waarin Moniek eindelijk krijgt wat ze verdient
Er werd geklopt.
“Binnen!” riep het Schoolhoofd.
“Ah, Maartje, dit hier is......
maar wat kom jij..?” toen ze zag dat na Maartje nog een meisje was binnengekomen.
“Hm, Marjan, is het niet? Nou, wat kom jij hier doen?”
“Nou mevrouw het Hoofd, ik eh moest nog van Madame Mélisande eh doorgeven dat Moniek eh... ze wacht nog steeds op de bank en eh ik dacht, omdat eh...”
“Omdat je haar Mentor bent”, onderbrak het Schoolhoofd Marjans gestamel, “wacht even, heb jij niet de opdracht van Maartje...”
-zij was het dus echt, dacht Marjan-
“...gekregen om haar...”
Het Schoolhoofd onderbrak zichzelf om verstoord naar Juliette te kijken, die nog steeds braaf naast het bureau stond te wachten. Aj, ze moest op haar woorden letten.
“Eh, juist. Eh? Hadden jij en Moniek geen ruzie?”
“Ze heeft me geslagen mevrouw, maar ze...”
“Ahhh,” en veelbetekenend: “Geslaaagen. Zomaar?”
“Nou nee , ik wilde zeggen, ze kon...”
“Laat maar. Maakt niet uit. Maar heel leuk. Een Pupil die haar Mentor slaat. Zegt ook wat over de kwaliteit van de Mentor, dunkt me.”
“Maar ze...”
“Niks maar. Later!”
En knikte daarbij richting Marjan en kreeg een ingeving:
“Evengoed een goede les. Roep haar maar, meisje”
Moniek kwam schuchter binnen. Vol verwarring kijkend van Maartje, naar het Hoofd, naar de mevrouw van daarnet, nog maar amper te herkennen in haar kostschoolkleren, naar de Directeur, en weer terug. Maar steeds Marjan angstvallig vermijdend.
“Zo Moniek kindje. Voor het eerst op de bank, is het niet.”
“Ja mevrouw.”
“Vertel het maar.”
“Ik heb eh, bij Madame eh, ehhh... ik ben de klas uitgezet.
En door eh mejuffrouw Maartje uit de eetzaal.”
“Zo, en waarom dan wel.”
“Nou, bij de eetzaal omdat mijn hand uitschoot en zo..... en bij Madame weet ik het niet precies. Ik geloof dat ik iets raars in het Frans zei, maar dat kwam omdat Marjan...”
“Genoeg!!
Eventjes voor de duidelijkheid: je hebt Madame beledigd en je Mentor een klap gegeven.”
“Maar maar...”
“Genoeg, zei ik.
Bovendien heb ik klachten vernomen over je onwelgevoeglijk taalgebruik en je incorrecte gedrag tijdens de avondinspectie.”
En met een valse glimlach: “Dus dan heb ik hierbij het genoegen om ons Moniekje te laten kennismaken met één van de vele prachtige verworvenheden van ons Internaat. Wat zeg je Maartje, als Klasse-Oudste. Wat zal het zijn: de hand, een liniaal, een gymslipper, of wellicht ons aller aanwijsstokje, oftewel het rietje?
Of vind je dat ik het Marjan, haar Mentor, zou moeten vragen?”
“Maar mevrouw”, begon Marjan direct, “Moniek verdient helemaal niet dat ze eh want eh door mij....”
“MARJAN!” klonk het hard.
Waarna Christina heel zoetsappig vervolgde: “Had-ik-je-wat-gevraagd? Het lijkt me niet.”
“Maartje?”
“Marjan? Dacht u aan Marjan? Echt niet. Marjan is echt nog veel te slap. Die moet zelf hoog nodig. Ik...”
“Ja, ja, je hebt je punt,” onderbrak het Hoofd Maartje snel, bang dat die haar mond voorbij zou praten, “ik denk dat ik het zelf maar even doe in deze situatie. Maar verder? Hoe?”
“Nou, eh, niet de hand, lijkt me, da’s veel te slap voor die hele lijst die u zonet opsomde. Maar het is dus wel voor de eerste keer. En met al dat publiek. Dus niet met het rietje. Maar een slipper? Met een slipper kunt u zich tenminste wat uitleven. En da’s ook goed voor u, toch?”
Het Hoofd grinnikte: de slipper dus.
“Maar ze schijnt nogal kleinzerig te zijn. En met al dat publiek. Jij maakt haar klaar, Maartje.”
En gericht tot Marjan: “Goed kijken, want de volgende keer doe jij dat.”
“En jullie beiden houden haar in bedwang. Maartje, jij van onderen, en hou haar wijd wil je...”
“Komt voor mekaar, mevrouw.”
“...en Marjan van boven. Mijn kant van het bureau Marjan! Polsen vast en haar aan blijven kijken.”
“Voldoe je, dan kunnen we kijken of we je de volgende keer voldoende overwicht hebt om zelf te mogen corrigeren. Onder toezicht vanzelfsprekend. Vooruit!”
En tegen Juliette: “En jij daar: blijf naar beneden kijken en geen beweging. Geen enkele beweging. Stop dat trillen! Kinderen, bah.”
Snel ging Maartje aan het werk. Ze drukte Moniek over het bureau. Tilde haar rokje op. Bevestigde die met twee vrijwel onzichtbare drukknoopjes zodanig dat de plooien boven haar billen bijeengehouden werden. En stroopte haar broekje naar beneden en liet haar eruit stappen. Ze voltooid de procedure door voor haar neer te knielen, Monieks enkels ver uit elkaar te plaatsen en ze stevig vast te houden, daarbij zichzelf zo klein, en vooral: zo laag mogelijk te maken.
Dat was het teken voor het Schoolhoofd om haar zetel achter het bureau te verlaten. En voor Marjan om haar plaats in te nemen. Marjan pakte Monieks polsen stevig beet. Een kort moment hadden ze echt contact. Moniek licht verwijtend. Marjan schuldbewust. Maar dat laatste was maar even. Marjans volgende blik was weer strak en streng. En koud, zo koud. Toch kon Moniek Marjans ogen niet loslaten.
“Wilt u nog inspecteren, meneer de Directeur?”
De Directeur kon het niet laten even de billen van Moniek te keuren. En Maartje aan haar haren naar achteren te trekken zodat hij haar even glimlachend kon aankijken.
“Keurig! Als u zo vriendelijk zou willen zijn?” en gebaarde uitnodigend naar Christina.
“Dank u.”
Christina nam naast Moniek plaats.
Mat voor de eerste slag nauwkeurig de afstand tussen billen en slipper.
Om vervolgens een niet aflatende stroom van slagen op de arme billen van Moniek neer te laten dalen.
Om daarmee een niet minder onafgebroken stroom van schreeuwen van Moniek te laten weerklinken.
Want wat was ze klein. Smeken, protesteren, roepen, schreeuwen. En huilen, luidkeels huilen. Precies waarom Christina had besloten Moniek te straffen vóór ze Juliette onder de hoede van Maartje had geplaatst.
Juliette: ongetwijfeld voor het eerst getuige van een bestraffing. Zonder dat ze kon zien wat er precies gebeurde. Alleen in staat het groteske geklets van de slipper en het imposante geschreeuw van Moniek te horen. Veel theater, weinig effect. Maar voor haar daardoor des te angstaanjagender.
Zeker toen na afloop een nog luid huilende Moniek door Christina naar bed werd gestuurd, met Marjan achter haar aan voor de afrondende preek. En de verzorging. Maar dat laatste werd er niet bij gezegd.
Een paar minuten was het stil.
Toen klonk het schel en bits: “omdraaien Meisje Juliette.
“En aankijken.”
Naar Maartje: “Dit is MEISje Juliette. Ik wil dat jij je over haar ontfermd. Als Klasse-Oudste. Als Gids. Want ik wil geen mededogen. Geen enkel.
En ik wil haar snel Klaar en Opgeleid. Begrepen?!”
En zachter, als toegift: “En je mag haar natuurlijk helpen met haar huiswerk en zich wat thuis laten voelen...”
vol ironie nu
“....dat ze opgenomen wordt in de ehh groep, van meisjes onder elkaar en zo.”
Weer streng, naar Juliette: “In rust”
en naar Maartje: “Neem haar mee.”
Waarop de Klasse-Oudste het meisje op leeftijd stevig bij haar bovenarm greep en haar meevoerde, naar boven, naar haar domein....
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?