| Gepost op donderdag 28 april 2011 - 10:11 pm: | 
|
|
deel 1 van
Mijn man is een doetje.
Niet dat hij niet de beslissingen neemt thuis. Dat doet ie. Of als ik ‘t niet meer weet, ook dan. Zegt ie wat ik moet doen en wat ik moet laten. En als me daar dan niks van aan trek: ook troosten kan ie als de beste. En luisteren.
Maar goed: plagen, daar kan ie niet tegen.
Gaat ie blozen, de schat. Of een beetje stuntelen, als ie ‘t niet in de gaten heeft. Wat bij mijn eerste aanval bijna altijd ‘t geval is. Zijn enige redmiddel is dan dat ie zwijgt. Zijn mond houdt. Niet booskijken, of me vermanend toespreken. Of gewoon zeggen: en nou hou je op. Deed ie dat maar. Nou stop ik uiteindelijk toch altijd wel. Want geen reactie krijgen is ook niks an. Toch blijf ik ‘t proberen. En ga ik altijd te lang door. Waarom? Tsja, ik weet niet, kan ’t niet laten, denk ik.
Misschien hoop ik wel tegen beter weten in dat ie zegt: en nou is het afgelopen. En maatregelen neemt. Wat voor? Ehhh, ja maatregelen... ehh ... me misschien straft... Hoe dan? Nou ja... me een pak slaag geeft of zo. Als een klein meisje.
Ja ja ja ... dus eh ... over de knie en een pak voor mijn billen of zo. Vraag nou niet zulke moeilijke vragen, wil je? Want je denkt toch niet dat ik dat echt wil, niet? Wel? Nou ja, wat maakt ‘t uit, doet ie toch niet.
Maar in ieder geval, wat ik je dus wilde vertellen was dat ik ‘t vanochtend weer ‘s niet kon laten. Stond al op met zo’n stemming. Begon al dat ik mijn korte zomerjurkje aantrok. Zonder bh’tje, want anders staat ‘t niet. Je weet wel, dat jurkje waar mijn man zo dol op is. Vond ie zo leuk dat ik er twee moest kopen. Want hij kon het niet velen dat ‘t versleten zou raken... Zo één is m’n man dus. Kun je ‘t je voorstellen? Gewoon al ‘t idee dat een kledingstuk van mij zo versleten zou zijn dat ik ‘t weg moet gooien. Ik ga nog liever dood!
Maar ‘t is daarmee dus wel zo’n jurkje waar ik ‘m lekker mee kan plagen. Een beetje tegen hem aanwrijven en dan zeggen dat ik nodig boodschappen moet doen. Of de planten water moet geven. Gemeen ben ik, hè.
Nou, vandaag nog extra. Had ik geen slipje aangetrokken! En hij met z’n handen over m’n billen glijden. Voelt ie niks! Nou ja, m’n billen, en die zijn lekker. Dat liet ie weten, maar niks over geen slipje aanhebben. Nou had ik ook nog een veel brutaler plannetje. Daarom wilde ik ook niet dat ie ‘t wist. Want ik had zin om de stad in te gaan. Ja joh, echt waar, zonder slip! Het was hartstikke lekker zomerweer, met een verkoelend briesje. Ik vertelde je dat ‘t jurkje echt wel kort is. Dus mmmmm lekker spannend. Een beetje flirten, een beetje plagen. Met de mannen. Knappe mannen natuurlijk. Ja, als ik hem niet plagen kan, wat moet je dan? Toch?
Dus glijd ik uit z’n armen, natuurlijk ook omdat ik niet ècht betrapt wil worden. En weg ben ik.
“Ga even shoppen in de stad, liefje. Of wil je mee?”
Maar vóór hij reageren kan, ben ik al weg.
***
Mijn vrouw is een heerlijk ding. Vrouw en meisje tegelijk. Ze is flink wat jonger dan ik ben, dus dat maakt mij al gauw een beetje een vaderfiguur. Beslissingen nemen gaat mij altijd al gemakkelijk af, dus dan word je dat des te sneller. Alleen met één ding lukt me dat niet: haar eeuwig plagen. Nou is haar plagen altijd speels en dartel, en nooit gemeen, dus hoe kan ik daar nou wat van zeggen? Dat wil ik ook niet, eigenlijk. Ik geniet van dat meisjesgedrag van haar. Toch gaat ze vaak net wat te ver. Pas als ik allang geen reactie meer gegeven heb, houdt ze er uiteindelijk mee op. Toch denk ik weleens dat ik ‘maatregelen’ moet nemen. Voor haar eigen bestwil. Kortom: dat ze in feite smeekt om te worden gestraft.
Ik geef toe, in stilte heb ik daar weleens over zitten mijmeren. Haar eens stevig toe te spreken met een preek. Om haar vervolgens ouderwets over mijn knie te leggen en haar een flink pak slaag op haar blote billen te geven. Maar ja, we leven in andere tijden. Ik hoor u denken: ze vraagt er toch om? Maar als ze dáár om zou vragen, zou ik het haar juist niet moeten geven, denk ik. Want dan krijgt ze wat ze graag wil, en dat lijkt me in dit geval nou net niet de bedoeling. Bovendien, als dat helemaal niet is wat ze wil, wat ik me eigenlijk eerder voor kan stellen, maak ik van mezelf een oud en pervers mannetje. Wat ik echt niet ben, kan ik u verzekeren. Al met al een duivels lastig probleem.
Zoals vanochtend. Trekt ze mijn lievelingsjurkje aan, vliegt ze, nog voor ik mijn waardering daarvoor kan uitspreken, weer de deur uit. Terwijl ze me nog zo lekker aan het omhelzen was en ik met mijn handen over haar heerlijke billen gleed. De stof van dat jurkje is zo dun dat je alles voelt. En juist dat was ik aan het doen. En net toen ik bevestiging zocht van wat ik meende nìet te voelen, was ze uit mijn armen verdwenen. Mij achterlatend met een opwindend gevoel in mijn kruis en een achterdochtig gevoel in mijn gemoed. Want ik had toch echt alleen maar haar billen gevoeld onder haar jurkje...
“De stad in gaan,” had ze me nageroepen.
Op mannenjacht, kon ik niet laten aanvullend te denken.
Of ik dat erg vind? Niet echt. U moet weten dat ik haar in die zin absoluut vertrouw. Ik ben en blijf de enige man in haar leven. U denkt daar het uwe van? Ach, ik ben niet jaloers van aard, en àls ze toch onverhoopt voor een ander zou kiezen, dan zou ik haar, met tegenzin, zeker, laten gaan.
Een beetje flirten, dat gun ik haar in ieder geval graag. Ze is nog zo jong, tenslotte.
Maar met dat toch wel erg korte en dunne zomerjurkje aan, zonder bh zoals gewoonlijk -ook dàt kan ik als man zeker waarderen- en dan nog wellicht ook zonder ehhh...
Dat is toch vragen om moeilijkheden! Zou dat haar nieuwste manier zijn om mij uit te dagen?
Maar hoe dan te reageren? Zonder haar vrijheid te beperken, maar ook zonder haar haar zin te geven. Beter nog, te benadrukken dat mijn vertrouwen in haar onbeperkt is...
Ik geloof dat ik weet wat mij te doen staat.
***
Oh, wat kan het leven verrukkelijk zijn. Opwaaiende zomerjurken. Die stoute Oek de Jong* toch. Maar ik had ‘t er maar moeilijk mee. Hèhè, ik bedoel natuurlijk dat ik wilde dat mijn jurkje opwaaide, maar niet tè. Lekker de mannen laten kijken. Ze laten raden wat ze zien. En ik maar kijken naar hun kruis intussen. Ooohhh. ‘t Is toch te gek dat mannen dat niet in de hand hebben. Of juist wel, knipoog knipoog. In ieder geval: met zo’n lekkere bobbel hebben meisjes als ik weer wat te dromen, giechel giechel. Dan guitig terugkijken als ze zien wat je ziet en snel doorlopen als ze echt iets willen. En natuurlijk: als je ver genoeg weg bent gewoon brutaal omkijken en een beetje met je jurkje draaien. Zodat ze zeker weten dat wat ze dachten te zien toch misschien wel ... en dat ze dan wensen dat ze toch verdorie nog beter gekeken hadden.
Maar mijn jurkje laten opwaaien was niet mijn enige sport hoor. Ben je gek. Even bukken als er een lekker stuk naar je kijkt. Gewoon om iets op te rapen of zo, of door even iets aan mijn sandaaltje te doen. Dan halverwege doen alsof je schrikt en alsnog door je knieën zakken. Haha. Of een trap opzoeken en dan vlak voor zo’n lekker ding naar boven gaan. Ooohhhh.
Maar ik kreeg ‘t wel even Spaans benauwd toen zo’n gebruinde beer sneller was dan ik en met zijn hand langs mijn billen gleed. Toen was ‘t even niet brutaal omkijken, maar wegwezen. Kijk, zo’n held ben ik nou ook weer niet.
Toen maar weer op mijn fiets naar huis. Wat op zich ook al best heel spannend is. En moeilijk, geloof me. Vooral naarmate ik dichter bij huis kwam. Want als de buurman te weten komt hoe ik er bij loop? Nou nee, liever even niet.
Dus was ik blij dat ik weer thuis was. Je gelooft me niet? Wat denk je in welke staat ik was? Super geil, wat denk je. En wie kan daar het best wat aan doen? Zo’n lekker stuk van uit de stad, zeg je? Ja doe! Er is maar één die weet wat ik wil, en dat is mijn eigen mannetje. Hoe ouder hoe ervarener, echt waar. Wat hij met m’n klitje kan, mmmmm, ik hou ‘t niet meer, alleen al door dáár aan te denken. En ik wàs al zo hitsig. Dus hou je nou even stil, wil je.
Ik ga me zo dus lekker in zijn armen werpen. Hij is zo lekker groot - of ik zo klein. Dan zal ie me tegen zich aandrukken, en glijden zijn grote handen over mijn hele lijf. Tot ie voelt hoe nat ik ben. Dan heeft ie echt geen weet meer wat ik aan heb, of niet... Dan neemt ie me in z’n armen en draagt ie me naar z’n bed en ooohhhh ik voel m’n geil al langs m’n dijen lopen.....
***
Wat is het heerlijk als je mooie meisje met vuurrode koontjes zich in je armen werpt. De manier waarop haar adem hapert, de manier waarop ze zich tegen me aandrukt, vertelt me alles wat ik weten wil. Ze is vreselijk opgewonden, en wil mij, haar oude bok. Haar man. Even ga ik met haar mee. Glijd ik met mijn handen over haar heerlijke lijf. Maar niet anders dan om te controleren van wat ik al vermoede. Geen broekje! Meisje meisje toch.
Maar ik weet me te beheersen. In alle opzichten. Eén onuitgesproken verlangen van haar vervul ik wel. Ik til haar van de grond en neem haar in mijn armen. Maar niet om naar boven, naar ons grote bed te gaan, waar ze zo duidelijk vanuit gaat dat ik zal doen, maar naar onze zitkamer. Daar zet ik haar op onze bank. Maar zonder er zelf op plaats te nemen. Rustig pak ik een rechte stoel en ga vlak voor haar zitten.
Haar hele houding verandert meteen. Ze schuift rechtop, haar knieën netjes naast elkaar, haar handen passief naast haar op de bank. Kijkt me vervolgens schuldbewust aan. Wat niet verandert echter zijn de koontjes op haar wangen. Kan het zijn dat ze zelfs bloost? Meisje meisje toch.
Ook daarvan doe ik of ik het niet zie. Ik vraag haar geïnteresseerd of ze wat gekocht heeft. Ze stamelt van nee. Misschien iets leuks gezien? Ze weet zich geen raad met mijn vraag. Oh, ik weet dat ze niet naar etalages gekeken heeft. Laat staan een winkel van binnen heeft bezocht. Toch vraag ik haar waar ze geweest is, waar ze naar gezocht heeft, of de uitverkoop al begonnen is? Op al mijn vragen kan ze niet anders dan vaag op antwoorden. Oh, overal en nergens. Oh naar van alles. Gewoon, niks bijzonders. Gewoon voor de fun. En nee, de uitverkoop is nog niet begonnen.
“Dus je was het winkelen al snel zat, dat je nu al weer terug bent?”
Weer bloost ze haar koontjes extra rood.
Hmm, ik negeer dat lief verschijnsel wederom.
“Dan vind je het vast niet erg om nog even een boodschapje te doen?”
Ja, knikt ze me braaf toe.
En wil gaan opstaan.
Ik gebaar haar te blijven zitten en sta op om iets te halen.
Als ik terug ben, vertel ik haar dat ik iets wil doen wat ik al heel lang wil doen, en dat ze daarvoor even vlak voor me moet gaan staan.
“Dat vind je toch niet erg?” vraag ik haar onschuldig.
Natuurlijk vindt ze dat niet. Alles is beter dan hier te moeten blijven zitten.
“Je weet,” vertel ik haar, “dat ik dol ben op dit zomerjurkje van je,” en glij even langs de stof.
“Zo dol dat ik wilde dat je een tweede kocht. Wat ik je nooit verteld heb was waarom.”
Even slik ik -voor haar onmerkbaar- want ik zal haar een leugentje moeten vertellen.
“Ik wilde dat je een tweede exemplaar kocht, omdat ik graag met één wat wilde experimenteren.”
“Kijk,” zeg ik, en ik laat haar een kartelschaar zien, “het leek me zo leuk om de zoom niet een net randje te laten zijn, maar een beetje een hippie look te geven.”
En ik pak de zoom van haar jurkje zonder haar reactie af te wachten en knip er voorzichtig en met vaste hand drie centimeter vanaf.
Met de kartelschaar creëer je een leuk patroontje, en rand van de stof hoeft bij deze stof niet gezoomd te worden. Voor de achterkant laat ik haar omdraaien. En glij even langs haar dijen. Natuurlijk net niet hoog genoeg om haar geheim te onthullen.
“Klaar,” zeg ik: “Het boodschappenlijstje ligt in de keuken.”
Eerder verbaasd dan verontrust over mijn actie, gaat ze het halen. In de gang zie ik haar even stilhouden om zich in de spiegel te bekijken. Ze zwaait met haar jurkje en ziet dat het er best leuk uitziet zo. Zo gek was mijn initiatief dus niet. Voorzichtig tilt ze het vervolgens ietsje omhoog om te zien hoeveel risico ze nu loopt. Dan verandert haar gezichtsuitdrukking tot zorgelijk. Haar jurkje is weliswaar nog lang genoeg om te verhullen wat niet onthuld mag worden. Maar het scheelt niet veel meer en in de staat waarin ze zich heimelijk bevindt, is bewegen een heel groot risico geworden. Zie ik haar denken.
Dan is ze weg.
***
Shit shit shit.
Niks geen heet avontuurtje overdag. Terwijl ik zooo lekker hitsig en geil was.
Waarom moet ie nou zo aardig en zo lief doen. Verdikkie, op ieder ander moment vind ik dat natuurlijk echt geweldig. Een man die geïnteresseerd is in wat je in de stad gedaan hebt. Onbetaalbaar toch. Wie heeft nou zo’n man? Ik dus. Maar niet nu, aaaargh. Ha! dacht ik toen hij me met zijn sterke armen optilde. En yes!
Maar het werd: No!
Nog erger: hij zette me daar zó op de bank neer dat ik echt dacht dat ie ‘t wist. Dat er nu toch eindelijk wat zwaaide. Ik kreeg ‘t er heet van. Nee joh, een andere soort van hitte - nauw goed! Hij weet ‘t hij weet ‘t hij weet ‘t denderde ‘t door m’n koppie. Niks dus.
Vragen over ‘t winkelen. Aaaaauuwwww. En of ik, als ik het shoppen nog niet zat was, de boodschappen wilde doen? Gadver. Maar dat kon ik moeilijk zeggen...
Toen zei die dat ik even moest wachten. En weg wast’ie. Nou krijg je het alsnog, flitste er door me heen. Eindelijk komt boontje om z’n loontje. Komt ie aanzetten met de kartelschaar! En voor ik ‘t weet knipt ie de zoom af. Nou vraag ik je, de zoom afknippen van m’n jurkje. Wordt ie nog korter. Maar hij zei ‘t zo lief, wat moet een meisje dan? Vooral ook omdat ‘t zo vanzelfsprekend ging. Tuurlijk: daarom wilde hij een tweede jurkje. Geen speld tussen te krijgen.
Wat erger was: ‘t leek nog best aardig ook toen ik in de spiegel keek. Maar mens, wat moest ik nou voorzichtig zijn. In de eerste plaats omdat ik boodschappen moest doen in de super. Da’s m’n eigen buurt. En dan met een nog korter jurkje. Bukken, daar moest ik nou echt mee uitkijken. Of nog erger, me rekken om iets van ‘t bovenste schap te pakken. En tuurlijk eerst weer op de fiets daarnaar toe.
Nou, ‘t was nog veel erger dan waar ik bang voor was. Eerst overal buren, vooral die van nextdoor die nog zwaaide ook, en voetballende jongens - die floten! Een vriendin die langs fietste - en die, toen ik me omdraaide en haar nakeek, hetzelfde deed.
Maar dat was niks vergeleken met ‘t winkelen in onze supermarkt. Natuurlijk steeds opletten voor bekenden en als je ze zag direct naar een ander winkelpad. Wat ik na ‘t spotten van twee bekenden direct daarna alweer vergat. Door die rare boodschappen die er tussen zaten! Eerst al ‘t moeten zoeken waar ik ze kon vinden. Dat leidt af, en ja, dat was dus effe lekker fataal. Ik weet zeker dat ik bij ‘t fout bukken wat heb laten zien.
Maar ‘t ergste moest nog komen. Hij had één of ander raar diepvriesding op ‘t lijstje gezet. Zat ‘t in ‘t bovenste vriesvak van zo’n vriesmeubel, zo eentje met van die hoge glazen deuren. Eerst al ‘t opendoen. Ik bestierf ‘t van de kou in m’n zomerjurkje, m’n superkorte zomerjurkje. En toen ‘t pakken. Ik ben echt een kleintje, dus op m’n tenen. Ik wìst dat ik me te veel rekte, dat iedereen alles kon zien. Of tenminste, dat dacht ik, en hoe kon ik nou weten of ‘t waar was of niet? Dit was dus helemaal niet leuk meer. Of spannend. Gadver, dit was eng. En ‘t werd nog enger, want in m’n haast -of waren ‘t m’n zenuwen?- pakte ik dat stomme pak niet goed vast. Moest ik niet alleen nòg eens op m’n tenen, maar mocht ik ook nog eens verder reiken. Want dat stomme pak was dus naar achteren geschoven. En ze hadden er nog maar één. Het was ècht alsof ik in mijn blote kont stond. Of stond ik dat ook?
Ik ben echt naar de kassa gerend en daarna naar huis geracet. Alle records gebroken, ik voelde me net een tweede Leontien van Moorsel, maar niet heus. Bezweet en helemaal op apegapen kom ik in huis terug. Please please laat me nou even douchen en een slipje aantrekken.
Maar dat zat er dus niet in. M’n mannetje had andere plannen....
* “Opwaaiende Zomerjurken”, van Oek de Jong; een boek waarop ik alleen al door de titel verliefd ben.
direct naar het vervolg:
lees een erg kort zomerjurkje
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een kort zomerjurkje 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?