| Gepost op woensdag 26 mei 2010 - 08:05 pm: | 
|
| De Zabra nomade 
De martelaren van Ephes - Hoofdstuk 3 / Over het lot van een mooi mollig Zabra slavinnetje
Alle blikken richtten zich op de folteraar van Gharanase. Icheas was een beer van een vent en droeg een zwarte wikkeldoek met een leren wapenriem rond zijn breed middel. Zijn bovenlichaam was ontbloot en hij droeg een zilveren ketting waaraan een afbeelding van de God Marduk hing. Aan zijn wapenriem hing een sierlijk bewerkte dolk, maar ook een lange houten knuppel uit donker en glad gepolijst ebbenhout.
Hij liep naar de werkbank waarop de weerbarstige slavin van het Zabra volk wijdbeens en met gestrekte armen lag uitgestald. Hij bekeek haar zo goed als naakte lichaam en wreef over zijn zwarte baard.
“Is ze al lang buiten bewustzijn?”
“Toch al een paar uur,” antwoordde Aljé. “Waarom? Denk je dat ik haar zwaar verwond heb?”
Icheas trok een bedenkelijk gezicht.
“Misschien… Dat is altijd mogelijk, maar ik geloof het niet. Jij daar, Soemeriër,” zei hij, met een blik op Jahoran. “Haal eens twee emmers water uit de put.”
Toen Jahoran naar buiten liep, passeerde hij Esdra. De donkerblonde slavin glimlachte hem toe en fluisterde:
“Ik ben blij dat Selene jou niet heeft laten doden. Soemeriër of niet.”
“Dank je,” fluisterde Jahoran terug en hij liep langs haar heen om twee emmers met het koude water uit de put te vullen. Die gaf hij aan Icheas.
Icheas goot de eerste emmer uit over het gezicht, de borst en de buik van de bewusteloze slavin. Onmiddellijk begon ze te bewegen. Haar ogen openden zich moeizaam, op hetzelfde moment dat een fikse hoestbui haar overviel.
Icheas trok zich niets aan van haar hoesten en kieperde de tweede emmer water over haar hoofd. Het koude water liep in haar neus en mond. Eerst snakte ze naar adem, geschrokken en proestend, maar daarna begon ze water uit te spugen, nog steeds hardop hoestend. Toen ze eindelijk uitgehoest was, opende ze haar blauwe ogen en begon hardop te jammeren. Dat deed ze in het vreemd klinkende en nagenoeg onverstaanbare dialect van haar eigen volk.
“Ze hebben hem gedood,” kwam er snikkend uit. “Die moordenaars! Mijn broer… Mijn broertje! Waarom hebben ze hem vermoord? Dat was toch niet nodig… Hij deed niemand kwaad! Waarom laten jullie ons niet met rust? Waarom?”
Icheas verstond geen woord van wat ze zei en wenkte Esdra om tot in de werkplaats te komen.
“Jij kent de Zabra dialecten, Esdra. Wat zegt dat gek wijf?”
Esdra slikte even.
“Ze is overstuur omdat haar broertje vermoord werd, geloof ik. Ze zegt niet door wie, maar ik vermoed dat het de soldaten van de kalief moeten geweest zijn. Het dialect dat ze spreekt, is een beetje anders dan dat van mijn streek, maar het is een Zabra dialect. Zonder twijfel.”
“Vraag haar of ze ook beschaafd kan spreken,” zei Icheas bevelend.
Esdra deed dit en sprak de vrouw in het dialect van de Zabra aan.
“Ja,” antwoordde de vrouw. “Ik begrijp die grote man, maar wie zijn deze mensen? Wat doe ik hier? Waarom wilden ze mij met die naald prikken?”
“Je kunt beter doen wat ze zeggen in plaats van zo veel vragen te stellen,” zei Esdra, die nu geen dialect meer sprak. “Icheas zal je straffen voor je gedrag van daarnet, maar als je meewerkt, zal hij je niet doden.”
Op dat moment mengde Icheas zich opnieuw in hun conversatie.
“Goed. Vanaf hier neem ik het over, Esdra,” zei hij. “Ik zal dit nomadenteefje wel temmen en ik ga er nog plezier aan beleven ook.”
Esdra stapte achteruit en maakte een beleefde buiging.
“Ja, heer Icheas.”
Hij had haar daarnet nog verteld waarom men haar straf had ingetrokken. Gharanase had aan Icheas gevraagd om een selectie te maken onder de martelaren. Voor een speciale opdracht in het paleis. Ze wilde vier slavinnen en het moesten mooie en extra gehoorzame meisjes zijn. De beste die hij kon vinden.
“Ben ik hier nog nodig, Icheas?”, vroeg Selene plotseling.
Die schudde zijn hoofd.
“Nee, hoor. Ik heb liever dat je ervoor zorgt dat Esdra tijdig bij de meesteres wordt afgeleverd. Ze moet zich om zes uur bij de ingang van de tuin melden voor inspectie.”
Hij wees naar het fijne strookje zijde tussen de benen van Esdra. Het had zich naar haar schaamlippen gevormd en was zo klein dat het de volheid van haar bruine heupen nog benadrukte.
“Je mag haar niets extra’s van kleding geven,” zei hij tegen Selene. “De andere drie slavinnen dragen gelijkaardige schaamlapjes, maar van een verschillende kleur.”
Selene knikte om aan te geven dat ze de boodschap begrepen had. Godzijdank, we kunnen ervandoor, dacht ze bij zichzelf. Ze had geen zin om hier te blijven rondhangen en te moeten zien hoe Icheas die Zabra slavin onder handen nam. Vlak voor ze de werkplaats verliet, vroeg ze Aljé om een nieuwe geslachtsbuidel voor de Soemeriër. Hem nu terug optuigen met de lustriem, zo zei ze lachend tegen haar vriendin, zou wel eens tot een vroegtijdige ejaculatie kunnen leiden…
Aljé gniffelde om de waarheid van die woorden en even later keek ze de drie na toen die haar werkplaats verlieten.
Eindelijk kon Icheas zijn volledige aandacht richten op de vrouw van het Zabra volk, die haar wanhoop, frustratie en verdriet op Aljé had uitgewerkt. De slavin had enkele zeer belangrijke regels overtreden. Niet alleen had ze zich verzet tegen haar tatoeage van martelares, maar veel erger nog, ze had geweld gebruikt tegen een van de dienaren van Gharanase.
Van waar hij stond, naast de werkbank waarop de slavin uitgestrekt lag, keek hij neer op haar mooie mollige lichaam. Hij had een voorkeur voor grote stevige meisjes, en deze had dijen waar een man tussen kon verdrinken. Ze droeg haar lendendoek nog, het half transparante linnen was doorweekt en Icheas kon zien, waar het nat geworden lapje stof zich naar de schaamlippen van de vrouw had gevormd.
“Ik ben Icheas,” zei hij tegen de slavin, terwijl hij zijn dolk uit de schede haalde en het koord rond haar middel doorsneed. Hij rukte de vochtige lendendoek weg van tussen haar benen en ontblootte het zwartbehaarde kutje van de vrouw.
“Wil jij het scheergerief alvast klaarleggen, Aljé? Voor ik begin met dit Zabra teefje te ringen en op te geilen, wil ik dat ze behoorlijk geschoren is. Overal.”
Terwijl hij die woorden uitsprak, keek hij met misprijzen naar de dichte beharing onder haar oksels, op haar vlezige buik en rond haar schaamlippen.
“Zei je dat je haar wilde opgeilen?”
“Ja,” antwoordde Icheas. “Ik had plannen voor Esdra, maar die gaan niet door. En dan, toeval of niet, vind ik dit verrukkelijke wijfje op jouw werktafel. Dus waarom niet het nuttige aan het aangename paren? Haar vernedering kan mijn plezier zijn en haar straf mijn genot.”
Dit gezegd zijnde, nam hij een driehoekig houten blok dat er uitzag als een wig en even breed was als het houten blad waarop Aljé de slavin had uitgestrekt. Hij plaatste dat wig met de lage zijde onder de grote vlezige billen van de vrouw op de tafel en duwde het houten blok steeds verder naar achteren. Dit had tot gevolg dat het bekken van zijn slachtoffer steeds hoger en hoger werd opgetild terwijl haar rug zich kromde.
De volgende stap in het proces was het spreiden van haar prachtige dijen. Dit deed Icheas met twee koorden rond haar knieën, de koorden werden dan aan de ijzeren ringen opzij vastgebonden. Nu lag de vrouw wijdbeens met haar heupen omhoog gedraaid en met open gesperde dijen op de werktafel van Aljé. Dit was precies zoals Icheas haar wilde hebben; compleet weerloos en open, en aan zijn genade overgeleverd.
De vrouw zag Icheas met het scheermes, maar toonde nog altijd geen angst. Integendeel, ze liet haar eigen streekdialect varen en begon hem in verstaanbare taal vragen te stellen.
“Wie bent u, heer,” vroeg ze. “Waarom ben ik hier? En waarom word ik als een beest behandeld? Ik heb toch niemand iets misdaan?”
Icheas aarzelde even, maar omdat hij de vrouw aantrekkelijk vond, besloot hij om kort op enkele van haar vragen te antwoorden.
“Je bevindt je in de tuin van Gharanase van Ephes, de derde dochter van Sargon de grote, de kalief van Roum. Ik ben Icheas, een van de dienaren van Gharanase en verantwoordelijk voor een deel van haar slaven. Omdat jullie zonder haar tussenkomst toch al dood zouden zijn geweest, staan jullie nergens geregistreerd. Daarom kan zij met haar martelaren doen wat ze wilt zonder dat er ooit een haan naar kraait. Jij bent ook een slavin die ter dood veroordeeld werd. Voor diefstal, geloof ik.”
De vrouw keek van het vlijmscherpe scheermes in Icheas’ hand naar zijn starende ogen en dan weer terug naar het blinkende lemmet.
“Maar wij zijn geen dieven, heer. Mijn broertje plukte vruchten op het land, dat is alles,” zei de vrouw. “Hij was niet zoals de andere kinderen. Hij was een beetje vreemd. En ik deed al helemaal niets verkeerd! Kunt u mij niet laten gaan, heer?”
Icheas geloofde de vrouw, maar haalde toch zijn schouders op in een gebaar van onverschilligheid.
“Nu ben je een van de martelaren van Ephes,” zei hij koeltjes. “Onze meesteres gebruikt jullie om haar feesten op te luisteren en om indruk te maken op haar vriendinnen en op kennissen. Soms, zoals nu, wanneer de kalief buitenlandse gasten met bijzondere voorkeuren ontvangt, doet ook Sargon beroep op de martelaren. Of soms worden er een paar naar de tempel van Marduk gezonden om er als bloedoffer te dienen.”
De gezichtsuitdrukking van de vrouw veranderde nu ze zich realiseerde op wat voor een vreselijke plek ze terecht gekomen was. Toen Icheas de zwarte haartjes onder haar oksels wegschoor, smeekte ze hem voor de tweede keer om haar te laten gaan. Ze jammerde dat ze onschuldig was en dat ze haar zaak bij de dochter van de kalief wilde bepleiten. Misschien zou die haar kunnen helpen, zo zei ze.
Icheas schudde zijn hoofd en mompelde op een mild spottende toon:
“Van mij mag je dat, maar ik geloof niet dat het veel zal uithalen. En dan nog zal ik je pas een onderhoud toestaan, nadat je bewezen hebt dat je het verdient om voor onze meesteres te mogen verschijnen.”
“Alstublieft, heer?” Drong de vrouw aan. “Straf mij niet voor mijn verdriet… Of voor iets wat ik niet gedaan heb. Geef mij nu de kans om mijn zaak aan haar voor te leggen? Alstublieft?”
Er kwam pas een einde aan haar gesmeek toen Icheas een ijzeren bit tussen haar tanden plaatste en het strak rond haar hoofd aanspande. De riemen zaten strak genoeg om haar mondhoeken te laten bloeden. Maar dan nog rukte ze - geheel tevergeefs, want de koorden gaven geen millimeter mee - als een wilde aan de koorden rond haar armen, knieën en enkels.
Ook terwijl Icheas haar venusheuvel en schaamdelen kaalschoor, bleef ze sissende, jammerende geluiden maken en aan haar boeien rukken.
Ondertussen was Aljé aan de tatoeage rond haar nek begonnen. De vrouw heette Ramina, die naam had op het vonnis geschreven gestaan, dus zou er uiteindelijk ‘Ramina Zabra Ephes mart’ komen te staan.
“Ik geloof niet dat ik ooit zo een onhandelbare teef gezien heb,” zei ze tegen Icheas. “Je zult er een kluif aan hebben, aan deze koppige nomade.”
Die knikte geamuseerd. In zijn hand hield hij een lange naald. De flinterdunne punt ervan gloeide rood op.
“Maak je geen zorgen, Aljé,” zei hij nog steeds grijnzend. “Misschien zal het enkele dagen duren voor dit mollige sletje me gehoorzaamt zoals het moet, maar tegen de tijd dat ik met haar klaar ben, is Ramina zo mak als een lammetje.”
Icheas greep de volle rechterborst van de slavin stevig beet, trok ze naar zich toe en stak de naald dwars door haar grote, opgerichte tepel.
Aljé zag haar gezicht vertrekken en ze wist dat de slavin het uitschreeuwde van de pijn, maar door het bit in haar mond klonken haar kreten gedempt. Het geluid overstemde amper het knarsen van haar tanden.
“Laat je maar gaan, Ramina. Schreeuw je onmacht uit en probeer de pijn te omhelzen. Hij kan je verlossen van je verdriet,” zei Icheas kalm.
Hij hield van de klank waarmee haar naam over zijn tong had gerold. Een mooie naam, dacht hij. Een naam die bij haar paste en die hij nog eens uitsprak. De R rolde eruit toen hij een tweede naald door haar andere tepel heen duwde en fluisterde:
“Ja, toe maar. Houd je vooral niet in, Ramina.”
De naalden werd terug getrokken en Icheas bracht een eerste gouden ringetje aan op de plek waar hij had gestoken. Hij ontsmette de wond met iets wat opnieuw veel pijn veroorzaakte en depte het bloed weg met een proper stukje stof. Dit proces herhaalde zich nog talloze keren, want de folteraar van Gharanase plaatste verschillende van die gouden ringetjes. Door haar beide tepels, door haar boven en onderlip, maar ook eentje door haar navel en een stuk of vier door haar schaamlippen.
Toen hij klaar was met het aanbrengen van de ringetjes, bekeek hij het resultaat van zijn werk. Hij voelde zich opgewonden worden terwijl hij de naakte slavin bewonderde. Ze bood een magnifieke aanblik, vastgebonden op Aljé’s grote werkbank. Haar rug gekromd, haar zware borsten naar opzij gezakt. Liggend op de houten wig die haar billen naar omhoog en haar dijen uit elkaar duwde. Ze lag helemaal voor hem open. Volkomen machteloos.
Hij zuchtte even en legde dan zijn hand op de op en neer deinende buik van de vrouw, vlak onder het kuiltje van haar navel.
“Een zucht van tevredenheid, Icheas?”, vroeg Aljé plagerig.
Hij knikte.
“Heel tevreden, meid. De huid voelt lekker zacht en glad aan waar ik ze geschoren heb.”
Aljé grinnikte.
“Ook tussen haar benen?”
“Dat mag ik hopen,” zei Icheas, en zijn hand gleed omlaag, tussen haar omhoog gedraaide, wijd opengesperde dijen. Zijn verkennende vingers wreven over haar kaalgeschoren schaamlippen en beroerden haar clitoris. Ook die plekjes voelden fluweelzacht aan, behalve daar waar hij ringetjes had aangebracht.
“Hhhggg,” kreunde Ramina stilletjes, maar ze verzette zich niet langer door aan haar boeien te rukken. Het had toch geen zin, dacht ze. Maar enkele tellen later voelde ze hoe de man haar gevoelige klit met een of andere glibberige substantie inwreef. Een koude vloeistof… Olie misschien? Of een balsem?
Ze kreunde opnieuw en onderdrukte een huivering, want dan werd de vloeistof warm en dan weer koud, of nee, niet de vloeistof. Haar clitoris! Het ene moment gloeide die heet op om enkele seconden later weer ijskoud aan te voelen. Dan trokken haar pijnlijke schaamlipjes zich samen en op die ogenblikken voelde ze precies waar er ringetjes zaten en waar niet.
De man die haar clitoris zo plaagde, was dichterbij komen staan. Hij had haar daarnet ‘een verrukkelijk wijfje’ genoemd. En dat terwijl niemand van de stam dat had gevonden. Niet een van al de mannen had haar tot vrouw willen nemen. Ze hadden haar nooit enig respect betuigd of haar mooi genoemd, laat staan ‘verrukkelijk’. Nee, ze hadden haar lichaam gebruikt om er hun lusten bot op te vieren, dat wel, maar niet een onder hen had haar in zijn tent opgenomen. Nee, ze had alleen haar broertje gehad en die hadden ze nu dood gestoken. Haar arme broertje… Dat had pas pijn gedaan, dacht ze. Meer pijn dan ze had kunnen verdragen.
Opeens boog de man zich over haar heen. Hij streelde haar borsten. Ze kon zijn gezicht zien en vroeg zich af hoe lang ze hier nog zou moeten liggen. Het bit in haar mond begon pijn te doen en ze wilde hem vragen om het los te maken, maar ze kon alleen maar hijgerige geluidjes maken of kreunen. Hij hield iets in zijn hand. Een linnen doek waar een vreemde geur aan hing. Vreemd, maar ook lekker.
“Ruik hier maar eens aan,” hoorde ze de man zeggen, en hij hield het linnen doek voor haar mond en neus. Niet meer dan enkele seconden. En voor het eerst sinds haar gevangenneming, voelde Ramina hoe haar lichaam zich ontspande. Een zalig gevoel overspoelde haar hele wezen en ze kon niet anders dan glimlachen. Glimlachen? Wat viel er nu te glimlachen, dacht ze. Niets toch? Hoewel… De pijn was naar de achtergrond verdwenen, het kloppende gevoel op de plekken waar de man zijn ringetjes had geplaatst.
Al haar gewaarwordingen leken zich nu samen te ballen ter hoogte van haar overgevoelige clitoris. Ze voelde hoe de man er over wreef. Hoe hij er mee speelde alsof hij nooit iets anders gedaan had. O, wat was dat een opwindend gevoel. Of nee, zo mocht ze niet denken! Deze man behoorde tot de dienaren van de kalief. En de soldaten van diezelfde kalief hadden haar kleine broer vermoord.
Maar de man bezorgde haar zo veel genot met zijn strelende handen. Zijn vingers gleden in haar natte hunkerende opening naar binnen en er weer uit. Er in en er weer uit. Tot ze luid hijgend en stuiptrekkend klaarkwam.
“Zie toch eens hoe rijkelijk de sappen van dat Zabra sletje uit haar kale kut stromen,” zei Icheas tegen Aljé, met een blik op Ramina ’s wijd open staande en vochtuitscheidende kut. “Ik geloof dat ze eindelijk wat gekalmeerd is.”
“Ga je haar met je meenemen? Naar je woning?”
Icheas knikte.
“Dat doe ik vaak met nieuwe slaven of met gestrafte exemplaren die problemen hebben met discipline, dus ja, ik zal haar een speciale behandeling geven,” legde hij uit.
Vervolgens boog hij zich over Ramina heen en hij begon de koorden aan haar voeten los te maken. Hij trok ook de houten wig vanonder haar billen uit en zei:
“Van dit Zabra sletje wil ik de opleiding hoogstpersoonlijk in goede banen leiden, Aljé. Ramina blijft bij mij tot ze volledig onderworpen is. Daarna zie ik wel verder.”
De slavin begon zich op te richten, maar gedroeg zich verward. Ze realiseerde zich dat ze onder bevel van de grote bebaarde man stond en het verbaasde haar dat ze zich daar absoluut niet tegen wilde verzetten. Ze voelde geen enkele aandrang om hem van zich af te slaan toen hij haar borsten aanraakte en de pijnlijke ringetjes in haar fel opgezwollen tepels tegen elkaar liet aantikken. Pijn en genot vermengden zich met het lichte, roesachtige gevoel in haar luid bonkende hoofd.
Icheas wachtte tot Ramina van de houten werkbank was afgekrabbeld en liep dan samen met de spiernaakte vrouw naar zijn eigen woonvertrek. Dat lag naast de woning van Selene. Ze passeerden de gemeenschappelijke keuken en namen dan een trap die naar beneden leidde.
“Deze kelder met jullie britsen ligt onder de keuken,” zei hij tegen Ramina. “Naast de keuken ligt onze eetkamer, waar vrouwe Selene en ik onze maaltijden gebruiken en onze kamers liggen op de bovenste verdieping.”
Hij duwde de kelderdeur wagenwijd open en onthulde een nagenoeg lege kelder. De muren waren grijs en kaal. Er waren twee kleine, getraliede ramen die op de tuin uitgaven voor daglicht en links en rechts in de hoeken stonden twee britsen.
Verder stond er nog een houten stoel die als marteltuig gebruikt werd, pal in het midden van de kelder, en een wastafel met een wasbak in steen, die er netjes uitzag. Overal hingen kettingen en ringen waaraan touwen of ketenen konden worden vastgemaakt; aan de bedden, aan de muren, aan de plafonds en aan de houten stoel.
“Draai je gezicht naar die stoel en buig voorover, slavin,” beval Icheas kort. “Handpalmen op de leuningen en benen wijd.”
Met langzame bewegingen deed Ramina wat haar gevraagd werd. Ze kreeg kippenvel en onderdrukte een huivering.
“Ga iets achteruit staan. Die dikke billen van je moeten nog meer omhoog! Die benen moeten verder uit elkaar. Ik wil je kale kut zien als ik er tussendoor kijk!”
Ook nu volgde Ramina zijn bevelen op. Haar gladde bruine dijen weken uiteen. Het ging zelfs iets minder langzaam ditmaal.
Achter haar rug kleedde Icheas zich uit. Zijn harde penis wees naar voren en klopte bijna pijnlijk van de opwinding die hij voelde bij het zien van die forse, wijd uit elkaar staande billen. Wat een prachtkont had die Zabra slet, dacht hij.
Hij gaf haar een harde klap op haar rechterbil. De muren weerkaatsten de klap van zijn kastijdende hand op haar malse vlees. Icheas keek geamuseerd hoe de slavin daarvan schrok. Meteen daarna gaf hij haar een tweede op haar andere bil en hoorde hoe ze ook nu zachtjes kreunde van het verschieten.
Vervolgens gleed zijn hand tussen haar benen, waar zijn vingers de gladde ringetjes door haar gladgeschoren schaamlippen aanraakten. Hij beroerde ze zachtjes en richtte dan zijn aandacht op haar zwellende clitoris. Daar speelde Icheas mee tot hij haar voelde nat worden. Het geil liep letterlijk uit haar rozige, wijd opengesperde kutje. De schaamlipjes waren dik opgezwollen en begonnen te glinsteren van haar sappen.
Ook nu kreunde de vrouw zachtjes, maar dit keer van genot. De vloeistof waar hij haar in Aljé’s werkplaats aan had laten ruiken, had haar denken aangetast, maar versterkte haar zintuiglijke waarnemingen.
Icheas vingerde haar enkele keren tot op het punt waar ze bijna een hoogtepunt bereikte, maar hield telkens op voor ze kwam. Dat deed hij dan om haar opnieuw een paar rake klappen op haar billen te verkopen. Harde klappen ook, die luid door de hele kelder galmden. Na een half uur maakte hij het ijzeren bit los en zei:
“Je bent geil. Bloedgeil, is het niet?”
“Ja… ja, heer,” antwoordde ze stotterend. Het leek wel of al haar gedachten naar de achtergrond waren verdwenen en dat er niets anders bestond dan haar naar bevrediging hunkerende kutje en haar pijnlijk gloeiende billen.
“Je mag gillen.”
“G… g…gillen, heer?”
Icheas zei niets, maar gaf haar nog een viertal klappen op haar billen. Hij sloeg ongemeen hard en zijn handafdruk bleef zichtbaar op de grote wiebelende billen van Ramina.
“Ai! Au! Ah! Ah!”
“Ben je nog altijd geil, Zabra sletje?”
“Ja, heer!”
Icheas zag hoe de spieren in haar rug en billen zich spanden, terwijl ze steeds gejaagder adem haalde. Hij greep haar mooie billen beet, kneedde het zachte vlees en trok ze wijd uit elkaar. Zijn harde, naar omhoog palende erectie gleed ertussen tot bij haar warme, vochtige kut en werd onmiddellijk nat en glibberig.
“Oooooh,” kreunde ze hijgend.
Icheas voelde hoe zijn harde pik haar schaamlippen helemaal open duwde en hoe hij diep in haar opening naar binnen schoof. De warme vochtige wanden van haar kut drukten zijn penis samen en bezorgden hem een euforisch gevoel.
Hij legde zijn grote handen op haar brede heupen en stootte harder. Nog harder. Ondertussen streelde hij haar tussen haar benen. Zijn vaardige vingers draaiden cirkeltjes over haar ongelooflijk gevoelige clitoris en de haast snikkende geluiden die Ramina maakte, werden luider en intenser. Ze hijgde en kreunde tegelijkertijd en haar stem kreeg een vermoeide, lome en hese klank.
“Oh! Ah! O ja! J… ja! Ooooow,” riep Ramina uit toen ze klaarkwam. En klaarkomen deed ze. Het gevoel van dat eerste orgasme herhaalde zich ongeveer een minuut later. Een golf van gelukzaligheid overspoelde haar hele lichaam. Zo had ze zich nog nooit gevoeld, dacht ze. Bij geen enkele man. Waarom gebeurde dit nu? En bij een man die haar als een beest behandelde? Een man die over haar leven of dood kon beslissen!
Die zelfde man die haar zoveel genot had geschonken, had haar ook geslagen. Hard geslagen! Hoe viel dat te rijmen met het gevoel van genot dat ze ervoer? En met die gedachte nog vers in haar hoofd, voelde ze hoe hij haar bij haar haren beetgreep en haar hoofd naar achteren trok. Hij fluisterde iets dicht bij haar oor.
“Nu schop jij je meerderen niet, hé, ongehoorzaam sletje?”
Moest ze antwoorden? Ze dacht van wel.
“Nee, heer. U zou ik nooit schoppen, heer! Ik bedoel… Euh… ik zal nooit nog iemand schoppen, heer!”
“Dat is je geraden ook,” hoorde ze hem zeggen. Zijn stem klonk streng en dreigend toen hij haar het bevel gaf om zich om te draaien. Hij had zijn hoogtepunt nog niet bereikt, zo zei hij. En zij zou er voor moeten gaan zorgen dat dit wel gebeurde…
“En? Waar wacht je op? Stap achteruit van die stoel en laat me jou eens van de voorkant bekijken!”
Ramina gehoorzaamde, rechtte haar rug en draaide zich naar hem om. Zonder hem aan te kijken, nam ze een onderdanige pose aan, met haar armen losjes naast haar naakte lichaam, ondernam ze geen enkele poging om haar blote borsten of haar kale natglimmende geslacht voor hem te verbergen.
Ze voelde zijn vingers opnieuw tussen haar benen tastten. Spelend met de ringetjes door haar schaamlippen, tikjes gevend op het dikke knopje van haar clitoris. Er af en toe in knijpend, er aan trekkend.
“Hhhhh,” zuchtte ze hardop. Het warme vocht stroomde nu letterlijk uit haar kutje. Hij merkte dat ook, wist Ramina, want hij maakte er plagerige opmerkingen over.
“Zo een geil teefje als jij heb ik nog nooit gezien. Bij Marduk! Je kut is nog altijd zo nat als een spons. Ik had niet gedacht dat je ertoe in staat zou zijn op een dag als vandaag… Misschien heb ik je te veel van het middel gegeven?”
Ramina zei niets. Het middel – wat het ook moge wezen - begon minder in te werken op haar geest, maar ze was nog altijd opgewonden en bereid om alles te doen wat hij haar zou opdragen. Ze hoorde hem zeggen dat ze op haar knieën moest gaan zitten, met haar billen op haar hielen.
“Ja, heer,” mompelde ze gehoorzaam. Knielend nam ze plaats tussen de man zijn benen. Zijn grote, stijve penis wees naar voren en raakte bijna haar neus, maar ze durfde er nog niet naar te kijken. Tot hij haar toestemming gaf.
“Kijk naar mijn erectie, Zabra slavin! Neem me in je mond,” beval hij. “En doe het langzaam, hoor je me?”
Ramina knikte, ze keek naar de enorme opgezwollen penis van heer Icheas en trok grote ogen. De voorhuid was naar achteren geschoven en zijn eikel was bloot. O, wat was die dik en strakgespannen, dacht ze bij zichzelf. Maar dan klemde ze haar vingers er rond, drukte hem voorzichtig tegen haar donkerroze lippen en likte zachtjes met haar tong rond de rand van zijn eikel. Ze vermeed elk contact met haar scherpe kleine tanden, Ramina wilde de man die haar meester was geen pijn doen. Na enkele tellen opende ze haar lippen en ze liet de penis van heer Icheas naar binnen glijden. Niet helemaal ineens, maar tot net voorbij de eikelrand. De bolronde top van zijn penis voelde warm en groot aan, ze voelde de zachte eikel bewegen en klemde hem tussen haar tong en verhemelte.
Ze begon er heel beheerst op te zuigen. Een siddering van genot voer door hem heen en Ramina voelde hem al druppelen. Ook bij haar eigen geslacht, tussen haar kloppende schaamlippen, welde nog meer warm, glibberig vocht op toen heer Icheas zijn harde penis dieper in haar keel duwde. Het was vreemd… Die opwinding, waar kwam dat onbegrijpelijke geile gevoel toch vandaan? Ze werd lichtjes duizelig in haar hoofd van de druk die zijn eikel veroorzaakte, zo duwend tegen haar huig.
“Genoeg,” hoorde ze hem plotseling zeggen. Hij trok zich uit haar mond terug en ze zag zijn stijve pik omhoog zwaaien. De top raakte haar neus en een seconde later sproeide hij zijn warme zaad over haar uit. Het glibberige goedje belandde in haar haren, op haar voorhoofd en in haar gezicht. Een tweede ontlading volgde, maar die was een pak minder krachtig. Het bevel dat hij haar gaf, waren de laatste drie woorden die haar nieuwe meester die dag tegen haar zou zeggen.
“Lik hem schoon.”
|
|
    
Lot
Bevlogen lid
Inlognaam: lot
Bericht Nummer: 43
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 09 juni 2010 - 06:54 pm: |
|
Lezen met je ogen dicht |
Dag Malach,
Ik hou hiervan. Het is alsof je een verhaal leest met je ogen dicht; omgeving, sfeer en personages zijn zo fantasierijk en verschijnen -bij mij in elk geval- op mijn netvlies.
Je leest..., en vergeet dat je leest. En dat is nou precies de bedoeling!
Dank!
x,
lot
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
| |
F.A.W. Malach
Actief lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 25
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 09 juni 2010 - 10:18 pm: |
|
Opkikkertje |
Hallo Lot,
ik ben het die jou moet bedanken! Je lieve berichtje deed me veel plezier en komt op een moment dat ik er eigenlijk best wel een opkikkertje kon gebruiken. (grijns)
Ergens diep vanbinnen wist ik, dat er anderen moesten zijn, die ook van dit soort verhalen houden. En net daarom vond ik het mooi dat je dat zei over 'vergeten dat je leest'. Fantasie is zoiets geweldig, hé?
Heel erg bedankt dus
Groetjes,
Malach
|
Geheim
Nieuw lid
Inlognaam: gengiscan
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 03-2011
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 maart 2011 - 10:01 pm: |
|
Mijn ultieme wens in vervulling! |
Hoi Malach,
Jij duivelse rakker! Jij weet verdomme wat ik graag lees!Ik heb echt genoten van jouw verhaal. Ik ben een geschiedenisfreak die graag een historische roman (met het nodige opzoekwerk) wil schrijven en deze sm-verhalen als een leuke afwisseling beschouw waarbij ik grinnikend op WORD een tekst zit te typen.
Maar jij slaagt erin beide te combineren. Je verhaal is duidelijk historisch geïnspireerd en je laat de verschillende klassen tot uiting komen als meesters en slaven. Mijn fantasie was geprikkeld en ik zag de beelden voorbij mijn ogen glijden.
Eén woord: prachtig!
PS: alles blijft herkenbaar. Het Malach-sausje waarmee jij je verhalen overgiet, blijft duidelijk aanwezig!
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 22 maart 2011 - 09:31 pm: |
|
Bloedbroeders |
Beste Geheim,
Een reactie als deze is als een deur die opengaat. De titel die je er boven plaatst, is zowaar nog fascinerender. Ik weet uit ervaring hoe opwindend het is om zomaar opeens op een verhaal te ontdekken dat wel over jouw eigen fantasieën lijkt te gaan. Ik maakte het onlangs mee toen ik op het eropodium ‘Noumira’, een verhaal van ene Remy Solado las. Of het niet echt foutloos geschreven, maar bij vlagen erg geile verhaal ‘Lisa’ van Justus hier op de site.
Maar jij hebt het hier over je ultieme wens! En als het jouw ultieme wens is om verhalen zoals ‘De martelaren van Ephes’ te lezen én te schrijven, dan zijn we bloedbroeders (grijns).
Bovendien ben ook ik een geschiedenisfreak. Daarom viel je verhaal over Belcère en loktrante me ook zo op. Het was herkenbaar, opwindend en anders. Herkenbaar omdat ik - voor de roman waar ik momenteel aan werk – me sinds enkele maanden verdiep in de cultus van Heilige vrouwen en tempelprostituees rond de godin Astarte, meer bepaald in de Romeinse provincie Syria (eerste eeuw voor Christus). En in de levens van de proconsuls Crassus en Longinus en hun aartsvijand, koning Orodes II van Parthië.
Ik wilde je overigens nog complimenteren met de manier waarop je jouw vrouwelijke hoofdpersonage uit ‘De straf van de Meester’ neerzette. Niet gemakkelijk, als je er zelf geen bent, toch? Een ‘vrouw’ bedoel ik dan, niet een ‘Meester’ 
Oké, dit is een lang verhaal, maar het deed me echt plezier, die reactie van jou op ‘De Zabra nomade’!
Groetjes en tot schrijfs,
Malach
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De Zabra nomade 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?