La stanza nera  
Het Safarov fonds - Hoofdstuk VIII / Een knetterende sessie in Marecs privé club
Vanja stond nog altijd te trillen op haar benen, leunend tegen het aanrecht in de keuken van 'La stanza nera'. Marec had haar plagerig opgedragen om haar benen te sluiten. Hij wilde haar wat fatsoeneren alvorens naar het restaurant terug te keren, zo had hij gezegd. Vervolgens had hij haar korte jurk langzaam naar beneden getrokken en de zachte stof met zijn grote, sterke handen glad gestreken langs haar dijen.
Daarna had Marec haar toestemming gegeven om haar mooie borsten te bedekken en ze had die keurig in de jurk gestopt. Ja, ‘haar mooie borsten’, had hij gezegd en ze had zich trots gevoeld, omdat hij haar een complimentje maakte over haar uiterlijk, terwijl Lianne en de kok dit konden horen.
Nu volgde ze Lianne Visk en Marec, die voor haar uit liepen en tussen de lege tafeltjes van het restaurant heen glipten. John, de strafpleiter uit Antwerpen en zijn roodharige sub hadden het restaurant verlaten. Ze waren nergens meer te bekennen.
“Hierlangs, Vanja,” zei Lianne opeens. Die had gezien dat Vanja even niet had opgelet en ze hield een dubbele klapdeur voor haar open.
“Sorry! Bedankt, Lianne,” mompelde Vanja verontschuldigend, maar ze wierp wel een nieuwsgierige blik op wat er zich achter die deuren bevond.
“We noemen deze ruimte ‘het theater’,” legde Lianne glimlachend uit, terwijl ze Vanja liet voorgaan. “Telkens wanneer onze leden het over ‘La stanza nera’ hebben, bedoelen ze in feite dit. Het theater. Het restaurant en de bar in de lobby zijn maar bijzaak. Kom, haast je een beetje! Laat Marec niet wachten.”
Ze gaf Vanja een duwtje in haar rug en wees haar waar Marecs loge zich bevond.
“Ik moet aan het werk,” zei ze, op een haastige toon. “Geniet van de voorstelling! Ik zie jullie beiden straks.”
Het licht was gedempt om er een soort van gloed te creëren, en dat was aardig gelukt. Zowel in Marecs loge als in de kleine theaterzaal, waar die op uitgaf. Vanja keek omlaag en schatte dat er een veertigtal mensen aanwezig waren, mannen en vrouwen van alle leeftijden. Er heerste een verwachtingsvolle stilte en alle blikken waren gericht op het podium vooraan in de zaal. Plotseling verscheen Lianne op het podium, waar ze van achter de coulissen een metalen frame op wieltjes naar binnen rolde. Met de tippen van haar voeten klikte ze de wieltjes omhoog en ze verankerde het frame in de vloer. Het frame zelf, dat was rechthoekig van vorm en leek een beetje op een goaltje zoals voor minivoetbal wedstrijden werd gebruikt.
Lianne glipte opnieuw achter de coulissen om enkele tellen later terug te keren met Eline, de roodharige in het gele lingeriesetje. Onmiddellijk klonk er een zacht geroezemoes vanuit de zaal. Er werd gewezen en men praatte met gedempte stemmen onder elkaar, terwijl men keek naar de jonge vrouw die door Lianne onder het frame werd geplaatst. Die gebruikte twee sets handboeien om Eline aan de metalen stangen vast te maken. Vervolgens dwong ze de lange blote benen van de vrouw uit elkaar en aaide haar heel even zachtjes over haar heup.
Het was op dat moment dat er iemand op de deur van Marecs loge klopte.
“Wie is daar?”
“Ik ben het, Marec, John.”
De deur ging open en de strafpleiter met zijn grijzende haardos kwam naar binnen. Hij begroette Marec met een joviale handdruk en knikte Vanja toe, terwijl hij haar nieuwsgierig opnam.
“Hallo, Marec. Alles goed met je? Hoe was het in Umbrië?”
“Fantastisch,” antwoordde Marec, met een blik opzij naar de vrouw die hij daar had leren kennen, in Trasimero. Vanja glimlachte en sloeg haar blik neer. Misschien vergiste ze zich, maar ze kon zich niet van de indruk ontdoen dat hij John niet zo sympathiek vond.
John volgde Marecs blik en opeens begreep hij hoe de vork in de steel zat.
“O, het is er een van Trasimero, deze?”
Marec knikte bevestigend en stelde haar aan John voor:
“Mijn nieuwe administratieve assistente, maar eerst en vooral mijn geliefde en gehoorzame sub, Vanja Herpoels.”
John leek even in verwarring gebracht.
“Herpoels? Ach zo,” zei hij nadenkend. “Ik hield haar voor een meid van ginder, met dat donkere uiterlijk en die lange neus van haar. Die zwarte haren en weelderige rondingen wezen ook in die richting. Maar is ze niet wat oud?”
“Hoezo oud? Vanja is pas vierendertig,” antwoordde Marec geërgerd.
John haalde zijn schouders op. Hij leek niets gemerkt te hebben van Marecs ergernis.
“Nou ja, ik heb ze liever wat slanker en jonger. En knapper dan dat wijfje van jou,” verklaarde hij ongegeneerd. “Eline is tweeëntwintig en ze is gewoon volmaakt. Ik ben helemaal weg van haar, maar wat een hardleers teefje! Ze is verlekkerd op pijn en straf, en het weerspannige ding gedraagt zich voortdurend ongehoorzaam. Ik moet de teugels erg strak houden of ze groeit me boven het hoofd!”
Het was Marec niet ontgaan dat de beledigende manier waarop John over Vanja had gesproken, haar had gekwetst. Hij had John altijd nogal een blaaskaak gevonden, maar nu vond hij de man ronduit onsympathiek.
“Lianne heeft je sub voor je klaargezet, John. Iedereen wacht vol ongeduld op de voorstelling,” zei Marec koeltjes. “Ik geloof dat je op het podium verwacht wordt.”
“Wat?” John knipperde met zijn oogleden door de kille klank in Marecs stem. “O ja, natuurlijk! Het podium.”
Vanja zag hoe hij zich omdraaide en met grote passen de loge uit beende. Oké, hij vond haar neus te lang en zijn vriendinnetje was knapper dan zij, maar ze voelde geen haat of afkeer voor die domme kerel. Alleen maar medelijden voor het arme meisje dat zijn sub was. Achter haar rug hoorde ze Marec bewegen en even later voelde ze zijn grote hand liefkozend over haar billen aaien.
“Zet het uit je hoofd en kom bij mij zitten, Vanja,” zei hij bevelend.
Nadat ze zwijgend op zijn schoot was gaan zitten, kuste Marec haar in haar nek, waar hij een gevoelig plekje vond, vlak onder haar oorschelp. Zijn handen sloten zich rond haar middel en grepen naar haar borsten, die hij zachtjes kneedde.
“John is een dwaas,” fluisterde Marec. “Niemand is volmaakt. Eline is jong en ze heeft een mooi lichaam, maar ze zal nooit kunnen zijn wat John wil dat ze is. Hun relatie is gedoemd te mislukken.”
Vanja knikte. Hij verwoordde haar eigen gedachten over die twee. Ze hield haar adem in en genoot van Marecs aanrakingen. O, wat voelden zijn handen zalig, dacht ze, terwijl ze haar steeds gevoeliger wordende tepels voelde groeien. Ze prikten door de dunne stof van het jurkje, iets wat Marec onmiddellijk opmerkte, want hij wreef er plagerig overheen en zei:
“Jij komt nochtans aardig in de buurt, lekker geil sletje van me.”
Ze begreep niet waar hij het over had en keek nieuwsgierig opzij.
“Aardig in de buurt van wat, Meester?”
“Van volmaakt, Herpoels.”
Vanja straalde van vreugde en voelde zijn harde penis nu onder haar bewegen, ergens tussen haar benen. Hij had een erectie en dat kon alleen maar betekenen dat hij haar wilde. Ja, hij wilde haar! Ze liet zich gewillig door hem strelen en aanraken. Meer dan gewillig, want ze vond het verrukkelijk om zijn handen onder haar jurk te voelen tasten. Bij het elastiek van haar string en bij haar blote billen. Mmmh, en tussen haar billen en… O, ja! Onder de string! Ze hapte naar adem en trok haar buik in, terwijl zijn vingers haar schaamlippen aanraakten. Hij aaide ze, duwde en kneep er speels in tot ze begon te vloeien en hem nat maakte met het geil dat uit haar gretige kutje druppelde.
Marec kuste haar opnieuw, hij kuste haar op het zelfde plekje in haar hals en op haar wang, op haar neus en op haar half geopende lippen. Zijn tong gleed over haar lippen en zocht zich een weg naar binnen, om er zich te verstrengelen met die van haar. De kus was intens en benam haar de adem, maar duurde niet lang.
Marec trok zich terug.
“Ik wil je,” zei hij. Zijn stem klonk anders, gejaagder. “Nu. Terwijl we kijken.”
Zijn sterke vingers bewogen zich dwingender onder haar jurk, zoekend. Ze wist wat haar te doen stond en reageerde als vanzelf.
“Oh! O, Meester,” fluisterde ze hijgerig, en ze schoof haar dijen wat verder uit elkaar om zijn hand er tussen te verwelkomen. Meteen voelde ze hoe zijn vingers zich rond het kruis van haar string kromden. Dat was doorweekt van het warme glibberige vocht dat ze uitscheidde. Marec gaf een korte ruk en trok de stof opzij. Zijn vingers en knokkels raakten haar schaamlippen en clitoris en ze slaakte een ingehouden gilletje.
“Dat meen je niet,” zei Marec, dicht bij haar oor.
“Jawel, Meester. Sorry, Meester!”
Hij schoot in de lach. Een van zijn vingers gleed heen en weer over haar clitoris.
“Hoezo sorry? Is het niet lekker, misschien?”
“Jawel, Meester!” Ze hijgde, nog nagenietend van haar orgasme. “Heel lekker!”
“Jij geil, wellustig sletje,” zei hij, op een quasi berispend toontje. “Laat nog wat over voor mij, of jij bent de volgende daar op dat podium!”
Vanja kreunde van genot en mompelde nog een “Ja, Meester!” terwijl hij zijn harde penis bij haar naar binnen schoof. Moeiteloos gleed die in haar, groot en lang, en schurend langs de gevoelige binnenwanden van haar vagina.
Ze zat nog steeds op zijn schoot, schrijlings en met haar wijd uit elkaar staande billen glibberig van haar eigen sappen. Het enige wat ze jammer vond, was dat ze hem niet had kunnen zien, die mooie donkere pik van haar Meester.
“Niet bewegen tenzij ik je daar de toestemming voor geef,” zei Marec streng. “Vanaf nu is alleen mijn genot van tel, begrepen?”
Vanja kon amper normaal praten, zo opgewonden was ze. Het kostte haar al haar concentratie om niet te stotteren. Het lukte haar en ze fluisterde stilletjes:
“Ja, Meester. Uw genot is het enige wat telt, Meester.”
Ze keken naar John en Eline op het zwartgeschilderde podium. Iedereen had zijn ogen op hen gericht, starend naar die al wat oudere man en de mooie, halfnaakte en roodharige vrouw die aan zijn genade overgeleverd was. Ze hoorden hoe er een stopwoord werd afgesproken.
“Zeg het hardop, ongehoorzame teef,” snauwde John haar toe.
“Het stopwoord is: Klaar, Meester, klaar!”
“Nog eens.” John sloeg haar met zijn vlakke hand in het gezicht. “In de loges hebben ze je niet gehoord.”
“Klaar, Meester, klaar,” krijste Eline, zo luid als ze kon.
John begon met het aanbrengen van de elektroden. Hij haakte haar beha los, kneep in haar tepels tot die stijf naar voren priemden en bracht er twee blinkende stalen klemmetjes op aan. Aan de klemmetjes hingen lange draden, rood en zwart. De draden liepen naar een tafeltje iets verderop, naar een kleine openstaande koffer. Naast de koffer stond een glazen bokaal met water en een spons.
Vanja genoot van de sensatie van Marecs pik, bewegingloos en diep in haar. Zijn handen omklemden haar zijden, terwijl ze samen toekeken hoe de roodharige op haar straf stond te wachten. Vanja moest eerlijk toegeven dat die vrouw een fenomenale aanblik bood. Wijdbeens stond ze daar onder dat metalen frame, vastgeketend met handboeien en slechts gekleed in haar onooglijk kleine gele broekje. De stof was zo dun dat je het rossige toefje schaamhaar op haar venusheuvel kon zien.
“Wat doet hij met die spons, Meester?”
“Haar nat maken,” antwoordde Marec sarcastisch, want John wreef de natte spons op en neer over de borsten en buik van zijn sub.
Het water moest ijskoud zijn, want Eline huiverde en kreeg kippenvel. John hield de spons enkele tellen tussen haar benen, drukte ze stevig aan en legde ze dan terug in de bokaal op het tafeltje.
Wat dan volgde, was een klikkend geluid, alsof er een knop werd omgedraaid of ingedrukt. Vanja hoorde iets zoemen en gedurende een nanoseconde ook iets knetteren.
“Aaaaaah!”
Opnieuw gezoem en kort geknetter.
“Aaaaaah!”
En nog eens, twee keer snel achter elkaar.
“Aaaaaah! Aaaaaah!”
Het lichaam van de roodharige schokte. Ze rukte als een bezetene aan haar boeien en begon John om genade te smeken, maar het stopwoord noemde ze niet.
“Ik kan het niet zonder u, Meester,” zei ze, met een hoog klein meisjesstemmetje. “Help mij, alstublieft? Ik wil het zo graag, Meester!”
Vanja begreep dat de pijn van die elektroshocks haar lust hadden opgewekt. Ze snakte er naar om klaar te komen en ze riep Johns hulp in om haar daarbij te helpen. Wat een ontzettend geile en opwindende manier om die mooie meid te straffen, dacht ze. Het was niet zo, dat ze haar mening over John veranderde, maar ze voelde toch al een pak minder medelijden met Eline.
John hielp haar niet. Natuurlijk hielp hij haar niet, dit was een straf! Er klonken gedempte stemmen vanuit de zaal en je voelde de spanning letterlijk stijgen. De ontlading volgde na een minuut die wel een uur leek te duren, toen John de tepels van zijn ongehoorzame sub voor de vijfde keer onder stroom zette.
“Aaaaaah!”
Dit scenario herhaalde zich nog een keer of drie voor Eline het stopwoord uitschreeuwde. Er viel een stilte in de zaal toen John de koffer dicht klapte en Eline van de elektroden op haar tepels bevrijdde. Hij streek een lok van haar donkerrode haar opzij en aaide haar teder over haar wang.
“O, mag ik, Meester? Mag ik?”
Het klonk als een snik en Vanja vond het ontroerend mooi, zoals die twee daar nu stonden. Zij weerloos en aan hem overgeleverd, en hij langzaam om haar heen draaiend, weifelend. Ook Marec moest het mooi vinden, want ze voelde zijn harde pik iets steviger in haar bewegen en zijn handen sloten zich vaster rond haar heupen.
Allebei zagen ze hoe John achter Eline ging staan, op een plek waar ze hem niet kon zien. Nee, op die plek kon ze niet zien wat hij uitvoerde of wat haar te wachten stond. Maar ze kon hem voelen. Hij streelde haar rug en haar zijden, zijn handen betastten haar overal; hij greep haar borsten beet, tilde die op en liet ze dan weer schieten. Hij wreef over haar buik en over haar billen, en iedereen kon zien hoe haar adem stokte toen zijn vingers zich rond de rand van haar broekje krulden. Ze spande haar buikspieren en haar borsten rezen omhoog. Haar gezicht gloeide van opwinding.
“Ja, Meester! Ja? Alstublieft?”
“Nu,” zei hij plotseling, zijn zwijgen doorbrekend.
In één vloeiende beweging sloot Eline haar benen, zodat John haar broekje naar omlaag kon schuiven. Hij trok het helemaal naar beneden, tot op haar enkels en ontblootte haar rossige, natglimmende kutje.
De volgende twintig minuten plaagde hij de schaamlippen en de gulzige klit van zijn ongehoorzame sub op een manier, die haar tot tranen dreef en haar bijna gek maakte van verlangen naar het orgasme dat hij haar keer op keer ontzegde. Hij schold haar uit en noemde haar een onverbeterlijke teef, sloeg haar op haar borsten en in het gezicht en liet haar uiteindelijk zieltogend op het podium staan, onbevredigd en huilend van frustratie.
“O, dat arme meisje,” fluisterde Vanja, luid genoeg voor Marec om haar te horen.
Die aaide over haar wang en gromde:
“Is ze dat? Misschien heeft Eline zo een strenge straf verdiend?”
Vanja knikte stilletjes van ja en voelde Marecs benen onder zich bewegen, maar ze verroerde geen vin. Ze genoot nog steeds van het drukkende gevoel in haar vagina, die de harde pik van haar meester zo stevig omsloot. Vanja wilde dat gevoel eeuwig vasthouden, dat heerlijke gevoel van hem diep in haar.
“Kijk. Het is nog niet gedaan,” hoorde ze Marec zeggen. “Lianne heeft nog een verrassing voor dat arme meisje waar jij zo 'n medelijden mee hebt.”
Vanja keek op en zag de blonde maîtresse van ‘La stanza nera’ het podium op komen. In haar slanke handen hield ze twee enorme zilverkleurige vibrators. Ze blonken fel en dropen van het glijmiddel waarmee men de lange glanzende schachten had ingewreven.
“Mag ik de twee deelnemende Meesters verzoeken om naar het podium te gaan, alstublieft,” sprak ze met haar welluidende stem.
Tijdens de voorstelling die nu volgde, zagen Vanja en Marec hoe de twee mannen Eline lieten klaarkomen. Ze hielden een van de zachtjes zoemende vibrators tegen haar clitoris en gebruikten de andere om er haar sterretje mee te kietelen. Iedereen in het verduisterde theater was er getuige van hoe dat roodharige meisje haar lange benen schaamteloos uit elkaar spreidde en de twee vreemde mannen haar glibberige, openstaande schaamlippen aanbood. Hijgend en puffend bereikte ze haar eerste orgasme, om drie tellen later in een luid gegiechel uit te barsten bij een tweede, heviger climax. De tranen liepen haar over de wangen van het lachen en hier en daar lachten er mensen uit de zaal met haar mee. Ze mocht dan wel ongehoorzaam geweest zijn, maar er was nu geen mens die haar dit fijne moment misgunde.
Ook in Marecs loge steeg de spanning tot ongekende hoogten. Marec zelf bevond zich bijna op het punt van waar er geen weg terug was en hij voelde Vanja op zich verkrampen. Zonder twijfel omdat ze uit haar vel barstte van geilheid, dacht hij grijnzend, dat kon ook moeilijk anders bij het zien van de spiernaakte roodharige die met haar stuiptrekkende lijf alle aandacht naar zich toetrok.
“Vind je het een mooie voorstelling, Herpoels?”
“Ja, Meester,” antwoordde Vanja. “Heel opwindend, zeker met uw zalige penis de hele tijd in mij.”
Marec beet haar speels in haar nek. Zijn handen verdwenen onder de zoom van haar korte jurkje en schoven de stof omhoog langsheen haar stevige dijen. Hoger en hoger, tot hij de kuiltjes boven haar forse bilpartij kon zien.
“Weet je waarom ik dit doe, Herpoels?”
“Euh… N… Nee, Meester,” stamelde ze.
“Omdat ik je mooie gestriemde kont wil kunnen zien terwijl ik klaarkom. Daarom,” zei hij, en hij greep haar billen stevig beet. “Nu mag je wel bewegen, geil sletje dat je bent. Schud ze maar flink op en neer, die lekkere malse billen van jou!”
Dat liet Vanja zich geen twee keer zeggen. Ze haastte zich om haar Meester zo goed mogelijk te dienen, en het streelde haar gekwetste gevoelens, dat de aanblik van haar blote, gestriemde achterste zijn plezier en genot verhoogde. Opeens zag ze de gemene en kwetsende opmerking van John de strafpleiter over haar uiterlijk voor wat die werkelijk was; de mening van slechts één man, en dan nog een kerel die er helemaal niet toe deed.
De rest van de avond verliep als in een droom. Lianne begeleidde hen naar in de bar in de lobby van de club, waar ze Vanja een blinddoek omdeed, haar arm ondersteunde en met haar meeliep tot bij Marecs wagen. Piotr bromde iets wat voor een begroeting moest doorgaan en startte de auto. Twintig minuten later parkeerde de stuurse Kroaat Marecs wagen op de binnenplaats van het Safarov gebouw op de Lei. De blinddoek verdween in de binnenzak van Marecs pak en hij beval Vanja om hem naar zijn privé residentie te volgen.
“Vannacht wil ik je in mijn bed,” zei hij kortaf, zonder verder uitleg, en Vanja volgde hem tot in zijn sobere, maar mooi betegelde badkamer.
Daar hielp hij haar uit haar jurk. De zwarte string die ze droeg was nog vochtig en vertoonde hier en daar witte vlekken. Die trok ze zelf uit en ze verfrommelde het fijne stukje textiel tot een prop, terwijl ze van onder haar donkere wimpers naar Marec keek. Steelse stiekeme blikken, omdat ook hij zich in haar bijzijn uitkleedde.
“Doe niet zo flauw, Herpoels,” zei hij plotseling. “Je mag me gerust bekijken, hoor! Ik heb geen geheimen voor jou en er is geen enkele reden tot schaamte of terughoudendheid. De reden dat jij hier naakt in mijn badkamer staat, is omdat je erin hebt toegestemd mijn eigendom te zijn. Ik wilde je graag hebben en met plezier voor je zorgen. Voor jou en voor je dochtertje. En ja, ik bepaal wat jij doet en wat je zegt, alles behalve je gedachten zijn van mij. Komaan, meid, we weten allebei waar de ander van houdt, toch?”
Vanja voelde haar wangen gloeien. Ze moest even slikken, maar knikte dan met haar hoofd om aan te geven dat ze heel goed begreep waar hij van hield.
“Wat wij hier hebben, dat is in niets te vergelijken met Trasimero,” ging Marec verder. “Wat voorbij is, is voorbij. Daarom heb ik je dat armbandje gegeven, met de bedeltjes en de daaraan verbonden voorschriften. En daarom draag je dat sleuteltje tussen je mooie borsten. Dat sleuteltje verschaft je de toegang tot mijn zolder, maar voor een stuk ook tot de vreemde kronkels in mijn ziel.”
“Sorry, dat ik zo kinderachtig deed, Meester,” reageerde ze, op een beschaamde toon, en achter haar oogleden prikten tranen, toen Vanja verder ging met praten:
“Het… Dit is allemaal nieuw voor mij, Meester,” legde ze uit. “Ik ben het niet gewend dat iemand mij aardig behandelt en aantrekkelijk vindt… Zelfs mijn man, die van me hield op zijn manier, gaf me nooit dat gevoel. Niet echt. Hij is gestorven zonder dat ik ooit geweten heb hoe hij werkelijk voor mij voelde.”
“Dat vind ik spijtig, Vanja. Want je verdient het om gelukkig te zijn.”
Ze knikte en bleef roerloos staan. Ze voelde zich een beetje verloren en hoopte dat hij iets zou doen om dat gevoel te laten verdwijnen. Kon hij het maar voorgoed laten verdwijnen, dacht ze. Diep vanbinnen geloofde ze dat Marec Pavel Safarov dat kon. En op dat eigenste ogenblik zette haar Meester een stap naar voren. Hij verwelkomde haar in zijn armen en Vanja voelde zijn lippen op haar kruin, waar hij een zoentje op drukte.
“Ik zie u graag, Meester,” fluisterde ze, zo stilletjes dat hij het nooit gehoord kon hebben, en ze nestelde zich tegen zijn naakte borst, niet zinnens om die nacht ook maar een seconde van zijn zijde te wijken.
De volgende ochtend was de eerste dag van haar nieuwe leven. Ze ontwaakte in de armen van haar Meester, keek naar hem op en zag dat hij glimlachend terugkeek. Ze vroeg of hij al lang wakker was.
“Nee. Een half uur, zeker niet langer.” Hij aaide over haar wang. “Goed geslapen?”
“Mmmh… Heel goed, Meester.”
“Dat hoor ik graag, want je hebt een drukke dag vandaag.”
Ze trok haar wenkbrauwen op en keek hem vragend aan.
“Druk, Meester?”
Hij knikte.
“Je moet Margot naar school brengen en om negen uur op je werk zijn, waar je voornamelijk administratieve taken zult toegewezen krijgen. Lianne zal je op weg helpen, ze komt ook om negen uur.”
“Lianne?”
“Ja, Lianne. Ze werkte vroeger ook voor het fonds en kent de gang van zaken beter dan eender wie,” antwoordde hij. “Om twaalf uur zal Piotr jullie met de wagen naar ‘La stanza nera’ brengen. Daar staat je een korte inspectieronde te wachten, door mij persoonlijk uiteraard, en een lichte lunch. Na de lunch krijg je een opleiding van twee uur over de taken die je in de toekomst in ‘La stanza nera’ zullen worden toevertrouwd, en om half vier moet je Margot van school ophalen.”
Vanja knipperde met haar oogleden.
“En? Druk genoeg voor jou, geil sletje van me?”
“Ja, Meester,” antwoordde Vanja lachend, want ze voelde zijn hand tussen haar benen glijden, tastend naar haar kutje. Haar warme, vochtuitscheidende kutje, dat alleen nog maar aan hem toebehoorde en dat ze hem gretig aanbood.
Zoals elke keer was het ook nu weer fantastisch. Vanja genoot van Marecs strelingen, terwijl ze zelf de prachtige donkere penis van haar Meester kleine likjes gaf en toekeek hoe die langer werd en zich langzaam maar zeker begon op te richten.
Eenmaal mooi hard en stijf, liet ze hem op en neer wippen met haar vingers, giechelend en er naar happend als een jong hondje naar een bot. Natuurlijk beet ze niet door toen ze hem in haar mond ving, maar ze deed alsof, en liefkoosde de dikke bolle top van de penis met haar lippen en tong.
Vanja steunde met haar ellebogen op het bed, stak haar kin naar voren en vroeg:
“Hoe wilt u dat ik u genot schenk, Meester?”
Marec maakte een snelle hoofdbeweging in de richting van zijn overeind staande penis.
“Amandelolie,” zei hij, op een samenzweerderig toontje. “Daar heb ik wel zin in. Er staat een flacon in het medicijnkastje in de verkleedruimte. En als je mooi langzaam loopt en goed met je billen schudt, zit er voor ons allebei een flinke dosis genot aan te komen.”
“Oké, Meester,” zei Vanja, en ze draaide zich op haar rug. Met een soepele beweging liet ze zich van het bed glijden. Ze stond nu met haar rug naar hem toe, spiernaakt en met haar benen iets uit elkaar.
Haar tred was langzaam, precies zoals hij gevraagd had, en ze begon zich met wiegende heupen in de richting van de verkleedruimte te bewegen. Ze liet alle deuren openstaan, zodat hij haar overal kon volgen met zijn ogen, en ze wist gewoon dat haar Meester nu naar het zachte schommelen van haar billen aan het gluren was.
“Is dat langzaam genoeg, Meester?”
“Mmmh… Het mag nog langzamer,” antwoordde Marec plagerig. Hij genoot enorm van de aanblik van haar brede heupen en lange bruine benen. De sporen van de mishandelingen die ze in Trasimero had moeten verduren, waren nog altijd zichtbaar op haar ronde, wijd uit elkaar staande billen, maar deden niets af aan de schoonheid er van. Integendeel, dacht hij glimlachend. Ze droeg haar striemen met stijl, dat geile sletje van hem.
Toen ze even later met het flesje in haar hand uit de woonkamer terugkeerde, glunderend van voorpret, bestudeerde Marec de vrolijke uitdrukking op haar zongebruinde gezicht. Dat werd omkranst door dikke zwarte haren en viel vooral op door haar mooie ogen met tinten van groen en bruin, en door haar opvallende neus. Een Romeinse neus, licht gebogen en iets te lang, maar gewoon perfect passend bij haar aantrekkelijke gezicht.
“Als we meer tijd hadden, liet ik je nog een uur op en neer door mijn appartement lopen,” zei hij plotseling, met een veelzeggende blik op haar borsten. Die bungelden zwaar en groot omlaag, bij elke pas die ze nam zachtjes heen en weer wiebelend boven haar bruine buik. De donkerroze punten ervan puilden naar voren.
Vanja voelde een blos opkomen. Haar borst en wangen kleurden donker onder zijn complimentjes en indringende blikken. Terwijl ze tergend traag op hem toe schreed, zag ze zijn ogen naar omlaag dwalen, naar de plek waar haar heupen overliepen in haar dijen.
“Amandelolie, Meester,” zei ze, en ze liet zich naast hem op het bed zakken. Onmiddellijk verdween zijn hand weer tussen haar benen, waar hij haar glibberige kutje begon te strelen. Dat had geen amandelolie nodig, dacht ze glimlachend.
Marec leunde achterover op zijn armen en ze zag de begerigheid weerspiegeld in zijn ogen. Hij sprak die niet uit, dat niet, maar ze zag het.
“Je droomt, Herpoels! Waarom zit er nog geen olie op jouw handen? Vooruit! Mijn pik verlangt naar jouw aanrakingen,” hoorde ze hem bevelend zeggen. En dat gezegd zijnde, rolde haar Meester zich op zijn rug en bood haar zonder enige schaamte zijn stijve penis aan.
“Sorry, Meester,” mompelde ze.
De volgende dertig minuten concentreerde Vanja zich volledig op de overeind staande, glanzende pik van haar Meester.
Ze wreef al Marecs erogene plekjes in met de amandelolie; zijn gespierde buik, zijn gloeiend hete pik, zijn eikel met de o zo gevoelige eikelrand, zijn samengetrokken ballen, zijn perineum en zijn kontgaatje. Maar ze zorgde er wel voor dat ze niet te ver ging. Ze slaagde er in om zijn plezier te rekken, iets waar hij haar uitgebreid voor prees.
“Ik zal je vanavond belonen voor je goede werk,” zei hij na afloop. Ze lag naast hem op het bed, terwijl hij met de rug van zijn hand over haar kutje aaide.
De rest van de dag verliep alleszins zoals Marec die gepland had. Ze had zichzelf en haar dochter gewassen, voor elk van hen een boterham met choco gesmeerd en warme melk klaargemaakt in de microgolf. Ze hadden samen gegeten en wat gepraat over hoe een eerste schooldag er behoorde uit te zien.
Zojuist had ze Margot op de speelplaats van haar nieuwe school achtergelaten en nu, klokslag negen uur, wandelde ze het zakelijke gedeelte van het Safarov gebouw naar binnen. Daar stond Lianne Visk haar al op te wachten.
“Stipt op tijd,” zei de blonde opgewekt. “Daar houd ik van!”
Vanja mompelde een begroeting en begon aan haar eerste werkdag als administratief medewerkster bij het Safarov fonds. Haar taken waren niet zo moeilijk; wat kopietjes maken, een beetje klasseerwerk en de binnenkomende post verdelen. Lianne legde alles grondig uit en liet Vanja ruimschoots de tijd om haar instructies te noteren. Ze schreef die op de eerste drie bladzijden van het gedachteboekje dat Marec haar had gegeven.
Rond de middag kwam Piotr hen ophalen en ook deze keer werd Vanja geblinddoekt tot op haar bestemming gebracht. Dat was het restaurant van ‘La stanza nera’. Lianne Visk ontdeed Vanja van haar blinddoek en begeleidde haar naar Marecs vaste tafeltje. De twee vrouwen begroetten Marec, die er al zat en van zijn aperitiefje genoot. Zelf ging Lianne meteen aan het werk, want er waren behoorlijk wat tafels bezet.
“Je ziet er stralend uit, Herpoels,” zei hij, toen ze aarzelend voor hem bleef staan. Hij nam Vanja van top tot teen op en knikte goedkeurend. “Die lange rok staat je fantastisch en dat topje ook. Heeft Lianne met je wezen shoppen?”
Vanja knikte.
“Ja, Meester. Tussen elf en twaalf heeft ze me even mee de stad ingenomen.”
Er speelde een geamuseerde glimlach rond zijn lippen.
“Omdat je er zo lekker uitziet, zal ik de inspectie erg kort houden. Zou je zo vriendelijk willen zijn om je rok even voor me op te tillen?”
Vanja beet op haar onderlip en op haar wangen verscheen een donkere blos. Zwijgend, maar met luid bonzend hart, tilde ze haar rok voor hem op. Die was zwart van kleur, met witte fleurige motiefjes er op. Ze hield de zoom boven haar heupen en toonde Marec de donkerblauwe string die ze er onder droeg.
“Mooi zo,” hoorde ze haar Meester zeggen. Zijn ogen schitterden. “En de achterkant?”
Vanja draaide zich om, zodat hij haar billen zou kunnen zien. Ze negeerde de blikken van de mensen aan de omringende tafeltjes. Diep vanbinnen vond ze het opwindend, om zo voor hen te kijk te worden gezet, want ze was er trots op dat Marec haar Meester was.
“Dat ziet er prachtig uit, Vanja. Je mag jezelf opnieuw bedekken en gaan zitten.”
“Ja, Meester.”
De dunne stof van haar rok waaierde naar omlaag en veroorzaakte een aangenaam gevoel. Ongelofelijk dat zoiets onnozels als een kleine controle of ze wel een string had gedragen, haar zo fel kon opwinden, dacht Vanja. Ze voelde haar onderbuik tintelen en hoopte dat hij haar straks opnieuw mee zou nemen naar de keuken voor een lekkere beurt of zo.
“Je bent onverbeterlijk, Herpoels,” onderbrak hij haar gedachten. “Je hebt weer zo ’n slaapkamerblik in die mooie ogen van je. Ik moet me al sterk vergissen als jij nu niet over geile dingen aan het fantaseren bent. Of heb ik het verkeerd voor?”
“Euh… Ja, Meester. Ik bedoel nee… Ik… Nee, u vergist zich niet, Meester.”
Marec grijnsde geamuseerd.
“Je zult nochtans geduld moeten hebben,” zei hij plagerig. “Ik heb deze namiddag een belangrijke vergadering in het Congres Hotel en heb me al in duizend bochten moeten wringen om nu hier te zijn.”
Vanja kon haar verbazing niet voor hem verborgen houden, daarvoor was haar reactie te spontaan. Ze had haar wenkbrauwen gefronst en er was een ongelovige uitdrukking op haar gezicht verschenen. Had ze dat goed begrepen? Had Marec zich al die moeite getroost, gewoon om heel eventjes bij haar te kunnen zijn? Om een vluchtige blik op haar kont te kunnen werpen? Nee, toch?
“Kijk niet zo verbaasd, Herpoels,” zei Marec berispend. “Ik krijg de indruk dat jij mijn goede smaak in twijfel trekt.”
Ze schudde haar hoofd.
“Nee, Meester! Dat zou ik nooit doen.”
“Ik geloof het wel, meid. Lieg niet tegen me, jij vindt jezelf niet de moeite waard. En dat terwijl ik mijn hele dag zo plan, dat ik tussen twaalf en half een onder jouw rok kan kijken om er je blote billen te bewonderen.”
Vanja boog haar hoofd en verontschuldigde zich.
“Ja, Meester,” zei ze met een klein stemmetje. “Ik kon inderdaad niet geloven dat iemand zoals u al die moeite zou doen om een halfuurtje met mij door te brengen en naar mijn blote kont te gluren.”
“Wist ik het niet,” reageerde hij berispend. “Kom, doe je armband los, haal het bedeltje met nummer II er af en geef het aan mij.”
Vanja haalde diep adem en deed wat hij haar had opgedragen. Ze vloekte inwendig. Fuck, kon hij nu al gedachten lezen ook? Schaamte en lustgevoelens raasden tegelijkertijd door haar lichaam. Maar boven alles voelde ze zich geraakt door zijn lieve woorden. Stilaan begon tot haar door te dringen dat deze man – op zijn manier - misschien wel eens echt van haar zou kunnen houden. Dat hij haar niet alleen fysiek aantrekkelijk vond, maar haar ook nog eens graag zag voor wie ze was.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
La stanza nera 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?