waarin Meisje Juliettes herinneringen worden opgefrist en zij leert hoe het echt moet
De meiden waren verdwenen. Het werd stil in de bibliotheek
Juffrouw V. had hen peinzend nagekeken, alsof ze alle consequenties van hun daden wilde overdenken. En de rol die Juliette daarin gespeeld had.
Tenslotte draaide juffrouw V. zich om en wendde zich tot Juliette.
Voor haar echter geen hatelijke blik. Meer tevredenheid, alsof Juliette aan al haar verwachtingen had voldaan. Maar het was overduidelijk Juliette geweest die de deur voor de meisjes moest hebben geopend, en het was eveneens overduidelijk dat ze daarmee een zware overtreding had begaan. Was alles dan een opzetje geweest om haar met reden te kunnen straffen? Niet als mevrouw Van Gravendeel, maar als kostschoolmeisje?
Juffrouw de V. liep op haar toe.
“De sleutel.”
Gehaast stond Juliette op en wilde haar de sleutel overhandigen.
“Heh-hum.”
Juliette verstijfde. Wat deed ze verkeerd?
“Heeft Maartje je niet geleerd hoe je je te gedragen ten opzichte van je opvoeders?”
Oeh, dat woord ‘opvoeders’, dat deed pijn.
“Heeft ze je niet geleerd een kniksje te maken?”
Juliette knikte gedwee. En probeerde er meteen een te maken.
Handen aan haar rok. Die een beetje optillen. Tot zover was het makkelijk. Dan de rechter voet naar voren. Ook dat ging goed. En dan door de knieën. Dat ging, maar niet goed. Ze voelde dat ze verstijfde. Dat de elegantie die Maartje had geëist volledig ontbrak. En er was ook nog iets met haar hoofd. Moest ze daar ook niet mee knikken of zoiets?
Juffrouw V. lachte smadelijk om haar onbeholpenheid.
“Wat een kind bij je toch ook.
Heeft Maartje je dan niets geleerd? Hmm, bij nader inzien: dat lijkt me onwaarschijnlijk. Ze zal je wel meer hebben geleerd dan je lief is. En ons opvoeders wellicht ook. Maar dat kniksje maken zal ze er ongetwijfeld in gestampt hebben.”
Juffrouw V. zuchtte.
“Dan rest mij slechts de conclusie, kind, dat je het zelf verprutst hebt. Dat haar lessen aan jou niet besteed waren. Of dat je het gewoon verdomt om je best te doen, hè!”
“Nee juffrouw, echt niet juffrouw.”
Verdraaid, ze hoorde zichzelf, het leek wel of haar stem in de haast om juffrouw te beantwoorden en haar bereidwilligheid te tonen, omhoog ging. Op toonhoogte van een betrapt kind dat zich verontschuldigd in de hoop om daarmee geen straf te krijgen.
“Ik ben het nog niet zo gewend. En ik eh...”
Weer zuchtte juffrouw V.
“Eerst een stapje naar voren, dan soepeltjes door je knieën terwijl je je rokje optilt. Niet daarvoor dus. Die beweging van het optillen maakt dat het buigen vanzelf elegant wordt, zeker als je je hoofd mee laat buigen: naar beneden en weer omhoog.”
“Toe maar.”
Het venijn was nu uit de stem van V. verdwenen. Hier was opvoedster V. aan het woord. Meisjes moest je leren zich te gedragen. Dat was haar taak. En zolang ze hun best deden, was mededogen op zijn plaats. En een motiverende opstelling.
“Handen aan je rok, toe maar. Mooi zo. Nu met je rechter voet een klein pasje naar voren. Klein, je gaat niet lopen kindje. Nog een keer. Klein stapje. Goed zo. En nu door je knieën, en optillen die rok en meebewegen dat hoofd. Goed zo. Nog een keer. Buig, til op, en beweeg. Juist, nog een keer. Niet meer nadenken, maar bewegen. En nu inclusief het pasje. Mooi zo.”
“Goed, doen we het even helemaal over. Ga zitten. Op je billen.”
Snel corrigeerde Juliette zichzelf.
“En nu geef je me opnieuw de sleutel. En pas er voor op me daarbij niet recht in de ogen aan te kijken.”
Timide stond ze op, onder de indruk van de lessen van V. en de sfeer die ze daarmee creëerde. Ze voelde zich zo, eh ja... onderwezen. Zonder na te denken maakte ze het kniksje voor juffrouw V. Alsof de overtuiging dat ze het nu kon haar bevrijdde van haar twijfels en onzekerheid.
Terecht, want ze deed het mooi, wist ze. Met gebogen hoofd naar juffrouw V. toelopen, dat deed ze uit zichzelf. Klein pasje naar voren, en soepeltjes door de knieën. Rokje omhoog en hoofd gedwee meebewegen. Ze voelde de elegantie die zo mooi gepaard gaat met een gedweeë onderdanigheid. Zo dienden meisjes zich te gedragen. Of misschien wel alle vrouwen die wisten wat hun plaats was.
Ook het aanbieden van de sleutel ging daarmee als vanzelf. Ze voelde dat ze hem echt aanbood, in al haar ondergeschiktheid. Niet gaf. Dat het aan juffrouw V. was om hem aan te nemen. Die daarmee subtiel een seconde wachtte, zodat de sleutel en daarmee haar uitgestoken hand even in de ruimte zweefde. Daarmee duidelijk makend dat zij er was om te dienen. En dat wachten haar lot was.
En voor het eerst sinds haar komst in de Kostschool, voor het eerst sinds haar vernederende ontmoeting met de Directeur, voelde ze hoe het was om dienstbaar te zijn. Dienstbaar aan anderen. En hoe goed het bij haar paste. Als kostschoolmeisje.... maar ook als vrouw.
Alsof juffrouw V. dat aanvoelde. Ze liet ze haar daar staan, in rust. Nam de tijd. En liep daarna bedaard naar de grote tafel en nam in de grote stoel plaats. Juliette voelde dat ze haar aankeek. Voelde want ze wist dat het niet aan haar was om juffrouw V. aan te kijken.
Maar het gaf niet, ze wist dat er geen vijandelijkheid meer tussen hen was. Juffrouw V. was er om haar te leiden, en zij om haar te volgen. En als ze bestraft moest worden, dan zou dat gebeuren.
Maar bestraft werd ze niet. Nog niet.
Want Juffrouw V. begon op milde toon aan haar preek:
“Meisje Juliette. Natuurlijk kan je gedrag van daarnet niet onbesproken blijven. Wat de meisjes ook tegen je gezegd mogen hebben: je wist dat ze niet in het kleine kamertje mochten komen. En je wist ook waarom. Je eerste opdracht op je eerste dag hier op de Kostschool...”
Juffrouw V. zuchtte.
“Maar ik weet hoe moeilijk het voor een nieuw meisje kan zijn. Hoe belangrijk het is om geaccepteerd te worden en één van hen te worden. Hoe verleidelijk het is om je geliefd te maken. Niet te worden afgewezen. En dat is je duidelijk gelukt. Ik weet niet wat voor prijs je daarvoor betaald hebt en welke prijs je nog daarvoor zult moeten betalen. Dat is niet aan mij. Net zoals het niet aan mij is om de meiden voor hun onbetamelijk verlangen te bestraffen.”
Ze zuchtte wederom.
“Maar de tijd zal komen dat die schulden worden ingelost. Daar twijfel ik niet aan. Hoe lang het ook moge duren....”
“Ik zal je zo alleen aan het werk zetten. Want het is je na je gedrag van zo even natuurlijk niet vergund om je weer onder de meisjes te begeven. Dat is de minste straf die ik je kan opleggen. Bovendien ben je nog niet rijp om samen met de anderen de les te volgen. Dat heb je daarnet wel bewezen. Je zult met spoed moeten leren hoe je je dient te gedragen. Maar ook wat je kennisniveau betreft heb ik zo mijn twijfels. Enige bijles lijkt me dus op zijn plaats, om mee te beginnen ten minste.”
Die uitspraak bleek het einde van V.’s preek. Eindelijk mocht Juliette gaan zitten. Juffrouw V. sleepte een hele verzameling boeken aan en stapelde die om haar heen.
“Frans, Duits, Engels. Conversatieboeken, woordenboeken. Aardrijkskunde en de Bos atlas, ook heel handig voor de ontspannen conversatie. Geschiedenis: de verhouding tussen de seksen in de loop der eeuwen. Dit is wiskunde, wat je daar mee moet weet ik ook niet direct. Biologie: het menselijk lichaam en haar gevoeligheden.”
“Hier heb je schrijfpapier en een pen. Het lesprogramma. En het rooster van morgen. Ik wil dat je dan een goed figuur slaat, meisje. En ik ga daarvoor zorgen.”
“Eens even kijken,” juffrouw bestudeerde het lesrooster: “Morgen heb je frans, etiquette, biologie, geschiedenis en Nederlands. Geen exacte vakken, heb je mazzel denk ik.”
Juliette knikte beamend.
“Dus vertel maar eens waar ben je goed in en waarin niet.”
“Frans, dat spreek ik vloeiend. Nederlands lukt ook wel denk ik.”
Juffrouw bestudeerde het lesprogramma:
“hmmm Hedendaagse Literatuur. Eens kijken, de lesklapper.”
Ze bladerde door het lesmateriaal.
“Oh ja, dat is aardig. Een testje. Vertel maar meisje: hoe heet de hoofdpersoon uit Paul Gérards ‘In de Ban van zijn Wil’.”
In de ban van wiens wil? Juliette bleef het antwoord schuldig.
“Toch niet zo moeilijk lijkt me. Deze opgave dan:”
“Het is bekend dat Gérard bij het schrijven van ‘In de Ban van zijn Wil’ geïnspireerd werd door Réages ‘Histoire d’O’. Kwade tongen zeggen echter dat hij met zijn autoscène uit het derde hoofdstuk plagiaat pleegde. Waarom is dat niet waar: geef de overeenkomsten en met name de verschillen van Gérards autorit met de twee introducties van Réage.”
Wanhopig pijnigde Juliette haar hersens. Wie was in godsnaam die Gérard. Wie was Réage? De naam ‘Histoire d’Eau’ had ze vaag wel eens ergens gehoord. Had Willem Alexander het daar niet laatst over gehad. Een sleutelroman over het water? Ze durfde haar onkunde niet te tonen en zweeg.
Juffrouw V. schudde haar hoofd.
“Dat wordt niets, meisje. Nederlands zetten we ook op je huiswerklijstje. En etiquette, hoe staat het daarmee, het vak dat ik doceer?”
Met name op dat vlak had Juliette de nodige ervaring opgedaan. De cocktailparty’s waar ze aanwezig had moeten zijn, waren niet te tellen, om maar niet te spreken over de soirees, vernissage’s, galadiners, en première’s. Ze knikte dus vol zelfvertrouwen.
“Hmm, vertel maar: als getrouwde vrouw. Je man heeft een volledig gecertificeerd dienstmeisje in dienst genomen. Vanmiddag geef je een thee voor je vriendinnen. Het meisje heeft naar jouw mening een veel te kort rokje aan. Je hebt daar wat van gezegd, maar ze heeft je genegeerd. Wat ga je doen?”
“Ik zeg dat ze wel naar huis mag gaan.”
“Ze is inwonend, dat spreekt.”
“Dan zou ik bij een kopje thee er met haar over praten. Oh nee, dat kan natuurlijk niet, want dan komen mijn vriendinnen. Misschien zou ik het niet erg moeten vinden?”
“Het rokje is erg kort. Je kent je vriendinnen.”
“Ik zou haar heel vriendelijk vragen of zij zich alsjeblieft alsnog zou willen omkleden; dat mijn vriendinnen, ehhh, hoe zij daar op zouden reageren, en dat dat toch ook voor haar niet eh zo echt prettig zou zijn.”
“Een volledig gecertificeerd dienstmeisje?”
Juffrouw V. keek haar verbaasd aan.
“Nou ja, als ze een diploma heeft, dan is ze dus heel bekwaam en dan wil ik haar dus vast niet graag kwijt. En het rokje hoort niet bij haar uniform of zo?”
Juffrouw V. knikte op beide veronderstellingen.
“Dan zou ik dus haar omzichtig benaderen. Of zou het juist iets zijn waar ik me niet mee dien te bemoeien? Dat zou ik haar natuurlijk kunnen vragen. Want voor je het weet is je personeel beledigd en weer verdwenen, dat heb ik maar al te vaak zelf meegemaakt.”
“Ik zou er dus van uitgaan dat er iets aan de hand is. Dat ze anders wel bereid zou zijn om iets anders aan te trekken. Ik zou willen weten of er iets is dat haar dwars zit. Of ik haar ergens mee kan helpen? Ze weet natuurlijk best wel dat zo’n rokje eigenlijk niet kan. Waarom ze dat dan toch doet?”
En toen resoluut:
“Ik zou haar in ieder geval duidelijk maken dat ik haar natuurlijk niet wil dwingen om iets anders aan te trekken.”
“Een gecertificeerd dienstmeisje? Opgeleid door Het Instituut? In jouw positie, als vertegenwoordigster van je man?”
Juliette knikte.
“Ik zou haar willen helpen.”
“En dat doe je door haar niet te corrigeren? Zodat je man niet alleen verplicht is om de nodige maatregelen jegens haar te nemen, maar ook jegens jezelf? Want ik neem aan dat je het wel aan hem zou rapporteren?”
Juliette knikte aarzelend.
“Want je realiseert je natuurlijk dat, als je dat niet doet, en je man komt er achter -wat me gezien de status en opleiding van het dienstmeisje uiterst waarschijnlijk lijkt -daarin worden ze tenslotte uit-en-ter-na getraind- je naar alle waarschijnlijkheid van positie zult moeten wisselen met je dienstmeisje.”
“Maar ik ben toch met hem getrouwd?” antwoordde Juliette timide.
“Alsof dat er toe doet, meisje. Het lijkt me dat je al blij mag zijn dat, als je man een volledig gecertificeerd dienstmeisje in dienst heeft, jij dat dienstmeisje opdrachten mag geven. Zeker als ik jou zo hier bezig zie, en zeker gezien het feit dat jij op jouw leeftijd hier op de Kostschool aanwezig bent.”
Natuurlijk moest Juliette bij die laatste woorden blozen. Te meer daar ze ook onwillekeurig moest denken aan de reden waarom ze hier aanwezig was. Zoveel had ze niet bij haar echtgenoot meer in te brengen. Ze mocht blij zijn als hij zich met haar zou willen verzoenen.
Juffrouw V. keek intussen Juliette doordringend aan. En niet vanwege haar blozen.
“Weet jij eigenlijk wel wat het zeggen wil om een volledig gecertificeerd dienstmeisje te zijn, meisje?”
Juliette aarzelde:
“Een dienstmeisje wat haar diploma gehaald heeft?”
Ga verder, gebaarde V.
“Een dienstmeisje wat goed is in het verzorgen van alle huishoudelijke taken?”
“Zoals?”
“Schoonmaken, koken, wassen?”
“Dat lijkt me amper van belang, meisje. Daarvoor zijn huishoudelijke hulpen uitstekend inzetbaar. En desnoods neem je er twee.”
Juffrouw V. ging er nu goed voor zitten:
“In de eerste plaats is het natuurlijk een meisje dat opgeleid is door het Instituut voor Discipline Onderzoek en Opleiding. Hmm, jou kennelijk onbekend. En in de tweede plaats is het een meisje dat dienend is in de meest basale zin van woord. Een meisje dat jouw man dient in al zijn behoeften. Zolang die zich maar in zijn eigen huishouden voor doen. Waarmee ook jouw eigen positie is afgebakend. Tenslotte is jouw dienende taak als echtgenote niet beperkt tot zijn huishouden, maar strekt zij zich ook uit daarbuiten.”
Juliette viel stil en keek verslagen naar haar handen.
“Je hebt nog heel wat te leren, meisje. Maar ja, je bent hier niet voor niets. Behalve Frans zal ik je voor alle vakken maar aan het werk zetten. Geen tijd te verliezen. Schrijf maar op. Voor Nederlands: begin maar bij hoofdstuk 1, dan zal ik kijken of ik nog wat .....”
Zo gaf Juffrouw V. gaf gedetailleerde instructie wat ze de komende uren moest gaan doen. Te beginnen met Geschiedenis. Dat zou ze overhoren. En etiquette, dat zouden ze samen gaan oefenen. Als ze er de tijd voor hadden.
Zo werd Juliette aan het werk gezet. Terwijl juffrouw V. druk bezig was met haar eigen werkzaamheden, dook Juliette ijverig in de boeken en maakte haar lesjes. Onverwachte lesjes, dat zeker. Zo was de kijk op de Geschiedenis bepaald niet feministisch te noemen. En de opdrachten zeer persoonlijk. Men verlangde van haar iedere vraag vanuit de ik-persoon te beantwoorden. Vanuit haar positie als vrouw, dat spreekt.
Tussendoor was er even tijd om te pauzeren met een kopje thee, en voor het overhoren van de lessen. Natuurlijk was juffrouw V. dan streng voor haar. Zeker als haar aandacht even verslapte of wanneer Juffrouw V. de indruk kreeg dat ze niet haar best deed.
Maar het gekke was: dergelijke momenten deden zich eigenlijk niet voor. Juliette dééd haar best. En juffrouw V. moedigde haar aan. Want hoe streng ze ook was, ze leek daarmee slechts één belang te hebben: zorgen dat Juliette morgen een goed figuur zou slaan.
Zo vond Juliette het bijna spijtig dat het zes uur werd en juffrouw V.’s taak er op zat.
Voor de laatste maal die dag sprak Juffrouw V. haar toe:
“Ik ben beslist niet ontevreden over je prestaties, en met name je inzet vanmiddag. Dat zal ik zo dadelijk ook aan het Hoofd rapporteren. Of zij van mening is dat je wangedrag eerder vanmiddag daarmee vergeven is, weet ik niet. Maar ik zal een goed woordje voor je doen. Wellicht dat je je morgen weer onder de andere meisjes mag begeven.”
“Nu zul je de maaltijd in ieder geval nog hier moeten gebruiken. Ook deze avond zal je hier alleen, zonder de meisjes, moeten doorbrengen. In de bibliotheek. Maar dat lijkt mij een goede zaak. Dat biedt jou de gelegenheid om over alles na te denken. Je gedrag. Je positie hier. Je toekomst. En zelfs de reden waarom je hier bent.”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?