Hoofdstuk 9 van 'Het feest van Kim', Meisje stelt zich (verplicht) beschikbaar als oefenobject
Boekonderdeel II: Let's party
Zaterdag 13.30 – 15.00
Zonder een antwoord af te wachten steekt Anneke een hand tussen Meisje’s benen en trekt met een forse ruk in één keer de vier bollen uit Meisje’s kutje. Die bollen zitten weliswaar niet in hun warme schuilplaats vastgelijmd en Meisje’s kutje is niet echt heel droog door alle gebeurtenissen tot nu toe, maar om nou te zeggen dat ze soepel naar buiten glijden. Misschien komt het ook wel omdat Meisje zich er onwillekeurig tegen verzet en met haar kutspieren probeert de bollen binnen te houden. Het doet in ieder geval behoorlijk pijn en zorgt ervoor dat ze alle opgekropte woede over Anneke’s optreden niet meer binnen kan houden. Ze vergeet alle stickers op de muur en op de vloer en werpt zich op haar kwelgeest, ook vergetend hoe lang en breed die is en dat vechtsporten natuurlijk onderdeel uitmaakten van haar politieopleiding.
Voordat Meisje doorheeft wat er gebeurt, ligt ze voorover op het koude beton, met haar beide armen op haar rug gedraaid en een knie van Anneke net boven haar billen. Even later, nadat ook Miranda en Caroline zich ermee zijn gaan bemoeien, staat ze weer met haar handen en voeten op de gele stickers. Ze zal die daar ook niet meer weghalen, want Anneke heeft Meisje’s uitval geïnterpreteerd als ‘nog één zo’n geintje’ en haar met boeien aan de metalen ogen bij de stickers laten vastzetten.
“Zo teefje, ik had je gewaarschuwd. En zoals mijn oma altijd al zei: ‘wie niet luisteren wil, moet maar voelen’. Wel knap van je dat je dat touwtje zo had zitten dat ik het bij het fouilleren niet voelde, want we kennen die bollen hier inmiddels.”
Ze draait wat aan het derde bolletje en dat blijkt gemakkelijk open te gaan. Er zit helemaal geen knikker in, maar een klein plastic zakje, met wit poeder.
“Dat zullen je vriendinnen ook wel leuk vinden, zeg. Dat jij jullie feestje verpest omdat je zo nodig nog even wat souvenirs moest kopen nu je toch in Nederland bent.
Vertel op, hoe kom je aan die heroïne?”
Meisje vertelt hortend en stotend de waarheid, maar hoort zelf hoe idioot het verhaal over die vriuw in de trein klinkt. En als ze om zich heen kijkt, ziet ze een mengeling van boosheid en teleurstelling in de gezichten van haar vriendinnen. Vooral de teleurstelling in de rood betraande ogen van Kim snijden Meisje door haar ziel. Maar zij kan er toch ook niets aan doen. Had ze dan moeten vermoeden dat iemand gratis drugs in haar kutje zou willen stoppen? Moest je zo achterdochtig zijn tegenwoordig? Nou ja, in haar kutje laten stoppen was inderdaad wel een beetje raar geweest, maar als de vrouw haar de bolletjes zo meegegeven had, zouden de problemen niet minder groot geweest zijn.
“Nou, zo’n verhaal gelooft natuurlijk geen mens”, zegt Anneke smalend, “je gelooft toch niet dat iemand zomaar een zakje heroïne gratis weggeeft? Maar dat maakt ook allemaal niet uit. Jou hebben we te pakken en over één of twee dagen weten we ook wel wie van de andere dames zich misdragen heeft. Ik wil nu van je weten van wie je dat spul gekocht hebt.”
Miranda heeft intussen uit het kantoortje een fotoboek gehaald, dat ze aan Meisje voorhoudt. Bladzij voor bladzij laat ze Meisje kijken of ze de mevrouw van het poesjesgilde tegenkomt. Ze ziet allerlei mannen en vrouwen passeren, maar pas op de zeventiende of achttiende bladzijde ziet ze plotseling de dame die in de trein met haar hand tussen haar benen is gekomen. Meisje knikt naar de betreffende foto, want wijzen gaat niet als je handen achter je aan de muur geklonken zijn.
“Zij was het. Ze is hier nog wat jonger en met een iets ander kapsel, maar ik weet heel zeker dat zij het was.”
“Nou, dan heb je in ieder geval niet gejokt over dat poesjesverhaal”, zegt Anneke, “want we kennen haar en haar foldertje wel, maar ik heb nog nooit gehoord dat ze iets gratis weggeeft en dat geloof ik dus ook niet.”
Dan gaat rechts van Meisje een deur open en ziet ze hoe drie vrouwen het vertrek binnenkomen. Dat wil zeggen, één jonge vrouw van zo rond de dertig, en twee meisjes die niet ouder lijken dan pakweg een jaar of zestien. Op de kleur van hun haar na zijn ze identiek. Ze zijn alle drie gekleed in een verpleegstersuniform, witte broek en wit jasje, en de tweeling rolt een verplaatsbare onderzoekstafel met zich mee, waaraan ook de kniesteunen bevestigd zijn die de tafel geschikt maken voor het onderzoeken van de vrouwelijke geslachtsorganen. Op de tafel liggen nog een aantal kartonnen dozen en een stapel in elkaar passende plastic opbergbakken.
Anneke stelt de drie voor als Linda, hoofd van de verpleegkundige dienst, en de stagiaires Ellen en Eveline. En terwijl ze grijnzend naar Meisje kijkt, zegt ze tegen Linda:
“We hebben vandaag een lekker teefje voor de stagiaires, Linda”, het is een Belgische en ze heeft nogal wat temperament. Daarom staat ze nu vast. Ellen en Eveline kunnen dus zonder enig risico op haar oefenen. Bovendien liep zij met die bollen van ons aller vriendin Madelon in haar kut, dus ze vindt het ook gewoon lekker als ze daar wat extra aandacht krijgt.”
Linda aanvaardt het aanbod in dank en Meisje beseft dat Anneke’s opmerking bij de limousine geen loos dreigement was. Ze weet ook heel goed dat ze met haar gedrag geen verzachtende omstandigheden heeft gecreëerd.
Dan begint een onderzoeksmiddag die Meisje niet snel zal vergeten en die ze al snel onder ‘heftig’ zal rubriceren. Zij is steeds als laatste aan de beurt. De stagiaires kijken eerst toe hoe Linda te werk gaat bij de vijf anderen en mogen dan zelf aan de slag als ze bij Meisje aangekomen zijn.
Eerst doen ze simpele dingen, zoals bloeddruk en lichaamstemperatuur. Dat laatste gelukkig in een oor.
Daarna moet er urine verzameld worden van de zes verdachten en dat gebeurt op een bijzondere manier. De drie dames van de medische dienst trekken om te beginnen latex handschoenen aan. Ellen of Eveline – Meisje kan ze nog niet uit elkaar houden – pakt een stapeltje rechthoekige plastic doosjes, die nog het meest op koelkastdozen lijken en geeft de bovenste aan Linda. Dan blijken aan de vier hoeken kleine kettinkjes met knijperachtige klemmen te zitten.
“Kijk”, zegt Linda tegen haar aandachtig toekijkende stagiaires, terwijl ze voor Kim door haar knieën is gezakt, “je hangt dit opvangbakje met de klemmen aan de schaamlippen. Twee klemmen zover mogelijk naar achteren en twee zover mogelijk naar voren. Eén hand onder het bakje houden en met je andere hand eerst achter, links en rechts en dan vóór. Alsof je de spenen van een melkapparaat aan de uier van een koe bevestigt. Maar dat beeld kennen jullie stadse meisjes waarschijnlijk niet.”
Ze doet het voor en Meisje ziet aan Kims gezicht dat de klemmetjes goed voelbaar zijn. Ze moeten natuurlijk ook niet te los zitten, want als je zo’n bakje vol plast moet er een heel gewicht aan kunnen hangen.
De eerste vijf bakjes hangen snel op hun plaats en veroorzaken het nodige gezucht en gesteun. Maar volgens Meisje lukt het nog geen van de meiden om daadwerkelijk wat urine af te leveren.
En dan komen ze bij haar. Eén van de stagiaires waagt een poging om de snelle handelingen van Linda na te doen, maar dat lukt niet erg. Meisje voelt hoe ze probeert met de open bek van het klemmetje haar schaamlip wat op te tillen, maar elke keer glipt die er dan weer uit op het moment dat Elleveline, zoals Meisje de stagiaires in gedachten is gaan noemen, het klemmetje laat dichtklappen. Eén keer zit er net een velletje tussen, wat Meisje een rauwe kreet ontlokt.
Als Linda dan laat zien dat je het bakje ook gewoon aan de kettinkjes kan laten bungelen, zodat je met één hand een lipje kan vasthouden en met de andere het klemmetje erop zetten, gaat het een stuk beter. Het heeft wel tot gevolg dat Meisje’s lipjes door beide Ellevelines stevig vastgepakt worden, maar dat vindt Meisje geen onplezierig gevoel. De klemmetjes daarentegen zijn heel vervelend. Nog vervelender is dat ze het plaatsen ervan dus een veelvoud van vier keer moet doormaken voordat Linda tevreden is over haar leerlingen.
De volgende stap in het opleidingstraject van de tweeling blijkt te bestaan uit het stimuleren dat er daadwerkelijk in de bakjes geplast gaat worden. Linda kruipt onder Kims armen door en duwt zichzelf tegen haar rug aan. Ze slaat haar armen om Kim heen en wrijft met één hand over haar buik en met een andere hand tussen haar benen. Het wrijven over haar buik verandert al snel in druk uitoefenen op de blaas, wat na verloop van tijd tot het gewenste resultaat leidt, het bakje onder haar schaamlippen wordt gevuld.
Tijdens het wrijven over Kims buik heeft Linda met haar ervaring als verpleegkundige kennelijk iets afwijkends waargenomen, want ze vraagt Kim rechtuit of ze zwanger is.
Als Kim daar bevestigend op antwoordt, geeft Linda instructie aan de bewaaksters.
“Anneke, deze junk is zwanger, houd daar rekening mee bij wat je verder allemaal in gedachten hebt voor het gezamenlijke ontspanningsprogramma. Misschien had het teefje zich in haar situatie beter niet kunnen laten dekken, maar nu het zover is, moeten wij niets doen wat slecht kan zijn voor het kind. Die kan er ook niets aan doen dat hij in de buik van een verslaafde moeder terechtgekomen is.”
Kim krijgt weer roodomrande ogen bij deze woorden en Meisje is alweer hevig geïrriteerd over het respectloos praten over iemand waarvan nog allerminst bewezen is dat ze zich ook maar aan iets schuldig gemaakt heeft. Ze kan echter niets doen, geketend aan vloer en muur, met een nog erg leeg bakje tussen haar benen, dat door bewegingen in haar lijf is gaan schommelen. Wat weer effect heeft op het onprettige gevoel in haar schaamlippen.
Ze gaat zich maar concentreren op het plassen, wat haar met het sluiten van haar ogen en wat ontspanningsoefeningen ineens nog lukt ook. Omdat ze op het station ook nog geplast heeft, is het geen enorme hoeveelheid, maar ze voelt toch goed hoe haar schaamlippen wat worden uitgerekt door het extra gewicht in het bakje.
Omdat het Meisje gelukt is zelf te plassen, krijgen de stagiaires nu bij Tess de kans om te oefenen met het stimuleren tot plassen. Meisje weet niet of ze daar nou blij om moet zijn of niet, want die twee kleine meiden tegen je aanvoelen terwijl ze je buik en plasgaatje strelen had best fijn kunnen zijn. En met het weghalen van het gevulde bakje moet ze wel gewoon op haar beurt wachten, wat extra lang duurt, omdat het bij de andere meiden allemaal niet zo makkelijk gaat en er steeds nieuwe latex handschoenen moeten komen bij het verplaatsen naar een andere verdachte.
Maar uiteindelijk had iedereen geplast en waren de bakjes van deksels met de juiste nummers voorzien. De onderzoekstafel werd ontdaan van alle dozen en andere zaken die er niet op thuishoren. En één voor één werden de meiden uitgenodigd op de tafel te komen liggen, waar Linda eerst hun kutje met haar vingers onderzocht, daarna een speculum inbracht en vervolgens met een klein cameraatje met lampje binnenwaarts op zoek ging naar illegale genotmiddelen in hun lichaam.
Tot slot ging Linda nog met één vinger van beide handen voorzichtig in het kontgaatje naar binnen, om te onderzoeken of ze daar iets kon vinden. Dat leek Meisje niet de meest afdoende manier van onderzoeken, maar ze voorzag dat de politie ervan uitging dat eventueel ingeslikte bolletjes er wel vóór maandagochtend uit zouden komen.
Na het onderzoek mocht het betreffende meisje op een deken op de grond gaan zitten en kreeg ze een flesje water aangereikt. Om een beetje bij te komen van het langdurig voor de muur staan.
Tot slot was Meisje aan de beurt voor de onderzoekstafel. Zij werd door Miranda en Caroline losgemaakt van vloer en muur, maar op de onderzoekstafel gelijk weer vastgeketend zodat ze de medische meiden niet zou kunnen bezeren tijdens hun verantwoordelijke werkzaamheden.
Het met vingers onderzoeken van haar kutje door twee grappig ogende meisjes vond Meisje eigenlijk best lekker, maar ze ontdekte al snel dat het een heel verschil maakt of een ervaren gynaecoloog een speculum inbrengt of een onervaren stagiaire. Het inbrengen was beide keren absoluut niet fijn en het opensperren gewoon domweg erg pijnlijk. De meisjes zagen dat en schrokken er ook wel van, maar werden door Linda aangemoedigd zich er niets van aan te trekken.
“Niemand kan alles in één keer goed doen”, zei ze tegen het tweetal, “en dit zijn toch maar junks die stelen, liegen en bedriegen. Maak je dus maar geen zorgen om een pijntje meer of minder. Meestal stellen ze zich gewoon aan.”
Nou, Meisje stelde zich absoluut niet aan en vroeg zich af waarom een tweeling die dezelfde opleiding volgde niet gewoon thuis op elkaar oefende.
Omdat ze goed veel glijmiddel op hun handschoenen deden viel het dubbel uitgevoerde rectale onderzoek wel weer mee, maar ook daarna was het voor Meisje nog niet afgelopen.
“Jullie hebben mooie smalle handen”, zei Linda tegen haar leerlingen, “dan kun je ook proberen of je helemaal in haar kut naar binnen kunt komen. Probeer het maar eens, met een schone handschoen.”
En toen breidde Meisje haar levenservaring weer een beetje uit. Eerst kwamen twee goed van glijmiddel voorziene vingers van één van de Ellevelines haar kutje in glijden, toen drie, en uiteindelijk vijf, zo dicht mogelijk bij elkaar gebracht. Ze voelde hoe de hand in haar kutje begon te draaien, op zoek naar de beste stand om de knokkels ook toegang tot een grotere diepte te verschaffen. Ook voelde ze hoe de hand testte of de juiste stand gevonden was door regelmatig met kracht naar binnen te komen. Meisje had het gevoel dat het niet zou kunnen, maar begreep dat de hand het niet snel zou opgeven. Ze besloot dus zich zo min mogelijk te verzetten, om het zo kort mogelijk te laten duren en er zelf zo min mogelijk pijn van te ondervinden.
En plotseling, zomaar ineens bij de zoveelste krachtige duw van de hand, gleed deze door, wat Meisje een diepe en goed hoorbare zucht ontlokte die misschien niet helemaal van genot was, maar wel als zodanig geïnterpreteerd kon worden. Meisje voelde zich ineens heel vol en het was een bijzondere sensatie om een hand zo diep in je te voelen graaien. Een golf van geilheid overspoelde haar. Het zuchten herhaalde zich, en nu echt van genot.
Het weer naar buiten halen van de hand was minder moeilijk dan het binnendringen, maar was voor Meisje toch ook niet echt een feestelijke ervaring. Ze hoopte wel dat de hand van Elleveline 1 ervoor gezorgd zou hebben dat de hand van nummer twee makkelijker binnen zou komen. Maar daarin vergiste ze zich, haar kutspieren werden niet zomaar slapper van één vuistje dat wat druk had uitgeoefend.
Het draaien en duwen van de tweede hand was dus opnieuw een heftige ervaring, maar omdat de plotselinge geilheid van hand 1 was blijven hangen en omdat Meisje nu wist dat het kon, had het minder impact op haar. En toen de tweede hand op een onverwacht moment naar binnen schoot resulteerde dit in een heftig en onverwacht orgasme, waarbij ze Elleveline 2 onderspoot met kutvocht. En spuiten deed ze alleen bij heel bijzondere orgasmes.
“Sorry, Eveline, dat was ik nog vergeten te zeggen. Bij sommige klantjes kun je dan beter je regenjas aantrekken en een paraplu opzetten”, zei Linda met een grijns op haar gezicht.
‘Onthouden’, dacht Meisje, ‘die met het rode haar is Eveline’, terwijl de stagiaire in kwestie haar hand voorzichtig weer naar buiten probeerde te halen. Toen dat lukte ging er nog even een siddering door Meisje’s lichaam, maar toen was het ook voor haar voorbij. Ze werd losgemaakt van de tafel, maar haar handen werden gelijk weer op haar rug geboeid en ook haar enkels werden met een klein kettinkje ertussen aan elkaar vastgemaakt. Caroline hielp haar om ook op een deken te gaan zitten. Eveline kwam met een flesje water, knielde naast haar en liet haar drinken.
“Sorry dat ik je onder sproeide”, fluisterde Meisje.
“Geeft niks, hoor”, zei Eveline op dezelfde fluistertoon, “ik kan wel wat hebben.”
Na een kwartiertje rust op de dekens wordt duidelijk dat de onderzoeken nog niet afgerond zijn. Anneke commandeert de meiden weer naar de muur. Maar nu met hun gezicht er naartoe. Dit keer handen en voeten op de groene stickers. Zo komen ze allemaal met wijd gespreide benen te staan, hun bovenlichaam voorovergebogen tot bijna horizontale stand en hun handen weer wijd uiteen op de muur. En bij Meisje is ook nog eens sprake van vastketenen.
Linda start weer bij Kim en instrueert Ellen en Eveline hoe ze een dun plastic buisje, voorzien van wat glijmiddel in het kontgaatje moeten duwen. Zo’n tien centimeter diep, totdat ook een verdikking in het buisje in het meisje verdwenen is. Daarna wordt de verdikking in het buisje met wat lucht opgepompt, zodat het strak in het kontje komt te zitten en er niet zomaar weer uit kan schieten.
Inmiddels zorgen Miranda en Caroline ervoor dat een houten stok aan twee touwen uit het plafond wordt neergelaten tot op zo’n veertig centimeter boven de zes naakte vrouwelijke kontwerken. Ellen en Eveline hangen daar zes grote en gevulde plastic zakken aan. Zodra een kontje voorzien is van een buisje verbindt Linda dat buisje met een plastic zak door er een rubber slangetje tussen te bevestigen. Dan draait ze de kraantjes aan de zak en het buisje open, waarna de inhoud langzaam in de darmen van het meisje begint te lopen.
Uiteraard is Meisje als laatste aan de beurt en mag zij weer twee keer het inbrengen en oppompen van het buisje meemaken. Dit keer zijn de gevolgen van de onervarenheid van Ellen en Eveline niet zo pijnlijk als bij het inbrengen van het speculum.
Omdat het een flinke tijd duurt voordat al het vocht uit de zakken in de meiden is gelopen, wordt gelijk het laatste onderdeel van het onderzoek door het medisch team afgerond. En dat is wat Meisje betreft het vervelendste dat ze in lange tijd heeft meegemaakt. Ze moeten hun maaginhoud in een bakje storten dat Ellen of Eveline onder hun mond houdt. Voor deze actie mogen ze één hand van de groene sticker afhalen, zodat ze hun vinger in hun keel kunnen steken om het leveringsproces op gang te brengen. Als dat niet lukt, of als ze het niet zelf willen doen, zorgt Linda voor het op gang brengen van het overgeven. Zij controleert ook of iedereen doorgaat tot er niets meer omhoog wil komen.
Claudia lijkt ervaring te hebben. Ze steekt haar hand diep in haar keel en na een paar keer kokhalzen zonder resultaat, komt het bij haar goed op gang. Het lukt Kim na een poosje ook, maar misschien is die door haar zwangerschap nog erg gewend aan het in Meisje’s ogen verschrikkelijke gevoel van overgeven. Floor probeert het niet eens zelf en Letty en Tess moeten na een flink aantal pogingen ook de hulp van professional Linda inroepen.
Meisje begrijpt dat zij pas aan de beurt komt als alle anderen afgehandeld zijn. Zij is inmiddels behoorlijk misselijk van alle geluiden die de anderen produceren bij het kokhalzen en het daadwerkelijk overgeven van wat nog resteert van sandwiches, champagne en frisdranken. Misschien dat het helpt als zij aan de beurt is. Gelukkig staan ze in een grote hal met een heel hoog dak. Daardoor kan de lucht zich verspreiden. Het ruikt nu al niet zo prettig, maar in een kleine ruimte zou het helemaal niet te harden geweest zijn.
Dan komt het wit geüniformeerde drietal bij Meisje. Zij krijgt niet de keuze ‘zelf doen’ of ‘laten doen’ voorgelegd. Ze blijft gewoon vastgeklonken staan aan de muur. En ook nu wordt het voor haar weer een graadje erger dan voor de andere meiden. Linda wijst haar pupillen op het risico dat een junk gaat bijten.
“Als dat door de latex van je handschoenen heengaat en misschien zelfs door je huid, levert dat allerlei besmettingsrisico’s op. Daarom is het verstandig om junks, zeker als ze al moeilijkheden gemaakt hebben, eerst te voorzien van een kaakspreider.”
Omdat Linda het aanbrengen ervan nog niet bij iemand anders heeft laten zien, mag Meisje die kwelling zelfs drie keer meemaken. Als de spreider definitief op z’n plek zit is ze inmiddels zo misselijk dat ze misschien wel zo kan overgeven, door nog wat zure lucht op te snuiven of terug te denken aan de geluiden die het afgelopen kwartier zijn geproduceerd. Zover komt het niet, want de blonde Ellen – Meisje weet nu wie wie is – steekt al snel vier vingers naast elkaar recht Meisje’s keel in. Dat heeft gelijk een eerste golf met een mix van champagne, cola, brood, zalm en paling tot gevolg. Eveline zorgt voor de tweede en de derde golf, waarna Ellen nog twee keer de omgekeerde peristaltische beweging opwekt zonder dat er nog iets in de opvangbak terechtkomt. Linda verwijdert de kaakspreider en Meisje kan maar één woord in haar hoofd herhalen: afschuwelijk, afschuwelijk, afschuwelijk!
Door het uitgebreide kotsprogramma was Meisje bijna vergeten dat ze een pijpje in haar kontgaatje heeft zitten. Nu haar lege maag weer wat tot rust komt en haar braaksel uit het zicht gehaald is voor nader onderzoek, voelt ze dat ding weer en ook dat ze een heel vol gevoel in haar buik begint te krijgen. Ze kan de zak die in haar leegloopt niet zien, maar bij de andere is er nog hooguit een kwart van de oorspronkelijke hoeveelheid over. Dat zal dus bij haar ook wel ongeveer zo zijn.
Linda, Ellen en Eveline lopen de zakken langs, knijpen er nog wat in om wat extra drup op het vulproces te zetten en draaien dan de beide kraantjes dicht. Er loopt daardoor geen vloeistof meer de betreffende buik in, maar er kan ook niets de andere kant op.
De zakken en de rubberslangetjes worden weggehaald en de houten stok verdwijnt weer naar het plafond. Vanaf dat moment assisteren Anneke, Caroline en Miranda het team verpleegkundigen. Bij elk van de verdachten is nu een bewaker of verpleegkundige aanwezig. Die strelen en wrijven de buik van hun ‘junk’ en duwen er vooral ook op. Het verbaast Meisje niet dat Anneke bij haar is komen staan. Het wrijven en strelen is niet verkeerd, maar Anneke legt zich toch vooral toe op het duwen. En dat begint steeds vervelender te worden. Haar darmen willen het vocht in haar buik naar buiten persen, maar de uitgang zit nog verstopt. Daardoor gaan haar darmen op alternatieve wijze signalen geven dat de achterdeur open moet, door pijnprikkels!
Na een minuut of vijf mogen de meiden rechtop gaan staan, Meisje ook, nu met haar polsen voor zich aan elkaar vastgeklonken. Ze moeten ook nog iets door hun knieën proberen te zakken. De verzorgenden houden allemaal een plastic opbergbak onder het kontje van hun meisje en duwen dan op het ventieltje waardoor de lucht kan ontsnappen uit het verbrede deel van het buisje. Daardoor is bij geen van de meiden de afsluiting van hun kontje nog bestand tegen de druk die de darmen produceren. Meisje hoort zes keer de knal van een buisje dat met kracht in een bak wordt geschoten. Gevolgd door geluiden die onbeschrijflijk zijn en die ze ook liever niet wil beschrijven. Ook onder haar eigen lijf hoort ze het gespetter van een aantal met kracht uitgespoten stralen vocht, gecombineerd met ontlasting die zich in haar darmen aan het vormen was. Ze rilt als ze voelt dat er ook spetters tegen haar billen en bovenbenen terugspringen.
Na een paar minuten is het gelukkig voorbij. De bakken worden met deksels afgesloten en afgevoerd naar achter de deuren in de muur recht tegenover de cellenblokken.
Linda, Ellen en Eveline verlaten de ruimte onder een “bedankt dames” van Anneke, die nu weer de leiding op zich neemt.
“Nou, teefjes van me, ik denk dat jullie net zoveel plezier hebben gehad als ik, maar jullie zijn er, zo van achteren gezien, niet schoner op geworden. Het lijkt me de hoogste tijd om te gaan douchen.”
Meisje vindt dat de eerste redelijke opmerking die Anneke maakt die middag. Ze is inderdaad wel aan douchen toe.
© SubAdoration, 04-2011
Klik hier voor de flaptekst.
Lees verder in hoofdstuk 10: Waterballet en ander theater - Er wordt gedoucht en Meisje kijkt in een spiegel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Stageondersteuning 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?