| Gepost op zaterdag 29 juli 2006 - 11:39 pm: | 
|
|
Hoofdstuk 3 van 'Uitzending naar het buitenland'. Waarin Claudia begint aan een bijzonder confronterend assessment.
Claudia keek op haar horloge. Het uur bedenktijd was inderdaad om. Ze had nog geen besluit genomen. Ze had te lang hier voor het raam allerlei herinneringen langs laten komen, zonder nog iets van het uitzicht te zien. Maar geen besluit was ‘nee’ en ze gunde Frank deze mooie kans in zijn carrière heel oprecht. Hij keek er zo naar uit. Ineens stond haar besluit vast.
Carla stond nog bij de lift en zei: “We gaan hier maar gelijk bij de lift op de banken zitten!”
Weer geen vraag, maar een mededeling. Toen ze waren gaan zitten ging Carla door met:
“Wat is je besluit, Claudia? Je moet het ons nu zeggen.”
Door Carla’s toon antwoordde Claudia bijna met “Ja, Meester.” Gelukkig wist ze dat net op tijd in te slikken.
“’Ja’, Carla, mijn antwoord is ‘ja’. Ik doe het en wil nu graag met de tests beginnen.”
Plotseling sprong Theo op en ging vlak voor Claudia staan. Die schrok daar van, maar had geen tijd om te reageren. Hij barstte namelijk met stemverheffing uit in een tirade waar zij noch Carla op enig moment tussen konden komen:
“Ik geloof er niets van dat je dit echt wilt. Je wilt als ideaal vrouwtje natuurlijk dat je mannetje al zijn carrièrekansen grijpt, zodat je straks meer geld kunt uitgeven. Maar je beseft niet wat je daar straks gaat overkomen. Binnen een week zit je daar als een klein kind te janken dat je terug wil.
Wil je echt meedoen aan de dingen die Carla een uur geleden schetste. Ja? Echt? Zeker weten?
Dus als ik je nu vraag om je tieten te laten zien, dan doe je dat? En je gaat hier ook lekker zitten masturberen als ik daarom vraag? Of mij pijpen en m’n zaad slikken?
Je gelooft het toch zeker zelf niet.
Zal ik je eens lekker pijn doen? Lekkere klemmen op je tepels zetten? Ik heb hier nog wel wat wasknijpers liggen, hoor. Zal ik je kont eens een kwartiertje afrossen met mijn broekriem?
Of mijn hele vuist in je kut persen? Of zullen we je kontgat proberen?”
Hij liep op Carla af: “Carla, geef me even de riem van je rok en je sjaaltje dan kijk ik of ze vastbinden en blinddoeken leuk vindt.”.
Carla greep Theo bij een arm en trok hem op de bank.
“Rustig Theo, je schiet erg door. Je maakt Claudia helemaal van streek. Het is moeilijk voor haar, maar ik ben er bijna zeker van dat ze het kan, als ze haar best doet.”
Claudia was in huilen uitgebarsten, de tranen stroomden over haar wangen en ze kon met geen mogelijkheid stoppen. De spanning van het voorafgaande uur, eigenlijk van de voorafgaande dag, vanaf het moment dat ze gisteren door Theo gebeld was, kwam er in één keer uit.
Carla ging bij haar op de bank zitten, maakte Claudia’s paardenstaart los en streelde door haar haren.
“Claudia, ik ben niet blij met Theo’s uitbarsting, maar het heeft nog wel een keer duidelijk gemaakt hoe serieus het allemaal is. Als je gaat, kun je situaties zoals ik schetste, én nog veel intenser en vreemder, echt niet ontlopen.”
Claudia keek haar uitgeput van het huilen, met rode ogen vol tranen aan en fluisterde:
“Ik kan het aan, ik vind het fijn om te gehoorzamen en ik ben er erg goed in.”
Daarop maakte de rustige toon van Carla ineens plaats voor een hele harde commanderende. De vriendelijkheid van eerder op die dag was daar niet meer in te horen.
“Ga staan!”
Claudia stond snel op, geschrokken van de gewijzigde toon.
“Jij kan dus zo goed gehoorzamen?”
“Ja.”
“Ja, mevrouw Mangert!”
“Ja, mevrouw Mangert.”
“We zullen eens kijken of je niet liegt.”
“Goed, mevrouw Mangert.”
“Ik hoef jouw goedkeuring niet; je praat alleen als ik je iets vraag.”
Claudia knikte.
“Pak één van de verhuisdozen daar in de hoek en zet die hier op de salontafel.”
Claudia liep naar de verhuisdozen.
“Loop meer rechtop.”
Claudia deed het en zette de doos op de salontafel.
“Pak een zakdoekje uit je tas en droog je ogen. Snuit daarna je neus. Vanaf nu verdraag ik geen gejank en gesnotter meer. Begrepen, Claudia?”
“Ja, mevrouw Mangert.”
Claudia droogde haar ogen en snoot haar neus.
“Stop de zakdoek terug en doe je tasje in de verhuisdoos.”
Claudia zag dat haar mobiele telefoon ook al in de doos lag, nog steeds uitgeschakeld.
“Trek je schoenen uit en doe ze in de doos.”
“Nu je panty!”
“Je ketting!”
“Blouse!”
De commando’s werden steeds korter. Claudia wist waar het heenging, maar werd ook steeds meer vastberaden om de tests die ze voor haar bedacht hadden en die duidelijk anders gingen verlopen dan de standaard vragenlijsten van psychologen, tot het einde te volbrengen. Ze hoopte maar dat Frank haar er later voor zou prijzen, omdat het paste in het scala van dingen die hij haar ook echt wilde laten doen.
Als hij dit soort situaties alleen als fantasie wilde gebruiken, dan zat ze nu behoorlijk in de nesten. Dan doorstond ze zowel hier als straks in het buitenland allerlei vernederingen, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest. En bovendien zou Frank haar ongenadig straffen als hij er straks in het buitenland achter kwam dat zij een verkeerde beslissing had genomen.
“Bh!”
“Handen gevouwen achter je hoofd! Theo, wil je even met die tieten spelen? Lekker even tepeltjes knijpen? Ik vind die tieten prachtig. Lekker fors en zwaar, maar toch strak, stevig en ze hangen absoluut nog niet.”
Claudia verschoot van kleur, door de manier waarop Carla over haar borsten sprak, door de gedachte dat Theo (‘die klootzak in z’n nette pak’) haar zou gaan aanraken, en omdat ze zich realiseerde dat ze hem de trots van haar bovenlijf niet zou kunnen weigeren. Maar wat hij zei kwam aan als een klap in haar gezicht en raakte haar tien keer meer:
“Nee laat maar, ik vind ze helemaal niet zo geweldig, ik kijk wel.”
Tranen welden weer op in Claudia’s ogen.
“Geen gesnotter meer, heb ik gezegd! Rok in de doos!”
“En geef die mooie slip maar aan Theo, hij verzamelt ze!”
Door deze opdracht moest Claudia, direct op het moment dat ze volledig naakt werd, dichtbij Theo komen. Toen ze vlakbij hem was en ze haar slipje wilde overhandigen, kwam hij snel naar voren. Hij greep haar beide tepels tussen duim en wijsvinger, klemvast. Hij trok er zo hard aan dat Claudia wel voorover móest buigen. Toen zoende hij haar vol op haar mond. Hij probeerde zijn tong bij haar naar binnen te duwen, maar hij had met zijn tirade en zijn opmerking over haar borsten zoveel weerstand in haar opgeroepen, dat ze vergat dat ze ‘het fijn vond om te gehoorzamen’.
Theo kneep ineens heel venijnig in haar tepels, waardoor haar mond open schoot en haar slipje uit haar hand op de grond viel. Zijn tong vloog naar binnen en haar schreeuw smoorde in zijn mond. Gelukkig voor haar had Claudia de tegenwoordigheid van geest om haar kaken nu niet te sluiten en ze gaf zijn tong walgend alle ruimte, maar beantwoordde zijn bewegingen niet met de hare.
Theo duwde haar onverwachts zo ruw van zich af, dat ze haar evenwicht dreigde te verliezen. Omdat ze op de been wilde blijven, hinkte ze wat en kwam tot stilstand op een paar meter afstand van de plaats waar Theo zat en van waar haar slipje op grond lag. Ze bleef daar maar staan.
Theo stond op, liep de 35 meter naar het andere einde van de gigantische living, waar op een verhoging een grote ovale vergadertafel met 12 luxe draaistoelen stond. Hij ging op zo’n stoel zitten, draaide zich in de richting van de beide dames en riep:
“Je hebt haar echt nog lang niet gebroken, Carla. Maar het gaat inderdaad al wel een heel klein beetje de goede kant op. Dus misschien lukt het je nog deze maand!”
Hij lachte hard, cynisch en voldaan.
Carla liep ook naar de andere kant van de kamer en fluisterde Theo iets in zijn oor.
Toen riep hij tegen Claudia:
“Sorry Claudia, Carla heeft gelijk. Ik moet niet overdrijven. Ik vind je, als ik heel eerlijk ben toch ook wel een beetje een lekker mokkel.”
Weer lachte hij hard.
“Hé, slet, nou heb ik nog dat broekje met kutsap niet van je gekregen. Breng het me maar, als een hondje dat een bal terugbrengt, op vier pootjes en met dat broekje in je bek. En, Bello….., niet over de vloerkleden kruipen hoor, dan gaan de vlooien zich daarin nestelen.”
Hij schokte op zijn stoel van het lachen, het leek wel alsof er helemaal geen rem meer op hem zat.
Claudia wist niet wat ze moest doen. Door de opmerking over de vloerkleden had ze voor het eerst even bewust naar de vloer gekeken. Prachtige kleden, daar had ze tot nu toe ook steeds op gestaan en gelopen. Waarschijnlijk waren ze handgeknoopt en kwamen ze uit het land waar zij naartoe wilde, maar ze lagen op een ruwe vloer van gewassen grindbeton. Als ze daar 35 meter over moest kruipen, of misschien zelfs nog iets meer, omdat ze om de kleden heen moest, zouden haar knieën dat volhouden?
Ze keek naar Carla met een uitdrukking van ‘dit hoeft toch niet echt?’ in haar ogen, maar Carla kwam met een ijzige blik haar kant op lopen en fluisterde in haar oor, zodat Theo het niet kon horen:
“Wat is dat nou, met jou? Je kunt zogenaamd zo goed gehoorzamen. Ik steek mijn nek uit bij die klungel door te zeggen dat je het volgens mij gaat redden en dan laat je me vallen en ga je hier als een zoutpilaar staan. Stop nu en ga naar huis of begin met echt gehoorzamen. En voorde duidelijkheid, dat betekent dus precies doen wat wij van je vragen en ook onmiddellijk als we het vragen.”
Naar Theo riep ze: “Dit hondje heeft volgens mij een baasje dichtbij haar nodig. Ik zal je laten zien dat ze dan wel goed luistert.”
Uit een zak van haar mantelpakje pakte ze een halsband, die ze om Claudia’s nek deed. Daarna pakte ze uit dezelfde zak een zeker 3 meter lange en vrij brede riem van dik leer en ze klikte die aan de halsband. Vervolgens rukte ze de riem ruw naar beneden en Claudia volgde door op haar handen en knieën te gaan zitten. Carla gaf nu een ruk aan de riem in de richting van Claudia’s slipje en Claudia begon te kruipen.
“Je realiseert je toch nog steeds dat ik niet van gesnotter en gejank houd, en zeker niet bij honden.”, zei Carla.
Claudia vermande zich en kroop door naar haar slipje. Op het moment dat ze dat wilde oppakken met haar rechterhand, hoorde Claudia hoe de stilte in de kamer werd doorbroken door haar eigen geschreeuw. De leren riem was met ongelooflijke kracht over haar billen geslagen en landde daar nog vijf keer, direct achter elkaar.
“Dom hondje toch. In je bek natuurlijk”, zei Carla poeslief.
Claudia bracht haar mond naar de grond en wist een stukje stof tussen haar lippen te krijgen. Door met haar lippen te bewegen werkte ze meer stof naar binnen, zodat ze het broekje tussen haar tanden en kiezen kon klemmen. Ze zou het dan niet zo snel verliezen onderweg naar Theo.
Ze begon in zijn richting te kruipen, maar wist nu al haast niet meer hoe ze haar knieën moest neerzetten. Ze twijfelde nu zelf ook of ze deze tests wel tot een goed einde zou kunnen brengen.
Na tien meter voorzichtig kruipen, volgens Carla waarschijnlijk te voorzichtig, gezien het steeds maar rukken aan de riem, riep Theo:
“Laat haar de rest maar op handen en voeten doen, dat is ook een leuke houding, dan gaan die tieten wat meer schommelen en haar knieën blijven heel.”
“Doe het”, zei Carla.
Claudia zette haar voeten onder zich, zonder haar handen van de grond te halen en strekte haar benen, zodat haar kontje omhoog kwam. De huid om haar billen kwam zo strakker te staan en daardoor voelde ze de striemen van de riem een stuk beter.
Carla voerde het tempo op en Claudia bewoog zich waggelend naar Theo. Haar borsten begonnen inderdaad te schommelen.
Bij Theo aangekomen zei Carla “Zit!’ en Claudia zakte weer door haar knieën, liet haar billen op haar hielen rusten en liet haar handen plat op de grond staan. “Braaf!”, zei Carla. En ze aaide Claudia een aantal keren over haar hoofd.
Theo stond op en ging gehurkt links naast Claudia zitten. Ze dacht dat hij het slipje zou pakken dat nog steeds uit haar mond hing. Maar dat deed hij niet. Hij begon haar als een hond te aaien met zijn rechterhand. Over haar hoofd, haar nek, haar rug, tot op haar billen, waar hij dan eindigde in een paar tikken, die natuurlijk precies op een plek landden waar eerder de riem zijn werk had gedaan. Hij deed dat wel tien, twintig keer. Tegelijkertijd kroelde hij haar borstpartij met zijn linkerhand.
Claudia zag in haar hoofd het beeld van één van haar vriendinnen die vaak op exact dezelfde wijze haar Golden Retriever aaide. Dat lieve dier zou op zo’n moment trouwhartig zijn kop naar je toe draaien. Claudia vermoedde dat het verstandig was als zij dat nu ook deed.
Theo reageerde daarop inderdaad zoals ze haar vriendin had zien doen bij de echte hond: De wangen van de hond in je handen, nemen, een beetje kneden en er een paar tikken op geven. Ze keek hem nu als een echte hond, zo trouwhartig als ze maar kon recht in zijn ogen en bleef het slipje tussen haar kaken houden.
Theo zei, terwijl hij weer op haar hoofd aaide en haar borsten kneedde:
“Het is eigenlijk best een lief beestje, maar je blijft merken dat ze nooit een goede puppy training heeft gehad, ze zal nooit totaal gehoorzaam worden. En wat die tieten betreft, ik heb ze nu toch echt goed gevoeld, maar ik vind ze helemaal niet zo strak en stevig en dat terwijl ze volgens mij nog nooit een nestje heeft gehad. We moeten haar maar nooit laten dekken, want dan krijgt ze helemaal van die slappe hangtieten.”
© Subadoration, 07-2006
voor het vervolg van dit verhaal: gebruik onderstaande link
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Testen maken
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?