| Gepost op maandag 05 februari 2007 - 01:48 pm: | 
|
|
Een driest besluit, van een jonge vlotte meid.
Miriam stond met tranen in haar ogen voor de spiegel.
Ze had zich voorgenomen nooit, nooit meer zo onvoorzichtig te zijn. Ze was boos en foeterde op de hele wereld en vooral op Eline. Hoe kón Eline haar nu verraden aan Pim. Haar beste vriendin nota bene.
Het was allemaal begonnen na dat rare telefoontje, op die idiote middag nadat ze met die man was meegegaan. Een ‘mystery date’ had Eline gegrapt en gegiecheld. De eerste drie weken had het als een soort kinky grapje tussen hen gegolden. Maar toen was Eline een avondje gaan stappen met haar broer Pim en had hem over de ‘mystery date’ verteld. Pim was er aan tafel erover begonnen, en toen vielen papa en mama allebei over haar heen. Ze had leugentjes verteld dat het een jongen was die bij XXX-Fashion werkte en dat hij zo graag met haar iets wilde, maar zij niet enzovoort enzovoort. Maar tijdens de hele eindeloze discussie over uitgaan, verstandige tijdsbesteding, een betrouwbare werkneemster zijn, die tenslotte op het onvermijdelijke gepreek over veilig vrijen was uitgedraaid, had ze de venijnige pijn in haar tepels van die bewuste ontmoeting weer herbeleefd. Ditmaal echter in het wrange besef dat het zich nu allemaal tegen haar keerde.
Dat was gisteren; en ze baalde van de hele wereld en vooral van Eline en Pim en haar ouders, maar eigenlijk het meest van zichzelf. Ze keek naar haar betraande spiegelbeeld en beet op haar lip. Teglijkertijd leek het alsof een deel van haar geest zich losmaakte van haar gedachten en afstandelijk toekeek hoe ze onwillekeurig haar borsten streelde. Het schaamrood vloog naar haar gezicht.
“Nee! Het moet ophouden!” vermaande ze zichzelf ferm.
Ze zou nooit meer aan haar borsten zitten.
Ze concentreerde zich op de dag die ging komen, kleedde zich snel aan en ging ontbijten. Pim was gelukkig al naar school en papa was natuurlijk al héél vroeg op pad. Aan mama was niet te merken dat de onthullingen van gisteren nare gevolgen zouden hebben.
“Dag Lieverd!” riep ze terwijl Miriam de straat op ging.
Tijdens organisatiekunde sukkelde ze zowat in slaap. Saai! Saai! Saai! Oersaai! Het was aan de gezichten van al haar medestudenten te zien. Wat een dooie was die Nederweer toch! Hij deed zijn bijnaam ‘Nederwied’ eer aan. Volgens de kenners kreeg je daar ook zo'n slaap van. Ze frummelde aan haar kettinkje, aan haar oorbellen, aan de bovenste knoopjes van haar bloes en legde tenslotte haar ellebogen op tafel om zich voorover te buigen, zodanig dat haar vingers onder de rand van de tafel vrij spel hadden met haar tepels.
“Mmm,” zeiden haar gedachten terwijl haar linker wijsvinger zich tussen de knoopjes van haar bloes langs haar huid een weg onder de cup van haar beha zocht.
Ze wist nog wel wat ze zich voor de spiegel had voorgenomen, maar dat was vanmorgen en nu was nu en Nederwied was SAAI en dit was zo lekker.
“MMMMMMM”
Ze moest zich in houden om niet te kreunen van genot.
Het was bijna jammer toen die oersaaie Nederweer zijn les besloot met een opsomming van de hoofdstukken die hij had behandeld en die de dames en heren de volgende keer bestudeerd moesten hebben. Met tegenzin gebood ze haar spelende vingers om een pen te pakken en een aantekening in haar agenda te maken.
In de pauze kreeg ze een sms van die man die zie in haar gedachten mijnheer Stoutendonk noemde en niet Ferdi, zoals hij zich aan haar had voorgesteld.
“Dag M. graag even overleg??”
Miriam vroeg zich met ergernis af wat dit te betekenen had. Wat haalde die man zich in zijn hoofd om zo'n bevelend bericht te sturen? Hij was toch haar vader niet? Toch kromp haar maag een beetje samen van spanning. Het rotgevoel van die ochtend was opeens terug.
“Verdomme!!” zei ze hardop en Eline vroeg wat er was.
Miriam had Eline niet zien aankomen en schrok op. Van schrik en frustratie schoot ze uit haar slof en binnen de kortste keren maakte ze hooglopende ruzie over het feit dat Eline tegen Pim had verteld van de mystery date. Het gevolg was dat Eline met een boos gezicht wegbeende en haar wanhopig gefrustreerd liet staan.
“Prrrtpieppieeep ... Prrrtpieppieeep ... Prrrtpieppieeep”
Verdomme! Daar kreeg ze alweer een sms. Alweer van meneer Stoutendonk.
“Graag een spoedig antwoord M?”
“Nu even niet!” sms-te ze terug.
Het antwoord dat erop volgde maakte haar nog bozer.
Drie vraagtekens en het woordje “NU!” met nog heel veel meer uitroeptekens.
Ze besloot dat het gezeur nu afgelopen moest zijn en zette haar telefoon uit. De rest van de dag was ze niet in staat zich te concentreren.
“Wat nu als die Stoutendonk me straks opbelt?”
“Wat nu als hij bij de school staat!”
“Wat nu als...”
Het maalde door haar hoofd tot ze echt geloofde dat ze gek zou worden van de spanning. Ze werd er bijna misselijk van. Het enige dat haar verwarde gedachten kon kalmeren was het clandestiene genot van het stiekem strelen van haar tepels. Van opletten was natuurlijk geen sprake en toen ze onder 'communicatie' een vraag kreeg schrok ze met een hoogrood gezicht op uit haar intieme wereldje. Iedereen lachte en ze voelde zich vreselijk bekeken terwijl de docente haar vraag herhaalde. Hakkelend en gissend bracht ze een antwoord uit. Gelukkig was ze goed bij met de leerstof anders was haar afgang compleet geweest. Na school kwam Eline naar haar toe. Kennelijk had ze nagedacht over de verwijten die Miriam naar haar hoofd had geslingerd.
“Sorry Mir!” begon ze: “Ik had dat van die date niet tegen Pim moeten vertellen. Toch??”
“Nee!” antwoordde Miriam en had haar vriendin meteen van harte vergeven.
Ze was dol op Eline en Eline op haar en een ruzie tussen hen kon nooit langer dan een paar uur duren. Ze was opgelucht dat Eline sorry zei. Zou ze haar geheim opbiechten? Enerzijds was het wel opwindend om zoiets te delen, maar anderzijds... Ze twijfelde terwijl Eline haar aandachtig opnam.
“Hee! Is er soms iets met jou?” vroeg ze met nadruk: “Je doet zo... anders de laatste tijd.”
Miriam zuchtte, te verlegen om antwoord te geven.
“Is het vanwege die date??” drong Eline aan.
Miriam bleef zuchten en aarzelen.
“Toe dan!” probeerde haar vriendin: “Ik zal het heus niet meer aan iemand vertellen! Ik zweer het!!”
Ze kuste tegen haar vingers en legde ze toen op haar mond en op haar hart. Tranen welden in Miriam's ogen maar nog steeds deed ze haar mond niet open.
“Kom op. Mir! Zeg gewoon nou maar. Ik ben toch je vriendin!”
“Ik heb iets hartstikke stoms gedaan,” beaamde Miriam tenslotte.
Eline keek haar met grote ogen van schrik en verbazing aan.
“Mir!” riep ze: “Je bent toch niet zwanger?”
Miriam haastte zich om te zeggen dat het niet daarom ging.
“Maar het is misschien bijna net zo lullig!” voegde ze eraan toe.
Eline keek haar doordringend aan: “Vertel het me nou maar Mir. Ik zal zwijgen als het graf. Heus.”
Nog heel even twijfelde Miriam maar begon: “Je weet toch dat ik altijd aan mijn borsten voel!”
“Ja natuurlijk. De hele school weet dat zo langzamerhand al. Dat weet JIJ toch ook?”
“Hm, Ja,” bekende Miriam.
Tegen haar vriendinnen en ook sommige jongens in de klas was ze heel openhartig over haar voorliefde.
Ze begon te vertellen hoe ze door die oudere man betrapt was in de winkel en hoe ze met hem was meegegaan en wat hij had gedaan. Eline onderbrak haar telkens om te vragen of ze niet bang was en of die man een engerd was en of hij nog meer met haar had gedaan dan alleen aan haar borsten voelen en knijpen. Miriam bezwoer haar dat hij een echte heer was geweest.
“Best wel streng eigenlijk, een soort schoolmeester! Heel wat anders dan Nederwied!”
Eline lachte het uit en keek haar aan.
“Was je geil??” vroeg ze met een samenzweerderstoontje.
Het bloed schoot naar Miriam's wangen.
“Ja!” biechtte ze op en kreeg een tik op haar handen van Eline toen ze onwillekeurig haar tepels streelde.
“Joh, stom wijf!! Iedereen kan je zo zien. Dadelijk ga jij je nog staan vingeren hier op het schoolplein!”
Miriam trok haastig haar jasje een beetje over haar borsten heen en keek rond. Gelukkig leek niemand op hen te letten.
Eline pakte haar aan: “Kom mee, we gaan een cappuccino halen op het plein.”
Samen beenden ze door de stad en Eline hoorde haar onderwijl uit over de details van de ontmoeting. Blijkbaar was ze hogelijk geïnteresseerd. Na een kwartiertje zaten ze met hun kopjes cappuccino in het middagzonnetje.
“Heb je nog contact met die man??” vroeg Eline opeens.
“Ja! Hij had me net een sms-je gestuurd toen ik zo boos werd.”
Eline knikte begrijpend.
“Oh ja? Wat stond er dan in??”
Miriam schakelde haar mobieltje in en zocht het berichtje op. Ze liet het aan Eline lezen die het maar raar vond.
“Wat een toon zeg!!” riep ze: “Wat denkt hij dan wel?”
Op dat ogenblik begon het telefoontje weer te piepen en kwam er een nieuw berichtje binnen. Miriam, wist dat ze nu heel snel moest zijn. Voordat Eline het berichtje kon openen greep ze haar mobieltje uit de slanke vingers van haar vriendin en opende het bericht.
Ze las: “Miriam. Waarom beantwoord je mijn berichtjes niet? Moet ik dit zien als een einde van het contact met jou? Of is er iets anders. Wil het graag met jou bespreken. Ik heb geen slechte bedoelingen. F”
Ze las het tweemaal. Eline brandde natuurlijk van nieuwsgierigheid en drong heftig aan om te weten wat er stond. Uiteindelijk liet ze het lezen aan Eline.
“Wil je nog wel contact met hem?” vroeg ze op de vrouw af.
Miriam stond in tweestrijd. Alle voornemens die ze had gemaakt werden gedwarsboomd door het gevoel in haar borsten en haar tepels. Het was zo lekker en opwindend geweest die ene keer. Nachtenlang nadien had ze zich telkens gestreeld en gemasturbeerd met het beeld van zichzelf, geblinddoekt in die bijzondere kamer. Nu maakte de gedachte haar alweer vreselijk opgewonden. Ze vertelde van haar voornemen. Eline knikte en vond dat wel een verstandig besluit. Maar het waren het soort overwegingen die voorzichtige volwassenen altijd maken. Niks voor levenslustige jonge meiden.
“Maar het is zo saai, en zo braaf allemaal!!” protesteerde Miriam luid tegen zichzelf en tegen haar vriendin.
Eline begon hard te lachen.
“Weetje?” zei ze: “Ik vind het wel een geil idee hoor! Zo stiekem. Was het echt zo lekker??”
Miriam keek Eline recht in haar ogen. Tot haar verbazing zag ze een twinkeling die ze alleen maar zag als Eline verliefd was op iemand. Haar ogen dwaalden af naar Eline's truitje. De welving van haar borsten viel extra op door de duidelijke verdikkingen van haar harde tepels. Eline zag haar kijken en gaf haar een tik op haar handen.
“Hee, kijk naar je eigen!” riep ze met een ondeugende grijns.
Miriam grijnsde terug en leunde over het tafeltje en fluisterde: “Ben jij nu ook geil?”
“Natuurlijk! Stom Wijf! Wat dacht jij dan? Meid ik ben stikjaloers op je!”
Miriam dacht bijna dat ze van haar stoel zou vallen. Ze wist natuurlijk dat Eline niet vies was van erotiek. Ze had altijd wel een vriendje en zoende heftig en liet zich ook wel aanraken, hoewel ze HET volgens eigen zeggen natuurlijk niet vaak en zeker niet met iedereen deed. Volgens Miriam had haar vriendin HET maar één keer gedaan.
Miriam was nog steeds in tweestrijd.
“Wat moet ik nou met die sms’jes aan?” vroeg ze.
“Nou volgens mij moet je hem opbellen en eerlijk zeggen wat je vindt!” zei Eline.
“Maar ik wéét helemaal niet wat ik vind! Ik weet alleen dat ik het toen heel lekker vond en dat ik hem vertrouwde. Maar nu weet ik het allemaal niet meer. Wat nu als hij toch een engerd is?”
Daar had Eline niet echt een antwoord op. Ze dacht diep na, begon steeds met een zin maar kapte die ook weer af.
Uiteindelijk zei ze: “Weet je? Ik denk dat je hem toch moet bellen en zeggen dat je twijfelt of hij wel te vertrouwen is. En dan zeg je dat je het aan iemand anders hebt verteld en dat die naar de politie stapt als jou iets lulligs overkomt!”
Miriam aarzelde nog steeds maar moest erkennen dat haar vriendin het wel bij het rechte eind had. Haar ouders draafden altijd maar door over goede manieren en voorzichtig vrijen en goede vriendjes. Het was allemaal zo fatsoenlijk en zo saai. Ze vertelden nooit wat ze zelf voor rottig@Ç @Ç Ð„ °<
¨Ç `Ç @ `Ç den 20 jaar getrouwd waren. En toen ze klein was had ze haar moeder ook wel eens zien zoenen met iemand onder de bomen bij de speeltuin. Dus die waren ook niet zulke lieverdjes geweest.
Bovendien had ze bruine band karate gehaald voordat ze ermee stopte. Ze wist heus wel hoe ze iemand moest neerslaan. Eline keek haar belangstellend aan en knikte instemmend bij al haar ontboezemingen. Ze vonden dat er een gedurfd besluit genomen moest worden. Ze waren moderne meiden en konden hun hele leven nog net zo truttig worden als hun ouders.
Miriam pakte haar telefoontje en zocht het nummer.
“Met Miriam.”
Ze wilde wel met hem spreken. Ja natuurlijk had ze steeds erover nagedacht. En ze had het ook tegen haar vriendin verteld. Of ze nog een ontmoeting wilde? Nou ja, ze vond eigenlijk van wel, maar niet zonder afspraken van tevoren natuurlijk. Ze had het haar vriendin verteld en die zou de politie........ Gelukkig maar. Ja het was een hele geruststelling dat hij er ook zo over dacht. Wanneer? Snel!? Ja ze had vanmiddag nog wel een uurtje want ze hoefde niet te werken.
Miriam's hart klopte in haar keel en onderwijl maakte ze allerlei opgewonden gebaartjes naar Eline die net zo opgewonden teruggebaarde.
“Hij moet even een afspraak afzeggen!” fluisterde ze met haar hand op de microfoon van haar Nokia.
Eline zat er met een hoogrood gezicht bij. Miriam hield haar telefoon weer aan haar oor. Na afgesproken te hebben dat ze elkaar voor de ingang van het busstation zouden treffen sloot ze af. Snel pakten ze hun spullen bij elkaar en stapten op. Met kittige pasjes stapten ze het plein over dat niet ver van het busstation was gelegen.
“Hoe laat is ’tie er dan?” wilde Eline weten.
“Binnen tien minuten! En hij zei dat hij verwacht dat ik daar dan al sta.”
Giechelend en druk kletsend en aan elkaar frunnikend stapten ze vrolijk verder. Miriam erkende dat ze toch wel een beetje bang was maar het was ook geil en spannend!.
“Ik zou ook wel .......”
Eline slikte haar laatste woorden in geschokt door haar eigen openhartigheid.
“Nee. Jij moet op de uitkijk staan!”
Miriam gierde het uit, deels van de zenuwen deels van het idee dat Eline haar ‘partner in het kwaad’ leek te worden.
Terwijl ze giechelend bij de deur van het busstation stonden stapte een rijzige heer op hen af.
“Miriam!”
Met een blos van schrik herkende ze hem. Ze kon haar zenuwen niet bedwingen en schoot in de slappe lach. Eindelijk wist ze zich te beheersen en wees op Eline.
“Dit is mijn vriendin, Eline. Zij staat op de uitkijk.”
En weer proestte ze het uit.
Hij stelde zich volkomen beheerst maar uiterst vriendelijk aan Eline voor.
“Ferdi Stoutendonk.”
Eline keek hem nu serieus en oh zo nieuwsgierig aan.
“Ik ben blij dat jij ... op de uitkijk staat! Goed plan.”
Geen zweem van spot of onbetrouwbaarheid klonk in zijn toon door. Hij wendde zich tot Miriam.
“Ga je mee, jongedame?”
En tot Eline zei hij.
“Ga jij ook mee? Of blijf je hier op de uitkijk staan?”
Hij lachte van oor tot oor. En liep weg, zonder verder antwoord af te wachten.
Eline stond even in tweestrijd. Ze had zich nog niet gerealiseerd wat deze situatie betekende. Toen de heer Stoutendonk en haar vriendin al een twintigtal meters verderop waren besloot ze er maar achteraan te lopen. De heer Stoutendonk keek geen moment achterom. Miriam liep naast hem en ze was te druk in gesprek met hem om zich om de rest van de wereld te bekommeren. Eline moest lachen toen ze zag hoe die man haar ternauwernood opzij kon trekken anders was ze tegen een vuilnisbak aangeblunderd
Na hooguit tien minuten zag Eline de twee verdwijnen in de voortuin van een statig herenhuis in een rustige straat. Eline versnelde haar pas. Het was een half vrijstaand patriciërshuis met een voorname trap naar de voordeur. Het wellustig versierde voorportaal werd geflankeerd door twee hoge schuiframen die haar een kijkje boden in een rijk gedecoreerd interieur. Ze zag Miriam's hoofd nog net boven de vensterbank. Kennelijk stond ze te wachten. Eline stak snel de straat over en kon nu verder naar binnen kijken vanachter een dikke boom. Haar hart klopte in haar keel. Ze was zelf behoorlijk opgewonden van het idee van Miriam's stiekeme avontuur en ook vanwege de verantwoordelijkheid voor het geval er iets ernstigs zou gebeuren. Ze voelde zich een soort spion en nam zich voor om haar post niet te verlaten en haar vriendin niet af te vallen.
Even later zag ze de heer Stoutendonk binnen komen met een glas... 'water?' dat hij aan Miriam gaf. De twee gingen zitten en Eline moest op haar tenen staan om te zien hoe ze met elkaar in gesprek waren. Aan hun bewegingen was af te lezen dat ze afspraken maakten. Na een paar minuten stond de heer Stoutendonk op en wenkte Miriam met een vriendelijke glimlach. Eline kon haar vriendin bijna horen zuchten en zag de ingehouden spanning op Miriam's gezicht terwijl ze opstond en door de beleefd opengehouden deur stapte. Door de ruiten in de voordeur kon ze de twee door de gang zien lopen naar de achterkant van het huis.
Uit Miriam's verhaal had Eline begrepen dat de ‘behandeling’ in de achterkamer had plaatsgevonden. Ze overlegde met zichzelf wat nu te doen. Hier als een idioot tegenover dat huis blijven staan zou nogal opvallen. Er was al een mevrouw met een hond langsgekomen die haar zeer nauwkeurig en onderzoekend had aangekeken. Bovendien was ze natuurlijk stiknieuwsgierig om te weten wat er daarbinnen ging gebeuren. Zou ze aanbellen en vragen of ze binnen mocht wachten? Dat vond ze toch wat riskant want stel je voor dat die man zou merken dat ze zelf ook zo opgewonden was. Misschien zou hij haar dan ook wel willen knijpen. Dat was Eline toch te gortig. Tenslotte moest ze bij zichzelf toegeven dat ze het beste maar het brede tuinpad, dat langs het huis naar achteren liep, moest proberen en haar observaties vanuit de tuin moest vervolgen.
Steels passeerde ze het smeedijzeren hek en betrad het tuinpad van keurig aangeharkt grind. Goh wat knerste dat in de stille straat! De tuin was keurig aangelegd in Engelse stijl met veel bloeiende struiken en een pracht aan bloemen. Verscholen tussen groen zag ze een schuurtje en verderop een gazon met een tafel en tuinstoelen. Het huis was aan alle kanten imposant. Aan de achtergevel was een statige natuurstenen trap met zwarte smeedijzeren balustrades. Ze probeerde een beetje uit het zicht tussen de struiken te gaan staan. Het natuurstenen bordes gaf toegang tot twee grote openslaande deuren met daarnaast aan weerskanten een hoog schuifraam. In de achterkamer brandde een kroonluchter. In de muur tegenover de achterdeuren kon ze een hoge klassieke spiegel ontwaren. Miriam stond in de kamer met haar rug naar de tuin en haar gezicht naar de spiegel, zodat Eline haar vriendin tegelijk van voren en van achteren kon zien.
De heer Stoutendonk liep door de kamer en leek tegen Miriam te spreken. Eline zag hoe haar vriendin doodstil probeerde te staan. Opeens stapte hij op Miriam af en keek het meisje met een strenge uitdrukking aan en haalde een blinddoek uit zijn zak. Hij bond die om Miriam's hoofd en ging vervolgens in een grote zetel zitten die ruggelings voor het raam stond. Lange minuten verstreken, terwijl Eline enerzijds verlangde naar en anderzijds afkeer voelde van wat er in die kamer gebeurde. Miriam stond aanvankelijk zeer stil maar begon steeds onrustiger met haar handen te wiebelen. Opeens kwamen haar handen in beweging. In de reflectie van de spiegel zag Eline hoe haar Miriam haar borsten aanraakte. Het zond een schok door haar lijf alsof zij zelf werd aangeraakt. Op dat moment stond de heer Stoutendonk op en liep weer naar Miriam. Hij sprak haar toe, en aan zijn gezicht te zien deed hij dat op strenge toon. Miriam haastte zich om haar handen weer langs haar lichaam te houden.
De heer Stoutendonk liep weer door de kamer, maar in plaats van te gaan zitten posteerde hij zich voor de grote deuren en liet een rustige onderzoekende blik door de tuin dwalen. De schrik sloeg Eline om het hart. Hij keek haar recht in het gezicht. Het was onmogelijk dat hij haar niet had gezien, met haar witte truitje en...
oh shit! haar tepels waren keihard en natuurlijk duidelijk te zien.
Nou had je de poppen aan het dansen.
Ze overwoog om hard weg te rennen. Maar de uitdrukking op het gezicht van de heer Stoutendonk veranderde echter niet. Volkomen ongehaast draaide hij zich om en liep heel beheerst en op zijn tenen door de kamer. Even later ging er een deurtje open dat toegang gaf toe het souterrain. Eline schaamde zich kapot en deed het bijna in haar broek toen de heer Stoutendonk rustig op haar afstapte.
“Hallo!” zei hij.
Het klonk vriendelijk en redelijk nuchter.
“Je staat écht op de uitkijk hè?”
Zijn glimlach was zonder meer hartelijk zonder een zweem van hatelijkheid of ongenoegen.
“Ehh, ja!” bracht Eline uit: “Ik was achter jullie aangelopen!”
“Dat zie ik!” antwoordde de heer Stoutendonk.
“En ik zie dat je ook erg nieuwsgierig bent!”
Eline had geen antwoord en durfde niet hem aan te kijken. De heer Stoutendonk sprak verder.
“Je wilt toch graag weten of er niets engs gebeurd, of niet??”
“Ja natuurlijk!”
Gelukkig vond ze haar stem terug en ebde de verlammende angst weg. Die Stoutendonk leek heel beschaafd, alhoewel je dat nooit zeker wist.
“Het is mijn beste vriendin! En ik heb het haar beloofd.”
“Nou. Tenzij je liever hier in de tuin blijft zitten om van de zon te genieten, kan je ook gewoon binnen komen hoor. Wat mij betreft kom je erbij zitten als waarnemer.”
Zijn stem was welluidend en toch zacht: “Miriam is geblinddoekt en als jij zachtjes doet zal ze er niets van merken.”
Eline moest even nadenken. Het was zonder meer aangenaam in de tuin en die tuinstoelen zagen er heel comfortabel uit. Aan de andere kant was het ook super spannend om mee naar binnen te gaan. De heer Stoutendonk drong een beetje aan.
“Eline, als je hier in de tuin wilt blijven dan haal ik snel iets te drinken voor je. Ik kan je vriendin niet te lang alleen laten, dat is ongepast. Dus...!”
Dit overtuigde Eline dat meneer Stoutendonk wel te vertrouwen was.
“Ik ga wel mee naar binnen!”
“Goed zo!” zei de heer Stoutendonk.”
“We moeten echter wel zachtjes doen hoor want Miriam mag niet eens weten dat ik de kamer uit ben!”
Ze liep achter hem aan, het koele souterrain in. Hij leidde haar door een gang met zwart-witte vloertegels naar een donkere spiltrap die een heel klein beetje kraakte. Via een deur betraden ze de brede gang waar een dikke loper op de marmeren vloer lag. De paneeldeur van de achtersalon stond op een kier. Eline sloop achter de heer Stoutendonk aan. Hij wees haar met stille gebaren een tweede zetel waar ze kon plaatsnemen.
De kamer rook naar bijenwas of kaarsen of zoiets. Op de tafel stond een vaas met vrolijke zonnebloemen. Miriam stond stil voor de spiegel en leek niets te merken. Na enige tijd werden haar handen weer onrustig en de heer Stoutendonk stond op. Op stille voeten liep hij naar het meisje voor de spiegel. Eline keek toe. Ze voelde zich behoorlijk gespannen en ook een beetje een indringer. Het duurde niet lang of Miriam's vingers zochten weer de welving van haar kleine borsten. De knopjes van haar tepels stonden duidelijk afgetekend in de stof van haar topje.
“Laat dat!!” snauwde de heer Stoutendonk.
Eline schrok van die onvriendelijke toon, maar voelde tegelijk een vreemd soort sensatie in haar buik. Onwillekeurig hield ze haar adem in.
“Miriam, ik waarschuw je,” hoorde ze hem zeggen.
Aan Miriam's houding was duidelijk de spanning te zien waar haar vriendin aan bloot stond.
“Als je nogmaals je borsten aanraakt, moet ik je pijn doen!”
Ze zag hoe haar vriendin braaf ja knikte en haar handen doodstil tegen haar dijbenen hield.
De heer Stoutendonk ging weer zitten. Hij hield Miriam nauwlettend in de gaten. Eline keek gefascineerd naar het schouwspel. De heer Stoutendonk bemerkte haar gespannen blik en gaf haar een knikje alsof hij haar aanmoedigde de onafhankelijke observator te zijn. Hij stak drie vingers in de lucht en bewoog zijn mond zonder geluid te maken.
“Drie Minuten!”
Articuleerde hij zonder geluid. Eline keek op haar horloge en onthield de stand vam de wijzers. In de hoek stond een fraaie houten klok die met een sonore klank de tijd langzaam wegtikte. Na twee en een halve minuut begonnen Miriam's vingers te bewegen, een aantal seconden daarna begonnen haar handen te wiebelen en na iets meer dan 3 minuten deed ze haar handen weer tegen haar borsten aan en betastte de tepels.
“MIRIAM!!!!”
De heer Stoutendonk's boze stem knalde als een zweepslag door de stille kamer. Eline's reactie was bijna net zo heftig als die van haar vriendin die van schrik een sprongetje maakte. De heer Stoutendonk stond op en beende hoorbaar stampend naar het bibberende meisje. Hij posteerde zich groot en stevig midden voor haar. Over haar hoofd heen gaf hij Eline een knipoog die een beetje beverig terugglimlachte.
‘Mooie waarnemer ben ik!’ bedacht ze terwijl verwarde gedachten door haar hoofd tuimelden.
Was het nu spel of echt, die boosheid? In elk geval was de spanning in haar buik enorm. Die leek zich uit te strekken van haar middenrif tot aan dat plekje net onderaan haar venusheuvel waar haar zoetste genot zetelde. Ze moest bijna naar adem happen van spanning toen ze zag hoe de heer Stoutendonk met bruuske gebaren Miriam's armen beetpakte en in de lucht hield. Daarna greep hij haar topje en rukte het in één beweging uit waarna het met een boog op de tafel belandde. Vervolgens maakte hij haar behaatje los en trok dat ook uit, om het op de tafel neer te leggen naast het topje. Miriam's kleine borstjes leken wel naar binnen te willen kruipen toen de heer Stoutendonk haar tepels tussen duimen en wijsvingers pakte.
“Ik had je nog zo gewaarschuwd, Miriam. Maar kennelijk ben jij zo'n hardleers delletje dat je liever pijn riskeert dan een net meisje te worden!”
Eline's maag kromp samen toen ze zag hoe de heer Stoutendonk de tepels van haar vriendin venijnig omdraaide. Miriam slaakte een luide gil.
“Laat dit een waarschuwing zijn!” sprak de heer Stoutendonk.
“Van nu af aan blijf je van je tepels af.”
Hij liep weer naar zijn stoel en stak twee vingers in de lucht.
“Twee minuten.”
Zeiden zijn lippen zonder enig geluid te maken.
Onwillekeurig keek Eline op haar horloge. Ze voelde hoe haar wangen gloeiden en schaamde zich. Een objectieve waarnemer was ze allerminst. Haar tepels waren net zo duidelijk opgericht als die van Miriam en de spanning in haar veel te strakke spijkerbroek nam toe. Maar de heer Stoutendonk keek echter alleen naar haar gezicht. Het volgende ogenblik had hij weer al zijn aandacht bij Miriam. Na anderhalve minuut stond hij zonder geluid op en sloop naar Miriam toe, die alweer tekenen van onrust vertoonde.
Er waren bijna twee minuten verstreken toen Miriam opnieuw aan haar tepels voelde. Eline vroeg zich af waarom dit haar opwond. Dit keer verhief de heer Stoutendonk zijn stem niet. Hij pakte simpel weg Miriam's handen, legde die in haar nek en omvatte haar borsten met zijn handen.
“Lekker he?” zei hij plagend: “Maar oh zo verkeerd!”
Eline kon zien hoe hij uitdagend Miriam's tepels streelde. Miriam slaakte een klein opgewonden kreetje toen hij zijn duimen tegen de stevige knopjes duwde.
Een volle minuut lang plaagde hij haar. Eline vermoedde dat hij dat nog meer voor zijn eigen genot deed dan dat van Miriam die zwaar ademend tegen haar opwinding vocht. Vervolgens posteerde hij zich aan Miriam's rechterkant en legde zijn hand op haar rug.
“Ik moet je streng bestraffen, Miriam!”
Zijn stem klonk vol overtuiging en streng. Weer vroeg Eline zich af of dit nu een spel was of bittere ernst.
“Dit keer vrees ik dat ik het niet bij een kneep kan laten! Begrijp je dat Meisje?”
“Ja!” mompelde Miriam.
“Ja, Ferdi!” zei hij streng en luid.
“Ja, .... eeehh, Meneer!” bracht Miriam uit.
“Dat is ook goed!” bevestigde de heer Stoutendonk.
“Luister goed Miriam. Jij houdt je handen in je nek. Ik ga je borsten bestraffen omdat zij jouw aandacht teveel opeisen. Je gaat van mij twintig tikken krijgen die jij moet tellen. Elke tik tel jij netjes met duidelijke stem. Onderwijl sta je stil. Als je een fout maakt met tellen of je staat niet stil begin ik overnieuw! Heb je dat begrepen?”
Eline vond dit toch wel heel drastisch en wilde eigenlijk gaan protesteren. Die man kon toch niet zomaar haar vriendin gaan slaan? Toen ze echter hoorde dat Miriam gewillig instemde en zei dat ze alles begrepen had besloot ze zich nog even kalm te houden. Bovendien vertelde haar onderbuik een heel ander verhaal dan haar hoofd. Daar was duidelijk nattigheid ontstaan en haar borsten verlangden naar iets stevigs. Desondanks pakte ze toch haar mobieltje en klemde het in haar hand. Ze zou voorbereid zijn!
Gespannen en bloednieuwsgierig keek ze toe hoe Miriam in de houding stond en de hand van die merkwaardige man een korte felle tik op de kleine borstjes van haar vriendin gaf.
“Een!” zei Miriam met gesmoorde stem.
“Twee!”
“Drie.”
Eline zag hoe Miriam zich verbeet om niet te gillen.
“Vier”
Miriam's ellebogen vlogen naar voren.
“Vijf!”
Dat moest echt pijn doen want het kletste veel luider dan de eerste klappen.
“Zes!”
Er volgde een zacht gekreun.
“Zeven!”
Weer bewogen haar ellebogen naar voren.
“Rechtop blijven staan Miriam!” zei de heer Stoutendonk zakelijk.
Hij wachtte even en keek aandachtig naar de borstjes die hij een pak ransel gaf.
“Acht.”
Deze was niet zo hard dacht Eline. Ze klemde haar mobiel in haar hand en voelde heimelijk aan haar eigen borsten. Bij elke tik leek er wel een schok door haar tepels te gaan. Zou dat net zoiets zijn als dat vrouwen die in één huis wonen ook tegelijk ongesteld worden?
“Tien ... NEE ehh Negen!”
Eline schrok uit haar gedachten op door de klank van paniek in de stem van haar vriendin.
“Het was Negen, Miriam. Volgens onze afspraak moet ik nu van voren af aan beginnen!”
Eline zag hoe hij in hoog tempo tien harde tikken op de continu trillende borstjes van haar vriendin gaf.
Miriam deed haar best mee te tellen en huilde hardop.
“Een, Auw, Twee, Auuw, Driee, Vieer, Auauauauw, Vijf, Zes, Nee alstublieft, ZevenAchtNegen, Au Kut, Tien, Elf, Auw, Twaalf.”
Ondanks haar medelijden met Miriam voelde Eline zich steeds wellustiger worden. Ze stak een hand in de zak van haar spijkerbroek en ging op zoek naar haar lies. De drukte haar vingers in haar vlees en probeerde een beetje de pijn mee te beleven. Ze was inmiddels heel nat geworden voelde ze.
“Auuuw, Dertien.”
“Tellen alleen is genoeg Miriam. Je hoeft er niet bij te gillen!”
“Ja meneer.”
“Veertien .............”
“Vijftien, Zestien!”
Het kletsende geluid weerklonk door de kamer die nu gevuld leek met een oorverdovende herrie. Wat een verschil met de stilte van daarnet. Toch kon ook Eline elke tik van de dromerige klepel in het grote staande uurwerk horen en klemde haar lippen opeen. Haar vingers bereikten de rand van haar schaamlipjes die dik en verlangend tegen de stof van haar broek drukten.
“Zeventien.”
Miriam huilde nog steeds
“Achttien.”
“Negentien!”
Seconden verliepen traag net als de beweging van de zonnebloemen die hun donkere hart ook altijd naar het heerlijke hemellichaam wenden.
“Twintig”
Het was de laatste gil. Miriam's schouders schokten van het huilen. De heer Stoutendonk liet haar staan en vroeg of ze haar lesje had geleerd.
“Ik weet het niet!” snikte Miriam na lange ogenblikken van nadenken.
“Zal ik dan nogmaals beginnen?”
“NEEEE!” gilde Miriam.
Maar de heer Stoutendonk had haar tepels al beetgepakt en trok ze een eind naar voren. Miriam kronkelde en draaide om los te komen en piepte van pijn.
“Auwauw, Laat me los.”
“Nee! Niet zolang jij je lesje niet hebt geleerd!”
Eline vroeg zich af of ze nu moest ingrijpen. Dit was toch wel heel erg. Maar ze wist ook dat Miriam karate kende en die man met één klap kon uitschakelen. Ze beet op haar onderlip. Ze had haar hand weer uit haar broekzak gehaald en omklemde met de andere haar telefoontje.
“Sta stil Meisje!” zei de heer Stoutendonk met stemverheffing en tot Eline's verbazing gehoorzaamde Miriam onmiddellijk.
Ze zag dat Stoutendonk haar vriendin had losgelaten en het meisje netjes in de houding zette.
“Nogmaals! Heb jij je lesje geleerd?”
“Ja meneer!” klonk het bedeesd.
“Goed, wat neem jij je voor!”
“Niet meer aan mijn borsten zitten meneer!”
Goh, wat kon die griet braaf zijn. Het verbaasde Eline niet weinig dat haar goedgebekte vriendin zo timide antwoordde. Aan de andere kan kon ze zich er ook wel iets bij voorstellen want de borsten van Miriam zagen zo rood als aardbeien en haar tepels leken wel op kersen.
“Heb ik jouw toestemming om jouw borsten te bestraffen als je dat voornemen niet uitvoert?”
Eline was stomverbaasd. Was dit nou spel of echt of hoe zat dit? Ze vroeg zich af of Miriam die vent echt toestemming zou geven om haar weer zo af te straffen. En toch! Elke gedachte daaraan voelde ze onmiddellijk in haar kruis.
“Ja meneer.”
“Goedzo Miriam. Eline! Jij bent getuige van deze afspraak.”
Miriam zei niets maar haar verbaasde houding leek wel te schreeuwen. Ze wilde zich meteen omdraaien, maar de heer Stoutendonk hield haar tegen.
“Blijf staan jij!” zei hij kortaf.
“Eline, wil jij even tegen Miriam zeggen dat je getuige bent?”
Het klonk Eline iets te kortaf en te bevelend naar haar zin maar ze besloot hem toch zijn zin te geven.
“Ja ik ben getuige!” bevestigde ze met een heldere stem.
“Dan is dat afgesproken! Ik zal je een laatste waarschuwing geven zodat je deze afspraak niet zult vergeten Miriam.”
Hij knoopte de blinddoek los en Miriam knipperde tegen het plots felle licht.
“Eline, wil jij even dichterbij komen als ... getuige?”
Eline stond aarzelend op en voegde zich bij haar vriendin die meteen haar hand beetpakte.
“Nee! handen in je nek!” zei de heer Stoutendonk.
Miriam gehoorzaamde prompt.
Met grote ogen en een raar gevoel in haar buik keek Eline hoe de handen van de heer Stoutendonk langzaam, bijna als vertraagd, naar de borstjes van Miriam bewogen en onvermijdelijk de paarsrode tepels beetpakten. Het leek surrealistisch. Alsof het een sterk vertraagde film was zag ze haarscherp hoe zijn vingertoppen wit werden en er rode vlekken onder zijn nagels ontstonden toen hij kracht zette en in de tepels van haar vriendin kneep. Ze hoorde Miriam haar best doen om de piepende kreetjes te smoren terwijl haar tepels tergend langzaam steeds verder werden omgedraaid. Ze zag hoe huid van haar tepelhoven uitrekte en de samengeperste tepels lekken op te wellen tussen de vingertoppen. Het beeld zou nog dagenlang op haar netvlies blijven hangen. Terwijl haar vriendin kermde en wiebelde onder de marteling en zij overspoeld werd door allerlei gevoelens telde ze zestig trage lange tikken van de klok voordat haar vriendin werd losgelaten. Ze was even afgesneden van de werkelijkheid en beleefde allerlei emoties die wisselden tussen intense haat en medelijden, tussen enorme afkeer en dierlijke geilheid, tussen angst en verlangen. Bijna had ze haar borsten aangeboden om die van Miriam te sparen. Bijna.
Miriam stond te snikken en werd door de heer Stoutendonk in een vaderlijke omhelzing opgevangen. Hij streelde over haar haren en maakte sussende geluidjes. Langzaam kalmeerde het meisje. Eline stond er wat verlegen bij. Ze wist niet wat ze moest doen. Zij was zogenaamd de waarnemer geweest maar eigenlijk was ze een stiekeme gluurder, zo moest ze voor zichzelf bekennen en nu voelde ze zich ook een beetje verraadster want de tranen van pijn maakten diepere emoties los dan ze zich had kunnen voorstellen.
De heer Stoutendonk was echter de situatie volkomen meester. Na Miriam te hebben getroost en haar tranen te hebben gedroogd gaf hij haar haar beha en haar topje en nodigde de dames in de salon voor een kopje thee.
Toen ze met zijn tweetjes in de monumentale voorkamer zaten keek Miriam haar met glimmende oogjes aan. Ze waren nog wel dik van het huilen maar er twinkelde iets heel stouts in.
“Geil he?” zei ze en begon meteen heel ondeugend te lachen.
Alle spanning ontlaadde zich in een giechelbui en binnen de kortste keren hadden ze de slappe lach.
Enige tijd later kwam de heer Stoutendonk binnen met thee en koekjes. Hij bedankte Eline voor haar aanwezigheid. Ze spraken openhartig over hun gevoelens. Miriam vertelde dat ze echt wel wist dat dit een soort spel was maar dat het haar toch ook hielp om minder aan haar borsten te zitten. Eline was wat terughoudender maar erkende wel dat ze het spannend vond, en ook wel eng, maar dat ze blij was dat meneer Stoutendonk zo netjes was.
Meneer Stoutendonk wilde steeds maar Ferdi genoemd worden en vertelde dat hij er ook wel van genoot, maar dat er ook iets opvoedkundigs in school. En hij zwoer plechtig dat hij nimmer iets zou doen dat een meisje per se niet wilde. Daarna legde hij aan Eline uit dat hij met Miriam een zogenaamd stopwoord had afgesproken. Als Miriam “stoplicht!” zou roepen dan zou hij onmiddellijk ophouden. Eline moest lachen om het woord stoplicht, maar was wel opgelucht dat het bestond. Ze maakte een grapje door te vragen of mijnheer Stoutendonk nooit een bekeuring had gekregen voor rijden door rood. Hij lachte en zei dat hij geen auto had.
Ze namen afscheid. Eline kreeg een beleefde hand en Miriam een kus op elke wang.
“Tot ziens,” zeiden ze allemaal door elkaar en de meiden liepen de voorname stoep af.
Een tijdje zeiden ze niets tegen elkaar en toen vielen ze voor de zoveelste keer in een lachkramp die de hele avond duurde.
Ze waren naar Miriam's huis gegaan. Natuurlijk mocht Eline blijven eten en slapen.
wordt wellicht vervolgd.
|
|
    
Groentje
Bevlogen lid
Inlognaam: Groentje
Bericht Nummer: 74
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 09 februari 2007 - 11:19 am: |
|
Vrouw |
Hi Verteller,
volgens mij heb jij wel iets van een meid in je hoor, je weet het weer mooi te vertellen  .
Dus ja, wat mij betreft mag er een vervolg komen!
Liefs Groentje
|
Verteller
Bevlogen lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 79
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 09 februari 2007 - 12:13 pm: |
|
Iets van een meid. |
Oh Groentje,
Ik MOET gewoon reageren met de eerste opmerking die me te binnen schiet.
Het liefste heb ik iets van mezelf in een meid!
Voor iedereen die moeite heeft met seksistische uitlatingen, aanvaard mijn verontschuldigingen bij deze.
Verteller
|
Esther
Nieuw lid
Inlognaam: Esther
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 september 2008 - 02:56 pm: |
|
was ik Miriam maar |
Beste Verteller
Na het lezen van beide verhalen zou ik bijna mijn naam veranderen in Miriam.
Kon het ook niet nalaten onder het lezen mijn eigen tepels flink te pakken.
Hopelijk komt er een vervolg.
Liefs Esther
|
SaMuel
Bevlogen lid
Inlognaam: Samuel
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 september 2008 - 05:41 pm: |
|
mooi verhaal en goed beschreven |
beste Verteller,
Dit verhaal is goed (beeldend) beschreven en is goed mee te beleven, ook al heb ik niets met de daadwerkelijke aktie.
SaMuel
|
denkertje
Beginnend lid
Inlognaam: Denkertje
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 02-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 september 2008 - 07:05 pm: |
|
... dan ben ik Eline wel ;) |
Hallo Verteller,
Ook ik heb dit verhaal met veel plezier gelezen. Soms met een grote grijns op mijn gezicht bij de meisjesachtige taferelen en de heldhaftigheid van Eline, wat je erg vermakelijk kunt beschrijven, maar ook wel stukjes met gekromde tenen...
Ik hoop stiekem ook al heel lang op een vervolg  en met Mirjams toestemming wil ik dan best wel getuige zijn ;).
Groetjes
denkertje
|
Schoolmeester
Beginnend lid
Inlognaam: Schoolmeester
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 05-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 september 2008 - 07:44 pm: |
|
Prachtig verhaal |
Prachtig verhaal is dit. Ik heb het met stijgende opwinding gelezen. Ik zou heel graag meneer Stoutendonk zijn.
Ik kijk uit naar het vervolg, waar ik al een beetje naar kan raden.
|
joy
Oppasser
Inlognaam: Njoy
Bericht Nummer: 81
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 september 2008 - 08:44 pm: |
|
katalysator |
Leuk hoor Esther, je stuurt een reactie en ineens gaat iedereen dit schitterende verhaal weer lezen. Zo moeten we het hebben! En uiteraard ook mijn welgemeende complimenten aan Verteller want dit is ook weer een geweldige fantasie én een fantastisch verhaal.
Ehhh, jammer dat alle 'rollen' al bezet zijn...
Slut is just a misspelling of Lust... 
| |
Meester Bul
Actief lid
Inlognaam: meester_bul
Bericht Nummer: 23
Aangemeld: 06-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 04 juli 2009 - 04:45 pm: |
|
Een ode aan de schrijvers/schrijfsters |
Ik heb alles nog eens op me gemak zitten lezen.
Keer op keer geniet ik er van, om het te lezen.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Bezoek aan een herenhuis 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?