sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » De klant is koning
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 6

Gepost op woensdag 19 mei 2010 - 06:56 am:

De klant is koning MFf2

mate van instemming: een gezagsrelatie (niet SM)

Klantvriendelijkheid kan interessante vormen aannemen

De laatste keer was ik wel heel erg laat met de aankopen voor Sinterklaas. Bovendien had ik ook eigenlijk nog maar één winkelmoment beschikbaar: de donderdagavond, al kon ik die wel om een uur of vier laten beginnen. Dat zou toch voldoende moeten zijn om één fraai cadeau voor mijn ega te vinden, alsmede drie wat simpeler presentjes voor één neefje en twee nichtjes, want we gingen dit jaar naar mijn broer en die koters moet je een beetje aan het uitpakken houden, anders worden ze lastig.
Om drie minuten voor vier draaide ik de parkeergarage in en vond er in het uiterste hoekje achter- en onderin nog een plekje dat eigenlijk te krap was. Ik zette mijn auto aan de rechterkant strak tegen de buurman - geen idee hoe die nog in zijn auto zou moeten komen - waardoor er links een spleet overbleef waar ik me in krap tien minuten uit kon wurmen. Poeh, ik kon nu al wel een borrel gebruiken maar dat moest eigenlijk maar niet op een nuchtere maag. En over nuchtere maag gesproken: ik had de hele dag nog niet gegeten en kreeg wel een beetje trek. Eerst maar even een hapje......? Nee, sterk zijn, nu niet.
Ik kwam in de lift terecht met een stuk of vijf druk ratelende vrouwen, blijkbaar vriendinnen. Ze hadden niet eens in de gaten dat er in hun periferie nog iets anders gaande zou kunnen zijn dan dat waarop ze hun aandacht richtten dus ik kon via de spiegel ongestoord hun vormen bestuderen, want die mochten er zijn. Dacht ik, want dat hadden ze al na tien seconden door en ik werd verzengd door twee paar ziedende ogen en tegelijk bevroren door de ijskoude blik van een derde dame, De andere twee keurden me zelfs geen blik waardig, maar draaiden zich wel van me af. Ze toonden me daarmee wel hun achterste maar daar had ik niet veel aan met al die dikke kleren. Een mens mag ook niks meer tegenwoordig.
Zo ik al van plan was geweest een zelfgekozen kant op te lopen dan werd me dat door de massa totaal onmogelijk gemaakt. Ze tilden me met z'n allen nog net niet op en droegen me dus ook niet met zich mee maar verder kon ik maar één route volgen: de hunne. En die bleek vreemd genoeg voor iedereen naar de oude korenbeurs te leiden. Daar heeft al van alles in gezeten, maar onlangs is er een nieuw warenhuis in gevestigd. De naam stond in grote verlichte letters op de gevel: De Klant is Koning. Felrode letters waren het en enorme. Op het hele plein niet te missen. Daaronder fel verlichte vensters en etalages en een grote trap die naar een enorme muil leidde waardoor de massa naar binnen werd gezogen.
Even kwam ik in de buurt van een lantarenpaal en ik kreeg er zelfs wat vingers omheen, maar het mocht niet baten. Als een allesverslindende stroom lava gleed alles vooruit. Werkelijk niemand sloeg zelfs maar af.
Toen ik door de deur werd getrokken kreeg ik de neiging mijn hoofd met mijn armen te beschermen maar er gebeurde iets merkwaardigs: doordat velen zijpaden insloegen verdeelde de massa zich razendsnel zodanig dat ik me weer kon bewegen, ja zelfs al snel zelfs mijn eigen richting en tempo kon bepalen. Wonderlijk maar weldadig.
Snel controleerde of ik alles nog had: beurs, tas, bril, hmmm, ja niks gejat. Nou, ik had het even donker ingezien maar misschien werd het toch nog wat.
Eerst maar naar de tassenafdeling. Mijn meisje heeft diverse fetishes: ze houdt van leer, geniet van mijn strenge straffen en draagt alleen maar zijden slipjes. Maar die ondeugden zijn niets vergeleken bij de opwinding die ze voelt bij de aanschaf van nieuwe schoenen en - in het kwadraat - bij het krijgen van een nieuwe tas. Ik heb het wel eens gecontroleerd toen ik haar een fraaie Louis Vuitton cadeau deed: ze was daadwerkelijk nat. Een bijzonder fenomeen dat zich in de mannenwereld voor zover ik weet niet voordoet. Zelfs niet bij het krijgen van een Ferrari al moet ik toegeven dat ik dat gebeuren nog nooit in de praktijk heb kunnen verifiëren. Maar ik kan me er niets bij voorstellen en al mijn vrienden die ik het heb gevraagd ook niet en als er toch iets is waar mannen graag over opscheppen dan is het wel hun erecties. Dus daarmee is het bewijs voor mij wel zo ongeveer geleverd.
Waarmee maar weer eens is aangetoond dat - in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen - vrouwen makkelijker opgewonden raken dan mannen. Voor mij geen verrassing maar wel iets om rekening mee te houden en waar nodig uit te buiten.
Hetgeen dus allemaal zonneklaar maakt dat het een tas moest worden en niets anders.
Ik keek op het bord bij de trappen en lokaliseerde de lederwaren op de bovenste verdieping. Aangezien ik mijn temperatuur net weer een beetje op orde had en dus niet nog eens de lift wilde riskeren nam ik de trap. Weerzinwekkend gezond natuurlijk maar een mens mag ook wel eens hele rare dingen doen.
De tassen vond ik links achterin. Allemaal kwijlende dames en een enkele heer. Heren zoals ik: op zoek naar genot voor hun gade of vriendin, maar ook vertwijfelde lieden die in het duizelingwekkende aanbod vrijwel onmiddellijk de weg waren kwijt geraakt.
Ik had mijn huiswerk gedaan en wist wat ik zocht. Een tijdje terug had ik haar quasi-onnozel bij me geroepen, haar gewezen op wat modellen op de Gucci-website en gevraagd of ze me nou kon uitleggen waarom die zooi zo schandalig duur moet zijn. Het zal duidelijk zijn dat dat bij een vrouw die geilt op tassen een levensgevaarlijke strategie is en vrijwel niets minder dan een open sollicitatie voor een echtscheiding. Maar soms heeft ze bijzonder veel zelfbeheersing en dus kon ze me uitleggen dat dat een kwestie is van materialen, handenarbeid en geen machines en uiteraard ontwerp. Dat alles op een toon en een wijze die ze normaal reserveert voor kinderen die nog heel lang moeten wachten voor ze hun vierde verjaardag mogen vieren. Overmoedig geworden door haar kalmte overspeelde ik mijn hand en wees op een tas en zei dat die ook nog eens op een gewone Vuitton leek, dus wat nou ontwerp?
Ze is toen erg tekeer gegaan en heeft daarna drie weken niet met me gesproken, maar dat laatste had misschien ook te maken met het gegeven dat ik op zakenreis was. Maar ik had wel de inlichtingen die ik zocht en soms moet je daarvoor wat wagen.
De Gucci die ik nu zocht zou hier vast wel niet te vinden zijn dacht ik, maar ik zag al gauw dat er gerenommeerde merken stonden, lagen en hingen dus ik ging toch eens serieus op zoek.
Toen ik langs de kassa liep ontspon zich net een discussie tussen een zwaar versierde en nog zwaarder opgemaakte matrone van een kilo of honderd en een zenuwachtig, duidelijk onervaren en ook nog eens piepjong winkelmeisje waarvan het me zelfs sterk zou lijken als ze de helft woog. De matrone voelde zich gesterkt omdat ze klant was en stampte het meiske daarom met groot bombarie zo ver mogelijk de grond in. Onwillekeurig bleef ik even staan luisteren en al snel bleek dat het meiske niet meer had misdaan dan één van de door de olifant uitgezochte glazen stuk te laten vallen bij het inpakken. Ik was al bijna op weg naar de glazen en serviezen om een nieuwe te halen en die bij dikkertje dap door een nog nader te bepalen lichaamsopening te duwen (ik heb een zwak voor bibberende juffies) toen ik begreep dat dit de laatste glazen waren. Als ik het meiske was geweest had ik de rest ook stuk gegooid om de kwestie van de onvolledigheid op te lossen, want wat er niet is kan ook niet onvolledig zijn. Ik denk graag in simpele oplossingen, maar ja, ik zou het dan ook niet lang maken als winkelbediende. Zeer waarschijnlijk zou ik zo ongeveer elke derde klant over de balie trekken en ter plaatse wurgen. Geduld is niet mijn schoonste zaak.
Van links kwam een duidelijke superieur die de zaak onmiddellijk naar zich toe trok en aan alle betrokkenen vragen begon te stellen. Niet dat hij daarvoor veel tijd nodig had want al snel schraapte hij zijn keel en verklaarde zo luid dat het wel op de hele verdieping te horen moest zijn: "Deze winkel heet niet voor niets 'De Klant is Koning', want inderdaad is de klant koning. U, mevrouw, bent door ons personeelslid niet koninklijk behandeld en conform de bedrijfsfilosofie zal zij daarvoor gestraft worden. In het openbaar, bij de klantenservice, in de kelder. Om 6 uur is er weer een ronde, dan zal zij aan de beurt komen. U, mevrouw, nodig ik nadrukkelijk uit daarbij aanwezig te zijn. En wie dat verder wenst natuurlijk."
Hij nam het meisje bij de arm en nam haar mee. Haar hoofd was gebogen van schaamte.
Haar plaats werd ingenomen door een wat ervarener uitziend meisje dat op onverklaarbare wijze precies op tijd opdook.
Ik vond het werkelijk bijzonder wonderlijk allemaal maar had teveel te doen in te weinig tijd om me tot diepgaande mijmeringen te laten verleiden, hoe verleidelijk ook. 'Gucci' prentte ik me in mijn hoofd en 'tas'. Niet afdrijven.
Een kwartier later vond ik hem. Prachtig. Ik bekeek hem van alle kanten, kneep nog eens in mijn arm en begon inwendig victorie te kraaien.
Tot ik een onvolkomenheid zag. Aan de achterkant was een naadje niet helemaal perfect afgewerkt. Mij boeit het niet maar ik keek zo nauwkeurig omdat mijn Truus daarvan helemaal uit haar bol gaat. Ik heb haar graag in extase maar zeker niet uit haar bol. Dan worden ze link, die vrouwen. Niks aan.
Er was er niet nog één dus wat dan? Ergens anders nog zoeken? Weinig kans en nog minder zin. Korting bedingen? Voor mij aantrekkelijk want het prijskaartje rechtvaardigde zowat een derde hypotheek. Maar ik kon haar al horen: "Moest het op een koopje? Had je zelfs DAT nog niet voor me over?"
Niet dat ze hebberig is hoor, ze is best lief en redelijk snel tevreden, maar ze heeft de merkwaardige maar daarom niet minder strikte opvatting dat met cadeaus niet wordt gemarchandeerd, want je hebt het voor elkaar over of niet. En iéts heeft me er altijd van weerhouden daarover met haar in discussie te gaan. Ik doe dat veel en graag maar mijn instinct slaat bij dit onderwerp volledig op tilt.
Toch bleef me niets anders over want ik ging voor deze tas toch echt niet het volledige bedrag betalen.
De winkeldame was niet onder de indruk van het gebrek en nog minder van mijn argumenten. Ze was een dertiger die zichzelf erg mooi vond en daarom de hele wereld en mannen in het bijzonder erg lastig. Ze negeerde dan ook het meeste dat ik zei en gromde wat onverstaanbaars over de rest. Toen ze zelfs daarin geen zin meer had zei ze: "U hebt twee mogelijkheden: u legt het terug of rekent het af. Nu." En ze keek me daarbij tegelijk onverzettelijk en neerbuigend aan.
Dat was genoeg geweest voor een schaakmat ware het niet dat ze niet gezien had dat achter haar die superieur van daarstraks al een tijdje had staan luisteren.
Ik haalde net adem om de bitch te gaan uitleggen dat ik nog een derde mogelijkheid zag, namelijk haar de tas laten opeten, toen de manager naar voren stapte en ingreep.
"Ik kan niet zeggen, meneer, hoezeer mij dit gedrag spijt. U hoeft niets uit te leggen, het is me duidelijk. Ik bewonder uw zelfbeheersing en bied namens het bedrijf mijn oprechte excuses aan. Ik wil dit nog eens benadrukken door u aan te bieden haar niet geringe straf zelf te voltrekken."
Ik had geen idee waar hij het over had. "Hoe bedoelt u?"
"Ik zal het u uitleggen. Wij hebben de klantgerichtheid enorm hoog in het vaandel. We hebben lang nagedacht hoe we dat het beste zouden kunnen uitdragen en zijn tot de slotsom gekomen dat de perfecte manier daarvoor het in het openbaar straffen van het personeel is. Dat maakt de klant duidelijk dat het ons ernst is en tegelijk komen wij ook niet terecht in nare dingen als ontslag want op goed personeel zijn wij zuinig. Een klassieke win-win-situatie en daar zijn wij managers dol op. Uitgesproken dol.
Wat voor straf krijgt het personeel dan wel? Simpel: lijfstraffen. Op de kleding of op het blote lichaam. Met de hand of met instrumenten. De cane, de zweep, kies maar uit. De strafmaat wordt door ons bepaald, afhankelijk van het vergrijp maar ook van de vraag of er instrumenten worden gebruikt en, zo ja, welke. Meestal voltrekken wij de straf, maar een enkele keer mag ook de klant kiezen dat zelf te doen. U, meneer, zult dat recht ook krijgen.
De straffen worden elke twee uur voltrokken. In de kelder, bij de klantenservice. Dat laatste vonden we wel passend.
Hebt u nog vragen?"
Ik sta zelden met de mond vol tanden, maar dit was zo'n moment. "Ik geloof het niet" was alles dat ik uit kon brengen.
"Fijn, dan zie ik u graag om kwart voor zes. Dan kunnen we de laatste details doornemen."
En weer ging hij, met zijn slachtoffer. En weer dook uit het niets een vervangster op met wie het verrassend prettig handelen was. Ze bood geheel spontaan een korting van 20 %. En aangezien ik niet in een souq geboren ben vond ik dat best genoeg.

De kleinere cadeautjes waren een fluitje van een cent en dus had ik ook nog tijd voor een bordje eten. Dat was verrassend goed verzorgd en lekker, maar de wijn had volgens mij zeven jaar geleden al moeten worden weggegooid. Meer dan één slok kreeg ik er niet van weg.
Dan maar een Belgisch biertje. Daarmee kan onmogelijk iets mis zijn.
Even over half zes was ik klaar en ik besloot dan maar eens beneden te gaan kijken,
De trap eindigde in de kelder bij een brede maar niet diepe ruimte. Recht voor de trap was een soort kassa waarvoor enkele tientallen mensen stonden te wachten.
Toen ik aan de beurt was bleek het echt een kassa, want het meisje erachter vroeg een euro entree.
"Wat zullen we nou krijgen? Moet ik betalen om naar de klantenservice te mogen?"
"Nee hoor meneer. De echte klantenservice vindt u daar aan het einde, rechtsaf. Maar van daar af hebt u geen toegang tot de rest van de ruimte, noch er zicht op. Als u voor de bestraffingen komt moet u hier zijn."
"Maar ik ben een beledigde klant."
"Dat spijt me oprecht meneer. Maar iedereen moet betalen. Maar het is misschien goed als u weet dat we dat geld niet zelf houden. Alle euro's gaan naar 'Victima', de stichting die zich inzet tegen geweld en wreedheid versus dieren. Een heel goed doel vinden wij."
"In dat geval betaal ik er tien."
"Dank u namens de stichting meneer. Veel genoegen."
"Genoegen? Dat zijn toch je collega's daar?"
"In naam meneer. Goed personeel treft dit niet. Dit zijn degenen die er altijd de kantjes af liepen. Hopelijk zal dit ze leren."
Ze lachte er niet eens bij. Volgens mij ging ze zelf ook kijken.
De achter een paar bochtjes verstopte ruimte was op z'n zachtst gezegd een verrassing. Ik kwam binnen naast een podium en voor mij lag de tamelijk hoog oplopende tribune van een halfrond amfitheater. De zitplaatsen waren al behoorlijk gevuld maar er was nog wel genoeg ruimte. Ik wilde al doorlopen maar zag een bordje met een pijl die naar de deur naast het podium wees. "Beledigde klanten" stond erop.
Daar zag ik in het bonte gezelschap ook de matrone terug. Ze had kennelijk flink geoefend op een beledigde blik. Het maakte haar niet mooier, hetgeen nogal bijzonder was, want lelijker kon ze nauwelijks worden dus eigenlijk kon het maar één kant op.
De manager had me gespot en kwam mijn kant op lopen. "U bent de enige deze ronde die zelf mag straffen. Let u goed op, ik zal u wel roepen. We hebben het graag een beetje ordelijk en willen het ook niet langer rekken dan strikt noodzakelijk. Tenslotte is het een drukke koopavond."
En tegen iedereen zei hij: "Op de voorste rij zijn voldoende plaatsen voor u vrijgehouden. U kunt daar gaan zitten. Bij elk personeelslid vraag ik de beledigde klant naar voren te komen. Komt u naar een verkeerde of komt u niet dan krijgt het personeelslid ter plaatse gratie. En ik wijs u erop dat wij weten wie bij wie hoort. Komt u goed dan hoort u de straf en hebt u daarin nog enige inspraak. Bovendien mag u blijven en de straf van zeer nabij bijwonen. Vragen?"
Een paar oudere dames hadden het natuurlijk weer niet begrepen schuine streep niet geluisterd. Maar uiteindelijk verklaarde iedereen dat het allemaal was doorgedrongen.
Vrijwel achteraan liep ik naar buiten. Toevallig kwam ik achter de matrone terecht die zeer tevreden over zichzelf was en er bij liep alsof ze Osama himself had ingerekend. Ik had nog steeds medelijden met het juffie en overwoog mijn voorgangster pootje te lichten op het moment dat ze de arena in zou lopen maar de gedachte dat ze bij het vallen weleens haar benen zou kunnen spreiden en wat ik dan allemaal te zien zou krijgen was meer dan voldoende motivatie om dit toch in aanleg zo leuke plan te laten varen.
Eigenlijk was het me allemaal wat te massaal en te georkestreerd. Veel liever was ik meegelopen naar een kantoortje en had ik daar in stilte de aan mij toegezegde romige billen betast en geteisterd. Intieme dingen moet je intiem houden. Een show er van maken staat me wat tegen. Naar mijn smaak haalt het volledig de glans van het ritueel. Als je niet uitkijkt wordt het dan al snel een geil gedoe en daarmee ordinair. Dat gegeven versterkt zich nog als je er publiek bij haalt, zoals hier. Die snappen niks van tuchtiging. Zien niets anders dan ondergoed en blote billen en al dat moois tussen de benen, maar de loutering, de prachtige loutering merken ze niet op. Evenmin zien ze het intense samenzijn dat zoveel dieper is dan zelfs het liefdesspel. O ja, dat overdrijf ik niet want ik heb het zelf zo vaak ervaren.
Maar goed, ik begreep ook wel dat dit 'nothing personal' was, maar 'strictly business'. Dat dit klanten trok was zonneklaar. Mensen buiten kopen niks van je, maar zijn ze eenmaal binnen dan ontstaan er vele mogelijkheden, die zich nog vermeerderen naarmate het binnen zijn langer duurt. Al was ik wel benieuwd natuurlijk wat ze zouden gaan doen als dit zou gaan vervelen. En het zal gaan vervelen, onvermijdelijk. En ga je dan meer en mooier en heftiger of constateer je dat het leuk was zolang het duurde? Ik zou mijn geld erop zetten dat ze voor de eerste mogelijkheid zouden gaan, al was het alleen maar vanwege de hier aangelegde infrastructuur. Aan kapitaalvernietiging hebben ondernemers tenslotte een broertje dood. Dus bleef de vraag overeind: wat hierna? Een deel van mij was nieuwsgierig daarnaar, maar een ander deel - purist zijnde - ook eigenlijk helemaal niet.
Het duurde nogal even voordat we allemaal eindelijk zaten. Alleen de matrone had al vijf minuten nodig om alle plooien van haar gewaden op aanvaardbare wijze glad onder haar omvangrijke billen te krijgen. Ik zat al plannen te smeden voor meer afdoende oplossingen toen het eindelijk lukte. Mijn zacht geuite 'blij dat het mevrouw eindelijk gelukt is' ontlokte haar woedende blikken die zonder meer bedoeld waren om mij om te toveren in een om genade smekend bibberend weekdier maar ik was voorbereid en keek nog veel vuiler terug. Tot mijn niet geringe genoegen kreeg ze een kleur, mompelde wat en herinnerde zich plotseling dat ze nog in haar spiegeltje haar make-up moest controleren. Zelfs een leger visagisten zou daaraan nog geen eer kunnen behalen maar dat zei ik maar niet meer hardop. Een mens moet weten wanneer hij moet stoppen. Er is een tijd van spreken en er is een tijd van zwijgen, dus ik besloot haar verder zoveel mogelijk te negeren. Ik heb al lang geleden moeten leren accepteren dat negeren het probleem zeker niet laat verdwijnen maar de aandrang om het te blijven aanpakken levert ook niet veel resultaat meestal, maar kost veel meer inspanning en ergernis. Dat gezegde van die ezels en die stenen is aan mij niet zo besteed maar bij figuren die zo mijn ergernis wekken als deze Hyacinth-kloon maak ik dan toch maar haastig een uitzondering.
De manager klom op het podium en keek met genoegen de zaal in. "Mijn jongens en meisjes zijn toch nog weer aardig stout geweest. Maar liefst achttien vergrijpen hebben wij in deze zitting aan de orde. Geen record, maar het scheelt niet alles."
Van links werd het inmiddels asgrauwe juffie van daarstraks door een potige man het podium op gebracht en voor de manager geleid. Die vervolgde zijn verhaal in stevig tempo. "Deze jongedame, Cynthia heet ze, bleef in gebreke bij het op correcte wijze oplossen van een ongelukkig voorval. Geen opzettelijke misdraging, hetgeen een lichte straf rechtvaardigt maar niettemin geen behandeling die de klant toekomt, dus een straf dient wel beslist te worden gegeven. Zij zal slagen voor de billen krijgen met de plak. U, mevrouw, mag zeggen hoe. Vijf op haar blote billen of vijftien op haar onderbroekje."
Ik hoopte maar voor het arme meisje dat ze een onderbroekje droeg dat haar billen bedekte, maar ik zag het somber in. Helemaal omdat matrone-lief natuurlijk helemaal niet in die billetjes geïnteresseerd was, maar des te meer in zoveel mogelijk klappen.
Uiteraard kreeg ik gelijk. "Vijftien slagen natuurlijk, want ik ben ten diepste gekrenkt. Ik vind het ook een schande dat u de cane niet inzet! Een dame als ik mag niet worden beledigd en laat zich ook niet beledigen."
Ik zag wel dat de manager zich ergerde en misschien zelfs al wel wat spijt kreeg van zijn beslissingen tot nu toe. Misschien zag hij zelfs de matrone al over de bok gespannen worden en er van langs krijgen. Ik moest er toch niet aan denken dat die enorme billen in volle omvang zouden worden onthuld, laat staan dat ik zou willen meemaken dat ze van ongetwijfeld roomwit in gloeiend rood zouden worden veranderd. Mijn opa heeft me eens verteld dat het ergste dat hij ooit gezien had de bijna op de knieën hangende borsten van zijn schoonmoeder waren, maar ik wist toch zeker dat ik vanavond iets was tegengekomen dat dat gebeuren met gemak in de schaduw zou kunnen stellen.
Maar hij zei: "Genoeg gepraat. Jij, naar die bok en buig je er overheen, zodanig dat je billen goed strak komen te staan. Ja, zo. Ik maak je niet vast, het zijn maar een paar klappen. Sanne, ga je gang."
Van opzij kwam een vrouw het podium op. Ik zag de bui al hangen, want mannen slaan harder, maar vrouwen zijn vele malen feller, gemener en venijniger. Ik heb beiden aan mijn billen gevoeld, maar geef mij maar zo'n boom van een kerel in plaats van zo'n juffie met een vaag glimlachje. Dat gezegd hebbend was dit een exemplaar dat ik zelfs niet in alle vrijheid in een donker steegje zou willen tegenkomen. Ze had een goddelijk lijf, de tred van een panter, maar die blik in haar ogen joeg me de rillingen over de rug. Dit was een loeder in het kwadraat. Hier ging bloed vloeien. Ik sloot zelfs niet uit dat ze dat met de blote hand ook nog voor elkaar zou weten te krijgen.
In haar hand had ze een fonkelnieuwe plak en ze liep ermee naar de voorkant van het meisje, zodat die goed kon zien wat haar billen zometeen zou gaan teisteren. Ze keek haar ook aan zoals de slang het vogeltje aankijkt voordat het kansloos naar binnen zal worden gewerkt. Ik zag het meisje dan ook bibberen. En terecht.
Sanne liep weer naar de achterkant en sloeg het rokje van het meisje omhoog. En waar ik al bang voor was was het geval. De witte satijnen string zag er prachtig uit maar zou niets van de slagen dempen. Dit meiske kreeg feitelijk gewoon vijftien slagen op haar blote bips.
Een smakelijk bipsje was het wel. Een beetje smal misschien maar wel mooi rond. Geen bultjes of putjes, niets dat er niet hoorde. Een mooi kuiltje bovenaan de bilspleet. Ik zou er wel even in willen happen.
Sanne niet. Die haalde flink uit, verwerkte er ook nog een zwiep in, en raakte het meiske vol midden op die mooie billetjes. Die sprong met een gil een eindje omhoog en op haar billen vormde zich bijna direct een grote rode vlek ter grootte van de plak.
Maar geen tijd om te herstellen. Natuurlijk niet. Het venijnige kreng ging de billen te lijf met een serie keiharde slagen die even hard klonken als ze ongetwijfeld aankwamen. Het meiske kreeg gewoon de tijd niet om te schreeuwen want dan had ze de volgende alweer en werd haar de adem weer benomen.
Zo jaste Sanne in één keer door naar tien en deed toen een stapje naar achteren. Uiteraard om de pijn even te laten doordringen en tevens de spanning wat op te voeren voor wat nog komen moest.
Het meiske huilde, dat zag ik aan haar schokkende schouders. Ze had ook een piepklein beetje in haar broekje geplast. Ik had er goed zicht op en bij de achtste slag had zich ineens een klein donker vlekje gevormd. Ik hoopte maar voor haar dat het daar bij zou blijven want voor al die mensen in je broekje plassen is nog erger natuurlijk dan op je blote billen krijgen. Veel erger.
Maar ze werd alweer beslopen. En als ik gedacht had dat Sanne net gemeen sloeg dan had ik het verkeerd. Sowieso sloeg ze al steeds exact op dezelfde plek maar nu echt gloeiend hard, harder dan ik ooit gedacht had dat een vrouw zou kunnen slaan.
Elf.
Twaalf.
Dertien.
Veertien.
Even adem halen. En dan een snoeiharde vijftien. En vervolgens voldaan overeind komen, de plak wegleggen en met een hautain glimlachje de armen over elkaar doen.
Niemand die het meisje hielp bij het overeind komen en het fatsoeneren van haar kleding. Ik kreeg plotseling het gevoel dat ze ook niet even de gelegenheid zou krijgen om uit te blazen maar gelijk weer de arena ingestuurd zou worden. Hetgeen ook het geval bleek. De manager wees en zij ging. Gedwee.
Zo volgde de één na de andere werknemer (m/v). Zestien volgden er, veertien vrouwen en twee mannen. Jong, oud, dik, dun, brutaal en bang. Van alles zat er bij.
De op één na laatste was een prachtige meid. Dat wil zeggen: ze ze had het lijf van een meid. Een weergaloos figuurtje, slank, afgetraind, werkelijk om in te bijten. Mooie kleding, spannend ondergoed en een zeer smakelijk kontje. Het koppie was beslist ook leuk, niks mis mee. Ware het niet dat ze de veertig volgens mij ruim voorbij was. Kijk, en als ik dat zie raak ik altijd een beetje in verwarring. Ga maar na. Vanaf haar vijftiende heeft zo'n meid waarschijnlijk alleen nog maar sla en radijsjes gegeten, met een enkele tomaat als uitspatting. Wekelijks vele uren in de sportschool, naast nog een half uurtje rennen elke ochtend. Vele uren bij de makeup-spiegel, zo af en toe bijgestaan door een schoonheidsspecialiste. Verder nog de kapper, zorgvuldige uitgezochte dure kleding en wat er verder nog maar nodig is om er zo uit te zien. Botox-injecties misschien zelfs of - de hemel verhoede - het mes van de plastisch chirurg.
En waarvoor? Om vervolgens met haar fraaie verschijning al die jaren lang recht voor zich uit te moeten kijken teneinde geen mannenblik te kruisen. Elke dag weer sjagrijnig worden van alle geile blikken, weerzinwekkend gefluit, achterlijke gebaren en al die andere ongein waarmee al die dikbuikige kerels denken indruk te maken op een vrouw.
Wat een gedoe. Ze had al die tijd lekker kunnen eten en heel wat tijd over gehad met als resultaat dat ze van geen enkele kerel ook maar de minste hinder zou hebben gehad. Tegenwoordig heten vrouwen nog wel eens jong en zelfbewust. Laat dat dan eens blijken zeg ik dan. Maar nee. Diepe zucht.
Mocht er ooit nog eens bewijs nodig zijn dat vrouwen niet logisch denken dan is dit het wel.
Maar het moet gezegd: ze droeg haar straf waardig, met opgeheven hoofd en zonder ook maar een moment blijk te geven van hoe waanzinnig pijn het haar ongetwijfeld deed. Natuurlijk daagde ze daarmee haar scherprechter uit, maar die slaagde er niet in om door het pantser te breken, wat ze ook deed. Ik kreeg dan ook sterk de indruk dat die twee elkaar niet alleen kenden maar zelfs een appeltje te schillen hadden. Misschien was ooit de situatie wel omgekeerd geweest, wie zal het zeggen.
Maar daarna was ik aan de beurt. Ik mocht het brutaaltje met de cane geven. Ik mocht zelfs zeggen hoeveel slagen ik nodig dacht te hebben om de mij aangedane behandeling te vereffenen. En omdat ik weet dat ik hard sla en bovendien niet terug gefloten wilde worden hield ik mijn requisitoir kort en mijn eis laag.
"Twintig slagen lijken mij voldoende. Maar ik zal ze wel allemaal geven, bloed of niet."
"Uitstekend. Meneer weet waar hij het over heeft, merk ik."
"Dat weet ik inderdaad" zei ik, terwijl ik naar voren liep om een fraaie cane uit te zoeken. Daarbij kwam ik het niet meer zo brutale brutaaltje tegen. Ze had een hoogrode kleur en keek niets of niemand meer aan, laat staan op de zo gepikeerde wijze van weleer. Gedwee liet ze zich leiden. Het zou haar allemaal niet baten natuurlijk. De tijd dat ik medelijden kreeg met een subje dat haar straf onder ogen moet zien is al onnoemelijk lang voorbij. En dit was uiteraard geen subje maar ze was wel aan mijn genade overgeleverd.
Die gedachte bracht mij er toe er nog een schepje bovenop te doen. Ik vind gemeen eigenlijk nog leuker dan pijn. Dus: "Ik wil haar naakt."
Met grote schrikogen keek ze me aan. Maar ook de manager steigerde.
"Meneer, dat is toch wel heel ongebruikelijk."
"Dat kan wel zijn, maar deze vrouw heeft mij vernederd. Daarvoor heeft ze straf verdiend en die krijgt ze ook. Maar ik wil haar ook terug vernederen. Ben ik als klant soms geen koning?"
Dat laatste was een beetje gemeen natuurlijk, gelet op het bedrijfsmotto en eigenlijk de hele vertoning hier. Hij dacht dan ook even koortsachtig na en kwam waarschijnlijk tot de conclusie dat het haar noch het bedrijf zou schaden. Het zou eigenlijk alleen maar even onaangenaam voor haar zijn.
"Kleed haar uit" was dan ook zijn korte opdracht aan de spierbundel die de vrouw begeleid had.
Iets wat de man met duidelijk genoegen deed. Hij pelde haar uit haar bedrijfskleding (nauwe rok, jasje in dezelfde kleur en witte blouse en treuzelde zoveel mogelijk om haar in haar ondergoed tentoon te stellen. Het was niks bijzonders, maar wel netjes en niet al te groot en ze voelde zich duidelijk niet erg op haar gemak. Wat niet heel merkwaardig is natuurlijk.
Toen hij haar bh losmaakte en afdeed wilde ze even haar armen rond haar niet geringe borsten slaan, maar een gelijktijdig kuchje van zowel de manager als mij deed haar daarvan afzien.
En terwijl de manager en ik even een blik van geamuseerde verstandhouding wisselden en de man haar bh weglegde stroopte ze vervolgens zelf pijlsnel haar onderbroekje naar beneden. Interessant wel, dat ze dat liever zelf deed dan het die man te laten doen. Moest ik onthouden.
En daar stond ze dan, voor al die mensen, die haar op hun gemak bekeken. Full frontal nudity, zoals de Amerikanen dan zeggen, dus dan moet je er bij wezen. Vooral de jongens en de jongetjes gaven hun ogen goed de kost. Kwijlen, harde plassers, rode koppen, kortom: alle kenmerken van oversexte pubers en prepubers die bijna over het randje gedreven worden. Sommigen misschien wel helemaal.
Ze was bepaald geen schoonheid maar had wel goed op zichzelf gepast. Passend gespierd, gezond kleurtje (en geen spoor van badkleding), een rechte rug en bijbehorende goede houding. Haar borsten waren dan ook beslist pront te noemen. Haar billen kon ik nog niet zien en haar spleetje ook nauwelijks want dat zat bijna helemaal tussen haar benen. Maar daar kwam ik ook niet voor, tenslotte.
Met strak gebogen cane in beide handen keek ik haar nog even nadrukkelijk en vrij langdurig in de ogen. "Kijk me aan" zei ik toen ze haar ogen wilde neerslaan maar het lukte haar niet al te best.
Terwijl ik haar dan maar beduidde over de bok te gaan liggen testte ik nog eens extra de buigzaamheid van de verse cane. Niks mis mee. Ik verwachtte een flinke zwieper en diepe striemen. Mooi. Geen half werk.
Keurend streelde ik nog even aandachtig haar billen, die daarop onmiddellijk verstrakten. Uiteraard nam ik toen nog wat meer tijd om elk plekje ervan terdege te inspecteren.
Maar langer rekken kon ik het natuurlijk niet. Iedereen moest weer aan het werk dan wel de winkel in gedreven worden om zoveel mogelijk aankopen te doen.
Ik ging naast haar staan en zag haar de ogen sluiten en de tanden op elkaar zetten. Het zou haar niet baten. Ik ging haar hard slaan. Niet voluit, want dat doorstaan alleen van vele dikke eeltlagen voorziene slavinnenbillen. Zo'n paar heb ik regelmatig onderhanden, hetgeen trouwens ook wel moet want anders bestendigt dat eelt natuurlijk niet. En dat zou zonde zijn.
WOESJJJHH
Het duurde even voordat de dikke rode striem verscheen en het grappige was dat de pijn ook pas toen in volle omvang tot haar doordrong. Een nauwelijks gesmoorde "hmpf" was het gevolg. Maar ook werd ze vurig rood, zwollen de spieren in haar nek op en kon ze niet voorkomen dat een traan zich van haar oog losmaakte. Mooi. Ik had haar aandacht.
Ook de aandacht van het publiek trouwens. Ik ben lang geen virtuoos maar kennelijk was er iets te zien dat niet vaak te aanschouwen was. Ook mooi.
WOESJJJHH
Een venijnig "auw!!" en een vertraagd wegduiken van de kont was het gevolg.
WOESJJJHH
"Aaaaauuuuwwww!!"
Ze hield het niet meer binnen.
WOESJJJHH WOESJJJHH WOESJJJHH WOESJJJHH WOESJJJHH
Ze schreeuwde het nu uit. Dat kon ik begrijpen want de eerste striemen werden al blauw en ze stonden ook nog eens allemaal dicht bij elkaar.
Ik gunde haar even rust en doodde de tijd met voorzichtige tikjes tegen haar linker tepel met het puntje van de cane. Ze was duidelijk bang dat ik haar daar ook zou slaan maar ik ben geen bruut natuurlijk.
"Stel je niet aan. Je krijgt ze op je kont en nergens anders." En onmiddellijk volgden er nog vijf.
Haar lawaai begon wat op krijsen te lijken. Dat leek me nou ook weer niet nodig eigenlijk, maar misschien had ze een lage pijndrempel.
Het veranderde uiteraard niets aan het plan de campagne.
Ik kreeg ineens een snood plannetje en wendde mij tot de weergaloze Sanne, de vrouwelijke scherprechter van daarstraks.
"U bent duidelijk zeer ervaren en ik heb uw aanpak bijzonder bewonderd. Uw stijl ook trouwens. Ik heb niet al teveel slagen meer te gaan en wil die graag goed besteden natuurlijk. Heb u nog suggesties voor een aanpak die mijn boodschap aan deze eehh delinquente volledig duidelijk zou maken?"
Ze keek me enige tijd schattend aan en besloot toen kennelijk dat ik haar niet in de maling stond te nemen.
"Helaas is er veel dat hier niet mag" zei ze en ze keek erbij of ze dagelijks zon op manieren om de regels op te rekken dan wel te omzeilen. Dat bracht mij tot het begin van een voornemen om deze evenementen toch eens wat vaker te bezoeken. Ik wilde wel wat vaker getuige zijn van haar strelingen en mochten die interessanter worden dan wilde ik dat toch eigenlijk niet missen. Bovendien besefte ik dat het desgewenst kinderlijk eenvoudig zou zijn een winkeljuffertje tot al dan niet forse misstappen te verleiden en aldus zelf nog wat pret te hebben.
"Maar eigenlijk hebt u zelf al gedaan wat ik u zou aanbevelen" vervolgde ze. "U slaat flink hard en dicht bij elkaar. Bovendien - en geloof me, dat heb ik nog nooit tegen iemand gezegd - mag ik uw stijl ook wel. Ik kan u dus maar één ding aanbevelen: ga vooral zo door."
Haar staalharde blik boorde zich in mijn ogen. In haar verschijning was ze een echte hoor. Strak achterover getrokken zwarte haren, zwarte make-up, zwarte, strakke, niets verhullende kleding, onmogelijk hoge hakken. Ik zou toch niet graag in haar handen vallen.
Maar zag ik daar nou een minieme suggestie van een knipoog? Het moest wel verbeelding zijn maar niettemin verwarmde de gedachte mijn hart. Desondanks leek het me nog wel wat aan de vroege kant om haar mee uit eten te vragen. Bovendien leek ze me echt iemand die dan de wens zou hebben om enkele, in haar ogen nutteloze, lichaamsdelen van mij te nuttigen. Rauw.
Dus dan mijn slachtoffertje maar weer. Nog zeven te gaan en het tempo zou omhoog moeten ook, want de manager had nu al drie keer nadrukkelijk op zijn design-horloge gekeken.
WOESJJJHH WOESJJJHH WOESJJJHH WOESJJJHH!!!!
Ze was inmiddels een beetje vergeten hoe de slagen binnen kwamen maar nu wist ze het weer. De tranen biggelden over haar wangen maar versluierden ook haar blik en dat had als positieve kant dat het voorkwam dat ze de kwijlende menigte op de tribune hoefde te zien. De meesten bevonden zich weliswaar achter haar en ze kon hun aanmoedigingen en vunzige kreten ook maar al te goed horen, maar ze hoefde dan tenminste geen getuige te zijn van de geilheid die uit de lichaamstaal van menigeen bleek.
De mensen wonden zich vooral nogal op over de rode gloed en de zwelling van haar kut, die zich steeds verder opende. Dat was ook mij opgevallen. Het hoefde geen opwinding te zijn, het kon ook een puur fysieke reactie zijn, maar verhogend voor de feestvreugde was het welzeker. Ik voelde me toch een beetje als de keizer, die het volk van brood en spelen voorziet. Helemaal geen slecht gevoel.
"Zo juffrouw, ik zal het verder niet al te dramatisch maken. De laatste drie krijg je ook in een serie en dan is het gedaan. Hopelijk heb je er ook wat van geleerd, maar dat zal snel genoeg blijken in de dagelijkse praktijk. Maar goed, de laatste drie. Wel, het is nu afgelopen met voorzichtig zijn, met intikken, met warmlopen. De laatste drie krijg je van mij voluit. Draag ze als de dame met rechte rug die ik in de winkel ontmoette.
WOESJJJHH
WOESJJJHH
WOESJJJHH !!!!!!
Ze gilde het uit en zakte daarna onmachtig over de bok, Ik boog me over haar zitvlak en stelde voldaan vast dat de huid nog overal heel was maar het weefsel eronder dermate geteisterd dat zitten voorlopig nog wel een illusie zou blijven.
Ik hielp haar voorzichtig overeind en pakte haar van tranen natte kin en tilde die omhoog, zodat ik haar ogen kon zien. "Leer ervan, lieve schat, leer ervan. Tenzij je ervan genoten hebt natuurlijk. Dan ben ik je graag ter wille om met je na te denken hoe het voor je verder kan gaan."
Ze keek me maar heel even aan maar dat was voor mij reden genoeg om te veronderstellen dat dat laatste bepaald niet denkbeeldig was. Vrijwel zeker zou dat niet komen van de behandeling van vandaag maar ze was er mee bekend leek me. Ach, het zou vanzelf blijken.
Ik drukte een voorzichtige zoen op haar rechterwang, pakte haar kleren op en leidde haar naar de ruimte achter het podium.
"Heb je hulp nodig of doe je het liever zelf?"
"Laat het me maar zelf doen." kwam er heel zachtjes uit.
"Uitstekend" en ik sloot de deur.
Ik wilde er eigenlijk voor gaan wachten tot ze klaar was toen ik een enorm tumult aan de andere kan van de zaal hoorde ontstaan. Ik keek om het hoekje en zag tot mijn afgrijzen Sinterklaas en Zwarte Piet binnenkomen. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan verklede volwassenen die erop uit zijn andere volwassenen te kakken te zetten. Hoewel, dat moet ik nuanceren. Een in indrukwekkend leer verklede Dom die een subje tot wanhoop drijft vind ik bijvoorbeeld weer wel enorm amusant. Maar uiteraard is het de toon die de muziek maakt.
Sinterklaas maakte er overigens wel een leuke show van. Met veel bombarie meldde hij te hebben vernomen dat deze twee personen (hij wees op Sanne en de manager) dagelijks hier mensen straften maar dat er op henzelf toch ook wel het één en ander aan te merken was. Tijd dus voor het rechttrekken van het één en ander. En hij verzocht beiden hun broek te laten zakken en kennis te maken met de roe van Piet.
Ik heb genoten van het gezicht van Sanne dat eerst woede uitdrukte en een heftig verzet en toen ineens omsloeg in een uitdrukking van: "Wie a zegt moet ook b zeggen, als ik hier wil kunnen uitdelen moet ik nu ook kunnen ontvangen." En ze knoopte haar strakke leren broek los en schoof die wiebelend met haar billen naar beneden. Uiteraard droeg ze er niets onder.
Ik had geweldig veel bewondering voor haar zelfbeheersing en haar beslissing en begon een beetje van haar te houden, al had ik een flauwe notie van wat ik me daarmee op de hals haalde. Maar ik was zomaar veranderd in een konijntje en de lichtbak stond aan. Geen ontsnapping mogelijk.
De manager daarentegen oogste geschater en niet van mij alleen. Want toen hij met een kop als een boei zijn broek uit deed bleek hij daar een vuurrood zijden slipje onder te dragen. Het ontbrak er nog maar aan dat hij een gordeltje met kousen droeg, maar alleen dat slipje was al voldoende natuurlijk om zijn positie in dit bedrijf aanzienlijk te wijzigen. Hij zou nog moeten bloeden en flink ook.
Piet begon natuurlijk met de perfecte billen van Sanne. Dat ze ze aan het volk moest tonen was uiteraard al heel wat voor een vrouw als zij maar je met je kont naar het publiek buigen over de bok is nog wat anders. Het was maar te hopen dat ze zich binnen een paar uren niet op een weerloos slachtoffer zou kunnen afreageren.
Natuurlijk zijn dikke takkenbossen een lachertje, dus daar zou het hem niet in zitten. En zeker als er zo mee geaaid wordt als deze Piet deed. Dus na vier tikjes wist ik wel genoeg en ging mijns weegs.
Maar die billen, en dat moois dat er tussen te zien was zouden me nog lang bezig houden.

Ik was verliefd.

Gelukkig is mijn vrouw nogal ruimdenkend maar dan nog: twee dominanten op één kussen, daar slapen maar beter heel wat subjes tussen.

© Janneman

april 2010

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein