sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » Het Bureau
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 6

Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 10:18 pm:

Het Bureau Mf1

setting: met (de dreiging van) toeschouwers/in gezelschap/het restaurant

mate van instemming: een gezagsrelatie (niet SM)

goud! prachtig en mild verhaal, eerste keus Beheerder

je dochter slaan is zo ordinair

Het was een stille nacht. Geen wind, niet veel verkeer, zelfs de dieren hielden zich rustig. Niet verwonderlijk dus dat hij haar halverwege het grindpad al hoorde, hoe zachtjes ze ook probeerde te doen. Een zoveelste snelle blik op de klok bevestigde hem nog eens dat het bijna half vier was. Volgens hem geen rare tijd voor een meid van haar leeftijd, maar zijn mening deed er natuurlijk niet toe. Als butler had hij slechts uit te voeren, op de best mogelijke, liefst perfecte manier. En Meneer vond één uur voor haar al te laat. Dus zijn opdracht was zowel simpel als te verwachten: “Posteer je bij de bediendeningang, want daar zal ze wel binnenkomen. Stuur haar naar mijn werkkamer. Laat haar daar heen gaan zoals ze is. Niet opfrissen, niet verkleden. Naar mijn kamer en de deur op slot. Maak me dan maar wakker. Ik slaap vannacht alleen dus je hoeft niet voorzichtig te zijn voor Mevrouw.”
En dus zat hij daar nu al tweeëneenhalf uur op deze rechte, harde stoel. Het leek haast wel of Meneer hem ook een lesje wilde leren. Nou ja, gelukkig was ze er nu al, veel eerder dan hij had gevreesd. Misschien zat er toch nog wat slaap voor hem in.
De bediendeningang was nooit op slot, dus een sleutel kwam er niet in het slot. De klink ging langzaam en voorzichtig naar beneden, de deur opende zich en als een schaduw gleed ze naar binnen. Hij vermoedde dat ze vaak ongemerkt laat was weg geweest. Niet alleen zag dit er geoefend uit, maar als hij hier niet in het donker had gezeten had niemand iets gemerkt.
Hij wachtte tot ze vlakbij hem was, verscholen in zijn donkere hoekje, en zei: “Meneer heeft mij verzocht u te vragen direct naar zijn werkkamer te gaan.”
Ze kwam wel dertig centimeter los van de grond, zo'n sprong maakte ze. Was het niet zo'n jonge meid geweest dan had ze er wel wat van kunnen krijgen. Hmm, hij had haar graag willen reanimeren. Geschrokken drukte hij meteen deze gedachte weer weg. Volkomen ongepast natuurlijk voor een butler om te kijken naar de dochters des huizes, laat staan zich eraan te verlustigen. Maar die meid had wel zo'n schitterend lijf dat hij zich er gewoon niet aan kon onttrekken. Alles erop en eraan en dat in proporties die gekmakend waren. Als zij nog eens als undercover zou gaan werken om hoerenlopers te grazen te nemen zou zelfs meneer pastoor tot de arrestanten behoren. En niet eens, maar telkens weer.
“U laat me schrikken, Karel,” zei ze toen ze zich weer wat hersteld had.
Haar goede opvoeding kreeg direct weer de overhand. Ze stond recht, streek haar kleren glad en sprak de butler met gepast respect aan.
“Uw vader heeft mij verzocht hier op u te wachten, juffrouw Cornelia. Hij vroeg mij u te zeggen naar zijn werkkamer te gaan. Rechtstreeks.”
“Maar Karel, ik moet me toch eerst wat fatsoeneren. Ik heb gezweet en gedaan....”
“Helaas juffrouw, rechtstreeks was zijn strikte order.”
En dus begeleidde hij een onwillige juffrouw Cornelia naar de werkkamer van Meneer.

Tot haar grote schrik hoorde ze de klik van het slot. Geen kans om zich te verfrissen. Geen kans om zich te verkleden.
Ze wist dat ze er gloeiend bij was. Ze had alles, werkelijk alles gedaan wat God en haar vader verboden hadden. Of de toorn van de Schepper er nog over zou ontbranden wist ze niet, maar die van haar vader was maar al te reëel. Dit ging onplezierig worden. Misschien wel een week of nog langer huisarrest. Misschien wel een maand haar creditcard geblokkeerd. Niet alleen geen kleren en zo, maar ook geen brandstof. Hoe moest ze bij haar vriendinnen komen? Sommige dingen kon je nou éénmaal niet per telefoon bespreken, daarvoor moest je elkaar kunnen vasthouden. En al haar vriendinnen woonden op net zulke landgoederen als zijzelf, overal om de stad heen verspreid. Tientallen kilometers uit elkaar. En die Porsche die ze op haar achttiende van pap gekregen had was heel leuk, maar hij zoop als een tempelier. Geen idee trouwens wat een tempelier was, maar zo zei haar oom Berend dat altijd.
Het leek haar maar het beste een paar mindere vergrijpen na gepaste maar niet te lange aarzeling te bekennen. Misschien liet hij het erbij. Dan kon ze het vonnis horen en snel gaan douchen. Desnoods wat tranen erbij en dan bij hem op de knie gaan zitten. Werkt altijd.
De klik van het slot deed haar weer een sprong maken en verstijven.

Mijn hemel, wat had die kleine meid van hem wel niet allemaal uitgespookt. Het merendeel kon hij gewoon ruiken. Bij de deur al. Drank, roken, wiet, sex, niet te geloven allemaal. Wat moest hij hiermee?
Hij ging achter zijn bureau zitten en nam haar op. Ze keek niet terug. Een zeer alarmerend teken want zijn dochter keek alles en iedereen met groot zelfvertrouwen aan.
Hij leunde achterover, zette zijn vingertoppen tegen elkaar en nam uitgebreid zijn tijd. Haar ongekamde haar en uitgelopen make-up maakte zonneklaar dat ze sex had gehad. Om voor de hand liggende redenen hoopte hij dat het geen jongen was, want aan een onechte nakomeling had zijn familie geen behoefte. Maar even hard hoopte hij wel dat het een jongen was, want dat zijn dochter met een vrouw het bed gedeeld zou hebben was voor hem helemaal onverdraaglijk. Maar goed, waarschijnlijk was wel na te gaan of het een jongen was geweest.
“Cornelia, je stelt me werkelijk bijzonder teleur. Ik meende dat wij je normen, waarden en waardig gedrag hadden bijgebracht, maar blijkbaar schuif jij die allemaal aan de kant. Nee, even stil zijn zolang ik tegen je praat. Dat je drank gebruikt hebt hoef ik je niet te vragen, dat kan ik zo wel ruiken. Op te jonge leeftijd, laat me je daar even op wijzen. Het wás altijd 16 jaar maar nu is het 21, zoals ik je zo dikwijls heb verteld.
Dat ruiken geldt ook voor tabak en drugs. Of je ook pillen hebt geslikt kan ik niet ruiken maar aan je ogen te zien heb je het niet bij wiet gelaten. Ik hoef je dat gelukkig dus allemaal niet te vragen, zodat je ook niet in de verleiding hoeft te komen om te liegen. Ik bespaar je daarmee nog grotere ellende.
Daarbij komt nog het thuiskomen op een tijd dat alleen gepeupel nog over straat gaat, waarbij extra verzwarend is dat ik je duidelijk had gezegd hoe laat ik je thuis wilde hebben en dat je daarop 'ja' hebt geantwoord.
Dit alles is al genoeg voor een strenge straf. Een heel strenge straf. Een straf die in deze familie nog niet werd uitgedeeld. Een straf die ik nooit hoopte te hóeven uitdelen.
Maar het wordt nog erger. Je hebt sex gehad. Mijn dochter, mijn ongehuwde dochter heeft sex gehad. Daarmee alles negerend wat ik haar heb bijgebracht. Alle belangen van onze familie terzijde gooiend. Alleen denkend aan kortstondig, geil genot.”
Zijn dochter keek even schielijk op bij dit woord waarvan ze niet eens had vermoed dat haar vader het kende.
“Ik zie het in je haar. Daar zijn handen doorheen gegaan, niet de wind. Ik zie het aan je uitgelopen make-up. Niet van het huilen, maar opnieuw van handen. Grijpgrage handen. Ik zie het aan je bloesje, dat verkeerd is dichtgeknoopt. Alle vrouwen kleden zich voor de spiegel aan en dat overkomt ze daarom dus niet. Ik zie het aan je rokje, waaarvan de rits niet midden op je rug zit, iets wat ik nog nooit bij jou heb gezien. Ik zie het aan nog wel een paar dingen meer.
Cornelia, bijzondere situaties vereisen bijzondere maatregelen. En dit is een uitzonderlijk bijzondere situatie. Ik ga je merkwaardige dingen vragen. Ik adviseer je gewoon te doen wat ik zeg. Voor je eigen bestwil. Heb je daarop iets te zeggen?”
“Ja vader, ik zal doen wat u zegt.”
“Mooi. Trek dan je rokje uit en leg het op de stoel daar.”
Zijn dochters ogen werden als schoteltjes van schrik en verbijstering. Maar ze herinnerde zich haar belofte en deed wat hij vroeg.
Toen ze weer voor hem stond bestudeerde hij haar onderbroekje. Het zag er tenminste nog enigszins beschaafd uit, al kon hij natuurlijk niet zien of ze achter in haar blote billen stond. Belangrijker was echter dat het kruisje zichtbaar nat was.
“Trek je onderbroekje uit en geef het mij. Ga dan daar weer staan met je handen op je rug en je voeten een twintig centimeter uit elkaar.”
Zijn dochters ogen werden onmogelijk groot en ze trok wit weg. Ongetwijfeld dacht ze dat dit geen onheil meer was maar een grote ramp. En daarmee had ze gelijk. Het wás een ramp. Voor haar, voor hem, voor de familie, voor de naam die ze op te houden hadden en die nu wie weet hoeveel schade had opgelopen. Het was gewoon verschrikkelijk.
Trillend deed ze wat hij zei. Haar wit veranderde in rood toen ze het broekje naar beneden stroopte en eruit stapte. Haar ogen boorden zich nu diep de grond in.
Hij bleef geruime tijd zitten terwijl hij haar bekeek. Haar houding, haar getril, haar zenuwachtigheid, haar schuld. Niets ontging hem. Hij zag zelfs dwars door haar heen dat op haar rug haar vingers wit geknepen verstrengeld waren, stijf van de spanning.
Hij richtte zijn ogen op dat wat hij nooit meer verwacht had te zien nadat ze zes was, wat hij ook niet meer hóórde te zien. Zijn dochters vagina. Hij was verbijsterd dat ze volkomen glad was. Hij had wel eens gelezen dat meisjes dat deden maar altijd aangenomen dat dat gewone meisjes waren en niet meisjes als zijn dochter en zeker niet zijn dochter zelf. Hoe lang zou ze dat al doen? En waarom zou je het doen als het door niemand gezien wordt? Het leek hem dat je dat alleen maar doet als je gezien wordt, regelmatig gezien wordt zelfs wellicht.
Doordat haar benen uiteen stonden kon hij er tussendoor kijken. Hij zag het sneetje tussen haar labia halverwege gevuld worden door amper naar buiten stekende binnenste lipjes. Gelukkig droop er niets naar buiten.
Hij pakte het broekje (inderdaad alleen een dun strookje aan de achterzijde, maar misschien was er ook wel niet veel anders meer te koop, dat wist hij niet, misschien moest hij haar daar het voordeel van de twijfel geven) vouwde het uit en deed wat hij de hele tijd gevreesd en zo lang mogelijk uitgesteld had: hij rook aan het kruisje. Sperma, ondubbelzinnig. Het was dus een man maar wat erger was: ze had onveilige sex gehad. Niet alleen heel onverstandig vanwege alle enge ziekten, maar buitengewoon onvergeeflijk omdat nakomelingen uiteraard slechts verwekt dienen te worden binnen een goedgekeurd, voldoende afgewogen en op passende wijze vastgelegd huwelijk.
Hij zakte achterover, zuchtte diep en voelde al zijn kracht wegstromen. Wat was er gebeurd? Waaraan had hij dit verdiend?
“Ga naar je kamer. Neem dit vod mee. Je hebt kamerarrest tot morgenavond acht uur. Dan zullen we aan tafel bespreken wat hiervan de gevolgen zullen zijn.”
Ze was verdwenen nog voor hij verder iets kon zeggen. Broekje en rok weggegrist en naar boven gerend. Volkomen ongepast natuurlijk. Het personeel had zijn eigen trappen maar helemaal uitsluiten kon je toch niet dat je geen bediende zou tegenkomen. Hij moest er toch niet aan denken.

Cornelia kwam als laatste de eetkamer binnen schuifelen. Eén minuut voor acht was het. Acht uur zou te laat zijn en onfatsoenlijk dus ze had de uiterste grens gezocht. Maar ze wist wel beter dan er overheen te gaan.
Iedereen was er al. Vader, moeder, haar beide jongere broers. Een geanimeerd en beschaafd gesprek werd gevoerd. Ze werd vaak stapelgek van al die stijfheid, van doen omdat het zo hoort, van laten want wat zullen de buren anders wel niet zeggen. Haar vaders idee van uit de band springen was om kwart over tien naar bed gaan. Niet om tien uur zoals gebruikelijk, nee, schandalig laat. Ze kon er wel gillend gek van worden.
Moest je dat zootje nou zien zitten. Knieën netjes bij elkaar, rug recht en vooral niet tegen de leuning, servet op schoot en die na elk hapje gebruiken, tien keer kauwen op elke hap, niet met volle mond praten, ooooo, zo kon ze nog wel uren doorgaan met regels opnoemen die alleen al in deze kamer van toepassing waren. Vaak had ze het gevoel dat ze zou stikken, echt waar.
Ze zat nog niet of er werd een bord voor haar neergezet met een half plakje geroosterd brood. Veel eten, grote happen, allemaal bijzonder ordinair en niet voor ons soort mensen. Toast met een klein likje jam, veel beter. Geen liflafjes vooraf, maar gewoon, eerlijk brood.
Ze zou trouwens niet weten wat ze ermee moest want als ze er naar keek kwam de gal al omhoog. Lege maag, zenuwen, uitgeput, alles werkte daaraan mee.
Ze werd een kwartier lang volkomen genegeerd. O, ze had kunnen meepraten als ze dat had gewild. Het zou welwillend zijn aangehoord, maar ze betwijfelde of er naar zou worden geluisterd. Nou, dan zei ze maar liever niks en ze had het idee dat ze niet de enige was die dat de beste oplossing vond.

Als een donderslag bij heldere hemel klonk haar vaders stem.
“Cornelia, beste jongens, heeft vandaag op haar kamer gezeten omdat ze om half vier thuis kwam, gedronken had, gerookt had, drugs gebruikt had en als klap op de vuurpijl ook nog met iemand het bed had gedeeld. Ze heeft niet de wellevendheid gehad om mij te vertellen met wie, maar in dit stadium wil ik dat ook nog niet weten. We zitten hier vanavond - en ik richt me nu ook tot jou, Emilie - met een vreselijk dilemma. Genoemde vergrijpen zijn allemaal in het openbaar gepleegd dus we kunnen ze niet verzwijgen. Als het later dan toch bekend zou worden is onze goede naam volkomen verdwenen en het heeft ruim 175 jaar gekost om die op te bouwen tot wat die nu is. Omdat ze in het openbaar zijn gepleegd kunnen we ook niet zelf straffen. Hier past namelijk alleen een lijfstraf en zoals jullie weten worden die alleen door het gepeupel zelf uitgevoerd. Nette mensen zoals wij maken onze handen niet vuil. Wij gebruiken daarvoor het roemruchte Bureau waar men vele malen beter is in het geven van pedagogische straffen dan wij ooit zouden kunnen zijn. Ik zou er overigens op dit moment de helft van mijn vermogen voor over hebben als het nog het oude Bureau was en niet het meer populistische zoals het de laatste jaren geworden is, maar het is voor ons volstrekt onmogelijk het Bureau te negeren. Want ook dan zou onze goede naam besmeurd zijn, zouden we paria's zijn in deze buurt en deze stad. Uitgesloten van alles wat er aan sociale activiteiten geschiedt. Ik hoef jullie vast niet te herinneren aan wat de Raad van Ouderlingen hier elk jaar bij de nieuwjaarsboodschap over zegt. Tucht is noodzaak, tucht is alles. Onderwerp je aan de tucht van het Bureau en je zult gelukkig worden. En natuurlijk weten de Ouderlingen wat goed voor ons is. Kijk naar onze welstand, kijk hoe goed het ons gaat. Nee, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt ooit niet te doen wat de Raad zegt. Ze zijn wijs, ze hebben het beste met ons voor, ook al zien we dat niet altijd direct.”
“Maar Engelbert, onze dochter daarheen.... ik moet er toch eigenlijk niet aan denken. Heb je geen list kunnen verzinnen? Ken je niet iemand die dit kan regelen?”
“Roddel kun je niet regelen Emilie, en dat is wat deze zaak zo pijnlijk maakt. We zouden nooit weten van welke kant de genadeklap zal komen. Mijn besluit staat vast tenzij iemand nog zeer belangrijke bezwaren heeft. Niemand?”
“Pap? Pap?” klonk een heel klein stemmetje vanuit de richting van Cornelia.
Ze keek niet op, keek de aangesprokene ook niet aan, zoals het eigenlijk zou horen. Ze bewoog zelfs niet zichtbaar.
“Kunt u me niet vergeven? Ik wil wel een jaar in de tuin werken als het moet.”
De jongens gniffelden even want Cornelia zelfs maar drie minuten in de tuin was al ondenkbaar, maar een strenge blik van hun vader deed hen onmiddellijk zwijgen.
“Vergeving is nog helemaal niet aan de orde, meisje. Daarover zullen we nog spreken. Maar eerst komt de straf en die kun en die zul je niet ontlopen. Karel?”
De butler verscheen zoals gebruikelijk uit het niets. Verdwijnen kon hij niet op zijn goochelaars, maar opduiken als de beste.
“Meneer?”
“Wees zo goed en bel even met het Bureau. We hebben een delinquent hier en zouden graag advies en overleg hebben over hoe daarmee om te gaan.”
“Jawel meneer.”
En weg was Karel.
De familie hervatte het eten alsof er niets was gebeurd. Nou ja, op één na dan.

Om tien uur werd er gebeld bij het hek. De rijdende rechter met zijn beide hulpen was gearriveerd. Gevreesd door alle jongelui want als hij kwam was het mis. Clementie hoefde je niet te verwachten want de man was volkomen meedogenloos.
Cornelia keek vanachter een gordijn toe hoe een zwart busje de oprit op kwam. Zelfs door de voorruit kon je niet kijken, wat de Van nog extra sinister maakte, en dat werd nog eens versterkt door het traag-ontspannen tempo van het ding. Zoals revolverhelden in westerns gedurende de film nauwelijks bewegen. Bedachtzaam zijn en sloom. Goed observerend, en niets missend. En dan dat ene, ultrakorte moment van aktie. Een bliksemsnelle beweging, een knal, en de man staat weer zoals hij stond en lijkt niet te hebben bewogen.
Ze kon nog net zien hoe het busje voor de deur stopte. De chauffeur stapte uit, een enorme zwarte kerel, ook nog in een perfect zwart pak gekleed. Terwijl hij naar de achterdeur greep stapte zijn bijrijder uit. Die man moest minstens 150 kilo wegen, maar dan zonder dat hij vet had. Heel groot, heel breed, allemaal spieren. De perfecte body-guard.
Uit de achterdeur stapte een man waarvoor je onmiddellijk ontzag kreeg. Hij was niet bijster groot, maar straalde intelligentie, leiderschap en onverzettelijkheid uit. Kaarsrecht stond hij, één hand achter de rug. Hij nam het huis en de omgeving op en richtte toen als een bliksemschicht zijn ogen naar het raam waarachter Cornelia stond. Hoe kon hij dat weten? Schielijk trok ze zich terug maar hij had haar gezien dat wist ze zeker.
De schrik maakte haar duizelig en ze ging snel zitten. Ze trilde er van. Niet alleen haar handen maar zelfs haar hele lichaam. En toen haar ellende pas goed tot haar doordrong begon ze te huilen. Steeds harder, steeds verdrietiger. Haar schouders schokten van de felle snikken die door haar lijf trokken.
Ze was dood. Totaal dood. De schande van een openbare tuchtiging in het Bureau zou ze nooit meer te boven komen. Haar vriendinnen zouden haar niet meer willen kennen, knappe mannen zouden een straatje omlopen als ze haar zagen. Een paria zou ze zijn. Een niets. Een niemand. Haar leven was voorbij. Het was niet eerlijk. Ze..... En weer kwamen de tranen.

Het werd nog bijna elf uur voordat Cornelia geroepen werd. Ze kon komen zoals ze was, zei het dienstmeisje, dat haar bedroefd en geschrokken aankeek. Op de trap zeiden ze niets, maar dat deden ze anders ook niet. Bij de deur van de biblotheek maakte het meisje een kniksje en verdween.
Het leek wel of de deurkruk steeds hoger kwam te hangen. Of de deur meters hoog was en zwaar als een kluisdeur. Erachter huisde de Vergelding, die ze vreesde, meer dan wat ook. Ze kon de koude proeven. Geen greintje warmte, niets dat ze zei zou haar kunnen helpen. Ze vocht tegen haar tranen maar wilde hen dat niet gunnen. Nee, geen moment.
En met die strijdlust nog in haar hoofd opende ze de deur en stapte binnen.

De Ondervrager zat aan het einde van de ruimte op een rechte stoel, geflankeerd door zijn secondanten. De tafel was verwijderd en de ruimte vanaf de deur naar de Ondervrager was leeg. Links, op twee stoelen, zaten haar ouders. Rechts haar beide broers. Alle vier keken voor zich. Niet naar haar.
De Ondervrager keek maar al te zeer naar haar. Zijn ogen boorden zich in de hare. Ze knipperden niet. Geen enkele keer.
Uit haar ooghoeken zag ze dat de secondanten haar lichaam bekeken. Ze voelde zich vies, vooral nog omdat ze het moest toestaan.
“Gaat u zitten,” zei de Ondervrager en wees op de enkele stoel die twee meter voor hem stond.
Hij volgde haar met zijn intense ogen toen ze om de stoel heenliep en ging zitten, zorgvuldig trachtend haar dijen bedekt te houden. Ze wilde maar dat ze niet zo'n kort rokje had aangetrokken.
De toon van de Ondervrager was vriendelijk. Beheerst. Te vriendelijk. Te beheerst. Misschien was het nog vele malen beter geweest als hij had geschreeuwd en zijn speeksel alle kanten op was gespetterd. Dat kon je tenminste volgen, zulke woede. Maar deze man was als een cobra. 'Er is niets aan de hand tot het te laat is.' Zo'n man was het.
Alleen al de perfectie van zijn uiterlijk. Kleding die hem als gegoten zat. Niet een beetje gegoten, maar werkelijk als een tweede huid. Kreukvrij, perfect in model, geen stofje, geen pluisje. Glimmend gepoetste schoenen, geen spatje te bekennen. De veters volmaakt symmetrisch gestrikt. Gladgetrokken sokken, zo hoog dat er geen glimpje been was te zien. Een stropdas zoals alleen een knopenkunstenaar die zou weten te strikken. Een gladde huid, geen pukkeltje, geen vlekje te zien. Kortgeknipt haar, maar volmaakt gekamd. Je kon je gewoon niet voorstellen dat het niet zo zou zitten als hij uit bed kwam. Maar misschien sliep deze man ook wel helemaal niet. Als je naar zijn ogen keek kon je dat gemakkelijk denken. Dat was het enige dat niet perfect aan hem was, althans uit schoonheidsoogpunt. Zijn ogen waren koud als steen. Een krokodil zou je nog met meer sympathie aankijken.
“Vertel mij van uw uitstapje.”
Cornelia keek hem enige tijd aan en aarzelde. Werd bang, steeds banger. Maar hij wachtte - ogenschijnlijk - ontspannen.
En dus vertelde ze hem van haar nacht uit. Niet de eerste, wel de heftigste. Neuken met Harry in zijn auto op de heenreis. Het feest. Drank, veel drank. Wiet. Pillen. Neuken met James in de kelder. Neuken met Lodewijk in de ouderslaapkamer. Eric pijpen op het toilet. Door Alfons en Kathelijne gelikt worden in de woonkamer, met iedereen er bij. Ze wist niet meer hoe vaak, hoe veel en met wie. Ze wist ook niet wat haar overkomen was, ze bleef maar geil. Meer wilde ze, steeds meer.
Harry had haar uiteindelijk het huis uitgesleurd en in zijn auto gezet. Maar voordat ze vertrokken had hij haar nog een keer gepakt. Gelukkig. Heerlijk. Haar kutje jeukte zo.....
En op dat punt aangekomen merkte ze wat ze allemaal verteld had. Ze zag haar ouders ineengekrompen op hun stoelen. Ze zag haar broers met rode oren zitten. En ze vroeg zich af wat deze man gedaan had, dat ze zomaar alles vertelde. Direct en zonder aarzelen. Kreunend verborg ze haar gezicht in haar handen.
“Gaat u rechtop zitten alstublieft.”
Ze probeerde het althans.
“Ik moet u zeggen dat dit het ernstigste geval is dat ik ooit heb gehoord. Zulk liederlijk gedrag heb ik nog nooit bij een meisje aangetroffen. Een meisje van zulke uitstekende stand nog wel. U stelt mij wel voor een probleem. Uw straf zal ernstig zijn. U zult moeten boeten, zwaar moeten boeten. Maar dan is het ook klaar. Want hoewel het Bureau straft in het openbaar zijn de redenen voor die straffen geheim en zullen dat ook altijd blijven. Uw openbare boetedoening zal alom worden gerespecteerd en u zult erom worden bewonderd in plaats van dat men u zal nawijzen om uw daden. Dat is waarom het Bureau bestaat. Zodat ons soort mensen dergelijke misstappen kan verwerken en daarna vergeten.”
Hij gelooft het zelf, dacht Cornelia. Alsof mijn vriendinnen niet precies weten wat ik vannacht deed. Alsof niet iedereen dat weet. Misschien dat het fossiele deel van de mensheid na de straf alles vergeet en weer overgaat tot respect als voorheen maar van haar vriendenkring geloofde ze dat geen moment. Welnee, die zouden de herinnering nog uitgebreid en eindeloos ophalen en snoeiharde grappen maken. Zoals dat altijd gegaan was. Bijvoorbeeld bij..... toe, het waren er toch meer geweest, maar hoe heetten die ook maar weer? Waarom kon ze daar nou niet op komen?
“Ik zie scepsis in je ogen, meisje. Vergeet het. Geloof me, want het is zo.”
En met een welwillende glimlach stond hij op, liep op haar toe en streelde haar wang. Nog nooit had een aanraking haar zo bang gemaakt. Niet in de laatste plaats omdat hij was overgegaan van 'u' in 'je'. Onheilspellend was dat.
“De strafmaat zal je bekend worden gemaakt vlak voor de uitvoering van het vonnis. Bereid je echter voor op veel ongemak. Je zult nu naar het Bureau worden vervoerd. Zoals dat hoort voor een delinquente van jouw ernst. Naakt dus.”
En met die woorden ging hij weer zitten, beheerst als steeds.
“Je zult alleen niet het voorrecht hebben jezelf te mogen ontkleden,” vervolgde hij: “Ik zie dat je twee broers hebt. Zij zullen het voor je doen. Heren, mag ik u uitnodigen!”
Beide jongens zagen er niet bijzonder intelligent uit, met hun mond open en wezenloos naar hun zus starend. Maar toen de reus naast de rechter een paar stappen in hun richting zette kwamen ze weer bij hun positieven.
Haastig liepen ze naar hun zus, hun erecties ontluikend in hun dunne zomerbroek. En haastig gingen ze aan de slag. Ze trokken haar zonder plichtplegingen overeind en de jongste, Roderick-Cees, ging met trillende handen aan de slag met de kleine knoopjes van haar eenvoudige witte bloesje, die welhaast andersom leken te zitten, zo raar voelde het aan. Maar misschien lag dat ook aan die zachte borsten, zo duidelijk en heerlijk voelbaar aan zijn vingers. Zijn oudere broer Hubert, zoals het hoort vernoemd naar de stichter van hun dynastie, probeerde ondertussen de rits van haar zwarte, flinterdunne en wel heel erg korte rokje open te krijgen. Met zijn neus zo vlak bij haar meende hij haar te kunnen ruiken, al had hij eigenlijk geen idee van de geur van een vrouw.
“Heren, ontspan een beetje. En neem uw tijd!”
Ze keken even in de granieten ogen van de rechter, rechtten hun rug, toverden zelfs een lichte glimlach tevoorschijn, en namen hun taak nu op zich zoals dat een jongeman van stand betaamt. Zelfs de ontreddering van hun ouders kon hen daar niet meer van afbrengen.
Roderick-Cees' vingers knoopten nu met speels gemak het bloesje open. Hij vouwde het kledingstuk netjes op en legde het op de stoel achter zijn zus. Vervolgens frummelde hij even het de sluiting van haar witte soft-bhtje - menig volwassen man zou het hem niet verbeteren - kreeg het los en haalde haar armen erdoor. Haar roomwitte, vrijvallende borsten ontlokten hem een zucht maar er aan voelen durfde hij toch niet.
Zijn broer had ondertussen het rokje open gekregen en uitgetrokken. Hij bekeek het minieme onderbroekje van zijn zus. Het was van een heel licht grijs met horizontale witte en zwarte strepen en het omvatte haar vormen strak en perfect. Hij wilde welhaast even zijn vingertoppen over haar duidelijk afgetekende labia laten gaan maar net als zijn broer wist hij dat dat niet de bedoeling was. Dus stak hij eenvoudig de duimen in de bovenkant en stroopte het kleine, dunne broekje naar beneden. Dat hij daarbij zijn gezicht tot op centimeters van dat prachtige en verlokkende kutje van haar bracht was hij zich maar al te zeer bewust.
“Haar schoenen ook. Zodat duidelijk is wat een klein meisje ze nog is.”
Geen enkel genoegen of ongenoegen klonk er in de stem van de rechter door. Hij volgde het gebeuren ook alsof hij naar het groeien van gras keek. Onbewogen. Bewegingloos.
De jongens deden wat hen gezegd werd, vouwden daarna alle kledingstukken keurig op en liepen terug naar hun stoel.
Cornelia's vader had zich weer enigszins hervonden en zat stijf rechtop. Hij had een kleur en keek strak voor zich uit. Zijn vrouw zat zachtjes te huilen, een tot een bal samengefrommeld zakdoekje voor haar neus. Naast alle verschrikkingen die al aan het licht waren gekomen had ze zich ineens ook gerealiseerd dat haar dochter egaal bruin was. De gedachte dat haar kind ergens blootgesteld aan alle vrijpostige blikken had liggen zonnen was onverdraaglijk. Ze vroeg zich vertwijfeld af wat er toch zo verschrikkelijk verkeerd was gegaan met haar meisje, wanneer dat was begonnen en vooral hoe ze dat toch allemaal had kunnen missen. Ze was zo druk geweest met haar liefdadigheidswerk maar zag nu haarscherp in dat ze er niet genoeg voor haar kind geweest was. En vooral van dat besef huilde ze bittere tranen.
Cornelia zelf begon een idee te krijgen van de vernedering waar ze nog doorheen zou moeten. Ze wist wel beter dan zich trachten te bedekken met haar handen en toonde zich in al haar naaktheid aan de drie mannen tegenover haar, waarvan er twee niet genoeg van haar lijf leken te krijgen. En ondertussen voelde ze de blikken van haar broertjes over haar mooie ronde billen gaan. Haar meest mooie lichaamsdeel, ze was er trots op maar zat er toch ook niet op te wachten haar kont hier zo als lustobject aan te bieden. Waar wat was er aan te veranderen?
“We gaan,” sprak de rechter en hij stond op.
En dus werd Cornelia weggevoerd, door de deuren, door de hal en naar buiten naar de Van. Ze zag nog dat Karel vanuit een zijvertrek getuige was en dat vervulde haar nog wel met de meeste schaamte. Niet omdat hij haar lichaam niet zou mogen zien. Nee, omdat hij zo'n keurige, attente, gedienstige en absoluut trouwe man was en het niet verdiende met dit gedrag van haar geconfronteerd te worden. Als er iets zou zijn dat haar haar handelwijze bitter zou laten betreuren dan was het Karel wel. De man had haar praktisch opgevoed en alleen al daarom was er over en weer respect. Tot nu toe dan althans. Het was nog maar de vraag hoe Karel haar nu zou zien.
Gelukkig zag Cornelia niet hoe in de tuin twee tuinmannen en vanuit het souterrain Henk, het vijftienjarige hulpje van de kok, getuige waren van de aftocht van de blote jongedame des huizes. Niet dat het veel uitgemaakt zou hebben. Veel dieper kon ze toch al niet zinken.

© Janneman

Juni 2011

deze is voor Inge
(al had ze zelf vast wat anders verwacht.....)

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein