| Gepost op zondag 10 februari 2008 - 06:36 pm: | 
|
|
vervolg en slot van
Op de proef gesteld
eindelijk betrapt
“Ga staan,” zei hij.
Ze ging staan.
Ze stond aan het hoofd van de tafel, goed zichtbaar voor iedereen.
Ze durfde niemand aan te kijken en keek naar de grond.
Nee, niet de grond, die zag ze niet. Ze keek naar haar handen.
Dat was erger. Voorzichtig keek ze in de richting van de aanwezigen.
“Beantwoord mijn vraag,” klonk het streng: “Je hebt ons duidelijk gemaakt wat je antwoord zou moeten zijn. Maar ik wil het ook uit jouw mond horen.”
Maar spreken kon ze niet.
“Heb jij jezelf genot geschonken?”
“Ja,” bracht ze er eindelijk schor uit.
“Ja wat? meisje?” met een neerbuigende nadruk op “meisje”.
“Ja Meester,” en gevolgd door een lange pauze heel zacht: “Ik heb met mijn tepels gespeeld, Meester.”
Zuchtte hij opgelucht bij dit antwoord?
“Aangezien wij daar geen getuige van waren, denk ik dat het een gerechtvaardigde vraag zou zijn: hoe meisje?”
Ze wilde antwoorden, maar kreeg de kans niet.
“Laten zien.”
Nog steeds durfde ze niemand aan te kijken en ook haar handen waren terra incognita. Nou ja, ze hoefde ze ook niet te zien om te weten hoe erg ze nu trilden.
En of het nu door dat trillen kwam of door de opgebouwde spanning, het moment dat ze haar tepels aanraakte ging er een rilling door haar hele lijf. Zo sterk dat ze ervan schrok en haar aanraking stopte.
“Doorgaan,” klonk het echter meedogenloos.
Ze vocht tegen de impuls om hard te willen weglopen. Huilen wilde ze ook niet. Maar doorgaan? Gedwongen worden om nu voor de ogen van iedereen te moeten doen wat ze overal en altijd zo graag wilde doen? Gedwongen worden zichzelf genot te schenken? Het was zo vernederend. Toch gehoorzaamde ze. Weer schoot er een rilling door haar hele lijf. Maar nu was ze in staat om te blijven strelen. Nou ja, strelen. Haar handen trilden zo sterk dat het eerder een vibrator leek die ze op haar tepels zette. Maar ook een vibrator was lekker, wist ze uit ervaring. Wisten haar tepels ook, want ze werden groot en stijf, en heel zichtbaar door de dunne stof. Door het genot dat ze gedwongen werd te ervaren, stopten haar handen met trillen en werden haar bewegingen echte strelingen. Weer rilde ze, maar nu van genot. Langzaam sloten haar ogen zich en ging ze op in haar eigen genot. Harder en sneller werden haar bewegingen en haar mond viel open.
Zou ze zo kunnen klaarkomen? Je zag het de aanwezigen denken.
Maar hij vond het niet nodig dat ze het antwoord zouden weten.
“Miriam!” zei hij gebiedend.
Ze stopte onmiddellijk.
“Ik vroeg je ons te tonen hoe je jezelf genot gegeven had. Moet ik concluderen dat je echt zover bent gegaan als je ons nu laat zien?”
“Nee Meester,” fluisterde ze en bloosde, haar handen weer samenvouwend voor haar schoot.
“Zo te zien niet omdat je dat niet wilde. Je zal wel niet de kans gekregen hebben.”
Haar hoofd werd nu pas echt rood.
“Ja Meester.”
“Terwijl ik je toch vanavond maar één gebod gegeven heb, dacht ik zo.”
“Straft u me?”
Ze wist zelf niet of dat een vraag was of een verzoek.
“Nog niet....”
En was dat een belofte? Uitstel? Of ontsprong ze die dans? Had ze zich in zijn ogen nog niet genoeg misdragen en corrigeerde hij haar omdat in zijn oren haar woorden als een verzoek hadden geklonken?
“Ik weet niet wat jullie er van vinden,” sprak hij op een toon alsof ze het weer bespraken, “maar persoonlijk vind ik dat er zo dus echt te weinig te zien valt.”
“Je zou kunnen zeggen dat je haar niet goed hebt opgevoed,” zei ze spottend, “net alsof haar tepels aan haarzelf toebehoren in plaats van aan jou.”
“Jee, ja,” legde Resa er nog een schepje bovenop, “ze is toch van jou, toch? Vormen haar tepels dan een uitzondering?”
Hij lachte ontspannen mee.
“Opvoeden kost tijd, nietwaar Peter.”
“Maar wees eens lief, Magda. Laat haar even zien hoe het moet.”
En tegen Miriam: “Als je ons moet tonen hoe je speelt, willen natuurlijk wel zien hoe je speelt.”
Magda glunderde. Gretig stond ze op.
“Mag ik haar ehh... Mag ik om te laten zien, aan iedereen...”
Waarom maak je je zin niet af, dacht Miriam. Wat wil je dat wel of niet zou mogen? Wat wil je met mij?
Maar dat was juist de bedoeling van Magda’s niet afgemaakte verzoek. Dat Miriam niet zou weten, vooraf, wat ze met haar van plan was. Want hij wist precies waarop ze doelde. En waar ze vanavond vanaf het allereerste begin op was uit geweest. Hij kende haar.
Dus knikte hij instemmend.
Magda liep om Miriam heen en ging achter haar staan. Miriam wilde meedraaien, maar dat verbood Magda.
“Blijven staan, liefje,” zei ze zacht.
Want wat ze bij hun ontmoeting daarstraks gedaan had, herhaalde ze nu, maar nu van achteren. Ze omarmde Miriam en drukte haar zacht tegen zich aan. Eerst haar billen tegen haar kruis...
Ze zuchtte: Miriams zachte billen pasten volmaakt in haar warme schoot.
Langzaam bewoog ze haar handen al strelend naar boven. Toen die haar borsten bereikten, vatte ze deze in haar handen. Kneedde ze even, daarbij zorgvuldig haar tepels vermijdend en drukte haar bovenlijf toen tegen dat van Miriam. Wulps liet ze zich op en neer gaan langs Miriams zachte lijf. Met spijt stopte ze en kuste ze Miriam. Eerst haar oor, vervolgens haar wang. Gehoorzaam draaide Miriam haar hoofd lichtjes en opende haar lippen, zodat Magda haar mond kon zoenen.
Zichtbaar voor iedereen vond Magda’s tong die van Miriam.
Miriam kreunde.
“Mooi zo,” mompelde hij onhoorbaar voor Miriam, “ze is ontvankelijk voor vrouwen.”
Want dat was een vraag waarop hij het antwoord nog niet had geweten. Magda zou Miriams eerste vrouw zijn. Resa haar tweede en Karin haar eerste Meesteres. Dat had hij allang beslist. Het was mooi dat ze zich zo gemakkelijk gaf. Niet dat dat er toe deed,
maar ze zou genoeg hebben te overwinnen voor haar opvoeding waarlijk voltooid zou zijn. Dat ze kon genieten van Magda, ook al was het nog slechts een eerste kus, zou haar veel strijd besparen.
Met tegenzin stopte Magda haar lange opwindende kus en maakte zich voorzichtig van Miriam los. Even hield ze haar een moment van zich af. Toen bewoog ze haar handen naar Miriams schouders en streelde als terloops haar nek. Voorzichtig schoof ze vervolgens de dunne schouderbandjes opzij zodat ze van haar schouders vielen.
Even verstijfde Miriam. Nu pas realiseerde ze zich wat Magda ging doen. Maar Magda’s handen streelden haar schouders, nek en bovenlijf zo teder, dat ze zich spoedig weer kon ontspannen.
Al strelend schoven Magda’s handen Miriams jurk naar beneden. Eerst haar tepels, toen haar volle borsten ontblotend, vervolgens haar rug, en haar buik. Zachtjes gleed de jurk tenslotte langs haar lijf op de grond.
Miriam stond naakt voor de anderen. Geen bh, dat hadden ze gezien. Maar ook geen slip. Iets dat Resa en Karin al eerder hadden mogen voelen...
Geen kousen ook. Op haar hoge hakjes na was ze naakt. En geschoren zagen Peter, Karin en Resa. En voelde Magda. Want als afscheid liet ze haar handen nog éénmaal langs Miriams hele lijf glijden om, eventjes, licht maar nadrukkelijk haar kutlipjes op te zoeken. En liet Miriam los.
“Toe,” sprak hij, Miriam aansporend, “toon het ons.”
Maar ze kon het niet.
Natuurlijk, ze bracht haar handen naar haar tepels, maar verder kwam ze niet.
Ze voelde zich zo naakt, beschamend naakt. Ze bracht haar handen voor haar ogen. Niet naakt. Niet voor hen. Haar opwinding zouden ze zo kunnen zien. Ze kon het niet. Of wilde ze het niet?
“Magda!” sprak hij opnieuw, “breng haar over die drempel.”
Magda gehoorzaamde maar al te graag. Ze wist wat het was om slavin te zijn, ze was het immers zelf. Ze wist hoeveel schaamte Miriam zou gaan voelen. Maar ze wist ook hoe dun dat laagje was. Zodra ze weer genot zou voelen, zou die schaamte alleen maar haar genot verdiepen. Schaamte was ook genot, wist Magda uit ervaring. Schaamte uit genot was van zichzelf ook genot. Als ze zich er maar aan zou overgeven. En zij, Magda, was het die haar daartoe mocht dwingen.
Weer gleden Magda’s handen over Miriams lichaam. Met haar eigen handen nog steeds voor haar gezicht waren er voor Magda’s handen geen belemmeringen meer. Ze vond het heerlijk om ieder hoekje van Miriams lichaam te verkennen, ook als was dat strikt genomen niet de opdracht die ze gekregen had. Maar ze kon het niet laten om zich tegen dat heerlijke lijf aan te vlijen en te voelen hoe Miriams lijf zich langzaam ontspande.
Met een zucht besloot Magda dat langer uitstel straf voor haar zou opleveren en ze bewoog haar handen naar het uiteindelijk doelwit: Miriams tepels. Maar ze aanraken deed ze nog niet. Ze liet haar vingers rondjes rond de tepels draaien en verkende de onregelmatigheden van beide tepelhoven. En net toen Miriam geen nieuwe actie meer verwachtte, streek ze, heel even, langs het topje van beide tepels, zo vluchtig dat ze even twijfelde of ze ze wel had aangeraakt. Maar Miriams lijf reageerde onmiskenbaar met een rilling.
Ah, dat was waarop ze uit was. Weer beroerde ze heel even de nu stijve tepels, en weer rilde Miriam. En weer en weer. Steeds een klein beetje sneller. Net zo lang tot op het moment dat iedere afzonderlijke rilling zo lang aanhield dat ze zich aaneenregen tot één lange huivering. Nu pas masseerden haar vingers Miriams tepels en kneep ze ze voorzichtig tussen haar vingers.
Miriams drempel was genomen. Ze gaf zich aan Magda’s handen over. Ze liet haar hoofd tegen dat van Magda leunen, en toen Magda met één hand haar dijen voorzichtig openduwde, terwijl haar andere hand zich nu met twee tepels tegelijk bezig hield, zakte Miriams hoofd op Magda’s schouder.
Triomfantelijk keek Magda langs Miriams gezicht de anderen aan terwijl haar rechter hand naar Miriams kutje kroop. Even streek ze er overheen. Miriam gaaf een zachte kreet van genot als reactie. Toen opende ze geroutineerd met twee vingers Miriams grotje. Zonder het te zien of te voelen wist ze dat ze bereikt had wat hij wilde dat ze bereikte: Miriams kut was nat van haar geil, voor de andere aanwezigen op afstand duidelijk zichtbaar.
beloning of straf
“Het is niet nodig dat ze klaarkomt, Magda. Niet die drempel over.”
En naar de anderen, weer op diezelfde converserende wijze als daarvoor: “Ik vind niet dat jouw slavinnetje alle pret hoeft te hebben, Peter. Ik bedoel, we hebben beslist een gezellig etentje maar dat vind ik ongepast, wat jij, Karin.”
“Beslist, lieve gastheer. Ik voel me straks nog achtergesteld. En ik denk dat ook mijn Resa wel iets van haar vruchten wil proeven.”
Natuurlijk was Magda gehoorzaam gestopt bij zijn eerste gebod, en was Miriam weer in de harde realiteit teruggekeerd. Even had ze nog geleund op Magda, maar al haar genot verdween razendsnel. Ze richtte zich weer op en sloot angstvallig haar dijen. Om bij het horen van het woord “vruchten” ze zelfs angstig samen te knijpen. Wat had zij voor haar in petto? Toch niet....
Maar hij was eerst van plan om haar op een andere wijze te vernederen, alvorens haar aan de dames te overhandigen.
“Hmm,” zei hij tegen haar, “Ik denk dat we zo die tafel voor je nodig hebben. Iedereen is uitgegeten.”
Natuurlijk was iedereen uitgegeten. Ze waren toe aan het after-diner-gebeuren.
“Meisje,” sprak hij uit de hoogte, op de toon die een landheer gebruikt voor zijn persoonlijke dienstmeid, “haal de tafel even af, en maak hem schoon, wil je, zodat je er op plaats kunt nemen.”
Die toon waarmee hij zijn dubbele opdracht gaf, en gegeven het feit dat ze, op haar schoenen na, naakt was, en dat voor het oog van al die vrienden, met wie zojuist nog zo ontspannen had gedineerd: dan zo de tafel te moeten afruimen... was zo vernederend.
En, nee, niet even tussen de gasten door de tafel afhalen. Het mocht alleen vanuit de enige vrije plaats aan tafel, de plaats waar ze daarstraks zelf gezeten had: vanaf het hoofdeind. Zo werd ze gedwongen om elke keer ver over de tafel heen te reiken. Natuurlijk werd ze daarbij niet door de anderen geholpen. Zodat bij het reiken naar het bordje van Peter aan het andere eind van de tafel, haar tepels het tafelblad raakten. Even verloor ze zelfs haar evenwicht en werden haar borsten geplet op het koude blad. Twee keer moest ze met haar handen vol naar de keuken, twee keer had ze voorover te buigen. Een derde keer voor het schoonmaken van de tafel, met een vaatdoekje waarbij ze opnieuw haar evenwicht verloor, nu opzettelijk doordat één van de gasten het nodig vond om juist op dat moment iets aan iemand aan de overzijde aan te reiken, om haar zo het laatste beslissende zetje te geven.
Maar bij haar laatste actie als dienstmeid: het afdrogen van de tafel, lieten ze haar met rust. Nou ja, dat wil zeggen dat ze nu haar evenwicht behield. Maar merkwaardigerwijs vond ieder van de gasten steeds weer nieuwe plaatsen waar het in hun ogen nog niet droog genoeg was maar wel in een dusdanige volgorde dat ze elke keer weer opnieuw voorover moest reiken.
Natuurlijk wist ze dat iedereen een spel met haar speelde, maar ze kon er niet van genieten. Want elke keer als ze zich ver voorover boog streken haar tepels langs het koude tafelblad. Die daar natuurlijk op reageerden door stijf te worden.
Eindelijk was iedereen tevreden en mocht ze op de tafel plaatsnemen. Maar of dat een verbetering was? Weliswaar hoefde ze niet te gaan liggen, waarvoor ze eerst gevreesd had, maar moest ze met haar rug naar de gasten toe op het tafelblad gaan zitten. Haar benen wijd gespreid, en zo ver mogelijk naar achteren. Wat gezien het feit dat de tafel aan het hoofdeind afgerond was behoorlijk ver was. Voordeel was dat ze geen van allen aan hoefde te kijken.
Nadeel was dat ze niet wist wie haar borsten van achter greep. Snel werd haar duidelijk dat dat ook absoluut niet terzake deed, daar het er zoveel waren dat ieder zijn deel daaraan moest hebben. Zeker toen ook haar kutje doelwit werd. Maar dat ging niet echt handig in een zittende positie zodat er stilzwijgend besloten werd haar alsnog uitgestrekt op de tafel te leggen.
Eén van de handen pakte haar polsen en hield ze boven haar hoofd vast in een stevige greep. Dat moest wel Peter zijn, hij zat immers aan het andere hoofd van de tafel. Maar verder ging haar kennis niet, want ze had allang haar ogen gesloten, dankbaar dat haar dat werd toegestaan. Vijf paar handen, nee, vier en een half als ze die ene hand van Peter die haar vasthield er van aftrok, waren nu overal op, langs en in haar lichaam. Haar benen werden omhooggetild en verder gespreid zodat geen enkele lichaamsopening van haar nog onbeschermd was. Negen handen konden zo ongelofelijk veel en allemaal waren ze actief, dat wist ze zeker.
Al snel echter verloor ze alle besef van hoeveel handen er met haar bezig waren. Er waren alleen maar handen, handen met ontelbare vingers die onzegbare dingen met haar deden. Hoeveel genot kan je verdragen? Hoeveel genot voor je het bewustzijn verliest? Of in haar geval: voor je klaarkomt? Want dat het door hem verboden was om klaar te komen speelde geen enkele rol.
Na afloop realiseerde ze zich maar al te goed dat ze zelfs geen poging gedaan had om haar climax tegen te houden. Genot was zo overweldigend in haar lichaam en geest aanwezig geweest dat ze genot geweest was, alleen maar genot, niets dan genot. In haar lichaam noch in haar geest was plaats geweest voor een Meester. Laat staan voor Zijn gebod. Ze schreef het in gedachten in hoofdletters.
Toen ze zich dat begon te realiseren begon ze zachtjes te huilen. Ze was haar Meester onwaardig.
Dat hij aan die onwaardigheid zelf had bijgedragen, het geënsceneerd had, ongetwijfeld aan haar climax had deelgenomen, dat deed daar niets aan af. Ze was het onwaardig om een Meester te hebben, laat staan Hem. Laat Hem me maar verkopen, dacht ze nog, al huilend. Niet aan een vriend zoals Peter, maar aan een ordinaire pooier die haar onbedwingbare geilheid vast wel commercieel zou kunnen uitbuiten. Dan was ze nog ergens goed voor.
Een hoer, ze was een hoer in eigendom. Lager dan dat kon ze zich niet voorstellen. Een slet en hoer tegelijk. Hoerige slet, sletterige hoer. Alleen goed voor geilheid die ze zelf niet kon beheersen. Woorden die rondtolden in haar geest.
Tot zijn stem haar weer bereikte.
Een vriendelijke liefdevolle stem. Die constateerde waarvoor ze zich zo schaamde: ze was klaargekomen. Verkoop me, dacht ze nog in een laatste poging aan haar gedachten vast te houden. Verkoop me!
Maar zijn stem was te liefdevol.
“Je wordt gestraft. Want je hebt bewezen te zijn wat ik wilde dat je was. Je te gedragen zoals ik wilde dat je je gedroeg. Volmaakt in je onvolmaaktheid.”
“Karin zal je straffen in mijn naam. Zodat je vanaf nu ook van haar zult zijn. Resa zal je bezitten, zodat je ook aan haar ondergeschikt zult zijn. Aan Magda heb je al je genot geschonken, aan haar zul je gelijkwaardig zijn; soms ondergeschikt zoals nu; soms bovengeschikt als dat Peter en mij behaagt.”
Op de achtergrond hoorde ze Magda zachtjes kreunen. Van instemming of van afschuw? Of van beide?
“En Peter zal je zo bezitten. Want altijd als ik je even kwijt zal willen, of moeten, wanneer de omstandigheden dat vragen. Dan zul je van hem zijn.”
“Maar eerst zal Karin je straffen.”
“Draai je om!”
De toon van Karin was zoals ze die van hem al zo vaak gehoord had.
Hoe bestond het dat hij en zij ooit een paar geweest waren. Zo dwingend. Zo onbetwistbaar haar meerdere.
Moeizaam draaide ze zich op haar buik. Zachtjes trokken handen haar naar achteren zodat haar benen weer op de grond rusten en ze zich weer kon spreiden.
Weer grepen handen haar polsen boven haar hoofd vast. Met haar wang op de tafel, haar ogen gesloten, wachtte ze.
De eerste slag viel. Maar het was niet een cane die haar trof maar talloze canes tegelijkertijd. En zoals daarnet verloor ze alle besef. Alleen was het nu pijn die haar beheerste. Weer schreeuwde ze. Maar dat besefte ze al niet meer. En al helemaal niet dat haar schreeuwen niet verschilde van daarnet. Voor degene die haar niet kon zien maar wel zou kunnen horen, zou er geen onderscheid zijn: genot of pijn. Alleen het geluid van de lange roe, de bundeling van talloze fijne dunne canes, op de huid van haar billen maakte het verschil.
Na haar schreeuwen kwamen de tranen. Ook nu had ze geen besef van wat er met haar gebeurde. Terwijl ze huilde werd ze door Peter geneukt. Dat had ze kunnen weten, want hij had het haar gezegd. Maar ze besefte het niet. Zelfs niet toen hij haar kut verwisselde voor haar kont.
Genot mengde zich met pijn, dat was het enige wat ze ervoer. Ze werd genomen, omdat hij wilde dat ze genomen werd. Meer was er niet. Geen lust, geen herkenning.
En dat was jammer.
Want nu zou Peter haar andermaal willen bezitten: vaginaal, anaal en oraal. Want hij wilde het onderste uit de kan. Net zoals Karin. En Resa. Zodat de ‘gezellige’ avond nog lang niet voorbij was.
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
mona
Nieuw lid
Inlognaam: mona
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 11-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 13 november 2011 - 09:25 pm: |
|
te ver. |
beste schrijver,
ik vindt dit verhaal wel heel erg ver gaan en heel erg lijken op lichamelijke en geestelijke mishandeling/verkrachting.
ik leefde zo mee in het verhaal dat ik ervan begon te huilen en dat ik er niet meer van kon genieten.
ik kan niet begrijpen dat je hier over kunt fantaseren
het spijt me
mona
|
Lot
Bevlogen lid
Inlognaam: lot
Bericht Nummer: 60
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 13 november 2011 - 09:40 pm: |
|
Prachtig! |
Dit is een van mijn lievelingsverhalen.
Wáárom?
Ik weet het niet precies.
Om haar onmacht...
En de gave die het ontvangt, en er zijn ding mee doet.
Ik vind het prachtig!
En ontroerend mooi.
Ik heb ook tranen, dat wel.
Maar fijne tranen.
Tranen, die ik wil.
Knuf,
lot.
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
| |
madelène
Actief lid
Inlognaam: madelène
Bericht Nummer: 29
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 14 november 2011 - 01:04 pm: |
|
moeilijk! |
In het begin van het verhaal kon ik moeilijk in het verhaal komen.
het voelde zo bloot aan..
Even later leefde ik met Miriam mee
en ik begon te genieten en te glunderen.
Nog iets later voelde ik mezelf Miriam,
alle remmen waren los en ik zweefde op je verhaal mee.
En toen........toen was het ineens voorbij.
en nu vind ik het moeilijk, moeilijk om dit heerlijke verhaal weer los te laten.
heel erg bedankt weer, voor dit prachtige verhaal.
groetjes Madelène
"Do ut des" / "Excusatio non petita accusatio manifesta"
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 206
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 november 2011 - 01:53 pm: |
|
jammer en fijn |
Lieve Mona,
Ik ben een beetje verbaasd dat je er een verkrachtingsfantasie in ervaart.
Zo is het niet geschreven.
Het is het laatste stukje overgave dat hij van haar verlangt. Niet om haar te breken. Maar om haar te laten zijn wie ze werkelijk is.
Misschien dat het dat laatste stukje is dat je te veel werd?
"ik schreef::Ook nu had ze geen besef van wat er met haar gebeurde. Terwijl ze huilde werd ze door Peter geneukt.
maar met dit als resultaat:
"citaat:Genot mengde zich met pijn, dat was het enige wat ze ervoer.
Inderdaad: genot zonder lust.
Maar niet: genot met/onder afschuw.
Dan zou het wel verkrachting zijn.
In de eerste hoofdstukken vertel ik hoeveel de hoofdpersoon van Miriam houdt. Hoezeer hij haar bewondert en wil dat ze ook zo over zichzelf denkt en voelt.
Dat is de kern. Je moet hem -denk ik- maar vertrouwen dat hij daarin niet te ver gaat.
En zover ik weet worden haar gevoelens nooit zo beschreven dat je daar aan hoeft te twijfelen.
Maar je weet als lezer hoe ze langzaam maar zeker in haar eigen valkuil gelokt wordt.
Want dit was haar opdracht:
"citaat::Eén streling, hoe terloops en oppervlakkig ook, kon al voldoende zijn. Ze wist dat ook zelf maar al te goed. Ook zonder zijn gebod mocht ze onder geen beding haar tepels aanraken, nee, zelfs de gedachte benauwde haar al.
Ze moest zichzelf in bedwang houden. En ook al had ze dat in gezelschap reeds geleerd, en wist ze dat ze dat kon: door deze jurk werd die geruststellende gedachte teniet gedaan. Het was nog het enige waar ze aan kon deken. Had ze vooraf zo tegen deze ontmoeting op gezien, nu bleef er alleen nog het simpele feit over dat ze haar handen in bedwang moest houden.
Daarom vind ik het weliswaar mooi dat je schrijft: "ik leefde zo mee in het verhaal dat ik ervan begon te huilen" maar "en dat ik er niet meer van kon genieten" is dan heel jammer. Ik zou heel graag willen dat je vertelde wanneer het één omsloeg in het andere....
En Lot en Madelène:
Ik ben heel blij met jullie reacties. Jullie geven heel mooi weer waar het mij om te doen is.
Ik merk hoezeer ik reacties als die van jullie (ook die van jou, Mona!) gemist heb de afgelopen jaren.
Ik hoop dat, nu mijn verhalen allemaal zelf op het Forum staan, dat er meer van zulke mooie reacties zullen volgen.
Een schrijver als ik heeft die echt nodig, merk ik .... 
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Beloning of Straf 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?