waarin Mariska op meerdere fronten belaagd wordt
MARISKA
7. Betrapt
Ed en Mariska kwamen ‘s avonds vaak in de kantine. Bij zacht weer stonden de deuren naar het terras open en op een van die avonden, op het terras, besloot Mariska met haar gezagsondermijnende aktiviteiten te beginnen.
“Zeg Ed,” zei ze, luid genoeg om door een brede kring te worden gehoord, “wist jij dat mevrouw De Ridder niet is ingewijd en dat de Rector zelf voorzitter is van de Campus-raad?”
Ed veerde uit zijn stoel omhoog. “Nee, dat wist ik níét. Hoe kom je daar in godsnaam bij? ... En hoe haal je het in je hoofd om er in het openbaar over te praten, of het nu waar is of niet?!”
“Sorry Ed, ik zal het niet meer doen.” Mariska had de grootste moeite om schuldbewust te kijken. Het nieuws zou zijn weg heus wel vinden en dan zou, tegelijk met de geheimen, een deel van het gezag van het Genootschap afkalven.
“Maar van wie heb je dat gehoord?” hield Ed aan.
“Weet ik niet. Ik ving het ergens op.”
“Een gerucht dus ... en dat vertel jij zomaar verder!” Hij streek nadenkend met zijn duim en wijsvinger langs zijn kin. “Wacht eens even!” Met een ruk schoot hij overeind. “Kom mee.”
“Twee geruchten,” zei hij, toen ze buiten gehoorsafstand waren gekomen. “Niet één, maar twéé geruchten. Wat verdomd toevallig dat jij die allebei opvangt.”
“Hoezo? Kan dat niet?”
Mariska keek zo onschuldig mogelijk, maar haar hart bonsde.
“Nee,” zei Ed gedecideerd, “goedbeschouwd kan dat niet ... en nu maar hopen dat ze dat daar achter ons niet doorhebben.”
Zwijgend beende hij voort en Mariska had moeite hem bij te houden. Pas op zijn kamer nam hij de draad weer op.
“Dat van mevrouw De Ridder is waarschijnlijk juist. Uit iets wat ik toevallig hoorde, heb ik voor mezelf die conclusie ook getrokken. Van de Rector weet ik het niet, maar als dat uit dezelfde bron komt zal het ook wel kloppen. Ja, het ligt eigenlijk erg voor de hand. Het ligt eigenlijk zó voor de hand, dat ik kwaad ben dat ik er zèlf niet op ben gekomen.
Maar waar het mij om gaat, is dat ik nog nooit heb gemerkt dat er geruchten circuleren. Dat wil zeggen: geen ware. Goed, ik kan er een hebben gemist, maar jij vangt er maar liefst twee tegelijk op. Hoe kan dat? Dat wil ik weten, Maris, en als mijn vermoedens juist zijn, dan zit er iets heel erg scheef. Ik zal je mijn gedachtengang uiteenzetten. Jij volgt tegenwoordig allerlei extra colleges, onder andere bij genoemde mevrouw De Ridder. We tellen twee en twee bij elkaar op: Zij zal het je hebben verteld. Tot zover juist?”
“Ga door,” hield Mariska zich groot, maar ze voelde dat ze een kleur kreeg.
“Daaruit volgt dan, dat jij privé-gesprekken met haar hebt gehad, waarbij ze jou genoeg vertrouwde om je die geheime informatie te verschaffen. Vraag: heb jij dergelijke gesprekken ook met andere docenten? Antwoord: Nee, want anders zou ik daar toch wel iets van hebben gemerkt. Zeg het als ik een fout maak. ... Alleen met haar dus. De vraag is dan: waarom juist met haar? Juist met die ene niet-ingewijde docente? En waarom heb je me daar niks van verteld? Waarom loog je zelfs dat je het gerucht ergens had opgevangen? Kortom, Mariska - zijn ogen boorden zich in de hare - waaróver heb je het met haar gehad? Dat wil ik weten en dat ga je me nu vertellen. Mijn vermoedens zijn heel donkerbruin.”
Mariska zweeg. Wat moest ze? Ontkennen had geen zin, maar toegeven was verraad. Weigeren iets te zeggen zou neerkomen op toegeven. Haar aarzelen was in feite al zoveel als toegeven. Kon ze een beroep doen op zijn liefde voor haar? Zou hij daar intrappen? Ze legde haar armen om zijn heupen.
“Toe Ed, Eddie, waarom doe je zo naar tegen me?”
Fout! Helemaal fout, voelde ze. Ed maakte zich los. Ze had hem nog nooit zo ijzig zien kijken, zo verachtelijk.
“Dit is beneden je waardigheid, Mariska. Vrouwen, bah. Geen eergevoel!”
“Niet als je ze onderdanig maakt!”
Mariska wist zelf niet, hoe ze zo snel op dat weerwoord was gekomen.
Ed snoof. “Jij bent niet zomaar een vrouw. Jij hebt meer karakter dan drie kerels bij elkaar. Van jou had ik beter verwacht. Jij had daar boven moeten staan.”
“Het spijt me, Ed, je hebt gelijk. Maar mag ik dan niet praten met wie ik wil, zonder jou meteen alles aan je neus te hangen?”
“Dat hangt ervan af waarover, maar als je het mij niet wilt vertellen, weiger dan tenminste met open vizier en draag de consequenties.”
“Zoals?”
“Verhoor door de Raad bijvoorbeeld. Vergeet niet dat ik over je moet rapporteren. De afgelopen week heb ik juist een gunstig rapport over je kunnen uitbrengen.”
“Moet je me dan per sé verraden?”
“Je geeft dus toe dat er iets te verraden valt! Ik heb al eens gezegd dat ik geen verrader ben, maar ik moet aan mijn eigen positie denken en dat bedoel ik niet egoïstisch. Als ik niets zeg en ze komen langs andere wegen iets aan de weet, bijvoorbeeld omdat jij en mevrouw De Ridder iets geks gaan doen, dan heb ik het verbruid. Dat zou nog tot daaraan toe zijn als ik er iets mee opschoot, maar dan word ik ontheven van mijn beschermerschap over jou.”
“Ed, luister,” - Mariska had eindelijk een uitweg gevonden. Wat die uiteindelijk waard was zou wel blijken - “ik kan het je niet vertellen, want dan wil ik er toch eerst met mevrouw De Ridder over praten. Geef me een week uitstel. Kun je niet nog één keer lovend over me rapporteren? Dat kan je de kop toch niet kosten. Per slot van rekening is er maar één hard feit: dat ik ergens geheime informatie heb opgediept. Rapporteer dan desnoods dat feit, gewoon alleen dat feit. Zeg er voor mijn part bij dat je me goed in de gaten houdt.” Liefjes, met haar hoofd ietsje scheef: “Dat dóé je toch ook?”
Ed grinnikte. “Zo ken ik je weer, liefste. Je zult wel iets in je schild voeren, want die blauwe kijkers van je staan verdacht onschuldig, maar akkoord, je krijgt je zin. Eén week uitstel.”
“Bedankt, Ed. Ik hou van je.”
“Ja, vlei me maar weer. Breekt van de week soms de revolutie uit?”
Het was een grap met een valkuil, maar in een flits viel Mariska het goede antwoord in.
“Jazeker, we hebben de mitrailleurs al klaar liggen.” Met een stalen gezicht overdrijven: dè manier om de waarheid te zeggen en niet te worden geloofd. In een week kon er veel gebeuren.
Ze kleedde zich uit en kroop dicht tegen Ed aan.
*****
Nu Ed ervan afwist en zelfs zo-goed-als toestemming had gegeven, vond Mariska het niet nodig tot na het college Frans te wachten. Zo gauw ze de volgende dag tijd had, ging ze proberen of ze mevrouw De Ridder te pakken kon krijgen.
Op weg daarheen liep ze Thijs weer eens tegen het lijf. Hij slenterde wat rond met een paar knullen die ze herkende van de vorige keer en stak zijn hand op toen hij haar zag. Het trok nauwelijks haar aandacht, maar even later kwam hij naast haar lopen.
“Hallo, Mariska.” Het klonk aarzelend, bescheiden.
“Hoi.” Zo kortaf mogelijk.
“Is Ed er niet?”
Mariska schudde haar hoofd. Ze had willen zeggen: “Nee, die zit in mijn binnenzak, nou goed?,” maar ze bedwong zich. Ze kon nu echt geen scènes gebruiken.
Thijs hield haar staande. “Zeg Mariska, ik wou je even zeggen dat ik niet boos meer op je ben.”
“O, dànk je.” Het was haar onmogelijk om het sarcasme geheel uit haar stem te weren, maar Thijs sloeg er geen acht op.
“En ook dat ik je erg mooi vind.”
Mariska ontdooide een graad. “Dank je, maar vind je het erg als ik doorloop?”
“Een ogenblikje heb je toch wel? Thijs legde zijn handen op haar heupen en liet ze strelend langs haar lichaam omhoog gaan, onder haar bloes. Voorzichtig omvatte hij haar borsten. Hij tilde haar bloesje op en keek. Mariska verbeet haar ergernis.
“Erg mooi,” herhaalde hij.
“Moet je toch zien. Mooi stevig en vol, precies goed van grootte, tepels stijf en recht naar voren.” Hij nam haar tepels tussen duim en wijsvinger en schudde haar borsten zachtjes heen en weer. “Daar kun je trots op zijn.”
Andere studenten kwamen langs en keken in het voorbijgaan. Sommige staken hun duim op bij wijze van compliment.
Thijs legde zijn handen op haar dijen en schoof haar rok omhoog.
“Goh, draag jij helemaal geen broekje? Wat lekker!”
Mariska zei niets. Als de Campus-raad hem niet had ingelicht over het vonnis, hoefde zij dat ook niet te doen. Gedwee liet ze met zich doen. Geen ruzie nu.
Thijs legde zijn handen rond haar billen.
“Zou je iets voor me willen doen? Je rok uittrekken, zodat ik je kan bewonderen?”
Mariska klemde haar lippen op elkaar, maar deed wat hij vroeg.
“Schitterend. Werkelijk heel mooi,” prees Thijs.
Hij deed twee stappen achteruit.
“Wil je alsjeblieft je bloesje ook even helemaal uitdoen? Ah, fijn. Draai eens langzaam rond ... Oh, eindeloos ...”
In zijn enthousiasme begon hij te rijmen. “... De wijze waarop bij jou de dij/ overgaat in de bilpartij.”
Er had zich een groepje omstanders gevormd en terwijl Mariska zich spiernaakt liet bewonderen, maakten ze waarderende opmerkingen en applaudisseerden ze voor haar.
Thijs zuchtte geil, legde zijn rechterarm om haar heup en zijn linkerhand op haar poesje. Gelaten zakte Mariska iets door haar knieën om haar dijen te openen.
“Goh, nu reageer je prima, zeg. Die straf heeft goed geholpen.”
Zijn middelvinger kroop tussen haar pretlippen en vond de clitoris.
“Je bent niet vochtig. Jammer.”
Hij wreef zachtjes met de punt van zijn vinger over haar seksknopje, kennelijk in de hoop dat ze seksueel zou reageren.
“Thijs, ik moet nu echt verder,” zei Mariska.
“Zeg, Thijs, zij is toch niet van jou?” vroeg een van de omstanders.
“Nee, helaas niet. Ze zit in Orion en ze is van ene Ed.”
“Tjonge, dan heeft die Ed wel de hoofdprijs weggesleept!”
“Ja, om te zoenen, hè?”
Thijs sloeg zijn armen om haar heen en voegde de daad bij het woord. “Ik heb zin in je, meid. Ik zal Ed toch eens vragen. In ieder geval bedankt dat je zo lief voor me was. Kleed je maar weer aan.”
“Hoezo? Mogen wij niks?” vroeg een van de knullen. Hij stak Mariska zijn hand toe. “Even voorstellen: Jochem.”
Hij streelde en omhelsde haar en ook de anderen namen hun kans waar. Allemaal stelden ze zich voor en voelden ze even aan haar poesje en niemand deed ruw. Mariska vond het een bizarre sensatie, deze combinatie van verregaande impertinentie en beheerste hoffelijkheid. Maar zo hoorde het dus, volgens de mannen; hier moest ze volgens hen aan wennen.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?