| Gepost op zaterdag 31 januari 2009 - 10:13 pm: | 
|
|
Wat als je het niet meer verborgen kunt houden?
“Nou meiden, hebben we nu alles? Bonbons, koekjes, thee, kussens om mee te knuffelen of achter weg te kruipen, zakdoeken, telefoons uit.... Ik zou het verder niet meer weten.”
Een hoop door elkaar geklets is het antwoord maar ze lijken het er wel mee eens.
“Goh Astrid, wat een prachtidee eigenlijk van David om jou die dvd-box te geven. Ik dacht dat hij altijd naar zaalvoetbal was als jij daarnaar keek? Hij zal toch niet ooit stiekem zelf gekeken hebben, of wel soms? Ik ken niet veel mannen die het langer dan vijf minuten uithouden bij Sex and the City. Ja, de titel spreekt ze wel aan, maar - en ik citeer nu natuurlijk - de wijven-manier waarop het wordt behandeld vinden ze slaapverwekkend. Nou, wij niet he meiden? Geweldig idee van je hoor. Elke week een aflevering, net zo lang tot we de hele box gehad hebben. Eén aflevering, want anders hebben we geen tijd om te kletsen!”
De meiden nestelen zich behaaglijk in hun zetels. Niemand behalve hun vriendinnen die hen ziet, dus ze hoeven nergens op te letten. Gewoon liggen, hangen, rusten, ontspannen.
“Toe jullie schuif eens een ietsie op, dan kan ik er ook bij. Wie woont hier tenslotte? Het is mijn bank ook nog eens een keer. Vooruit, anders ga ik kietelen. Waar is de afstandsbediening? O daar. OK, klaar. We kunnen.”
Je richt de afstandsbediening naar de tv en juist op dat moment, perfect verkeerd getimed, gaat de bel.
“Oooooooooooo, nee he, wie kan dat nou zijn. Als het een buurman om een kopje suiker is, laat het dan een lekkere zijn.”
Een hoop gegiechel geeft aan dat dat idee wel bespreekbaar is.
Je gaat naar de gang en ziet door het glas een man met een lange jas. Hij is niet erg breed, behalve dan in de schouders en heeft een hoed op. Een hoed met een brede rand. En je kent die hoed. Maar dat kan niet, dat kan nooit.....
Aarzelend doe je de deur open en de adem wordt je benomen. Hij is het, je Meneer. Maar hoe kan hij....Hij weet toch niet.......?
De man beweegt zich niet. Hij ademt rustig door en kijkt je doodkalm aan. Doodkalm ja, maar daarom nog niet minder zinderend. Zijn ogen branden zich in de jouwe en zoeken je hoofd af naar alle terzake doende gedachten. En dat zijn er nogal wat.
“Maar Meneer, hoe kunt u, ik bedoel, hoe weet u waar ik woon?”
De woorden komen er hakkelend uit. Je wordt dan ook hoe langer hoe zenuwachtiger.
Hij lijkt je nog wel een paar minuten aan te kijken voordat je zijn donkerbruine stem hoort, die stem die je kan sturen.
“Laat je me hier in de kou staan?”
“O meneer, komt u snel even binnen. Dan kunnen we even rustig praten. Maar u moet weten dat ik mijn vriendinnen op bezoek heb en.....”
Je zwijgt als je ziet dat hij kalm zijn jas uittrekt en aan de kapstok hangt. Zijn hoed komt op het tafeltje te liggen.
“Nou, zoals ik zei, mijn vriendinnen zijn hier, we gaan een dvd bekijken, maar misschien wilt u vertellen wat u komt doen?”
Opnieuw die ogen die dwars door je heen kijken. Je bent er tegelijk bang voor en een beetje opgewonden van. Dat wonderlijke effect heeft hij altijd. Hij is zo intimiderend maar tegelijk weet hij ook de belofte van vervoering over te brengen.
“Ik begrijp je niet, meisje van me. Je wilt mijn meisje zijn, maar tegelijk kijk je me de hele tijd al brutaal aan, nodigt me niet uit naar binnen, probeert me kwijt te raken. Het lijkt verdorie wel of je je voor me schaamt. Maar dan nog, wat voor dag is het vandaag?”
“Zaterdag 13 december. Dat weet ......... ooooooo, nee he, het is toch niet waar he.”
“Ja, het is wel waar. Vanochtend om 10 uur zat ik op je wachten, gepoetst en geschoren, alles bij me, alles geregeld. En mevrouw komt niet opdagen. Heb je misschien nog een zwak excuus?”
Je buigt je hoofd en kijkt naar je tenen. Dit is onvergeeflijk. Ondenkbaar ook. Je had er zo naar toe geleefd. O, weer een heerlijke ontmoeting met hem. Hij weet je zo te bespelen. Je zwijgt.
“Nou, dat is dan nog wat, dat je niet allerlei doms begint uit te kramen. Dus dan zijn we het eens. Een vreselijke fout. En vreselijke fouten worden bestraft. En daarom ben ik hier.”
“Nee,” roep je uit: “Nee, dat niet. Dat kan niet, niet hier, niet nu. Ik, mijn vriendinnen, nee echt Meneer, alstublieft, ze weten van niets, het zijn mijn hartsvriendinnen, ik zal ze nooit meer onder ogen durven komen.”
De kamerdeur gaat een eindje open en Mieke steekt haar hoofd de gang in.
“Gaat alles goed hier? Ik hoorde je roepen.....”
“O ja Mieke, echt, prima, alles gaat prima, ik eeeeh, ik kom zo.”
Mieke kijkt je even aan met een blik van: die ziet er niet uit of alles goed is, maar vooruit.
De deur wordt weer gesloten.
“Meneer, alstublieft, alstublieft, dat kan niet, dat is te erg, verdubbel mijn straf als het moet, maar echt, alstublieft, niet hier en nu.”
Je beeft ervan en de tranen komen ook. O, verschrikkelijk, waar de meiden bij zijn, je zou nog liever.....
Je mag hem niet aankijken, maar je weet dat hij strak naar je hoofd kijkt.
“Het is te laat voor verzoeken, Paula, te laat. Als je me had gebeld voor ik hier kwam had dat misschien nog gekund. Maar nu niet meer. Maak je zelf de deur open of moet ik je naar binnen duwen?”
Je zakt op je knieën en grijpt vertwijfeld zijn onderbenen vast.
“Meneer, alstublieft, heb medelijden! Ik zal alles voor doen. Alles!! Mijn grenzen zullen even geen grenzen zijn. Ik zal u.....”
Het heeft geen zin en je weet het. Je begint nu echt te huilen. Meneer staat er bij maar troost je niet en uit juist die hardheid haal je weer wat kracht. Je veegt je tranen weg en je neus af en gaat weer staan. Het zal gebeuren, dat staat vast. Je kunt het dan ook maar het beste in waardigheid proberen te dragen.
Meneer wacht rustig tot je je weer bijeengepakt hebt en zegt: “Vooruit dan maar, naar de kamer.”
En daar ga je, je noodlot tegemoet. Hierna ben je dood, dat staat vast. Maar je zult strijdend sterven, dat staat ook vast.
De meiden vliegen allemaal in meer gepaste houdingen als je Meneer binnenkomt. Ze kijken beurtelings naar jou en naar hem. Ze zijn nieuwsgierig maar hebben je ook horen huilen. Ze begrijpen het niet.
Meneer bekijkt kalm als altijd de vijf in de kamer aanwezige meiden. Net als jij mogen ze gezien worden. Menig man heeft zijn nek verrekt toen hij jullie passeerde. En hier, in deze kamer, ontspannen en losjes gekleed zouden ze elke man het idee geven dat hij een boudoir is binnengestapt. Een plek waar hij niet hoort te zijn. Een plek waar hij één korte glimp van krijgt: deze blik, deze ontmoeting. En daarna weer wordt uitgesloten, want dit is meidendomein, hier passen geen kerels. Elke man. Behalve je Meneer dan. Die doet alsof hij dit dagelijks doet. Loert ook niet, zoals de meeste kerels zouden doen. Hij is aanwezig en zichzelf.
“Zou je me niet voorstellen, Paula? Ik zie dat de dames zich van alles afvragen. Laat ze toch niet wachten. Of moet ik mezelf maar voorstellen?”
Je weet niet hoe snel je moet beginnen. Dat wel. Maar tegelijk weet je ook niet wáár je moet beginnen. Dus stoot je eerst een reeks vreemde klanken uit, voor je tenslotte je keel schraapt, iets rechterop gaat staan en dan gaat zoals alle dode zeelui gingen: één, twee, drie, in godsnaam.
“Meiden, dit is Meneer. Ik euh, ik ken hem niet anders dan als Meneer. Jullie moeten weten, nou ja, ik bedoel, nou eigenlijk is het zo dat Meneer een beetje voor me zorgt. Dat ik goed op mezelf pas. Dat ik niet slordig ben. Dat ik niet te dik word. Dat ik mijn afspraken nakom....”
Hier zwijg je beschaamd.
“Hoe bedoel je Paula, op je past? Dat kun je toch zeker zelf wel? Als iemand dat kan ben jij het. Verantwoordelijke job, eigen huis, alles in eigen hand. We kennen je niet anders dan als zelfstandig en bekwaam. Wat is dit? Wat bedoel je eigenlijk?”
Emma is niet onnozel. Ze kijkt je aan met een mengeling van bezorgdheid en verwondering. De grootst mogelijke verwondering.
“Ja Paula, wat is dit?”
Carla loopt als altijd een stapje achter Emma maar daar staat tegenover dat zij vaak even wat langer en beter nadenkt voordat ze wat zegt. Haar blik is nu ook zeer vorsend.
Het duurt even maar dan spring je ook volledig in het diepe.
“Nou meiden, ik kan er niets aan veranderen dus dan moet ik het maar gewoon zeggen en maar zien hoe jullie het opvatten. Dat Meneer op me past en me begeleidt in die dingen is de ene kant van het verhaal. De andere is dat ik, nu ja, nou dat doen best veel mensen hoor dus zo gek is dat helemaal niet, dat ik van spanking hou. Dus meneer straft me voor mijn zonden met een flink pak voor de billen. Het helpt geweldig en het is nog eens heel geil ook.”
Meneer ziet met waardering hoe je rechter op gaat staan en met rechte rug de kring rond kijkt. Die kring bevindt zich ineens een behoorlijk aantal centimeters lager want alle meiden hebben zich weer in hun stoel laten vallen en kijken je met ogen als schoteltjes aan. De hand voor de mond, de benen stijf over elkaar, met de voet nog eens extra om het been geslagen. De klassieke verdedigingslinie.
Geruime tijd gaat voorbij. Op de gezichten van de meiden komen alle emoties voorbij. Ongeloof, afschuw, medelijden, pret, belangstelling, en wat al niet. Ze hebben duizend vragen maar zijn te verbouwereerd om ze te stellen. Steeds vliegen de ogen even naar Meneer, die net doet of hij dat niet ziet.
Jij zakt ondertussen alweer aardig in elkaar. Je zelfvertrouwen was van korte duur. Nu gaat het erom. Nu komt het oordeel, het vonnis. Word je langzaam gevild of krijg je een genadeschot? En daarna? Wat zullen ze met deze kennis gaan doen? Je buren, je collega's, oooo, wat verschrikkelijk!!!! Je leven.....
Evelien komt overeind. Haar snelle brein heeft de situatie overzien. Ongetwijfeld weet ze al wat ze gaat doen, maar waarschijnlijk zal ze zich nog niet in de kaart laten kijken. In de rechtszaal weten ze er alles van.
“Ik neem aan, Paula, dat jouw Meneer hier niet voor niets is. Dat je hem ook niet voor niets hebt binnengelaten. Het zal toch niet zo zijn dat hij vindt dat je straf hebt verdiend en van plan is die straf nu te voltrekken? Waar wij bij zijn?”
Ze kijkt Meneer met haar doordringende ogen aan en maakt hem duidelijk dat het antwoord van hem en van hem alleen moet komen.
Meneers mondhoeken krullen geamuseerd omhoog als hij een stapje in de richting van Evelien doet. Maar die wijkt niet, nog geen millimeter. De mondhoeken krullen nog wat verder.
“Hmmm, ja, laat ik ook eens wat zeggen. Paula hoeft ook niet alle pret van de aankondiging te hebben. Ja, inderdaad, ik ben hier om haar te straffen. We hadden vanochtend een afspraak en ze is me vergeten. Niet alleen toen, maar ze dacht er pas aan toen ze me net zag. Zeg nu zelf, voor een meisje dat hulp vraagt omdat ze slordig is en haar afspraken niet nakomt is dat natuurlijk een zeer ernstig vergrijp. En tja, Paula en ik hebben afspraken gemaakt over de wijze waarop ik haar begeleid en natuurlijk ook over wat ik moet doen als ze in de fout ga. Ja, moet doen, goed gehoord. Het is mijn plicht.”
De meiden kijken hem verbijsterd aan. Ze geloven hun oren niet. Van geen enkele zichzelf respecterende meid, maar zeker van Paula geloven ze niet dat die dit met zich laat doen. Op haar kont laten slaan. Nee toch zeker....dit is 2008! Hoe....?
“Maar hoe ken jij deze man dan Paula? Ik heb hem nog nooit gezien.”
Carla heeft haar tong teruggevonden.
“Via internet. Ik heb een advertentie geplaatst op een SM-site.”
Je durft ze inmiddels niet meer aan te kijken. Je zoekt een gat in de vloer om in te verdwijnen. Een kleintje desnoods. Je komt er wel in. Geen probleem.
Dan neemt Meneer het initiatief. Hij zou niet graag zien dat de meiden opstappen, hetzij uit afgrijzen, hetzij uit respect. Nee, niks ervan, je moet voor je billen krijgen voor de ogen van je vriendinnen. Zo'n mooie gelegenheid met zoveel extra schaamte laat hij zich niet ontnemen.
Hij pakt een stoel en legt zijn hand om je middel. En daarmee weet je wat er komt. Weet je dat het komt. Weet je je plaats, je verwachte gedrag.
Meneer gaat zitten en trekt je over zijn knieën. Hij heeft ervoor gezorgd dat je billen aan de kant van je vriendinnen zitten. Zodat die niets hoeven te missen. Met ogen die zo ver opengesperd staan is het ook niet te verwachten dat ze veel zullen missen.
Meneer begint met een serie van twintig op je spijkerbroek. Nog zacht ook. Heel zacht. O, hij kan zoveel harder slaan. Zal vanavond ook wel veel harder gaan slaan. Vast.
“Hoeveel waren dat er?”
“Twintig Meneer.”
“Goed zo. Opstaan en doe je broek naar beneden.”
De monden van de meiden zakken open als je dat nog doet ook. Als een klein meisje sta je in je kleine, flinterdunne slipje voor hem. Het is net of je heupen smaller lijken en je kleiner wordt. Je knieën druk je tegen elkaar en het is duidelijk te zien dat je trilt.
Meneer keurt even de kwaliteit en de vorm van je broekje. Zijn vingers komen op plaatsen waar vingers van vreemde mannen niet horen te komen. Natuurlijk laat je dat toe, je kent niet anders, maar je vriendinnen kunnen zich maar nauwelijks beheersen.
Dan ga je weer over de knie. Er komen twee series van twintig, de tweede beduidend harder dan de eerste. Ook nu weer de vraag hoeveel het er waren en je gefluisterde antwoord.
“Ja kom maar weer overeind en doe je onderbroekje naar beneden. Vooruit, snel een beetje!”
De meiden beginnen je wanhopig aan te kijken en daarna koortsachtig met elkaar te fluisteren. En zien met ongeloof hoe je je vingers in de bovenste rand steekt en je broekje langzaam naar beneden doet. Helemaal tot aan je enkels, waarop ook je broek rust
Meneer wacht niet op commentaar. Hij begint je te betasten. Voelt of je goed geschoren bent. Of je nat bent. Bekijkt je billen. Speelt even met je lipjes.
Geschokte geluiden komen steeds harder vanaf de banken. De handen zijn voor de mond geslagen, de knieën uit elkaar gezakt. Als ingezakte puddingen kijken ze verbijsterd toe.
“Over mijn knie. De echte straf moet nog komen. Ik ben nog niet eens begonnen.”
Als je je over zijn knie vlijt is duidelijk zichtbaar dat hij zijn hand zo neerlegt dat je linkerborst er precies in terecht komt. Het ontgaat dan ook niemand.
“Zo, dan kunnen we nu beginnen. Wat denk je, Paula, dat een gepaste straf is?”
“Vijftig Meneer.”
“Zo, je probeert er tenminste niet met een lachertje vanaf te komen. Dat waardeer ik. Daarom zul je er ook vijftig krijgen. Met mijn vlakke hand.”
Duidelijk is zichtbaar dat je lijf enige opluchting uitdrukt.
“Maar dat zal de straf voor je fout zijn. Alleen daar blijft het niet bij. Na die vijftig zul je voor mij een houten lineaal opzoeken en daarmee zul je er nog vijfentwintig krijgen. Hard. Die zijn voor mijn boosheid van de hele dag. Begrepen?”
“Ja Meneer.”
“Goed, dan kunnen we beginnen.”
Hij zet je benen wat verder uit elkaar zodat de dames er goed tussen kunnen kijken. Niet dat ze dat waarschijnlijk zullen doen, maar jij weet het niet zeker en zult je dus de hele tijd vertwijfeld afvragen hoe dat er wel niet zal uitzien.
Meneers hand begint zijn dans op je blote billen. Je voelt direct dat dit zwaar gaat worden. Hij heeft je nog nooit zo hard geslagen. Het doet verschrikkelijke pijn.
Eén, twee, drie, vier, vijf, zes. Op elke bil drie venijnige slagen. Nu al zijn je billen vuurrood, de vingers laten er duidelijke afdrukken op na.
Zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf. Veel harder deze. Je had niet gedacht dat het kon, maar het gebeurt.
Dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig. Mokerslagen waren het, deze. Bij alle vorige had je je nog in kunnen houden door je ogen en je mond stijf dicht te knijpen en je vuisten zo strak te ballen dat de nagels diep in je vlees staken. Maar bij deze gaat dat niet meer. Het begint met gekreun, maar bij de laatsten schreeuw je het uit.
Mieke is opgesprongen en knielt nu voor je. Ze tracht oogcontact te krijgen maar weet niet dat dat nu totaal onmogelijk is. Je bent al te ver heen. Mieke streelt je gezicht, veegt je tranen weg en ergens zul je dat wel waarnemen maar dat kun je in elk geval niet laten merken.
Eénentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig. Het geluid van de slagen is zo hard dat niemand zou kunnen twijfelen over de impact ervan. Alleen deze vijf al zouden voor velen genoeg zijn.
Maar zonder pauze begint Meneer aan de tweede serie. Die bouwt hij net zo op. En als hij klaar is zitten alle meiden om je heen en strelen je waar ze kunnen. Had je het je genoeg gerealiseerd dan had je er wellicht hoop uit kunnen putten dat het niet voorgoed met hen gedaan zal zijn.
“Overeind. Waag het eens je billen vast te pakken. Uitkleden nu, helemaal. En daarna die liniaal pakken.”
Je vriendinnen dachten dat ze nu toch wel volledig geshockeerd zouden zijn, maar het kan bij Meneer altijd nog wel een stapje erger. Tandenknarsend zien ze toe hoe je vlak voor die man gaat staan en je helemaal uitkleedt. En ondertussen zit hij nog steeds overal aan. Vooral aan je borsten en je kutje. Hij blijft maar kneden en friemelen.
Als hij tevreden is pak je je netjes opgevouwen kleren en legt die op tafel. Daarna loop je door naar de kast. Je weet precies waar die lineaal ligt. Die ligt er ook niet zo maar. Die moet je nog wel eens meenemen als je naar je Meneer gaat.
“Alstublieft.”
En je zet je benen uit elkaar en legt je handen in je nek. Gereed voor verdere inspectie.
Zelfs de meiden hebben je nog nooit zo bloot gezien. Ook bij verkleedgelegenheden was er altijd nog wel een kledingstuk aan.
Nu de eerste schrik voorbij is beginnen de eersten zich af te vragen hoe het moet zijn om hier zo te staan. Helemaal naakt. Voor een vreemde man, die je nog bepotelt ook en al je geheime plekjes op zijn gemak bekijkt. En dan ook nog je vriendinnen aanwezig. En hoewel ze het niet voelen begrijpen drie van de vijf meiden uiteindelijk dat verzengende schaamte ook opwinding kan brengen. Hoe ze dat begrijpen begrijpen ze zelf niet, maar ze weten het.
Maar Meneer doet er nog een schepje bovenop. Hij zegt je dat je je om moet draaien en moet bukken. En natuurlijk doe je dat gedwee, zodat enkele seconden later je volledige kruis voor hem ter inspectie open ligt. Wat hij dan ook niet nalaat. Hij komt wat dichterbij en onderzoekt je nauwgezet. Voelt, streelt, kneedt, dringt binnen. En ook voor wie het nog niet vermoedde is kristalhelder zichtbaar dat je natter dan nat bent. Als Meneer je zou neuken - wat hij nooit doet - zou hij zo gesmeerd naar binnen glijden dat het nog maar de vraag zou zijn of je er veel van zou merken.
Als Meneer tevreden is draagt hij je op met je bovenlichaam op de tafel te gaan liggen. Je had nog gehoopt dat hij je over de knie zou slaan, maar die hoop blijkt ijdel. Als je ligt zoals nu en hij staat naast je, kan hij veel harder slaan. Je huivert en je kippenvel neemt weer toe. En je billen doen al zo'n pijn....
De eerste vijf zijn mild. Niettemin is de pijn vlammend, vooral ook omdat je billen al gevoelig zijn. Je krimpt ineen, voor zover mogelijk, en Carla en Evelien snellen toe. Elk grijpt een hand en zoekt een oor om in te fluisteren.
Opnieuw komen er vijf. Harder. Zorgvuldig geplaatst op de exakte plekken van de vorige slagen. Je schreeuwt nu, de tranen biggelen over je wangen.
De volgende tien trekken diepe sporen op je billen. Je gaat nu erg tekeer, harder dan ooit tevoren. Hopelijk hebben de buren de tv hard aan staan of denken ze dat het hier een film is. De meiden strelen je wangen en geven om beurten kusjes op je hoofd. Meneer beseft dat ze zich helemaal op jou richten. Er heeft er nog niet éen vuil in zijn richting gekeken, trachtend hem ter plekke te laten sterven. Het lijkt haast wel alsof ze zelf de straf ook aanvaarden. Wonderlijk, heel wonderlijk.
Dan de laatste vijf. Wat te doen? Snel en onverwacht? Of langzaam de ellende opbouwen?
Meneer kiest het eerste. Hij vindt je wel genoeg gestraft en wil dus genadig zijn. Op zijn manier dan, want eerst komen er twee keihard op de ene bil, direct gevolgd door nog twee op je andere. En daarna krimp je in elkaar want je weet al wat er komt. En dat gebeurt ook. Een zachte slag op je kutje, maar dat plekje is zo gevoelig dat je het uitgilt van de pijn en begint te huilen.
“Je mag overeind komen als je zover bent. Je straf zit er op. Je mag je nog niet aankleden.”
Meneer zou je graag knuffelen nu maar hij weet dat je dat niet kunt verdragen. Zeker nu niet. Dus moet hij noodgedwongen de koude kikker spelen. Die nu wel minachtend wordt aangekeken door de meiden.
Als je na een paar minuten weer een beetje bent bijgekomen zegt hij: “Ik heb er dorst van gekregen. Geef me maar wat cola. Dan kan ik dat rustig opdrinken terwijl ik hier nog even gezellig bij jullie zit.”
En dat doet hij ook. In de ijzige stilte. Maar hij doet alsof hij niets merkt.
De meiden verdelen hun tijd tussen Meneer en jou. De blikken gaan van de één naar de ander en weer terug. Vorsend, vertwijfeld, maar vooral verklaringen zoekend. Waarom je dit doet. Waarom je denkt dit nodig te hebben. Waarom juist met deze man? Helemaal geen mooie man en ook helemaal geen aangename man. Hooghartig, dat is hij. En dan nog, waarom zo hard? En al je kleren voor hem uittrekken, álles! En toestaan dat hij je betast, ja zelfs zijn vingers in je steekt. Waarom doe je dat? Wat bezielt je?
Maar tegelijkertijd is er de band. Het verleden. De vriendschap. Als jij nou zo bent, wat moeten ze daar dan mee? Kunnen ze daar wat mee? Willen ze daar wat mee?
Zoveel vragen, zoveel verwarring.
Als hij zijn cola op heeft maakt Meneer een spottende buiging naar de meiden.
“Erg prettig met jullie kennis te maken. Jullie zijn aangenaam gezelschap. Graag tot ziens.”
Twee hebben er moeite mee maar allen houden zich stil. Kijken hem alleen aan. Met donkere blikken. Kijken hem na als hij door de deur verdwijnt.
En zijn zelfs dan nog te perplex om aan al hun gevoelens uiting te geven.
In de gang trekt Meneer rustig zijn jas aan en zet zijn hoed op. Dan draait hij zich naar je om, pakt je voorzichtig bij de schouders en drukt een kus op je voorhoofd. “Het is je allemaal weer vergeven. En na vanavond ben ik trots op je. Ik wil graag voor morgenavond een verslag van je op de mail.”
En weg is hij en er rest je niets anders dan de confrontatie. Je pakt de deurkruk en beweegt die langzaam en voorzichtig naar beneden. Het is tijd om de rug te rechten en de gebeurtenissen bespreekbaar te maken.
Onvoorstelbaar dat je nog eens bang zou zijn de meiden onder ogen te komen. Bang voor de vragen. Bang voor het oordeel. Bang voor de gevolgen.
Maar zoals altijd heeft de straf je sterker gemaakt en voel je ook trots. En met aardig meer zelfvertrouwen dan eerder op de avond stap je de kamer binnen. Naakt en kwetsbaar lijk je, maar dat is maar schijn. Meneer heeft je zojuist weer gepantserd.
© Janneman
December 2008
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
Lord Donck of Ar
Bevlogen lid
Inlognaam: Tharl
Bericht Nummer: 62
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 31 januari 2009 - 10:49 pm: |
|
gerechtigheid |
Tal Janneman,
Dit verhaal heeft veel weg van een real life gebeurtenis met een vroeger slavinnetje in opleiding.
Ook zij was een afspraak vergeten en ook zij zat samen met vriendinnen op haar appartement tv te kijken en ook ik ben toen bij haar geweest om rekenschap te vragen.
En ook toen heeft zij met de billen bloot over mijn knie gelegen en verder een tijdje in de hoek gestaan met haar broekje op haar enkels en dit terwijl haar vriendinnen erbij zaten.
Nu is het wel zo dat die vriendinnen wel min of meer op de hoogte waren van de verborgen kant van hun vriendin en daar dan ook geen problemen mee hadden.
Dank je voor het terug levendig maken van deze herinnering.
groeten
Tharl
|
subjackt
Beginnend lid
Inlognaam: Subjackt
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 03 februari 2009 - 07:34 pm: |
|
zo dat weten we dan ook weer |
Zo leren jouw vriendinnen je tenminste kennen:-)
Een erg geil verhaal. Geschreven alsof het zich voor mijn ogen voltrok. Hoe de vriendinnenkring het tafereel onderging, erg vermakelijk om te lezen. Ik wed dat ze in het diepst van hun hart maar wat jaloers waren.
|
Mohna
Lid
Inlognaam: Missme
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 08 februari 2009 - 11:08 pm: |
|
Glimlach |
Janneman,
ook dit verhaal heb ik met een grote glimlach, maar blik van spanning op mijn gezicht gelezen. Natuurlijk blijft voor mij nu de grote vraag: hoe dachten de vriendinnen erover?!
Onschuldig...of is het schijnheilig?
| |
Petra38Bi
Nieuw lid
Inlognaam: petra38bi
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 06-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 22 juni 2009 - 03:19 pm: |
|
Spaning |
Ik vraag me inderdaad ook af wat de vriendinnen er van vonden.
Vonden ze het normaal, spannend of leek hun dat toch ook wat.
|
bondage
Beginnend lid
Inlognaam: bondage
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 03-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 23 augustus 2009 - 09:59 am: |
|
zeldzaam |
Ik zal het maar toegeven
Een zeldzaam pareltje dat ik ben vergeten te ontdekken 
En het voelt of leest verbazend realistisch
|
Devils
Lid
Inlognaam: craxy
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 10-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 01 november 2010 - 01:20 pm: |
|
heerlijk |
heerlijk dit verhaal weer zo goed dat ik het in een keer moet uitlezen.
je verhalen zijn bijzonder echt waar weer grote complimenten voor het schrijven
|
Rein
Bevlogen lid
Inlognaam: rein
Bericht Nummer: 76
Aangemeld: 05-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 15 januari 2011 - 09:15 am: |
|
fantastisch verhaal |
Hallo Janneman,
Ik had je verhaal bijna over het hoofd gezien!
Ik vond het een heel leuke, spannende en ook opwindende compositie.
De aanwezigheid van de vriendinnen vormen een goed raamwerk voor dit verhaal over een mentorschap.
Het friemelen aan de geslachtsdelen zal niet iedere mentor doen, maar het draagt bij aan de schaamte en je kunt het zien als een mooi Jannemansiaans aspect.
Met anderen vraag ik me, af wat 3 van de 5 dames hier van vonden en of ze misschien het mailadres van de begeleider hebben gevraagd? of niet?
Ik vond de mooiste zin: “Menig man heeft zijn nek verrekt toen hij jullie passeerde”. Reden: ooit liep ik op de Markt een collega bijna omver, die mij later bezorgd vroeg, of ik nog last had van mijn nek.
Groet
Rein
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?