| Gepost op zaterdag 10 juli 2004 - 10:09 pm: | 
|
| Zofia in het circus.
waarin ze kennis maakt met de paardenzweep
Aan de rand van het prikbord, vlak naast de cijferlijsten en strafaankondigingen, hing een groot affiche, blauw met gele sterren en in rode letters “Circus Dombo”. Suus stond er naar te kijken toen ik langs kwam lopen, net terug van scheitkunde. Ze zuchtte. Ze wilde zo vreselijk graag naar het circus, maar het zou er alleen op vrijdag zijn. En wij hebben op lesdagen een uitgaansverbod.
’t Maakte me kwaad dat ik niet zou kunnen gaan. Suus zag het. “Nee, Zofia, het kan ècht niet, meis” probeerde ze me van gedachten te laten veranderen, “op wegglippen staan 20 slagen met de cane. We mogen alleen weg als we stage lopen of op excursie gaan, dat weet je toch?” Ik dacht even na. Een excursie biologie naar het circus, daar trappen ze vast niet in, maar een stage? Het lijkt me geweldig om in het circus te werken (in mijn filmsterrencarrière geloof ik inmiddels zelf al niet meer)….. als dompteuse tussen de tijgers, of hoog zittend op een olifant, of zwierend aan de trapeze in een mooie glitterjurk…. ik glimlachte bij de gedachte. “Wie niet waagt, die niet wint” zei ik tegen mijn beste vriendin. Ze keek me verbaasd aan en wenste me succes, terwijl ik koers zette naar de decaan.
Je gelooft het vast niet, maar ik kreeg dit keer geen pak voor m’n billen voor de vraag. Sterker nog, de decaan vond het een goed idee en wilde het meteen gaan regelen. Ik mocht vanuit zijn kamer bellen naar het mobiele nummer dat onderaan de poster stond. Terwijl mijn hart bonsde in mijn keel vertelde ik dat ik dolgraag wat meer ervaring op zou doen tussen de artiesten en de dieren. De directeur had een diepe basstem met een accent dat ik niet zo snel thuis kon brengen. Hij leek eerst wat aarzelend, maar stemde tenslotte toe. Yes!! Ik was zo blij dat ik onze decaan zowat om z’n nek vloog.
Tijdens het eten mogen we niet praten, maar toen de leraren tijdens het toetje even de andere kant opkeken fluisterde een klasgenote me toe. “Is het echt waar dat je bij het circus gaat, Zoof?” Haar ogen glinsterden. Ik stelde me bescheiden op, ’t was immers maar voor een dagje en ik ging niet voor de glinsterjurk, maar om de dierenverblijven schoon te houden. Maar ik genoot er wel van om het gesprek van de dag te zijn, zonder zere billen te hebben! En vol verwachting viel ik die avond in een diepe slaap.
De volgende morgen stond ik vroeg op en trok ik onder mijn nette schoolrok een paar stevige kaplaarzen aan. ’t Zag er behoorlijk maf uit, maar leek me bij het stallen uitmesten toch wel praktisch. Het circus lag opgesteld in het Zuiderpark, op loopafstand van onze school. Aan een slungelige jongeman, die zijn veel te grote rode schoenen poetste, vroeg ik naar de directeur. De jongeman stelde zich voor als Alfons, de clown, en liep met me mee naar de woonwagen waarin de directeur zijn kantoortje had.
De woonwagen stond achter de tent en was bruin met rode deuren en luiken. Alfons klopte op de deur voordat hij ‘m opende. Een dikke man met een snor keek op en ze wisselden een paar woorden Duits, die ik door het accent nauwelijks verstaan kon.
Ik stelde me netjes voor, bedankte de directeur en vroeg wat ik precies moest doen. ’t Leek me nogal simpel, de stallen van de olifanten, de paarden en ezeltje Donkey schoonhouden en na de voorstelling hun mest ook uit de piste halen. Eitje.“Als jij doet verkeerd, jij straf” zei de directeur met zijn gekke accent en hoewel hij er bloedserieus onder leek te zijn, lachte ik hem vrolijk toe. Geen probleem, dit gaat me lukken!
De hele morgen werkte ik in de stallen en na de middagvoorstelling begon ik ook in de piste. Ik leerde alle dieren kennen, net zoals de mensen uit het circus: de jongens van het messenwerpen, de vrouwen uit de trapeze (hun glitters vielen me eigenlijk tegen, ze droegen gewone turnpakjes met paletten), de Dikke Man, de kerels van licht&geluid en natuurlijk clown Alfons, met wie ik redelijk veel optrok. Hij vertelde me aan de lopende band sterke verhalen, zoals dat de directeur met zijn paardenzweep een sigaret in iemand’s mond in tweeën zou kunnen breken. Lachen, joh.
Na de avondvoorstelling, die in verband met het jeugdige publiek al om 6 uur van start gegaan was, begon ik aan mijn laatste ronde. Eerst maakte ik de piste met hooivork en bezem brandschoon, omdat het circus vannacht de tent op zou breken. Daarna ging ik voor de laatste keer de hokken in. Het waren er zeven in totaal en toen ik bij de één-na-laatste aan gekomen was voelde ik me toch wel een beetje verdrietig. Ik stak mijn hand uit om hengst Blacky een aai te geven en toen ging het mis.
Blacky dacht dat ik zijn eten af wilde pakken of hem pijn wilde doen, denk ik. In elk geval begon hij te steigeren en naar me te trappen. In een reflex schoot ik naar achteren en gooide ik met mijn rug de staldeur open. En je raadt het al: Blacky rende weg. Ik rende er met trillende benen achteraan en zag tot mijn grote opluchting dat Alfons zijn halster vastgepakt had en hem kalmeerde. Op dat moment voelde ik een stevige greep om mijn schouder. Het was de directeur.
Nog geen kwartier later stond ik midden in de piste, met al het personeel op de tribunes. De directeur knalde met zijn paardenzweep en ik plaste zowat in mijn broek van angst. “Als jij doet verkeerd, jij straf” gonsde het in mijn hoofd. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?
Twee jonge acrobaten trokken me over twee opgestapelde hooibalen en hielden me stevig in bedwang. De directeur liet zijn zweep nogmaals knallen. “Jij zult nooit meer slordig zijn!” bulderde hij door de circustent. De artiesten klapten in hun handen. Een harde knal.
“Aaaaaaaaaaaaaauw”. Ik gilde het uit. Een striemende pijn ging door mijn billen en het duurde een seconde of twee voordat ik het verband kon leggen. Ik lag hier met mijn kont omhoog, volkomen weerloos en ik kreeg met de zweep. En niet één keer, maar herhaaldelijk, steeds harder en steeds sneller achter elkaar kwamen de slagen. Ik werd er opgewonden van, maar het deed wel vreselijk zeer. Op het moment dat ik het niet meer hield wilde ik spartelen, maar de jongens drukten mijn bovenlichaam stevig tegen het hooi en de zweepslagen bleven maar komen. Ergens ver boven me werd er geapplaudisseerd. Ik begon te snotteren en smeekte de directeur om op te houden en de jongens om me los te laten.
De bulderende stem sprak nu weer Duits en voordat ik besefte wat er gebeurde trokken de jongens al aan mijn kleren. Mijn rokje ging omhoog en mijn witte broekje schoven ze tot mijn knieën. En verder ging de straf, terwijl het “publiek” harder ging klappen en joelen. Een slordige tien minuten geleden had ik het gevoel dat mijn kleertjes me nauwelijks bescherming boden tegen de venijnige striemen van de zweep, maar nu had ik er heel wat voor over gehad om ze nog aan te hebben. Het knallende geluid ging maar door en ik voelde dat de huid van mijn achterste begon te barsten.
Het was vast waar, wat Alfons had verteld over de directeur, de zweep en de sigaret. Werkelijk geen enkel plekje van mijn achterste sloeg hij over, de zweep raakte elke vierkante millimeter minstens 10x en dat voelde ik goed. Mijn god, wat deed het zeer. Maar het ergste moest nog komen.
Toen de directeur na dik 20 minuten –die in mijn voorstelling wel 20 uren hadden geleken- eindelijk ophield met me te slaan, liep hij met grote passen naar me toe. Zijn vlezige handen kletsten op mijn gekwetste billen terwijl hij goedkeurend mompelde. Opeens trok één van de jongens –de blonde- mijn linkerknie een stuk omhoog, waardoor ik mijn benen moest spreiden en de directeur aldus de gelegenheid gaf mijn intiemste plekje te bekijken.
Ik droop gewoon van de opwinding en ik wist het. De circusdirecteur was op zijn zachtst gezegd “not amused” en stampvoette terug naar de plek in het midden van de piste, waar hij net vandaan kwam. Hij liet de zweep eerst nog een keer over mijn blote billen knallen voordat hij mijn poesje begon te geselen.
Het was vreselijk. Ik krijste het uit, maar er was niets dat ik kon doen. Volkomen hulpeloos lag ik met vuurrode billen over de hooibalen. De zweep striemde over achterste, over mijn lipjes en zelfs tussen mijn billen precies over mijn kontgaatje. Ik telde de slagen, het waren er minstens 20, maar ik raakte de tel kwijt.
Ik dacht net dat ik flauw zou gaan vallen van de pijn toen een vrouw uit het publiek de directeur iets toeriep. Hij gromde iets terug en liep de circustent uit. De jongens lieten me los, ze probeerden me nog op mijn kont te slaan, maar ik was te snel. Huilend rende ik terug naar school, het was al donker en via de achterdeur nam ik de trap naar boven.
In de slaapzaal liet ik mijn vriendinnen mijn gemartelde billen en poesje zien. Ze troostten me. Waren onder de indruk en vroegen om alle details. Essie maakte zelfs een foto met haar wegwerpcameraatje, voor ons plakboek. Het was werkelijk een dag om nooit te vergeten…
https://www.angelfire.com/extreme4/zofia
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?