een ring en bevestiging
“Mag ik u allen verzoeken weer plaats te nemen?”
“Nu is aan mij de eer, als ambtenaar van de burgerlijke stand, om tot de plechtigheid tot Persoonlijke Voltrekking van de Echtvereniging over te mogen gaan.”
“U zult straks de eed van vereniging uitspreken.”
“Edoch, voor daartoe over te gaan een kort woord over de te hanteren benamingen.
U heeft aan mij te kennen gegeven, geliefd paar, de moeite die u heeft met woorden als echtgenoot, en echtgenote, slavin en meester, dom en sub, zelfs bruid en bruidegom.
Ik geef toe, het zijn veel misbruikte begrippen. Maar bruid en bruidegom bent u slechts eens in uw leven: het moment dat u in de echt verbonden wordt. Echtgenoot en echtgenote wordt u per definitie zodra u in de echt verbonden bent. Dat zijn feitelijke begrippen die geen uiting geven aan de inhoud van de verbintenis die u met elkaar aangaat.”
“Meester en slavin, dom en sub, zijn dat wel. Maar ze zijn beladen, ik geef het toe. De eerste twee, meester en slavin, door de hun geschiedenis van terreur en genocide, de laatste twee, dom en sub, door hun gebruik in wat vroeger bekend stond als “de sien” oftewel “de scčne”. Ik weet nog goed hoe buitenstaanders in de lach schoten als duidelijk werd dat de dom helemaal niet dom bleek te zijn. Dat ‘dom’ afstamde van het woord ‘dominant’ en daarmee de baas speelde over de sub, was nog wel aan hen uit te leggen, maar wat sub dan wel mocht betekenen? Paragraaf 2 sub 5. Was de sub slechts een voetnoot in het gehele verhaal? Een voetnoot? Even sub rosa, onder de roos in het Nederlands: ik dacht zelf altijd dat alles zich rond de verlangens van de sub diende af te spelen.
Maar ook de Grote van Dale helpt niet echt: ‘in een samenstelling gebezigd’: ‘ter aanduiding van ondergeschiktheid of onderschikking’: ‘bijvoorbeeld subagent of subafdeling’. Of toch wel? Want dat laatste is wel degelijk van belang: het is volgens de Grote van Dale dus subagent of subafdeling. Daarmee zou het dus ook subdom moeten zijn. Sub-dom.”
Hij liet een korte stilte vallen opdat zijn toehoorders even dat woord konden proeven: ‘subdom’.
“Een subdom als onderdeel van de dom. De dom die dan eigenlijk een domsub zou moeten zijn: de dominant van de sub, correctie subdom, oftewel de domsubdom. Kortom een echtverbinding tussen de domsub enerzijds en de domsubdom anderzijds. Dom dom dom.”
“Afijn.”
“Dan de term slaaf. De Dikke van Dale is daarin ook weer zeer verhelderend. Twee beschrijvingen zijn hier relevant: ‘iemand die geheel afhankelijk is van een ander, mens die aan een ander in eigendom toebehoort’; en: ‘iemand wiens burgerlijke vrijheden sterk beknot zijn’. En dames en heren, voor de Echt die wij zo dadelijk zullen Verbinden, zal dat de kern zijn: Zijn Meisje zal niet alleen volstrekt afhankelijk zijn van Hij Van Wie Zij Is, en diens eigendom worden; bij wet ook zullen haar haar burgerlijke vrijheden vrijwel geheel ontnomen worden.”
“En ook bij Meester lezen wij hoe terecht dit begrip in deze is: ‘iemand die een voorbeeld is voor anderen, leermeester’; ‘zijn meerdere; bezitter, eigenaar van’; ‘iemand die heerschappij voert over anderen’; ‘zich bemachtigen, in bezit stellen van, het bedwongen hebben’; ‘bedwingen, overweldigen, beheersen’; ‘het te boven zijn, het zeer goed kennen’. En bovenal: ‘er vrijelijk over kunnen beschikken, gezagvoerder’. Hij Van Wie Zij Is zal het gezag voeren over de burgerlijke vrijheden van Zijn Meisje. Hij zal niet alleen vrijelijk over haar kunnen beschikken, hij zal haar bedwingen en beheersen, haar te boven zijn en haar daarom volledig moeten ‘kennen’.”
“Dus, Zijn Meisje, Hij Van Wie Zij Is, getuigen en geachte aanwezigen: ik begrijp de moeite die u heeft met de benamingen Slavin en Meester. Het zijn echter wel de benamingen die volledig toepasselijk zijn op de Echt waarin ik u zo dadelijk zal verbinden.”
“En, als ik mij deze bon-mot mag permitteren: de ambtelijke voorschriften laten mij in deze ook geen keus. U bent noch eega, noch partner, noch huisgenoot: de andere juridische termen die het Burgerlijk Wetboek ons in de echtvereniging toestaat te gebruiken, zodat alleen de termen slavin en meester ons resten.”
“Dus als slavin en meester zal ik als ambtenaar van de burgerlijke stand u zo dadelijk in de Echt Verbinden.”
“Om als eerste de volgende vraag te stellen:
is hier onder de aanwezigen, iemand die reden geven kan waarom Zijn Meisje en Hij Van Wie Zij Is niet als Slavin en Meester in de Echt verbonden zouden kunnen worden, laat deze dan nu naar voren treden en spreken, of voor immer er het zwijgen toe te doen.”
“Zijn Meisje, Hij Van Wie Zij Is, u zult zo voor mij verschijnen. U, Zijn Meisje, zijnde de slavin, zult voor mij neerknielen, en u, Hij Van Wie Zij Is, zijnde de meester, zult voor mij staan. Waarbij de meester de handen van de slavin in de zijne nemen zal.”
“U zult de wettige eed af gaan leggen, waarbij u mijn woorden zult herhalen en aldus zult beloven.”
“De staat, in de verschijning van mij als ambtelijke functionaris, de hier aanwezigen, uw eigen getuigen: allen zullen van uw geloften de getuigen zijn en de plicht hebben u aan deze geloften te houden tot de dood u scheidt.”
“Treed nu naar voren.”
Langzaam en plechtig liepen Hij Van Wie Zij Is en Zijn Meisje naar H. van der H. toe.
Half naar elkaar en naar Van der H. toegekeerd, zodat ook het publiek zicht op hen bleef hebben, bleven zij staan.
Alvorens Zijn Meisje knielde, maakte zij een buiging met kniksje naar de ambtenaar voor haar, als betuiging van eerbied voor de Staat, die haar zou toestaan zich aan Hij Van Wie Zij Is te geven.
Hij Van Wie Zij Is nam haar handen in de zijne.
Even nog kuchte Van der H. alvorens hij begon:
“Hierbij geef ik mij, Zijn Meisje, aan Hij Van Wie Zij Is.”
en herhaalde zij zijn woorden:
“Hierbij geef ik mij, Zijn Meisje, aan Hij Van Wie Zij Is.”
Regel na regel herhaalde Zijn Meisje de woorden van de ambtenaar van de burgerlijke stand:
“Ik beloof hem gehoorzaam te zijn en hem in alles te dienen.”
“Zijn wens zal mijn bevel zijn.”
“Mijn lichaam voor hem om te gebruiken.”
“Mijn geest voor hem om te vullen.”
“Mijn bestaan om het zijne te verrijken.”
“Ik smeek hem om wanneer ik ongehoorzaam ben geweest,”
“wanneer ik hem op welke wijze dan ook heb ontriefd,”
“wanneer ik niet voldaan heb aan zijn verwachtingen,”
“wanneer ik heb gefaald heb hem te behagen,”
“dat hij mij op passende wijze zal willen straffen,”
“zodat ik wederom waarlijk de zijne zal kunnen zijn.”
“Hierbij geef ik Hij Van Wie Zij Is, al mijn burgerlijke vrijheden, opdat hij daarover waken kan en als de zijne beschouwen zal.”
“Neemt u, Zijn Meisje, als uw Meester Hij Van Wie Zij Is. Wat is daarop uw antwoord?”
“Ja”.
Een traan liep langs haar wangen.
“Hierbij neem ik, Hij Van Wie Zij Is, Zijn Meisje als de mijne.”
Ook Hij Van Wie Zij Is herhaalde zin voor zin de woorden van de ambtenaar:
“Hierbij neem ik, Hij Van Wie Zij Is, Zijn Meisje als de mijne.”
“Ik zal haar toestaan mij te dienen en gehoorzaamheid van haar verlangen”
“Mijn wens zal haar bevel zijn,”
“haar lichaam zal zijn voor mijn gebruik,”
“haar geest zal zijn voor mijn genot,”
“haar bestaan zal zijn om mij te verrijken.”
“Ik beloof voor haar te zorgen,”
“over haar gezondheid te waken,”
“haar geest te laten bloeien,”
“haar persoonlijkheid te eren,”
“en ik zal haar straffen wanneer ik dat nodig acht,”
“zodat zij altijd de mijne zal kunnen zijn.”
“Hierbij accepteer ik alle burgerlijke vrijheden van Zijn Meisje, om deze als de mijne te beschouwen en te beschermen indachtig de wet dat van mij verlangt.”
“Neemt u, Hij Van Wie Zij Is, als uw Slavin Zijn Meisje. Wat is daarop uw antwoord?”
“Ja”.
Zijn stem brak.
“Ik verzoek u de Akte van Echtverbinding te willen tekenen.”
“Als eerste de Slavin, dan de Meester, en ten slotte hun getuigen.”
Aldus geschiedde.
“Daarmee verklaar ik u hierbij tot Meester en Slavin, in voor- en tegenspoed, in gezondheid en ziekte, in rijkdom en armoede, in goede en in kwade dagen, in vreugde en verdriet, voor eens en voor altijd, tot de dood u scheidt.”
de ring
“Dan is het nu tijd voor de Meester zijn Slavin haar ring om te doen, de ring die haar voor altijd zal herinneren dat zij van hem is.”
“U, Hij Van Wie Zij Is, heeft aan mij het verzoek gedaan om -voor u deze plechtige handeling gaat verrichten- de betekenis die u aan deze ring meegeeft, voor te willen lezen:”
“One ring to rule her full,
one ring to find her,
one ring to bring her to,
and in loving bind her.”
Even pauzeerde H. en mompelde -hoewel goed verstaanbaar voor iedereen- voor zichzelf, als een terzijde:
“Prachtige woorden, toepasselijk ja ja, maar ehh ook met een bekende klank, maar waarvan toch...”
H. van der H. keek even vragend naar Hij Van Wie Zij Is. Maar die negeerde het verzoek om uitleg.
“Jammer”
Weer tot het publiek:
“In ieder geval: er is mij verteld dat de ring aan de binnenkant een inscriptie draagt die het zojuist voorgelezene een diepere betekenis geeft. Het zal de magische bevestiging vormen van de eed die u zojuist heeft afgelegd. Daarom zijn de woorden alleen voor u, slavin, om te lezen en in u op te nemen, om zo in de ban van uw meester te geraken.”
“Wilt u, Meester, uw Slavin de ring overhandigen, zodat uw slavin uw woorden tot zich nemen kan?”
Hij Van Wie Zij Is schoof de ring van zijn eigen rechterpink en overhandigde hem. Meer om te zien, dan om te lezen, bekeek Zijn Meisje de binnenste inscriptie. Ze kuste de ring alvorens hem weer terug te geven. Waarop Hij Van Wie Zij Is plechtig de ring om de ringvinger van haar linkerhand schoof.
Spontaan applaudisseerde het publiek.
“De band is bevestigd. U, meester, moogt uw slavin in bezit nemen.”
V. en D. kwamen nu naar voren. D. knielde naast Zijn Meisje neer en bood Hij Van Wie Zij Is een notenhouten kistje aan. V. opende het kistje voor hem. Hij knikte goedkeurend en gebaarde V. de inhoud aan iedereen te tonen. Het was een smalle halsband in de stof van Zijn Meisje’s jurk. Er aan bevestigd was een dunne lange ketting.
Voorzichtig bevestigde Hij Van Wie Zij Is de band om de hals van Zijn Meisje.
En deed een stap terug, het uiteinde van de ketting nog in zijn hand, daarmee Zijn Meisje aan het publiek tonend, eindelijk aan hem verbonden.
Weer applaudisseerde het publiek.
bevestigd
“Mag ik als eerste u als Meester en Slavin feliciteren?,”
sprak de ambtenaar van de burgerlijke stand.
“En ook als eerste de Meester een geschenk voor zijn Slavin aanbieden?”
H. van der H. stapte achter het katheder vandaan en omhelsde eerst de meester en kuste vervolgens de slavin. Dat laatste niet zonder enige moeite, want zij zat nog steeds geknield, en daar zij zelf al klein van stuk was, en hij behoorlijk lang, ging zijn kus gepaard met een haast groteske buiging. Vervolgens haalde H. vanachter het katheder zijn geschenk, en overhandigde het aan Hij Van Wie Zij Is.
Het was een zwarte hoogglanzende .....
cane.
Het publiek reageerde met beheerst enthousiasme.
In de volle overtuiging dat het geschenk in gebruik genomen zou worden.
Maar Hij Van Wie Zij Is hield het publiek nog even in spanning. Eerst toonde hij de cane aan Zijn Meisje en daarna aan hun getuigen. Om vervolgens D. de opdracht te geven hem aan het publiek te tonen. Ze ging daarbij alle aanwezigen langs en stelde iedereen instaat om gladheid van het rotan te voelen, en, voor de enkeling die dat op prijs stelde, de soepelheid van zijn slag.
Toen pas liet Hij Van Wie Zij Is zijn slavin opstaan.
En sprak haar toe:
“Ik zal je geselen met deze cane. Op je billen. Zoals een Meester dat betaamt.
Niet omdat je ongehoorzaam bent geweest, niet omdat je op welke wijze dan ook gefaald hebt, niet omdat je je onwaardig hebt getoond. Maar juist omdat je mijn slavin bent, omdat je je aan mij hebt overgegeven, omdat je mijn eigendom geworden bent...”
Hij zweeg even.
“omdat je volmaakt bent,
omdat ik je lief heb,
omdat je deel van mij bent.”
“Je zal zo op je kruk gaan liggen, je benen gespreid, je billen omhoog.”
“En om ook iedereen hier aanwezig te tonen dat ik gelijk heb, dat je niet alleen mijn slavin bent, maar ook volmaakt, zal ik je wel vastketenen, maar niet aan de kruk.”
“Je handen zullen gebonden worden en je enkels, maar ze zullen slechts aan elkaar verbonden worden door een korte ketting, pols aan pols, enkel aan enkel. Zo zal je je wel geketend weten, maar niet vastgesnoerd: zul je jezelf in bedwang moeten houden, zul je jezelf na iedere slag moeten blijven aanbieden, slag na slag, zonder te weten hoe lang je nog te gaan hebt.”
“Ik sta je toe te schreeuwen, ik sta je toe te huilen, ik sta je zelfs toe de slagen op te vangen. Maar je zult blijven liggen.”
Hij richtte zich weer tot het publiek.
“Deze straf die geen straf is, is bedoeld om u, getuigen van onze echtverbinding, te verzekeren dat wij meester en slavin zijn, in alle geloften die wij elkaar hebben gedaan.”
“Deze geseling is er daarom voor u.”
“Voor de Meesters en Meesteressen onder u om mijn bekwaamheid als Meester te kunnen toetsen.”
“Voor de Slaven en Slavinnen onder u om te ervaren dat zij niet alleen volgens de wet mijn slavin is. En om met haar mee te mogen voelen, vanzelfsprekend.”
“En voor u, die noch meester of meesteres, noch slaaf of slavin is; om te tonen dat onze echtverbinding geen spel is, onze rituelen geen daad ter opwekking van genot, maar een uiting van liefde en genegenheid, om zo te kunnen zijn wat wij waarlijk zijn: slavin en meester, zijn meisje en hij van wie zij is.”
“Zoudt u voor de laatste maal de kruk willen plaatsen?”
“Neem plaats, mijn meisje, met je gezicht naar degene die je in de echt heeft verbonden.”
“Wilt u, getuigen, uw geschenken benutten en mijn meisje vastketenen?”
D. bevestigde een ketting aan de enkelbanden van Zijn Meisje. Doordat ze haar benen reeds wijd gespreid had, was een ketting van 45 centimeter nodig. V. deed het zelfde met Zijn Meisjes polsen. Omdat de kettingen achter de poten van de kruk langsliepen, kon ze niet meer opstaan, maar had wel veel vrijheid om te bewegen. Maar wat haar dus door Hij Van Wie Zij Is niet was toegestaan.
V. en D. trokken zich terug.
Hij Van Wie Zij Is stelde zich links van Zijn Meisje op.
Het werd stil in de zaal.
Zijn Meisje lag ontspannen, zonder haar spieren aan te spannen, zonder te bewegen.
Hij stond ontspannen en bewoog niet. Noch om de cane in de lucht uit te proberen, noch door deze op haar billen te leggen om de afstand voor de eerste slag af te meten.
Zijn blik was echter geconcentreerd: gericht op zijn meisje, die, roerloos over de kruk gestrekt, zo’n prachtig beeld vormde. Het was duidelijk dat hij ergens op wachtte, maar waarop? Alleen de ambtenaar bevond zich zo dichtbij dat hij het opmerkte. En dan pas achteraf en alleen omdat hij er op gereageerd had met zijn eerste slag: Zijn Meisje zuchtte met een lichte rilling.
Ze was klaar om te ontvangen. Vol van overgave.
De slag kwam hard, en loodrecht op haar billen.
Natuurlijk reageerde Zijn Meisje op de pijn. Echter niet door omhoog te komen, niet door te kreunen, maar door haar spieren te spannen als in een reflex.
Hij wachtte rustig tot ze weer ontspannen was, en tot enkele seconden daarna.
Daarna volgde de tweede slag. Weer loodrecht. Weer wachtte hij rustig op haar herstel. Weer sloeg hij krachtig. Pas na de vierde en daarna volgende slagen werd duidelijk dat hij wel loodrecht sloeg, maar niet in een net patroon.
Het maakte niet uit, want hij bleef zich concentreren om het kleine vlak van de zachte billen. Niet daarboven, waar het harder is, niet daaronder waar het zachter is, en in beide gevallen: veel pijnlijker.
Het was hem er niet om te doen haar maximaal te pijnigen. Slechts om haar te tekenen. Met als resultaat een egaal gebied van gezwollen strepen, zo dicht naast elkaar dat ze niet langer afzonderlijk te herkennen waren. Hoe pijnlijk het ook voor haar was, haar billen zouden de volgende dag amper meer merktekens van de slagen dragen. Wat haar altijd -en nu in het bijzonder- bijzonder speet.
Er werd niet geteld. Plotseling stopte hij. Was het omdat haar billen geen verdere slagen meer konden verdragen zonder bloeduitstortingen te veroorzaken? Het was voor het publiek niet te bepalen. Had hij heimelijk wel een aantal in gedachten? Of was het omdat ze niet langer haar kreunen tegen kon houden en ook niet meer zo stil kon blijven liggen?
Ook hier was de ambtenaar de enige die de echte reden hoorde: ze was zacht gaan huilen.
En daarmee was ook het werkelijke doel van de pijniging onthuld.
Tijdens de ceremonie had ze zo nu en dan heimelijk een traantje gelaten. Gehuild had ze echter niet. Haar emoties had ze steeds onder controle gehad. Nu pas kon ze zich laten gaan.
Hij legde de cane op de grond en knielde voor haar neer.
Haar gezicht nam hij in zijn handen.
Teder drukte hij een kus op haar voorhoofd.
Ze keken elkaar aan.
“Ik ben van jou,” fluisterde ze.
“Jij bent van mij,” antwoordde hij.
“Eindelijk helemaal,” zuchtte ze.
“Eindelijk helemaal,” beaamde hij.
 voor Mijn Meisje
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?