Opwaaiend zomerjurkje, deel 2: waarin Eva gemengde gevoelens heeft over een bezoekje bij de buren
Heerlijk zo’n lekker bezweet meisje in mijn armen. Niets ruikt zo lekker als dat. Nou ja, mijn bezweet meisje. Natuurlijk vond ik het niet goed dat ze ging douchen. Bovendien had ze al vanochtend net gedoucht. En bovendien had ik andere plannen....
Dus zwaai ik haar bij het omhelzen even lekker in het rond. Heerlijk, als jezelf een fors postuur hebt en je meisje maar een kleintje is. Om haar vervolgens weer op de grond te zetten, vlak voor me te houden en haar kritisch te bekijken.
Weer die lichte angst in haar ogen: zou hij het nù dan gezien hebben?
Maar ik richt me op heel andere zaken. Nee, ik heb alleen oog voor haar lief zomerjurkje. Of beter gezegd, wat ik aan haar zomerjurkje veranderd heb...
Ik laat haar een paar keer ronddraaien en uit me non-verbaal zowel lovend als kritisch: het is beslist een verbetering, haar zomerjurkje zo, maar niet helemaal goed gedaan. Dus pak ik weer de kartelschaar en begin opnieuw te knippen. Verbijsterd kijkt ze dat enige seconden aan, maar begint vervolgens heftig te protesteren. Dat het al helemaal goed was. En dat je het inkorten echt héél anders deed.
Ik kijk haar daarop héél streng aan, waarop ze van schrik gaat blozen. En -van schrik?- dóórgaat mij de les te lezen: dat ik het dus helemaal aan het verprutsen ben.
Ach, als blikken konden doden.
Dan doden in ieder geval mijn volgende woorden.
“Vind je dat ik een prutser ben?” vraag ik haar.
Natuurlijk bedoelde ze dat niet - ze zou niet durven, denk ik er heimelijk bij. Haar gestamel maakt het voor mij wel heel gemakkelijk om haar terechte opmerkingen te negeren en onverstoorbaar verder te gaan met knippen.
Ze kan nu twee dingen doen: echt een conflict met mij aangaan, of haar mond houden. Mijn blikken daarvoor hebben haar geleerd dat optie één niet aan de orde is. Dus resteert haar een angstvallig zwijgen. Een terechte keuze, daar ieder andere reactie het alleen maar erger had gemaakt. Tsja, soms ben ik een doetje, maar in dit soort dingen laat ik niet met me sollen.
Zo wordt haar jurkje in no-time weer drie centimeter korter schat ik.
Haar zwijgen vul ik vervolgens in met een praatje over de buren. Buurvrouw was bezig om hun slaapkamer helemaal opnieuw in te richten. Ze hadden een nieuw bed gekocht, niet van Beter Bed, want bla bla bla...
“Oh ja, ze had een heel mooie grote reproductie gekocht van Cézanne, en was er nog niet overuit welke kleuren ze zou gaan kiezen voor de muren en het dekbed. Ze vroeg om jouw advies, liefje. Want ja, jij had altijd zo’n goede kijk op kleuren, zei ze. Dus ik heb gezegd dat je wel zo even langs zou komen.”
Even pauzeer ik, maar nog voor ze een uitvlucht kan verzinnen om niet te hoeven gaan -ja, wat wil je met zo’n nu toch wel erg kort jurkje en dan naar een buurman met een bepaald dubieuze reputatie wat vrouwen betreft- ga ik verder.
“Bood ze aan om een kopje koffie te komen drinken. Karel was er ook (hun puber zoon) dus ik heb meteen ‘ja’ gezegd,” vertel ik opgewekt.
“Lijkt me leuk, babbel ik even met hen en Wouter (haar man) en geef jij je adviezen.”
Want die kleuradviezen: dat is niet alleen mijn liefs lust en leven, daar heeft ze ook echt kijk op.
Wetende dat nee-zeggen voor haar nu een afgesloten weg is, voeg ik daar nog heel subtiel aan toe dat de buurtjes haar vanochtend al eerder gezien hadden. Niet alleen Wouter, die nog had gezwaaid, maar ook Karel.
Tja, dan hoef ik alleen nog te zeggen: “kom je mee,” en hand in hand lopen we naar de buren. Waarbij ik er natuurlijk van geniet haar in de gang heimelijk te betrappen op het wel heel aandachtig kijken in de spiegel.... haar zomerjurkje is nu echt in een mini-jurkje veranderd.
***
Echt ongelooflijk joh, hoe ie ‘t weer voor mekaar had. Opnieuw voel ik dat ie me gaat betrappen zonder slipje. Niet dus! Ik ben subiet meteen van slag. Blozen, ook dat. En voor ik ‘t in de gaten heb zit ie weer te knippen in m’n jurkje. Ik geloof dat ie heel aardige argumenten had om dat te doen, maar heb geen idee welke, alleen dat ik rare dingen ben gaan zeggen. Schamen natuurlijk!
Dan dat geklets over de buren om de stilte te vullen. Natuurlijk krijg ik subiet buurman weer op m’n netvlies van toen ik op de fiets voorbij reed. De ouwe snoeperd. Zo mis ik bijna dat ie vertelt dat we bij ze langs gaan. Een verhaal over kleuren, en dat ik daar zo goed in ben -ja, complimentjes krijgen is altijd leuk, en zo heeft ie dan eindelijk weer echt mijn aandacht- en dat ook Karel er was.
Mijn God, Karel. En dat ze me vanochtend al gezien hadden. Neee! Karel óók? Moest wel. Even onder ons: als je je een wellustig geile puber inclusief puistenkop wilt voorstellen, nou, denk dan aan Karel. En dáár koffie mee moeten gaan drinken, no way!
Maar gedverderrie, nog voor ik maar iets kan zeggen, neemt ie me al op sleeptouw.
De gang door -oh mijn God, ‘t was nog tien keer erger dan ik dacht, zie ik in de spiegel- de deur door en over straat -help- naar de buren.
Die waren natuurlijk allerhartelijkst - erger, ze overstelpen me met complimentjes over mijn schattig zomerjurkje: “of ik iets had veranderd? echt waar, het lijkt nog leuker dan anders.”
Hè hè, natuurlijk, het is veranderd van een gewoon leuk zomerjurkje in een super kort, nee, onfatsoenlijk kort zomerjurkje, nou goed? Maar m’n man gaat uitgebreid zitten vertellen dat ie er altijd iets in miste, en dat-ie nou ontdekt had wat: dat het nog net wat speelser kon door de zoom aan te passen. Dat-ie dat zelf gedaan had door ‘m af te knippen met een kartelschaar.
Oh ja, natuurlijk waren ze het helemaal met hem eens, het was echt heel leuk gedaan, en zo knap dat ie ‘t zelf geknipt had. En hij dan weer dat ie eerst nog wat ontevreden was en het zonet nog wat bijgewerkt had... Komt die puber van een Karel doodgemoedereerd met de opmerking dat ie nog wat ‘onvolkomenheden’ ziet. Waar haalt-ie het woord vandaan, de blaag. Nou waren z’n pa en ma het beslist met ‘m oneens, maar ik zie die blik al in mijn mannetje z’n ogen. Dat belooft wat als we weer thuis zijn...
Zijn we dat maar, want nu begint mijn hel pas echt.
Kom je mee naar boven, vraagt buurvrouw, laat ik je de slaapkamer zien.
Ik loop achter haar de trap op, er op vertrouwend dat van die afstand niemand wat kan zien, tot ik ontdek, o gruwel, dat buurman achter me aankomt. Wat kan ik doen? Alleen maar hopen dat ie ‘t bij kijken zal laten en z’n geile praatjes dit keer voor zich zal houden. Dat deed ie, maar ik kan je verzekeren dat de zachte geluidjes, duidelijk alleen voor mij bedoeld, beslist veeeel erger zijn. Jemig, wat voel ik me een goedkope slet daar op de trap. Terwijl ik ‘t normaal altijd zo leuk vind om z’n vieze praatjes te pareren met dodelijke antwoorden die ‘m elke keer weer in z’n gore hemd zetten. Maar nu niet dus.
Ik weet echt niet meer wat voor mooie adviezen ik haar heb gegeven, daar boven, maar veel zal ‘t wel niet voorstellen. Niet dat ze ondankbaar is, maar ja een buurvrouwhand is gauw gevuld...
Dan de koffie, eindeloos duurt dat, vooral omdat Karel voortdurend om me heen zit te draaien. En echt, hoe vaak hij per ongeluk iets laat vallen op de grond in mijn nabijheid, dat is gênant: dat niemand daar iets van zegt. Of hebben ze van die leuke binnenpretjes over mijn krampachtige pogingen uit zijn blikveld te blijven?
Eindelijk kunnen we dan weer naar huis. Ontdek ik dat ik m’n tasje heb laten liggen in de slaapkamer. Hoe heeft me dat nou kunnen overkomen? Was ‘t niet buurvrouw die ‘m van me over genomen had om me wat aan te laten wijzen of zo? Maar waarom ik ‘t dan niet van haar teruggekregen heb? Waarom ik er dan niet zelf aan gedacht heb, vraag je? Echt, ik was zo verward van alles, daar boven: mijn jurkje zonder slip, buurmans gedrag en buurvrouw zo boven op m’n lip, en dan adviezen moeten geven, dat zal ‘t zijn. Of denk je dat ik er meer moet achterzoeken? Dat buurvrouw met opzet ... Neeeee...
Zo bezig met m’n muizenissen loop ik weer de trap op en merk -te laat- dat Karel achter me aanstiefelt.
“Voor het geval je de weg niet meer weet,” zegt ie sardonisch.
Waarom heb ik op zo’n moment niet een snijdend antwoord paraat? Anders ben ik toch ook echt niet op m’n mondje gevallen. Zeker niet bij Kareltje.
Dus loop ik maar zo snel mogelijk de trap op. Ben ik halverwege, merk ik dat mijn haast tevergeefs is en hij nog sneller en veel brutaler is dan ik voor mogelijk had gehouden, want ineens voel ik een hand op m’n dijen. Ik wil die wegduwen, maar ben zo stom om daarvoor stil te blijven staan. Is die hand al weg voordat ik dat kan doen, maar is nu z’n andere hand m’n billen aan ‘t verkennen. Waarom ik ‘m niet een klap z’n gezicht gaf? Zucht. Normaal zou ik echt niet aarzelen maar nu.... Ik voel me al zó vernederd, en met buurvrouw, buurman en m’n eigen man nog op gehoorsafstand, dat ik .... Klagen? Neeee.... Gaat ie zeker lekker aan iedereen vertellen wat ie had ontdekt. Ik kijk wel uit.
Maar in plaats dat ik dus verder ga, verstijf ik ook nog eens. Voel ik z’n hijgende ademhaling in m’n nek en hoor ik z’n opwindend gemurmel. Voel ik z’n openlijk handtastelijke handen, jaaah meervoud nu en getver getver getver voel ik me nat worden. Jezus, ik ben ècht een goedkope slet. Geil worden van zo’n puistenkop, ik ben rijp voor de Wallen.
Ik weet niet meer hoe ik daarna bovengekomen ben, misschien wel dankzij Karel die ook wel in de gaten zal hebben gehad dat we niet te lang weg konden blijven zonder op te vallen. In ieder geval vind ie m’n tasje in no time, inderdaad op de slaapkamer. Terwijl ie ‘t me geeft en tegenover me komt te staan, z’n ogen nog vol opwinding, kan ik er met hese stem uitkrijgen of dat ie me asjeblieft asjeblieft asjeblieft niet wil verraden.
Hij fluistert dat ie dat graag voor me doet .... op voorwaarde dat ik erken dat ik ‘t geil heb gevonden, wat ie deed, daar op de trap.
Ik kan niet anders dan jaknikken, en zachtjes zeggen: “heel geil.”
Dan pas lukt ‘t me van hem los te scheuren -figuurlijk dan, want hij had me helemaal niet vast- en als de donder te maken dat ik weer beneden kom.
Wat ben ik blij als ik weer thuis ben. Om vervolgens te ontdekken dat ‘t allemaal nog lang niet over is. Want inderdaad, de opmerking van Karel over m’n jurkje was m’n mannetje niet vergeten...
***
Mijn Eva, wat is ze toch verrukkelijk in haar onschuld en onbevangenheid. Hoewel ik moet toegeven: ik stelde dat wel heel erg op de proef. Maar juist die eigenschappen tarten maakt haar alleen nog maar mooier en meer aantrekkelijk.
Dankbaar grijp ik de opmerking van Karel over mijn werk aan haar zomerjurkje aan voor het overgaan tot de slotacte van mijn bestraffing van haar zedeloos gedrag. Vooruit, laat ik eerlijk zijn, haar voortdurend geplaag van mij.
Dus zet ik haar voor de derde keer vandaag voor me en knip resoluut nogmaals een stuk van haar zomerjurkje af.
Of dat het komt doordat het de derde keer is, of door haar belevenissen bij de buren, of mijn uitstraling... hoewel ik daar nu afbreuk aan doe door te murmelen dat Karel toch echt gelijk had en ik zorgvuldiger te werk had moeten gaan, zodat ik het nu echt even helemaal goed ga doen om het jurkje eindelijk perfect te maken...
Mijn Eva blijft dus zonder protest stil voor me staan terwijl ik weer druk in de weer ben met haar mooi zomerjurkje. Terwijl ze toch juist nu alles in handen heeft om in te grijpen tegen mijn mishandeling van haar jurkje. Immers, heb ik juist niet daarvoor bewezen, en bewijs ik met mijn woorden opnieuw dat ik als couturier en naaister een complete mislukking ben?
Nee, mijn triomf is compleet. Al haar bravoure is verdwenen en al wat over is, is een deemoedig meisje dat lijdzaam wacht tot ik klaar ben, wellicht hopend dat de schade dit maal niet meer zal zijn dan het ‘corrigeren’ waarop Karel doelde. Ik zou mij zelf onrecht aan doen als ik die stille hoop vervul. Dus worden de niet-bestaande foutjes -ja, ik heb ook mijn eer en verklaar bij deze dat Karels opmerking beslist onterecht was- worden die niet-bestaande foutjes dus genegeerd, en kort ik het jurkje zonder pardon wederom met een drietal centimeters in. Even controleer ik mijn werk en ben tevreden: als mijn lief gewoon overstraat loopt is er niets aan de hand - haar jurkje reikt netjes tot nèt over haar billen.
Dan kondig ik verheugd mijn volgende verrassing aan. Het is zulk mooi weer, zou het niet heerlijk zijn om buiten te gaan lunchen? Ik wist een heel leuk restaurantje aan het water en was er zeker van dat zij het geweldig zou vinden.
Wat kan ze anders doen dan knikken? Beter, het lukt haar zelfs een smalle glimlach van dankbaarheid te produceren.
direct naar het vervolg:
lees een veel te kort zomerjurkje
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een erg kort zomerjurkje 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?