in de grote zaal is de Tuchtraad in zitting bijeen
De sfeer in de eetzaal was bedrukt. Zo nu en dan werd er onderling wat gefluisterd. Over wie wat wist over de Tuchtraad. Niemand. Alleen Sophie had er vaag wat over gehoord, maar het enige dat ze er over kwijt wilde, was dat het heel erg was. Erger op de kostschool bestond er niet volgens haar. Niet dat ze de gelegenheid had om er veel over te vertellen, mocht ze dat hebben gewild, want zelfs Dora was alert. Er mocht niet gepraat worden, in feite mocht er helemaal niets, behalve zwijgend eten en drinken, en daar zag Dora naar de tijd vorderde steeds strenger op toe. Niet vreemd dat de sfeer dan bedrukt werd.
Bovendien: Maartje en Moniek waren er nog steeds niet. Natuurlijk maakte Marjan zich over dat laatste hartstikke ongerust. Helemaal nu ze Monieks mentor niet meer was. Maar dat vertelde ze niemand. Voorlopig was dat het geheimpje tussen Juliette en haar.
Maar ook de anderen raakten van streek door hun afwezigheid. Speciaal de afwezigheid van Maartje. Niet dat Maartje nou zou geliefd was. Maar ze was wel de Klasse-Oudste, en juist nu was haar aanwezigheid belangrijk. Zonder haar voelde de meiden zich extra stuurloos.
Het werd tien voor halfacht. Nog steeds geen Maartje, of Moniek. Ook Dora begon zenuwachtig te worden. Werd er van haar verlangd dat ze de meiden inspecteerde? Dat was iets dat de Klasse-Oudste altijd deed. Zolang Dora alleen zo nu en dan wat streng hoefde te kijken, had ze geen problemen, maar dit? De Directeur had gezegd dat ze hen naar de Zaal moest begeleiden, maar hoe?
Moniek kwam binnen. Eindelijk. Even een vluchtige hug met Marjan die Dora maar toeliet. Maar nog steeds geen Maartje. Dora beval de meiden te gaan staan en zich op te stellen. Gedwee deden ze wat hen gevraagd werd. Maar het resultaat was nul komma nul, dat zag Dora ook wel. Moest ze boos worden? Maar ze waren al zo gedwee.
Gelukkig redde Maartjes binnenkomst haar.
Eindelijk.
Dora keek haar hulpeloos aan: “We moeten om half acht in de Zaal verschijnen.”
Wat er zich in de tussentijd rond Maartje had afgespeeld -ze leek wat aangeslagen- bleef een groot vraagteken, maar de onuitgesproken vraag om hulp van Dora leverde een brede grijns bij haar op.
“Eerst inspectie, trutten,” riep ze.
Die taal verstonden de meiden. Onmiddellijk werd er een rij gevormd, strak in het gelid.
Van een afstandje keek Maartje het aan. Het stemde haar duidelijk niet tevreden.
“Wil ik jullie nu allemaal gaan rapporteren? Stelletje slonzen. Inspectie, zei ik. Tien seconden.”
Ook dat verstonden ze. Onmiddellijk bekeek iedereen zijn eigen kleding. Rokken werden recht getrokken. Bloezen weggestopt. Sokken opgehaald. Blazers glad gestreken. Dasspelden geïnspecteerd.
Maar tien tellen duren kort, zeker op de manier dat Maartje aftelde. Wat op zichzelf alweer de stress van de meiden vergrootte. En wat kreeg je dan? Haast, en dat betekende ook hier: zelden goed. Want bloezen die onzorgvuldig ingestopt worden, piepen des te gemakkelijker weer naar buiten bij het haastig rechttrekken van een rok.
Maar met het bereiken van “nul” was het afgelopen, dat wisten de meiden. Dus stonden zij andermaal in een strakke rechte lijn. Armen naast het lichaam, borst naar voren, hoofd rechtop.
Nu inspecteerde Maartje wel, en grondig. Geen van de meiden ontsnapte aan haar correcties. Nina moest zelfs haar bloes en blazer uittrekken om ze daarna weer correct aan te trekken, zo slordig was het naar het oordeel van Maartje. Of was dat wellicht een kleine wraak voor haar optreden in de Franse Les?
Toch was het duidelijk dat ze effect had met haar ingrijpen. Geen detail ontsnapte haar ogen. Ze zorgde er zelfs voor dat die enkele vlek waar niets meer aan te doen viel, goed verborgen bleef voor een oppervlakkige inspectie. En ze zette niemand op rapport...
“Opstellen, twee rijen, mentoren links, pupillen rechts.”
Ook dat bevel kenden ze allemaal.
Nou ja, iedereen behalve Juliette. Juliette keek smekend naar Marjan. Die daarop zelf in verwarring contact met Moniek zocht. Maar Moniek stond al in de rij van mentoren. Wist Moniek dan al dat ze niet langer Marjans pupil was? Was ze bevorderd tot een Mentor? Was zijzelf, Marjan, dat ook nog steeds?
Nina ging naast Moniek staan. Had Moniek dan Nina gekregen als haar pupil? En was Nina daarmee gedegradeerd van mentor naar pupil? Als straf voor haar gedrag tijdens de Franse Les, haar onbeschaamdheid in het meidennaaien?
Opgelucht dat Marjan niet in conflict kwam met haar eigen verlangen om voor Moniek te zorgen, trok ze Juliette rechts van haar, ging met haar achteraan de rij staan en fluisterde in haar oor: “Op mij letten, we gaan zo marcheren, loop in de pas.”
Maartje stelde zich rechts naast de mentorenrij op en knikte naar Dora, die de deur open deed.
“Linker been beginnen. Voorwaarts mars.”
En weg marcheerden de meisjes. Vlak voor de deur hield Maartje in en liet de groep eerst door de deur.
“En halt.”
Ze deed de deur achter zich dicht en voegde zich weer naast de rij mentoren.
“En voorwaarts, mars.”
Zo ging de groep langs de balustrade en de grote trap naar beneden. Uiterst gedisciplineerd, alsof de meiden dagen hadden lopen oefenen. Wat niet zo was. Maar ze waren wel allen zeer geconcentreerd en absoluut eager om niets maar dan ook echt niets fout te doen. Het vormde daarmee een prachtig beeld, die colonne meisjes, keurig in het gelid en volstrekt eender gekleed. Begeleid door hun Klasse-Oudste, die juist door enkele subtiele variaties in haar kleding die eenheid volmaakt maakte. De das in plaats van een dasspeld. Het kleine extra embleempje op de borst. Geen smalle bies op haar blazer, maar een brede rond revers en zakken.
Keurig gingen ze de trap af waarbij ze zelfs in de maat de haakse bochten namen. Door de grote hal, tot aan de grote deur van de Zaal. Even liet Maartje ze stoppen om Dora gelegenheid te geven ook deze deur te openen en te controleren of ze al naar binnen konden gaan. Dat was het geval.
“Stapsgewijs nu. En .... links!”
Maartje liet de meisjes nu langzaam en plechtig, maar nog steeds even stijf als daarvoor binnentreden. Zo liepen ze langs het podium en hielden halt in het midden van de zaal.
“Rechts ... om.”
De meisjes draaien een kwartslag en stonden nu voor twee rijen lege stoelen.
“Rust.”
Wat voor hen betekende dat ze hun rechtervoet tegen de linker voet van het meisje naast hen plaatsten. Van rust was dus niet echt sprake. Wel de gelegenheid om de zaal in te kijken.
De schrik sloeg Juliette om het hart.
De zaal was vol! Echt vol. De twee lege rijen stoelen waren precies afgepast op hun aantal: eerst een rij van vijf voor de pupillen, daarachter een rij van zes voor de mentoren en de Klasse-Oudste. Maar die eerste twee rijen bestreken slechts de helft van de breedte van de zaal. Er achter volgden nog minstens 10 rijen maar in de volle breedte van de zaal. Met alle stoelen bezet.
Eerst twee rijen meisjes die net zo gekleed waren als zij, behalve dat ze allemaal een schoolstropdas droegen. Nou ja meisjes? De meesten waren beslist ouder. Een paar zelfs net zo oud als Juliette zelf. Twee van middelbare leeftijd zelfs. Het moesten daarmee wel ex-leerlingen zijn. Goh, een bewijs dus dat de kostschool echt al heel lang bestond.
Direct daarachter de rij leraressen.
En daar weer achter zo’n zeven rijen toeschouwers zonder uniform. Dat moest dan familie zijn. Want ze zag mensen van alle leeftijden. Wel opvallend veel mannen trouwens, en veel van oudere leeftijd. Nu ze goed keek zag ze duidelijk geen jongens van ‘hun’ leeftijd, wel meisjes, maar ook maar een paar. Ze kende er niemand van. Gelukkig.
Toen ze nog wat beter keek was er nog een opmerkelijk verschil tussen de eerste rijen en de achterste zeven. Niet alleen droegen de meisjes en vrouwen op de eerste rijen allemaal een schooluniform, met de schoolstropdas!, ze zaten ze ook stijf en strak, en op een rechte houten stoel. Zelfs de leraressen. Het publiek op de achterste rijen daarentegen zat op met stof beklede stoelen, en gedroeg zich ontspannen en nonchalant.
Ze kon nu ook goed zien hoe het uniform van de leraressen er uitzag. Je zag het ze overigens lang niet altijd dragen, dus had ze zich amper gerealiseerd dat er ook voor hen een schooluniform ontworpen was. Het had dezelfde kleuren als die van de meisjes. Alleen hun blazer kende geen biesje en hun plooirok had een dubbele ruit. Alle leraressen hadden hun haar opgestoken in een knot, zoals juffrouw V. dat altijd al had gedaan. Het maakte dat ze er nog strenger uitzagen dan gewoonlijk. En doordat ze op een rij naast elkaar zaten, bewegingloos, zagen ze er zelfs angstaanjagend uit.
Niet alleen Juliette schrok toen ze de zaal in keek, ook Moniek kreeg het benauwd. Indertijd had ze tijdens één van haar proeven hier al eerder vertoefd, zelfs op het podium moest ze erkennen, en ook toen was het heel vol geweest. Maar er had toen toch een heel andere sfeer gehangen dan nu. Ook toen waren er veel mannen geweest, en net zoals nu veel van oudere leeftijd. Maar toen was de sfeer veel uitbundiger geweest dan nu. Werden er opmerkingen geplaatst die bepaald ‘frivool’ te noemen waren naar haar en de andere meisjes op het toneel.
Maar daar was nu geen sprake van. Hoe ontspannen de mannen zich ook mochten gedragen, er hing wel degelijk een sfeer van respect voor wat komen ging. Wat dat ook mocht zijn...
Had Juliette niemand herkend, dat gold allerminst voor Moniek.
De rij meisjes in hun strakke kostschooluniform direct voor de leraressen. Ze zag bekende gezichten! Meisjes die ze de afgelopen twee weken had ontmoet. In de kelder. Niet dat ze met hen echt gepraat had. Dat had ze niet gedurfd. Maar ook de meisjes zelf hadden geen contact gezocht. Of hadden ze dat niet gemogen?
Maar wat deden ze hier? Verbleven ze dan nog steeds in de kelder? Maar twee rijen diep? Dat waren er dus wel twintig! Waren ze dan misschien oud-leerlingen? Maar de meisjes van wie ze de gezichten herkenden zaten verspreid tussen degene die ze niet kende. Zouden ze dan allemaal in de kelder verblijven? De kelder was groot, met veel verschillende grillig lopende gangen en heel veel deuren, dat was haar wel opgevallen. Maar zo groot?
Of waren het dan allemaal toch echte oud-leerlingen. Dus ook de meisjes die ze ontmoet had? Werd je opgenomen in het Instituut en daarna naar de Kostschool gestuurd. Net zoals zij. Of omgekeerd. Werd je na je ‘opleiding’ op de Kostschool opgenomen in het Instituut? En als je geslaagd was? Om verder opgeleid te worden als slavin....
En Marjan, schrok ook zij?
Neen, Marjan was vooral verbaasd. Zoveel meisjes, zoveel leraressen. Ze had tot nu toe de Kostschool altijd een beetje als een grap gezien. Ze kende immers Het Instituut. Het bezoek van diens directeur aan haar ouders had haar leven op zijn kop gezet. Zo sterk dat ze na een lange worsteling vrijwillig op bezoek gegaan was. En de Directeur had gevraagd of hij en zijn Instituut zich over haar wilde ontfermen. Eerst echter had hij gewild dat ze kostschoolmeisje werd. Nou ja, speelde dat ze dat was. Speelde? Ze keek de zaal in, snoof de plechtige sfeer op. Gek dat, op het moment dat je je realiseert dat je zelf allang niet meer speelt, maar het gewoon echt bent, ook de Kostschool geen spel meer blijkt te zijn. Want wat er ook mocht gaan gebeuren, het was ernst. Voor iedereen.
Toen was de rust van de meisjes voorbij. Eerst de rij mentoren, daarna de rij pupillen mochten plaats nemen en als laatste de Klasse-Oudste nadat deze zich er van verzekerd had dat alle meisjes stijf rechtop zaten, de benen gesloten, de handen op de knieën.
Nu pas zagen de meisjes dat het toneel niet leeg was. Er stond een tafel met rok en drie zware stoelen daarachter. Twee meter voor de tafel aan weerszijden bevonden zich twee verticale metalen stangen, ongeveer net zo lang als de tafel hoog was, die in het podium verdwenen. En tenslotte, twee meter links van de tafel, stond Tess. In schooluniform en eveneens bewegingloos. Maar in haar hand had ze een ebonieten staf die op de grond rustte.
Daarmee sloeg ze, toen ook de Klasse-Oudste zat, twee maal hard op de vloer en riep: “Eerbied voor de Tuchtraad.”
Waarop de zaal als één man omhoog kwam en opstond.
De Zitting
Drie mannen kwamen achter elkaar in ganzenpas de zaal binnen.
De middelste kende iedereen: de Directeur.
Ook de eerste werd door een paar van hen herkend. Hij hoorde bij het Instituut. Hij had geen naam, maar onder velen stond hij bekend als ‘de Oude Heer’. Echt oud was hij niet, een beetje dezelfde leeftijd als Juffrouw V. Maar wel iemand met een natuurlijk gezag. Eén van de meisjes kende hem echter bijzonder goed. Marcha. Met grote ogen keek ze hem aan. Hij was het die ze haar Meester mocht noemen. Ook de laatste persoon in de rij werd door hen herkend. Het was de Advocaat.
Maar alleen Juliette kende hem onder zijn eigen naam.
Meneer Van Gravendeel.
Haar echtgenoot.
De heren namen plaats.
Weer bonsde Tess tweemaal met de staf op de vloer.
“Zit en Luister!”
De beweging van de zaal herhaalde zich, maar omgekeerd.
Gevolgd door een laatste harde bons.
“De Tuchtraad is in zitting bijeen.”
De Directeur schraapte zijn keel.
“Wilt u de eerste verdachte afroepen.”
Tess bonsde alvorens te roepen: “Verdachte Maartje, Klasse-Oudste, wordt opgeroepen voor de Tuchtraad te verschijnen.”
Een zucht van ontzetting voer door de zaal. De Klasse-Oudste. Toch niet de Klasse-Oudste? De meisjes ervoeren een Klasse-Oudste als boven de wet. Natuurlijk, ook een Klasse-Oudste werd wel gestraft, dat hadden ze vanochtend nog ondervonden, maar dat telde voor hun gevoel nauwelijks. Dit telde wel, dat was duidelijk, en hoe!
Maartjes gezicht was bleek weggetrokken. Al wat er vanmiddag ook met haar was gebeurd: hiervoor was ze duidelijk niet op voorbereid.
Als in een vertraagde beweging stond ze op en liep langs de meiden om het podium aan de andere kant te betreden. Alle meiden staarden haar vol ontzetting aan toen ze hen passeerde. Het was voor hen duidelijk zichtbaar dat ze met trillende benen liep. Ze wist niet waar ze moest gaan staan en na Tess te zijn gepasseerd, bleef ze met knikkende knieën voor de tafel staan.
“De Verdachte dient zich naast de Tuchtraad op te stellen, in wachtende houding, ten aanschouwing van alle getuigen hier aanwezig; het is haar verboden de Tuchtraad aan te kijken,” klonk de koude stem van de Directeur.
Haar plaats was dus naast de tafel, op dezelfde afstand ervan als Tess, maar dan aan de andere kant, en net zoals zij, kijkend in de richting van de zaal.
De stem van de Directeur klonk haast verveeld.
“De procedure is als volgt. Eerst krijgt de Aanklager het woord, daarna de Verdediging, daarna wijs ik vonnis. De verdachte heeft het recht op een laatste woord, waarop ik de strafmaat zal bepalen. Aan het eind van deze zitting zal de straf ten overstaan van alle aanwezigen worden uitgevoerd.”
Opmerkelijk was dat de mogelijkheid dat een verdachte onschuldig zou kunnen zijn, niet werd genoemd.
“Het woord is aan de Aanklager.”
Oftewel de Oude Heer. Hij stond op en liep langs de verdachte, zonder haar aan te kijken, richting zaal. Toen hij het woord nam, richtte hij zich tot de aanwezigen in de zaal en alleen op die momenten dat hij de Directeur aansprak richtte hij zich tot hem. Een manier van doen die ook de verdediging later zou hanteren.
“Verdachte Maartje wordt beschuldigd van het ondermijnen van het gezag van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes bij het uitoefenen van haar ambt als Klasse-Oudste, subsidiair het in ernstige mate in gebreke blijven bij het uitoefenen van haar ambt als Klasse-Oudste.
De eerste aanklacht jegens verdachte Maartje, edelachtbare, is haar falen als Gids voor Meisje Juliette.”
De Directeur boog zich naar de Advocaat rechts van hem: “Hoe pleit de Verdediging.”
De Advocaat stond op.
“De Verdediging, Edelachtbare, pleit schuldig.”
“Maar ik ben onschuldig.”
Dat was Maartje.
“De Verdachte...” begon de Directeur.
Maar Maartje onderbrak hem: “Ik heb altijd mijn best gedaan, meneer de Directeur, om haar op te voeden.”
“Stilte,” donderde de Directeur nu, “wil de Verdachte zwijgen.”
“Maar ik wil me verdedigen.”
“Stilte! Als u niet onmiddellijk zwijgt zal ik u laten knevelen.”
Angstig hield Maartje zich eindelijk stil.
“Verdachte heeft geen recht van spreken. De Verdediging zal haar verdedigen. Pas na het vonnis krijgt zij spreekrecht.”
En als onderonsje met de Advocaat, maar goed hoorbaar voor iedereen in de zaal:
“Wellicht dat de eh Verdediging eh enige inzet zou kunnen tonen. Ook al is het duidelijk dat de verdachte schuldig is, dan is het toch prettig als haar schuld onomstotelijk bewezen zal worden. En als de verdachte meent onschuldig te zijn...”
“Maar de Verdediging heeft geen enkele gelegenheid gehad om met verdachte te overleggen.”
“Dat lijkt me ook volstrekt overbodig.”
“Maar de verdachte heeft ook tijdens de zitting geen recht van spreken.”
De Directeur haalde zijn schouders op.
Maartje moest op haar tong bijten om niet uit te schreeuwen dat het oneerlijk was.
Maar de Advocaat was niet voor één gat te vangen.
“Is het dan de rechtbank gegeven de verdachte opdracht te geven mij aan te kijken?”
“Toegestaan.”
“Protest.”
Dat was de Aanklager.
“Toelichting alstublieft.”
“Verdachte heeft de opdracht gekregen de Tuchtraad niet aan te kijken.”
“Protest aangenomen. De Verdediging dient zich respectvol te gedragen jegens de Tuchtraad en haar regels te respecteren. Het verzoek van de Verdediging dient uit de processtukken te worden geschrapt.”
“Maar de verdachte heeft zo geen enkele mogelijkheid met de verdediging in contact te treden,” verdedigde de Advocaat zich verontwaardigd.
De Directeur boog zich minzaam naar de Advocaat: “Zoals gezegd lijkt mij dat ook een overbodige aangelegenheid.”
Maartje ontplofte bijna van verontwaardiging.
“Maar U zou u natuurlijk ook tot uw cliënt kunnen wenden zonder dat zij U aankijkt. En haar opdracht te geven te blijven zwijgen.”
Zachtjes hoorde de zaal hem mompelen: “Geniaal, waarlijk geniaal.”
Hij ging schuin voor Maartje staan zodanig dat de zaal zicht op haar hield.
Hierbij verzoek ik u dringend als uw verdediger uw blik in deemoed naar de zaal te richten en uw zwijgplicht in acht te nemen. Mag ik uwe Edelachtbare verzoeken uw vraag te herhalen?”
Glimlachend voldeed de Directeur aan zijn verzoek: “Pleit de Verdediging schuldig?”
Maartje schudde van nee, angstvallig de blik van de Advocaat vermijdend.
De Advocaat kuchte waarschuwend.
Maar Maartje schudde zo mogelijk nog heftiger haar hoofd. Oh, mocht zij maar spreken. De Advocaat begreep haar echter uitstekend.
“De Verdediging verzoekt de Aanklager diens aanklacht te onderbouwen, dat afwachtende, pleit de Verdediging onschuldig.”
Hij schudde zijn hoofd alvorens weer plaats te nemen. Het was duidelijk dat de Advocaat het bepaald niet eens was met zijn cliënte.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
dit hoofdstuk is opgedeeld in 2 delen
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?