sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » Diepe wensen
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 6

Gepost op donderdag 23 juli 2009 - 08:57 pm:

Diepe wensen Mf3

Be careful what you wish for, you might get it!

Donderdag 11 juni; 06.45 uur

Voor dit tijdstip ziet ze er acceptabel uit, vindt ze zelf. Geen opgezwollen ogen, make-up in orde, haar lange bruine haren netjes, lekker geurtje. Acceptabel. Maar ook verleidelijk? Dat moet toch wel haast als je alleen een strak slipje draagt? Zo strak dat je venusheuvel zo overduidelijk zichtbaar is? Zo strak zelfs dat je lippen volledig uit te tekenen zijn? Dat moet toch verleidelijk zijn? Onweerstaanbaar? Het is nog een mooi wit slipje ook, daarvan houdt hij. Vandaar.
O, daar komt hij aan. Ze bukt zich en toont hem haar billen als hij binnenkomt. Omdat ze toevallig iets van de grond moet pakken... Veel verleidelijker kan ze het niet maken. Op een manier die mannen herkennen dan hè.
O, wat zou ze graag willen dat hij haar, Loes, 32 jaar, slank en zeer appetijtelijk, hier en nu zou nemen. Niet zo maar, nee als een man die neemt wat hem toekomt. Die eist. Die gromt. Maar ze weet eigenlijk wel dat dat nooit zal gebeuren. Hij is daar veel te lief voor. Maar al zou hij haar maar eens flink voor de kont slaan. Geen tikje, maar hard. Niet als straf maar om te benadrukken dat zij zijn bezit is. O, alleen al de klank van die twee woorden: Zijn bezit. Ze wordt er nat van.
Maar zelfs dat doet hij niet. Hij wurmt zich langs haar heen en stapt in de douche.
En ze weet al hoe het verder zal gaan. Snel, snel, haasten, rennen, vliegen. Geen tijd zelfs voor een zoen.
Wat is er dan toch mis met haar? Is ze te dik? Krijgt ze bulten of hangtieten? Is haar haar te lang? Of juist te kort? Is het die pukkel? Waarom ziet hij haar niet meer?
O, hij heeft ook een drukke baan en een baas die het niet zou pikken als hij maar een seconde te laat zou komen. Maar als hij dan maar tien minuten eerder zou opstaan, in plaats van met zijn erectie te spelen. Alsof ze dat niet zou zien!
En als hij uiteindelijk de deur uitrent en roept: “Tot vanavond, lieverd!” dan gooit ze hem nog een kushandje na ook.
Maar daarna komen de tranen en huilt ze haar ogen uit haar hoofd. Net vandaag 32 geworden. Afgeschreven. Niets meer waard.

Als om kwart over elf de bel gaat is ze inmiddels in de kleren en ziet ze er weer smakelijk genoeg uit. Al zal ze het maar voor zichzelf doen.....
Ze doet de deur open en ziet twee politiebeambten. Een veel te zware man, groot, dicht tegen zijn pensioen, sjagrijnige kop en een meiske dat gister nog op school moet hebben gezeten, blond paardenstaartje onder haar pet en een veel te strakke broek. Haar slipje is volledig afgetekend.
“U bent Loes Hemelrijk?” De man spuwt de woorden uit alsof hij ze niet in de mond wil hebben.
“Ja dat klopt. Is er iets gebeurd? Mijn man.....?” De schrik slaat haar om het hart.
“Nee, niks gebeurd. U moet even met ons meekomen.”
“Ik? Waarom? Waarvoor is dat?”
“Gaat u nou niet moeilijk doen mevrouwtje. Gewoon even meekomen, ze leggen het op het bureau allemaal aan u uit. Hilde, boei haar maar en fouilleer haar even.”
En voor Loes het weet zit ze in de boeien en voelt dat meiske op haar gemak aan haar lijf. En daarbij mijdt ze haar borsten, billen en kutje niet. Integendeel, ze voelt haar uitgebreid tussen de benen.
Ze wil er wat van zeggen maar de man is haar voor.
“Laat haar nou maar gewoon even haar werk doen mevrouwtje.”
En ze zit al in de politieauto als ze bedenkt dat ze niets bij zich heeft. Geen papieren, geen geld, geen telefoon, niks.
De enige die bij het hele verhaal garen spint is buurvrouw Jager. Die heeft meer dan genoeg te bepraten voor vandaag.

Via een vuile achterdeur en een nog vuilere gang komen ze bij een rij kamertjes. De man trekt op goed geluk een deur open en als hij ziet dat de kamer leeg is wordt ze naar binnen geduwd. Hij draait zich om en verlaat de kamer en Loes heeft ineens zoiets van: oppassen. Maar er valt al niks meer op te passen. Want de politievrouw komt vlak voor haar staan, kijkt haar strak aan en schuift haar hand in de fraaie linnen broek die Loes vanochtend zo mooi leek. Lekker ruim, geen gedoe, geen geloer van mannen. Maar ook mooi ruim voor een vrouwenhand die haar kutje vastpakt en begint te verkennen.
Loes' tepels verharden en haars ondanks wordt ze nat. Omdat ze zoiets al wel eens gefantaseerd heeft. Eén van de vele dominantie-scenario's die ze verzonnen en doorleefd heeft en die haar zo vaak helpen als ze zichzelf verwent.
Maar die blonde Kenau glimlacht vaagjes maar hautain. Die denkt vast dat het van haar worstige vingers komt. Ja duuuhhhh.
Als de politievrouw er genoeg van heeft trekt ze haar hand terug en houdt haar natte vingers tegen Loes' lippen. Maar ze kan niet zo dreigend kijken dat ze Loes zo ver krijgt dat die haar vingers aflikt. Dus doet de vrouw het uiteindelijk maar zelf, terwijl ze naar buiten loopt.
De deur knalt achter haar in het slot.
En Loes slipje zit verkeerd, maar ze kan er niets aan doen met haar geboeide handen. Wat voor rare bewegingen ze ook maakt, het elastiek blijft over een veel te gevoelig plekje spannen. En zoals altijd bij dat soort dingen is het met de minuut slechter uit te houden.

Ze heeft geen klok maar het moet toch wel ruim een uur later zijn als de deur ineens weer open gaat en een norse, morsige man in het wit binnen komt. Zijn witte kledij zou goed moeten passen bij dit hok. Ook geheel wit, op de spiegels na die in drie van de vier wanden zitten. Doorkijkspiegels ongetwijfeld.
De man zal zo halverwege de vijftig zijn, maar het is slecht te schatten omdat hij zich zo slecht verzorgt. Haar te lang en te vet, veel te dik, slonzige kleding, lamlendige houding. Hij kon er wel zijn best voor doen om er zo slecht mogelijk uit te zien.
Geroutineerd maakt hij haar boeien los en laat die in zijn zak glijden. Meteen begint Loes aan haar broekje te trekken, hoe genant dat dan ook is met die man erbij. Eindelijk. Gelukkig.
“Doe geen moeite. Uitkleden!”
“Uitkleden? Hier? Met u erbij? Wat wilt u?”
Haar stem is een half octaaf hoger dan normaal, vanwege de opwinding.
“U bent al gefouilleerd, ik ga een stapje verder. We willen geen verrassingen.”
“Gaat u me visiteren? Dat moet toch een vrouw doen? Wilt u die alstublieft roepen? Ik schaam me zo....”
“Mevrouw, hoe moeilijker u doet hoe langer het duurt. De vrouwelijke collega die dit kan doen is er niet eerder dan morgenochtend, maar waarschijnlijker wordt het wel morgen laat in de middag. Maar ik vind het allemaal best hoor. Ik zal zeggen dat ze u in een cel kunnen zetten.” En hij loopt naar buiten.
“Stop!!” gilt ze. “Laat maar. Doet u maar. Ik ben wel even flink.”
“Nou vooruit dan! Ik heb meer te doen.”
Dat zegt hij, maar hij gedraagt zich niet als zodanig als ze aan de knoopjes van haar bloesje begint te prutsen. Hij gaat er op zijn gemak voor staan, vlakbij haar. Het ergste is nog dat hij de deur niet weer heeft dichtgedaan. Die staat weliswaar niet helemaal open, maar een kier van ruim veertig centimeter is toch voldoende voor iedereen die langs komt om naar binnen te kijken.
“Meneer, de ......”
“Begint u nou weer? Opschieten zei ik!”
Dus rest haar niets anders dan maar door te gaan. Ze trekt haar bloesje uit en voelt zijn ogen branden op het heel dunne hemdje dat ze eronder draagt. Flinterdunne schouderbandjes en een ruim decolleté dat op dit moment van haar wel wat minder had gemogen. Te meer omdat ze er niets onder draagt. Haar borsten zitten er strak onder, zo strak dat haar hele tepelhof duidelijk zichtbaar is. Ze kan het dan ook nog niet over haar hart verkrijgen dat hemdje ook uit te trekken.
De man pakt haar bloesje aan en steekt er zijn neus in. Die inbreuk op haar privacy laat haar huiveren maar ze durft niet nog eens wat te zeggen.
De man pakt ook haar broek aan maar kijkt er niet eens naar. Zijn ogen zijn strak op haar slipje gericht. Dat mooie strakke slipje, dat ze vanochtend aantrok om Piet's aandacht te trekken, trekt nu vanzelfsprekend ook de aandacht van deze engerd, maar nu zou ze willen dat ze een oud en verwassen onderbroekje had gekozen.
Ze aarzelt even.
“Vlug een beetje! Toe!!”
En dus pakt ze met beide handen kruislings de onderkant van haar hemdje en trekt het over haar hoofd. Voorzichtig, om haar borsten niet teveel te laten schudden, want ze weet wel zeker dat ze hem daarmee een groot plezier zou hebben gedaan.
Deze keer kijkt hij niet alleen maar strijkt hij ook even met de bovenkant van de nagel van zijn linker wijsvinger over het topje van haar linkertepel. Even kijkt ze hem verontwaardigd aan maar zijn staalharde blik laat haar al snel haar ogen neerslaan.
En dan valt het niet langer te vermijden. Ze steekt haar duimen in de bovenkant van haar broekje, aarzelt nog heel even, en stroopt het dan naar beneden. En opnieuw heeft ze ergens spijt van. Sinds kort scheert ze zich intiem. Ook al om Piet's aandacht te trekken maar hij heeft het nog niet eens opgemerkt. Maar nu staat ze daar met een volledig onbehaard spleetje en niets staat zijn ogen in de weg.
Nou, die geeft hij dan ook de kost. Onbeschaamd laat hij zijn ogen over haar lijf dwalen, maar uiteraard staan die vaak even stil tussen haar benen. Maar het kan nog veel erger want na even pakt hij haar broekje van de grond, spreidt het kruisje wat uit, bestudeert dat goed en steekt er dan zijn neus in, waarbij hij haar opnieuw uitdagend aankijkt en daarmee tegelijk duidelijk maakt dat ze vooral niet moet proberen om nog éénmaal wat te zeggen. Ze kan niet anders dan haar ogen neerslaan en wachten tot zijn ogen en neus bevredigd zijn.
Dat duurt wel even. Uiteindelijk sluit hij zijn ogen en ademt diep in door zijn neus. Hij houdt zo lang mogelijk zijn adem in om haar geur zo lang mogelijk binnen te houden. Pas als hij echt wel adem moet halen laat hij zijn longen leeglopen, stopt haar broekje in zijn zak en kijkt haar weer aan met die harde ogen.

“Daar gaan staan” wijst hij naar een plek een meter midden voor de spiegel in de achterste wand.
“Gezicht deze kant op, voeten veertig centimeter uit elkaar en bukken met rechte rug. Steun maar met je handen zo laag mogelijk op je schenen.”
Al terwijl ze erheen loopt weet ze dat de mensen achter de spiegel - die er ongetwijfeld zijn - dan een onbelemmerd en prachtig uitzicht tussen haar benen zullen hebben. Ze zullen eerste rang zitten. Heel even kijkt ze hem aan maar ze ziet onmiddellijk dat het geen enkele zin heeft
Als hij naar zijn plek achter haar loopt schieten er twee dingen door haar hoofd die van levensbelang zijn: hij zal toch wel zijn handen wassen en hij zal toch alsjeblieft wel haar achterste als laatste doen?
Nou, dat eerste doet hij alvast niet want ze voelt al snel hoe hij met zijn boerenvuisten haar tere lipjes vastpakt en van elkaar trekt. Ze kan zijn adem in haar kruis voelen, zo dichtbij zit hij met zijn hoofd. Hij zal nu al wel kunnen zien dat ze er niet droog onder blijft, hoe erg ze het ook allemaal vindt. Natuurlijk is het afschuwelijk wat ze moet ondergaan, maar tegelijk is het iets dat ze al zo vaak gefantaseerd heeft. Zo ontzettend vaak. Een sterke man, een weerloze positie, hij kan zijn gang gaan. Nou is die sterke man in haar fantasie altijd een echte prins te paard (maar wel een beetje gemeen), maar toch. Dus ja, als hij weet hoe een nat kutje eruit ziet - en dat weet hij vast - dan ziet hij nu dat hij haar opwindt. En dat is nog wel het allerergste aan dit hele gebeuren. Verschrikkelijk schaamtevol en tegelijk om je bij op te vreten van ergernis.
Zijn dikke, vuile vingers, met veel te lange nagels gaan enthousiast in de weer met haar kutje. Hij rekt en strekt en laat geen plekje onberoerd. Pas als hij deze hele buitenkant uitentreuren heeft bestudeerd (wat geen bal met visiteren te maken heeft) komt het gevreesde moment. Een hele dikke vinger glijdt bij haar naar binnen. Aan de ene kant zou ze wensen dat ze droog was en dus niet opgewonden, maar aan de andere kant is ze erg blij dat zijn vinger goed gesmeerd naar binnen gaat. Ze voelt hem uitgebreid tasten en nadrukkelijk voelen naar het eind van haar tunnel. Nee, daarin zit duidelijk niets.
Ze gelooft werkelijk dat ook deze viezerik zijn vinger aflikt voor hij verder gaat. Wat heeft iedereen toch vandaag? Zelf vindt ze zich meestal bepaald niet lekker ruiken en de aandrang om even te proeven heeft ze absoluut nog nooit gevoeld. De wereld wordt steeds perverser.
Dan het nog meer gevreesde moment. Een vinger, de nagel duidelijk voelbaar, die tegen haar poepgaatje duwt. Langzaam, maar dringend. Kleine draaiende bewegingen en steeds meer druk. Ze weet wel hoe ze zich moet ontspannen, dat heeft ze eens gelezen, maar ze wil het niet. Ze wil die vinger daar niet in zich hebben.
Maar hij wil er wel in en hij zet door. Hij is niet van plan op te geven en hij heeft de tijd.
Het duurt wel vijf minuten voor haar spanning wegvalt en hij naar binnen kan. Maar voordat hij zijn hele vinger naar binnen heeft verstrijken er nog wel eens vijf minuten. En pas daarna kan hij voelen naar wat er niet is. En ze hoopt maar dat het daar een beetje schoon is. Alsjeblieft.....
Als ze denkt dat hij eindelijk klaar is maakt hij het tot haar afgrijzen nog veel erger. Hij begint met zijn vinger in en uit haar te bewegen en daarbij voelt ze ook nog zijn linkerduim op haar clitje. Licht masserend met ronddraaiende bewegingen. Dit kan toch niet en ze wil opstaan maar een kneep in haar clitje en de doordat ze opstaat toenemende druk in haar kontje weerhouden haar al snel. En haar boosheid en protest smoren in opkomende tranen.
Pas als hij genoeg pret heeft gehad trekt hij zijn vinger uit haar. Hij kijkt even rond en veegt dan zijn vinger aan haar haren af. En alsof dat nog niet erg genoeg is, gaat hij naast haar staan en trekt haar billen uit elkaar. Ver uit elkaar. En hij kijkt daarbij glimlachend naar de spiegel.
Maar dat laatste kan ze niet zien, dat vermoedt ze alleen. Maar dat is al meer dan genoeg.

De deur opent en een man komt binnen. Ze ziet direct dat deze van een heel ander kaliber is dan de smeerkees die haar vasthoudt.
Hij staat in de deuropening en alleen zijn blik zou haar al kunnen verzengen. Zijn priemende blik boort zich in haar ogen en het is alsof hij haar brein aan het lezen is. Alles wat ze van kindsbeen af gedacht en gedaan heeft: het staat voor hem geschreven.
Zijn houding is kaarsrecht, zijn kostuum onberispelijk. Hij draagt er zelfs met deze temperatuur een vest onder. Dat is nog eens cool.
Hij is ergens in de vijftig, misschien zelfs al wel zestig, maar in topconditie. Zijn haar verft hij niet en ze weet ook zeker dat hij sowieso niets kunstmatigs doet. Ook zijn rimpels draagt hij met trots, en dat kan ook want ze maken hem alleen maar gedistingeerder, niet ouder.
Zijn handen heeft hij achter de rug maar als hij in beweging komt ziet ze dat hij een rijzweep met een flapje in zijn rechterhand heeft. Onder het lopen beweegt het ding volmaakt met zijn lichaam. Zelfs dat detail heeft hij onder controle.
Hij kijkt heel even naar de smeerkees en die is binnen een seconde verdwenen. Nu gaat de deur wel dicht.
Op minder dan dertig centimeter staat hij voor haar. Volmaakt ontspannen staat hij daar. Niet dreigend of flinkdoenerig. Nee, gewoon omdat hij weet dat alles gaat zoals hij wil. Hij knippert niet met de ogen, zijn ogen dwalen niet af. Hij IS.
Hij kijkt naar haar ogen maar ze kan niet terugkijken. Ze zou het liefst in de grond verdwijnen. Zelfs de vage geur van zijn eau de toilette boezemt haar nog ontzag in.
Maar hij wacht net zo lang totdat ze haar ogen voorzichtig opslaat.
“We kunnen dit op twee manieren doen. De moeilijke en de makkelijke. Welke kiest u?” Zijn stem is donker en welluidend, met een licht Engelstalig accent. Laag van toon maar met een intonatie waaraan niet te ontsnappen valt. Het is ondenkbaar dat hij ooit zou schreeuwen. Zijn bevelen, hoe zacht ook uitgesproken, worden gehoord en opgevolgd.
Loes kijkt hem niet-begrijpend aan.
“Wat wilt u dan van me? Mag ik misschien eerst mijn kleren weer aan?”
“U stelt me teleur. Maar goed, uw keuze. Ga met het bovenlichaam op die tafel liggen, de armen naar voren, de benen uit elkaar. Ja, zo. Nu wil ik dat u zo blijft liggen. Denk erom dat ik dat gezegd heb.”
En volstrekt onverwacht zwiept dat zweepje met volle kracht midden over haar prachtige witte billen. Onmiddellijk ontstaat een vuurrode striem.
Loes springt overeind en heeft aan zijn blik genoeg om te weten dat dat erg dom was.
“Ik sta altijd één zonde toe en die hebt u zojuist verbruikt. Ik raad u aan niet weer te zondigen.”
Ze staat nog niet weer gebogen of vijf keer flitst het zweepje over haar billen. Hard. Harder dan de eerste keer. Veel harder.
Een schreeuw van pijn komt bij haar naar boven maar ze slikt die in in een soort van snik, bang als ze is dat ze ook niet mag schreeuwen. De tranen biggelen over haar wangen, de snijdende pijn is moordend. Het lijkt wel of haar kont in repen is geslagen. Ze zou kunnen zweren dat het zo is.
Dan voelt ze plotseling dat flapje tussen haar benen. Venijnige tikjes krijgt ze daar te verwerken. Haar gevoelige kutje gloeit.
“Vertelt u mij eens.” zegt hij op een toon alsof hij met haar aan de thee zit, “waarom denkt u dat u hier bent?” en ondertussen kletst dat flapje op haar lipjes.
“Ik weet het niet meneer. Echt niet.”
Het komt er veel te hard en hortend uit.
“Ach, u gaat toch niet het onschuldige slachtoffer spelen wel? Ik had u toch wat hoger ingeschat. Ik had u wat meer beschaving en zeker wat meer intelligentie toebedacht. Ik vergis me daarin toch niet vaak eigenlijk..... Ga daar tegen de muur staan. Rug er tegenaan, handen achter in de nek, benen weer uit elkaar. Zo ja.”
En nieuwe harde slagen volgen, nu over haar borsten. Met de hele zweep, met het flapje. Vooral haar tepels krijgen het te verduren.
Ze heeft er geen tijd voor want er gebeurt zoveel en ze durft het niet maar ze zou wel uit willen schreeuwen: “Wat is dit voor idioot gedoe? Wat doe ik hier? Dit kan toch helemaal niet? Waar ben ik eigenlijk? Ik wil mijn man!!!”
Maar in plaats daarvan probeert ze alleen maar stil te zijn en stil te blijven staan. Wat haar met slechts de allergrootste inspanning lukt.
Alsof hem plotseling iets te binnen schiet houdt hij op, stapt op haar toe en zegt: “U weet toch wel dat u het alleen maar erger maakt? Nu, maar ook later? Dat weet u toch?”
Nee, dat weet ze niet, maar ze weet ook niet wat ze moet zeggen. Wat hij wil weten. Wat ze moet doen.

Hij gaat schuin voor haar met de rug naar haar toe staan, buigt iets en begint dan weer met het zweepje op haar kutje. Harder nu. Gemener. Ze houdt het niet meer uit......
Alsof dat duidelijk is gaat de deur open. Een vrouw kijkt schuchter naar binnen en trekt dan de stoute schoenen aan en stapt naar binnen. Ze schraapt haar keel en zegt zachtjes tegen de man: “Het stopt hier meneer, orders van de directeur. Ze gaat naar de inrichting voor een meer uitgebreide behandeling. Kan ik ook zeggen dat u al resultaat had geboekt?”
De man kijkt haar vernietigend aan en verlaat de ruimte, zonder Loes ook nog maar één blik waardig te keuren.
Meteen stappen twee broeders binnen. Althans, naar hun kleding te oordelen zijn het broeders.
Ze stappen op Loes toe, pakken elk een arm en één van de twee vraagt: “Moeten we u vastbinden en verdoven of gaat u zo mee?”
Ondertussen bestudeert de andere haar borsten.
Loes weet het helemaal niet meer dus ze stamelt: “Ik ga wel mee.”
Meteen zetten de mannen zich in beweging. Ze kijkt nog achterom naar haar kleren maar haar tong lijkt wel van rubber. Ze krijgt er geen klank uit.
Naakt gaat ze tussen de mannen door de gang waar god zij dank niemand is. Maar vlak buiten de deur staat een groepje puberjongens en die kijken hun ogen uit. Ze roepen van alles naar haar en het is niet fraai. En het enige dat ze kan doen is proberen niet met haar kont te draaien.
Eén broeder stapt met haar achterin, de andere rijdt. Het is een rustige en niet al te lange rit, ware het niet dat de man die haar begeleidt voortdurend aan haar zit. Onzedelijk betasten, dat is wat hij doet. Hij zit overal aan en in, maar wel het meest aan haar glad geschoren kutje. Ze kan niets doen, durft het niet en moet hem laten begaan. De rillingen lopen over haar rug en ze heeft duimendik kippenvel.
Hij probeert haar zelfs te vingeren maar begrijpt al snel dat dat met een onwillige vrouw weinig zin heeft. Buiten dat is haar clitje veel te gevoelig van de tikken die ze net heeft gehad.

De inrichting blijkt een groot wit gebouw op een soort landgoed net buiten de stad. Ze rijden naar de zijkant van het gebouw, zonder ook maar een levend wezen te zien.
De achterdeur gaat open en de mannen nemen haar weer tussen zich in en ze gaan naar binnen. Binnen ligt een lange gang voor hen waar wel een hoop bedrijvigheid is. Broeders, zusters en andere mensen lopen rond en vrijwel allemaal bekijken ze haar eens goed. Of dat nou komt omdat hier regelmatig naakte vrouwen naar binnen komen en ze het dus verwachten of omdat het nooit gebeurt en ze dus maar nauwelijks hun ogen kunnen geloven, feit is dat werkelijk iedereen kijkt. De mannenogen zuigen zich naar haar schaamstreek, de vrouwenogen checken of ze wellicht een dikkere kont heeft dan zij zelf.
Hier en daar wordt zelfs een hand uitgestoken naar haar borst of heup en de broeders doen er niets tegen. Integendeel, ze lijken dan zelfs wel even in te houden.
Helemaal aan het einde van die gang gaan ze een ruimte binnen die erg lijkt op die in het politiebureau, behalve dan dat er ook nog allemaal camera's hangen.
Een Loes in goede doen zou hebben opgemerkt dat ze die hele gang niet door hadden gehoeven als ze het gebouw aan de andere kant waren binnengegaan, maar Loes is bepaald niet in goede doen. Ze staat stijf van de stress, schaamt zich verschrikkelijk, begrijpt er allemaal niets van, heeft overal pijn en wil maar één ding: naar huis en onder de douche. Desnoods dagenlang, wil ze deze ellende nog af kunnen wassen.
Maar het ziet er niet naar uit. De deur gaat dicht en nu begint de andere broeder haar te betasten. Ze huivert ervan en de tranen biggelen over haar wangen maar dat deert hem niet. Het deert hem nog minder dat ze bang is verkracht te worden.
Als hij dat doet zal er iets stuk gaan in haar hoofd, dat weet ze zeker. En hoe ver is ze nog maar van dat moment verwijderd?
De deur gaat open en twee zusters komen binnen. De één een bitch van het zuiverste water, de ander een meeloopster die altijd bereid is ver te gaan om indruk te maken.
“Zo jongens.... Leuk kutje hebben jullie meegenomen om mee te spelen. Ziet er smakelijk uit hoor. Daar willen wij wel een middagje mee thee drinken. Denken jullie dat je haar deze week een middagje kunt missen? We laten haar heel hoor, we zijn niet zo ruig als jullie. Hebben jullie haar zo geslagen?”
De meeloopster checkt voortdurend met haar ogen de bitch om te zien of ze de juiste toon nog heeft. De bitch doet uiteraard of het haar allemaal mateloos verveelt.
“Nee, dat hebben wij niet gedaan. Meneer Boordevol was met haar aan het spelen. Ze had mazzel dat wij haar haalden want hij was nog niet op stoom. Hij zou niet veel van haar heel gelaten hebben.”
“Ach gut. Dan zal je kutje wel pijn doen, he schatje? Daar begint hij meestal mee. Hij haat vrouwen.”
De meeloopster loopt op haar af en en legt haar hand tussen haar benen. Twee vingers glijden naar binnen en Loes voelt zich alsof een klauw haar daar te pakken heeft.
De bitch komt nu ook dichterbij en zet haar nagels in haar rechtertepel. Steeds harder. De snijdende pijn is zo heftig dat ze duizelig is en bang om flauw te vallen.
“Zullen we haar....”
Verder komt de meeloopster niet want opnieuw gaat de deur open. Nog drie vrouwen komen binnen. De voorste is een dokter, te herkennen aan haar burgerkleding met een witte jas erover. De andere twee zijn zusters. Beiden jong, slank, vakbekwaam ogend en met een stuk vriendelijker uitstraling dan alle anderen in de kamer. Maar wie weet bedriegt de schijn wel.

De dokter kijkt even naar het tafereel en gaat dan staan wachten tot de twee mannen en de twee vrouwen de ruimte verlaten hebben. Dat duurt bepaald niet lang, want ze weet haar opdracht maar al te duidelijk te maken.
De dokter is wat de Amerikanen zo kernachtig een 'stunning woman' noemen. Knap, zelfbewust ja zelfs hautain, vlijmscherp qua intelligentie, maar ook qua houding en gedrag en met haar tong, en ga zo maar door. Een onaanraakbare. En ze weet het en verwacht niet anders dan dat jij het ook weet. En vooral dat je je plaats weet.
Ze kijkt naar Loes als de kat naar de kanarie. Haar ogen zijn hard als staal, koud als ijs en diep doordringend en ze maken dat Loes alweer vergeet te protesteren. De maalstroom is überhaupt te snel, er gebeurt teveel te snel achter elkaar om het nog bij te kunnen houden.
“Mijn naam is dokter Elisabeth Báthory, hoofdbehandelaar hier. Onthoud dat wat ik zeg gebeurt en dat niemand hier weggaat voordat ik het zeg. Voor dat laatste moet ik eerst tevreden zijn en ik ben niet snel tevreden. Voor het geval je je dat afvraagt: mijn naam is Hongaars en ik ben een verre nazate van de zestiende-eeuwse gravin met die naam voor wie men thans nog huivert want haar hobby was het martelen van meisjes en jonge vrouwen. Er zijn slechtere hobby's.”
Ze kijkt Loes met een lichte flonkering in de ogen aan en lijkt te beoordelen hoe die woorden aankomen. De twee verpleegster staan in hun keurig gesteven uniformen aan beide zijden van haar geduldig te wachten en lijken daardoor ineens al een stuk minder onschuldig.
“Alstublieft mevrouw, ik ......”
“Zwijg! Bespaar me je geklaag en gesmeek. Wat gebeuren moet dat zal gebeuren. Meisjes, maak haar klaar.”

gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein