| Gepost op maandag 24 maart 2008 - 01:49 pm: | 
|
|
Een verhaal uit het prille begin van een mooie bdsm-relatie...
Woensdagochtend. Normaliter was dat de sportochtend van quirina, maar dit keer was ze thuis gebleven. Tot half één de tijd om wat achterstallig werk te doen dat tot nu toe steeds was blijven liggen. Kinderen op school, man naar het werk, lekker muziekje aan, zo ging het prima. Het huis ademde een kerstsfeer, die werd versterkt doordat het buiten nog een beetje donker was en de lichtjes in de kerstboom gezellig brandden.
Quirina keek om zich heen, waar zou ze eens beginnen? Eerst die vaatwasser maar eens leegruimen, dan de benedenverdieping op orde brengen en dan naar boven om die berg schoon wasgoed weg te vouwen en te strijken.
Toen de badkamer en slaapkamer weer netjes waren checkte ze haar mailbox, om te zien of er een bericht in stond van haar Meester. Niets. Jammer. Hij had het waarschijnlijk druk. Quirina liep met een dampende kop koffie in haar hand de trap op naar de berging, waar een hoge stapel kleding geduldig wachtte om gevouwen en gestreken te worden. Ze zette haar favoriete cd op en begon neuriënd te vouwen.
Een snelle blik op de klok vertelde haar dat ze lekker opschoot. Met een beetje geluk had ze straks nog tijd over om de kerstkaarten te schrijven. Een verplicht nummer, eigenlijk vond ze het grote onzin om mensen die ze nooit zag en waar ze eigenlijk niets mee had met Kerst een kaart te sturen. Hypocriet gedoe was het.
Het rinkelen van de telefoon verstoorde bruusk haar gedachten. Quirina aarzelde even of ze hem zou opnemen. Als het haar zus was, was ze meteen haar halve ochtend kwijt. Ze besloot toch op te pakken, met de hoorn tussen schouder en oor geklemd kon ze immers evengoed verder gaan.
“Hee, goedemorgen subje van me,” klonk een bekende warme stem aan de andere kant van de lijn.
Quirina’s hart sloeg een slag over en ze voelde een kriebel door haar buik gaan.
“Wat ben je aan het doen?”
“Eh, een beetje opruimen, was vouwen en zo, niets spannends,” antwoordde ze ietwat verward.
Ze had zijn telefoontje niet verwacht zo vroeg in de ochtend, als hij haar belde, was dat meestal ’s middags.
“Ik heb mijn mail gelezen en vond je behoorlijk brutaal en uitdagend.”
Quirina grijnsde.
“Oh, je lacht er nog om ook? Je weet dat ik dit gedrag niet van jou accepteer hè? Luister, je zorgt dat je over vijf minuten voor me klaar staat. Je kleedt je nu uit, pakt een paar boeien, tepelklemmen, glijmiddel en die slappe liniaal waar ik je zo lekker mee kan straffen. Ik sta trouwens al voor je deur.”
Quirina glimlachte. Ja hoor, de groeten. Dat geintje had hij al vaker met haar uitgehaald, maar ze was niet gek. Hoewel er dit keer geen overduidelijke kantoorgeluiden op de achtergrond klonken, geloofde ze er helemaal niets van dat hij bij haar in de buurt was.
“Heb je me gehoord? Ik verwacht dat je je polsen zelf vastmaakt en naakt op de grond zit als ik bij je binnenkom. Je hebt trouwens nog maar vier minuten, dus ik zou maar opschieten. En doe die lichtslang op het balkon uit, het is al lang niet meer donker.”
Verrast keek quirina op. Hoe wist hij dat ze die had vergeten uit te doen? Toen lachte ze. Bluf, natuurlijk, wat kon ze anders van hem verwachten.
“Jaja!” zei ze snel.
“Mooi,” klonk er nog en daarna was de verbinding verbroken.
Quirina keek vertwijfeld naar de hoorn en hing toen op. Wat moest ze doen? Zou hij echt zo gek zijn om naar haar toe te komen? Ach nee, dat risico zou hij niet nemen. Trouwens, hoe dacht hij binnen te komen? Via het tuinhuisje misschien? Die deur zat op slot. Even flitste het door haar hoofd dat de deur van de berging naast de voordeur wél los was, maar dat kon hij niet weten. Welnee, niets aan de hand.
In gedachten verzonken ging ze verder met de was, maar ze voelde zich toch wat ongerust en niet helemaal op haar gemak. Misschien moest ze toch die spullen maar even pakken, je kon nooit weten. In de slaapkamer zocht ze de boeien en de klemmen en legde die in de hal, samen met het flesje glijmiddel.
Duh, waar hij dát voor nodig had? Ze was al nat als hij alleen al naar haar wees! Wat nog? Oh ja, die liniaal. Daar had hij haar al eens een pak slaag mee gegeven, dat ding zwiepte behoorlijk. Ze legde alles bij elkaar en liep de keuken in om nog een kop koffie te maken.
Even dacht ze een deur te horen, maar na een moment ingespannen geluisterd te hebben, constateerde ze dat ze zich vergist had. Ze moest die berging voortaan toch maar gewoon op slot doen, bedacht ze, wat minder slordig worden in dat soort zaken. Hoe vaak hoorde je niet over insluipers, zelfs als de mensen thuis waren? Quirina drukte op het knopje van het koffiezetapparaat en ergerde zich aan de herrie die erop volgde. Stomme Senseo, kon dat nou niet zonder lawaai?
Plotseling voelde ze haar nekharen overeind komen en haar huid prikken. Met een ruk draaide ze zich om en tot haar grote schrik en verbijstering keek ze recht in de ogen van haar Meester, die haar met een boze blik doorboorden.
“Wat is dit?” vroeg hij op ijzige toon.
“Eh... koffie... ik had niet verwacht...” stamelde ze.
“Je moet niet verwachten, je hebt simpelweg te doen wat ik je zeg, gehoorzamen! Kleed je uit, waar wacht je op?!”
Quirina keek een moment besluiteloos naar haar Meester, maar zag dat hij duidelijk geïrriteerd was en dat ze maar beter heel snel kon doen wat hij haar beval. In een oogwenk lag er een stapeltje kleding op de vloer en stond ze naakt en nerveus voor hem.
“Waar zijn de spullen die ik je gezegd had te pakken, of heb je die ook niet?”
“Jawel, in de hal.”
Hij pakte haar bij haar haren en duwde haar voor zich uit de hal in, griste in één greep alles van de vloer en trok haar daarna mee de huiskamer in. Een minuutje later was quirina geboeid en geblinddoekt bovendien en zat hulpeloos zonder iets te kunnen zien op haar knieën in de kamer. Oef, wat had haar Meester voor haar in petto... Ze was inderdaad aan de brutale kant geweest in haar mails, maar het negeren van zijn bevelen telde vele malen zwaarder dan dat.
“Kom hier,” beval hij.
Ja leuk, ik zie geen donder, dacht quirina, en kwam met moeite overeind om daarna in de richting van de stem te schuifelen. Het ging duidelijk niet snel genoeg, want ze voelde een stevige hand om haar arm, die een ferme ruk gaf, waardoor ze voorover viel. Blijkbaar was dat ook de bedoeling, want een been brak haar val. Ze lag nu voorover, met haar hoofd naar beneden, billen omhoog, over de knie van haar Meester.
Tijd om hierover na te denken kreeg ze niet, want een regen van kletsende meppen daalde op haar billen neer. Quirina ademde scherp in. Ai, zo had hij haar nog nooit geslagen en zeker niet zonder even op te warmen, dit deed echt zeer. Juist op het moment dat ze dacht dat het voorbij was, omdat haar Meester was gestopt met slaan en ze zich ontspande, kwam de liniaal met een zwiepend geluid op haar al rode billen neer. Quirina slaakte een kreet van pijn en verrassing. Na nog een paar ferme tikken kreeg ze plotseling een duw en belandde ze op de grond.
“Genoeg voor deze kant. Al verdien je veel meer.”
Hij trok haar omhoog en duwde haar achterover op de bank, waarna hij zich bedacht.
“Nee, die bank is te zacht voor jou, je gaat maar op tafel liggen.”
Hij dwong haar op haar rug op de harde koude tafel.
“Benen wijd!”
Quirina had al een vermoeden wat er komen zou en spreidde angstig haar benen een klein stukje.
“Ben je doof of zo? Ik zei benen wijd!”
Quirina voelde hoe haar benen flink uit elkaar geduwd werden, waardoor ze kwetsbaar en vol in het zicht op tafel moest liggen. Ze was nu blij met de blinddoek, want ze had er grote moeite mee zo bekeken te worden. Minder prettig was alleen dat ze daardoor de klappen niet kon zien aankomen en opvangen.
“Ik sla je tien keer met mijn hand en tien keer met de liniaal en ik wil dat je telt, begrepen?”
Quirina knikte. Een onverwachte mep op haar dijbeen.
“Wat zeg je?”
“Ja Meester, ik heb het begrepen.”
Onder de blinddoek kneep ze haar ogen stijf dicht. Dit ging pijn doen, dit was niet leuk... De eerste klap kwam flink aan en deed haar meteen de tranen in haar ogen springen.
“Eén...” fluisterde ze.
“Ik hoor je niet, deze moet maar even over,” sprak haar Meester meedogenloos, om ogenblikkelijk de volgende klap toe te dienen.
Quirina’s lichaam schokte omhoog door de onverwachte mep.
“Twee.”
“Nee, dat was één, ik had één nog niet gehoord. Als je niet kunt tellen begin je maar iedere keer overnieuw.”
Quirina werd overeind getrokken. Ze wankelde en voelde haar billen en haar kutje gloeien en branden. Oef, was het klaar? Haar Meester trok haar mee de gang in. Blijkbaar had hij nog meer in gedachten...
“Ga naar boven.”
Hij duwde haar de trap op en sloeg haar op haar al zo geplaagde billen om haar aan te sporen. Boven werd ze de badkamer in geduwd en onzacht in de douchecabine neergekwakt. In een oogwenk zat ze vastgeketend aan de kraan, met haar armen omhoog. De blinddoek werd afgetrokken. Quirina knipperde tegen het felle licht.
“Wat ga je doen?” vroeg ze argwanend.
“Hou je mond, of wil je er soms een gag in? Heb ik nog wel hoor.”
Verschrikt hield quirina haar mond. Nee, geen gag! Verontrust keek ze naar haar Meester. Ze wist wat hij graag wilde en vreesde dat hij dat nu zou gaan doen. Tot haar schrik maakte hij inderdaad zijn broek los en haalde zijn pik eruit. Ze gruwelde bij de gedachte dat hij over haar heen zou plassen, iets smerigers dan dat kon ze zich niet voorstellen.
Ze keek hem smekend aan, maar dat werd slechts met kille blik beantwoord. Zou ze haar stopwoord gebruiken? Het zou haar niet bepaald in dank afgenomen worden en de volgende keer zou hij haar ongetwijfeld opnieuw in deze positie manoeuvreren, net zo vaak tot ze het hem zou toestaan. Ze besloot haar mond te houden en de vernedering te ondergaan. Uitdagend keek ze haar Meester aan. Dit had zijn uitwerking, want door haar strakke blik kreeg haar Meester het niet voor elkaar te plassen. Quirina’s lippen plooiden zich tot een grote grijns. Wat een mop, dit ging dus mooi niet door! Haar lach leverde een ferme pets op.
“Vind je het leuk? Wacht maar.”
Hij pakte de douchekop en draaide de koude kraan helemaal open, om de straal vervolgens op quirina te richten. Ze snakte naar adem.
“Ik zal je leren me uit te lachen, slet! Ik ben nog niet met je klaar. Hier krijg je écht straf voor en ik weet ook wel wat.”
Hij draaide de kraan dicht, maakte de boeien los en trok zijn druipende en rillende sub uit de douchecabine, om haar daarna op haar knieën te dwingen.
“Die site waar je regelmatig zit te lezen, van Wandering Spirits, begint met een mooi versje hè? Ken je het uit je hoofd? ‘Ontneem me de macht..’ en dan?”
Quirina dacht even na. Hoe ging het verder? ‘Ontneem me de adem’. Wat bedoelde hij?
“Nou? Weet je het?”
“Jawel, het gaat verder met ‘ontneem me de adem’.”
“Juist. Jij gaat mij nu heel netjes vragen dat te doen. Door je vast te pakken bij dat bevallige nekje van je. Dát beneemt je de adem inderdaad wel even hè?”
Ontzet staarde quirina haar Meester aan. Dit kon hij niet menen! Hij wíst hoeveel moeite ze ermee had bij haar hals vastgegrepen te worden. Wat intens gemeen om dit van haar te vragen.
”Nee...,” stamelde ze, “dat kan ik niet...”
“O nee? Je kunt me wel uitlachen en beledigen, maar een simpele vraag stellen kun je niet? Je hebt heel wat goed te maken sletje en de enige manier is zo. Ik tolereer geen sub die mij uitlacht. Slaag krijg je evengoed wel, maar dit is je straf voor zo-even. Ga je gang, ik wacht.”
Quirina keek hem smekend aan, maar zag aan zijn onverbiddelijke blik dat smeekbedes geen enkele zin zouden hebben. Haar hart ging als een razende tekeer en haar ademhaling was hoog en snel.
“Alsjeblieft?” probeerde ze nog een keer zachtjes.
“Ik wacht. En ik heb geen uren de tijd.”
Ze slikte moeizaam. En nog eens.
Het duurde even, maar uiteindelijk kwam het er met moeite en bijna onhoorbaar uit: “Wilt u me alstublieft bij mijn hals vastpakken, om me zo de adem te ontnemen?”
“Wat zeg je, sletje?”
Haar Meester was niet van plan het haar gemakkelijk te maken en liet het haar nog een keer herhalen. Bijna in tranen herhaalde quirina de zin, half hyperventilerend bij de gedachte bij wat komen zou. Ze voelde de warme sterke handen van haar Meester zich om haar hals sluiten en dacht dat ze flauw zou vallen. Paniek welde in haar op. Los! Weg! Ze sloot haar ogen, telde in gedachten tot tien, maar voelde de klemmende handen overduidelijk. Precies op het moment dat de neiging te gaan slaan en schoppen dreigde te overwinnen, liet hij los en nam haar in zijn armen. Snikkend viel ze tegen hem aan, opgelucht, trots, dankbaar. Allerlei emoties gingen er door haar heen. Hij wiegde en kuste haar.
“Ik ben zo trots op je.”
Alsof ze niets woog tilde hij haar op en bracht haar naar de slaapkamer beneden. Quirina, nog in een roes verkerend, kleedde haar Meester liefdevol uit en besloot hem haar dankbaarheid eens goed te tonen....
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?