| Gepost op donderdag 03 november 2011 - 06:45 pm: | 
|
|
een verhaal wat geschreven werd als verslag
Voorgeschiedenis
Schuldgevoelens.
Ze kwelden me.
Vrij wilde ik zijn, vrij om mezelf te zijn.
Ik was volledig ingekapseld, verstopt, onzichtbaar en alleen.
Zo ver van mijn `ik' en van mijn gevoelens verwijderd als maar mogelijk was.
Mezelf bevrijden betekende breken met degene die ik was.
Betekende werkelijk mezelf zijn, gelukkig zijn.
Betekende degenen die me het dierbaarst waren teleurstellen, kwetsen zelfs.
Schuldgevoelens …
Dit was de conclusie die ik, nu een jaar geleden, trok uit alle gesprekken die ik had met Hij Van Wie Ik Ben. Hij beloofde me toen dat hij me zou helpen om ze te verwerken en mezelf er van te bevrijden. In de loop van de maanden ervoor was er al een idee bij hem ontstaan hoe we dat zou kunnen aanpakken.
Hij wilde me diezelfde onvrijheid weer laten voelen.
Hij wilde me terug brengen naar mijn onvrije ik om mezelf zo te kunnen bevrijden van mijn schuldgevoel.
Hij stelde zich voor om dat te doen met behulp van een korset. Nu had ik nog nooit een korset aangehad, of zelfs maar stil gestaan bij de mogelijkheid ervan. Noch voor Hij Van Wie Ik Ben noch voor mij had het gebruik van een korset een `spannende' betekenis. Dat was ook niet de bedoeling. De bedoeling was dat ik lijfelijk zou voelen wat die schuldgevoelens met me deden, om zo een reactie op te roepen er wat mee te doen.
Langzaam zou hij dit opbouwen. Door me af en toe al pratend weer naar die gevoelens laten gaan en er contact mee te maken.
Vooral de tijd het werk laten doen.
Me laten groeien naar wat onvermijdelijk was.
Het zou een lange weg worden met een hevige catharsis op het einde van de rit. Die zou dan ergens in de winter plaats vinden. Ergens in een vakantiewoning.
Het zou uiteindelijk maart worden.
Op zoek
Maar allereerst moesten we aan een korset zien te komen.
Niet zo maar één van slappe die je in sommige lingeriezaken kunt vinden, maar een echte, zo een waarbij je als je ingesnoerd bent haast geen adem meer kunt halen. Hij moest mooi en sober zijn. Geen frivole kantjes. Een van satijn.
Lang leve het internet. Als ik die mogelijkheid niet had gehad was ik nu nog aan het zoeken! De oogst was zeer magertjes. Maar … groot genoeg. Ik vond 2 sites die aangaven korsetten op maat en naar wens te maken.
Een ervan heb ik gekozen (op basis van uitstraling) .
Ik heb gebeld, wat info van de site geverifieerd en meteen een afspraak gemaakt om langs te komen voor het nemen van maten, het uitzoeken van de stof en het model.
Het werd ergens in oktober.
De maat nemen
De ochtend voor de afspraak stond, evenals de dag ervoor in het teken van voorbereiding en opbouw. We praatten wat over waar we mee bezig waren, wat de bedoeling was. Bij alle gewone dingen die we deden was er die achtergrond, die spanning, het onvermijdelijke: mijn overgave.
De avond tevoren deelde Hij Van Wie Ik Ben me mee dat ik op de afspraak
de bruin fluwelen jurk zou dragen. Deze jurk die mijn slavinnenstatus symboliseert, heeft losse panden waardoor ik zowel voor als achter vrij beschikbaar ben.
En behalve die jurk, (zelfophoudende) kousen en schoenen zou ik ook tekens van mijn overgave aan hem dragen.
Nog voor het ontbijt bevestigde Hij Van Wie Ik Ben dat ik van hem was door me een caning te geven. Kort maar krachtig bracht hij de strepen op mijn billen aan.
In de winkel aangekomen kreeg ik een gevoel dat ik niet eerder gehad had. Tot nu toe was het een project van ons samen geweest, maar op dat moment gleed dat helemaal van me af. Ik was niet méér dan het eigendom van Hij Van Wie Ik Ben, waar wat voor geregeld moest worden. Mijn `ik' was weg, ik was alleen maar `onderwerp'. Ik kon nog net antwoord geven als me iets gevraagd werd, maar dat ging alleen met moeite.
Ik werd letterlijk de maat genomen.
Gelukkig was het vooral Hij Van Wie Ik Ben die met de korsettencoupeuse overlegde en bepaalde wanneer mijn reactie wel van belang was.
Verschillende modellen werden gepast tot we de juiste vonden. De kleur van onze keuze, donker bruin, kon helaas niet doorgaan omdat er geen donkerbruine satijn voor handen was. De keus is toen gevallen op paars. Donkerpaars. Dit past ook mooi bij mijn slavinnenjurk.
Na ongeveer een uur waren we klaar. Terug in de auto heb ik eerst een hele tijd op de achterbank, in zijn armen zitten bijkomen. Uitgebreid hebben we daarna zitten praten over alle gevoelens die losgekomen waren.
Passen
Enkele weken later zou ik het bestelde korset gaan passen. Weer zouden we samen gaan. Helaas hadden we niet zoveel tijd om ons ook dit keer zo uitgebreid op die gebeurtenis voor te bereiden. Maar het was ondanks dat toch een bijzondere gebeurtenis. De korsettencoupeuse leerde Hij Van Wie Ik Ben hoe hij me in moest snoeren, en mij waar ik op moest letten om te zorgen dat het goed zat.
Ik was me dit keer volledig bewust van mijn ik. Ik voelde me trots vooral omdat het korset mijn gevoel van Hij Van Wie Ik Ben te zijn nog veel sterker maakte.
Hij was het korset.
Hij was het die me ingesnoerd hield.
Nu werd het tijd te bepalen waar we heen zouden voor de slotscène van het project en wanneer. Dat werd begin maart op Texel.
Tot die tijd spraken we er af toe over om te zorgen dat ik me bewust bleef van wat er ging komen, en soms gebruikten we het korset. Dat was vooral om ermee vertrouwd te raken. Voor mij hoe het voelde om het aan te hebben, voor Hij Van Wie Ik Ben om mijn reacties te leren kennen en herkennen.
De ontknoping
De ontknoping op Texel duurde twee dagen.
Met mijn gedachten was ik voortdurend bij dat wat komen ging, al kon ik me daar nog geen voorstelling van maken. Het enige dat ik wist was dat het korset er een grote rol in zou spelen. Verder was het afwachten.
De eerste dag was eigenlijk heel gewoon. Mijn bewegingsvrijheid werd alleen beperkt doordat ik overal toestemming voor moest vragen.
De tweede dag kreeg ik 's morgens meteen het korset aan, verder niets behalve schoeisel. Na het ontbijt werden mijn handen niet zoals gebruikelijk losgemaakt.
Ik bleef geboeid en steeds voor een kortere of langere tijd in een bepaalde houding gezet: zittend, liggend of staand. Lange tijd stond ik naast de bank met mijn handen omhoog aan de gordijnroede vastgemaakt.
Hij Van Wie Ik Ben zat op de bank een boek te lezen.
Gepraat werd er nauwelijks.
Niets mocht ik zelf doen. Geen kleding aandoen toen we `middags voor een wandeling naar het strand gingen, zelfs geen autoportier openmaken om in of uit te kunnen stappen. Aangelijnd liep ik met hem langs de zee.
Op alle mogelijke manieren was ik ingesnoerd, was me alle bewegingsvrijheid ontnomen.
Maar een reactie van mij bleef uit. Er kwam niets los. Nog niet.
Uiteindelijk heeft hij me helemaal los gemaakt en hebben we gegeten. Na het eten kreeg ik in de gaten dat het voorbij leek te zijn. Maar ik had er geen vrede mee, dat voelde absoluut niet goed. En dat gaf ik ook te kennen.
Wederom kreeg ik het korset aan. Niet meteen erg strak, maar in fasen steeds wat strakker.
Tenslotte werd ik op het bed vastgelegd. Op mijn rug. Aan elke hoek van het bed een arm of been. De kamer werd verduisterd en ik werd alleen gelaten.
Hij Van Wie Ik Ben bleef binnen gehoorafstand.
Ik was alleen met mezelf opgesloten in een keurslijf. Belemmerd in al mijn bewegingen. Alleen mijn gedachten waren nog vrij …
Dat duurde echter niet lang.
Mijn gevoelens voelden ingesnoerd en gingen met me aan de haal. Alles werd groot.
Het gevoeld dat ik amper ruimte had om adem te halen werd steeds erger.
Het ging pijn doen.
Ik ging bewust oppervlakkiger ademhalen om de druk te verminderen.
Met elke teug lucht die ik naar binnen zoog was ik bewust bezig.
Zelfs mijn gedachten waren nu aan banden gelegd.
Dit was overleven.
Tot ik niet meer kon. Ik moest opgeven. Ik moest roepen.
Dat deed ik. Zachtjes. Meteen spijt. Spijt dat ik het niet kon volhouden. Hoopte dat hij het wel maar ook dat hij het niet gehoord had.
Hij had het wel gehoord.
Hij maakte me los.
Toen kwam alles los.
 voor Hij Van wie Zij Is
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?