| Gepost op zondag 10 juni 2007 - 04:00 pm: | 
|
|
Over onderwerping in lifestyle
Op een zonnige middag lopen we door het gezellige oude stadscentrum waar we wat boutiques hebben bezocht. Ze loopt schuin naast me, precies zoals ik het wens. De middag is geslaagd want er is behoorlijk wat aangeschaft.
In haar ene hand draagt ze enkele tasjes met nieuwe blouses en rokjes. In haar andere hand draagt ze een tasje met nieuwe pumps met negen centimeter hak. En een doorzichtig plastic tasje waar een felblauw jurkje duidelijk in afsteekt. Dat kon ik niet laten hangen in de erotiekshop waar we bij toeval langs liepen.
Meestal selecteer ik de kleding- en kleurcombinaties die ze dan voor mij en de verkoopster moet showen. Samen met de verkoopster maak ik dan een definitieve keuze, mijn voorkeur betreft vooral strakke kleding waarmee vrouwelijke lijnen optimaal worden geaccentueerd.
Een aanpassing van haar garderobe was nodig, niet alleen omdat dit mijn wens was, maar ook omdat haar lichaam zichtbaar is veranderd. In strakke discipline volgt ze een dieet en doet fitness oefeningen thuis en op de sportschool. Dit, en de opgedragen bezoekjes aan de sauna/zonnebank, hebben haar lijf zichtbaar goed gedaan.
Nu loopt ze in een zojuist aangeschaft strak haltertopje en splitrokje dat haar benen accentueert. De steelse blikken en de aandacht die ze zo nu en dan ontvangt laten haar duidelijk genieten. Zoiets had ze wel gedroomd maar dat ze het ook écht ooit zou kunnen, dat is toch heel wat anders.
De tijd vliegt voorbij. Toe aan wat verfrissing wordt een terrasje met een vrij tafeltje aan de rand van de straat opgezocht. Eerst schuift ze netjes mijn stoel vrij zodat ik makkelijk plaats kan nemen, een knikje van mij geeft aan dat ze toestemming heeft om ook te gaan zitten. Ze legt de nieuw gekochte spulletjes onder haar stoel, het doorzichtige tasje met latex jurkje is de terrasbezoekers ook niet ontgaan want ze ontvangt behoorlijk wat aandacht.
“Ook dorst gekregen, teefje?” vraag ik haar.
De titel teefje vind ik nu eenmaal het best bij deze vrouw passen want al komt ze vaak verlegen en preuts over, diep verdrongen is ze een sensuele vrouw met een tomeloze lust die hunkert naar meer spanning waarbij gevoelens van schaamte langzaam vervagen. In de tijd dat ik haar nu ken zie ik haar langzaam ‘ontdooien’ en merk dat ze toegankelijker en zelfverzekerder is geworden.
“Ja Master” antwoordt ze.
“Als je drinken wilt hebben, ga dan eerst eens zitten zoals ik het graag zie,” is mijn antwoord.
Ze krijgt meteen een rode blos op haar wangen.
“Ook hier Master?” vraagt ze.
“Ja teefje, in mijn aanwezigheid is dat overal en zonder uitzondering, je weet heel goed hoe ik het wens.”
“Maar het is zo druk hier,” geeft ze nog aan.
Geen reactie, ze begrijpt dat ik er niet verder op in ga en doet wat ik van haar verwacht. Ze buigt iets voorover en trekt haar rokje onder haar billen vandaan. Ik kijk met genoegen toe, want dit is iets waar ze nog steeds moeite mee heeft, zo in het openbaar. Ze zit in een actieve lichaamshouding, een rechte rug, gespannen borsten. Ik vraag aan haar of ze nog weet waar mijn voorschrift voor dient en of ze dat nog even goed kan uitleggen om het niet nog eens te vergeten.
“Ja Master, ik weet waar het voorschrift voor dient. Teefjes die geen slipjes dragen kunnen soms zo opgewonden raken dat hun rokje vies wordt. Dat is geen gezicht en daarom mogen teefjes niet op hun rokje zitten en is dit voorschrift alleen maar in hun eigen belang, Master” antwoordt ze naar mijn tevredenheid.
Om nu het vervolg te kunnen begrijpen moet even iets worden uitgelegd. We wonen op afstand van elkaar waardoor het nauwelijks mogelijk is om te straffen/belonen op die momenten waarop dat eigenlijk noodzakelijk is. Daarom worden straf- en beloningspunten bijgehouden, niet ideaal maar wel het meest praktisch. In het ‘boekje’ staan aan beide kolommen altijd wel punten open maar ze weet nooit op welk moment en hoe deze punten verzilverd worden. Strafpunten en beloningspunten zijn overigens niet met elkaar te verrekenen!
“Heb je veel dorst?”
“Best wel Master, heb al een tijdje niks meer op.”
Als de serveerster langs loopt bestel ik drie grote cola’s met ijs.
Ze kijkt me vragend aan.
“Ik wist niet dat Master zo’n dorst had.”
“Nou, ik zelf hoef er maar eentje hoor, de andere twee zijn voor jou, want je geeft aan dat je best wel wat lustte en dus kan ik dat net zo makkelijk in één keer bestellen. Of wil je zeggen dat je hebt overdreven soms?”
Ik zie haar even twijfelen, als ze daarmee instemt krijgt ze vast een strafpunt.
Zie kiest voor: “Nee, Master.”
Bij het bezorgen van de cola’s wordt meteen afgerekend.
“Zo, twee cola’s voor jou, drink wel een beetje door want het wordt langzaam tijd om weer terug te gaan.”
Er wordt verder wat gekeuveld over gewone zaken en de dingen die we afgelopen middag gezien hebben. Twee koude glazen achter elkaar is duidelijk wat veel voor haar, dus neem ik er genoegzaam de tijd voor. Als na een poos haar tweede glas bijna leeg is, onderbreek ik onverwacht ons gesprek.
“Zo, als je je spullen pakt dan kunnen we gaan.”
Duidelijk verrast wil ze opstaan maar gaat ook meteen weer zitten.
“Master, mag ik eerst even naar toilet hier, het is behoorlijk lang geleden.”
Deze vraag is niet ongebruikelijk, in mijn aanwezigheid is ze namelijk verplicht om op toestemming te wachten, of in het uiterste geval erom te vragen. En dit was de vraag die ik zorgvuldig had voorbereid.
“Je hebt nogal wat strafpunten staan, toch?”
Ik weet exact hoeveel punten er staan maar ze moet het telkens zelf ook aangeven. Ik zie haar wangen kleuren.
“Maar Master,” zegt ze, mij daarbij vragend aankijkend.
Ik laat haar niet verder uitspreken.
“Niks geen gemaar, dat is het beste voor je. Anders maak je het alleen nog maar moeilijker voor jezelf.”
Ze kijkt me weer aan, ze ziet dat het ernst is en dat ze beter geen weerwoord meer kan geven.
“Omdat je tegenstribbelt mag je de makkelijke pumps nu meteen omruilen voor de hogere pumps die we vanmiddag gekocht hebben.”
Langzaam dringt het tot haar door in welke situatie ze is beland. Ze ziet dat er naar haar gekeken wordt, dat terrasbezoekers iets in de gaten hebben maar niet precies weten wat er aan de hand is. Dat het allemaal zo bedacht was, en dat ze iets moet ondergaan wat ze nog niet kent.
Ik zie een rilling door haar lijf gaan, ze twijfelt. Ze wil niet teleurstellen door om ‘genade’ te vragen, ze wil ook de spanning niet missen en trouwens, de vervangende straf zou daarom beslist niet minder zijn. Ze weet het niet, kan geen beslissing nemen. Ik zie langzaam de verandering in haar ogen komen, ze laat de situatie over zich heen komen.
“Kunnen we nu eindelijk gaan?”
Het is nauwelijks meer een vraag.
“Ja Master” antwoordt ze timide.
Niet de kortste weg nemend lopen we richting de parkeergarage. Hier en daar neem ik ruim de tijd om nog een etalage te bezichtigen. Ze zwijgt hoofdzakelijk en geeft slechts korte antwoorden op mijn opmerkingen. We lopen een zijstraat in waar het al aanmerkelijk rustiger is. Aan het eind van de straat komen we aan een stille gracht met even verderop een bruggetje.
“Mooi hier hè, bij die oude grachten,” merk ik terloops op.
Ze is nauwelijks in staat om uitgebreid te reageren. We steken over en lopen langs de kaderand in de richting van het bruggetje. Dan snikt ze.
“Master ik kan het bijna niet meer houden.”
“Wat niet?” vraag ik wat onschuldig.
“Master, mag ik ergens naar toilet, alstublieft?”
Ik reageer niet en wandel door naar het bruggetje, ze loopt even mee maar kan niet langer. Een beetje uit het zicht van de straat gaat ze op een trapje kreunend op haar hurken om zich zo te laten gaan. Zonder omkijken loop ik door om midden op het bruggetje te genieten van het zicht dat ik zo op haar heb.
Ze komt snel op me toegelopen, opgelucht van haar verlichting en denkend dat ze haar straf wel gehad zal hebben.
“Zo teef, kon je je weer eens niet beheersen?” zeg ik op haar neerkijkend.
“Nee Master” antwoordt ze zachtjes.
We lopen zwijgend verder naar de parkeergarage en bij de auto aangekomen spreek ik haar toe.
“Je hebt je zonder toestemming laten gaan en bent nu te smerig om met opgeslagen rokje in de auto te gaan zitten, dat begrijp je zelf ook wel. In het grote restaurant, een paar straten terug, hebben ze vast een mooie toiletruimte waar je jezelf wat kunt verfrissen. Geef de spulletjes maar aan mij, ik blijf hier wel wachten.”
Ik geniet van haar als ze bij me vandaan trippelt. Zo uitdagend gekleed is ze nog nooit alleen op pad geweest. Al beseft ze het zelf op dit moment waarschijnlijk niet, ze is weer een stapje verder ...
Master
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?