| Gepost op maandag 16 mei 2011 - 06:37 am: | 
|
|
is het wel zo slim om het van de andere kant te bekijken?
“Die stomme ellendeling!”
Vloekend stond ze met haar vinger onder de kraan.
Aangezien zij degene in huis was die parttime werkte, kwam een groot deel van het huishouden op haar schouders neer. Daar was ze niet blij mee maar dat hoorde er bij. Haar man had na zijn werk echt geen zin meer om nog te poetsen. Logisch. En ze wist dat hij ook niet de meest nette persoon was, er slingerde nogal eens een vakblad door de kamer of post die nog moest worden weggewerkt. Het zij zo. Ook de kopjes op het aanrecht in plaats van in de vaatwasser kon ze hebben en de schoenen die her en der werden achtergelaten kon ze ook nog mee leven.
Ze vroeg eigenlijk maar 1 dingetje, gewoon 1 dingetje... of hij alstublieft die verdomde knoopjes van zijn overhemd wilde losmaken als hij hem uittrok! Was dat nou zo moeilijk?
Ze had het hem lief gevraagd.
Ze had het hem rustig gevraagd.
Ze had het hem nog eens gevraagd.
Ze had uitgelegd waarom het zo vervelend is met strijken om eerst al die knoopjes los te moeten maken en dan weer vast te moeten maken als je nog zoveel te doen hebt.
Ze had het hem geërgerd gevraagd.
Ze had het boos gevraagd.
En wat vond ze vanmorgen in de wasmand? Natuurlijk! Vier blouses met de knoopjes nog dicht! Dus had ze naast die hele berg die ze nog moest wegwerken ook nog met zijn knoopjes staan klungelen. Want natuurlijk had meneer overhemden voor zijn werk met van die rotkleine knoopjes en van die iniminikleine gaatjes. En tot overmaat van ramp was ze zo geïrriteerd geweest dat ze onhandig de blouse op de strijkplank had gegooid en toen had ze haar vinger aan de strijkbout gebrand. Ow wat kon ze daar boos om worden. Het was ook allemaal zijn schuld. Hij hield ook absoluut geen rekening met haar.
Die stomme ellendeling!
Na een tien minuutjes koelen, een bakje troost en haar mail checken was ze weer wat gekalmeerd. Ze maakte de strijk af, haalde boodschappen en begon aan het avondeten. Ondertussen bedacht ze allerlei slinkse plannetjes om het haar man betaald te zetten.
Ze kon veel te veel zout in zijn eten doen als ze opschepte. Of misschien moest ze gewoon helemaal geen eten klaar maken. Als hij zijn afspraken niet nakwam, hoefde zij dat toch ook niet te doen? Ze kon hem seks weigeren tot hij zijn overhemden juist uittrok. Ze kon zijn hemden gewoon niet meer strijken zodat hij het zelf moest doen. Of ‘per ongeluk’ het strijkijzer op een hemd laten staan.
Maar het beste plannetje kreeg ze net voor ze hoorde hoe hij de deur binnen kwam: Ze kon hem nu eens een pak slaag geven in plaats van andersom. Normaal werd zij altijd gestraft voor kleine dingetjes die ze niet goed deed of waar ze niet snel genoeg mee was, nu was het tijd om de rollen eens om te draaien.
De hele tijd gedurende het eten dacht ze verder na over hoe ze haar plannetje kon uitvoeren. Na het eten, toen de spullen in de vaatwasser stonden en haar man op de bank vroeg om een kop koffie, vertelde ze hem dat hij eerst even met haar mee naar boven moest komen.
Niet gewend aan opdrachten keek haar man haar waarschuwend aan maar toch volgde hij haar omhoog. De trap leek een eeuwigheid te duren. De gang was ineens een paar meter langer. In de slaapkamer wees ze hem naar de rand van het bed en ging vervolgens met haar meest strenge gezicht voor hem staan.
Met donkere stem (want daar kreeg ze zelf altijd de rillingen op haar rug van als hij haar straf gaf) vertelde ze hem dat ze hem nu vaak genoeg had gewaarschuwd voor de knoopjes aan zijn overhemden. De maat was vol toen ze door hem haar vinger had verbrand. Ze zag begrip in de ogen van haar man verschijnen maar ook nog wat anders. Even haperde haar stem maar toen besloot ze hard door te pakken. Ze vertelde dat ze hem nu ging straffen voor zijn ongehoorzaamheid en dat hij zijn broek en onderbroek omlaag moest doen.
Toen haar man bleef zitten, aarzelde ze weer. Zag ze nu waardering in zijn ogen of was het juist boosheid? Ging ze nu echt een grens over vanwaar ze niet meer terug kon? Maar nee, dit was niet meer dat gerechtigheid. Zo vaak had zij smekend over zijn schoot gelegen, niet wetend hoe hard ze haar verontschuldigingen aan moest bieden. Het was niet meer dan juist dat hij de pijn en vernedering nu ook eens zou voelen!
Toch?
Na wat een eeuwigheid leek stond haar man langzaam op en deed zijn broek omlaag. Ondertussen bleef hij haar strak in de ogen kijken. Ze wist dat ze nu niet moest wijken maar die indringende blik zorgde ervoor dat haar knieën knikten. Ze kuchte en keek weg. Stom natuurlijk want hij zou dat zien als een zwaktebod. Ze gedroeg zich nog steeds als degene die de straf kreeg. Om de situatie te redden ging ze op bed zitten en vertelde dat hij over haar schoot moest gaan liggen om zijn straf te ontvangen. Ze wist nog voor hij bewoog dat dit het beslissende moment was. Hij kon nu heel boos worden of meewerken… en ze wist eigenlijk niet wat ze liever had.
Maar hij werd niet boos. In plaats daarvan liep hij op haar af en ging tergend langzaam over haar schoot liggen zodat zijn blote billen iets omhoog lagen. Ze staarde naar die billen, zijn billen.
Ze had hem nu precies daar waar ze hem wilde hebben maar ergens klopte er iets niet. Ze streek met haar hand over zijn witte huid. Ze voelde de spieren er onder aanspannen. Ze wist dat ze nu moest slaan maar aarzelde. Dit hoorde toch niet?
Toch moest ze er mee doorgaan. Vermanend sprak ze zichzelf toe. Ze moest nu slaan en dan ook niet zachtjes want het moest indruk maken.
Pets! De eerste tik was op zijn rechterbil.
Godsamme, dat deed best zeer aan haar hand. Dat had ze niet verwacht.
Pets! De tweede op zijn linkerbil.
Hoorde ze een kreun of was dat verbeelding? Ze kon zich niet voorstellen dat ze hem al echt pijn had gedaan. Zijn billen waren strak en hard.
Nog twee tikken. De huid kleurde nu licht rood.
Waarom zei hij niks? Zijn hoofd hield hij fier vooruit. Ze kon zich voorstellen hoe hij nu strak voor zich uit keek. Zouden zijn ogen samentrekken als ze sloeg of zou zijn gezicht steeds meer op onweer gaan staan?
De volgende tik was iets aarzelender. Haar woede van vanmiddag was al totaal verdwenen. Er was echter geen weg meer terug dus nog een tik op de linker. Was het werkelijk zo erg geweest om die knoopjes los te maken?
Ze kon zijn gezicht nog steeds niet zien maar ze kende hem goed genoeg. Hij had er nooit een geheim van gemaakt dat er maar één baas in huis kon zijn.
Stel je nou toch voor dat hij echt boos was. Dat dit voor hem de druppel was. Dat hun relatie hierna voorgoed was veranderd.
Pets! Pets!
Stel dat hij haar hierna niet meer als sub accepteerde. Alleen omdat zij zichzelf zielig had gevonden, omdat ze vier hemdjes had moeten open maken. Het waren er maar vier geweest. Vorige week had er zelfs een hemd in de was gezeten waarvan de knoopjes wel open waren.
Stel dat ze nooit meer snikkend over zijn schoot mocht liggen, nooit meer excuses aanbieden voor iets wat ze (meestal expres) fout had gedaan, nooit meer heftige seks erna omdat ze zo opgewonden was.
Haar hand bleef liggen op zijn warme rechter bil. Een traan rolde over haar wang en belande op zijn linker.
“Het spijt me meester! Ik had dit nooit mogen doen. Ik had niet mogen klagen over u. U bent geweldig, ik ben gewoon een luie huisvrouw die niet waardeert wat ze heeft.”
Ze durfde hem niet aan te kijken toen hij naast haar op bed kwam zitten. Pas toen hij zijn armen om haar heen sloeg, durfde ze zich helemaal te laten gaan en huilde ze een hele natte plek in zijn blouse. Zachtjes fluisterde hij kalmerende woorden tegen haar terwijl hij haar stevig vast hield. Pas toen ze was gekalmeerd tilde hij haar kin op zodat ze hem aan moest kijken. Eerst gaf hij haar een kus op de mond, toen nam hij haar hand in de zijne, kuste haar rode handpalm en gaf een kus op haar verbrande vinger. Zijn ogen keken diep in de hare.
“Gaat het weer een beetje?”
Trillerig knikte ze ja.
Zijn glimlachende blauwe ogen bleven strak in haar ogen kijken.
“Waar was jij nou mee bezig meisje?”
Ze liet een waterig glimlachje zien.
De kleur van zijn ogen leek te veranderen toen hij vervolgde:
“Dit was eens maar nooit meer. Begrepen?”
Grinnikend voegde hij toe:
“Je kan best hard slaan, meisje…,” zijn ogen en zijn stem werden donkerder, “… maar ik kan het harder. Ga dus nu maar eens tellen hoeveel knoopjes er in totaal zitten op die vier overhemden. Dan weet ik hoeveel klappen je hebt verdiend!”
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 456
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 mei 2011 - 07:17 am: |
|
En dat op de zeer vroege ochtend..... |
waar ben jij wel niet allemaal mee bezig Schrijfster?
Amusant verhaaltje, mooi introspectief. Herkenbaar ook trouwens, want ik doe ook nooit de knoopjes open. Waarom zou je, als ze toch weer dicht moeten? Strijk er maar omheen, zou ik zeggen.
Oef, gevaarlijke uitspraak, bedenk ik ineens.
Over het einde ben ik wat ambivalent. Het is jouw einde, dus in beginsel wil ik er af blijven. En eigenlijk is het ook wel heel mooi hoe ze haar plek weer vindt. Zo hoort het en niet anders.
Maar wat ik er een beetje jammer aan vind is dat het hem wel erg gemakkelijk wordt gemaakt. Ja zeg, zo kan ik het ook, mijn vrouwtje domineren. Bepaalt inspanning maal inzet niet de mate van succes? En dus ook het genoegen erin? Lang verwacht en toch gekregen is zoveel tevredenstemmender dan in de schoot geworpen.
Dus: misschien kun je me met haar in contact brengen. Daar moet maar even een motivatietraining tegenaan. Dit kan beter, veel beter.
Hou die pen in beweging, Schrijfster!
Vriendelijke groet,
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
SubAdoration
Bevlogen lid
Inlognaam: subadoration
Bericht Nummer: 53
Aangemeld: 06-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 mei 2011 - 02:47 pm: |
|
Ontknoping |
Wat een heerlijk verhaal, Schrijfster. Je gebruikt een origineel, simpel en herkenbaar thema, maar ontwijkt gelukkig de makkelijke uitwerking van direct knopen tellen voor de strafmaat op het moment dat zij probeert de rollen voor een keertje om te draaien.
In plaats daarvan schets je een in mijn beleving liefdevol optreden van haar Meester. Door haar in slow motion te gehoorzamen, laat hij haar zelf ontdekken dat ze zich op een terrein begeeft dat niet bij haar past. En wat je zelf ontdekt beklijft altijd beter dan wat je door anderen verteld wordt. Zijn ‘eens, maar nooit meer’ wordt daarmee een begrijpelijke en terechte, maar voor haar overbodige opmerking.
En als hij merkt dat ze ook zelf naar haar eigen terrein terug wil en dat ze zich realiseert dat hij helemaal geen ellendeling is, maar degene die haar geeft waarnaar ze regelmatig verlangt, onthoudt hij haar het snikkend over zijn schoot liggen en het excuses aanbieden deze avond niet (en naar ik aanneem de heftige seks erna ook niet).
Het tellen van de knoopjes past dan weer helemaal in het spel dat ze normaal gesproken met elkaar spelen. Ik hoop voor de intensiteit wel dat hij button down overhemden draagt.
Dat je het geheel tot ons brengt in een aantrekkelijke schrijfstijl, maakt het nog eens extra krachtig.
Een waarderende buiging van
SubAdoration
|
RaadsHeer
Lid
Inlognaam: raadsheer
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 mei 2011 - 05:03 pm: |
|
De kous op de kop krijgen heet dat. |
beste Schrijfster,
Een verhaaltje waarin aan het eind netjes alle plooien in de relatie gladgestreken worden. ik sluit me bij Janneman aan. Ook bij mij is een knoopje in mijn gedachten achtergebleven dat me influistert: "Wat als haar Meester ......."
Terecht dat niemand zijn vingers aan jouw hete strijkijzer moet willen branden. Immers - met enige fierheid durf ik te zeggen dat van het koppel dat mijn geliefde wederhelft en ik vormen mijn persoon met vlag en wimpel wint als het op strijken aankomt, en ik derhalve weet hoe een stijve boord kan knellen - schoenlapper hou je bij je leest en besef dat het verknopen van op zich 'af' verhaal meestal tot een veelheid aan ongewenste kreukels kan leiden.
Blijf vooral schrijven, en ons verblijden met het beschrijven van "huishoudelijk geweld" en het buiten hangen van de al dan niet vuile was...
Groeten
RaadsHeer
|
subjackt
Bevlogen lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 59
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 mei 2011 - 08:42 pm: |
|
als sneeuw voor de zon... |
Ik vind het een zeer charmant verhaal, en eigenlijk best openhartig.
Een mooie spanningsboog van ergernis naar boosheid, zo boos dat ze het kloeke besluit neemt om wraak te nemen door de rollen om te draaien. Waarna ze het wel probeert, maar ze beseft dat ze niet de rol speelt die haar past, zodat de boosheid als sneeuw voor de zon wegsmelt.
Moest trouwens erg breed glimlachen om het zinnetje "Vorige week had er zelfs een hemd in de was gezeten waarvan de knoopjes wel open waren."
Ik vind het mooi beschreven hoe die boosheid haar letterlijk uit haar vingers glipt. Het is toch best moedig een verhaal te schrijven over het niet kunnen vertolken van de dominante rol. Ik durf te wedden dat er bijvoorbeeld bijna geen man te vinden is die zo'n verhaal zou aandurven. Oehoeh, als ze maar niet denken dat het autobiografisch is...
|
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?