...een fantasie van zofia nina
Als klein meisje droomde ik ervan om ballerina te worden, maar veel verder dan kleuterdans ben ik nooit gekomen. Af en toe mocht ik een elfje of een vlinder zijn met een mooie strik in mijn haren - daar hield het mee op. Tot vandaag - de eerste dag van de rest van mijn leven!
Als nieuweling een les binnenkomen is altijd al spannend, maar nu helemaal. Omdat ik al gehoord heb dat deze docenten streng zijn. Echt streng. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. Hardhandig zetten ze de studenten in de goede posities. En let je niet goed op of doe je niet goed je best, dan loop je kans op een flinke tik voor je billen. Tenminste, dat zéggen ze.
Het kriebelt in mijn buik tijdens het omkleden. De andere meisjes uit de groep verwelkomen me hartelijk. "Wie geeft de les, vandaag?" vraag ik zo nonchalant mogelijk. "Valeria," weet het meisje naast me. Om me heen hoor ik mensen zuchten, kreunen, grommen. Ik kijk verbaasd. "We noemen haar Valeria Met De Stok" legt mijn buurmeisje uit. Ik knik alleen.
Binnen in de zaal, netjes op een rijtje. We wachten - niemand praat. Dan komt Valeria binnen. Wat is ze knap! Ze loopt met grote passen, als een struisvogel. Om haar heen lijkt de lucht te tintelen. Lange haren in vlechten om haar hoofd gebonden. Ze draagt een nauwsluitend zwart pak en roze spitzen. In haar rechterhand bungelt de fameuze stok.
Ombeurten laten de meisjes zich op een knie zakken voor hun docente. Als ze bij mij is duwt ze zacht maar beslist mijn hoofd nog iets dieper. Dan begint de les, met oefeningen. Een complete workout van pliè - tien tellen beneden - op de tenen - tien tellen boven... en dat dan natuurlijk alle posities door en met een bekoorlijke glimlach op je gezicht. Eén van de leerlingen moet naar voren om het voor te doen en de docente gaat achter ons staan. Dat vind ik vreemd, maar ook spannend, om haar niet te kunnen zien terwijl ze naar ons kijkt...
Na meer dan een uur oefenen hoor ik een deur achter me dichtslaan. Ik durf niet goed om te kijken, maar in de spiegel zie ik Valeria binnenlopen. Waarom weet ik niet goed, maar ik voel teleurstelling. Ik heb zo goed mijn best gedaan tijdens de oefeningen, terwijl ik er moe van werd en mijn spieren trilden. En zij ging gewoon weg, heeft er waarschijnlijk niets van gezien. Pfff...
Dan geeft Valeria een blond meisje haar stok en danst voor, een ingewikkelde maar prachtige combinatie. We kijken vol bewondering naar haar overgave en perfecte techniek. En als niemand het ziet werp ik ook een vlugge blik op de stok, die door het meisje op twee handen voor zich gehouden wordt, als een heilige schat. De muziek stopt en Valeria ontspant, schudt haar soepele ledematen los. Nu zijn wij aan de beurt. "Et un, et deux, et trois, et quatre..." telt onze docente. Ze tikt met haar stok op de vloer. En dat Frans spreekt ze toch zo mooi uit...
Het gaat goed en we mogen op muziek, heerlijk! Vlak naast me let een meisje niet op, ze vergist zich in de richting en botst frontaal tegen haar partner - met een vrolijke giechelbui tot gevolg. De docente zet de muziek uit en baant met grote passen op ons af. Ze wijst met haar stok naar het blunderende meisje, dat hevig schrikt - de anderen zwermen uit elkaar. "Le ballet n'est pas une visite de thé!" sist ze tegen de bibberende leerlinge. Opnieuw moeten wij onze oefeningen doen, terwijl het net nog lachende meisje aan haar arm naar voren wordt getrokken.
Ook het blonde meisje dat net alles voordeed moet naar voren komen. Al gauw wordt duidelijk waarom. De blondine draait vakkundig de armen op de rug van haar groepsgenote en dwingt haar zich voorover te bukken. Dat heeft ze zo te zien veel vaker gedaan. "Nee, nee, alsjeblieft...!" smeekt het kromgebogen meisje. De stof van haar zwarte trainingsbroek spant om haar ronde billen.
De docente tikt even met de stok en haalt daarna flink uit. "Et un, et deux, et trois, et quatre..." - haar slachtoffer gilt en spartelt, het blonde meisje kan haar maar met moeite in bedwang houden. Na tien harde slagen laat Valeria haar stok zakken. "Ga maar", knikt ze naar het blonde meisje, dat gedwee terugloopt naar haar plek in de rij en zonder onderbreking meedoet met de oefeningen.
Halfvoorovergebogen stapt nu ook de andere leerlinge weg, ze wankelt, de handen op haar billen. Het "Op!" van de docente klinkt niet anders dan bij de beenoefeningen. Het meisje probeert haar rug te rechten, ze snottert en de tranen rollen over haar wangen. Over de drie stappen terug naar de jonge vrouw met de stok lijkt ze een eeuwigheid te doen.
"Wat wil je nou eigenlijk?" sneert Valeria. "I-i-ik w-w-wil all--eeheen maar da-hansen" snik het meisje. Valeria doet een aantal passen achteruit. De spanning in de zaal is om te snijden. "Je wilt alleen maar dansen?" vraagt ze beheerst. Het meisje knikt. Je kunt een speld horen vallen. "Dan heb ik slecht nieuws voor je," gaat de lerares verder. "Ik wil namelijk geen mensen die willen dansen. Ik wil mensen die moeten dansen." Weer die doodse stilte.
Vanaf de zijkant van het lokaal pakt Valeria een oude pianokruk en zet hem midden voor de spiegelwand. Zo beslist als ze ons net leidde in de figuren van de dans, zo leidt ze nu haar huilende leerlinge naar de kruk. "Op je knieën" - en natuurlijk gebeurt het zoals zij wil, opgerold, de gekwetste billen omhoog. Even vang ik de blik van het huilende meisje en de paniek in haar ogen.
Valeria legt haar stok voor het meisje op de kruk, vlak voor haar handen, onder haar neus. De lange, sierlijke vingers haken achter het elastiek van de zwarte trainingsbroek en rustig en zeker stroopt ze die af tot net boven de gebogen knieën. Een string, roze met hartjes. En twee blote billen, met rode strepen van zonet. De docente ziet het ook, het begin van een lach speelt om haar lippen. Ze kijkt tevreden.
Dan loopt ze om het huilende hoopje mens heen en legt een hand op de schokkende rug. Ze staat met haar gezicht naar ons toegekeerd, vlak naast het meisje. Haar stok neemt ze opnieuw in haar rechterhand. "Nog eens tien" zegt ze, alsof ze een oefening opgeeft. En in de tien tellen die wij op onze tenen staan, krijgt het meisje bij de spiegelwand tien harde stokslagen op haar blote billen. "Et un, et deux, et trois..."
Na haar triomfantelijke "dix" loopt de docente op ons af. "Dat was het voor vandaag" zegt ze rondkijkend. Het meisje zit nog steeds op de kruk en houdt haar donkerrode billen doodstil. Ze huilt nu zonder geluid, ze schokt niet meer, maar haar tranen maken zachte plopjes op de vloer.
Om beurten knielen we weer voor de lerares. Bij het omhoogkomen loopt Valeria op me af - mijn hart slaat een slag over. Haar stok onder mijn kin, haar gezicht vlak bij het mijne. "Dan weet je wat er gebeuren kan" zegt ze. Ik kijk naar de grond. Zachtjes tikt de stok tegen mijn billen. "Dus doe je best."
Ze draait zich om en loopt weg, de deur door. Onze les is afgelopen.
https://zofianina.tumblr.com/
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?