Hoop
Mariska geeft het niet op
20. Hoop
Toen Ed en Mariska bij de Rector vertrokken, was het nog vóór middernacht. Ineens nam Ed haar in zijn armen en zei: "Weet je, liefste, dat ik gewoonweg niet kan wachten om weer jouw beschermer te worden? Kom, we gaan Leon meteen vragen of hij de Raad van Orion bijeen kan roepen. Het is nog niet te laat, want de vorige keer moest je ook pas om 1 uur 's nachts komen."
"Moet dat echt?" vroeg Mariska. "Waarom kun je niet gewoon mijn vriend worden?"
"Omdat er dan iemand anders wordt aangewezen als jouw beschermer, want een meisje moet nu eenmaal een beschermer hebben."
"Ook een ere-vrouw?"
"Ja, ook een ere-vrouw. Weliswaar moet de Campusraad nog vaststellen wat precies de rechten van ere-vrouwen zullen zijn, maar het idee dat ze zelf hun vriend zouden mogen kiezen, is tot nu toe bij niemand opgekomen."
Aangezien ze dus alleen maar kon kiezen tussen Ed of iemand anders, besloot Mariska zich bij het onvermijdelijke neer te leggen. Ze liepen zo snel mogelijk naar Orion en zochten meteen Leon op. Die grinnikte, maar had begrip voor Eds gevoel van urgentie en was bereid om de Raad nog meteen bijeen te roepen. "Ik moet toch nog verslag uitbrengen van het proces", zei hij. "Dat had ik eigenlijk pas morgen willen doen, maar het kan ook wel nu al. Ik zal mijn best doen, maar ik kan niet beloven dat ik genoeg Raadsleden bij elkaar krijg."
Maar dat bleek geen probleem te zijn en Ed liet Mariska achter in de foyer om zelf zijn plaats in de Raad in te nemen.
*****
De toneelzaal van Orion werd weer alleen verlicht door fakkels en kaarsen. Alles was net zoals die eerste keer: de "troon" op de kleine verhoging voor het podium, de twee zweepdragers aan weerszijden daarvan, het cirkelsegment van zwarte gedaanten. Slechts één ding was anders: de jongens hadden het niet nodig gevonden om hun zwarte hoofdkappen te dragen. Voor het eerst kon Mariska dus zien wie er in de Raad van Orion zaten. Bij een snelle blik in het rond zag ze dat ze hen allemaal wel kende. Maar aan één kant zaten maar twee jongens in plaats van drie. Daar ontbrak kennelijk iemand. Ach ja, Bart natuurlijk. Nog steeds vanwege zijn hersenschudding? Of omdat hij kwaad was?
Leon had, als leider van Orion, op de "troon" plaatsgenomen en nam het woord. "Welkom terug in het Genootschap, Mariska. We zijn bijeengekomen, op speciaal verzoek, om voor jou weer een beschermer te benoemen. Mijn excuses dat we je zo lang hebben laten wachten, maar ik moest de Raad eerst vertellen wat er vanavond allemaal is gebeurd. We kunnen nu de ceremonie kort houden, aangezien het niet nodig is om te spreken over hoe het allemaal zo is gekomen en aangezien het de tweede keer is en niemand verdere uitleg nodig heeft over de gang van zaken of over de betekenis van het beschermerschap. Om dezelfde redenen hebben we de zitting wat informeler gehouden dan gewoonlijk, al zullen we de eigenlijke ceremonie van het afleggen van de belofte wel netjes volgens de regels afhandelen. Alleen wil ik nog even dit zeggen: Toen ik voorstelde om Ed weer te benoemen als jouw beschermer, was er onder de Raadsleden niet één, ik herhaal: niet één, die daar vraagtekens bij plaatste. Iedereen achtte het kennelijk vanzelfsprekend dat jij Ed weer als beschermer moest krijgen. Je vorige beschermer, Bart, die tot onze spijt nog steeds het bed moet houden, was er niet blij mee, want hij had jou graag zelf gehouden. Tja, wie zou een beauty als jij niet willen? Toen Frits hem eerder op de avond vertelde dat hij was geschorst als jouw beschermer, had hem dat erg verdriet gedaan, zei hij tegen mij, maar hij heeft mij verzocht door te geven, dat hij jullie alle goeds toewenst."
Dat vond Mariska aardig van Bart. Maar goed dat Bart niet wist dat Ed hem die klap had gegeven, dacht ze, want dan zou hij misschien minder aardig zijn geweest.
"Voor de volledigheid", vervolgde Leon, "moet ik hier ook even vermelden, dat Ed momenteel de beschermer is van een ander meisje, in een ander huis. Of dit zo blijft of dat dit wordt beëindigd, is iets waar wij als Raad van Orion buiten staan, maar aangezien een beschermer best twee meisjes kan hebben, hoeft dat onze beslissing niet te beïnvloeden. Dus, Mariska, staat niets ons in de weg om je oude, tevens nieuwe beschermer te benoemen.
Goed, dan gaan we nu over tot het eigenlijke ritueel." Op plechtige toon: "Mariska, kleed je uit. Helemaal."
Mariska kleedde zich langzaam uit. Als het dan moest, dan zou ze er ook iets moois van maken. Ook dat was een manier om te laten zien dat de jongens haar, als het erop aankwam, niet klein zouden krijgen. Met een elegant gebaar trok ze het wijde bloesje over haar hoofd, zodat haar pronkheuvels tevoorschijn sprongen. Ze bleef expres even met haar armen omhoog staan en ze streek haar blonde haar naar achteren. Ze hield haar hoofd iets achterover en weerstond maar net de neiging om hooghartig eventjes haar neus op te halen. Kalm legde ze haar bloes op de grond en even kalm, maar heel bewust zonder striptease-achtige vertragingen en kronkelingen, stapte ze uit haar rokje en haar kruisloze slipje met de ruches. Ze deed haar armen op haar rug en trok haar schouders naar achteren. Zelfs bij het zwakke licht kon ze zien dat de jongens gepast onder de indruk kwamen. Dat de meesten haar intussen al wel vaker naakt hadden gezien, maakte kennelijk niets uit. Dat mocht dan ook wel, vond ze. Leon had haar een beauty genoemd en dat wàs ze ook; valse bescheidenheid was nergens voor nodig. Ze zag dat Ed even zijn duim opstak.
Leon neeg even met zijn hoofd om zijn waardering te laten blijken. "Ed, ik nodig je uit, je plaats naast Mariska in te nemen."
Ed kwam naast haar staan en legde zijn arm liefdevol om haar taille. Net als de vorige keer, alleen waren er nu geen striemen om rekening mee te houden.
"Kandidaat,", zei Leon, "we weten dat je de oprechte wens koestert dit meisje te beschermen."
Ed trok haar liefdevol iets strakker tegen zich aan en Mariska herinnerde zich dat hij dat de eerste keer precies zo had gedaan.
"De Raad van Orion", ging Leon door, "is er bovendien van overtuigd, dat jij de beste beschermer voor dit meisje zult zijn. Leg je hand op haar kut."
Net als de vorige keer legde Ed zijn hand vol over haar venusheuvel, met zijn middelvinger in haar gleufje. Het enige verschil was, dat hij heel zachtjes met haar clitje speelde.
"Leg de belofte af."
"Met mijn hand op haar kut beloof ik, dat ik dit meisje naar eer en deugd zal beschermen."
Het bleef raar, vond Mariska, het bleef flauwekul en het bleef jongensboek-romantiek, maar net als de vorige keer kon ze het niet helpen dat ze onder de indruk kwam van de plechtige ernst van het ritueel. Met zijn hand op haar kut ... het was toch eigenlijk te bizar voor woorden, maar was er een nog indringender manier denkbaar waarop een man de ernst van zijn belofte kon onderstrepen?
"Wel, Mariska, dan is hiermee jouw beschermer benoemd", zei Leon. "Mijn gelukwensen. Hij zal je zometeen naar jouw of zijn kamer brengen, waarbij je uiteraard naakt blijft, maar dat weet je allemaal al. Je verboden kleren zijn intussen al lang weer in beslag genomen, dus daar hoef ik ook niets meer over te zeggen. Alleen nog even dit: Eerder op de avond, Mariska, ben je door de Campusraad benoemd tot ere-vrouw. Dat geeft je onder meer het recht om bijeenkomsten van de Raad van Orion bij te wonen. Bij deze wil ik je van harte uitnodigen om van dit recht gebruik te maken."
Hij keek even rond. "Verder nog iets? Goed, dan verklaar ik nu deze zitting voor beëindigd."
Terwijl de Raadsleden zich verwijderden, nam Ed Mariska in zijn armen en zoende haar hartstochtelijk.
Ondanks het late uur kwamen ze op de gang nog verscheidene studenten tegen. Die hadden blijkbaar opgevangen wat er aan de hand was en feliciteerden hen uitbundig, waarbij ze niet vergaten de naakte Mariska een stevige knuffel te geven.
*****
"Treed binnen, ere-vrouw", zei Ed, toen ze bij zijn kamer waren aangekomen.
"Hè jasses," zei Mariska, "vroeger zei je veel lievere dingen tegen me."
"Die speciale status zit je dwars, hè?"
"Vind je het gek? Nadat je me uitvoerig hebt zitten uitleggen, dat jullie me daarmee apart willen zetten van de andere vrouwen."
"Hoho, dat was onze smoes tegenover de Campusraad."
"Ja, maar het effect is hetzelfde."
"De kans zit erin, dat geef ik toe, maar dat kan anders worden als er meer ere-vrouwen komen."
"Is dat dan de bedoeling?"
"Bedoeling niet speciaal, maar het kan toch gebeuren."
"Zeg," zei Mariska, "daar bedenk ik wat. Jullie hebben mij eigenlijk beloond voor opstandig gedrag. Zijn jullie niet bang dat je op die manier meer vrouwen uitlokt tot verzet?"
"Grapjas. Natuurlijk niet, want verzet wordt gewoon bestraft en helemaal niet automatisch beloond. Jij bent ere-vrouw ondanks, niet dankzij je verzet."
"Hm ... Nou ja, hoe dan ook, in ieder geval zal ik me er zo min mogelijk van aantrekken."
"Is dat wel slim van je? Denk je niet dat het zinnig is om mee te praten met de Raad van Orion?"
"In mijn eentje? Om dan iedere keer te worden overstemd? Dank je feestelijk! Trouwens, over meepraten gesproken, dat doet me eraan denken, dat je er op één punt toch vies naast zat, Ed, met al die maatregelen die je mocht afkondigen. Het Comité Vrouwen Eén wordt niet opgeheven! Je denkt toch zeker niet dat ik iets wat ik zelf heb opgericht, inruil voor een surrogaat, zo'n 'inspraakorgaan' dat we, dankbaar en onderdanig, uit jullie handen mogen ontvangen? Desnoods geven we het Comité een andere naam, maar bestaan blijft het." (Zie voetnoot.)
"Zozo. Wie wil je daar dan als lid in hebben? Gerda en Diane natuurlijk, maar verder?" Plagend: "Bea misschien, als die straks weer een andere beschermer heeft? Hoewel ... misschien kan ìk haar dan maar beter houden, als bijzit."
Maar Mariska gunde hem niet de lol dat ze hapte. Daarom werd hij weer serieus: "Ik meen het. Iedereen heeft de belofte afgelegd, weet je nog?"
"Ed, waar zit je verstand? Ha, wat heerlijk dat ik dat nu eindelijk eens aan jou kan vragen, hoi, hoi, hoi. Die belofte heeft er lekker niks mee te maken, zolang we ons maar niet bezighouden met opstandige of opruiende activiteiten. Pamfletjes schrijven over gelijkwaardigheid is toch niet opstandig, is het wel? Dat valt onder vrijheid van meningsuiting, zoals je zelf ook een paar keer hebt betoogd. We kunnen petities indienen en het is zelfs toegestaan om te demonstreren. En wat dacht je van het maken van grappen over mannen?"
Ed grinnikte. "Oei. Dat is zelfs úíterst opruiend."
"Jaja, dat zal wel, maar ik mag lekker alles doen wat ik wil, want ..." - ze imiteerde zijn manier van praten - "... ik heb geen belofte afgelegd, weet je nog? En jullie straffen me toch niet."
"Mooi bedacht, Maris, maar het zwakke punt blijft of je veel medestanders krijgt. Ik moet het eerlijk gezegd nog zien."
"Je vergeet nog iets. Een flink deel van onze aanhang heeft niet meegedaan aan de bezetting van het schavot, dus zelfs als jij gelijk hebt kan ik daar nog medestanders vinden ... en sta daar niet zo superieur te glimlachen!"
Ed liet zich lachend door elkaar schudden en klemde haar in zijn armen. "Jij geeft niet op, hè? Zelfs niet nu je toch moet beseffen dat je niet kunt winnen."
"Pff, dat zeg jij, maar volgens mij hebben we alleen maar verloren omdat we te vroeg tot actie overgingen."
"Zonder flinke steun van de mannen zal het àltijd te vroeg zijn. Elke keer als je tot actie overgaat loop je weer in de val."
"Dat zullen we nog wel eens zien!"
Ed klemde haar nog vaster in zijn armen en kuste haar. "Ik ben trots op je, Maris. Ik ben het niet met je eens, maar ik kan niet anders dan gruwelijk trots op je zijn. Misschien houd ik daarom wel zoveel van je."
*****
Het was lang geleden dat ze bij Ed in bed had gelegen, maar hoewel ze heerlijk bloot tegen hem aan lag, was Mariska nog teveel met haar gedachten bij alles wat er was gebeurd om te kunnen vrijen.
"Wat een toeval eigenlijk," peinsde ze hardop, "dat jij en ik allebei in Orion kwamen te wonen." Ze zag in Eds ogen een geamuseerde blik verschijnen. "Of wou je me vertellen dat dat óók al jouw werk was? Toen ze mij die kamer toewezen, kon je me onmogelijk al hebben gezien."
"Dat is geheel juist."
"Nou dan? Waarom grijns je dan zo?"
"Logica, liefste. Toen jij jóúw kamer kreeg had ik je nog nooit gezien, maar toen ik mìjn kamer kreeg wel. Ik zag jou - dat was wel toeval - bij een inschrijving en wham ... liefde op het eerste gezicht! Normaal geven ze aan de balie geen inlichtingen, maar een van de meisjes daar viel voor mijn charmes en wilde voor mij wel een uitzondering maken toen ze begreep waar het om ging, want ze had een hekel aan Bea, zie je, en ze gunde Bea niet dat die mij had als beschermer. Ach ja, vrouwen één, weet je wel. Ze vertelde me dus hoe jij heette en dat je in Orion kwam te wonen. Ik woonde in Boogschutter, in hetzelfde huis als Bea, zoals je had kunnen uitrekenen. Nu is het weliswaar niet onmogelijk om beschermer te worden van een meisje in een ander huis, maar dan heb je toch een achterstand.
Ik kende iemand in Orion - weer toeval - die wel wat in Bea zag en ruilde met hem van kamer. Hij is Bea's beschermer toen ook geworden, met als resultaat dat Bea in het verzet ging, haha.
Wel, ik observeerde je nauwkeurig en praatte af en toe wat met je. Hoe beter ik je leerde kennen, hoe duidelijker ik inzag dat jij niet te temmen zou zijn. Ik wil niet beweren dat ik de ellende die jou te wachten stond toen al in volle omvang overzag, maar dat je het moeilijk zou krijgen stond voor mij vast. Behalve misschien als ik jouw beschermer zou worden en dat paste natuurlijk uitstekend in mijn plannen. Ik was intussen opgenomen in de Raad van Orion en ik sprak er met Leon over. Die begreep natuurlijk best dat ik verliefd was, maar hij was het met me eens dat voor jou een speciale aanpak nodig was en dat ik waarschijnlijk de enige was aan wie jij kon worden toevertrouwd. Met zijn steun won ik. Op het nippertje, want eigenlijk zou je aan Huub worden toegewezen. Als jij mevrouw De Ridder niet had ontmoet, had alles nog wel eens heel anders kunnen lopen."
Tja, Huub, peinsde Mariska. Het was allemaal raar gelopen, maar nu ze de strijd eenmaal had opgevat zou ze niet opgeven. Ze had het daarnet met Ed over medestanders onder de vrouwen gehad, maar gezwegen over die andere weg: bondgenoten zoeken onder de mannen. Wat dat betreft had ze nu haar handen vrij. Huub was een "slapjanus", volgens Ed, maar hij had toch maar mooi twee of drie bondgenoten gevonden. Misschien was dat een begin. Met die jongens moest ze maar eens gauw gaan praten. En met andere jongens, want ze was tenslotte niet afhankelijk van Huub.
En was er niet, ondanks alles, Ed zelf? Die wilde dat de vrouwen onderdanig bleven; dat zei hij tenminste, maar háár behandelde hij als gelijke. Dat had hij zelfs ronduit gezegd in zijn toespraak tot de Campusraad. En hij had ook gezegd, met veel nadruk zelfs, dat er niets mis mee was als de mannen de vrouwen steunden. Dat was toch zo-goed-als een aansporing geweest. Zei dat in wezen niet alles over waar hij zelf stond? Gaf dat toch niet hoop? In ieder geval zou hij zich niet tegen haar activiteiten verzetten. Integendeel, hij zou beretrots op haar zijn. Ze zou alles met hem kunnen bespreken en hij zou nooit te beroerd zijn om haar advies te geven en zo zou hij de facto een effectieve bondgenoot zijn.
Door zijn tussenkomst, de tussenkomst van een man dus, was ze de dans ontsprongen. Was dat niet als het ware in het klein, zoals het ook in het groot zou gaan?
Ja, de mannen zouden op den duur de doorslag geven in de strijd om de gelijkwaardigheid, zoals ze dat al eerder hadden gedaan. Het was nu eenmaal niet anders.
Maar ooit ... óóit ...
Einde
(1988, 2009)
Voetnoot
Dit is ontleend aan de koloniale geschiedenis van Nederland. Toen in 1945 Indonesië de republiek had uitgeroepen, weigerde Nederland die te erkennen en stuurde troepen. Er werd onderhandeld en Nederland probeerde Indonesië een staatkundige constructie op te dringen, waarbij het zelf de baas zou blijven. Indonesië dacht toen ongeveer hetzelfde als wat Mariska hier onder woorden brengt, en in Nederland is dat goed vertolkt door Van Randwijk, de toenmalige hoofdredacteur van Het Parool, de enige krant die uit eerlijke overtuiging het Indiëbeleid van Nederland afkeurde. (De communisten waren ook tegen, maar die liepen aan de leiband van Moskou.) Het Parool, toen nog een landelijk dagblad, was voortgekomen uit het verzet in de tweede wereldoorlog. Van Randwijk is de auteur van het gedicht: "Een volk dat voor tirannen zwicht/ zal meer dan lijf en goed verliezen/ Dan dooft het licht." Te lezen op het Weteringcircuit in Amsterdam.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?