Deel 2 van Oh was ik maar een gijzelaar
Het was al vele uren lang doodstil in de kamer waar Victor verbleef. In het hele pand – waarvan Victor wist dat het een loods in de buurt van de haven was - was het stil, hoewel er ergens, in andere kamertjes, nog twee andere gijzelaars waren. Er waren alleen geluiden als de gijzelnemers het pand binnenkwamen, wat tot nu toe drie keer gebeurd was. Ze kwamen binnen, deden hun gevangenen de mondprop uit en voerden hen een paar crackers en mineraalwater uit een grote fles, zoveel als dat ze energie hadden om naar binnen te klokken.
“Hoe lang kun je leven op crackers?” had Victor gevraagd, de laatste keer dat zijn gijzelnemer tegenover hem gehurkt zat en aanstalten maakte de prop terug in zijn mond te stoppen.
“Ik hoop voor jou heel erg lang,” had ze geantwoord met haar zangerige Oost-Europese stem.
“Hoe lang zijn we hier nu al?” was Victors volgende vraag, maar eigenlijk had hij natuurlijk willen vragen hoe lang ze hier nog moesten blijven.
Was er contact met de politie? Waren er partijen die het losgeld wilden betalen?
De vrouw die Victor in gedachten Olga gedoopt had, schudde haar hoofd en stopte de prop terug achter zijn tanden.
“No questions,” zei ze en ze aaide hem één keer over zijn wang voor ze hem wederom voor uren achterliet.
“Ik moet plassen,” zei hij nadat de prop voor de tweede keer uit zijn mond was. Het klonk hees, maar urgent.
Victor voelde crackers tegen zijn tanden duwen en breken onder de druk.
“I moe plafwen,” herhaalde hij.
Vervolgens kauwde hij moedeloos het droge deeg weg dat zijn hele mond vulde, het droge deeg dat ondanks zijn inmiddels astronomische trek naar niets smaakte.
“Ik stel me niet aan,” zei hij, toen hij de crackers doorgeslikt had en de fles met mineraalwater voor zijn ogen zag dansen.
Het mondstuk passeerde zijn lippen en vulde zijn verhemelte.
“Okee je wil dus dat ik in mijn broek pis,” dacht hij en vervolgens probeerde hij zijn plas op te houden terwijl hij luisterde naar het klokken van het water dat hij drank.
“Ready?” vroeg ze en Victor knikte.
De fles verdween uit zijn mond.
“Ik ga het niet nog een keer zeggen,” dacht Victor.
Vervolgens schrok hij zich rot omdat haar handschoenen via zijn blote schouders naar zijn hemd afdaalden en via zijn zij naar zijn heupen, zijn broek en zijn gulp. Ze maakte hem open.
“Wat doe je?” vroeg Victor ontzet, voor zijn hele lichaam verzet begon te bieden.
“Je moest toch plassen?” antwoordde Olga, waarna Victor weer doodstil ging zitten. Hij begreep wat haar plan was. Hij begreep ook dat hij zodadelijk aan een wildvreemde vrouw zijn geslachtsdeel ging laten zien, maar de druk op zijn blaas was zo hevig dat hij vergat zich te schamen. Olga duwde de halflege fles met water tussen zijn benen, woelde zijn lul uit zijn onderbroek en trok hem naar het mondstuk toe. De flessenhals omsloot zijn lul.
“Toe maar,” zei Olga.
Dat liet Victor zich geen twee keer zeggen. Terwijl hij plaste, moest hij de neiging onderdrukken om zuchten van verrukking te slaken. Hij deed zijn ogen dicht toen hij klaar was. Wat was hij opgelucht. Nooit geweten dat plassen zo verschrikkelijk lekker was.
“You want some more?” vroeg Olga.
Victors lippen schrokken toen hij het mondstuk van de fles weer voelde. Zijn lichaam veerde op in de touwen. Gadverdamme, dacht hij, mijn pis zit aan die fles. Vervolgens bedacht hij dat Olga de fles simpelweg naar een horizontale stand zou kunnen duwen en als ze vervolgens nog verder duwde, dan was hij weerloos. Hij deed zijn ogen open en zag de fles bewegen. Hij hoorde Olga giechelen.
“Just kidding,” zei ze.
Ze haalde de fles van zijn mond. Ze deed zijn gulp weer dicht.
Victor had honger en ook alweer dorst. En hij moest alweer plassen. Wie ging zijn losgeld betalen? Hij verdiende een keer of twee modaal en had genoeg geld op de bank om nog eens zijn huis te verbouwen, maar dat was lang niet genoeg om zichzelf vrij te kopen. Rijke ouders had hij niet. Zijn vader was overleden en zijn moeder leefde van een voldoende maar zeker niet overdadig pensioen. Hoe lang was het nu geleden dat hij haar bezocht had? Zou hij haar ooit nog zien?
Soms voelde hij zijn gebonden armen en benen niet, tot hij dacht dat ze van zijn romp afgevallen waren. Dan bewoog hij. Hij voelde hij zijn ledematen slapen en voelde hij de touwen die hem beletten om eens even lekker alles uit te rekken en uit te schudden. Vervolgens voelde hij overal spierpijn en dacht hij aan de Geneefse Conventie. Stond daar niet in dat een gevangene recht had op een uurtje luchten per dag? Was het niet vreselijk ongezond om dagen aan een stuk in een harde houten stoel te moeten zitten? Kon je doorzitwonden krijgen?
Hij gokte dat hij hier nu een uur of dertig was. In ieder geval werd het nu voor de tweede keer dat hij in deze stoel zat, donker. Hij wist van de eerste keer dat het ’s nachts ook kil werd, een kilte die zijn spieren nog stijver maakte dan ze nu al waren. Hij werd neerslachtig en ook een beetje bang bij het vooruitzicht van een nieuwe nacht alleen. Een beetje knikkebollen, maar nooit echt slapen. Dromen van bevrijding die nog dagen op zich zou kunnen laten wachten. Af en toe dromen van die hypotheekadviseuse, een opgedirkt maar best lekker jong ding, die net als hij ergens met open dijen in een stoel vastgebonden zat te wachten tot iemand haar kwam bevrijden. Of zou Pjotr, haar bewaker, die haar duidelijk ook een lekker ding vond, haar eerst naakt uitgekleed hebben voor hij haar in een stoel zette? Door daaraan te denken, kwam zijn bloedsomloop weer wat op gang en kreeg hij zelfs een stijve. Een stijve dreigde hij ook te krijgen van dromen dat Olga zou terugkeren om van hem een seksslaaf te maken, maar dat waren dromen die hij zichzelf niet toestond. Hij voelde zich veel te kwetsbaar en veel te afhankelijk voor dit soort gedachten. Als hij weer veilig thuis was, ging hij die fantasie nog wel eens uitleven. Dan zou ze haar bivakmuts afzetten en haar tevoorschijn gekomen lange blonde haren laten wapperen, alvorens…
Victor bibberde. Zou Olga hem echt afmaken als ze geen geld voor hem kreeg? Hij herinnerde zich de verkoper op het bankkantoor en de manier waarop ze hem met kogels doorzeefde.
“Ja dus,” dacht hij.
Victor sidderde.
Plotseling was het pand weer vol van geluiden, voetstappen op de trap. Victor telde en kwam tot de conclusie dat alledrie gijzelnemers in het pand waren. Het eerste paar voetstappen in het trappenhuis viel uit op de tweede, het tweede paar voetstappen viel uit op de derde verdieping. Het laatste paar voetstappen was met een steeds langzamer pas – het was een lange klim – op weg naar hem. Victor voelde zijn lichaam bevriezen.
Nadat Olga vluchtig gecontroleerd had of de knopen in de touwen nog allemaal vastzaten, praatte ze in haar mobiele telefoon, ergens achter zijn holle rug en ingevallen schouders. Ze hadden dus nieuwe telefoons gekocht, gisteren waarschijnlijk, want toen was het zaterdag. Zou die bendeleider doodleuk weer een iPhone 32 Gb 3Gs hebben gekocht? Met zijn manier van omgaan met telefoons was een goedkoper modelletje misschien aan te raden.
Olga sprak haar moerstaal, dus Victor verstond er geen woord van. Hongaars? Tsjechisch? Hij was er vrij zeker van dat het geen Russisch was, maar Oekraïens of Moldavisch of oud-Turkmenistaans zou best kunnen, want Victor had geen idee hoe dat klonk.
Het ging vast over losgeld. Victor voelde aan de spanning in Olga’s stem dat het daarom moest gaan. Eerst klonk ze nerveus maar verwachtingsvol. Middenin haar gesprek deed ze de lamp aan, een felwitte looplamp, schuin boven Victor aan het plafond. Victor staarde ernaar als een lichtbaken van hoop, maar hoorde Olga’s stem vervolgens bruusker worden, meer kortaf, uiteindelijk nogal nijdig.
“Vra da mu?” vroeg Olga nadat ze een lange tijd geluisterd had.
Vervolgens sprak ze geëmotioneerd en keerden de woorden “vra da mu” diverse keren terug.
Toen zweeg ze. Aan de manier waarop haar voetzolen over de kale vloer krasten, leidde Victor af dat ze erg gespannen geworden was.
Ze zei iets waar Victor geen chocola van kon maken, maar ze zei het heel erg opgetogen. Ze herhaalde vervolgens die woorden opnieuw, een strohalm waar ze zich aan vast wilde klampen, een uitweg voor dat “vra da mu” waar ze kennelijk geen zin in had. En Victor trouwens ook niet, want zijn ledematen sidderden.
“The police is very close anyway,” zei ze plotseling: “We should run immediately, or else it doesn’t matter what we do…”
Maar vervolgens schakelde ze moeiteloos terug naar haar onverstaanbare Slavische taal. Hoewel, was Hongaars niet Finoegrisch?
Ze luisterde een tijd en zei “Okay.”
Ze herhaalde dat woord, gaandeweg gerustgesteld en gaandeweg tevreden. Er was overlegd. Er was blijkbaar overeenstemming bereikt. De mobiel gaf een bliepje en werd weggestoken. Vervolgens hoorde Victor Olga’s platte zolen in haar richting komen.
Hij kreunde zachtjes toen haar hand hem aanraakte. Ze bleek haar handschoenen niet meer aan te hebben. Haar blote vingertoppen streelde zijn hals, zijn kin vol stoppels na een etmaal niet scheren, en zijn oor. Zodra Victor probeerde om te kijken, duwden haar vingers met zachte handen zijn wang terug. Victor staarde voor zich uit, naar het kleine raampje ver weg met de tralies ervoor, waarachter het donker was.
“Versta jij Tsjechisch?” vroeg ze met haar zwaarste accent. Victor schudde langzaam zijn hoofd, geïntimideerd omdat hij door haar aangeraakt werd, onrustig omdat hij niet wist wat hij van deze avances moest denken.
“Ze betalen niet,” zei Olga toen: “De bank die we overvallen hebben, is vorig jaar genationaliseerd. De minister van Financiën moet beslissen of hij betaalt, maar hij heeft gezegd dat hij niet zwicht voor tuig. Hij wil niet met ons onderhandelen.”
Victor zat er verstijfd bij. Zijn hart was twee keer zo snel gaan slaan. Hij ging sterven. Maar waarom klonk Olga’s stem dan alsof ze met hem wilde flirten?
“Eerst wilde hij trouwens wel betalen, die oorlogszuchtige taal kwam pas na de volgende opiniepeiling, toen hij tot onder de 10 zetels gezakt was.”
Ik ben het slachtoffer van de peilingen, dacht Victor, het zoveelste, maar Olga’s hand die hem streelde als geliefde hield hem bij de les. Kreeg ze een kick van mannen vermoorden? Hij herinnerde zich voor de zoveelste keer de verkoper op het bankkantoor en de manier waarop ze hem met kogels doorzeefde.
“Anyway, as a hostage you are of no use anymore,” zei Olga.
Haar hand raakte zijn blote schouders en plukte aan zijn hemd. Al plukkend daalde ze af. Ze plukte en woelde zijn hemd uit zijn broek. Ze raakte zijn broek aan. Ze aaide hem in zijn kruis en kneep hem daar vervolgens. Ondanks dat Victors hart als een razende sloeg, kreeg hij een enorme stijve. Zijn gulp werd opengemaakt. Haar hand gleed zijn gulp binnen.
“Mmm-mmmh,” zei Victor klaaglijk.
“Wat is er?” vroeg Olga.
Haar hand zat in zijn onderbroek en had zijn lul te pakken en trok eraan.
“Ik wil alleen maar spelen…”
Victors dijen begonnen hevig te sidderen. Vanachter zijn mondprop klonken hulpeloze geluidjes.
“You rather not play? You rather die?”
Ze giechelde luid toen Victor een vormloze “Noo-ooo-ooo” had laten horen.
Victors lichaam wrikte, wrong en stuiptrekte in de touwen terwijl ze ritmisch aan zijn lul trok. Victor kreunde steeds heviger.
“Mijn Nederlands is helaas nogal slecht,” zei ze: “Misschien ik jou niet goed verstaan. Maar ik denk dat jij ook best spelen wil…”
Ze liet hem haar mes zien. Victor begroette het met een geïntimideerd kreungeluid. Het mes speelde met de knoop van zijn broek. Ze sneed het stukje garen los waarmee de knoop vastzat. Ze sneed zijn broekzakken kapot. Victor hoorde zijn huissleutels op de grond vallen, zijn pinpas, zijn portemonnee. Hij merkte dat Olga zijn portemonnee van de vloer pakte om te kijken hoe veel er in zat.
“Een euro of 15,” recapituleerde Victor: “Daar word je niet vet van, meid.”
Hij zag haar hand zijn pinpas omsluiten en zorgzaam van de betonnen grond afpellen. Victor bedacht dat Olga hem zou kunnen martelen om hem zijn pincode te ontfutselen en kreeg het warm en koud tegelijk.
Hij zat doodstil terwijl haar mes gaatjes maakte in de stof van zijn broek en zijn broek vervolgens opensneed, langs de bovenkanten van zijn dijen tot zijn knieën.
“Je moet gedacht hebben hoe zie ik eruit? In this past lonely night…” klonk haar stem, die oh zo verleidelijk geworden was.
Haar mes had bij zijn buik een gat in zijn hemd gemaakt en sneed vlak langs zijn huid omhoog. Toen Victor probeerde om te kijken, pakte ze zijn nek en duwde ze ruw zijn hoofd recht.
“Geduld,” zei ze, maar ze kon dat woord nauwelijks uitspreken, “jij moet geduld hebben.”
Ze zat zo ongeveer onder zijn stoel en sneed in zijn broekspijpen, sneed lappen van zijn broek af totdat hij hem niet meer aanhad. Terwijl ze overeind kroop, bekeek Victor zijn eigen lichaam, lijkbleek in dat nare licht van de looplamp. Het rilde van onrustige verwachting. Het rilde van verlangen om te zien wie de vrouw in wiens macht hij was. Haar vuist bonkte tegen zijn wang zodra hij zijn hoofd draaide. Ze pakte zijn kruin en trok pijnlijk aan zijn haren. De klaaglijke kreten achter zijn mondprop klonken precies als zijn genotvolle kreten van daarnet, toen ze aan zijn lul trok.
“Jij moet geduld hebben,” siste ze in zijn oor.
Haar lippen raakten hem heel even aan achter zijn oor en elektriciteit verspreidde zich door zijn huid. Vervolgens zag hij haar mes. Het kroop langs zijn rillende borst en buik naar de rand van zijn onderbroek, die tjokvol zat. Ze lichtte met het mes de stof op voor een sneak preview. Ze maakte een geluidje waarvan Victor niet kon uitmaken of het goedkeurend of minachtend klonk. Ze prikte bij zijn dij in de stof en maakte een jaap.
“Jij beter goed stilzitten,” zei ze en ze sneed langs de rand van zijn been omlaag.
Aangekomen onder zijn lichaam liet ze het mes een bochtje maken en sneed ze langs de rand van zijn andere been terug omhoog. Ze lachte.
“Omdat je er zo lekker ontspannen bij zit,” dacht Victor.
Hij voelde hoe krampachtig hij erbij zat. Ze sneed de broeksband door en trok de lappen van zijn lichaam af. Victor probeerde wat te ontspannen. Hij had een stijve en een hartslag van 180, alsof hij Viagra geslikt had net voor zijn maîtresse afbelde.
“Ik weet niet eens hoe ze eruit ziet,” dacht Victor, terwijl hij zijn buik inhield omdat hij wist dat haar ogen hem bekeken.
Toch een paar huidplooien wintervet. Haar hand kwam. Met een ingehouden zucht ontving Victor hem op zijn tepel.
“Hier,” zei ze.
Haar hand verplaatste zich naar zijn andere tepel.
“En hier,” zei ze.
Haar hand verplaatste zich naar zijn kruis en bevoelde zijn lul en ballen.
“En hier,” zei ze.
Waarna ze zich van hem verwijderde.
De kreet klonk toen er klemmetjes op zijn tepel zaten en toen haar hand met een nieuw klemmetje erin, afdaalde naar zijn kruis. Het geluid kwam van achter, van onder, van ergens ver weg.
“De hypotheekadviseuse,” dacht Victor.
Zijn lichaam verstijfde volkomen. Met een moedeloze kreun voelde hij de scherpe bekjes van de klemmetjes zijn lul vangen. Toen hij nog een klemmetje zag, begonnen zijn ledematen uit alle macht met de touwen te vechten. De stoel kraakte. Olga giechelde. Het klemmetje ving zijn lul vlak onder de warme donkerrode top.
Er klonk een nieuwe kreet van ergens onder hem. Het was een wanhopige schreeuw van pijn. Toen Victor probeerde om te kijken, zijn ogen in die van haar te laten smeken, kreeg hij een klap, een venijnige draai om zijn oren. Opnieuw greep Olga zijn kruin en trok een keer of wat bestraffend aan zijn haren. Voor het eerst van zijn leven voelde Victor zich een pechvogel omdat hij geen neiging tot kaalheid had.
“Please,” schreeuwde hij achter zijn mondprop.
“Doe me geen pijn. Doe alles met me wat je wilt, maar martel me niet. Niet zo in ieder geval, niet met elektrische schokken.”
“Nederlands vanachter een mondprop is nog onverstaanbaarder dan Tsjechisch,“dacht hij met verstijfde spieren en pijn in zijn buik.
Hij zat doodstil in zijn stoel en keek toe hoe smalle bleke handen met lange vingers draadjes bevestigden aan de klemmetjes.
“Mooie handen,” dacht hij.
Hij zag de hypotheekadviseuse voor zich, die in net zo’n stoel zat als hij. Ze wachtte net zo stil en krampachtig als hij. Met opengezette dijen. Met haar ogen minstens zo groot als haar tieten, starend in de verte. Haar overdadige make-up doorgelopen vanwege al net zo overdadige tranen.
Een volgende kreet ver weg klonk toen Olga’s smalle handen aan de reep overhemd plukten die tussen zijn lippen zat.
“Ik wil je goed kunnen horen, zodadelijk,” zei ze.
Haar stem klonk net zo verleidelijk dan daarstraks, daarstraks toen Victor meer in de richting van soft SM dacht, lekker klaar getrokken worden met wat plagerige kneepjes erbij en dat ze dan misschien tussendoor één keertje zijn tepels omdraaide. Lekker makkelijk vermaak.
Victor overdacht wat hij zodadelijk zou zeggen als hij iets kon zeggen. Hij staarde met opengesperde ogen naar zijn lijf dat helemaal klaargemaakt was voor een marteling met elektrische schokken. Zo naargeestig bleek in dat felle licht. Zo dun en kwetsbaar.
“You cannot do this to me,” leek hem wel een goede tekst. Of was “You do not have the right to do this” beter? Maar misschien moest hij niet te hoog van de toren blazen. Een simpel en schor smekend “Please don’t torture me” was misschien beter.
Hij voelde een vreemde ontspanning in zijn spieren. Hij voelde een vreemd verlangen. Zich niet laten kennen. Zich waardig gedragen. “I’ll try to be a good slave,” schoot als tekst door zijn hoofd en voelde zijn ogen vochtig worden.
“Is it the young girl?” was wat hij zei, want zodra hij kon spreken, klonk uit het kamertje op de verdieping onder hem een volgende kreet van pijn.
Er klonken woorden achteraan. Een smeekbede of een klaagzang.
Olga schreed zijn gezichtsveld binnen met een kastje en een stoel in haar hand. Ze zette de stoel schuin tegenover die van Victor en ging zitten. Ze deed haar lange benen, nog altijd gehuld in een opvallend onopvallende grijze broek, over elkaar. Ze had haar bivakmuts wel afgedaan. Haar haren waren inderdaad lang en blond, maar net vanonder de muts vandaan gekomen zaten ze slordig en wild alle kanten op. Haar gezicht was bleek, mooi en heerszuchtig, haar neusje klein, haar lippen vol en begerig.
“Kijk niet zo blij,” zei ze: “Het feit dat je mijn gezicht mag zien, betekent dat je moet sterven. Logisch toch?”
Victors ogen vulden zich met tranen. Hij zag Olga loeren. Hij zag haar blauwe ogen tevreden naar hem kijken toen er een paar ontsnapten en langs zijn neus omlaag rolden. Hij wendde zijn gezicht van haar af.
“Kijk me aan,” zei ze, met een mengeling van overredingskracht en verleiding.
Gehoorzamen zou betekenen dat hij haar toestemming gaf, dacht Victor. Hij voelde dat zijn dijen begonnen te rillen zodra hij gezwicht was, zodra hij in haar ogen en in haar mooie gezicht keek, zodra hij zag dat haar hand op het kastje de knop omdraaide. Hij slaakte een wilde kreet van pijn, net iets eerder dan het slachtoffer op de verdieping beneden hem.
“It’s the old one, of course,” zei Olga toen de pijn over was: “Urban is more like the shagging type.”
“Is ze naakt net als ik?” vroeg Victor terwijl hij zijn lichaam zag sidderen, terwijl zijn wrikkende polsen en enkels de touwen voelden die hem dwongen te blijven zitten en te wachten op een volgende pijnaanval.
“Vast wel,” zei Olga verveeld.
Haar handen bewogen, maar Victor herademde toen ze niet meer deed dan aaien over het knopje.
“Ze is wel zestig,” zei Victor: “Het lijkt raar om aan haar te denken terwijl ze naakt en weerloos zit te wachten.”
“Net als ik,” mompelde Victor, waarna zijn dijen alsmaar onrustiger rilden.
“Wat een belachelijke opvatting,” zei Olga: “Dat alleen jonge en mooie mensen elkaar naakt zouden uitkleden.”
Ze draaide de knop om met hetzelfde venijn als in haar stem klonk. Ze hield hem wel 10 seconden in de open stand. Victors lijf schudde heen en weer terwijl hij het uitschreeuwde van pijn.
“Ze is sort of bankier,” zei Olga. Ze stond op.
Ze naderde.
“Vaclav straft haar waarschijnlijk voor de kredietcrisis. Hij heeft veel geld verloren.”
Ze boog zich voorover. Zijn hand kwam. Ze streelde zijn wang alsof ze haar zoontje in de ogen keek. De glinstering werd boosaardig toen ze zijn tranen zag blinken.
“Wat zou een goede reden zijn om jou te straffen?”
Victor sloeg zijn ogen neer, niet langer in staat haar blik te weerstaan. Hij zag zijn lichaam roerloos wachten. Het zweette, zodat zijn bovenbenen op de zitting van de stoel plakten. Hij dacht terug aan de pijn als een nare droom. Hij dacht terug aan het voornemen zich niet te laten kennen en zich waardig te gedragen.
“Dat jij er plezier aan beleeft,” zei hij met een licht trillende stem.
Hij zag een moment van onzekerheid in haar ogen, zag ze even wegkijken.
“Dat klinkt als een erg goede reden,” zei ze toen.
Hun ogen bekeken elkaar een paar volle seconden. Eindeloos lang, voor Victors gevoel. Toen haar ogen eindelijk wegkeken, was zijn hartslag opnieuw 180. Olga draaide zich om en liep heupwiegend terug naar de stoel. Haar slanke achterste zag er appetijtelijk uit, al bestond de verpakking uit een opvallend onopvallende grijze broek. Er kwamen pretlichtjes in haar ogen toen haar hand naar de knop ging, hem vastpakte, hem aaide. Hem omdraaide.
“Ik weet je naam niet eens,” mompelde Victor toen het weer doodstil was.
Direct daarna klonk onder hem een nieuwe kreet. Er klonk enige gewenning in door, net als dat doorklonk in zijn eigen geluiden. Hoe lang werd hij nu al gemarteld? Een half uur? Een uur?
“Time flies when you’re having fun,” schoot door Victors hoofd.
Hij zag zijn eigen lichaam door een dunne film van tranen.
“It’s Olga,” klonk het antwoord.
Victor keek op.
“Echt?” vroeg hij.
“Hoezo?” vroeg Olga.
“Ik heb de hele tijd gedacht dat je zo heette,” zei Victor opgewonden: “Vanaf het eerste moment dat ik je zag, in die kiosk, met die grote mitrailleur van jou….”
“Wat een toeval,” zei hij, terwijl hij met de touwen speelde, alsof hij probeerde vriendjes met ze te worden.
Het gevoel dat er iets voorbestemd was, dat hem iets moois aan het overkomen was, was wel heel misplaatst. Hij was een prooi in handen van een kat die eerst nog even wilde spelen. Zijn tranen welden op in overmaat toen hij zich realiseerde dat Olga niet vroeg hoe hij heette. Het interesseerde haar niet. De mens achter haar slachtoffer liet haar koud. Ze draaide de knop om en Victor leed. Een aantal seconden lang was hij fysiek en mentaal met niks anders bezig dan met het proberen te verwerken van de pijn.
“Wat is jouw naam?” vroeg Olga toen toch.
Daarna vroeg ze hoe oud hij was. Ze knikte toen Victor zei dat hij tweeënveertig was. Ze verraste hem met de opmerking dat haar man een jaartje jonger was.
“He’s not into things like this,” zei ze met spijt in haar stem.
Vervolgens bekeek ze Victor opnieuw met ogen vol fascinatie. Met enthousiasme draaide ze de knop om.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?