| Gepost op woensdag 15 juli 2009 - 01:18 pm: | 
|
| Mannen als bondgenoten?
waarin komend onheil zich aankondigt
MARISKA
11. Mannen als bondgenoten?
Het denkbeeld om bondgenoten onder de mannen te zoeken liet Mariska niet los. Er moesten mannen rondlopen die liever met gelijkwaardige dan met onderdanige vrouwen van doen hadden en dan moest het toch mogelijk zijn, dacht ze, dat die binnen de gelederen van de mannen zelf oppositie zouden voeren.
Aan de andere kant: als die oppositie echt bestond, zou die ook zonder haar wel tot uiting komen. Maar wie weet: misschien was de kwestie alleen maar dat iemand het initiatief moest nemen. De vraag was natuurlijk wie ze daarvoor kon polsen, want als ze de verkeerde trof, zou iedereen meteen weten dat ze in die richting werkte. Het was veel beter als het initiatief vanuit de mannen zelf kwam, of leek te komen.
In gedachten ging ze de namen langs. Ferdie? Hanco? Huub? ... Huub? Wat was er ook al weer met Huub? Een zinnetje zoemde door haar geest, iets wat Steef had gezegd, de eerste dag na haar inwijding: “Hoe reageerde Huub?” Ed had een beetje knorrig gereageerd. Huub had haar dus ook willen hebben. Huub, die aldoor probeerde door gedienstig gedrag bij haar in het gevlei te komen. Geen erg inspirerende figuur, maar bij gebrek aan beter viel het te proberen.
Huub keek blij verrast, maar ook een beetje angstig, toen Mariska ‘s avonds, erg luchtig gekleed, bij hem aanklopte.
“Hallo Huub, heb je even tijd voor me?”
“Voor jou? Altijd! Kom gauw binnen voordat iemand je ziet. Ga zitten. Wil je iets drinken?”
“Zeg Huub, waar ik voor kom. Ik maak me zorgen en daar wou ik graag met iemand over praten. Niemand weet dat ik hier ben, want anders breng ik jou misschien in moeilijkheden. Weet je wat het is? De mannen doen altijd zo neerbuigend, net of wij vrouwen minder zijn dan zij. Ik wil zo graag eens met iemand praten die me als gelijke beschouwt. Daarom ben ik bij jou gekomen. Jij bent altijd zo begrijpend.” Mariska ging naast hem op het bed zitten en keek zo onschuldig mogelijk. Had ze de stroop te dik gesmeerd?
“Als gelijken? ... uh ... bij mij ... zozo ... ja, natuurlijk, natuurlijk. ... Ik houd er niet van om meisjes neerbuigend te behandelen.”
Mariska beloonde hem met haar liefste glimlach.
“Daarom ben ik bij jou gekomen. Jij bent altijd gewoon aardig. Begrijp jij nou waarom de andere knullen zo raar moeten doen?”
“Ja, omdat we hier het feminisme hebben afgeschaft.”
“Maar er zijn toch vast wel meer aardige jongens, zoals jij, die het daar niet mee eens zijn?”
“Niet mee eens? ... uh ... Ja, ik denk het wel.”
“Ik heb me laten vertellen dat er in het begin aardig wat mannen tegen waren. Daarvan moeten er toch nog wel een paar over zijn?”
“Over? ... uh ... Dat denk ik wel, ja.”
“Als ze het er niet mee eens zijn, zouden ze er toch eigenlijk voor moeten zorgen dat alle jongens gewoon aardig zijn, in plaats van ons steeds zo te vernederen.”
“Vernederen? ... Eigenlijk wel, ja.”
“Het is toch voor de mannen ook veel leuker als ze gewoon vrienden met ons kunnen zijn, in plaats van dat ze aldoor lopen te bazen?”
“Vrienden? Ja, daar heb je wel gelijk in, dat vind ik ook.”
Mariska begon zich eraan te ergeren dat hij haar woorden steeds herhaalde, net alsof het allemaal volkomen nieuw voor hem was. Huub was inderdaad geen erg inspirerende figuur. Maar wist ze dan soms iemand anders? Ze legde vertrouwelijk haar hand op zijn dij.
“Ik wist wel dat je aardig was. Zeg Huub, toen ze met die gekke ideeën begonnen, heb je er toch vast wel eens over zitten denken wat je ertegen kon doen?”
“Ertegen doen? ... Uh ... nee. Of ja, toch. Helemaal in het begin, maar ik dacht dat het vanzelf zou overwaaien.”
“Zie je wel ..., maar het is niet overgewaaid. Heb je later nooit eens contact gezocht met die anderen die ertegen waren? Nooit eens met iemand erover gepraat?”
“Dat wel, maar ja, hoe zal ik het zeggen ..., een beetje in het algemeen.”
“Jammer toch, dat jullie je niet wat meer hebben verzet. Nu is het natuurlijk veel moeilijker.”
“Tja.”
“Toch zou het moeten kunnen, als jullie vastberaden genoeg zijn. Weet je: als je het probeert, zijn er misschien nog best genoeg mannen die je zouden steunen. Genoeg mannen die tegen die rare rechtspraak zijn en die ervan gruwen dat meisjes op hun blote borsten worden gegeseld en dergelijke. Waarom praat je niet eens met die kennissen van je? Jij weet vast wel hoe je zoiets moet aanpakken.” Maar daar zat het zwakke punt, wist Mariska. Huub was nu juist niet iemand die zoiets wist.
“Aanpakken? ... uh ... Jaja.”
Mariska leunde vermoeid naar hem over en gaf Huub inkijk. Er kwamen tranen in haar ogen.
“Weet je, Huub, ze doen allemaal zo rot tegen me.”
Legde ze het er nu niet te dik op? Nee, Huub slikte het en legde zijn arm om haar schouders.
“Ik ... uh ... ik zal mijn best doen.”
Ze hief haar betraande gezicht op. Een bleek lachje verscheen.
“O Huub, wat lief van je.”
Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder.
“Mag ik vannacht hier blijven? Ik voel me zo alleen.”
Ze voelde Huub verstrakken.
“Weet je zeker dat niemand je hier naar binnen heeft zien gaan?”
“Er was niemand op de gang en alle deuren waren dicht.”
“Goed, blijf dan maar. Dan slaap ik wel in een stoel.”
“Ach malle, we kunnen toch best samen in jouw bed?”
“Maar ik wil geen misbruik maken van de situatie.”
“Dat doe je ook niet. Mag ik tegen je aan liggen? Kun je ertegen als ik naakt ben?”
“Uh ... uh ... ikke? ... Jawel, ik denk het wel. Goh, ik wou dat ik jouw beschermer was.”
“Nou, wie weet?” zei Mariska vaag.
*****
De zwartomrande mededeling op de prikborden was kort en eenvoudig geweest. “Toch nog sneller dan verwacht, is gisteren, na een kort ziekbed, van ons heengegaan Elisabeth Edith de Ridder, docente Frans. De ziekte waaraan zij al enige tijd leed, nam veel sneller een ongunstig verloop dan was verwacht. Mevrouw De Ridder zal in onze herinnering voortleven als een bekwame docente. De begrafenis vindt plaats op ...”
Mariska ging naar de begrafenis met het hele Comité Vrouwen Eén. Het Comité had besloten om van de begrafenis geen demonstratie te maken. Mariska voerde bij de uitvaartdienst wel even het woord, maar zei alleen dat mevrouw De Ridder een wijze vrouw was geweest die in korte tijd veel voor haar had betekend. Voor de goede verstaander was dat genoeg en iedereen wist trouwens al lang hoe de vork in de steel zat.
Eens te meer besefte ze, dat alles nu op haar neerkwam.
*****
Op een sombere en grauwe avond, een week of drie nadat ze taboe was verklaard, liep Mariska alleen door het park dat bij het campus-complex hoorde. Haar stemming was even somber als het weer en ze wilde in haar eentje uitwaaien. De meeste studenten bleven met dit weer binnen en ze was dan ook nog niemand tegengekomen. De Campus-raad had geen poging gedaan om haar kleren opnieuw in beslag te nemen en ze had, uit verzet, een broek aangetrokken. Met haar handen in haar zakken, haar ogen naar de grond gericht, liep ze doelloos voort. Ze was zo in gedachten, dat ze Ed pas opmerkte toen hij vlak bij haar was en even kuchte. Hij was alleen.
“Ed!”
Hij pakte haar handen en keek haar blij aan.
“Hai Maris, wat fijn dat ik je zie! Eventjes lekker onbespied.”
Hij omhelsde en kuste haar en ze bleven een ogenblik stijf tegen elkaar aangeklemd staan, genietend van elkaars nabijheid.
Zwijgend liepen ze met elkaar op. Ed hield alleen haar hand vast, maar Mariska verbaasde zich erover wat een troost daarvan uitging. Haar stemming verbeterde met sprongen.
“Was het eigenlijk toeval, dat je me hier ontmoette?” vroeg ze, “of ben je me achterna gekomen?”
“Allebei een beetje,” zei hij. “Ik keek uit het raam en zag je lopen. In een impuls ging ik ook naar buiten, achter je aan, maar toen zag ik je niet meer. Maar mijn onrust was te groot om meteen weer naar binnen te gaan. Ik liep door, in de hoop je nog ergens te treffen en toen zag ik je het park in gaan.”
“Onrust?”
Hij knikte.
“Het is niet goed dat je zo alleen rondloopt, zeker niet ‘s avonds in het donker.”
“Hoezo niet? Denk je dat ze mij ook willen verkrachten, net als Diane?”
“Niet echt. Je weet nooit, maar dat bedoel ik niet. Wanneer staat jouw straf ook al weer op het programma? Volgende week, hè?”
“Ja. Dinsdag half naakt lopen met de spreidstang en woensdagmiddag op het schavot. Ik ben bang, Ed, maar we zullen ons verzetten.”
“Dat bedoel ik juist. Denk je dat de Campus-raad dat pikt?”
“We dóén het gewoon!”
“Je begrijpt het niet. Stel: jij was de Campus-raad en je wilde een van de leidsters van het verzet straffen en je hebt de straf vastgesteld op woensdag om 12 uur. Zou jij dan keurig tot woensdag 12 uur wachten om het slachtoffer beleefd, met de pet in de hand, te verzoeken om mee te gaan? Tegen dat tijdstip is jouw kamer gebarricadeerd, of liggen alle vrouwen aan elkaar geketend om jou heen, of weet ik veel. Dat geeft minstens uitstel, wat slecht is voor het prestige.”
“Dus jij denkt dat ze me al eerder zullen pakken?”
“Best mogelijk. Ik zou daarop verdacht zijn als ik jou was.”
Ze liepen verder, hand in hand. Af en toe kneep ze in zijn hand, gewoon om hem nog beter te voelen. Dat beantwoordde hij dan op dezelfde manier en dan glimlachten ze naar elkaar.
“Dat gedoe van Huub,” vroeg Ed ineens, “zit jij daarachter?”
Het kwam zo plotseling, dat Mariska een onwillekeurige beweging niet kon onderdrukken.
“Wat voor gedoe van Huub?” vroeg ze, zo nonchalant mogelijk.
“Niet dus? Ik weet het nog zo net niet, want waarom schrok je dan zo? Kijk me eens aan, Maris.”
Mariska trok een plagend gezicht en keek hem aan.
“Hm, moet je dat koppie zien. Of ze van de prins geen kwaad weet. Huub is bondgenoten voor de vrouwen aan het werven.”
Mariska’s hart bonkte, maar ze hield haar stem in bedwang. “Sympathiek van hem. Lukt het een beetje?”
“Wil je me nu echt wijsmaken dat je daar niets van weet?”
“Ja,” zei Mariska lachend.
“Goed geantwoord, slimmerd. Maar okee: Huub heeft twee of drie man gevonden die het met hem eens zijn. De rest lacht hem uit. Waarom juist Huub, vraag ik me af. Die slapjanus heeft totaal geen gezag.”
“Heb jij dan een beter advies?”
“Ach so. Mariska, die zich zo goed van de domme kan houden, wil advies.”
“Maar Ed, er moeten toch meer mannen zijn die inzien dat vrouwen gelijkwaardig zijn?”
“Och, misschien ‘zien ze het wel in’, maar ze zien ook in hoe prettig de situatie nu is. Bovendien geloven ze niet dat jullie kunnen winnen en willen ze niet op het verkeerde paard wedden. Toch heb ik wel een advies voor je. Ga eens met de Rector praten. Dat is een van de grootste geesten die ik ken. Met die man kun je echt praten. Hij kan luisteren en staat open voor ideeën.”
“Doe even serieus, zeg. De Rector?! Hoe vaak hebben we die al niet uitgenodigd om met ons te komen spreken?!”
“Ja, per pamflet. Met je hele vrouwencomité. Daar gaat hij niet op in. Ik bedoel dat jij eens persoonlijk met hem zou moeten praten.”
“En dan? Hem vragen of hij ons bij nader inzien toch als gelijkwaardig wil beschouwen als ik in ruil daarvoor zijn minnares word of zoiets? Kom nou toch.”
Ed grinnikte.
“Daar zeg je zoiets. Helemaal geen slecht idee! Maar je moet het zelf weten. Je vroeg om advies en dat heb ik je gegeven. Heus, ik raad het je dringend aan. Het zou echt heel veel verschil kunnen maken.”
Ze liepen nog steeds hand in hand, maar tegen dat ze de huizen weer naderden, besloten ze uit elkaar te gaan om niet samen te worden gezien. Tenslotte was het hun verboden om samen te zijn. Mariska legde haar armen om Eds nek en gaf hem een zoen. “Ed, ik hou van je.”
“Ik ook van jou, liefste. Waarom geef je je verzet niet op, zodat ik je weer vrij en onbelemmerd in mijn armen kan nemen?”
“Ik kan niet, Ed. De vrouwen rekenen op me.” Net iets te laat stak ze haar neus in de lucht. “Zolang jij onze zaak niet steunt, wil ik dat geeneens.”
“Welterusten dan, liefste.”
“Welterusten, Eddie.”
Die nacht, eenzaam in haar bed, in nachtpon, huilde Mariska. Nog niet eerder had ze zo wanhopig naar Ed verlangd, naar zijn warme lijf tegen het hare, zijn strelende handen, zijn fluisterende stem. Haar beschermer, want Bart telde niet mee. Kòn hij haar maar beschermen!
Ze ging niet met de Rector praten.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?