| Gepost op zondag 12 juni 2011 - 07:10 pm: | 
|
|
Twee komkommers en koffiemelk
Onderweg naar de Albert Heijn bleef het telefoongesprek met Alex zich herhalen in Adinda’s hoofd. Er zat absoluut iets achter, daar was ze vrijwel zeker van. Hij stuurde haar wel eens vaker naar de supermarkt voor een boodschap, al dan niet met een buttplug in haar lijf, zoals hij nu gewild had. Maar hij had haar daarbij nooit eerder zo nadrukkelijk gezegd altijd goed te blijven nadenken bij wat ze deed en er altijd rekening mee te houden dat ze van hem was en dat hij trots op haar wilde zijn. Hij had het ongetwijfeld niet zonder reden gezegd, het kon bijna niet anders of er zou iets gaan gebeuren. Maar wat? Adinda fronste haar wenkbrauwen, schudde vervolgens haar hoofd en probeerde het los te laten, terwijl ze de parkeergarage in reed. De benedenverdieping was zoals gewoonlijk helemaal vol. Op de verdieping daarboven kwam net een plekje vrij, nog redelijk dichtbij de trap en de rolbaan ook. Adinda stuurde haar auto dankbaar het gaatje in en begaf zich naar de rolbaan, die uitkwam bij de ingang van de supermarkt.
Twee komkommers moest ze kopen en een flesje koffiemelk. Ze had wel een idee wat Alex met die komkommers wilde, die waren vast niet voor het avondeten bedoeld. Tenminste, niet in eerste instantie. Het was dus zaak een beetje gunstige exemplaren te kiezen. Ze glimlachte. Toch wel fijn dat ze daar nu zelf invloed op had. Ze rommelde wat in de bak, op zoek naar twee niet al te forse exemplaren. Er lagen verdorie alleen maar korte dikke in, niet bepaald wat ze wilde. Na wat graafwerk vond ze in de achterste krat eindelijk een formaat dat haar beter beviel en blij viste ze er twee uit. Mooi, nu die koffiemelk nog. Terwijl ze zich afzette tegen de krat om weer rechtop te komen, werd er van achteren een hand op haar schouder gelegd, waardoor ze bijna een meter omhoog sprong van schrik.
“Adinda?”
Met bonzend hart draaide ze zich om naar een onbekende lange man die, gekleed in een net pak, achter haar stond. Zie je wel, ze had dus gelijk, er hád iets achter gezeten!
“Eh… ja?”
“Ik wil je verzoeken met me mee te gaan. Ik heb een opdracht voor je. Je mag je boodschappen eerst afrekenen.”
“Ik… eh… ik ben nog niet klaar eigenlijk, ik moet nog koffiemelk hebben.”
Oeh, wat klonk dat stom! En deed ze dit wel goed? Moest ze wel eerst die koffiemelk gaan zoeken, of zou ze meteen mee moeten gaan? Wat was Alex’ bedoeling, wat zou hij willen? Hij had gezegd dat ze goed moest nadenken bij wat ze deed! Moest ze überhaupt wel met die man meegaan? Hij had immers ook gezegd dat ze er rekening mee moest houden dat ze van hem was. Onzeker keek Adinda naar de man, die zwijgend naast haar stond. Nee, het was duidelijk dat Alex dit geregeld had en het was vast de bedoeling dat ze met die man mee zou gaan. Tenzij hij haar testte natuurlijk… Ach, onzin! Ze besloot toch die koffiemelk nog maar even te halen, het zou vast niet om een minuut hangen, al kon het geen kwaad een beetje tempo te maken.
De man naast haar zei nog steeds niets, wachtte slechts af. Adinda liet een snelle taxerende blik over hem gaan en vroeg zich af wat voor type hij zou zijn. Streng en gemeen? Of eigenlijk best aardig? Hij had geen ontoegankelijke uitstraling, dus ze kon wellicht proberen of hij met haar zou praten.
“Weet u toevallig waar de koffiemelk staat? Ik kom hier eigenlijk nooit,” probeerde ze.
De man leek een beetje in verwarring gebracht door haar vraag. Hij aarzelde even, maar gaf toen antwoord.
“Eh, nee, ik ook niet eigenlijk. Ga maar even zoeken dan.”
Adinda glimlachte. Ze had een kleine barst in zijn zelfverzekerdheid zien springen. Leuk. Het maakte haar eigen onzekerheid meteen een stuk minder, hoewel ze de nervositeit nog altijd in haar buik voelde kriebelen.
“Oké!”
Vrolijk liep ze voor hem uit, lang en trots, haar rug en schouders recht. Ze negeerde de irritant aanwezige buttplug in haar lijf en hoopte dat het niet aan haar manier van lopen te zien zou zijn dat ze hem in had. Door de winkel zigzaggend kletste ze tegen de man aan en stelde algemene vragen, hem uitlokkend haar te antwoorden, hetgeen hij ook deed. Al snel stonden ze bij de kassa, Adinda met de twee komkommers en het flesje koffiemelk. Ze grapte wat met de caissière toen ze afrekende en betrok haar begeleider bij het gesprek, die er ietwat onbeholpen bij stond en zich niet helemaal op zijn gemak leek te voelen. Het was duidelijk dat hij deze mogelijkheid niet had ingecalculeerd. Adinda had er stiekem lol om.
“Oké, en nu?”
Ze keek hem met een paar ondeugende ogen vrijmoedig aan, hoewel ze diep van binnen wel voelde dat dit geen gewenst gedrag was. Ze zou timide moeten zijn, misschien zelfs angstig en ze zou bedeesd met die man mee moeten lopen. Alex zou haar zeker gecorrigeerd hebben als hij erbij was geweest. Maar Alex was er niet bij en Adinda voelde zich daardoor wat overmoedig en vrij.
De man keek haar even kort en strak aan, pakte haar toen bij een elleboog en leidde haar richting de uitgang. Op de rolbaan had hij haar nog steeds vast. De spanning liep voelbaar op. Iets in Adinda’s maag maakte buitelingen. Waar zou hij haar mee naartoe nemen?
Bovenaan de rolbaan leidde hij haar naar het trappenhuis en trok de deur open.
“Naar boven.”
Gehoorzaam liep ze de trap op. Tweede verdieping, derde verdieping. Stond hij zo ver geparkeerd? Ze keek omhoog. Er zat nog maar één trapje tussen waar ze nu waren en het dak.
“Hier blijven staan.”
Adinda draaide zich naar hem om. Hij stond zo dichtbij haar, dat ze onbewust een stapje achteruit deed, waardoor ze meteen tegen de muur aan stond en niet verder kon.
“Zo. Ik heb een verzoek gekregen en zo direct voor jou een opdracht. Laat ik maar met het eerste beginnen. Alex heeft me gevraagd jou te keuren. Op welke aspecten ga ik je niet vertellen, maar een paar fysieke punten zitten daar ook bij. Leg je tas en die boodschappen maar even neer.”
Adinda zei niets, maar zakte door haar knieën om haar tas, de komkommers en de koffiemelk voorzichtig op de grond te leggen. Van haar bravoure was ineens niet zo heel veel meer over. Een keuring dus. Ze ging in gedachten even snel na hoe deze ontmoeting tot nu toe was verlopen en kon niet anders dan spijtig en balend vaststellen dat ze zich niet helemaal, of beter gezegd helemaal niet, had gedragen zoals van haar verwacht had mogen worden. Stom van haar, ze was nota bene van tevoren gewaarschuwd!
“Truitje en beha uit. Stop hier maar in.”
Hij hield een plastic tasje voor haar open .
Adinda aarzelde even. Ze stond in het trappenhuis van een toch behoorlijk drukke supermarkt. De meeste mensen stonden weliswaar lager geparkeerd, maar het was zeker niet uitgesloten dat er iemand langs zou komen.
“Schiet op!”
Haar ogen flitsten naar zijn gezicht. Hij keek haar aan met een dwingende blik, die het gefladder in Adinda’s maag even flink versterkte. Zonder verder nog na te denken pakte ze het truitje bij de onderkant en trok het snel uit, vouwde het handig op en stopte het in de plastic tas. Haar beha volgde, waarna ze gegeneerd naar de grond keek, nog slechts gekleed in haar rokje en schoenen.
“Sta rechtop.”
Met twee vingers tilde hij haar kin op. Haar ogen vluchtten weg, ze dorst hem niet goed meer aan te kijken. Ze voelde zich kwetsbaar en plotseling een heel stuk kleiner, hoewel ze qua lengte niet eens veel onderdeed voor de man tegenover haar. Zijn blik ging als een heet spoor over haar lichaam, gevolgd door de lichte aanraking van zijn vingers, lichtjes strelend over de huid van haar schouders, langs haar sleutelbeen tot in het kuiltje onderaan haar hals, waarna hij het spoortje verder trok naar beneden, tussen haar borsten door, om vervolgens onderlangs een cirkel te maken om haar borst heen naar boven. Adinda voelde haar wangen gloeien, hoewel er kippenvel op de rest van haar lijf te zien was.
De man bromde goedkeurend.
“Mooi stevig. Sportief strak lijfje,” stelde hij vast.
Het volgende moment had hij beide tepels vastgepakt en kneep gemeen, terwijl hij langzaam een draaiende beweging maakte met zijn handen. Adinda ademde scherp in, maar gaf geen kik. Hij keek haar schattend aan, zonder zijn greep ook maar een beetje te laten verslappen. Precies op het moment dat Adinda een kreet dreigde te ontsnappen, liet hij los. Opgelucht blies ze uit, zich realiserend dat ze blijkbaar al die tijd haar adem had ingehouden. Ze onderdrukte de neiging haar handen op haar borsten te drukken.
“Heel goed. Rokje uit, ook in de tas.”
Adinda beet op haar lip. Dan stond ze hier dus spiernaakt, want een slipje had ze niet aan. En hij zou in de gaten krijgen dat ze een buttplug in had.
“Het mag wel wat sneller allemaal, hoor. Begrijp je me soms niet, of ben je doof?”
“Jawel, ik begrijp u wel, meneer…” Het kwam er wat kleintjes uit.
Ze trok het rokje bij de elastieken band naar beneden en stapte eruit, om het daarna, net als het truitje, snel op te vouwen en in het tasje te stoppen, dat de man ongeduldig voor haar hield. Haar hart ging flink tekeer en versnelde nog eens extra, toen ze beneden een deur hoorde dichtvallen, gevolgd door voetstappen op de trap. Met grote schrikogen keek ze naar de man voor zich, maar hij reageerde niet eens. Het volgende moment klonk nogmaals het dichtvallen van een deur, niet ver onder hen. Opgelucht sloot ze een moment haar ogen en zuchtte eens diep.
“Beetje nerveuzig?”
Het was een conclusie. Er werd geen antwoord verwacht op deze vraag. Boos keek ze hem aan. Ja, logisch. Een flauwe glimlach speelde om zijn lippen. Hij vond het blijkbaar wel leuk.
“Goed, verder.”
Hij liet zijn handen langs haar taille via haar platte buik naar beneden glijden. Zijn duimen streken over haar schaamlippen heen en weer.
“Goed geschoren. Mooi. Ben je nat?”
Een gevoel van schaamte ging als een vlam door Adinda heen. De spanning van het geheel, de vernederende situatie en de dwang van deze man hadden zonder twijfel al flink effect gehad op haar lijf, dat wist ze wel zeker. Hij stak zonder aankondiging een paar vingers tussen haar lippen, in de warme, kletsnatte opening.
“Dacht het wel ja en niet een beetje ook,” grijnsde hij, de slijmerige draadjes tussen zijn vingers bekijkend.
“Hier, lik zelf maar op.”
Adinda draaide haar hoofd weg. Goor… De man greep haar echter onmiddellijk hardhandig bij haar haren, draaide haar hoofd terug en dwong zijn vingers in haar mond.
“Wel een beetje luisteren, dametje!”
Zijn hoofd was zo dichtbij haar, dat ze zijn adem op haar wang voelde.
Hij trok zijn vingers terug en veegde ze af aan zijn nette broek, de dodelijke blik van Adinda net missend.
“Die buttplug hè, hoe groot is die?”
Adinda’s wangen kleurden.
“Eh… gewoon. Niet klein, ook niet idioot groot.”
“Haal er maar uit, ik wil hem zien.”
Haar ogen verwijdden zich. Wát? Nee! Dat kon hij niet menen! Als bevroren staarde ze hem aan. Hij zuchtte.
“Jij bent geloof ik echt een beetje doof, hè? Of gewoon dom. Vind je het zo moeilijk? Ik zeg je dat ding eruit te halen, ik wil hem zien!”
Adinda knikte langzaam en bewoog een hand naar achteren. Hier was ze niet blij mee. Helemaal niet blij. Oké, ze had zich gespoeld die ochtend, maar ondanks dat wist ze nooit helemaal zeker of die plug schoon uit haar lijf zou komen. Ze kon er nu alleen maar vurig op hopen. Voorzichtig trok ze de buttplug uit haar lichaam.
“Laat zien.”
Zich rotschamend hield ze het zwarte ding voor zich. Tot haar grote opluchting was hij nog steeds egaal zwart.
“Da’s een flinke. Mooi. Houd hem voor je buik, ik maak even een foto als bewijs.”
Hij haalde een klein fototoestel uit zijn colbert. Een paar momenten later had hij zijn bewijsmateriaal veilig gesteld en stopte hij de camera weer in zijn binnenzak.
“Doe maar weer terug.”
Adinda keek hem ontsteld en hulpeloos aan.
“Dat… dat kan ik niet! Dat gaat niet, niet zonder… zonder…”
Zonder glijmiddel ging haar dat nooit lukken! Het kostte haar thuis al veel moeite om dat kreng naar binnen te krijgen en dat lukte haar alleen met glijmiddel en door er voorzichtig op te gaan zitten. En nu zou ze dat hier zo even moeten doen? Gewoon er weer in stoppen?! Smekend keek ze hem aan.
“Dat gaat écht niet…”
“Je probeert het maar. Ik wacht.”
Adinda slaakte een moedeloze zucht en trok een gezicht. Dit ging helemaal niets worden… Rotvent. Eruit was al balen geweest, maar dit had ze niet verwacht, dit was echt gemeen. Mislukking gegarandeerd.
Ze zette de plug tegen haar anus en duwde voorzichtig. Het rubberen ding zwabberde eigenwijs en weigerde haar lichaam weer binnen te gaan. Ze trok haar hand weer terug.
“Ik kán het niet!”
De man haalde zijn schouders op.
“Zal ik het dan maar even voor je doen?”
Boos schudde ze haar hoofd. Nee, dan bleef ze nog liever zelf modderen, dit was al gênant genoeg zo! Hij haalde nogmaals zijn schouders op en sloeg zijn armen over elkaar.
Adinda beet haar kiezen op elkaar en probeerde voor een tweede keer, eveneens zonder succes. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te ontspannen.
“Doe maar op je eigen manier, ik heb de tijd.”
Ze negeerde hem en concentreerde zich. Besloot toch iets door haar knieën te gaan, want rechtop staand ging het echt niet. Wanhopig wurmde en vocht ze met de onwillige plug, tot het moment dat hij haar eindelijk gehoorzaamde. Langzaam en stroef schoof de buttplug haar lijf binnen. Het was gek genoeg minder pijnlijk dan verwacht, maar hij had natuurlijk al een tijd gezeten, dat scheelde waarschijnlijk wel. Opgelucht haalde ze adem.
“Hij zit.”
“Goed. Dat was het. Krijg ik nu nog iets?”
Verbaasd keek ze hem aan. Wat bedoelde hij? Moest ze hem zoenen of zo? Dat leek haar toch niet…!
Ze zweeg.
“Niet? Dan zijn we klaar. Dankjewel, tot ziens.”
Verbijsterd zag Adinda hoe de man zich omdraaide, met vlugge lichte passen het laatste trapje naar boven opliep en met het plastic tasje met haar kleren in zijn hand door de deur naar buiten verdween, het dak op. Ze was zo verbouwereerd, dat ze niet wist wat ze moest doen terwijl ze hem zag weglopen. Hem roepen? Achterna gaan?
Besluiteloos en naakt stond Adinda in het trappenhuis. De galm van de dichtslaande deur was al weggestorven. Shít!! Ze moest hem achterna, ze moest haar kleren terug hebben! Of moest ze Alex bellen? Maar wat moest ze dan zeggen? Zou dit allemaal de bedoeling zijn? Was hij aan het testen hoe ze zou reageren?
Haar gedachten buitelden over elkaar heen en werden pas stop gezet toen beneden een deur van het trappenhuis open en dicht ging, gevolgd door voetstappen op de trap, die overduidelijk naar boven kwamen. Paniekerig zocht Adinda naar een verstopplek, die er natuurlijk niet was in dit trappenhuis. Ze kon alleen nog naar boven. Met een inwendige vloek griste ze haar spullen van de grond, spurtte de trap op, opende voorzichtig de deur naar het dak en keek om een hoekje of er mensen liepen. Gelukkig, niemand. Aan de overkant alleen wel een andere parkeergarage. Daarvandaan zouden eventuele passanten vol zicht op haar hebben, maar dat was nu even niet haar belangrijkste zorg. Wáár was die man? Hij moest er nog zijn!! Ze stapte het dak op. De frisse wind aaide haar naakte huid.
“Ha, daar is ze, dat duurde nog best lang!”
Adinda schrok zich een ongeluk van de stem zo vlakbij haar. Alex stapte achter een muurtje vandaan. Ze was blij hem te zien en tegelijkertijd voelde ze zich beschaamd.
“Alex! Die man heeft mijn kleren meegenomen!”
“Ja, dat weet ik. Daar moet je nog iets voor doen, die moet je nog terugruilen. Je bent nog niet klaar, lieverd. Je krijgt je opdrachten niet zonder reden van me, dat weet je. Geef die koffiemelk trouwens maar aan mij, dat zie ik nog wel kapot vallen anders.”
Hij pakte het flesje uit haar handen, terwijl ze hem ontzet aankeek. Wát??! Hij was toch zeker niet serieus?!
“Ik… ik hoef hem toch niet te zoenen?!”
Alex keek haar spottend aan.
God, het was nog erger dan ze al vermoedde!
“Ik heb begrepen dat je je niet zo heel geweldig gedragen hebt, dus je komt er nog genadig vanaf. Bij mij niet trouwens, maar dat komt later wel. Eerst dit maar even afhandelen. Bied aan en schiet op een beetje. Of vind je het wel prettig zo, in je blootje op het dak van deze parkeergarage?”
De lange man in het pak was inmiddels ook van achter het muurtje gestapt en bekeek schaamteloos Adinda’s naakte lichaam. Adinda kleurde onmiddellijk tot in haar hals.
Verdrietig en enigszins wanhopig keek ze naar Alex, hopend op een escape, al wist ze dat ze die niet zou krijgen. Hij had haar nog nooit weggegeven, waarom deed hij dit? En hoe moest ze zich in godsnaam aan die man aanbieden? Wat moest ze zeggen? De man stond nu tegenover haar en keek haar verwachtingsvol aan. Adinda sloeg haar ogen neer en dacht na.
“Komt er nog wat van? Zo moeilijk is het toch zeker niet?”
Alex klonk zelfs wat geïrriteerd. Lekker makkelijk, dacht Adinda boos, hij had gemakkelijk praten. Ze sloeg haar ogen weer op. De man had zich niet bewogen en stond haar nog steeds uitgebreid te bekijken, wachtend tot ze ging praten.
“Ik…,” stamelde ze, “ik……”
Oh, hoe moest ze dit zeggen? Afschuwelijk! Dit was nog vernederender dan alles hiervoor!
“Ik… eh…”
Met een zucht hief ze beide armen in een hulpeloos gebaar, waardoor de komkommers in haar handen als grote trommelstokken omhoog wezen. De man stapte naar voren en pakte ze uit haar handen.
“Hèèèèèheèè, dank je wel. Wat was daar nou moeilijk aan?”
Hij haakte het tasje aan de vingers van haar linkerhand, die nog steeds roerloos in de lucht hing. Onthutst keek Adinda ernaar. Haar hersenen stonden nog in de uit-stand. Ze begreep er helemaal niets van.
“Maak er goed gebruik van! We spreken elkaar,” knipoogde Alex naar de man, die breed terug grijnsde.
“Dat zal ik zeker!”
Hij stak een hand op als teken van instemming en groet, draaide zich om en stapte in een donkerblauwe Audi die een paar vakken verderop geparkeerd stond, na een laatste blik op de totaal verbijsterde naakte vrouw, met het bengelende plastic tasje aan haar hand.
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?