Maartje, Klasse-Oudste, verliest haar waardigheid
De Rechter wachtte tot de zaal weer tot bedaren was gekomen.
Wenste de Verdachte nog een laatste woord?
Eindelijk was Maartje tot het inzicht gekomen dat elk woord ter verdediging dat ze nog sprak slechts averechts zou werken.
“De rechtbank, gehoord de Aanklager, gehoord de Verdediging besluit hierbij de verdachte mejuffrouw Maartje schuldig aan alle haar ten laste gelegde feiten.
De rechtbank heeft niet kennis mogen nemen van enig verzachtende omstandigheid, integendeel, heeft belediging van de rechtbank aan de aanklacht moeten toevoegen.
Het vonnis van de rechtbank luidt daarom aldus.
Mejuffrouw Maartje wordt ten eerste veroordeeld tot het verliezen van al haar voorrechten als Klasse-Oudste.
Mevrouw het Schoolhoofd, zou u zou vriendelijk willen zijn het eerste deel van mijn vonnis uit te voeren.”
Christina ging staan.
“Dat zal ik volgaarne doen, Edelachtbare.”
En naar het meisje naast haar: “Dora, assisteer mij.”
“Jawel mevrouw.”
Het Hoofd ging net voorbij gerechtsbode Tess staan, maar naar Maartje gericht, die ze vervolgens naar voren riep. Dora nam haar plaats in.
“Aan mij, Hoofd van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes, de ondankbare taak jou, mejuffrouw Maartje, je rechten als Klasse-Oudste te ontnemen. Natuurlijk verlies je het voorrecht je te laten aanspreken als Mejuffrouw. Voortaan ben je slechts Meisje.
Je verliest het gebruik van de Klasse-Oudstekamer. En je verliest het recht om je te kleden als Klasse-Oudste. Daarom dien je ten overstaan van de leerlingen je nederig te ontdoen van je Klasse-Oudste uniform. Zodat ook zij zich bewust zijn van het feit dat je niet langer boven hen staat. Dus: kijk mij niet langer aan, draai je naar hen toe en kijk hen in de ogen.”
Gehoorzaam keek Maartje hen één voor één aan. En uit elke ontmoeting sprak haar verontschuldiging: Het spijt mij.
“Trek je blazer uit.”
Maartje gehoorzaamde onmiddellijk en hield weldra haar blazer in haar rechterhand. Niet wetend wat er mee te doen, restte haar niet anders dan de zaal in te staren. Naar de Meisjes over wie zij zo lang had geregeerd. Daar stond ze voor hen, beschaamd, in haar witte bloes met stropdas. Een Klasse-Oudste trok nooit ten overstaan van leerlingen haar blazer uit. Zelfs niet als ze als haar sloofje bij haar op haar eigen kamer had, zelfs niet als haar sloofje op haar knieën .... Maar dat was verleden tijd, voorgoed verleden tijd.
De zaal was muisstil. Dit was nog nooit vertoond. Een Klasse-Oudste zo ten overstaan van haar klas vernederd. Dora had haar blazer in ontvangst genomen. Haar rok volgde. Ook daarmee werd ze gedwongen passief te blijven staan, starend naar de zaal, totdat Dora eindelijk op commando van het Hoofd de rok in ontvangst nam.
Natuurlijk hadden de meiden eerder een blik op haar slip kunnen werpen. Deze dag nog zelfs tijdens de bestraffing door Madame. Ach wat, hoeveel van de meiden had ze gedwongen om onder haar rok te duiken en dezelfde slip te verwijden. Nou ja, dat gerucht ging tenminste. Het genot dat deze meisjes haar daarna hadden moeten schenken. Genoten daarom niet alle meiden van het verlies aan decorum van hun voormalig Klasse-Oudste? Staand in slechts haar slip en bloes?
Toch niet.
Want ook al hadden ze haar bij tijd en wijle gehaat, haar gezag was onomstreden geweest. Te moeten zien dat dat gezag zo vakkundig afgebroken werd, maakte hen bewust van hun eigen kwetsbaarheid. Ze beseften dat op deze Kostschool alle verworven macht relatief was en je zo van het ene op het andere moment kon worden afgenomen. Dat een meisje niets anders was dan een speeltje in de handen van haar leraressen.
En ze beseften wat komen ging. Dat Maartje meer dan haar blazer en haar rok zou verliezen. Natuurlijk ontdeed ze zich eerst van haar schooldas. En wachtte. Natuurlijk volgde daarna haar bloes. Hagelwit en vlekkeloos, daar had ze altijd een punt van gemaakt -tot verschrikking van haar sloofjes, die daar de zin niet van inzagen daar ze immers als Klasse-Oudste nooit ten overstaan van anderen haar blazer uittrok.
Daar stond ze midden op het toneel, eenzaam, met haar platte schonen, haar kniekousen, in haar witte slip en dito bh. Hier zou het moeten stoppen. Dit was genoeg. Ontdaan van alle tekenen van haar macht als Klasse-Oudste was ze gelijk aan alle kostschoolmeisje. Het punt was gemaakt. Ze stond niet langer boven hen. Het was tijd voor een opvolgster, want zonder Klasse-Oudste, dat was ondenkbaar.
Maar toch oordeelde de school dat het niet genoeg was. Haar van haar waardigheid als Klasse-Oudste te ontdoen was niet voldoende. Nog verder diende ze vernederd te worden ten overstaan van iedereen. Men wilde haar schaamte maximaal maken. Zodat geen der aanwezigen haar ooit nog kon zien als Klasse-Oudste. Of zelfs maar als Mentor van zelfs het groenste pupilletje. Ze wilden haar naakt op het podium.
Aan haar de keus wat zou volgen. Schoenen, bh of toch maar haar slip? Natuurlijk koos ze voor de veiligste weg en verwijderde haar bh’tje. Wat waren haar borsten naakt. Ze voelde de toneellampen op hen schijnen alsof men ze wilde uitlichten, maar toch waren ze koud en rilden van schaamte. Haar keus was de keus van alle meisjes vol van schaamte door het uitkleden ten overstaan van zoveel gretige ogen.
Maar het was een domme. Want nu liet men de tijd haar werk versterken. Om haar opnieuw te vernederen bij de volgende schaamtevolle handeling. Had ze haar slip meteen verwijderd, dan had ze het ergste gehad. Nu moest dat nog komen. Ze koos eindelijk om het niet langer uit te stellen.
Wat op zich ook weer een domme beslissing was. Nu konden met name de mannen genieten van het beeld van het naakte meisje, gekleed alleen in schoenen en kniekousen met haar slipje in haar hand. Wetend dat ook het verwijderen van eerst haar schoenen en daarna haar kousen een waar genoegen zou zijn. Want ze zou dat alleen kunnen doen door haar meest intieme charmes prijs te geven.
Wat ze zich pas realiseerde toen ze Dora ook haar slip overhandigde en haar linkerschoen uittrok. Natuurlijk kon ze niet gaan zitten, of riskeren dat ze haar evenwicht zou verliezen. De schoen uitrekken, dat vormde op zich nog geen probleem. Ze had in de lessen van juffrouw V. -etiquette- geleerd dat ze haar voet naar achter moet bewegen zo dat ze er met haar hand bij kon. Maar haar kniekous veilig verwijderen? Het was haar in de les ten strengste verboden geweest deze te verwijderen terwijl ze op beide voeten bleef staan. Hoewel op zich erg praktisch, werd dat gezien als uiterst onelegant. Ze herinnerde zich als de dag van gisteren hoe juffrouw V. haar de mantel had uitgeveegd toen ze dat als vanzelfsprekend deed. Nee, ze diende haar been op te tillen, haar knie zijwaarts naar buiten te bewegen, haar voet vervolgens naar binnen te buigen en dan pas haar kous te verwijderen door deze naar beneden te stropen. Vanzelfsprekend elegant: langzaam en uiterst beheerst. En dat twee maal achter elkaar natuurlijk. Inclusief het uitzicht op de naaktheid van haar open schaamstreek.
De mannen genoten. De meiden waren ontzet. De leraressen trots. Ze zagen hun noeste arbeid tot een prachtig resultaat beloond.
De voormalig Klasse-Oudste was naakt. Schaamtevol naakt.
Zo zou ze lange tijd moeten blijven staan, want de rechtbank was nog allerminst van plan het tweede deel van haar vonnis uit te spreken, laat staan te voltrekken.
“Wil het Hoofd der Kostschool haar benoeming van Klasse-Oudste bekend maken?”
De meiden stonden weer op scherp. Hoe eenvoudig waren ze af te leiden van hun compassie met het voormalige Klasse-Oudste. Een nieuw Klasse-Oudste! Natuurlijk, de klas kon niet zonder. Maar wie. Nina was een goede kandidate. Geweest, want ze was duidelijk in ongenade gevallen met haar gelik naar Maartje. Marcha dan? Onschuldig en verdorven tegelijkertijd. Dat was een prima mix voor een Klasse-Oudste. Maar had ze ook gezag? Niet echt, daarvoor was ze toch te naïef. Paulien misschien? Beslist brutaal genoeg. Echt een meisje. Maar toch tè brutaal voor zo’n belangrijke positie, steeds tegen het ongezeglijke aan. Jammer toch dat Marjan net haar positie als mentor van Juliette verloren was. Het was al opmerkelijk genoeg dat ze niet tot pupil gedegradeerd was. Populair bij de meiden, die haar durf bewonderden. Met name haar verbijsterende move om een groentje te grazen te nemen, en dat nog wel tijdens de door iedereen gevreesde Franse Les! Oef, daar moest ieder kostschoolmeisje wel ontzag voor hebben.
Ze kwamen er niet uit, de kostschoolmeiden. Maar natuurlijk hoefden ze dat ook niet. Hun mening werd niet gevraagd. Bovendien was er allang beslist. Ongetwijfeld door de Rechter alias de Directeur zelf.
“De Kostschool heeft gemeend een unieke beslissing te moeten nemen. Zoals u allen weet kiest men de Klasse-Oudste altijd uit de gelederen van de Mentoren. Gebruik is dan dat zij de meest ervaren en gezaghebbende onder hen benoemen. Vrijwel altijd is dat dan ook waarlijk de Oudste onder de meisjes. Wij hebben echter gemeend om van die traditie af te moeten wijken.
De bandeloosheid waarin deze klas thans verkeerd en waar de voormalig Klasse-Oudste haar schaamteloze overtredingen heeft kunnen plegen, zonder zelfs dat ook maar één van de oudere meisjes de stap zette naar directie of leraressen, of zelfs maar hun slaapzaalvoogd Dora om hen daarover in te lichten, maakt dat geen van hen deugdzaam genoeg is om de eer van het ambt van Klasse-Oudste waardig te zijn. Wat we nu nodig hebben, is een meisje puur en onbevangen, altijd bereid om het gezag van haar meerderen te ondergaan, haar falen te erkennen en haar straf te ontvangen, zonder verzet maar gewillig, vrij en onbevangen om een ieder te laten weten hoe zij gestraft wordt, welke pijn zij ondergaat, welke schaamte zij ervaart. Omdat zij niets meer en niets minder is dan wat zij behoord te zijn: een kostschoolmeisje. En dat meisje hebben we gevonden.
Daarom hebben wij gemeend niet alleen dit meisje veel te snel haar pupil-zijn te ontnemen, maar haar direct daarna te benoemen tot de nieuwe Klasse-Oudste.
Moniek.”
“Nee!”
De meiden zochten verschrikt naar wie zo brutaal geweest was om dat te roepen. Nina? Marcha? Paulien?
Of toch Marjan? Niet alleen werd zij zelf gepasseerd, het was ook nog haar eigen pupil die tot Klasse-Oudste verkoren werd. Maar ze konden niet ontdekken wie het was geweest die had geroepen. De meisjes keken in verwarring om zich heen. Tot duidelijk werd dat Moniek niet ging staan. Weigerde zij? Of wist ze niet dat ze diende te gaan staan om ten overstaan van het Hoofd en de oude Klasse-Oudste haar nieuwe functie te aanvaarden?
Opstandigheid was echter niet de reden van haar uitroep en haar onbeweeglijkheid. Dat was haar ongeloof. Hoe kon zij, zo groen als gras, de meiden die ze zo liefhad, leiden? Net nu ze het geval had dat ze door hen geaccepteerd werd als één van hen, net nu ze haar vertelden hoe ze zich had te gedragen.
Maar het Hoofd had gelijk met haar bewering dat ze het volmaakte kostschoolmeisje vormde. Ondanks haar ongeloof, ondanks haar vertwijfeling, stond ze uiteindelijk op. Niet omdat ze het zelf ook geloofde, maar omdat ze wist dat het onontkoombaar was. Want Christina’s woord was wet. Maar niet nadat ze Marjan een smekende blik had toegeworpen: “Alsjeblieft, blijf bij mij.”
Zo bedeesd, haast schuldbewust liep ze naar voren, het podium op, dat zelfs Maartje geen protest uitte. Want Monieks benoeming, en zeker de verantwoording daarvan door het Hoofd, maakte de vernedering van Maartje alleen maar groter. Een pupil die haar opvolgde, een pupil die je alles wijs kon maken, een pupil zo gemakkelijk in tranen.
Maar juist dàt was wat de klas nodig had, juist dat was wat Maartje niet had willen geven, en de overige -oude- mentoren met haar: tranen.
De ceremonie die volgde was uiterst eenvoudig: Moniek die haar blazer uittrok en haar dasspeld verwijderde. De schooldas die Dora vervolgens voor haar strikte. De blazer van Klasse-Oudste die ze aangereikt kreeg en zonder vreugde aantrok.
Om beschaamd toe te kijken hoe Maartje, naakt als ze was, tenslotte voor haar neerknielde en eerst haar hand, en daarna haar schoenen kuste. Toen mocht Moniek weer plaatsnemen, nu echter niet meer tussen de meiden, maar naast hen, op de laatste stoel van de mentorenrij, de stoel van Maartje.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?