette dat Marjan haar dus vooraf ècht had willen helpen: ze had niet geweten van het beschuldigen en schuld bekennen. Maar dat ze dan ondanks dat zo helemaal goed had gereageerd!
“Jemig Marjan, dat jij meteen wist dat je schuld moest bekennen en zo. Ik zou zweren dat je dat al vaker meegemaakt had.”
Marjan haalde haar schouders op.
Marcha verduidelijkte het voor Juliette.
“Als je eenmaal weet hoe het hier werkt, is dat geen kunst. We worden voortdurend gecommandeerd joh. In de houding! Je hebt je misdragen! Brutaal kind! Biecht op!”
Alle meiden schoten in de lach van deze perfecte imitatie van een kostschoollerares.
“Protesteren heeft geen enkele zin.”
Was dat Paulien?
“Je moet ze gewoon altijd hun zin geven,” vulde Aya aan.
Alle meiden bemoeiden zich er nu mee.
“Spijt tonen, berouwvol zijn.”
“En altijd om straf vragen.”
“Vragen, smeken zul je bedoelen.”
“Ik val altijd subiet op mijn knieën als het effe kan.”
“Kus hun voeten.”
“Ik trek meteen al mijn broekje uit.”
“Ja hè, en biedt je blote billen aan. Doe niet zo stom joh.”
Dat was Marjan, die het duidelijk niet eens was met een aantal van de reacties, en zeker de laatste niet.
“Wat ben je toch een stomme trut, Nina, straks gelooft Juliette je nog. Staat een beetje op te bieden tegen elkaar.”
En tegen Juliette: “Geloof ze niet, meid, ze willen alleen maar indruk maken. Maar volgens mij zijn degenen met de grootste mond nou net degenen die nog nooit straf gehad hebben.”
Net zoals ik, dacht ze, maar ze hield wijselijk haar mond. Ze keek hen aan, vier waren het, die beschaamd terugkeken. Betrapt! Hmm, en waren het niet juist de jongste vier van alle kostschoolmeisjes....
“Maar wat we hier wel leren is dat tegenspreken nooit helpt.”
Juliette kon een glimlach niet onderdrukken.
“Ja sorry Juliette, ik weet het, ik hou me niet aan m’n eigen advies, het was gewoon stom om te protesteren.”
Ze keek Juliette daarbij smekend aan. Die begreep haar onuitgesproken verzoek. Ze zou echt niet zeggen hòe Marjan had geprotesteerd. Want ondanks alle bravoure van de meiden begreep ze dat Marjans actie ècht not-done was.
“Maar dat van berouwvol doen klopt absoluut. Altijd je heel onderdanig opstellen. Nooit uitvluchten verzinnen, want ze zijn allergisch voor smoezen. Dus ook al heb je ze zat, gewoon verzwijgen want geheid dat ze je dan nog harder pakken. En altijd proberen te raden wat ze willen dat je zegt. En da’s helemaal niet zo moeilijk hier. Ze zijn er gewoon altijd op uit om je te straffen. Dus daar vraag je dan om. Altijd goed.”
“Maar als ze helemaal niet van plan waren om je te straffen, en je vraagt er dan zelf om en je het dan wèl krijgt?”
Juliette vond het maar een raar advies. Het ging gewoon tegen elke logica in. Je vraagt niet om straf, je probeert het juist te ontlopen.
“Da’s een goeie. Ja echt. Maar dus ook heel duidelijk dat je die bitches van hier nog maar half kent.”
Dat was Paulien. De andere meiden vielen haar bij.
“Ze denken gewoon altijd aan straffen, echt waar, dat zit in hun bloed.”
“Het enige waar ze goed in zijn.”
“Hé ja, dat heeft Juliette vanochtend maar mooi even bewezen met haar lezing over etiquette.”
“Gaaf was dat.”
“Groots. Al kon ik de helft niet volgen.”
“Nou dan heb je meer gevolgd dan ik. Waar had je het in godsnaam over met dat Franse gewauwel.”
Marjan greep in: “Nu effe niet meiden. Ik vond dat ze best een punt had: dat als je er om vraagt of je het dan ook krijgt. Wat vinden jullie daarvan?”
Marcha: “Zo werkt het niet. Ze liggen allemaal voortdurend op de loer om je te kunnen straffen. Het bestaat gewoon niet dat ze niet van plan zijn je te straffen als ze dat wel zouden kunnen. Ik weet zeker dat ze dat ook moeten: altijd straffen, opdracht van het Hoofd. Vatjana bijvoorbeeld. Je voelt gewoon dat ze niet wil, dat ze het met tegenzin doet. Ze maakt zich er het liefst vanaf en stuurt je, als ze er echt niet omheen kan, dan maar naar beneden. Naar het bankje. Als je regels overtreedt, wordt je gestraft. Zo simpel is het. Trouwens, ze hebben best heel strakke regels over wanneer ze wel en niet mogen straffen en wie en hoe.”
“Je meent het, echt waar?”
“Sure.”
“En hoe weet jij dat dan wel allemaal,” vroeg Nina argwanend, “was jij daar dan bij?”
“Nee, maar je weet dat ik hier al eerder heb gezeten,” ze haalde haar schouders op, “en dan wordt er weleens eentje een beetje vertrouwelijk, weet je.”
“Ja, op een feestje zeker, met een glaasje wijn,” antwoordde Nina smalend.
“Ja dus.”
“Een feestje, ik geloof er geen steek van.”
“Dan geloof je het maar niet... groentje.”
Die reactie was afdoend om Nina de mond te snoeren.
Maar haar wantrouwigheid had wel een beetje de sfeer verpest.
Gelukkig sprong Aya er in.
“We hebben je billen nog niet gezien, Juliette.”
“Mijn billen, nou...,” ze kon even niet bedenken wat ze over haar billen moest zeggen.
Marjan viel bij.
“Hoort er bij meisje. Kom, niet over lullen. Of kutten. Gewoon laten zien.”
Juliette werd vuurrood toen ze begreep wat de bedoeling was.
“Maar...”
Ze keek hulpeloos naar Marjan.
“Doe nou maar. Ze zijn echt mooi. En erg getekend. Ja, ik heb even gekeken toen iedereen weg was en jij nog vast lag op het bokje.”
Dat was nieuwe informatie voor de meiden. Hoezo vastbinden, hoezo bokje.
Het bleek dat alleen Marcha het bokje eerder had meegemaakt. Uitvoerig werden Juliette en Marjan bevraagd. Had ze echt niet met de voeten de grond kunnen raken? Ja, en ook met haar handen niet. Waren haar armen en benen vastgemaakt? Juliette wees de plaatsen aan waar de banden haar vastgesnoerd hadden. Als je goed keek kon je de striemen nog zien zitten. Had het pijn gedaan over het bokje te liggen? Nee, pijn niet, wel vernederend.
Vervolgens had Marjan haar bij de hand genomen en haar voorover gedrukt over de eerste lessenaar van de rij. Steunend op haar ellebogen met Marjan naast haar had ze toegestaan dat de meiden haar rok omhoog trokken. Geen broekje want dat Marjan haar niet aangetrokken. Gefluit klonk en uitroepen van ontzetting. Haar billen waren getekend met talloze strepen. Bijna allemaal naast elkaar in een vrij regelmatig patroon. Maar dat was niet het opvallendst. Dat was de gezwollenheid van die strepen en hun dieprode soms bijna zwarte kleur. Het was duidelijk dat ze hard was geraakt en dat haar billen de cane niet gewend waren. Haar huid was niet alleen opgezwollen, ze was ook beschadigd en gebarsten. Toch bloedde het niet. Net niet. Alleen bloeduitstortingen waren zichtbaar. Vooral daar waar de cane haar meermalen had geraakt. Op de uiteinden van een aantal ver doorlopende slagen, en bij de slagen die erg hoog en erg laag neergekomen waren.
Voorzichtig voelden de twee brutaalste meiden, Marcha en Paulien, Juliettes billen, onder het toeziend oog van Marjan.
“Heet!” was Paulien’s oordeel.
“En dik!” vulde Marcha haar aan.
Het algemene oordeel van de meiden was “heftig” en “niet eerder vertoond.”
Wat hun eindelijk op de belangrijkste nog resterende vraag bracht: “Waarom?”
Een vraag die Marjan en Juliette niet hoefden te beantwoorden, want plotseling werd de deur van het leslokaal geopend. En omdat Maartje er niet was om de klas in de gaten te houden en de orde te handhaven, stoven de meiden verschrikt uit elkaar en wisten ze niet hoe snel ze bij hun bankjes moesten komen. Hetgeen natuurlijk allesbehalve geordend verliep, zodat er vrij veel kreten van pijn en onderdrukte vloeken op elkaars onhandigheden te horen waren. Zeker toen duidelijk werd dat na binnenkomst van hun lerares Mode ook nog het Schoolhoofd volgde. En de Directeur. Verbazingwekkend hoe snel alle kreten verstomden en hoe stil het toen werd. Hoe ordelijk de meisjes naast hun bankjes stonden. Stram en stijf in de door de school verlangde houding. Iedereen, behalve Juliette. Want zij kon de pijn die het snel moeten gaan staan veroorzaakte, niet verbijten. Zeker niet omdat ze veeel te abrupt haar rokje weer naar beneden had geschoven. Het voelde alsof ze zichzelf daarmee een tik op de billen had gegeven. En dat was wel het laatste dat ze wilde.
Maar de Directeur had geen oog voor haar ongemak. Noch voor de andere meiden, overigens. Althans, hij liet daar niets van merken. Nadat het Schoolhoofd schuin links en Vatjana schuin rechts achter hem waren gaan staan, schraapte hij zijn keel en deelde het volgende uitdrukkingsloos mee:
“Vanavond om half acht zal de tuchtraad een openbare zitting houden. Jullie zullen daar allemaal aanwezig zijn. Alle vrije tijd tussentijds is ingetrokken en jullie mogen tot aan de maaltijd het klaslokaal niet verlaten zonder toestemming. Jullie wordt ten zeerste aangeraden je nauwgezet aan alle kostschoolregels te houden. Ook tijdens de maaltijden. Mevrouw Dora zal dan toezicht houden en uiteindelijk jullie op het geëigende tijdstip naar de Zaal te leiden.”
Direct na zijn boodschap draaide de Directeur zich om en verliet het lokaal, gevolgd door het Hoofd.
De deur was nog niet dicht of de meiden reageerden ontzet. De Tuchtraad, dat klonk verschrikkelijk. Wie wist wat dat was? Wie dat was? Wat ze deed? Wie er moest verschijnen....
Even liet Vatjana het met een glimlach toe, echter zonder van plan te zijn ook maar één vraag te beantwoorden. Toen tikte ze met de liniaal op haar lessenaar.
“Stilte. De rest van vandaag zullen jullie alleen nog maar klassikaal les krijgen. Jullie kennen de regels. En denk er aan, ik heb strikte orders gekregen om in geen enkel geval spreken zonder toestemming te tolereren. Dat geldt ook voor het maken van jullie huiswerk. Je hebt gehoord van de Directeur dat je dat in de klas moet maken. Duidelijk?!”
Alle meiden zwegen. Vatjana was met stip de makkelijkste lerares. Die had echt lak aan alles. Als zelfs zij zo streng was. En als Marcha inderdaad gelijk had met haar ‘regels’...
“Nu dan: op je plaats. Vandaag zal ik het hebben over het op de correcte wijze dragen van kleding in het bijzonder jullie schooluniform.”
En daarmee begon een lange middag. En slaagde Vatjana erin om de altijd spannende mode-les saai te maken. Of dat was vanwege het onderwerp? Of was het omdat ze ook zelf gespannen was voor de naderende Tuchtraad...
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?