| Gepost op zaterdag 27 juni 2009 - 02:44 pm: | 
|
|
over overgave en houden van
Hoe lang ken ik Wim nou? Zes, zeven jaar? Ik denk haast wel meer. De tijd gaat snel, steeds sneller, en met hem is er ook altijd wel wat te beleven, dus met hem vliegt zeker de tijd.
Zijn we vrienden? Jazeker wel, maar wel bijzondere. In het begin, als ik niet oppaste was hij ook een voorwerp van studie. Ik zou willen dat ik in mijn werk zulke cases tegenkwam. Zo bijzonder, zo boeiend, zo ..... onuitputtelijk.
Maar nee, ik wilde hem niet bestuderen. Alleen: tegelijk kon ik dat niet laten. Het zit te diep in mijn genen. Wat voor een ander een belangstellende vraag is heeft voor mij toch heel vaak een diepere lading. Waar een ander een antwoord aanhoort en er iets mee doet, leidt datzelfde antwoord bij mij weer tot honderd nieuwe vragen. En ik weet niet welke ik het eerst en welke ik het laatst zal stellen. Ze tuimelen over elkaar heen, vechtend om een plaatsje vooraan. En elk van die vragen leidt weer tot honderd nieuwe, en ga zo maar door. Ik word er zelf soms gek van, laat staan dat ik mag verwachten dat een ander er kalm onder blijft, laat staan dat hij of zij ze beantwoordt. Wim niet, Wim beantwoordde ze allemaal als hij kon. Rustig en bedachtzaam. Zijn woorden zorgvuldig wegend, geen moment denkend dat ik toch wel erg nieuwsgierig ben. Nee, hij zag het als belangstelling, oprechte belangstelling. Zo was het ook bedoeld maar ik twijfelde zelf wel eens. Dacht dan dat het zo genoeg zou moeten zijn. Ware het niet.....
Op een dag belde ik bij hem aan. Je gelooft het niet, zo'n toeval. Ik had pech en wilde even bellen. In die tijd verzette ik mij nog tegen een mobiele telefoon. Dat doe ik eigenlijk nog, maar dan passief. Ik wil er niet één, maar heb er wel één moeten nemen. Ondingen zijn het.
Maar goed, ik belde bij hem aan, want zijn huis was het enige dat ik vlakbij zag waar iemand thuis leek te zijn. Het was een stikdonkere avond, een uur of negen, het waaide flink en regen dreigde. Het duurde lang voordat hij open deed en hij zag er uit of hij net van bed kwam, of hij zich haastig had aangekleed. Maar daar dacht ik toen nog niet zo bij na.
Hij hielp me heel beleefd en heel gedienstig uit de brand. Niet kruiperig, meer zoals een butler dat hoort te doen. Zeer ervaren in dienstverlening op niveau, dacht ik toen.
Terwijl ik op de man van de techniek wachtte bood hij me koffie aan. Hij bleek een aardige kerel, met wie het goed praten was. Overal belangstelling voor, overal een mening over, zonder daarin dwingend of halsstarrig te zijn. En wat nog het belangrijkste was: hij vond net als ik dat sport geen onderwerp is waaraan je ook maar één woord hoeft te wijden. Kortom: met hem kon ik praten.
Vreemd was wel dat hij naarmate de tijd vorderde steeds vaker naar de klok keek en gaandeweg ook steeds wat nerveuzer werd. Ik had geen idee waarom, maar zou er ook niet achter komen, want mijn hulp arriveerde en ik vertrok onder dankzegging.
Daarna verdween hij uit mijn gedachten, hoe plezierig het onderhoud ook was geweest. Maar een maand of drie daarna zag ik hem met een vrouw in de stad lopen. Hij liep één pas achter en een halve pas naast haar en droeg vele tassen en pakjes terwijl zij - hooggehakt, strakgerokt en tot in de puntjes verzorgd - in hoog tempo voortliep. Zij droeg niets, zelfs haar tasje droeg hij. Toch was ze duidelijk geërgerd omdat hij zo treuzelde. Het leek me dat ze een stel waren, zij het een bijzonder stel.
Ze was slank, mooi zelfs. Of eigenlijk moet ik knap zeggen. Daar zit namelijk verschil in. Een mooie vrouw hoeft niet knap te zijn. Mooi kun je ook zijn bijvoorbeeld van binnenuit. Knappe vrouwen daarentegen zijn dikwijls niet mooi omdat ze zo goed weten dat ze knap zijn dat ze alleen daarom al onuitstaanbaar zijn en dus niet mooi. Maar ik dwaal af. Zij had duidelijk de lijnen en de gratie, maar ook iets in haar houding dat mij...... Afstootte is het woord niet. Kleineerde misschien. Althans toen. Nu weet ik heel wat meer en is ook mijn mening heel wat genuanceerder.
Ik sprak hem uiteraard aan: “He kerel,hoe is het?” Hij schrok en keek schichtig naar haar. Zij keek hooghartig achterom naar wat haar waagde te vertragen, maar onmiddellijk veranderde haar gezicht ook weer en keek ze vriendelijker en toegankelijker.
Ik nodigde ze uit voor een kopje koffie in het etablissement aan de overkant. Ik was er nooit geweest en hoopte maar dat de koffie er naar koffie zou smaken. Dat is tegenwoordig al heel wat.
Zij accepteerde, hij zei niets. Ja, achteromkijkend zie ik dat soort dingen hoor. Toen viel het me niet op.
De vrouw - Lisa heette ze - vleide zich zo sensueel op de stoel tegenover mij dat het zweet me uitbrak. Erger was dat ze duidelijk wist dat ze dat effect op me had, maar ze wreef het gelukkig niet in. Neen, ze registreerde slechts, met een miniem glimlachje dat leek aan te duiden dat alles ging zoals ze gewend was.
Wim zei niet veel. Lette goed op wat zij deed, knikte en schudde waar nodig maar gaf alleen het hoogstnoodzakelijke antwoord op mijn directe vragen aan hem. Lisa daarentegen was zeer belangstellend. Niets ontging haar. Ze stelde vrijmoedige vragen die getuigden van inzicht en wist vaak zeer indringend door te vragen. Een vrouw naar mijn hart dacht ik nog, maar misschien wel een beetje erg aanwezig.
Ze vroeg hoe ik Wim kende. Toen ik dat vertelde kleurde Wim tot achter zijn oren en toen ze hem aankeek - heel even maar - werd hij roder dan ik ooit iemand heb zien zijn. Ik kwam al snel tot de conclusie dat hij het niet verteld had, maar vroeg me wel af of dat nu reden was om zo te schrikken. Lisa daarentegen veranderde geen seconde van toon en expressie en vroeg honderduit over waar we het over gehad hadden en of het lang had geduurd voordat de wegenwacht kwam. Bijzonder genoeg kon ik me nog veel herinneren en eigenlijk kwam het er op neer dat ik vrijwel het hele gesprek nog eens voerde, maar nu met Lisa. Dat Wim daarbij steeds kleiner werd drong ook pas later door. Op dat moment had ik het veel te druk met de geanimeerde conversatie die ik met de minuut boeiender vond worden. Of misschien moet ik terugdenkend beter zeggen dat ik wel erg mijn best deed het haar naar de zin te maken.
Ineens was het afgelopen. Ze stond op en verklaarde dat ze het erg leuk had gevonden maar dat ze verder wilde. Maar haar afsluitende vraag liet bij mij de mond behoorlijk openzakken.
“Zou je het leuk vinden als Wim nog eens bij je kwam, of jij bij hem? Wim heeft verder niet zoveel en ik heb zo'n gevoel dat hij bij jou wel in vertrouwde handen is.”
Ik probeerde oogcontact te krijgen met Wim, maar die keek strak naar beneden.
“Eeeehhhmmm, ja, waarom niet eigenlijk? Het was gezellig toen, net als nu. Prima, hier is mijn kaartje. Bel maar.”
Ik probeerde het aan hem te geven maar ze hield zo dwingend haar hand op dat mijn hand van koers veranderde en mijn vingers even contact maakten met haar koele hand. Het leek wel of er stroom op die hand stond.
Ze knikte nog even en vertrok. Zonder ook maar even te kijken of het Wim wel lukte alles weer vast te pakken en mee te nemen. Ze was dan ook al buiten voordat hij daar uiteindelijk in slaagde.
Ik heb nog lang zitten denken.
Het duurde een week of vier voor ze belde.
“Hallo. Is het goed als Wim morgenavond bij je komt?”
Ze nam niet de moeite haar naam te noemen, laat staan mij eraan te herinneren wie ze ook weer was. Ze ging er simpelweg vanuit dat ik haar stem wel zou herkennen. Wat ook zo was trouwens, maar dan nog.
De vraag zelf liet mij even stilvallen. Je kunt je er wel duizend vragen bij stellen. Waarom belt hij niet zelf? Waarom ik eigenlijk? Waarom gaat dit zo?
“Ben je er nog?” Dringender. Niet boos, niet ongeduldig. Nee, dringender. Gewend haar zin te krijgen en wel direct.
“Ik, eehh, ja, ik ben er nog. Ja goed. Leuk! Prima!! Half negen? En wat drinkt hij graag?”
“Acht uur. En hij drinkt water. Gewoon kraanwater.”
En weg was ze.
Opnieuw dacht ik lang na, starend naar mijn toestel dat na verloop van tijd ophield de toon te laten horen die aangeeft dat de verbinding niet meer bestaat. Voor het geval dat ik dat nog niet door had. Acht uur? Wat maakt dat nu uit?
De volgende avond zag ik op een gegeven moment een schaduw door het glas van mijn voordeur. Ik liep erheen en deed open. Het was Wim die op zijn horloge stond te kijken.
“Wat doe jij nou? Is er iets?”
“Ik wacht tot het precies acht uur is.”
“Doe niet zo raar kerel. Kom binnen!! Koffie?”
“Mag het water zijn?”
“O ja. Weet je het zeker? Ik heb wat in de koelkast gezet. Wil je dat?”
“Nee, ik mag alleen gewoon kraanwater. Niet koud, geen bubbeltjes erin, niks.”
“O? Ben je ziek? Mag ik vragen wat er is?”
“Ik ben niet ziek.”
Heel even bleef het stil.
“Lisa wil het zo.”
En hoewel ik nooit mijn mond kan houden en altijd doorvraag deed iets me nu zwijgen.
“OK, kom maar in de kamer, ga lekker zitten, ik kom zo bij je.”
Hij liet even later niet blijken dat de koffiegeuren hem in verleiding brachten. Ook het plakje cake weigerde hij beleefd maar beslist.
Net als de eerste keer ontspon zich heel natuurlijk een aangenaam gesprek. De avond vloog om.
Tot hij om vijf voor tien ineens zei: “Ik moet naar huis.”
“Nu al? Je bent er nog maar net! Ik heb nog wat lekkere Vlaamse biertjes en van alles om te knabbelen. We hebben zelfs nog geen muziek aangezet!”
“Het spijt me. Tien uur moet ik weg. Lisa wacht op me. Het spijt me dat je met die dingen blijft zitten. Maar ik had ze toch niet gemogen. Het spijt me.”
“Wat is dat toch, dat je dat niet mag?”
“Misschien een volgende keer Erik, nu liever niet. Vind je het goed als ik nog eens weer kom?”
“O ja hoor, het was leuk. Zeg maar wanneer.”
“Nou, ik durf het haast niet te zeggen, maar het zou voor mij goed zijn als er regelmaat in zat. Elke maand? Elke twee weken?”
“Laten we elke eerste dinsdagavond van de maand doen. OK? Het kan wel hier hoor, maar als je eens niet wilt rijden wil ik ook wel naar jou komen hoor.”
“Lief van je. Ik kom wel hier.”
EEn hij stak zijn hand op, opende de deur en verdween naar buiten. Lang geleden dat een man tegen mij gezegd had dat ik lief ben. Als ik toen had geweten dat ik zijn enige contact buitenshuis zou zijn dan had ik die aai over mijn bol heel anders genomen. Dan was ik wellicht ook wel gegaan voor wat vaker contact. Maar ik wist het nou één keer niet en dus ging het niet anders.
Zo is hij nog drie keer gekomen voordat hij wat losliet over Lisa. En wat ik ook allemaal had gedacht, toch zeker niet wat hij me vanaf dat moment stukje bij beetje begon te vertellen. Ik zal het voor deze vertelling hier en daar wat bundelen, anders wordt het te ingewikkeld.
Ik weet bijvoorbeeld niet meer hoe we er op kwamen maar volstrekt onverwacht beschreef hij het opstaan met Lisa in de ochtend. Zonder gene, volkomen openhartig. Het kon toch haast niet anders dan dat hij zelf niet in volle omvang begreep wat hij eigenlijk precies zei.
“Vanaf half zeven kniel ik bij haar kant van het bed. Ja, eigenlijk is het gewoon haar bed, ik slaap er slechts zelden in. Ik slaap altijd naast haar op de grond, op een dunne mat, soms met een kussen en een deken, maar meestal niet. Dat kan wel koud zijn 's nachts, zo in je blootje. Maar dat geeft niet.
Ik moet wachten tot ze wakker wordt. Vaak weet ik niet hoe laat dat zal zijn. Ze werkt niet in loondienst, heeft dus de tijd aan zichzelf. Maar ze weet wel dat ik om negen uur op mijn werk moet zijn en een heleboel moet doen in het huishouden als zij klaar met me is en voor ik weg kan. Daar houdt ze wel wat rekening mee, al moet ik soms wel heel snel.
Maar gewoonlijk ergens tussen zeven en halfacht wordt ze wakker. Ik moet dan wachten tot ze me een opdracht geeft of met haar lijf aangeeft wat ze van me wil. Ook zij slaapt naakt, maar zij heeft wel een dik dekbed natuurlijk.
Wat ze wil kan van alles zijn. Meestal laat ze me beginnen met het kussen van haar voeten. Vaak ook wil ze dat ik haar lik. Slechts zelden haar geslacht, vaker is het haar anus. Ze heeft ontdekt dat ze dat heel lekker vindt. Geen moeilijke toestanden, gewoon rustig en langzaam en in lange halen haar sterretje likken en ze spint van genoegen.
Als ze daar genoeg van heeft - wat wel tien of vijftien minuten kan duren - draait ze zich van me af en zwaait haar benen uit bed. Ik mag dan achter haar aan kruipen en er even later getuige van zijn dat ze haar plas doet. Soms wil ze daar een spelletje mee doen, waarbij meestal mijn mond betrokken is, maar de andere keren plast ze gewoon in het toilet. Ik moet haar dan deppen met een vochtig doekje, tenzij ze wil dat ik mijn tong gebruik.
Daarna was ik haar onder de douche met geurige gel en was haar haren. Ze let er dan goed op dat ik niet teveel aan plekjes zit waar ik alleen met toestemming aan mag zitten. Wat ook altijd moeilijk is, want wat is teveel? Ze moet wel goed gewassen worden, dat vindt ze heel belangrijk.
Terwijl ze haar haar föhnt (ik heb zoveel slaag gehad omdat ik dat slecht deed maar kon het maar niet leren - het zat altijd in de knoop - en dus doet ze het zelf) leg ik haar kleding klaar. Dat is het allermoeilijkste onderdeel. Ze verwacht van me dat ik niet alleen weet wat geschikt is maar bovendien aanvoel wat ze die dag wil dragen. Heel vaak gaat dat mis en dan is ze ontstemd. Soms straft ze dan direct, maar soms ook pas 's avonds. Maar ik leer bij, steeds vaker gaat het goed. Alleen haar slipjes blijven lastig. Kies ik iets vrouwelijks dan wil ze zedig en andersom. Kies ik donker dan wil ze licht. Kies ik kant dan wil ze simpel. Er is zoveel dat je fout kunt doen bij het uitkiezen van een slipje. Maar natuurlijk moet ik haar altijd gelijk geven, ze heeft zoveel meer smaak dan ik.
Vervolgens help ik haar met aankleden. Dingen oppakken, ophouden, openhouden, dichtknopen. Voor zover nodig. Meestal is het niet veel meer dan toekijken hoe ze met elke handeling nog mooier wordt.
Opmaken doet ze zelf. Niet alleen omdat ik het niet kan, maar vooral omdat zij de enige is die het kan.
Ondertussen was ik mezelf, waarbij ze altijd een oogje in het zeil houdt. Daarna kleed ik mezelf aan en begin rap aan haar ontbijt. Dat is niet simpel want ze houdt van dingen als verse jus d'orange en verse toast. Als ik klaar ben wacht ik achter haar stoel tot ze gaat zitten en serveer dan het ontbijt aan haar uit. Niet zelden zijn er dan toch nog dingen die ik niet goed heb gedaan en dan schaam ik me verschrikkelijk.
Als ze klaar is verdwijnt ze naar haar werkkamer en ruim ik de boel op, ruim de afwasmachine leeg en weer in, check de was, maak een boodschappenlijstje (ik bel dan in de middag nog even wat ze precies wil eten), kijk in en om het huis of alles netjes aan kant is en dan kan ik vertrekken. Ik moet dan aankloppen en netjes wachten tot ze 'binnen' roept. Meestal doet ze dat wel snel hoor. Nou, en dan mag ik voor haar knielen en afwachten of ze me wil straffen of een aai over de bol geeft zoals zij dat noemt. Die aai betekent dat ik naar mijn werk mag. Ik kus dan haar voeten één voor één en kruip de kamer weer uit, zorgvuldig proberend de vouw in mijn broek intact te laten. En meestal ben ik dan net op tijd en dat moet ook wel, want om tien uur begint voor mij de beurshandel en voor die tijd moet ik nogal wat uitgezocht hebben.”
Flabbergasted. De amerikanen hebben er zo'n mooi woord voor. Flabbergasted was ik.
Ik zei: “Ik dacht eerst dat je me in de maling nam maar dat doe je helemaal niet he? Wat een ongelofelijk verhaal is dit. Waarom doe je dit? Waarom doen jullie dit? Wat is hier de bedoeling van?”
Ik was geschokt maar tegelijk verschrikkelijk nieuwsgierig naar meer. En ergens diep in mij roerde zich ook iets. Een lichte triling. Van spanning? Was het adrenaline?
Hij zei: “Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Maar om de één of andere reden vertrouw ik je. Maar dat niet alleen. Na jullie ontmoeting heeft Lisa me opgedragen vriendschap met je te sluiten en toen dat lukte heeft ze me opgedragen mijn verhaal aan je te vertellen. Ook zij ziet wat in je. Naast mijn werk zie ik helemaal niemand dan zij, al jaren, en het leek haar goed dat ik zo heel af en toe iets doe zonder haar. Maar dan wel vertrouwd en met haar in gedachten. Te harer ere zeg maar. En buiten dat leek het haar goed als ik me eens uitsprak, mijn emoties kwijt kon, en zo. Eigenlijk denk ik dat ze over niet al te lange tijd met je zal willen praten over hoe dat gaat.”
“En wat zeg ik dan?”
“De waarheid. Alles wat er is gebeurd. Ik mag tegen haar niet liegen dus als jij liegt komt het toch uit.”
Hier was ik weer even stil van.
“Maar dan nog? Waarom?”
“Dat is nogal een lang verhaal. Vanavond heb ik daar geen tijd meer voor. Dat zal moeten wachten tot de volgende keer. Laten we het eens over de groei van ultra-rechts hebben. Wat vind jij daarvan?”
Ik moest bijna schateren om deze abrupte koerswending en dan ook nog zo radicaal. Maar zijn oprechtheid liet mij zijn verzoek niet ter discussie stellen en ik ging met zijn suggestie mee. Eigenlijk had ik over dat nieuwe onderwerp ook wel wat te melden, dat scheelde ook.
Het wachten op de volgende ontmoeting duurde lang. Erg lang. Heel erg lang. Als je ongeduldig bent is de tijd niet vooruit te branden.
Hij zag het ook toen hij uiteindelijk weer op mijn bank zat.
“Je zit te popelen he? Vind je het zo bijzonder?”
“Natuurlijk vind ik het bijzonder. Het meest bijzondere verhaal dat ik ooit heb gehoord. Ik heb nog nooit van zoiets gehoord.”
“O, maar er is zelfs een naam voor. Louise Sutton heeft zo'n soort verhouding het eerst omschreven en zij noemt het Loving Female Authority. Het is voor een groeiende groep vrouwen de natuurlijke manier van samenleven met een man. Geef hem in alles leiding en regel zijn sexualiteit en rust en harmonie zal je deel zijn.”
Ik nam me voor die Sutton eens op te zoeken. Het woordje 'loving' deed me vermoeden (hopen eigenlijk) dat dit niet zo'n manwijf was, of zo'n golddigger, of wat dan ook, maar één die het goed meende en er goed over had nagedacht.
Maar Wim ging al verder en ik kon maar beter opletten.
“Natuurlijk had mijn moeder daar nog nooit van gehoord. Toen mijn vader jong overleed en ik alleen bij haar achterbleef had ik er al een paar jaar van strikte opvoeding op zitten maar daar gingen nog de nodige schepjes bovenop. Naar ik later heb begrepen was mijn moeder de mening toegedaan dat mannen kinderen zijn die nooit volwassen worden en in werkelijk alles geleid moeten worden omdat er anders niets van wat dan ook terecht komt. Later komt daar nog bij dat mannen met hun piemel denken en daar ook te pas en te onpas (meestal het laatste) aan zitten te frunnikken. Daar moet dus ook op worden toegezien want dat leidt maar af van de enige taak waar de man goed voor is: geld verdienen. Natuurlijk had ze daarin in alles gelijk. Volkomen. Echt.”
Hij verzonk even in gedachten voordat hij verder ging. Ik stoorde hem niet want ik had zelf genoeg te overdenken.
Was hij enigszins gehersenspoeld? Ja, wel degelijk. Wis en waarachtig zelfs. Leek hij daaronder te lijden? Volstrekt niet. Hij had de visie en het gebeuren overgenomen als vanzelfsprekend en hij leek daar gelukkig mee. In elk geval niet ongelukkig. Hij accepteerde deze werkelijkheid als DE werkelijkheid, terwijl hij ongetwijfeld moest weten dat het meestal en bij de meeste mensen anders gaat. Zelfs al zou hij geen televisie kijken, geen krant lezen en geen toegang hebben tot internet (wat me helemaal niet zou verbazen) dan nog zou hij van de haantjes op zijn werk andere verhalen te horen krijgen. Daar kun je je veel aan onttrekken, maar niet altijd. Je hoort altijd wel wat. Bovendien is hij niet bepaald achterlijk.
Natuurlijk had ik ook wel eens gehoord van SM, enige kennis van verschillende vormen daarvan en zelfs vernomen van 24/7 aan iemand toebehoren, maar nooit in detail. Nooit zelfs maar enigszins verduidelijkt of uitgewerkt. Laat staan gehoord van iemand die er in zit. In eerste instantie had het me geschokt en verbaasd, maar later was ik geïntrigeerd geraakt. Hoewel, ten dele is dat een eufemisme. Ik voelde lichte kriebels in mijn buik waar die eerder nooit geweest waren en die kriebels werden heviger naarmate het verhaal vorderde en ik meer inzicht kreeg in zijn situatie. Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.
Daarbij kwam nog dat ik nog altijd volstrekt geen notie had waarom nou juist ik was uitverkoren om van de levenswandel van dit uitzonderlijke stel te vernemen. Al moet ik toegeven dat dat me wat minder bezig hield dan de geschiedenis zelf.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
subjackt
Actief lid
Inlognaam: subjackt
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 27 juni 2009 - 09:05 pm: |
|
Oh wat mooi |
Janneman, ik ben er stil van. Wat een prachtig ontregelend verhaal. Dit is toch echt wat ik nooit zou willen en dit is wat ik in het diepst van mijn hart verlang. Emoties die je niet tegelijkertijd kunt hebben, maar toch heb ik ze. Komt ook door de manier waarop je het schrijft. Het is een verhaal met een grote knipoog maar tegelijkertijd een serieuze blik onder de huid en in de ziel van iemand die zichzelf oprecht aan Haar geeft.
Over de moederrol in dit verhaal is ook nog van alles op te merken, en niet alleen liefdevolle woorden. Ook allerlei ontregeling, lastig om onder woorden te brengen omdat het dan ook al gauw te persoonlijk gaat worden voor dit anonieme internet.
Een verhaal wat heerlijk leest, raakt aan diepste verlangens en stof tot nadenken geeft. Top.
|
F.A.W. Malach
Beginnend lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 31 januari 2010 - 12:11 am: |
|
Eersteklas! |
Ja zeg, wat een verhaal! Het is echt zoals subjact al eerder schreef; het ontregelt de lezer. Maar omdat het met zoveel oog voor detail en met zoveel liefde geschreven is, is het ook verhelderend. Als auteur vind ik mezelf zowel terug in de dominante als in de onderdanige personages, daarom beschouwde ik mezelf als een switch, maar na het lezen van dit verhaal weet ik dat ik een Dom ben. Het is gewoon zo ontregelend omdat iedereen die met bdsm bezig is, zich daar ten volle in geeft. Alles draait om overgave, hé? En wat Wim doet, da's erover voor ons gewone stervelingen, haha! Die man is gewoon een complete slaaf. Of zoals ze bij ons in Leuven zeggen, een sloef. (grijns)
Ongelooflijk hoe je dat beschrijft, hoe Wim en Lisa leven! En de rol die Wims moeder hierin speelde! Ik zat hier menigmaal te denken: "Hoe verzint hij het!" Die CB! Die vriendinnetjes die komen kijken! Die bizarre rozenceremonie! Dit was echt wel de ultieme en meest pure vorm van Femdom, jeezes!
Wat me ook opviel, waren de filosofische beschouwingen van de toeschouwer, van Erik. Zonder te oordelen of te veroordelen, geeft hij toch zijn mening en kijk op de dingen die Wim - en op het einde ook Lisa - hem vertellen. Die inslag vind je ook vaak terug bij de grootmeesters uit ons genre... De Sade had dat vaak en bij Templeton of Réage lees je het ook.
Het einde van het verhaal vond ik als het einde van een horrorfilm. Je kent dat wel, de held van het verhaal denkt dat hij van alle kommer en kwel gevrijwaard zal worden, maar dan blijkt totaal het tegenovergestelde waar te zijn... Hoe dan ook, hoewel dit soort van relatie absoluut niet m'n ding is, vind ik dat jij een erg goeie schrijver bent. Eersteklas en erg pakkend. Ik vroeg me overigens af, of je dezelfde Janneman bent van op die andere site, het "eropodium.nl", want als dat zo is, heb ik ook daar enkele supergoeie verhalen van je gelezen.
Groetjes & complimenten,
Malach
|
Devils
Beginnend lid
Inlognaam: craxy
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 10-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 01 november 2010 - 12:59 pm: |
|
super |
je verhaal deed me weer in een slag lezen ik kan niet genoeg krijgen van je verhalen ze zijn heerlijk om te lezen zo ingeleefd zo gevoelig.
weer een super verhaal
weer een groot compliment hoe krijg je het voor elkaar elk verhaal is zo meeslepend
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?