Hoofdstuk 11 van 'Het feest van Kim', Een confrontatie tussen celgenoten loopt uit op bijzonder tafelen
Boekonderdeel II: Let's party
Zaterdag vanaf 16.30
Meisje komt weer terug in de realiteit, kijkt om en ziet dat Carla op de rand van haar bed is gaan zitten.
“Waarom moet ik bij je komen?”
“Kom bij me! Nu!”, herhaalt Carla haar commando.
Ze kijkt Meisje daarbij indringend aan, maar houdt het volume van haar stem laag.
“Ik weet nog steeds niet waarom ik dat zou moeten doen.”
Zonder dat Meisje in detail kan registreren wat er gebeurt, ligt ze ineens op Carla’s bed. Carla zit bovenop haar en komt met haar gezicht heel dichtbij dat van Meisje.
“Zo gaat het niet goed tussen ons tweeën, kleine slettebak. Zoals ik al zei ben ik de celoudste en heb je dus te doen wat ik zeg. En ik wil alleen op cel zitten met meiden waar ik wat mee kan, en dat wil ik testen. En verder krijg ik nog het één en ander van je terug voor mijn diensten van vanmiddag. We gaan het gewoon even opnieuw proberen. Ik laat je van het bed af en dan ga je netjes hier voor me staan.”
Ze gaat van Meisje af en laat haar opstaan. Maar Meisje is het nu zat met Carla, loopt naar haar eigen bed, gaat daarop liggen en draait Carla haar rug toe.
Het blijft een poosje stil en Meisje krijgt de indruk dat Carla haar nu verder met rust zal laten, als ze een hand met een paar kleine plastic zakjes voor haar ogen ziet komen, vergezeld van een poeslief stemmetje.
“Kijk nou toch eens, lief meisje, wat ik vanmiddag nog tussen jouw kleren gevonden heb in het kleedhokje. Ben je niet blij dat ik dat achterover gedrukt heb voordat Anneke het vond?”
Meisje schiet overeind.
“Dat kun jij nooit in mijn kleren gevonden hebben, want dat had ik niet bij me. Ik weet niet eens wat het is.”
“Hahaha”, lacht Carla smalend, “ons junkie weet ineens niet meer hoe heroïne er uitziet. Nou, de bewaking weet dat wel, hoor. En wat zou er gebeuren als ik ze vertel dat ik het in de zakken van dat flatterende oranje jasje van je gevonden heb?”
Ze verruilt nu haar poeslieve toon voor een harde commanderende.
“Ik probeer het nog één keer met je. Kom met je luie reet uit dat bed en ga rechtop voor me staan. Nu.”
Meisje weegt razendsnel haar kansen, maar voorziet alleen maar meer ellende als ze niet aan Carla’s wensen voldoet. Ze volgt de order dus maar op.
“Jas en broek uit.”
“Maar wat als de bewaking het ziet? Waar zijn die eigenlijk?”
“Die zijn zogenaamd de avondmaaltijd aan het voorbereiden. Nou, wat je hier krijgt maak je in vijf minuten klaar, dus die zitten gewoon ergens lekker met elkaar koffie te drinken en te ouwehoeren. Maar zolang jij niet meer herrie maakt dan die radio op de achtergrond, komen ze niet kijken. Dus houd je gedeisd en doe nou eindelijk wat ik zeg. En leg je handen gevouwen op je hoofd. Ik wil op m’n gemak naar die lekkere tieten en je geile spleet kijken.”
Meisje gehoorzaamt. Ze voelt zich niet beschroomd. Ze heeft haar lijf die middag al helemaal aan Carla laten zien en voelen. En zelf heeft ze Carla’s naakte lijf ook al goed kunnen zien. Bovendien schaamt ze zich sowieso niet voor hoe ze er zonder kleding uitziet. En met de kleding van dit moment ziet ze er zonder in ieder geval beter uit dan met.
Carla’s kijken met de ogen gaat al snel over in kijken met de handen, terwijl ze haar ogen vlak voor die van Meisje brengt. Ze knijpt in en trekt aan Meisje’s tepels, harder en harder, en blijft haar daarbij indringend aankijken. Als Meisje haar handen van haar hoofd wil halen fluistert Carla dreigend:
“Niet doen, anders bind ik je met lakens aan het bed vast en dan moet jij straks de bedden weer opmaken.”
Als Meisje toch geluid wil gaan maken, fluistert Carla “sssshhhhh”, maar laat niet los. Sterker nog, ze draait op dat moment aan de tepels, waardoor tranen in Meisje’s ogen schieten.
Hierna volgen gelijksoortige behandelingen voor Meisje’s borsten en billen, waar ook Carla’s scherpe nagels een rol spelen, volgen er rek- en trekoefeningen voor de kleine en grote schaamlippen, en sluit Carla haar spel af met spreidoefeningen voor kut- en kontgaatje.
“Hm, helemaal niet slecht. Je bevalt me wel, geil wijfje. Wat ik vanmiddag van je zag was al veelbelovend, maar nu ik je zelf voel: je bent sterk. Daar houd ik van. Slappe types kan ik niet in mijn buurt verdragen. Maar jij bent aangenomen als mijn celslaafje.”
Meisje kijkt nog steeds recht in Carla’s ogen, hoewel haar blik door tranen vertroebeld wordt. Tranen die ook hun sporen al op haar wangen hebben achtergelaten. Maar ze heeft geen kik gegeven en kennelijk zelfs indruk gemaakt in de strijd die ze in stilte met Carla is aangegaan en die ze voor haar gevoel dus op punten gewonnen heeft. Ze is wel benieuwd wat Carla verwacht van een celslaafje en betwijfelt of ze wel zin heeft om die rol te spelen en zich erin te schikken.
“Kom me nu maar bedanken voor wat ik vanmiddag voor je gedaan heb en voor het feit dat ik je in mijn cel tolereer.”
Carla heeft haar gevangenispak uitgetrokken en ligt naak op haar bed. Ze heeft haar benen gespreid en houdt met één hand haar lippen uit elkaar. Haar andere hand houdt ze omhoog. Meisje ziet hoe ze daarmee de zakjes heroïne heen en weer schudt.
‘Kom op, Meisje’, zegt ze in gedachten tegen zichzelf, ‘dit kun je ook best, niet alles in het leven is leuk’. Ze gaat op haar knieën op het bed zitten, tussen Carla’s gespreide benen. Op de aanwijzingen van de celoudste steekt ze haar armen onder Carla’s knieën door, duwt haar benen omhoog en streelt haar borsten. Carla grijpt Meisje nu in haar haren en duwt haar gezicht met kracht in de uitnodigend geopende gleuf.
Meisje is vast besloten Carla te laten merken dat ze kan beffen en als ze het een beetje ruig wil, wat Meisje afleidt uit de manier waarop haar hoofd tegen het natte roze vlees aangeduwd wordt, dan gaat ze daar gewoon in mee. Ze bijt zo nu en dan in lippen en klit, voorzichtig maar aan Carla’s reactie af te meten duidelijk waarneembaar. En met haar handen imiteert ze de trucjes die Carla net zelf bij haar toepaste. Knijpen, draaien, krassen met je nagels.
Carla’s lichaam reageert geweldig en Meisje krijgt al snel het gevoel dat ze haar celmaat bijna bij een orgasme heeft. Ze merkt dat Carla zich er nu tegen verzet. Ze draait haar klit ineens weg van Meisje’s tong of ze trekt Meisje’s hoofd ineens weg van haar spleet.
Meisje realiseert zich dat Carla ook hier weer een gevecht van maakt, en hoewel ze eerst helemaal geen zin had om tussen Carla’s benen te duiken, wil ze nu het gevecht domweg winnen. Ze blijft alles wat ze al deed herhalen, maar nu op hogere snelheid en met meer kracht. Carla kronkelt onder haar behandeling en plotseling zijn Carla’s handen weg van haar hoofd. Als Meisje heel even opkijkt ziet ze dat Carla die handen nu nodig heeft om haar mond dicht te houden en zo allerlei bijzondere geluiden te beletten naar buiten te komen. Dat is mooi, ze is dus aan de winnende hand. Ze duikt weer diep tussen Carla’s benen om een slotoffensief in te zetten. Dat doet ze zo overtuigend dat haar tegenstandster zich al snel overgeeft. Meisje voelt dat ze gewonnen heeft, maar laat haar krijgsgevangene niet met rust. Ze zet haar strijd voort totdat haar tegenstandster ontploft. Met geluiden die zonder handen voor haar mond waarschijnlijk ook vreemd geklonken zouden hebben, maar die nu wel heel erg bijzonder zijn.
Carla komt langzaam weer bij haar positieven en trekt Meisje naar zich toe. Die weet eigenlijk niet waarom ze nog bij Carla op het bed zit, maar het verlangen om onderdanig te zijn was kennelijk sterker dan de drang om bij Carla uit de buurt te zijn.
Even later liggen ze samen onder de dekens, Meisje’s rug tegen Carla’s borsten. Carla streelt Meisje, heel zacht, eigenlijk heel erg lekker, overal en zonder enige drang tot meer.
“Dat was heel erg goed, Meisje”, fluistert Carla, “er zijn niet zoveel jonge meiden die mij kunnen dwingen klaar te komen. Meestal kan ik me er wel tegen verzetten, maar wat jij deed was heerlijk.”
Daarna wordt het een tijd stil en Meisje, eerlijk is eerlijk, geniet van de aandacht die ze nu krijgt.
Maar na een minuut of tien moet Carla het toch weer verpesten. Ze gaat wel door met het heerlijke strelen, maar ze begint ook weer te fluisteren.
“Zeg celslaafje van me, jij bent hier nog niet zo bekend, maar straks komt het eten. Dat stelt niet veel voor. Meestal voor iedereen een bruine boterham met kaas en één met een onbestemde worstsoort, met daarbij een glas water. Dat vinden ze goed in hun ontmoedigingsbeleid passen. Ze hebben veel beter eten, maar daar moet je voor betalen. Een kop soep kost bijvoorbeeld vijf slagen met een strokenzweep op je tieten en een broodje kroket vijf slagen met een houten paddle met gaten op je kontwerk. Koffie, thee of melk is goedkoper, die krijg je al met twee slagen van de leren flap op je bovenbenen. Maar als je ijs met warme kersen en flensjes toe wilt, moet je achterover en krijg je met één of ander snoer in een lus aan een handvat tien slagen over het gebied tussen je benen. Nou heb ik wel trek in een kopje soep en een broodje kroket, dus ik stel voor dat jij dat straks voor mij gaat kopen. En ik denk dat je er dan verstandig aan doet dat ook voor je vriendinnen hiernaast te bestellen. Die zitten hier naar mijn vaste overtuiging helemaal onschuldig, alleen omdat jij zo nodig drugs moest inslaan. En als iedereen soep en een kroket krijgt, is het niet leuk als jij zonder zit. Kortom, ik stel voor dat jij straks zes koppen soep en zes broodjes kroket bestelt. Neem mijn voorstel maar in overweging en vergeet daarbij niet dat ik dus die zakjes heroïne nog heb.”
Het wordt Meisje nu te veel. Heeft ze nou nog niet genoeg meegemaakt vanmiddag? Moet dit nou ook nog? Zal ze maar gewoon bekennen dat die zakjes er zijn, dat ze van haar zijn en dat haar vriendinnen er absoluut niets mee te maken hebben? Dan kunnen die naar huis en hoeft zij de zweep en de paddle niet te verduren. Aan de andere kant, wat zal Anneke voor haar in petto hebben als die zakjes heroïne op tafel komen? Waarschijnlijk geen rustgevende massage met warme olie.
Ze begint te huilen. Ze wil zich natuurlijk niet laten kennen, maar ze kan zich er niet meer tegen verzetten.
“Ga hier nou niet liggen grienen. Sta op en kleed je aan”, is Carla’s enige reactie en ze duwt Meisje haar bed uit en draait zich om.
Meisje trekt haar boevenpak aan, pakt wat papier van de wc-rol die bij het toilet in de hoek van de cel staat, snuit haar neus en droogt met een paar andere velletjes haar ogen. Ze gaat in kleermakerszit op haar bed zitten en doet wat ademhalingsoefeningen om te ontspannen.
Als de verlichting in de hal aangaat, is ze weer redelijk bij de mensen. Carla ligt nog steeds met haar rug naar Meisje toe onder de dekens. Zo te zien naakt, want er ligt nog een hoopje oranje textiel voor het bed.
“Aan tafel, junkies”, roept Anneke.
Hoe vreemd het ook mag klinken, Meisje is opgelucht als ze die stem hoort. Ze voelt zich absoluut niet prettig, alleen bij de onberekenbare Carla in de cel. Ze wil niets liever dan ook weer wat andere mensen om zich heen. En ze ziet dan ook huizenhoog op tegen de nacht.
De hekken van de cellen schuiven open en de meiden lopen naar de tegenoverliggende muur waar op één van de tafels het eten klaarstaat. Carla komt als laatste omdat ze nog snel haar pak moet aantrekken.
Het is precies zoals Carla voorspeld heeft, te karig voor woorden.
“Mevrouw, mag ik iets vragen?”, zegt Meisje tegen Anneke.
“Omdat je het zo vriendelijk vraagt, sletje.”
“Ik heb begrepen dat jullie ook andere producten kunnen serveren, tegen betaling. Ik wil, omdat ik me behoorlijk schuldig voel tegenover mijn vriendinnen, graag zes koppen soep en zes broodjes kroket bestellen.”
Meisje ziet uit haar ooghoeken hoe Kim, Floor, Tess en Letty haar in opperste verbazing aanstaren. Alsof ze net gehoord hebben dat Richard zwanger is in plaats van Kim. Maar Meisje blijft met haar vriendelijkste blik naar Anneke kijken. Die reageert anders dan Meisje had verwacht.
“God, Carla, heb je nou weer die ouwe truc met melkpoeder in zakjes van stal gehaald. Ik ben dat zo ongelooflijk zat van je. We hadden trouwens vandaag niet meer op extra gasten gerekend en er kan dus ook niets extra’s besteld worden, hoe graag ik ons Belgische teefje ook de bijbehorende behandelingen op haar tieten en kont had willen geven.
Miranda en Caroline, maak Carla klaar. We gaan nu direct proberen dat idiote irritante gedrag van haar er voor eens en voor altijd uit te slaan.”
Miranda laat in het midden van de ruimte een set ringen van het plafond neerdalen. Carla moet die, nadat ze haar jas heeft uitgetrokken, vastpakken en wordt er bovendien met speciale polsboeien aan vastgemaakt. Miranda hijst de ringen daarna weer iets op, zo hoog dat Carla’s voeten een paar centimeter boven de grond komen te bunÐÓq ÐÓq `Ñq 0Ïq 8Ôq ðÓq @ ðÓq osgemaakt, waardoor de broek subiet van haar benen afglijdt. Enkelboeien, touwen, twee ogen in de vloer en wat trekkracht van Caroline zorgen ervoor dat Carla’s benen wijd gespreid komen te hangen. Tot slot zorgt Anneke voor een degelijke blinddoek en een ballgag. Miranda heeft ondertussen ergens twee strokenzwepen, een houten paddle en een cane vandaan getoverd. Ze houdt zelf de zwepen en overhandigt de paddle aan Caroline en de cane aan Anneke. Ze wenkt Meisje met één van de zwepen.
“Als je wilt mag je meedoen, want ze heeft je waarschijnlijk nogal onder druk gezet met haar zogenaamde zakjes heroïne. En ik neem aan dat ze je niet alleen verleid heeft om extra eten te bestellen, maar ook gedwongen heeft tot allerlei seksuele handelingen, is het niet?”
Meisje knikt, wat opnieuw tot verbaasde blikken leidt bij haar vriendinnen, maar wil toch liever niet meedoen. Ze ervaart het als een opluchting dat ze daar ook niet toe gedwongen wordt. Carla heeft haar inderdaad op een paar momenten naar behandeld, maar de seks was, zuiver lichamelijk gezien, lekker. Bovendien is Meisje meer van slaag ontvangen dan van uitdelen.
De drie politiedames gaan nu op een indrukwekkende manier los op de weerloze Carla. Ze slaan haar over haar hele lichaam, soms om beurten, soms alle drie tegelijk. Omdat ze continu om Carla heen draaien en niet met elkaar praten, is het voor de geblinddoekte Carla steeds weer een verrassing waar de volgende klap zal landen en met welk instrument. Ze kan zich dus ook niet voorbereiden op de ontvangst ervan. Dat is aan de bewegingen van haar lichaam ook duidelijk te merken. Het valt Meisje wel op dat Carla helemaal geen geluid maakt. Natuurlijk heeft ze die rubber bal in haar mond, maar die hoeft zijn dempende functie niet uit te voeren. Carla incasseert zonder geluid te maken, en waarschijnlijk zonder tranen, hoewel dat door de blinddoek niet met zekerheid is vast te stellen.
Meisje is, ondanks het feit dat ze zich niet thuis voelde bij Carla, wel onder de indruk van haar incasseringsvermogen.
Pas als haar hele lijf overdekt is met rode plekken en striemen, wordt de opzwepende sessie beëindigd. Carla wordt losgemaakt, ze trekt haar pak weer aan en komt bij de andere meiden aan tafel zitten. Zelfs aan haar lopen is nauwelijks iets te zien van de ruwe behandeling die ze ondergaan heeft.
Meisje is nog steeds diep onder de indruk. Ze ziet dat Kim met vergelijkbaar ontzag naar Carla kijkt. Bij Letty, Tess en Floor ziet ze niet veel meer dan verbijstering. Carla ontwijkt hun blikken en begint te eten. Dan doen de anderen dat ook maar.
Het eten duurt niet lang. De magen zijn al een tijd leeg en twee boterhammetjes met een glas water werk je dan snel weg. Als de laatste kruimels naar binnen zijn heeft Anneke nog een verrassing.
“Ik heb inmiddels begrepen dat wij, nou ja eigenlijk onze buitenlandse gast natuurlijk, een leuk feestje verstoord hebben. Daarom hebben we vanavond, zonder betalingen in natura, ijs toe voor jullie. Ik ga het even halen.”
Ze komt even later met een paar Magnum dozen terug. Maar als die opengaan blijkt er iets anders in te zitten. Ze krijgen alle zes een wat groot uitgevallen waterijsje. Letterlijk. Gewoon bevroren water. Maar wel in de vorm van een indrukwekkende stijve lul. Netjes op een plastic handvat.
“Zo, nou eerst allemaal eens lekker pijpen, meiden”, dirigeert Anneke de activiteiten van de zes leden van de Oranjevereniging.
Meisje heeft er geen moeite mee. Hoewel het pesterig is, vindt ze het ook wel een grappige wending. Kim is ook redelijk fanatiek op haar bijzondere ijslolly aangevallen. Zo te zien komt Richard op dat gebied niets tekort. Maar de drie andere vriendinnen komen eerst niet verder dan wat blozend naar het ding staren. Dat komt ze op wat extra aandacht van Anneke te staan.
“Gaan jullie drieën hier de rol van het onschuldige meisje zonder ervaring zitten spelen? Nou, doe maar geen moeite, want je maakt mij toch niet wijs dat jullie nog nooit een stijve pik over je tong hebben voelen komen. En als dat wel zo is, dan wordt het de hoogste tijd om wat te oefenen. Dus open die monden en zover mogelijk naar binnen met dat ding.”
En dat doen de drie dan toch maar. Heel voorzichtig. ‘Eigenlijk wel schattig om te zien, die onervarenheid en die schroom’, denkt Meisje.
“Goed zo”, roept Anneke, “allemaal tegelijk: naar binnen, zuigen, naar buiten, maar blijven zuigen, naar binnen, doorgaan, doorgaan.
En nu stoppen we hem allemaal daar waar hij hoort. Geen aarzelingen, kom op, broek naar beneden en helemaal in je kut met dat ding.”
‘Wauw, wat een sensatie’, denkt Meisje. Ze heeft natuurlijk al weleens ijsblokjes in haar kutje gevoeld, maar zo’n lange dikke ijsstaaf diep naar binnen is toch weer een heel ander verhaal. En ze moet het zelf doen, en dat maakt het toch wat lastiger dan als iemand anders je in zijn macht genomen heeft en je het inbrengen weerloos moet ondergaan. Ze bedenkt ineens dat dit misschien niet zo’n goede actie voor Kim is, maar als ze er iets over wil zeggen, ziet ze dat Anneke zich dat ook realiseert. Kim krijgt opdracht met de ijspik tussen haar borsten te neuken.
Het schuchtere drietal heeft ervoor gekozen Anneke niet opnieuw te tarten door te treuzelen met het uitvoeren van haar opdracht, maar het gaat duidelijk niet van harte en ook niet zo diep. Meisje verwacht dat Anneke snel zal ingrijpen door de ijsdildo’s eigenhandig volledig naar binnen te duwen, maar dat doet ze niet. Ze lijkt wat milder gestemd dan eerder die middag.
Nadat de meiden onder aansturing van Anneke de ijsjes nog een paar keer van mond naar kutje – en Kim van mond naar borsten – en andersom hebben verplaatst, mogen ze de restanten op hun bord leggen en hun broeken weer ophijsen.
“Zo’n ijslul wordt niet zo gauw slap”, zegt Anneke, “maar het is toch maar goed dat wij op een echte mannenlul niet zo’n kleinerende invloed hebben als op deze variant, meiden. Want dan hadden we waarschijnlijk heel snel een groot tekort aan lekkere neukberen, denken jullie ook niet?”
Op dat moment leidt Miranda, nu weer vergezeld door haar snuffelhond, vanuit het kantoortje Kasper de ruimte binnen. Kim kan zich niet bedwingen. Zonder zich om Anneke of om haar idiote kleding te bekommeren rent ze op hem af en vliegt hem om z’n nek.
“Pappie, pappie, gelukkig, daar ben je dan. Eindelijk!”
Ze kan haar tranen niet bedwingen.
Anneke grijpt niet in. Ze staat op, geeft Kasper een hand en zegt:
“Uw komst is aangekondigd. Mij is door hogerhand opgedragen nog niets aan de arrestanten bekend te maken, en dat heb ik dus ook niet gedaan. Ga uw gang.”
“Dank u wel”, zegt Kasper met een knikje naar Anneke.
Dan richt hij zich tot de vriendinnenclub.
“Lieve meiden, toen ik Kim’s voicemail hoorde ben ik gelijk gaan rondbellen en dat heeft het volgende opgeleverd. Floor, Tess, Letty en Kim mogen met mij mee, omdat ik een borgtocht betaald heb. Dat had ik voor Meisje natuurlijk ook graag gedaan, maar omdat er drugs op, of beter gezegd in haar lijf gevonden zijn, mag zij niet op borgtocht vrijkomen. Dat spijt me heel erg Meisje, ik kan niet zo goed geloven dat jij je met drugs hebt ingelaten, maar er zijn grenzen aan wat ik op dit vlak voor elkaar kan krijgen.”
Hij kijkt met zijn treurigste en meest medelijdende blik naar Meisje en wenkt de andere vier met hem mee te gaan. Floor, Letty en Tess zijn al half overeind gekomen en de opluchting druipt van hun gezicht. Maar Kim blijft zitten, met gebalde vuisten en ogen die vuur schieten. Ze richt haar woede op haar vader.
“Als Meisje niet mee mag, wil ik ook niet op borgtocht vrijkomen. Meisje is altijd helemaal eerlijk tegen ons, pappie, en ze heeft me verzekerd dat haar verhaal echt waar is. Ze heeft dus niets misdaan en ze gaat dus met ons mee. En als dat echt niet kan, blijf ik hier bij haar. Zonder Meisje wil ik geen feest en zonder Meisje ga ik ook niet trouwen.”
Het vuur in haar ogen is inmiddels geblust door een overvloed aan tranen.
Meisje is geraakt door de uitval van haar vriendin, het geeft haar een warm gevoel. Hoewel het niet precies hetzelfde is, komt Kim op een vergelijkbare manier voor haar op als zij ooit voor Kim. Ze wil naar haar toegaan om haar te troosten en te knuffelen, maar tot haar stomme verbazing is Carla haar voor. Die bemoeide zich tot nu toe, terecht, niet met het gesprek, maar doet dat nu wel. En op een heel andere manier dan Meisje voor mogelijk had gehouden.
“Nou, Kasper, daar sta je dan. Dat krijg je als je ineens nog iets aan het script toevoegt dat we niet afgesproken hebben. Dan loop je het risico dat je je hand overspeelt. Pas maar op, want je weet wat er gebeurt als je het onderste uit de kan wilt. Ik zou nu maar uitleggen hoe de zaken werkelijk in elkaar steken, als ik jou was.”
De vijf vriendinnen zijn met stomheid geslagen en richten hun vragende blikken afwisselend op Kasper en Carla, die haar plaats inmiddels aan hem heeft afgestaan, om naast zijn dochter te kunnen zitten. Hij heeft een arm om Kim heengeslagen en streelt haar hoofd, dat ze tegen zijn schouder heeft gelegd.
“Oké dan”, reageert Kasper, “Carla heeft gelijk. Alles wat jullie vanmiddag hebben meegemaakt is volledig mijn schuld. Als je dus je boosheid wilt uiten, doe dat dan in mijn richting en niet in die van Anneke, Carla, Caroline, Miranda, Linda, Eveline of Ellen. Zij zijn allemaal collega’s van Claudia bij VBL, het organisatiebureau voor bijzondere evenementen. Net als Madelon – de mevrouw in de trein – Bas Vink en Fred de Waert trouwens. En Miranda’s hond Spike niet te vergeten.
Zij hebben op mijn uitdrukkelijk verzoek de eerste uren van Kims feest ingevuld met het tot leven wekken van jullie eigen fantasieën over het leven in een vrouwengevangenis. Kunnen jullie je het nog herinneren, die mailwisseling, die Meisje per ongeluk ook naar mij stuurde, pakweg twee jaar geleden?”
Nu Kim doorkrijgt dat wat haar feest tot nu toe verpestte in feite al haar feest was, wordt ze inderdaad boos. Ze begint haar vader op zijn borst te stompen, maar het gebeurt niet met heel veel kracht. Het weerhoudt Kasper er in ieder geval niet van zijn verhaal te vervolgen, zij het met wat horten en stoten.
“Ik heb overigens jullie fantasieën over wat de mannelijke bewakers met de gedetineerde vrouwen zouden kunnen doen maar buiten het spel gelaten. Dat ging wel heel erg ver. Ik wil mezelf daarmee niet vrijpleiten, maar het had dus nog veel erger gekund.
Ik heb Meisje de zwaarste rol toebedeeld, omdat ik haar beter ken dan de anderen en weet wat ze aankan. En ook wat ze opwindend vindt. Ik hoop dat ik je niet te zwaar op de proef gesteld heb, Meisje.”
Ook Meisje vliegt nu op hem af en begint Kim te helpen door hem een paar keer van achteren op zijn schouders te stompen. Aan zijn reactie te zien met heel wat meer kracht dan Kim.
“Je bent heel gemeen, Kasper van Meteren.”
Ze verkoopt hem nog een paar stompen, maar ook die verliezen snel hun kracht.
Uiteindelijk valt ze hem om zijn hals, kust hem op een wang en fluistert in zijn oor.
“Ik ga jou samen met Loes een keer heel goed onderhanden nemen, en dan zul je er van lusten. Ik denk dat ik je pas daarna weer lief vindt.”
“Dat genoegen kan ik je niet weigeren”, fluistert hij met een glimlach terug, “en mezelf ook niet trouwens. Regel het maar met Loes. Wel snel graag, want ik wil dat je me gauw weer lief vindt.”
Dan richt hij zich weer tot de hele groep.
“Ik ga weer en laat jullie opnieuw over aan Anneke, die in werkelijkheid een lieve schat is. Geef haar alsjeblieft een tweede kans, dan zul je zien dat ze ook heel goed andere feestelijkheden kan organiseren dan politionele. Ik hoop Kim en Meisje morgenavond weer te zien en de anderen aanstaande woensdag op de bruiloft. Heel veel plezier verder.”
Kim en Meisje krijgen nog een kus. De andere meiden, die aan hun blik te zien nog niet kunnen bevatten wat er allemaal gebeurt, krijgen een hand, en weg is Kasper. Caroline neemt ook afscheid. Miranda geeft aan dat ze de volgende dag weer aanwezig zal zijn, maar dan zonder Spike. Ze leidt hem opnieuw langs de meiden, maar nu om aan te tonen dat het een schat van een beest is, waar geen greintje kwaad bij zit. Als hij bij dit rondje ineens bij Anneke begint te blaffen, is de spanning gebroken. De meiden schieten in de lach en willen natuurlijk weten hoe Miranda Spike zover krijgt. Maar dat verklapt ze niet.
Carla vertrekt als laatste, maar neemt voordat ze de ruimte verlaat Meisje nog even apart.
“Lieve schat, het begon als werk, maar al gauw vond ik het gewoon heerlijk om met je bezig te zijn. Je bent hartstikke sterk, en tegelijkertijd ook bloedgeil, geef het maar toe. Ik hoop je nog eens vaker tegen het lijf te lopen en hoop dat je dan niet meer boos op me bent.”
“Nou, zo sterk als jij ben ik anders helemaal niet, maar als ik eerlijk ben vond ik het op sommige momenten ook heel fijn wat je deed. Maar waar ik niet zo goed tegen kan, is dat onberekenbare. Ik hoop maar dat dat spel was.”
“Daar mag je van uitgaan, Meisje, en als je wilt leren om ook zo sterk te worden, neem dan nog maar eens contact met me op. Kasper weet me wel te vinden.”
Ze nemen afscheid met een kus en een omhelzing. Meisje voelt geen wrok meer.
De rest van de avond en het begin van de nacht werd inderdaad één groot feest. Anneke had eerst voor een grote bak met betere kleding gezorgd. Simpele beha’s en slipjes, T-shirts, topjes en sportbroekjes. Iedereen koos er wat uit dat lekker paste en leuk stond.
Daarna verlieten ze via het kantoor de gevangenisruimte en kwamen in een ruime eetzaal, waar de avondmaaltijd van twee boterhammen, een glas water en een ijspik toe, op een fantastische manier werd overgedaan. Misschien had de kok geen Michelin ster, maar dan toch alleen omdat het geen openbaar restaurant was.
Tussen de gangen door werd er eerst veel gekletst over de afgelopen middag, waardoor iedereen haar boosheid en doorstane angsten kon bespreken en de stemming er langzamerhand weer goed in kwam.
Later werd er een film vertoond, waarover al veel gepraat en geschreven werd, maar die pas over twee weken in de bioscoop zou komen. En als klap op de vuurpijl eindigde de avond, toen het eigenlijk al zondag was, met een optreden van de drie J’s in een huiskamersetting. Kasper had zich ook bij het echt feestelijke deel niet ingehouden.
Uiteindelijk leidde Anneke hen naar het slaapvertrek, een ruimte van zo’n tien bij vijftien meter. Er lag één enorme matras, die overal ongeveer twee meter van de muur bleef. Tegen de muren lagen stapels kussens en dekbedden. Ze kwamen er via een grote open doucheruimte, die een beetje vergelijkbaar was met de ruimte waar ze ’s middags gedoucht hadden. Maar hier waren alle douches individueel te bedienen en stond ook overal shampoo en schuim naar keuze. En er waren geen groene en gele stickers.
Anneke had ze nog ‘veel plezier en lekker uitslapen’ toegewenst. Daarna was ze vertrokken met de toezegging de volgende ochtend weer terug te komen.
De meiden hadden nog even lekker gedoucht en waren dicht bij elkaar, maar niet tegen elkaar aan op het enorme matras gaan liggen.
Kort nadat Floor het licht had uitgedaan, voelde Meisje hoe Kim tegen haar aan kwam kruipen. Even later lagen ze samen onder één groot dekbed, rug aan buik, topless, precies andersom als in het hotel in Oostende.
“Dit wil ik heel graag”, zei Kim.
“Het is heerlijk”, zei Meisje.
Na nog wat lichte strelingen over en weer vielen ze in slaap.
© SubAdoration, 04-2011
Klik hier voor de flaptekst.
Lees verder in hoofdstuk 12: De line-up - Meisje kijkt één van haar angsten in de ogen, en ook nog iemand anders
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Meisje vs. Carla 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?