sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van quirina » De Veiling
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
quirina

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 11

Gepost op zondag 06 juni 2010 - 12:26 am:

De Veiling Mf2

setting: met (de dreiging van) toeschouwers/in gezelschap/het restaurant

Wie is de perfecte sub en wat is dat dan?

Als ze had geweten waar hij haar mee naartoe zou nemen, had ze zich wellicht verzet, was ze niet mee gegaan. Ja wel, natuurlijk zou ze zijn meegegaan, maar waarschijnlijk heel wat minder vrolijk en enthousiast dan nu het geval was geweest. Quirina had de neiging dingen liever helemaal niet te doen, als ook maar enigszins de kans bestond dat ze zou falen, afgaan, of dat ze Dave voor schut zou zetten. Ze vreesde nu dat vandaag alle drie die dingen zouden gaan gebeuren.
God, wat was ze stom dat ze de afgelopen weken al die signalen over het hoofd had gezien! Dat ze niet in de gaten had gehad dat hij haar ergens op aan het voorbereiden was! Dingen die hij haar had laten doen, die hij haar anders alleen bij speciale gelegenheden vroeg. Vragen die hij haar had gesteld. Nu ze haar gedachten terug liet gaan, was het haar zo duidelijk als wat. En nu stond ze hier, op een felverlicht podium, naakt, haar armen achter haar rug, met haar handen haar ellebogen vasthoudend (‘omdat ze die houding langer zouden kunnen volhouden dan handen in de nek’), naast nog drie andere meisjes, die in dezelfde houding stonden. Twee van hen hadden net als zij een koptelefoon op hun hoofd, het meisje naast haar was naar voren gehaald en was bevrijd van de muziek, die Quirina eigenlijk al niet eens meer hoorde.
Ze gluurde van onder haar wimpers het zaaltje in. Daar zat Dave. Volledig op zijn gemak en ontspannen, ietwat onderuit gezakt. Hij wel. Alsof hij naar een theatervoorstelling ging. Eigenlijk was dat ook wel een beetje het geval, het wás ook een soort van theatervoorstelling. Alleen was het een voorstelling waarin zij ongewild één van de hoofdrolspeelsters zou zijn. In een stuk dat ze nog nooit eerder had opgevoerd. Een stuk waarvan ze het script niet kende. Een script dat haar angst inboezemde. ‘Gewoon jezelf zijn,’ had Dave gezegd, ‘gewoon doen en zeggen wat je anders zou zeggen en doen. Ik heb vertrouwen in je.’ Dat was nou juist het hele probleem. Hij hield van haar, was trots op haar en wilde daardoor nog wel eens te hoog van haar opgeven. Quirina was bang dat ze niet waar kon maken wat hij mogelijk zou hebben beweerd, al had ze geen idee óf hij iets had beweerd en zo ja, wat dan. Maar bang was ze, bang om af te gaan, bang om te falen, bang om niet in staat te zijn te doen wat er van haar gevraagd werd. Bang om haar Meester voor schut te zetten. Ze voelde een zware steen in haar maag liggen en wist dat het spanning was. Angst en spanning voor wat er zou komen.
Behalve Dave zaten er nog een stuk of twintig mannen in het zaaltje, onder wie waarschijnlijk de Meesters van de andere vrouwen op het podium.
Een plotselinge klik en geruis in haar oren, gevolgd door een stem die haar naam noemde. “Quirina!”

Ze schrok op uit haar gedachten. De vrouw die eerder voor op het podium had gestaan, was terug naar achteren gegaan en keek naar haar, evenals alle aanwezigen in de zaal. Een man gekleed in spijkerbroek en een strak T-shirt kwam naar toe. De koptelefoon werd van haar hoofd getrokken en ze kreeg een zacht zetje naar voren, in de richting van een microfoon. Quirina ging gehoorzaam achter de microfoon staan.
“Spreid je benen. Ga op de rode voetstappen staan.”
Quirina keek naar de vloer, waar op ruime afstand van elkaar twee voetstappen geschilderd stonden. Het was een behoorlijke spreidstand, zelfs voor haar, met haar lange benen. Ze nam de gevraagde positie in. Een gevoel van onbeschermdheid, extreme naaktheid en kwetsbaarheid overviel haar. Ze voelde haar wangen kleuren van schaamte, terwijl ze al die ogen op zich gericht zag.
“Quirina,” herhaalde de man in een losse microfoon die hij in zijn hand hield, “Fabiënne heeft ons zojuist verteld, althans, dat heeft ze geprobeerd, waarom haar Meester voor haar een goede Meester is. We willen van jou graag hetzelfde horen. Waarom is Dave voor jou een goede Meester?”
Quirina’s gedachten flitsten terug naar een moment eerder die week. Ze had bij Dave aan zijn voeten gezeten en hij had haar gevraagd of ze een andere Meester zou willen. Ze had hem verbaasd aangekeken en verzekerd dat dat absoluut niet het geval was. Hij had haar daarna om redenen gevraagd. Gezegd daar eens over na te denken. Vooropgezet, bedacht ze nu, hij had vast geweten dat ze zoiets hier zou moeten gaan verkondigen en had ervoor willen zorgen dat ze niet met een mond vol tanden zou staan. Bij dergelijke vragen klapte ze inderdaad vaak dicht, hoewel ze het antwoord voor zichzelf heel goed wist.

Voor een moment was ze haar naaktheid vergeten. Ze dacht even na, zag zichzelf weer zitten aan Dave’s voeten en voelde een warme gloed door zich heen gaan.
“Mijn Meester…” begon ze krakerig en stopte toen. Ze was schor door het lange zwijgen. Ze schraapte haar keel, kuchte en begon opnieuw, dit keer met heldere stem.
“Mijn Meester is voor mij een goede Meester, omdat hij mij door en door kent. Hij kent mijn sterke en mijn zwakke punten en maakt van allebei optimaal gebruik. Mijn Meester zorgt ervoor dat ik bereid ben voor hem mijn grenzen te overschrijden, omdat ik hem trots wil zien. Mijn Meester zorgt ervoor dat ieder spel een goed gevoel geeft, al komt dat voor mij vaak pas achteraf. Mijn Meester is voor mij een goede Meester, omdat ik hem onvoorwaardelijk en blind vertrouw, welke weg hij me ook op stuurt…” Haar stem stierf weg. De warmte en liefde die ze in haar betoog zonder woorden had uitgesproken hing voelbaar in de lucht. Het was doodstil in het zaaltje, tot iemand achterin begon te klappen en daar meteen geschrokken weer mee ophield, want het was niet gepast.
De man met de microfoon, die aan de zijkant van het podium stond en net zo stil had staan luisteren als de mannen in de zaal, stapte naar voren en schraapte zijn keel, zijn shirt recht trekkend om zich weer een juiste houding te geven.
“Ahum. Juist. Dank je wel. Je mag een paar stappen naar achteren doen.” Hij zette een knopje om. “Letizia!”
Eén van de meisjes achter op het podium keek geschrokken en verdwaasd op. De presentator liep op haar toe, nam de koptelefoon van haar hoofd en gaf haar dezelfde opdracht die hij Quirina even daarvoor had gegeven. De vrouw voelde zich overduidelijk ongemakkelijk en stond wat wankel, door de spreidstand in combinatie met haar geringe lengte uit haar evenwicht gebracht. Ze was klein en stevig, met grote hangende borsten, die haar nog voller deden lijken dan ze al was.
“Mijn Meester… eh… eh… Mag ik er even over nadenken?” stamelde ze hulpeloos.
“Nee. Ik wil nu van je horen waarom Richard voor jou een goede Meester is.”
Letizia lachte even zenuwachtig en schuifelde wat heen weer.
“Nou, mijn Meester is voor mij een goede Meester omdat hij heel goed weet wat ik fijn vind en omdat hij mijn grenzen respecteert. Hij stopt altijd meteen als ik aangeef het niet meer prettig te vinden en doet geen dingen die ik echt niet wil. We hebben het fijn samen en hebben, doordat we elkaar geven wat we elk nodig hebben, een gelijkwaardige relatie.”

Quirina snoof onhoorbaar. Die Richard moest wel een watje zijn, als hij zich zo door zijn sub liet gebruiken. En gelijkwaardig? In een D/s-relatie? Van enige gelijkwaardigheid was geen sprake, volgens haar. Alle moeite en creativiteit kwam van de Dominant, hij was degene die al het werk deed, zich echt inspande. Van de sub werd niet eens verwacht dat ze nadacht, hoewel Quirina betwijfelde of deze Letizia daar überhaupt toe in staat was. De sub hoefde slechts te ondergaan, te voelen en te doorstaan. Gehoorzamen en volhouden, meer niet. Gelijkwaardig, tsk! Stiekem blikte ze de zaal in, om te zien of ze de Meester van Letizia kon ontdekken. Op de tweede rij zat een kalend mannetje met een brede grijns zijn duimen omhoog te houden. Kon niet missen, dat moest hem zijn. Quirina probeerde een schampere glimlach te onderdrukken en sprak zichzelf meteen vermanend toe. Iedereen had zijn eigen manier om een D/s in te vullen, er was geen goede of verkeerde manier. Toch vond ze dat het verhaal van Letizia niet veel te maken had met D/s. In haar ogen liet die zogenaamde sub haar zogenaamde Meester simpelweg doen wat zij lekker vond en gaf hem het idee dat hij het heft in handen had, meer niet. Nou ja, als zij er gelukkig mee waren…
De beurt was aan het laatste meisje, een lange slanke vrouw, met kleine borsten en billen. Een mooi figuur, vond Quirina, hoewel de verhouding van haar benen met het lange bovenlijf niet helemaal leek te kloppen.
Lianne had een zachte stem, maar was ondanks dat goed verstaanbaar.
“Ik vind het fijn om mijn Meester genot te schenken door voor hem pijn of vernedering te ondergaan. Het geeft me een warm gevoel als ik zie dat hij trots op me is en tevreden als hij me weer wat verder heeft gekregen. Ik vind het fijn om mijn liefde voor hem te tonen op deze manier. Ik draag zijn striemen met trots.”
Quirina knikte in zichzelf. Het klonk goed en zo voelde zij het ook. Zoiets had ze zelf graag willen zeggen. Simpel en duidelijk. Waarom had zij altijd zo veel woorden nodig?
“Goed. We zullen zien wat jullie verklaringen waard zijn. Fabiënne, zie je dat het niet zo’n moeilijke vraag was? Deze dames wisten heel wat meer te zeggen dan jij. Ik hoop maar dat je Sandro met je optreden bij de volgende opdrachten wat gelukkiger kunt maken dan je zojuist hebt gedaan.” Fabiënne beet op haar lip en keek beschaamd. Quirina vroeg zich af wat zij dan gezegd had. Of niet gezegd had, leek het meer. Fabiënne was de eerste geweest, waardoor geen van de drie andere vrouwen het had kunnen horen.
“Subs, paren van twee graag.”
Quirina keek naar Lianne, die haar door haar verklaring wel aardig leek. Het was in ieder geval meer haar type dan die Letizia en qua lengte pasten ze ook beter bij elkaar. Lianne ving haar blik en knikte. Tegelijk deden ze een stap naar elkaar toe, waardoor Fabiënne en Letizia tot elkaar veroordeeld werden. Ze leken er niet mee te zitten.
“We weten dat jullie alle vier hetero zijn, niet eens een klein beetje bi. Voor ons is vrouwenliefde echter opwindend en heerlijk om naar te kijken. We willen van jullie passionele zoenen zien, gemeend en met overgave. Per stel, hier vooraan waar de camera staat, zodat het op het grote scherm ook goed te volgen is voor degenen die niet helemaal voorin de zaal zitten.
Quirina kreunde in stilte. Maar goed, als dit het ergste was… Als ze haar ogen dicht deed, kon ze zich nog wel voorstellen dat het een lekker ding was dat ze kuste, hoewel die over het algemeen toch echt anders roken en aanvoelden. Ze gaf Lianne een bemoedigend kneepje in haar hand en voelde een zelfde kneepje terug. Het was een kneepje dat betekende dat ze elkaar er wel doorheen zouden slepen. Dit onderdeel zou wel goed komen.

Op het moment dat Lianne haar in haar armen nam, ging Quirina in gedachten terug naar een moment in haar jeugd. Ze was veertien en aardig onder de indruk van een vakantievriendje. Een Zuidelijk type, dat kon zoenen op een duizelingwekkende manier. Ze verbeeldde zich dat hij het was die haar lippen beroerde, eerst voorzichtig en onwennig, daarna gretiger. Met het beeld van de knappe jongen in haar hoofd en de herinnering aan zijn zoete lippen, lukte het haar wat passie tevoorschijn te toveren. Hartstochtelijk kuste ze Lianne terug, tot ze na een poosje met een schok in de werkelijkheid werd teruggeworpen bij het voelen van haar zachte kleine borsten tegen de hare. Verward opende ze haar ogen en zag hoe Lianne haar grinnikend een bijna onzichtbare knipoog gaf.
“Niet slecht,” was het commentaar van de presentator, “we gaan door met de volgende opdracht.”
Dave, Richard, Sandro en een man van wie Quirina de naam niet wist, maar die dus de Meester van Lianne moest zijn, waren opgestaan en kwamen het podium op. Quirina zocht de ogen van Dave, in de hoop op een bemoedigende blik, maar hij keek haar niet aan.
“Vernedering maakt voor ons zeker deel uit van een goede D/s-relatie. Daarbij ook het gelukkig zijn met wat je van je Meester ontvangt, ongeacht wat dat is. En uiteraard gehoorzamen zonder tegen te spreken. Het geven van de opdrachten is tijdens de keuring vandaag overgedragen aan mij. Fabiënne, neem de onderdanige houding aan en ontvang wat je Meester je geeft.”
Fabiënne keek niet begrijpend naar de presentator. “Kniel!” siste Sandro haar zachtjes tussen zijn tanden door toe.
“Sandro, je hebt Fabiënne hiermee zojuist een strafpunt bezorgd,” sprak de presentator, die over zeer goede oren bleek te beschikken. “Je kent de afspraken hierover. Aanwijzingen of vermaningen zijn toegestaan, maar leveren de sub een strafpunt op, die aan het eind van de keuring zal worden omgezet in een zweepslag. Dat kan overigens ook een klap met een plak of cane zijn, dat is nader te bepalen.”
Sandro sloeg zijn ogen even neer en keek naar Fabiënne, die inmiddels in onderdanige houding aan zijn voeten zat. Haar korte verwijtende blik was hem ontgaan, maar was op het grote scherm duidelijk zichtbaar geweest. Hij maakte zijn broek los en haalde zijn slappe geslachtsdeel eruit. De
presentator deed een pas naar achteren en stootte Fabiënne aan.
“Mond open, meisje en ontvang.”
Aan de andere kant van het podium ademde iemand scherp in.
“Echt niet, dát doe ik dus mooi niet! Bekijk het even!”
De aandacht verplaatste zich naar waar de uitroep vandaan gekomen was. Letizia stond met haar handen in haar zij en grote ogen van verontwaardiging naar Fabiënne te kijken, die haar mond van verbazing weer had dichtgeklapt. Nieuwsgierig keek Quirina naar Richard, de Meester van Letizia, om te zien hoe hij hierop zou reageren. Hij zou toch zeker moeten ingrijpen en zijn sub tot de orde moeten roepen. Of zou hij dat niet mogen, zou dat ook aan de presentator voorbehouden zijn? Dat kon ze zich niet voorstellen. Richard stond schutterig heen en weer te schuifelen en wist duidelijk niet goed raad met het gedrag van zijn sub.

De presentator liep naar hem toe, toen Richard zelf geen actie bleek te ondernemen.
“Je mag haar niet straffen, maar wel even met haar praten. Ze krijgt een strafpunt voor haar uitroep en een strafpunt voor de noodzaak haar hierop aan te spreken.”
Richard liep naar Letizia, die nog steeds in dezelfde provocerende houding stond en pakte voorzichtig haar handen. Hij sprak zachtjes tegen haar, maar Quirina stond dichtbij genoeg om te kunnen verstaan wat hij zei.
“Toe schatje, ik weet dat je dit nog nooit gedaan hebt en dat je het niet zo leuk vindt, maar doe het alsjeblieft voor mij. Het is onderdeel van de keuring, ik kon er niet onderuit. Ik zal je er later ruim voor belonen,” fleemde hij.
Er lag een harde, onverzettelijke blik op Letizia’s gezicht, die verried dat ze niet van plan was hem zijn zin te geven.
“Ik peins er niet over. Zoek maar een andere sub om in haar bek te pissen, aan mijn lijf geen polonaise!” beet ze hem grof toe.
Geschokt deinsde Richard achteruit.
“Nee, schatje, toe nou, alsjeblieft, zeg niet van die rare dingen. We hebben het toch goed samen? Het is het enige wat ik van je vraag vandaag…”
De presentator kuchte.
“Is het voldoende zo? De verhoudingen weer duidelijk? Kunnen we verder?”
Quirina voelde een onstuitbare lachbui opkomen en had grote moeite haar gezicht in de plooi te houden. Om te voorkomen dat ze echt in de lach zou schieten, schopte ze zichzelf tegen haar enkel en beet stevig op haar lip.
“Eh, mag Letizia dit onderdeel misschien overslaan? Ik slik medicijnen die misschien schadelijk voor haar kunnen zijn. Misschien eh, had ik dit eerder moeten melden…”
Quirina moest toegeven dat hij het leuk probeerde, al was het een evidente leugen. De presentator schokschouderde.
“Het is niet gebruikelijk en zeer zeker niet de bedoeling dat subs dispensatie krijgen voor bepaalde onderdelen. Dit keer zal ik het bij uitzondering toestaan, maar het levert tien strafpunten op.”
“Diskwalificeren!” klonk er vanuit het zaaltje. Er ontstond geroezemoes.

De presentator hief zijn hand om de rust in de zaal te bewaren en stelde voor verder te gaan, terwijl Letizia met een triomfantelijke blik opzij stapte en met haar armen over elkaar aan de rand van het podium ging staan. Richard keek hulpeloos en teleurgesteld toe. Quirina vroeg zich af of Letizia al iets aan het bedenken was om onder de zweepslagen uit te komen. Het zou haar waarschijnlijk nog lukken ook, dacht ze schamper. Die Richard was zelf onderdaniger dan zijn sub!
Ze schrok toen ze haar naam hoorde. Ze was bijna vergeten dat zij wel degelijk zou moeten ontvangen wat Dave ‘haar zou geven’. Een gevoel van weerzin kwam naar boven. Waarom mocht die Letizia zich hieraan onttrekken? Alsof zij het zo leuk vond! Het was oneerlijk! Ze durfde echter niet te protesteren, want ze wist dat Dave niet zoals Richard was en het haar zwaar zou aanrekenen als ze weigerde. Hij zou het hier misschien niet laten blijken, maar later zeker wel. Zijn straf zou nog niet eens het ergste zijn, zijn teleurstelling raakte haar veel meer en teleurgesteld zou hij zijn. Ze knielde voor Dave, legde haar handen geopend op haar gespreide knieën en rechtte haar rug. Kort blikte ze naar zijn gezicht, om vervolgens zonder enig spoor van protest, afkeer, of wat dan ook, haar mond te openen. Ze vertrouwde erop dat hij haar zou helpen door te doseren, zodat ze niet half zou stikken, of er een knoeiboel van zou maken, zoals Fabiënne had gedaan. Haar vertrouwen bleek terecht. De presentator ging verder naar Lianne, toen ze drie flinke slokken dapper had doorgeslikt zonder een druppel te morsen, alle zeilen bijzettend om haar gevoelens te verbergen. Dave sprak niet tegen haar, maar in zijn ogen kon Quirina zien dat hij blij was dat ze dit er goed vanaf had gebracht.

Het was een onderdeel geweest waar hij toch een beetje voor gevreesd had, zoals er straks nog een onderdeel zou komen, waar zijn sub flink op de proef gesteld zou worden. Dave had twijfels hoe Quirina daarop zou reageren en was zelfs een beetje bang dat ze daar haar stopwoord zou gaan gebruiken. Het mocht, natuurlijk mochten de subs hun stopwoord gebruiken, maar met het gebruik daarvan zouden ze zichzelf meteen volledig buitenspel zetten en hun Meester ten schande maken. Die had zijn sub immers meegenomen en moest erop kunnen vertrouwen dat zij alles voor hem zou doen wat er van haar gevraagd zou worden. Hij had het volste vertrouwen in Quirina, alleen over dat ene onderdeel had hij wat twijfels, dat kon lastig worden. Hij had het risico echter genomen, omdat deze slavinnenkeuring en –veiling niet vaak gehouden werd -en al helemaal niet door de week- en hij haar deze ervaring absoluut wilde meegeven, al zou ze er zelf in eerste instantie misschien minder blij mee zijn. Het was jammer dat er vijf meisjes geveld waren door de heersende griepepidemie en waren afgemeld. Er was zelfs sprake van geweest dat de hele keuring en veiling niet door zou gaan, maar uiteindelijk was besloten dat de gekozen datum zou blijven staan en zou doorgaan met de overgebleven slavinnen. Jammer voor de toeschouwers, maar niets aan te doen.
Tot nu toe had zijn slavin het goed gedaan. Die kleine brutale deed eigenlijk nog slechts voor spek en bonen mee, na haar botte weigering en onacceptabele gedrag van daarstraks, op haar zou waarschijnlijk niet eens geboden worden. Hoewel, het moest heerlijk zijn dat sletje eens goed op haar plaats te zetten en een paar toontjes lager te laten zingen. Hij zou het wel weten hoe hij haar zou aanpakken. Bij hem zou ze het wel uit haar bol laten om te protesteren of te weigeren! Hij vroeg zich af hoe dat stel door de aanmeldingsprocedure was gekomen en waarom ze überhaupt meededen, maar eigenlijk kon het hem niet schelen.

“We hebben wat liefde gehad en wat vernedering,” sprak de presentator, “het wordt nu tijd voor wat pijnbeleving. We gaan onze slavinnetjes eens wat extra spanning brengen!”
Quirina zag de kastjes en snoeren die het toneel werden opgereden en begreep dat er met elektro gespeeld zou worden. Oke, dat kon ze aan. De vrouwen werden alle vier vastgezet aan hun eigen verrijdbare kruis. De benen wijd gespreid, armen en romp tevens met banden stevig vastgegespt. Quirina zag tot haar tevredenheid dat de pads op haar borsten per twee werden aangebracht, zodat er niet te veel ruimte tussen zat. Ze bleef het altijd een beetje eng vinden, sinds die keer dat ze hartkloppingen kreeg toen de klemmen te ver uit elkaar zaten. Ze probeerde of ze kon zien of de vier klemmen op haar lippen wel goed bevestigd waren, maar de band onder haar borsten hield haar tegen. 'Loslaten,' sprak ze zichzelf toe, 'loslaten die controle, vertrouw erop dat het veilig en goed gedaan wordt.' Het was gemakkelijker gedacht dan gedaan. Ze hield de touwtjes eigenlijk liefst zelf stevig in handen, maar daar was tijdens het spel, en ook nu, alles behalve sprake van. Ze haalde diep adem en bereidde zich voor op een stevige sessie, daar ze maar liefst twee controlekastjes aan haar voeten had liggen en vier pads en vier klemmen op haar lichaam bevestigd had voelen worden. Dit kon wel eens heftig worden.

Dave keek vanuit de zaal hoe de hulpen op het podium de subs snel en efficiënt hadden vastgebonden en nu de pads en klemmen voor de elektro aanbrachten. Hij vroeg zich af of de sessie voor alle vier tegelijk zou plaatsvinden of apart. Geamuseerd zag hij hoe Letizia heftig stond te kronkelen in haar boeien en boze onverstaanbare kreten uitstiet vanachter de gag die ze in haar mond had gekregen. Heel goed, vond hij. Eigenlijk hadden ze dat mens meteen moeten afvoeren, maar dit was eigenlijk leuker, want nu werd ze gestraft voor haar wangedrag. Die Richard had haar nooit moeten opgeven. Nee, dan zijn Quirina, dat leek er heel wat meer op, zij stond tenminste rustig en afwachtend aan haar kruis, zoals het hoorde. Ook de andere twee subs gedroegen zich voorbeeldig, al had die Fabiënne wel al een paar steekjes laten vallen. Lianne beviel hem wel, zij had duidelijk ook een goede Meester, die niet met zich liet sollen. Misschien zou dat een goede ruil zijn, voor een keer. Hoewel…
Zijn gedachtegang werd verstoord toen het licht in de zaal ietwat gedimd werd. Het leek erop dat de sessie voor alle vier de vrouwen tegelijk zou plaatsvinden. Ze waren zo neergezet, dat ze allemaal op het grote scherm te zien waren, maar hij zat zo dichtbij het podium, dat hij het ook zonder scherm goed kon volgen. Bij iedere slavin was een hulp gaan zitten om de knoppen te bedienen. Verstandig, vond hij, met elektro kon je niet voorzichtig genoeg zijn. Hij was benieuwd hoe het vandaag zou verlopen. Het was heel wisselend wat zijn sub kon hebben, de ene keer kon ze met gemak de maximale stand aan, terwijl een andere keer stand drie al te veel was. Hij ging wat meer rechtop zitten en keek nauwlettend wat er op het podium gebeurde. Op het scherm waren onderin het beeld vier kleinere beelden verschenen, waarop de controlekastjes te zien waren, zodat de toeschouwers konden volgen hoe en wanneer het niveau verhoogd werd.
De presentator gaf aan dat de sessie zou gaan beginnen en al gauw zag hij een siddering door Quirina’s lijf trekken. Ze reageerde er verder niet op, maar bleef rustig staan, hoewel het duidelijk was dat ze de stroom voelde. Hij zag dat de hulp die bij haar zat haar constant in de gaten hield en iedere verandering in haar gezichtsuitdrukking opmerkte. Dat stelde hem gerust. Op het kleine schermpje was te zien dat er bij zijn sub aan de knop werd gedraaid, waarop Quirina een kreet slaakte en even heftig bewoog, om na een paar lange seconden weer tot rust te komen. Aan haar gezicht kon Dave zien dat de pijn nu al aanzienlijk moest zijn. ‘Laat haar even wennen aan dit niveau,’ dacht hij, ‘niet te snel, rustig aan.’ Met lichte ergernis zag hij echter dat de hulp al weer naar het kastje greep. Ingespannen tuurde hij naar zijn slavin, om haar reactie goed te kunnen volgen. Hij hoorde haar kreunden, zag al haar spieren tegelijk verkrampen en ze leek haar adem in te houden. ‘Ontspan! Ontspan, meisje,’ dacht hij dringend, ‘toe dan!’

‘Oeh, ontspan, ontspan!’ dacht Quirina. Ze had het moeilijk. De laatste opvoering was ietwat te snel gekomen, waardoor het haar niet meer lukte de spanning in haar spieren los te laten. Ze stond verkrampt als in een spasme en kon niet eens ademen. Pas op het moment dat het ritme van het programma ervoor zorgde dat de pijn ietsje afzwakte, voor het weer zou aanzwellen, kreeg ze het voor elkaar los te laten. Ze ademde snel en oppervlakkig een paar keer en blies toen puffend uit, alsof ze een wee probeerde weg te puffen. Het volgende moment schoot de verkramping weer in haar spieren, toen het programma de stroomsterkte weer opvoerde. ‘Laat los,’ ging er door haar hoofd, ‘laat je gaan, verwelkom die pijn, laat het toe, ga mee op die golven, voel en laat je gaan.’ Ze voelde. Ze richtte haar volledige aandacht op beurtelings haar borsten en onderlijf en proefde heel bewust de stroom en de pijn. De pads op haar borsten bezorgden haar weinig last. Ze voelde de samentrekkingen wel, maar meer ook niet. De klemmen op haar lippen waren heel wat gemener. Twee ervan waren onderaan op de binnenste lippen gezet en de andere twee pijnigden haar clit en haar rechterbinnenlip aan de bovenkant. De stroom beet, kneep, knelde, sneed, pfff, Quirina wist het niet, maar het was heftig en intens. Zodra ze de kans kreeg ademde ze diep in en probeerde te ontspannen, om de pijn daarna gemakkelijker toe te kunnen laten en te verdragen. Ze voelde zich licht in haar hoofd worden en concentreerde zich op de zinderende pijn in haar onderlichaam. ‘Loslaten, laat gaan,’ dacht ze. De zoete pijn leek haar een stukje op te tillen, tot net boven de pastelkleurige golven, die haar langzaam begonnen mee te voeren. Ze voelde de samentrekkingen en het knijpen, maar het leek nu een niveau lager dan waar zij was. De pijn ebde langzaam weg. Ze registreerde nog wel, maar voelde niet echt. Ze deinde mee op de golven op een hoger niveau dan waar de pijn was. Langzaam verdween alle spanning uit haar spieren. Ze liet los en gaf zich volledig over aan de lichtroze en lila stroming, die haar meevoerde en liet zweven.

Dave had het zien gebeuren. Hij was gaan staan op het moment waarop Quirina verkrampt en stijf van de spanning moeite deed om los te laten om weer te kunnen ademhalen. Hij zag hoe het haar lukte te ontspannen en de pijn toe te laten. Hij wist dat haar ogen op dat moment troebel en afwezig geworden moesten zijn. Toen de spanning uit haar spieren begon weg te vloeien, had hij een stap naar voren gedaan. Hij wilde naar haar toe, was er niet van overtuigd dat de hulp nu het juiste zou doen. Hij zou het voltage enorm kunnen opschroeven, zonder dat ze zou reageren, zou kúnnen reageren.
De presentator tikte hem op de arm.
“Dave, help even met haar.”
Hij knikte en was al onderweg.
“Dat had je wel even mogen zeggen, dat ze van elektro in subspace raakt!”
De presentator klonk ietwat verwijtend. Dave haalde een schouder op.
“Het gebeurt niet altijd. Ik had ook niet verwacht dat zich ze zo over zou kunnen geven.”
“We lassen wel even een pauze in, tot ze weer voldoende bijgekomen is om verder te kunnen met het volgende onderdeel.”
Dave knikte en hurkte neer bij de hulp, die hem een beetje besluiteloos aankeek.
“Moet ik opvoeren? Ze reageert niet meer, maar volgens mij voelt ze ook niets meer.”
“Zet maar uit en help even haar los te maken.”
De hulp draaide de knop terug, die op stand zeven stond, zag Dave. Samen hadden ze de riemen en boeien al snel los, waarna Dave Quirina voorzichtig optilde en naar de zijkant van het podium droeg, waar een massagetafel stond. Zachtjes legde hij haar neer en streek een lange lok haar uit haar gezicht. Ze was volledig ontspannen.
“Heb je een handdoek of zoiets? Om over haar heen te leggen?”
De hulp knikte en liep weg.

gebruik onderstaande link om verder te lezen

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

leergierig
Lid
Inlognaam: tuan

Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 05-2009