| Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 07:42 am: | 
|
|
Waar jongedames dames worden
Wel ver…...... Nou had ze zich uit de naad gefietst, helemaal uit de naad, en nou ging die klotetrein er voor de tweede keer deze week voor haar neus vandoor.
Ze keek haar vriendin, die ook nog uithijgde, aan en zei: “Nou ben ik het zat. Ik ga op kot.”
Yvonne zag er zoals gebruikelijk zelfs na keihard fietsen nog uit alsof ze zich net een uur had opgefrist en opgemaakt. Yvonne was mooi, altijd mooi, jaloersmakend mooi zelfs. Ze trok altijd en overal aandacht, ook van vrouwen. Karin stelde zich ook wel eens voor hoe ze Yvon zou strelen. Dat wisten ze ook wel van elkaar, maar ze hadden al lang geleden stilzwijgend afgesproken dat ze hun vriendschap niet op die manier wilden compliceren. Compliceren ja, want hoewel de liefde heerlijk is maakt het de dingen soms ook ingewikkelder. En de vriendschap zoals ze die al zo lang hadden wilden ze niet ingewikkelder maken. Die was mooi genoeg zoals die nu was.
“Het is dat ik je wat langer ken dan vandaag, Karin, anders zou ik toch geen idee hebben waar je het over hebt. Aan boord van een vissersschuit misschien. Waarom zeg je nou niet gewoon dat je een kamer gaat zoeken? Wat ik wel kan begrijpen trouwens.”
Karen streek haar verwarde rode haren naar achteren en keek Yvonne lachend aan. Haar groene ogen, waarop Yvonne dan op haar beurt weer jaloers was, stonden vrolijk. Die stonden bijna altijd vrolijk, maar zeker op mooie zonnige momenten als dit, als ze samen van het leven genoten, zelfs als dat betekende dat je je het licht uit de ogen moest fietsen. Ze streek haar korte rokje naar beneden. Dat was wel erg omhoog geschoven en ze had nu wel weer genoeg mannenblikken naar haar benen getrokken. Het waren genietende, waarderende blikken, en dan kon ze er wel wat van hebben, maar ze hoefden nou ook weer niet rechtstreeks tegen haar kruis aan te kijken. Dat was voorbehouden aan het mannetje dat ze zo af en toe toestond haar het hof te maken. Nou ja, af en toe.....
“Sommige dingen zeggen ze in andere landen nu eenmaal leuker, Yvon. Nee, ik ga op zoek naar een kotmadam. Heerlijk toch?”
Ze richtte haar gezicht naar de zon en genoot van de warme stralen die haar wangen streelden en de bovenkant van haar borsten. Ze hield van wat lagere truitjes want daar kwam ze mooi in uit, al zei ze het zelf.
“Zucht. Laten we eerst maar eens op zoek gaan naar een kopje thee. Dan mag je mij je talenknobbel helemaal laten zien. Ik kan het allemaal volgen hoor, dankzij jou. Daar heb ik mijn wijsheidstand nog niet eens bij nodig.”
Eigenlijk hadden de beide vriendinnen al die woorden niet eens nodig. Ze begrepen elkaar zo ook wel. Maar ze waren altijd een beetje uitgelaten als ze zo samen waren.
“Hihi, ken je die ook al? Je wordt nog eens een echte Vlaamse. Eet je je frieten ook al uit die puntzakken, met een beste klodder mayonaise, die zorgt dat je er binnen de minuut helemaal onder zit? Ja? Mooi, zo hoort dat.”
Remco Campert zei lang geleden al: het leven is verrukkulluk. En zo is het maar net.
De volgende dag werd Karin na het eerste college door haar buurvrouw op de schouder getikt.
“Ik hoor dat je een kamer zoekt. Hier, hier heb je een adres. Het is een prachthuis met prachtkamers. Ik kan het weten, want ik heb er gewoond. Ik woon nu samen, dat is natuurlijk nog leuker, anders was ik er niet weggegaan.”
“Hoe weet je dat? En waarom ik?”
“Ssssst, niet zoveel vragen. Omdat ik denk dat je het verdient en omdat ik denk dat het wat voor je is. Ga er vanmiddag nog heen anders is het misschien nog weg.”
En weg was het meisje zelf ook. Wie? Hoe? Wat......?
In de tweede helft van de middag was ze vrij. Het was een half uurtje fietsen, maar vooruit, dat is goed voor je conditie.
Het meisje had niet overdreven. Het was een prachtig huis. Zo’n oude villa met vast veel kamers met hoge plafonds. Een flinke tuin ook nog zo te zien dus zonnen behoorde ook tot de mogelijkheden.
Eigenlijk te mooi om waar te zijn en aangezien haar vader altijd zei dat het dat dan waarschijnlijk ook was, aarzelde ze even, maar drukte toen toch op de bel. Het leek wel of er bronzen klokken werden geluid. Bijzonder. Smaakvol. Deftig ook.
Een man deed de deur open. Hij was een jaar of vijftig, slank en vrij groot, met keurige kleding en een keurige houding. Zijn grijze haar was kort, maar zorgvuldig getrimd.
Maar dan zijn ogen. Ze waren niet streng of zo maar keken dwars door haar heen. Ze was blij dat ze er redelijk gefatsoeneerd uit zag. Hij nam haar ook helemaal op, van top tot teen. Bij geen plekje bleef hij hangen, maar hij sloeg ook geen plekje over. Het leek wel of ze gescand werd.
Er piepte niks, maar kennelijk was haar barcode in orde, want hij ging opzij en maakte een lichte, nauwelijks waarneembare buiging.
“Komt u binnen, jongedame.”
En Karin betrad een werkelijk schitterende hal met van die geblokte tegels en een prachtige trap. Het rook er fris en ook dat kon haar zeker wel bekoren.
Hij ging haar voor naar een genoeglijk gemeubileerde achterkamer, wees met een wijd gebaar dat ze een plekje kon zoeken om te zitten en informeerde of ze thee wilde en zo ja of ze ook voorkeur voor een smaakje had.
Dat wilde ze wel en ze ging zoals gebruikelijk voor de bosvruchten.
“Mag ik even naar de tuin kijken?”
Dat mocht en dat deed ze en ze bewonderde de ruimte, de mooie indeling en de strakke staat van onderhoud. Daar zou haar vader nog wat van kunnen leren.
Ineens besefte ze dat de man nog helemaal niet gevraagd had wat ze kwam doen. Ze draaide zich snel om om hem in de gaten te houden, maar hij zat ontspannen op een rechte stoel en dan ook nog eens zodanig dat hij onmogelijk naar haar kont kon hebben geloerd. Ze had eigenlijk nog nooit meegemaakt dat een man dat niet deed. Ze bekeek hem met nieuwe belangstelling.
“Gaat u toch zitten. U kwam voor de kamer? Agnes had uw komst al aangekondigd. Ze zei dat de kamer erg geschikt voor u was en als Agnes dat zegt ben ik geneigd serieus met die mening om te gaan. Kent u Agnes goed?”
Agnes was dan zeker degene van wie ze het adres had.
“Ik ken haar, maar niet goed. We praten wel eens maar niet echt vaak. Eigenlijk kende ik haar naam niet eens.”
“Soms verbaas ik me wel eens over de wellevendheid van uw generatie. Of eigenlijk moet ik zeggen: het gebrek er aan. Hoe kan degene met wie je praat nu zo onbetekenend zijn dat je niet eens wilt weten wie hij of zij is? Maar goed, dat is een ander onderwerp. Wilt u de kamer zien?”
“Graag meneer.”
“Volg me dan maar.”
En hij ging haar voor - zoals dat hoort - de trap op naar de eerste verdieping, waar hij een mooie, grote, oude deur opende naar een achterkamer. Die werkelijk enorm was. Ze zou minstens nog kunnen rolschaatsen als haar bed, haar bureau en haar kast er in stond. Er lag parket op de vloer en de muren waren strak, glad en van een zeer lichte en neutrale kleur. Haar ingelijste, zelfgemaakte en grote foto van Spot, haar hondje dat ze zo miste als ze hier was, zou er vast goed op staan.
En met die mooie grote ramen nog uitzicht op die tuin ook.
Het was er heerlijk koel, zelfs op deze warme zomerdag. Het was hier wel uit te houden, dacht ze.
“Wat moet deze kamer in de maand kosten meneer?”
Hij noemde een bedrag dat ruim minder was dan wat ze nu aan reiskosten kwijt was terwijl het ook nog eens heel wat tijd op zou leveren. Als iemand met dertien studies en veertien keer afhaken kreeg ze al lang geen studiefinanciering en een OV-kaart meer. Haar vader financierde deze studie maar had al wel aangekondigd dat dit ook voor hem de laatste keer zou zijn. Het kwam er dus wel op aan, wilde ze niet in de koekjesfabriek aan de lopende band eindigen.
Maar er moest toch een addertje onder het gras zijn. De man leek voorkomend en geen gluurder of anderssoortige creep. Wat zou het dan zijn?
“Hebt u ook mannelijke huurders?”
“De meesten zijn niet geschikt, dat weet ik bij de deur al. Maar één jongeman voegde zich, hield zich aan de regels en leefde hier enkele jaren op voorbeeldige wijze. Maar hij was wel een uitzondering. Met meisjes is meer te beginnen.”
Een nogal bijzondere woordkeuze hier en daar, maar ze liet het even liggen.
“En hoeveel vrouwen wonen hier nu?”
“Twee. Barbara en Willemijn. De eerste in de kamer naast de uwe, de ander aan de voorkant. Er zijn nog twee kamers beschikbaar maar mijn eisen zijn hoog.”
“En voldoe ik daar dan zo maar aan? En wat zijn die eisen dan?”
“O ja, daar voldoet u aan, dat had ik bij de deur al gezien. En welke die eisen zijn wordt u vanzelf duidelijk als u hier woont. En zo horen die ook duidelijk te worden.”
De man sprak hier en daar in raadselen, maar het gekke was dat het niet idioot over kwam. Om de één of andere reden had ze wel vertrouwen in hem. Geen idee waarom en in een ver hoekje van haar hoofd werd gegild dat dat onzin was en dat ze op moest passen, maar dat hoefde helemaal niet. Deze man had geen kwaad in de zin, dat wist ze gewoon.
Maar ze vroeg wel door.
“Zijn er bijzondere regels?”
“Ik denk niet dat ze erg bijzonder zijn, jongedame. Geen lawaai tussen elf uur in de avond en zeven uur in de ochtend. Bezoek moet worden gemeld, zeker mannelijk. Alles mag worden gebruikt: keuken, wasser, droger, badkamer, maar alles moet schoon en netjes worden achtergelaten.”
“Dat zijn inderdaad niet erg bijzondere regels.”
“Maar er zijn nog drie extra regels. Die zijn wel bijzonder, maar in dit huis zijn het feitelijk de regels waar het om draait. Drie dingen waar ik op toe zal zien. Dat mijn studentes er netjes uitzien. Totaal. Dat mijn studentes goed studeren. En dat mijn studentes zich goed gedragen.
Hierop zal ik toezien en ik zal ook ingrijpen als het niet goed gaat.
Mijn huis heeft een naam hoog te houden. Wie hier heeft gewoond heeft op vele plaatsen een pré.”
Wel, daar was het dan. Er is altijd een maar.
Elk ander meisje zou nu gezegd hebben: “Bedankt voor uw tijd en de thee meneer. Ik vind de voordeur wel.”
Dat zou zij ook moeten doen maar er was één ding dat haar tegenhield: ze was een piepklein beetje nat geworden van zijn woorden. Want hij verwoordde haar diepste en schunnigste fantasie. Al zo lang droomde ze ervan gekeurd te worden, gewassen te worden en vooral gestraft te worden door een man met zeggenschap over haar. Hoe vaak had ze niet met zichzelf gespeeld met die fantasie voor ogen: uitgekleed worden en uitgebreid bekeken en betast. Op haar blote billen in de huiskamer gespankt worden.....
En wat hij daar net zei kwam wel heel dicht in de buurt. Ongetwijfeld zou het allemaal veel netter zijn, want ze kon zich niet voorstellen dat deze keurige man aan haar kutje zou voelen om te checken of ze zich wel goed gedept had na het plassen. Aan de andere kant kon ze zich maar al te goed voorstellen hoe zij zich dan zou voelen. Oooo, ophouden met die gedachten! Gedraag je!!
Toen ze opkeek zag ze dat hij naar haar keek en het leek wel of hij precies wist wat ze net allemaal bedacht had.
Ze keek geruime tijd terug.
“U kunt me vertrouwen. Ik heb alleen uw welzijn voor ogen en verder niets. Maar daarbij zult u wel eens denken dat ik bijzonder lastig ben. Maar dan is het vervolgens aan u hoe lang u het lastig blijft vinden. En dat zal een belangrijk omslagpunt zijn.”
Ze realiseerde zich dat ze ook dit van hem geloofde. En ze realiseerde zich ook dat hij net al praatte alsof ze er al woonde.
“Wanneer zou ik er in kunnen?”
“Per direct. Nu. Maar uw huur zal pas beginnen te lopen op de eerste van de maand. Mijn welkomstcadeautje.”
“Zou ik even van het toilet gebruik mogen maken?”
“Natuurlijk. Die hoek van het huis bereikt u via de deur bij de trap. Het wijst vanzelf.”
En toen ze naar de deur liep zag ze in de spiegeling van een glazen kastdeur dat hij opnieuw niet naar haar kont keek. Nee, hij was toch vast geen gluurder met overal cameraatjes en een geheime ruimte in de kelder. Of geheime gangen met kijkgaatjes..... Brrrrr.
Stop. Hij heeft daar geen enkele aanleiding toe gegeven. Niet doen.
Met enig zoeken vond ze een prachtige badkamer met toilet. Maar hoe ze ook zocht: er zat geen slot op de deur. Vreemd.....
Toen ze terug was zei ze daar wat van.
“Dit huis heeft behalve op de buitendeuren geen sloten. Die zijn niet nodig.”
“Maar je hebt toch wel eens privacy nodig?”
“Privacy nodig hebben is iets voor mensen die elkaar niet vertrouwen. Maar ook dit zal u vanzelf duidelijk worden. Heb dus dat vertrouwen.”
Daar zat ze nog over na te denken toen na een klein klopje de deur open ging en twee meiden binnen kwamen. Barbara en Willemijn dacht ze, en dat klopte ook.
Keurige meisjes, dacht ze. Bescheiden, timide haast. Maar niet omdat ze geen zelfvertrouwen hadden. Het leek wel alsof ze dachten dat een mens zich in principe bescheiden opstelt, tenzij een andere houding wordt vereist. Maar ze waren ook keurig. Knieën netjes bij elkaar, rechte rug, nog net niet de pink omhoog bij het drinken van hun thee. Netjes gekleed, goed verzorgd. Natuurlijk geldt dit allemaal voor meer mensen maar bij hen viel het op. Ongeveer zoals ook altijd opviel hoe keurig Prins Claus zijn knieën bij elkaar hield.
Toen de hospes even naar een voorkamer was - hij had nog zo’n ouderwetse, zwarte, vaste telefoon en die ging - praatte ze met de meisjes en hoorde hoe het hier aan toe ging. Hoe hij voorzichtig zou beginnen maar zich al snel overal mee zou bemoeien. Maar - moesten de meiden beslist zeggen - hij leek het echt met de beste bedoelingen te doen en had echt nog nooit iets echt onbetamelijks gedaan. Ze hadden beiden ook het gevoel dat hij een beslist ‘nee ‘ zou respecteren. Maar eigenlijk genoten ze er allebei wel van. Ze waren nog nooit zelfs maar in de buurt van een ‘nee’ geweest.
En dat alles terwijl de ene nota bene iets management-achtigs studeerde en de ander aardig op weg was om register-accountant te worden. Kijk, dat zij met haar menswetenschappen nou zwakke knieën had was nog tot daar aan toe, maar twee zulke zakelijke tantes.....
O, zeiden ze allebei, dat we manieren hebben geleerd en punctualiteit en doorzetten en dat soort dingen wil nog niet zeggen dat we seuten zijn.
Nou ja, die indruk had ze ook al niet gehad.
En juist op dat dode moment in het gesprek kwam de man weer binnen, ging zitten en sloeg zijn benen zorgvuldig over elkaar, zonder de scherpe vouw van zijn broek te willen verstoren.
Karin schraapte haar keel. “Ik, eeeeh, ik weet het eigenlijk wel, meneer.... Hoe heet u eigenlijk?”
“U mag me meneer Kamphuis noemen.”
“O, juist. Nou wat ik dus wilde zeggen is dat ik het doe. Moet ik nog iets tekenen of zo?”
“Dat komt later wel, Karin. Ik wil wel graag uw telefoonnummer, voor onvoorziene omstandigheden.”
Ze kon zich eigenlijk niet herinneren dat ze zich had voorgesteld als Karin, maar dreunde haar nummer op. Hij stond op, pakte een pen en een boekje en schreef het nummer in alle rust op, zonder ook maar één keer te aarzelen of om een herhaling te vragen.
Een wonderlijke man.
De beide meisjes verlieten de kamer met een knipoog naar haar en een hoofdknikje naar hem.
En zo kwam het dat ze die dag een auto voor haar spullen regelde en verhuisde. Een piepklein beetje nerveus. Maar vooral opgewonden.
Ze hoefde niet lang te wachten. De volgende ochtend, toen ze zich aankleedde, klopte hij aan en liep gelijk naar binnen. Ze was al aangekleed, maar dan nog....
Hij zei dat hij zich even wilde vergewissen van de betamelijkheid van haar kleding. Zijn archaïsche taalgebruik maakte het niet eens zo’n rare vraag.
Hij betastte haar jeans en haar shirtje en zei terwijl hij al begon te knopen dat hij alleen haar onderkleding nog even wilde checken. Het douchen was lang genoeg geweest en omdat hij was opgehouden ging hij er maar even vanuit dat ze alles netjes had gewassen, maar nu alleen dit laatste detail nog. Er was ook niet zoveel tijd zei hij, want haar eerste college begon over een half uur.
En terwijl ze zich afvroeg hoe hij dat nou weer wist liet ze nog toe ook dat hij haar rits opende en haar onderbroekje keurde. Niet helemaal, alleen de stof en de bovenkant. Maar ook haar shirtje ging omhoog en haar bh werd gemonsterd.
“Uw licht was wel wat laat uit gisteravond.”
En hij gaf haar twee behoorlijk harde, maar niet pijnlijke tikken op haar linkerbil.
Het kwam ook omdat hij het zo vanzelfsprekend deed, dacht ze even later, toen hij weer weg was. En zo gewoon. Niet kwijlend ook, zelfs niet loerend. Nee alsof hij echt deed wat hij zei. Zou hij dat misschien dan zelfs ook echt doen?
Maar ze dacht ook: ooo, nou zou ik toch wel even door een grote sterke man genomen willen worden. Niet hij, maar een beetje enge man. Die gewoon z’n gang gaat. Omdat hij zin in me heeft. Gewoon hier, op tafel. M’n broek achteloos naar beneden gestroopt....
Niet doen, niet aan denken. Straks wordt niet alleen mijn broekje maar zelfs mijn jeans nat.... dacht ze, bijna hardop, om te dwingen.
Maar fantasie is één, echt aan je onderbroekje laten zitten is wat anders. Dat had ie toch echt gedaan. Het moest toch niet veel gekker worden.
Dat werd het natuurlijk wel.
Toen ze ‘s middags thuis kwam en in de ‘huiskamer’ even op de bank plofte om uit te puffen met een glaasje thee zei hij doodleuk: “O nee, zo doen we dat niet. De hele dag hebt u lopen zweten in die kleren. Hup, mee naar de badkamer. Doe alles maar uit.”
En hij begon de temperatuur van de douche te regelen.
Ze stond hem met open mond aan te kijken.
“Nou niet verbaasd doen. Ik heb gezegd dat ik er op zal toezien dat mijn studentes er netjes bij lopen. Wel, dat doe ik nu. Ik zal u wassen en daarna schone kleren voor u uitzoeken.”
Hij leek het wel te menen.....
“Nou, wordt het nog wat? Moet ik u helpen? Als dat zo is dan hoort daar ook straf wegens ongehoorzaamheid bij.”
Dat ge-u begon haar ook aardig te irriteren.
“Maar meneer.... U hebt vanochtend mijn broek open gemaakt. Dat was al aardig onbetamelijk. Wat u nu allemaal wilt gaat toch veel te ver? Denkt u nu echt dat ik ga toelaten dat u overal aan zit?”
“Het gaat er niet om dat IK er aan zit. Het gaat er om dat er BIJ U aan wordt gezeten. Aandacht aan wordt geschonken. Zodat u kunt leren. Mijn aanwezigheid is slechts een middel. Bepaald geen doel.”
Hij keek haar strak maar niet onvriendelijk aan.
“Doe nu maar gewoon wat ik zeg. U zult zien dat het goed is. Is het niet nu, dan toch zeker later.”
En ze trok haar kleren nog uit ook, waar hij bij was.
Maar hij gedroeg zich als een vrouw. Dat lichaam leek hem niet te interesseren. Hij was er gewoon bij, zoals een vriendin er bij zou zijn.
Toen ze bloot was en onder de douche stapte gaf hij haar een spons en een flacon shower-gel. En terwijl zij alvast begon sorteerde hij haar kleding en gooide alles in enkele wasmanden die langs de muur stonden. Hij deed niets met die kleding. Half en half had ze gevreesd dat hij van alles met haar slipje zou doen maar zoals hij er mee om ging had het net zo goed een zakdoek kunnen zijn.
Hij keek even hoe ze zich waste en pakte toen een luxe washandje uit een kastje. Zo’n dikke, die wel een halve liter water kan absorberen. En alsof het de gewoonste zaak van de wereld was begon hij haar te wassen.
Het had helemaal niks sexueels, was ook niet kinky. Waar had ze zich al die jaren eigenlijk bij klaargevingerd? Ergens ook wel jammer natuurlijk. Het is nooit leuk als je een illusie armer wordt. Maar het werd wel een beetje anders toen hij bij haar kruis aanbelandde. Haar ouders hadden haar kutje nooit meer gezien sinds ze zichzelf aankleedde. “Kan zelf” Het lag haar voor in de mond. Nog steeds trouwens. Behalve vriendjes had nooit iemand er aan gezeten.En deze man ging nu op één knie zodat hij goed kon zien en haar zorgvuldig kon wassen. En ja, dat was dan toch wel weer een beetje....geil.
Maar toen ze haar benen nog ietsje verder spreidde en er voor ging staan om het genot toe te laten hield hij meteen op. Hij keek haar even vorsend aan, maar zei niets.
Hij droogde haar ook af. Zorgvuldig, heel zorgvuldig.
En als kleding koos hij een rode wikkelrok, een wit katoenen slipje en een zwarte blouse. Niet wat ze zelf in gedachten had, maar het kon er mee door. Hij haalde het trouwens niet op, hij nam haar naakt mee naar haar kamer.
“Zo, nu hebben we vijftien minuten voor eventuele vragen. Er zijn geen taboe’s. Vraag alles wat u wilt. Daarna zal het tot negen uur tijd zijn om te studeren. Niet korter, maar ook niet langer. Brand maar los.”
Ze liet er vijf verloren gaan.
“Eeeeeh, ik geloof dat ik me wat heb verkeken op uw eehh bemoeienissen. Wat kan ik allemaal nog verwachten?”
“Verstandige vraag. Niet velen hebben hem durven stellen. U toont lef, daar hou ik van. Goed. Wel, het is in feite bijzonder eenvoudig. Mijn eerste taak is om erop toe te zien dat u er goed uitziet. Daartoe bemoei ik mij met uw kleding en uw lichaam, in de breedste zin van het woord. Ik zie toe op uw hygiëne, op uw verzorging, op de netheid maar ook de kwaliteit van uw kleding. Als u hier weer zult vertrekken zult u weten wat het vereist om er altijd zeer verzorgd uit te zien en daar ook naar handelen. Dan uw studie. Nog eenvoudiger. Ik zie toe op uw hoeveelheid studietijd en de kwaliteit ervan. Indien nodig zal ik maatregelen nemen te controleren hoe het zit met de kwaliteit van uw studieactiviteiten. Ik houd bij wanneer uw colleges zijn en welke belangrijke ijkpunten er in het verschiet liggen. Onder mijn hoede zult u niet alleen slagen maar ook spoedig slagen en met goede resultaten. Mijn streven is summa cum laude, maar dat is helaas niet voor iedereen weggelegd. Ten derde: goed gedrag. Dat is een breder begrip dan veel mensen beseffen. Uiteraard gaat het om beleefdheid, wellevendheid, dat soort dingen. Er zijn vele begrippen van toepassing: etiquette, omgangsvormen, kortom: wat wel en wat niet kan in elke situatie. Als ik tevreden met u ben zult u met het grootste gemak bij de Koningin op theevisite kunnen. Overigens moet ik opmerken dat u op dit gebied al duidelijk een goede opvoeding hebt genoten. Dat heb ik wel anders gezien. Maar op de beide andere vlakken valt meer te verbeteren.
Dat voor wat het toezien betreft. Er zijn ook consequenties. Indien u de gestelde doelen (die in het begin nog eenvoudig zullen zijn) niet bereikt zult u worden gestraft. Gebruikelijk zal zijn over de knie, liggend of staand, met de hand en/of een slaginstrument. Desnoods zijn er echter ook verdergaande maatregelen, al is dat nog niet veel voorgekomen.”
Ze keek hem geruime tijd aan, niet wetende dat hij met de hand over het hart streek en haar wat meer tijd gunde. En al helemaal onbekend met het gegeven dat dergelijke coulance door hem niet vaak getoond werd. Hij eiste van anderen evenveel als van zichzelf. Maar hij mocht dit meisje wel.
Wat een woorden, dacht ze. Waar haalt hij het vandaan? Maar wat verbeeldde hij zich eigenlijk? Waar haalde hij het recht vandaan? En hoe kwam het dat zij hier zat en dat ze was ‘aangenomen’? Ze had toch echt nog steeds niet de indruk dat hij op haar geilde. Maar wat dan?
“Ik kan inzien, meneer, dat ik hulp nodig heb bij het studeren. Ik heb veel tijd en geld verknoeid en dit is mijn laatste kans om nog wat van mijn leven te maken. Dat weet ik heus wel. Maar waarom denkt u dat het mij iets kan schelen of ik aan uw normen voldoe en dat ik daaraan ook nog iets zou willen veranderen?”
Ze schrok zelf een beetje van de directheid van haar vraag maar eigenlijk was ze toch ook wel een beetje boos en dat mocht hij weten ook.
Hij keek haar een poosje in de ogen. Pijnlijk rechtop, keurig in de houding, maar ergens toch ook ontspannen lijkend.
“Omdat ik begrijp dat u een beetje in verwarring bent zal ik u enkele van de laatstgesproken woorden vergeven. Ik raad u echter aan in het vervolg daar op te letten. U mag alles tegen mij zeggen, maar op welopgevoede wijze, en woorden als ‘denkt u dat het mij iets kan schelen’ vallen niet in die categorie. Bij persistentie zal ik niet aarzelen correctieve maatregelen te treffen.”
Hoewel niet helemaal onnozel kreeg ze er steeds meer moeite mee te begrijpen waar hij het in vredesnaam nu eigenlijk over had.
“Omdat ik nu toch wel heel veel opstandigheid bij u waarneem zal ik u een zeer kleine demonstratie geven. Die hebt u verdiend maar die zal u ook de ogen openen. Komt u even naast mij staan.”
Hij zette zijn benen naast elkaar en gebaarde met zijn rechterhand naast zijn knie. Toen ze daar stond draaide hij haar met een geroutineerd gebaar bij en trok haar over zijn knieën. En voor ze het wist had ze vijf harde klappen op haar billen te pakken. Toen liet hij haar weer los.
Ze krabbelde beduusd overeind en wreef met één hand haar billen. Maar toen ze diep ademhaalde om hem te laten weten wat ze hier van vond stak hij één vinger op en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Jongedame, voordat u dingen gaat doen waar u spijt van gaat krijgen raad ik u aan om nog even te denken aan wat ik zei: u mag alles zeggen, maar op nette wijze.”
Met grote moeite slikte ze dingen in als: wie denkt u wel dat u bent. Met nog meer moeite slaagde ze erin te gaan zitten en niet gewoon weg te lopen, haar spullen weer in te pakken en de deur achter zich dicht te slaan.
Want ergens had ze het zo geeeiiil gevonden wat hij deed. Weer die oude fantasie die haar prikkelde. Zoals ze ook de hele dag aan zijn handen op haar kleding had gedacht. En ongetwijfeld straks terug zou denken aan hoe hij haar kutje had gewassen. Als ze haar zin deed stak ze nu direct al een paar vingers bij haarzelf naar binnen en ….
“Juffrouw Karin.”
Ze keek hem aan. Nog een beetje boos maar toch ook niet onwelwillend.
“U bent zojuist voor een zeer lastige, maar belangrijke test geslaagd. Proficiat. U hebt consequenties aanvaard en daarbij grote zelfbeheersing getoond. Omdat ik het één en ander weet van lichaamstaal heb ik ook andere gedachten waargenomen, maar dat komt vaker voor. U zult nog wel leren dat ook wat te beteugelen maar dat kan ik nu nog niet van u verlangen. Maar wel weet ik zeker: u bent een veelbelovende jongedame.”
“Hoe kom ik hier terecht, meneer eeeeeh”
“Kamphuis.”
“Juist ja. Ik zal het onthouden. Hoe kom ik hier? Waarom ben ik ‘uitverkoren’? Wat zit hier achter? Wie zit hier achter?”
“Hoewel de vraag onbetamelijk is zal ik hem toch beantwoorden, want ik zie dat u geblokkeerd zult zijn zo lang u dat niet duidelijk is. Het zou u belemmeren in uw ontwikkeling en dat zou bijzonder contra-productief zijn. Hebt u weleens eerder van dergelijke huizen gehoord?”
“Nee, niet dat ik weet.”
“Alweer een bemoedigend antwoord. Velen zouden met een kort ‘nee’ hebben geantwoord en dat is behalve bot-klinkend ook niet erg getuigend van een voornemen een beleefde conversatie te voeren. Maar goed: opvoedkundige huizen. Dat zijn huizen, in de Randstad ontstaan, die zich ten doel stellen studentes op te voeden tot goede leden van de maatschappij. Ik heb dat enkele jaren met welbevinden bekeken en op een gegeven moment contact gezocht. Ik heb veel gepraat, ik ben er geweest, ik heb gezien hoe het er toe gaat. En ik heb geconstateerd dat dat het levensdoel is waarnaar ik altijd gezocht heb. Dus ben ik hier een filiaal begonnen, maar wel met een paar aanpassingen. Dit huis is veel kleiner, heeft minder bewoners en geen staf. Ik doe het alleen. En er zijn enkele verschillen in visie en aanpak, maar daar zal ik u niet mee vermoeien.
Net als bij de andere huizen kun je hier niet gewoon aanbellen. Nee, je moet aan bepaalde criteria voldoen en belangrijker: het moet zo zijn dat iemand mij op je attent heeft gemaakt. En om uw volgende vraag voor te zijn: zowel de criteria als de naam van die iemand zal ik u niet onthullen. Wel kan ik u zeggen dat u mij om meerdere redenen een veelbelovende pupil lijkt.”
Ze wist even niet wat ze moest zeggen.
“Misschien is het nog wel interessant te vermelden dat dit initiatief door allerlei partijen op prijs wordt gesteld. Ik kan natuurlijk niet bestaan van het huurbedrag dat ik van u drieën ontvangen. Daarom word ik gesubsidieerd door onder meer allerlei stichtingen, zoals die bijvoorbeeld studiefondsen beheren en inzien dat deze wijze van studieondersteuning effectiever is dan vele andere. En niet in de laatste plaats door ex-pupillen. Zonder uitzondering gaat iedere vrouw hier tevreden weg en heel vaak bereiken ze uitstekende posities. Nogal wat dames tasten diep in die inkomstenbuidels en steunen mij, vaak al jaren. U ziet, ik ben er niet zo maar en doe ook niet zo maar wat. Dit werk wordt op prijs gesteld en nuttig gevonden. En een kleine raad van bestuur ziet op gepaste wijze toe op mijn handelen en dat is voor iedereen geruststellend, ook voor mij. Wat we moeten geen misverstanden hebben over wat hier gebeurt. Sommige, minder ruimdenkende, maar vooral minder doordenkende lieden zouden kunnen menen dat hier ongepaste dingen geschieden.”
Ze wist het nu nog minder.
“Welnu, jongedame, ik zal u alleen laten zodat u rustig kunt nadenken. Blijft u hier gerust zitten en neem wat u wilt. Wel verlang ik dat u om vijf uur aan het studeren bent. Dat is al een niet geringe oprekking van de tijd die ik eerder noemde, maar ik heb u nogal wat te overdenken gegeven en dan is enige coulance gepast. Mijn complimenten, nogmaals, voor uw reacties.
O, nog één ding. Hoe laat wenst u naar bed te gaan?”
“O, dat weet ik nog niet. Ik ga altijd wanneer ik moe ben.”
“Zoals zovelen van uw leeftijd. Wat vindt u normaal een redelijke tijd? Bijvoorbeeld als u de volgende dag een drukke dag hebt?”
“Hmmm, ik zou zeggen een uur of elf. Ik heb best veel slaap nodig eigenlijk, al kan ik er ook prima eens zonder.”
“Gaan wanneer je moe bent is net zoiets als wachten met drinken tot je dorst krijgt. Het is beter vaste gewoonten aan te leren, dan gedijt het lichaam het beste. Ik stel voor dat u elke dag vanaf nu om elf uur naar bed gaat, feesten en partijen uitgezonderd. Eveneens vanaf nu zal ik elke avond om kwart voor elf bij u zijn om u gade te slaan en eventueel te corrigeren. In de ochtend zal ik u om zeven uur wekken, vrij of niet. Er is altijd genoeg te doen. Ik zal u dan waar nodig assisteren bij het wassen, uw kledingkeuze en het aankleden. Over uw eet- en drinkgewoonten zullen we het later nog hebben.”
En weg was hij. Ze was te beduusd om zelfs maar te zuchten.
Het studeren ging niet al te best.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
EtexNL
Nieuw lid
Inlognaam: etexnl
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 11:31 am: |
|
Mooi verhaal.... |
Prachtig verhaal, spannende opbouw en een mooie inleiding van een volgend verhaal? Ik ben erg benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen.
Complimenten, E
|
nathiex
Actief lid
Inlognaam: nathiex
Bericht Nummer: 25
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 03:20 pm: |
|
Zucht |
Bijzonder,
Wat hebben die meisjes toch geluk! Opmerkelijk is dat hij buitengewoon zorgzaam, bescheiden en een liefdevolle heer is. Het maakte me helemaal warm. En toch... zou hij ooit zijn eigen opgelegde normen durven doorbreken? Even leek het zo. Of, waren het verlangens van de hoofdpersoon en wensen van een lezer? Ik geloof dat Karen het in haar heeft om hem zover te drijven. Achter zijn gedistingeerde houding, schuilt zoveel oprechte liefde. Welk meisje, zou daar niet sereen van worden? En of studies dan wél zouden lukken, daar twijfel ik niet aan!
Leef en laat leven
| |
denkertje
Actief lid
Inlognaam: denkertje
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 07:51 pm: |
|
Wat jammer nu... |
... dat mijn studententijd al achter me ligt. Ik zucht met je mee hoor nathiex...
Ik had best wel met Karin willen ruilen. Alhoewel, ik had wel erg met haar te doen toen ze haar eerste straf kreeg. Gelukkig waren er nog die keurig opgevoede, vlijtige jongedames om haar te troosten (enzo). Want die rare normen en waarden van meneer Kamphuis, nou, ik weet niet hoor, maar die zijn soms toch echt wel een belemmering. Misschien niet voor de studieresultaten, maar ach, dat is niet het belangrijkste in het leven toch? 
Meneer Janneman, het was weer een echt kado'tje op de zondagochtend... dankjewel daarvoor.
Vrijheid in gebondenheid
| |
Hera
Nieuw lid
Inlognaam: hera
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 06-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 16 oktober 2011 - 08:08 pm: |
|
nice :D |
Ow vertel me waar dit studentenhuis is en ik word weer student
Geweldig verhaal
hmm ik moet nog 6 woorden neer zetten voordat ik mijn reactie kan plaatsen. Hierbij
|
madelène
Actief lid
Inlognaam: madelène
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 17 oktober 2011 - 09:20 am: |
|
Mag ik U wat vragen? |
Dag beste Janneman,
Nu hoorde ik toch dat Meneer Kamphuis nog twee kamers beschikbaar heeft.
Ik weet dat mijn vraag wellicht aan de brutale kant is, maar ik wou het er toch graag op wagen.
maar ik begreep dat U behoorlijk goed contacten heeft met Meneer Kamphuis.
Ik ben voornemens mijn studie dit jaar te hervatten, hiervoor ben ik met spoed opzoek naar passende woon ruimte.
Nu wou ik vragen of U mij misschien zou kunnen introduceren bij Meneer Kamphuis,
Want een goede referentie is van belang naar ik begreep.
Ik moest dan ook gelijk aan U denken!
Ik denk en hoop dat ik aan de eisen die Meneer Kamphuis stelt zal kunnen voldoen.
ik heb een goede training gehad in etiquette en pas deze ook toe.
verder weet ik me smaakvol en vrouwelijk te kleden>
Wat betreft discipline moet ik bekennen dat er nog het
nodige ontbreekt, zeker als het studie`s betreft.
Hoewel ik met vele dingen absoluut een doorzetter ben ben ik geneigd mijn studie te laten versloffen.
Ik hoop dat U mogelijk een goed woordje voor mij wil doen bij Meneer Kamphuis.
Alvast bedankt voor alle moeite.
Vriendelijke groeten,
madelène Hellevorst.
"Do ut des" / "Excusatio non petita accusatio manifesta"
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 482
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 18 oktober 2011 - 01:00 pm: |
|
Dank voor de lof |
Altijd fijn om te horen.
Enkele opmerkingen.
Het zou kunnen dat Karin het in zich heeft meneer te verleiden. Zo lang ben ik niet gebleven om deze geschiedenis op te tekenen. Enerzijds doet hij het al de nodige jaren en heeft hij altijd zijn rug recht kunnen houden, anderszijds bezwijkt iedereen uiteindelijk onder aanhoudende verleiding. En Karin is niet alleen mooi, maar ook vastberaden. Dus als die dat in haar hoofd zou krijgen.... Maar dan nog zou het ook goed kunnen dat meneer zijn taken overdraagt aan een verse vastberaden toezichthouder.
Wat die twee kamers betreft..... Nou ik heb het zo niet direct willen zeggen maar die reserveert meneer voor de echt zware gevallen. Die komen niet veel binnen, maar ze zijn er wel. Ik weet niet wat het strenge regiem is dat meneer daar op loslaat maar ik weet eigenlijk ook niet of ik dat wel wil weten. Ik kan me er zelfs niet veel bij voorstellen. Maar aangezien meneer zelfs de meest tegendraadse jongedame altijd weer in het gareel heeft gekregen zou het wel eens .... onaangenaam kunnen zijn. De andere meiden in het huis worden eigenlijk alleen maar verwend, goed beschouwd, maar de bewoonsters van deze kamers.... brrrr.
O ja, en dan nog dit. Jongedames die zich eigenlijk verheugen op de vele controles reageren doorgaans wat minder goed op het programma. Dat zit dan ook in de selectie ingebakken. Jullie hebben het niet van mij maar als je echt naar binnen wilt zou ik eerst flink doen of ik het allemaal erg naar vond.
Succes!
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
de schrijfster
Productief lid
Inlognaam: deschrijfster
Bericht Nummer: 39
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 18 oktober 2011 - 03:29 pm: |
|
verwarrend |
Hallo Janneman,
zoals gewoonlijk heb je me weer meegenomen naar een andere wereld.
En ik ben er helemaal van in de war.
Ik voel een opluchting dat dat huis niet stond in de stad waar ik heb gestudeerd. Wie weet wat er zou zijn gebeurd als ze lucht hadden gekregen van mijn pogingen niet te studeren en van mijn onkunde voor mezelf te zorgen.
Ik voel ook heimwee omdat het herinneringen oproept van mijn studietijd waarin ik regelmatig 's ochtends vroeg vol wroeging zat te studeren wetend dat ik dat eerder had moeten doen. En dan het gevoel van zorgeloosheid als ik toch weer een voldoendetje er uit had weten te slepen...
Ik voel verontwaardiging voor die man die denkt zich met alles te mogen bemoeien en die niet in wil zien dat studeren ook losgaan is.
Ik voel bewondering voor die man omdat hij het beste voor zijn meisjes wil. Omdat hij zich wegcijfert omdat dat beter is voor de toekomst van de meisjes. Om zijn liefde voor hen.
Ik voel mee met Karin. Wat een pijn, en dan te bedenken dat er nog meerdere avonden komen...
Ik voel natuurlijk geen opwinding bij dit verhaal. Stel je voor, dat zou toch te gek voor woorden zijn!
|
Jasmijn
Beginnend lid
Inlognaam: jasmijn
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 06-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 18 oktober 2011 - 06:32 pm: |
|
Gewoon heerlijk |
Prachtig verhaal natuurlijk. Daar twijfel ik al lang niet meer aan als het uit de pen van Janneman komt.
Hoe is het toch mogelijk dat hij zich altijd zo goed kan verplaatsen in de jongedames? *grinn*
Het zou zo maar echt kunnen zijn, dit studentenhuis. Zucht....
|
broertje248
Beginnend lid
Inlognaam: broertje248
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 12-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 02 januari 2014 - 11:31 am: |
|
Dit bedoel ik met 'in schoonheid verloren gegaan'. |
Lieve Janneman een mooi verhaal maar de korte momenten van spanning worden ingeleid door een eindeloze omschrijving van wat er in haar omgaat. De spanning in een erotisch verhaal zit hem in de erotiek die bedreven wordt. Ik heb erg veel moeite om mezelf de dwingen door te lezen. Na de eerste bladzijde ga ik diagonaal door de tekst tot ik iets vind dat op erotiek lijkt. 'Jammer schrijf kort en bondig' en zorg dat de beleving van de andere meiden meegenomen wordt. de hunkering is niet heftig genoeg en het is heel onlogisch dat deze meester dit doet zonder zelf opgewonden te raken. Als je dit verwerkt en zo nu en dan tot een heftige ontlading laat komen, gaat het boeien en nu boeit het me niet meer.
Een goed verhaal heeft een overall spanningslijn en biedt daartussen spannende momenten, waar je naar uit gaat zien.
Millennium is daar een goed voorbeeld van en deel 2 en 3 van vijftig tinten wordt om diezelfde reden saai.
mvrgr
Broertje
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?