Kruis
Mariska 13. Na een zwaar gevecht moet Mariska haar straf ondergaan
13. Kruis
Op het plein voor het hoofdgebouw van de campus bevond zich een verhoging, die gewoonlijk het schavot werd genoemd. Daarop stond het grote X-vormige kruis. Tien man sterk, allen gekleed in hun zwarte hemden en hoofdkap, geleidden ze Mariska erheen. Ze was naakt, maar niet geboeid. Bij het kruis stuitten ze op tegenstand.
Het spoorloos verdwijnen van Mariska en haar lijfwacht, de vorige avond, had de vastberadenheid van het Comité Vrouwen Eén versterkt. Er was ook nog een rondschrijven van de Campus-raad geweest, waarin werd aangekondigd dat Mariska's straf gewoon zou doorgaan en waarin de "meisjes" nog een laatste kans werd geboden om op hun schreden terug te keren. Het Comité had geantwoord met een oproep om mee te helpen bij het verzet.
Aangezien het tijdstip van de straf bekend was, hadden de vrouwen, onder aanvoering van Diane, ruimschoots op tijd het schavot kunnen bezetten. Vijf en twintig vrouw sterk versperden ze Bart en zijn gevolg de doorgang.
"Wat weinig", dacht Mariska. "Of zouden er nog meer komen?"
Er was kennelijk op de tegenstand van de vrouwen gerekend, want er kwamen nog een paar zwarthemden aanlopen. Een van hen vroeg de vrouwen beleefd of zij het schavot wilden ontruimen, daar de gevolgen anders voor hun rekening zouden zijn.
"Nee", zei Diane. Mariska zag hoe zenuwachtig ze was.
Nog steeds op beleefde toon werd de vrouwen te kennen gegeven dat ze, als ze nu vrijwillig weggingen, niet zouden worden vervolgd of gestraft, maar dat dit nu absoluut hun laatste kans was.
"Wij laten niemand van ons zonder verzet straffen en vernederen", zei Diane waardig.
"Dan hadden jullie een met redenen omkleed verzoek bij de Campus-raad moeten indienden", zei de man.
Het hoongelach dat onder de vrouwen opsteeg, verging hun al gauw. De woordvoerder blies op een snerpende fluit en van alle kanten kwamen zwarthemden aanrennen. In een oogwenk zag het terrein rondom het schavot er, inderdaad, zwart van. Ze klommen op het schavot en trokken de vrouwen eraf. De vrouwen hadden hun armen in elkaar gehaakt en verzetten zich fel, maar de overmacht was te groot.
Mariska werd door Bart naar het schavot getrokken, maar een paar vrouwen hadden kans gezien zich los te rukken en bleven bij haar in de buurt nog tegenstand bieden. Ze mepten wild om zich heen en probeerden zo dicht mogelijk bij elkaar te blijven. Zelf vocht ze nu ook wat ze kon, maar Bart was sterk.
Plotseling struikelde Bart en liet haar los. Een van de vrouwen moest hem een behoorlijke klap hebben verkocht, want hij bleef kreunend liggen. Mariska wilde snel opzij wegschieten, maar er waren teveel mannen in de buurt. Andere, nog sterkere, armen sloten zich om haar heen. Ze trapte achteruit, maar wie het ook was wist haar handig te ontwijken, zonder zijn greep te laten verslappen. Hij tilde haar het schavot op en duwde haar tegen het kruis, terwijl anderen haar vastbonden.
Ze zag hoe de vijfentwintig vrouwen - er waren er niet meer gekomen - stuk voor stuk werden overmeesterd en hoe elk van hen door minstens drie zwarthemden in bedwang werd gehouden.
Mariska's overweldiger liep naar de rand van het schavot en riep iets wat in de algemene herrie verloren ging. Mariska verstond alleen het laatste woord: "geselen."
Een van de zwarthemden, kennelijk de leider, trad naar voren met een zweep in zijn hand. Het was maar al te duidelijk: Degene die haar had overmeesterd, wilde haar als beloning nu ook geselen. Hij kreeg inderdaad de zweep.
De leider klom op het schavot. "Het vonnis van de Raad van Grote Beer, zoals bekrachtigd door de Campus-raad, zal ten uitvoer worden gebracht. Tien zweepslagen over haar tieten."
Het schavot werd ontruimd en haar overweldiger liet de zweep, onder luid gejuich, in de lucht knallen. Mariska kromp ineen van angst.
De knul zette zich in postuur en hief langzaam de zweep. Het werd doodstil. De zweep knalde door de lucht en raakte haar beide borsten. Mariska gilde en realiseerde zich pas daarna, dat het nauwelijks pijn had gedaan. Toen de waarheid tot haar doordrong had ze kunnen huilen van opluchting. Wat een duivelskunstenaar was Ed toch, háár Ed, met zijn fabelachtige meesterschap over de zweep. Hoe, voor de duvel, had hij het voor elkaar gekregen dat juist híj haar mocht geselen?
"Blijf gillen", siste hij. Hij nam ruimschoots de tijd voor iedere slag en telkens als de zweep dan weer knalde en over haar tieten striemde, of leek te striemen, gilde Mariska en juichte de menigte. Langzaam voerde Ed de pijn iets op en de tiende slag kwam hard aan. Mariska zakte iets door haar knieën.
"Meesterlijk", fluisterde Ed. "Je hangt er prachtig uitgeput bij. Sorry voor die laatste slag, maar anders was er geen striem te zien."
Triomfantelijk stak hij de zweep op. Het gejuich was oorverdovend.
De leider kwam weer naar voren. "Ook het tweede deel van het vonnis zal worden uitgevoerd. Dit luidde: een middag naakt tentoongesteld aan het kruis. Het meisje zal nu dus vastgebonden blijven en pas om 6 uur weer worden losgemaakt. Dan is er ook nog het feit dat dit meisje gisteren heeft geweigerd een andere straf te ondergaan. Voor die weigering zal zij apart worden berecht, maar de straf ondergaat zij morgen. Zij zal dan rondlopen met een spreidstang tussen haar knieën. Oorspronkelijk zou zij daarbij een minirok dragen, maar dat wordt niet toegestaan, aangezien al haar kleren haar worden afgenomen. Tot nader order zal zij geheel naakt lopen.
Ook de andere meisjes zullen snel worden berecht. In afwachting daarvan worden zij opgesloten. Ook hun kleren worden in beslag genomen. Wij vertrouwen erop, dat de orde op de campus daarmee zal zijn hersteld, dankzij ons eendrachtig optreden."
Aan het gejuich wilde nauwelijks een einde komen.
******
De middag aan het kruis viel Mariska zwaar. Traag kropen de minuten voorbij en er stond een schrale wind. Nog een geluk dat het niet vroor. Ook de regen die de hele dag dreigde bleef uit, maar evengoed zou het wel op een longontsteking uitdraaien, dacht ze bitter.
De spottende opmerkingen van de langskomende studenten vond ze erg moeilijk te verdragen, maar erger nog sneed het door haar ziel dat de meisjes erom lachten. Deed het die rotgrieten dan niks, dat daar een van hun seksegenoten zo werd vernederd?! Als ze haar dan niet wilden steunen, konden ze toch tenminste neutraal blijven, verdomme!
Bij tijd en wijle klommen er studenten op het schavot om zich ten koste van haar te vermaken. Ze wogen haar borsten op hun handen, trokken aan haar tepels, knepen in haar neus en staken zelfs hun vingers in haar kut. Of gaven hun meisjes opdracht dat te doen. Hoe vernederend dat ook allemaal was, het brak in ieder geval de tijd een beetje.
Het ergste was dat ze haar kietelden. Eentje ging daar zelfs mee door, nadat ze haar trots al lang overboord had gezet en hem, naar adem snakkend, had gesméékt ermee op te houden.
Sommigen schreven met viltstiften leuzen of hun handtekening op haar voorhoofd, haar borsten, haar buik. Een meisje kwam op bevel van haar beschermer met make-up-spullen. Het was Joke, die eerst in het Comité Vrouwen Eén had gezeten, maar daar tegelijk met Bea was uitgestapt, omdat ze niet taboe verklaard wilde worden. Ze verfde Mariska's lippen, tepels en zelfs haar sekslippen vuurrood en maakte haar gezicht heel zwaar en hoerig op. Dat moest zeker iets symbolisch voorstellen, veronderstelde Mariska, iets in de geest van: wie als vrouw niet onderdanig is, moet wel een hoer zijn. Dat werd dus gedaan door dezelfde Joke die zo fel tegen mannen als bondgenoten was geweest. Onvoorstelbaar dat zo iemand nu zó slaafs een andere vrouw hielp vernederen. "Zeker een betere beschermer gekregen", dacht Mariska wraakzuchtig.
Terwijl deze of gene zo met haar bezig was, kwamen anderen wel kijken, maar ze bemoeiden zich er niet mee. Kennelijk heerste er een soort regel van "één tegelijk".
Bart liet zich de hele dag niet zien. Nou, blij toe, al verbaasde het haar wel, want als "beschermer" moest hij haar toch eigenlijk niet zolang alleen laten, zelfs niet tijdens een straf.
Wie wel regelmatig kwam kijken was Ed. Veel kon hij niet voor haar doen, maar zijn gezelschap was haar op zich al een steun. Bovendien had ze, zolang hij er was, geen last van anderen. Hij vroeg haar onder meer hoe het de vorige dag was gegaan toen ze haar straf had geweigerd en Mariska vertelde dat ze aan een aantal vrouwen had gevraagd om haar te helpen. "Maar er kwamen er maar vijfentwintig", zei ze triest.
"Helpen?" vroeg Ed. "Heb je alleen maar gevraagd of ze je wilden helpen? Verder niets? Geen nadere specificatie?"
"Nee. Hoezo?"
"Dat kan van belang zijn", zei Ed vaag.
Hij vertelde haar, dat Bart met een hersenschudding op bed lag en dat dit de reden was waarom hij zich niet liet zien.
"Goh," zei Mariska, "dan hebben ze hem wel goed geraakt."
"Hoe bedoel je: 'ze'?"
"Nou, een van de meiden, denk ik."
Ed keek misprijzend. "Waar zit je verstand, Maris? Heb je dan niet begrepen dat ěk hem die klap heb verkocht?"
"Jij?"
Ed probeerde het bloed naar Mariska's slapende armen te masseren. "Ja, ik. En ik heb er geen spijt van. Dat stuk etter."
"Ik gun het hem niet, maar hij had het wel verdiend. Hij en zijn vrienden hebben me gisteravond verkracht."
"Godverju, čcht?"
"Nou ja, heel 'hoffelijk' - zo noemen jullie dat toch?"
Ze vertelde hoe het was gegaan. Ed wilde alle details weten, ook de namen van Barts vrienden, maar die wist Mariska niet. De naam van ene Frits was gevallen, maar het was niet zeker of die haar ook had geneukt. "Ik heb ze ook niet gezien; ik had een blinddoek voor."
"Dus ze hebben zich nog niet eens aan je voorgesteld ook? Ze wisten dus heel goed dat ze iets deden wat niet mocht. Je bent immers taboe verklaard. Nou, ik kom er wel achter. Reken maar dat ze er van zullen lusten. Als ik het had geweten, had ik Bart nog harder gemept."
Later kwam Ed ook nog een keer met Bea. Die was niet in staat haar leedvermaak te verbergen, maar toen Ed dat zag, gaf hij haar bevel om de make-up van Mariska's gezicht te halen en haar van de viltstift-leuzen te ontdoen. Ze moest de benodigde spullen halen, waar ze zo lang over deed als ze durfde, en Ed stond er met zijn neus bovenop om te kijken of ze het wel goed deed en niet te ruw. Bij die bezigheid kwam Bea's gezicht natuurlijk dicht bij het hare en Mariska schrok van de haat in Bea's ogen. Het gekke was, dat ze het Bea niet eens kwalijk kon nemen. Ze kon zich maar al te goed voorstellen dat het voor Bea onverdraaglijk moest zijn, niet te verkroppen, dat haar beschermer van een ander meisje hield, een ander meisje dat bovendien zoveel mooier was dan zijzelf. Daarom probeerde Mariska maar zoveel mogelijk om niet spottend of triomfantelijk te kijken, maar alleen al haar rustige blik, telkens als hun ogen elkaar ontmoetten, leek Bea ziedend te maken. Of "hels", zoals Ed het eerder had genoemd.
Toen Ed en Bea wegliepen, sloeg Bea haar arm om Eds middel en vlijde haar hoofd tegen zijn schouder. Mariska voelde bijna medelijden met haar om deze doorzichtige manoeuvre. Boven Bea's hoofd gaf Ed haar een knipoog.
Ed zei iets tegen Bea en zijn hele houding drukte uit dat hij haar plaagde. Aan de overkant van het plein maakte Bea zich los en Mariska kon duidelijk zien dat ze trilde van woede, terwijl Ed schudde van het lachen. Mariska vond het tafereeltje zeer vermakelijk en bevredigend. Aldus moreel gesterkt droeg ze de rest van haar straf.
Om 6 uur werd ze door een van Barts vrienden losgemaakt. Hij stelde zich voor als Frits. Dat zou dus wel de Frits zijn over wie ze had horen praten en die haar waarschijnlijk ook had geneukt. Ze klappertandde van de kou, maar gelukkig had Frits een omslagdoek bij zich en Mariska was hem daar erg dankbaar voor. "Officieel moet je naakt lopen," zei hij, "maar ik denk niet dat iemand me kwalijk zal nemen dat ik deze doek om je heen sla." Hij bracht haar naar Barts kamer.
Bart lag met een bleek gezicht op bed en ondanks alles had Mariska medelijden. Ze legde haar koude hand op zijn te warme voorhoofd. "Goh, hebben de meiden je zo toegetakeld?" Ze hoopte maar dat haar stem niet al te onnatuurlijk zou klinken, maar ze bibberde zo dat hij dat toch wel niet zou horen.
"Dat vind jij zeker leuk?" bromde Bart.
Mariska moest bijna lachen. Hij wist dus niet dat Ed het had gedaan! Ze haalde haar schouders op. "Het spijt me echt voor je, maar je hebt het aan jezelf te wijten. ... God, wat heb ik het koud!"
Bart was geen onmens. Hij liet de bibberende Mariska een warme douche nemen en zorgde dat ze iets warms te eten kreeg. Daarna werd ze naar haar eigen kamer gebracht en mocht ze in haar eigen bed kruipen, maar daarin werd ze wel vastgebonden. Later op de avond kwam Frits nog even langs om te zorgen dat ze naar de wc kon en haar pil kon innemen.
De hele volgende dag liep Mariska naakt en wijdbeens. Hoewel ze de spreidstang tussen haar knieën droeg, was het haar eer te na om ook maar een enkel college te verzuimen. Het aantal keren dat ze tussen haar benen werd betast was niet te tellen, maar ze verdroeg de vernedering met opgeheven hoofd. Ze gunde haar kwelgeesten niet de lol om haar in haar schulp te zien kruipen. In elk geval hoefde ze, met die spreidstang, niet telkens gedwee haar dijen te openen en dus niet zelf mee te werken aan haar vernedering. Dat maakte toch enig verschil uit.
Twee dagen later ontving Bart een brief van de Campus-raad, waarin Mariska werd uitgenodigd om de bijzondere rechtszitting, die 's avonds in de aula zou plaatsvinden, bij te wonen.
Bart vertelde haar eerlijk, dat hij er geen barst van snapte. Die bijzondere rechtszitting was het proces dat tegen de vijfentwintig meisjes zou worden gevoerd. Het bijzondere zat hem erin, dat ze niet elk door hun eigen Raad zouden worden berecht, maar allemaal door de Campus-raad. Bart had geen idee waarom daartoe was besloten en nog minder waarom hij voor Mariska geen dagvaarding, maar een uitnodiging had ontvangen.
Van Barts vrienden hoorde ze, dat de vijfentwintig meisjes allemaal, via hun beschermer, wčl een dagvaarding hadden ontvangen. De meisjes hadden naakt opgesloten gezeten, elk in haar eigen kamer. De komst van hun beschermer met de dagvaarding was de eerste keer sinds de opstand dat iemand zich om hen bekommerde. Zelfs eten hadden ze drie dagen lang niet gehad, afgezien van wat ze toevallig op hun kamer hadden, en drinken hadden ze uit de kraan moeten doen.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?