zó boos op zichzelf: waarom kon ze zich toch niet aan afspraken houden
Zo moeder, zo dochter: 2
een verboden fantasie
dochter
Nadenken hoefde ik niet: ik had al besloten voordat ik dat kon.
In feite had ik die beslissing onderweg naar huis al voorbereid. Niet dat ik wist welke keus mijn vader me voorlegde. Dat was het juist: ik wist van geen keus. Ik lag alleen maar met mezelf overhoop. Over wat ik gedaan had en welke gevolgen dat had.
Ik had me nog zo voorgenomen om me aan onze afspraak te houden. Het was ook niet zo dat ik er niet achter stond: ik wilde zelf de volgende ochtend vroeg opstaan. Ik had zelf gezegd en zonder aarzeling: “twaalf uur,” toen vader vroeg hoe laat ik thuis zou zijn. Ik wist wat dat betekende: ècht om twaalf uur thuis zijn. Wat inhield dat je er voor moest zorgen uiterlijk om half twaalf thuis te komen. Dan kon je niets gebeuren.
Ik had die afspraak ook nodig. Ik wilde niet brak aan de dag beginnen. Ik haat dat en zonder die afspraak gebeurt dat dan wel: dan ga ik over mijn grens. Bovendien, ik weet dat ook mama die toezegging nodig heeft, die maakt zich anders al vanaf elf uur ongerust.
En hoe moeilijk kon dat nou zijn: om een uur of elf naar huis gaan. Zo bijzonder was het feestje echt niet. Ik ging omdat mijn vriendin dat graag wilde. Die vindt het aan het begin altijd een beetje eng. Ik had m’n goede daad echter allang gedaan: ze had het reuze naar de zin. Ik daarentegen verveelde me eigenlijk een beetje. Maar juist dat feit maakte dat ik bleef hangen. Ik wilde maar niet voor mezelf toegeven dat het feestje flut was: geen enkele interessante jongen te bekennen.
Zo werd het twaalf uur voor ik naar huis ging. Ik kon me zelf wel voor de kop slaan.
Ik was boos op mezelf dat ik het wéér zover had laten komen. Schaamde me omdat ik mijn ouders wéér teleurstelde. Het was ècht niet de eerste keer dat me dit overkwam. Nee, als ik eerlijk was: lukte het me ooit wel?
Boos op mezelf, maar ook bang voor de consequenties. Natuurlijk zou ik de komende week niet uit mogen. ‘t Zou me niet verbazen als het een maand zou worden. Immers, hoe vaak kun je dezelfde stommiteit begaan en verwachten steeds dezelfde straf te krijgen? Ik had al mazzel met een pa die nooit boos werd. Ik wist van mijn vriendinnen hoe makkelijk ik er altijd mee weg kwam.
Maar het was niet de angst om voor straf een week lang niet te mogen uitgaan, zelfs niet een maand lang. Het was dat ik deze week niet zou mogen uitgaan. De week van het Bal! Eindelijk was ik uitgenodigd door een echt interessante jongen. Van dansles, en hij was niet alleen een geweldig danser, maar ook nog ontzettend charmant! Alle meiden waren stinkend jaloers, dat kon ik in de kleedkamer al op afstand ruiken. Hij was ook zo echt volwassen, heel anders dan al die andere broekies. En juist aan hem moest ik vertellen dat ik niet kon komen omdat ik straf had...
Alleen al die vernederende woorden: “Ik heb straf.” Ik was helemaal niet dat lekkere ding, maar gewoon een schoolmeisje, een klein schoolmeisje dat ... zucht ... stout was geweest. En liegen tegen hem? Ik wist niet wat erger zou zijn.
Dus toen een bezorgde vader opendeed nog voordat ik mijn sleutel in het slot kon steken en me naar de huiskamer leidde waar moeder al op me zat te wachten, was ik al bijna in tranen.
“Het spijt me,” wist ik nog net te mompelen voordat vader begon.
“Marieke, Marieke, wat zou ik je graag niet willen straffen, maar...”
Hij zuchtte en snel mompelde ik: “Ik weet dat ik het heb verdiend, vader.”
“Maar je wilt zo graag naar het bal... Als het nou de eerste keer was...”
Tranen drupten uit mijn ogen. God, wat voelde ik me schuldig. Hij gunde het me zo graag. Hij wilde me helemaal niet straffen, ook dat nog. Waarom ben ik toch zo’n onbetrouwbaar wicht.
“Ik wil je daarom een keus geven. Een andere straf.”
“Alsjeblieft!”
Een andere keus, oh, als dat eens zou kunnen. Immers, alles was beter dan dit.
“Wil je niet weten wat?” vroeg vader, de schat.
“Is het iets wat zo ‘over’ is?” mompelde ik.
Waarom vroeg ik dat nou? Ik bedoel, het leek zo of ik wist wat komen zou, maar dat was toch echt niet zo. Ik kende helemaal geen straf die ‘zo over’ was. Geen zakgeld, daar had je immers nog een hele maand last van. Nee, ik denk dat het mijn behoefte was omdat verdomde schuldgevoel direct kwijt te raken dat ik daar over begon. Verdomd, ik merkte dat ik gewoon die straf wilde, hier en nu, wat het ook mocht zijn.
“Het zal een heel strenge straf zijn, maar ja, je krijgt hem meteen, als je toestemt.”
“Alsjeblieft?”
En zei het bijna smekend.
“Wil je echt niet weten hoe ik je ga straffen.”
Ik schudde van nee. Ik wilde het echt niet weten. Dat hij me zou straffen en dat het daarmee voorbij zou zijn, dat was voldoende. Als het mama maar niet zou zijn.
“Kom maar met me mee, dan gaan we naar je slaapkamer.”
Ik stond op, met lood in m’n benen, dat wel. Bedremmeld keek ik nog even naar mama. Die bleef zitten, gelukkig. Ze leek opgelucht, echt waar. Zou ze dat zijn omdat ik nu toch naar het bal zou mogen... of omdat ze niet mee hoefde naar boven?
Ik bedoel, ik heb echt een goede band met mama, we gaan samen shoppen en zo, en ik kan lekker met haar kletsen over vriendinnen en vriendjes, maar ik ben toch meer een vaderskindje. Ik vond het vroeger altijd al heerlijk om bij hem op de bank te kruipen -nog steeds trouwens- en als ik verdrietig was, teleurgesteld of boos: het was altijd vader die ik dan opzocht en die me er weer bovenop hielp. Ik weet dat het stom klinkt, maar mama is mijn vriendin, mijn vader is mijn held.
Langzaam liep ik de trap op, mijn vader volgde. Ik had er nog steeds geen flauw benul van wat er ging gebeuren. Bang was ik echter niet, gek genoeg voelde me ik gelukkig. Gelukkig dat mijn vader wist wat ik nodig had, dat hij voor me zorgde, me beschermde tegen mezelf, wist wat belangrijk voor me was.
Hij liet me in mijn kamer in de hoek staan, de hoek die het verst van de deur verwijderd was. Mijn gezicht richting muur, mijn handen in mijn hek, mijn benen licht gespreid.
Zo zou ik mijn straf afwachten, zei hij.
Hij kon zich dan voorbereiden, en ik kon dan nadenken waarom ik gestraft moest worden. Nou, daarover hoefde ik niet na te denken, ik was met niets anders bezig geweest dan dat. Maar ik begreep wat hij bedoelde. Wat hij ook met me ging doen, een besef van schuld en aanvaarding vormde een belangrijk onderdeel van die straf.
Zo voelde het ook. Dat ik daar stond, in de hoek, met m’n armen in m’n nek: dat was al straf. Maakte me klein. En heel schuldig.
En heel erg mijn vaders meisje. Hij had het niet gezegd, maar zo zou het voortaan altijd gaan. Zo wilde ik dat het altijd zou gaan. Geen verbod meer om uit te gaan, geen zakgeld inhouden, geen ruzie meer met mama als ze me later nog van alles verweet. Dat zou niet meer nodig zijn. Ik zou zijn gestraft, direct na mijn zonde.
Hoorde ik wat mijn vader van te voren deed? Ik was er niet mee bezig, zelfs niet toen hij mijn kamer even verliet. Pas toen hij me bij zich riep, zag ik dat hij mijn rechte stoel had gepakt waarop ik altijd mijn kleren legde voor het slapen gaan, dat hij die in het midden van mijn kamer had gezet en erop was gaan zitten. Bedremmeld schuifelde ik naar hem toe en ging voor hem staan, met mijn handen nog steeds in mijn nek. Ik wist dat het zo hoorde en wachtte op zijn preek.
Maar die kwam niet. Hij vertelde me alleen wat hij ging doen. Hij zou me over zijn knie leggen. Als een klein ondeugend meisje zou ik een pak voor mijn billen krijgen. Om te voelen hoe ik me gedragen had. Als een groot meisje zou ik vervolgens mijn echte straf krijgen. Voorovergebogen zou ik twaalf slagen met het rietje ontvangen. Ook op mijn billen. Dat zou pijn doen. Ik zou moeten huilen, mogen schreeuwen. Maar daarna zou het over zijn. Zou ik troost krijgen en mogen gaan slapen. En zou alles vergeten en vergeven zijn.
Dat eerste betwijfelde ik, maar voor het tweede was ik dankbaar.
“Legt u me alstublieft over uw knie, vader,” zei ik, “en straft u me als een klein meisje.”
Gek, ik noemde hem ineens “u”. Anders was het altijd jij en jou en mocht ik hem bij zijn voornaam noemen, hoewel ik meestal hield op “pa”. Nu was hij echter “u” en “vader”.
“Kom maar,” sprak hij liefdevol en nam mijn hand en leidde me zijwaarts van hem en trok me over zijn schoot.
“Zorg dat je goed ligt.”
Hij had gelijk, ik lag niet goed. Mijn buik prikte te veel in zijn knie. Ik ging verliggen en voelde hoe hij met zijn benen meebewoog om een goed plekje te vinden. Zo vertrouwd voelde het al: alsof hij en ik dit al vele malen gedaan hadden.
Hij wist wat er moest gebeuren. Toen ik goed lag vroeg hij me om mijn handen. Ik begreep dat ik ze op mijn rug moest leggen. Met één hand greep hij ze stevig vast. Zó kon ik geen kant meer op. Vastgepind lag ik op zijn schoot. Machteloos. Vol overgave ontspande ik me. Hij zou me slaan, me straffen als een klein meisje en ik had het te ondergaan. Wilde het ook ondergaan. Hij was mijn vader en ik zijn kleine meisje en ik had straf verdiend. En hij had alle recht om me zo te straffen.
Toen hij met zijn andere hand mijn rokje omhoog trok was dat dan ook geen verrassing. Dat hoorde zo bij kleine meisjes. Dat deden hun vaders voor zij konden slaan. Net zoals dat hun billetjes bloot moesten zijn. Ook dat gebeurde: ik voelde hoe hij mijn broekje langzaam en voorzichtig naar beneden trok. Met blote billen lag ik over zijn knie, klaar voor de eerste straf.
Of ik mij schaamde? Ik zou het wel moeten. Misschien later, maar niet nu. Ik wilde te graag.
Zijn handen deden ook geen pijn toen hij begon te slaan. Ze waren eerder liefkozend. Natuurlijk werden zijn slagen langzaamaan wat harder en voelde ik mijn billen steeds heter worden, maar echt pijn deed het niet. Toch geloof ik dat ik steeds “au” riep bij iedere klap, en ik weet zeker dat ik huilde, want na afloop waren mijn wangen nat van de tranen. Toch ging het in een roes voorbij. Ik werd als klein meisje gestraft en voelde me helemaal zo, een gevoel dat heel diep ging: het kleine-stoute-gestrafte-meisje-gevoel.
Wat ik besefte toen hij stopte met slaan en me nog een tijdje stil liet liggen zonder mijn handen los te laten. Pas toen ik weer ontspannen stil lag op zijn schoot, liet hij ze los en zei me op te staan om weer in de hoek plaats te nemen. Een beetje stijf toch wel hobbelde ik naar de hoek: mijn slipje voelde ik bij mijn knieën zitten en ik wilde niet dat het op de grond viel.
“Goedzo,” hoorde ik mijn vader goedkeurend mompelen.
Toen werd het stil in de kamer. En hoorde ik in gedachten weer zijn woorden van zo straks: twaalf slagen zou ik krijgen met het rietje en dàt zou pijn doen. Wilde ik die pijn? Nee, natuurlijk. Was ik er bang voor? Wel een beetje. Maar in de wetenschap dat het daarna voorbij zou zijn, stond ik daar niet echt bij stil. Hoe erg kon het zijn?
Ik weet het, ik was erg naïef. Mijn vader had gezegd dat het pijn zou doen, en dat meende hij. Niet zoals je hoofd stoten of je knieën bezeren als je viel. Maar een snijdende gekmakende pijn, elke slag opnieuw. Straf was straf en als het geen pijn deed was het de moeite niet waard om te geven, vond mijn vader wist ik later. En hoezeer ik die pijn ook haatte, ik zou het met hem eens zijn: die straf, die pijn, die had ik verdiend.
Hoe lang ik in de hoek gestaan heb weet ik niet, maar ik was helemaal ‘gereed’ toen hij me opdroeg naar mijn bureau te gaan. Hij had het helemaal leeg geruimd zag ik nu -dat had hem wel even werk gekost- en op het tafelblad lag nu alleen een lange dunne stok met een krul aan het uiteinde. Ik had nog nooit zoiets gezien -waar haalde hij dat zo vlug vandaan?- maar wist: dit was het rietje en hiermee ging ik geslagen worden.
Ik boog me voorover over het blad en wist het rietje naast me. Vader liet me uit mijn broekje stappen, waardoor ik mijn benen kon spreiden zodat ik wat makkelijker lag. Ja, ik weet het, zo lag ik heel erg open en bloot, zeker toen vader ook nog mijn rokje op mijn rug schoof. Hij kon niet alleen zo mijn kontje zien, maar ook mijn kutje. Zouden mijn lipjes open staan! Natuurlijk schaamde ik me en voelde me kwetsbaar. Het was mijn vader!
Maar het was mijn vader die me mocht straffen, moest straffen. Ik hoorde me te schamen. Dat maakte dat ik me ook trots voelde. Ik strekte mijn benen extra, zodat mijn billen nog meer zouden uitsteken en ik me nog meer opende. Niet schaamteloos, echt niet. Bereid, trots èn beschaamd.
“Grijp je handen stevig vast aan de rand van het bureau.”
“Daar komt de eerste.”
Nu wist ik wat pijn was.
“Blijf liggen, meisje, anders telt hij niet.”
Ik ging weer liggen. En bleef liggen. Elf slagen lang.
Inderdaad. Ik schreeuwde. Ik huilde. Het was vreselijk. Maar ik bleef liggen.
Nog lang nadat die slagen gevallen waren. Hij liet me liggen tot ik tot rust gekomen was. Toen tilde hij me op en troostte me. Het was voorbij.
Hij kleedde me als een klein meisje uit en legde me in mijn bed. De volgende ochtend pas besefte ik dat ik mijn tanden niet gepoetst had. Zo snel viel ik in slaap nadat hij me toegedekt had en me een kusje had gegeven.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?