| Gepost op maandag 29 maart 2010 - 05:11 pm: | 
|
|
Hoe Annabel als vondeling een week van bezinning ondergaat
lees ook het voorafgaande verhaal: Vondeling
Daar zat ze dan, Annabel. Ze had zichzelf mooi in de nesten gewerkt met haar opstandige gedrag. Meestal wist ze wel wanneer ze moest stoppen en kon ze er nog mee weg komen, al of niet zonder straf, maar dit keer was ze te ver gegaan. Haar Meester had haar bij haar haar gepakt, zich zo snel mogelijk aan laten kleden en haar in de auto gezet. Vervolgens had hij haar achtergelaten op de parkeerplaats, gezegd dat ze over een week weer terug moest zijn. Ze had een week van bezinning nodig, maar wel bij een andere Meester zodat ze zich zou realiseren wat ze aan het verspelen was.
Nu was ze hier na een paar angstige uren op de parkeerplaats. Argwanend kijkende passanten die haar toch niet aan durfden spreken. De mieren die kriebelden op haar benen, de wespen die om haar heen zoemden (had ze die zoete geur ook maar niet op moeten doen). En toen was hij daar. Ze wist meteen dat het goed zat toen hun blikken elkaar kruisten. Nadat het hoge woord eruit was en ze uitgestapt was uit de auto had ze zich neergelegd bij haar lot.
Inmiddels een paar dagen verder was er niet zo heel veel meer over van het rel-subje in haar. Haar nieuwe tijdelijke Meester wist van het begin af aan korte metten te maken met ongehoorzaamheid en elke misser moest ze zwaar bekopen. Ze zat nu alleen, naakt met slechts een halsband en haar pols- en enkelboeien om op haar knieën te wachten tot hij haar weer nodig had of vond dat het tijd werd voor wat actie.
Hoe lang ze nu al zo zat wist ze niet. Er was niets dat haar een indicatie kon geven en omdat ze regelmatig in haar eigen gedachten verzonken was, was elk tijdsbesef weg. Ze hoopte dat het niet zo lang meer zou duren, ze moest nodig naar de wc en een doods gevoel begon zich van haar onderbenen meester te maken. Toch nog onverwacht klonken zware voetstappen in de gang en ging de deur van de kamer open. Ze bleef naar de grond kijken, in afwachting van de commando’s die ze zou krijgen. Haar vrijpostige blikken naar hem waren haar slecht bekomen en ze had ervan geleerd. Haar lichaam vertoonde nog de sporen van de vele slagen die ze had moeten incasseren. Haar huid gloeide niet meer, maar elke aanraking van de beurse plekken brachten weer een wee gevoel teweeg.
Nu stond hij weer voor haar, ze zag de zware schoenen vlak voor haar knieën. Zonder te spreken nam hij haar bij de riem aan haar halsband en trok haar overeind. Haar slapende ledematen weigerden bijna dienst, maar ze hield zich op de been en liet zich meenemen. Op de gang hield ze even in toen ze langs het toilet liepen en hij begreep haar hint. Met de deur open mocht ze gaan plassen terwijl hij de riem vasthield. Zo gęnant, maar dat interesseerde haar niet meer. Ze vervolgden hun weg naar de keuken.
In de hoek bij de deur op de grond stond een bak met eten en een met water.
“Eten”, zei hij en liet haar knielen bij de bakjes.
Ze was er nu een beetje aan gewend op deze manier zo snel mogelijk haar portie naar binnen te werken, maar het deed haar nog steeds pijn als een hond behandeld te worden. Dit keer was het een ruime portie en ze kreeg ook de tijd om alles op te eten. Toen ze klaar was zette ze de bakjes in de spoelbak van het aanrecht en ging naast hem zitten op haar knieën.
“Ik hoop dat je genoeg gegeten hebt, want voorlopig moet je het hier mee doen. We gaan naar buiten en ik weet niet hoe lang dit gaat duren, dat hangt helemaal van jou af.”
Hij keek haar terloops aan, probeerde te peilen wat er in haar hoofd om zou gaan. Ze bleef echter stug naar de grond kijken.
“Ja Meester,” was de enige reactie die ze gaf en daar moest hij het mee doen.
Hij wist ondertussen dat ze zich niet snel gewonnen gaf en zo ad rem als ze in het begin was geweest, zo behoedzaam was ze nu. Het gaf hem een gevoel van trots haar tot een gehoorzame slavin te hebben kunnen maken, tenminste tot zover. Ze zou hier nog maar een paar dagen zijn. Ze zou de rit gewoon uit kunnen zitten, wetend dat ze hem daarna toch niet meer zou zien en dus gewoon maar gehoorzaamde om dit te overleven of zou ze zich echt aan hem willen onderwerpen, niet alleen uit ontzag maar ook uit loyaliteit? Dat zou zijn grootste beloning uiteindelijk zijn, weten dat ze voor hem door het vuur zou gaan als hij dat van haar zou vragen. De ultieme test moest nog komen.
Hij kwam overeind en nam haar aan de riem mee. De keuken uit, de deur op slot, naar de auto. hij blinddoekte haar en bond haar polsen samen achter haar rug. hij legde haar op haar buik op de achterbank, bond haar benen samen en maakte de gordels om haar heen vast zodat ze niet van de bank zou rollen bij een abrupte stop. In zijn achteruitkijkspiegel kon hij precies haar bovenlichaam in de gaten houden, maar ze lag redelijk aan het oog onttrokken voor andere automobilisten, tenzij een nieuwsgierige truckchauffeur wat lang naast hen zou blijven rijden. Die had vol zicht op haar mooie billen.
De rit duurde niet lang, maar voor Annabel leek het een eeuwigheid. Door het gewiebel en het ontbreken van een oriëntatiepunt was ze een beetje misselijk geworden. Ze lag op een volle maag en dat deed ook geen goed. Ze was blij dat ze er waren. Het laatste stukje was over nogal oneffen wegdek gegaan. Weer overeind mogen zitten was zeer welkom. Nu het portier open was rook ze de frisse buitenlucht en ze voelde zich al snel weer een stuk lekkerder. Het was erg stil, alleen wat vogels kon ze in de verte horen. Hij was aan het rommelen in de achterbak van de auto en ze voelde hoe hij het kofferdeksel weer dichtsloeg. Hij kwam weer aangelopen en maakte haar voeten los zodat ze uit kon stappen.
Eenmaal uit de auto voelde ze de zon op haar naakte lichaam. Na een paar dagen binnen genoot ze weer van de buitenlucht. Een zacht briesje streek langs haar heen en even, heel even maar bezorgde dat haar kippenvel, haar tepels hard. Met haar handen nog steeds op de rug gebonden en geblinddoekt leidde hij haar van de auto weg. Ze liep voorzichtig op haar blote voeten met hem mee. Ze voelde nu het mulle zand tussen haar tenen en af en toe een takje of steentje. Hij zette er aardig de pas in.
Na een poosje gelopen te hebben hielden ze halt. De zon was warm en door het ingespannen lopen begon Annabel al aardig te transpireren. Ze hoorde hoe hij met een doffe plof iets in het zand liet vallen. Het geluid van het openen van een fles en het klokken van het drinken daaruit. Ze lustte zelf ook wel wat, maar durfde er niet om te vragen. Spreken zonder toestemming was nog steeds verboden. Ze moest het blijkbaar zonder doen, want de dop werd er weer opgeschroefd. Geduldig bleef ze staan wachten tot ze een aanduiding zou krijgen wat te doen, voorlopig was dat helemaal niets. De zon brandde ondertussen op haar blote huid.
De plek die hij in gedachten had gehad was perfect zag hij. De zon stond al een aardig hoog aan de hemel, dat kon nog wat worden vanmiddag. Hij maakte de schop los die hij aan zijn rugzak had vastgemaakt en begon één meter voor de boom een kuil te graven. Tijdens het scheppen keek hij regelmatig naar Annabel. Ze stond daar roerloos en gevangen in haar eigen gedachten. Het zweet gutste hem inmiddels van het lijf en ook bij haar zag hij een dunne waas van transpiratie op haar gezicht komen. Haar haar begon aan de zijkanten van haar gezicht te plakken. Hij trok zijn hemd uit en de wind verkoelde zijn lijf onmiddellijk.
Toen de kuil groot genoeg was zette hij zijn schop aan de kant en nam nog een slok uit de fles. Ook Annabel kreeg een paar kleine slokjes. Hij nam haar bij de schouders en liet haar in de kuil stappen. Het zand onderin was koel en vochtig. Haar lichaam reageerde er op met kippenvel en haar harde tepels stonden mooi vooruit. Ze stond niet langer meer in de brandende zon. Nu maakte hij haar handen los vanachter haar rug en nam beide handen om ze boven haar hoofd weer samen te binden aan de grote tak die boven de kuil hing. Hij liet haar haar benen zo wijd mogelijk uit elkaar zetten in de kuil en begon deze toen weer vol te scheppen.
Annabel voelde hoe ze langzaam maar zeker vast kwam te staan. Uiteindelijk stond ze tot boven haar knieën in het zand vast. Hij deed haar de blinddoek af en ze knipperde tegen het felle zonlicht. Ze keek om zich heen en zag voor haar de zandvlakte met duinen en vliegdennen en bosjes. Achter en naast haar was het dichter begroeid, maar evenwel stond ze goed zichtbaar. Hij had een paar passen afstand genomen en nam haar onderzoekende blik in zich op.
“Mooi uitzicht, nietwaar?” zei Hij. Ze knikte, maar of ze nu blij moest zijn hiermee was nog maar de vraag. Het zag er heel erg verlaten uit, maar ze kon zich goed voorstellen dat er toch de nodige wandelaars langs zouden kunnen komen en ze voelde zich behoorlijk te kijk gezet. En op hetzelfde moment dat ze dit dacht zag ze in de verte een groep ruiters voorbij rijden, te ver om haar te kunnen zien, maar toch……
Hij liep weer op haar toe en rommelde weer in de rugzak die achter haar stond. Hij haalde er een strokenzweep uit en ging vlak bij haar staan. Zachtjes streelde hij haar rug en borsten met de zachtleren strengen. Hij trok strepen hiermee in de waas van zweet die zich op haar lichaam had gevormd. Hij stond achter haar en haar hoofd was op zijn heuphoogte. Hij streelde haar haren en veegde een vastgeplakte pluk uit haar gezicht.
Dan een stap achteruit en daar was de eerste slag. Het kletste op haar klamme huid. De tak waaraan ze vast stond gaf ietsje mee toen ze er aan trok bij de eerste slag, maar veel speelruimte had ze niet, dus ontwijken was vrijwel onmogelijk. In een gestaag ritme bewerkte hij haar hele rug en billen. Ze kreunde zachtjes en zweetdruppeltjes liepen langs haar hals over haar borsten omlaag. Ze voelde ze ook kriebelen in haar zij waar ze vanuit haar oksels een weg omlaag zochten. Het zand kleurde donker waar het vocht terecht kwam.
Nu kwam hij voor haar staan en ook haar borsten moesten het ontgelden. Hij raakte haar tepels vol en hard. Ze slaakte kreten die ver in de omgeving hoorbaar waren, geluid draagt immers ver op een stille zinderende zandvlakte. Hij maakte haar hierop attent en hij zag dat ze schrok bij de gedachte dat ze de aandacht zouden kunnen trekken van argeloze voorbijgangers. De keuze was aan haar, een gag of stil blijven.
Ze koos voor het laatste, ook al wist ze dat dit een moeilijke opgave zou zijn, gezien de ervaringen van de afgelopen dagen. Maar ze wilde zich niet laten kennen, wilde hem laten zien dat ze zichzelf in bedwang had en gehoorzaam kon zijn. Ze was deze Meester gaan respecteren, ook al was hij zeer hardvochtig zo nu en dan. Ze realiseerde zich nu wel degelijk dat ze zich tegenover haar eigen Meester misdragen had door geen respect te tonen en slechts haar eigen wil door had willen drijven en telkens geprobeerd had hem te laten doen waar zij op dat moment zin in had. Hij had veel geduld met haar gehad, had haar vaak genoeg toch haar zin gegeven, maar ze bleef opstandig.
De week van bezinning die hij haar had gegeven miste zijn uitwerking dus niet. Nu moest ze nog zien dat ze zich op een gepaste manier weer aan haar Meester aan kon bieden en haar excuus zou kunnen maken. Dat zou echter even moeten wachten, want deze Meester eiste nu al haar aandacht.
De laatste slagen incasseerde ze zo stil mogelijk. Het was zwaar omdat ze niet mee kon veren met de slag als die aankwam. Haar bewegingen hadden wel ietsjes ruimte gecreëerd in het zand, maar de gaatjes liepen net zo hard weer vol. Uiteindelijk stonden ze beiden te hijgen van alle inspanningen. Hij gooide de zweep aan de kant en zocht een stukje verderop een klein boompje uit, waartegen hij in de schaduw even uit kon puffen. Hij deed alsof hij Annabel negeerde, maar hij hield haar terloops in de gaten, evenals het pad dat niet zo ver achter de plek waar zij stond langs liep. Ze stond daar met een hangend hoofd, rood en verhit, getemd, vertederend hulpeloos, zo mooi uitgestrekt, opwindend….
Toen hoorde hij eerder dan hij het zag het doffe geluid van voetstappen en de snelle roffel van hondenpoten in het zand. De hond kwam om de bosjes heen gerend die hen afschermden van het pad en liep rechtstreeks op Annabel af. Hij begon haar te besnuffelen, liep om haar heen en blafte tegen haar. De schrik stond op haar gezicht te lezen, maar ze gaf geen kik en bleef doodstil staan, niet dat ze nou iets anders kon. De eigenaar van de hond floot en bleef staan wachten tot het dier weer terug zou komen. De hond tilde nog even zijn poot op bij het been van Annabel en liep daarna terug naar zijn baas. Opnieuw kleurde het zand donker. Hij zag de weerzin op haar gezicht toen het beest haar onderplaste.
Stiekem moest hij er om grinniken. Een grotere vernedering had hij zelf niet kunnen bedenken. Hij wachtte heel even tot de wandelaar met zijn viervoeter verdwenen was en liep toen naar haar toe. Hij ging op zijn hurken voor haar zitten, zijn gezicht was nu vlak voor het hare. Met één hand nam hij haar bij de kin en dwong haar om hem recht in de ogen te kijken.
“Je bent een mooi teefje, blijkbaar. Misschien tijd dat je zelf ook je territorium afbakent met een plasje. Toe maar, laat maar eens zien hoe gewillig dit teefje is.”
De ellende droop nu bijna letterlijk van haar gezicht. Het duurde een minuut, toen nog eentje….. maar wat er kwam, geen plas.
Hij bleef voor haar zitten en speelde wat met haar tepels die nu zeer gevoelig waren. Ze merkte dat hij ongeduldig begon te worden, zag het aan de subtiele verandering van zijn blik en wist dat ze nu iets moest gaan doen, maar ze was al te laat. Hij liet zijn hand tussen haar benen gaan en pakte haar kut hard vast. Ze kon een gesmoorde kreet niet meer onderdrukken. Hij liet haar weer los en werkte een vinger tussen haar lipjes die hij zojuist samengeknepen had. Met zijn duim masseerde hij haar klitje. Ze was nat, kletsnat aan het worden. Haar lipjes hadden al die tijd open gestaan en de zweep had zijn uitwerking niet gemist, ze was geil, bloedgeil.
Hij ging er op zijn gemak voor zitten, en begon haar flink te masseren. Van binnen, van buiten. Ze sloot haar ogen en haar hoofd ging achterover. Hij hoorde haar diep zuchten en zag hoe haar buik zich spande, ontspande, voelde hoe haar kutje zich keer op keer samenkneep om zijn gretige vingers heen. Met één hand kneep hij stevig in haar linkerbil. Normaliter golfde haar lichaam mee met de golven van genot die door haar lichaam stroomden, maar ze stond muurvast in het zand en moest alles in zich laten woeden, kon slechts wat met haar heupen draaien. Toen hij merkte dat het niet veel langer zou duren voor ze klaar zou komen hield hij op. Met een harde tik op haar kutje en ferme grip op haar billen zei hij haar dat ze pas klaar mocht komen als ze haar plas gedaan had.
Annabel slaakte een zucht en hield haar ogen neergeslagen toen haar hoofd aan haar haren naar voren werd getrokken. Haar borsten zwoegden op en neer door haar snelle ademhaling. Ze moest zich zo beheersen om de uitbarsting die in haar lichaam aan het ontstaan was niet voortijdig te laten gaan. Ze wilde hem niet teleurstellen. Ze concentreerde zich op het legen van haar blaas. Toen ze de warme gouden straal langs haar hete gezwollen lipjes voelde gaan hield ze het echter niet langer en kwam ze luid kreunend klaar. Het zand kleurde opnieuw donker, dit keer recht onder haar.
Hij was overeind gekomen en zag hoe ze haar best deed de opdracht in de juiste volgorde uit te voeren. Haar gouden straal mengde zich op het laatst met het geil dat nu uit haar kutje droop. Hijgend stond ze uit te druppen, mooie kuiltjes makend in het zand. Ze was adembenemend mooi. Het was bijna spijtig dat hij haar binnenkort weer terug zou moeten brengen waar hij haar gevonden had. Maar de boodschap die ze mee had gekregen van haar Meester wilde hij respecteren. Hij kon geen aanspraak op haar doen gelden, behalve deze week en daar had hij tot nu toe goed gebruik van gemaakt. Hij was trots op haar.
De zon stond inmiddels al een heel stuk lager en hij voelde hoe de warmte uit de lucht verdween. Hij had zijn shirt al weer aangetrokken, maar Annabel stond daar nog steeds naakt. Haar bezwete huid voelde nu koel aan. Hij begon het zand weer weg te scheppen om Annabel uit haar gevangenis te bevrijden. Dit keer moest hij voorzichtig scheppen om haar benen niet te raken. Toen hij bijna bij haar enkels kwam vroeg hij haar haar voeten verder los te woelen en kon ze uit de kuil stappen. Hij bespaarde zich de moeite de kuil weer dicht te gooien door Annabel het zand in de kuil te laten schuiven met haar voeten. Eindelijk maakte hij haar handen los van de dikke boomtak. De riem ging weer aan haar halsband en samen zochten ze nog een plekje in de zon om Annabel nog even op te laten warmen. De kou van het vochtige zand aan haar voeten was diep doorgedrongen en het duurde even voordat ze geen kippenvel meer had. Ongehinderd door wandelaars bereikten ze de auto weer en keerden ze terug naar huis.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?