| Gepost op maandag 11 december 2006 - 01:32 pm: | 
|
|
Hoe de juiste werkhouding wordt bijgebracht...
Voor haar werd dit een heel spannende ochtend.
Ze had als projectleidster gefaald. Alles was fout gegaan, en er moest een zondebok gevonden worden. En uiteraard was zij dat. Geen mitsen, geen maren, geen uitvluchten, geen excuses, slechts het ondergaan van de vernedering en de afstraffing lagen nu nog op haar weg.
Ze had geen andere keuze dan het gewillig te ondergaan. En dat zou ze doen, met volledige overtuiging. Zo was zij getraind, en zo zou ze altijd denken, wat er ook gebeurt. Reeds lang waren al haar weerstandjes op dat punt gebroken.
Zij lag nu al een uurtje geknield voor de deur op de officiële plaats van de schande. Keurig was voor iedereen zichtbaar dat zij daar lag voor de deur naar de grote kamer. Iedereen wist dat daar “haar benen gestrekt zouden worden”.
Zij had haar meest keurige zwarte mantelpakje aan, met de bijpassende lichtblauwe kousen. Nog sierde de projectleiderstaf haar rechter revers. Nog waren de trotse drie sterren glinsterend te zien op haar rechterdijbeen, de tekenen van haar rang. Dit waren de laatste momenten dat ze die zou dragen voor een heel lange tijd.
Maar ze had het verdiend, ze had gefaald. En aan gezag valt niet te twijfelen. Zonder dat geen orde, en zonder dat geen harmonie. En die harmonie was de basis van alle dingen. Geen twijfel mogelijk.
Zo meteen zouden haar de eretekenen worden afgenomen, en zou ze haar jasje uit moeten trekken. Misschien mocht ze nog zelf haar eretekenen afleggen. Dat zou nog eervol zijn, en blijk geven van de juiste houding van haar kant. Plicht en verantwoordelijkheid voor alles! Orde is leven! En een volledige schuldbekentenis, van alles wat ze maar wilden!
Dan zou ze, met gesloten benen buigen over de bok. In een smetteloos witte blouse zou ze voorover hangen. Haar polsen zouden worden vastgebonden, en daarna haar enkels.
Zoals dat zo treffend werd gezegd: “Haar zullen de benen gestrekt worden”.
Dan zou men haar daar laten hangen. Voor minstens een half uur, maar eigenlijk zo lang als men wilde. Haar in onzekerheid latend. Haar lerend flexibel en geduldig te zijn, in volledige overgave. Uiteraard zou het bloed naar haar hoofd stijgen, en uiteraard zou in de loop van het wachten elke weerstand in haar verzwakt worden. Elk besef van nog grip hebben op de situatie zou verdwijnen, en een gezonde angst zou daarvoor in de plaats komen.
En dan na, lang wachten, zou de deur geopend worden, en zou de afstraffing beginnen. Dan pas zou ze de maat te horen krijgen. Zou er genoegen genomen worden met een keurig “Dank u wel, meneer” na elke slag? Of zou ze na elke slag een fout moeten bekennen, en moeten vragen om een volgende straf, of ....
Het zou waarschijnlijk wel eindigen met een “ferme barrage”: als afsluiting een regen van slagen, waardoor ze totaal zou breken en huilend, jammerend en gillend elke controle over zichzelf zou verliezen. Gelukkig had ze de laatste uren niets gedronken, anders zou ze ‘het’ misschien niet houden.
Haar mond was nu overigens toch al droog. Haar maag vormde één grote knoop. Gelukkig was haar hoofd er nog bij, dat was wat nu telde. En ze kneep keer op keer haar billen samen, om zo gegrond, sterk en waardig te kunnen blijven. Nu nog wel. Straks niet meer. Nadat de deur was open gegaan.
De meisjes die haar zagen, gniffelden en maakten besmuikte toespelingen op wat er met haar ging gebeuren. Als een dappere jongedame, fris gekleed, glimlachte ze om elk grapje. Ze wist hoe het hoorde.
En toen werd de deur geopend: haar moment was gekomen...
------
Ze haalde nog een keer diep adem, stond op en ging met een zelfbewuste, maar nederige houding naar binnen, de armen keurig voor zich gevouwen. Ze maakte zich geen enkele illusie: met haar waardigheid zou het nu heel snel afgelopen zijn. En dat had ze verdiend.
In alle rust en bescheidenheid, maar met bonzend hart, een knoop in de maag en een brok in de keel ging ze naar binnen. De deur werd achter haar dicht gedaan. Meteen zag ze dat er in plaats van de gebruikelijke ene executeur, er drie HEREN stonden (de term was nog een overblijfsel van vroeger).
De schrik sloeg haar om het hart. Haar fouten waren dus zo hoog opgenomen!!! Ze zou extra zwaar boeten!!! Misschien zelfs kaalgeschoren worden.
Onder de drie HEREN zag ze mevrouw Hupperts staan. Aaah!!! Zij was berucht om haar creatieve invallen bij het uitvoeren van bestraffingen. En zij, als suppliciante, zou nu aan haar grillen zijn overgeleverd. De moed zonk haar in de schoenen, en ze moest haar uiterste best doen haar tranen te onderdrukken. Dit zou heel moeilijk worden!!
De OUDSTE HEER nam het woord:
“Julie Vestalin, je bent hier om gestraft te worden. Wat heb je nog voor jezelf te zeggen?”
Julie boog diep, en knielde neer.
Ze zei: “Niets, behalve dat ik u bedank dat u mij niet spaart. Ik heb niets voor mijn verdediging in te brengen. Ik erken al mijn fouten, en ik hoop u mij niet begenadigt, slechts mij gebruikt als afschrikwekkend voorbeeld.”
Wat zou ze anders kunnen zeggen? Ze had gefaald, alles was haar schuld, ook al was het dat niet.
De TWEEDE HEER nam het woord:
“Begrijp je, Julie Vestalin, welke schande je hebt gebracht over onze uniciteit?!”
Julie antwoordde: “Dank u wel dat u mij nogmaals wijst op de schandelijk slechte indruk die ik gemaakt heb. Ik erken volledig dat ik fout ben geweest, en biedt u daarvoor mijn welgemeende excuses aan. Meer nog: ik wil er voor gestraft worden, want slechts dat kan iets goedmaken van wat ik verkeerd heb gedaan. Alstublieft! Straft u mij met krachtige hand, en stelt u mij ten voorbeeld!”
Wat een dwaasheid was het geweest om projectleidster te willen worden! Was ze maar een eenvoudige Dame gebleven, die niets anders hoefde te doen dan te glimlachen en keurig te buigen. Wat was ze dom en hoogmoedig geweest. Dat zou haar nu duur komen te staan! Het liefst zou ze nu door de grond zakken!
Daarop nam de HERCAAL, mevrouw Hupperts, het woord:
“Julie Vestalin, wat verwacht je nu?”
Julie antwoordde: “Slechts dat ik gestraft zal worden op de strengst mogelijke wijze, onder uw directie, Genadige Vrouwe.”
Mevrouw Hupperts: “Inderdaad, en de eerste fase zal er als volgt uitzien ...”
Oeps, het werd nog veel erger dan ze als suppliciante had gedacht.
“... Na de gebruikelijk derobade zul je in het strafrokje worden tentoongesteld in het blok der schande. Je zult hierbij een zwart onderbroekje dragen...”
Wat afschuwelijk, dacht Juli. Niet eens het rode broekje voor het doen van politieke domheden (waar je stiekem nog om bewonderd werd), of het lichte blauw voor als je gefaald had op het gebied van etiquette of gastvrouwschap, of het lichte groen als je had gefaald in werkhouding en bij gymnastiek en elegantie niet je best had gedaan. Zelfs donkergroen voor stelen was nog beter, maar dit!
Zwart, het teken van absoluut gebrek aan sociale normen!
De tranen kwamen boven, en ze begon te schudden. Ze keek mevrouw Hupperts smekend aan: er was niets meer over van haar waardigheid. Ze was nu al gebroken. Mevrouw Hupperts keek haar strak aan.
Ze snoeide haar meteen neer: “Wat is dit voor houding voor een projectleidster, en nog wel een mislukte. Schande!!! Gedraag je, of ik scheer je hoogstpersoonlijk kaal.”
Julie liet haar hoofd hangen, snikkend.
“Mond dicht!”, snoeide mevrouw Hupperts nogmaals.
Met moeite onderdrukte Julie haar tranen.
Mevrouw Hupperts vervolgde: “In het schandblok zul je iedere voorbijganger vragen om je een slag met het Spaans Rietje te geven ter correctie. Verder zal het halskoordje los worden gemaakt en de kraagjes van je strafhemd geopend worden.”
Ze glimlachte vals: “De heren krijgen dus een interessant inkijkje”.
Daarop zei de EERSTE HEER:
“En wat is hierop je antwoord?”
Julie antwoordde snikkend: “Dank u wel dat u mij niet spaart.”
Mevrouw Hupperts keek misnoegd naar haar vertoon van zwakte.
Waarop de TWEEDE HEER plechtig sprak:
“En dan begint nu de derobade.....”
|
|
    
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 71
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 01:47 pm: |
|
Spanning |
Stella Maris,
Net toen het spannend begon te worden moeten wij, de naar opwinding verlangende lezers, wachten om te vernemen wat er zich achter die deuren gaat afspelen.
Zelden was ik meer benieuwd.
Verteller
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 198
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 december 2006 - 10:33 am: |
|
Was dit je eerste hier, Stella? |
We hebben wel eens experimenten hier gehad met hele korte verhalen. Mensen die iets van mijzelf gelezen hebben zullen kunnen vermoeden dat iemand die zelf zoveel woorden nodig heeft wat moeite zal hebben met verhalen die zich slechts in enkele woorden afspelen.
Verteller geeft het ook al aan: en toen, wat gebeurde er toen?
Maar het vreemde is dat ik het in dit geval haast wel prikkelend vind. Wat je doet heeft iets impressionistisch. Je schetst een vluchtige indruk. Een indruk bovendien ergens midden uit de geschiedenis. En de lezer moet daar dan vervolgens maar zelf verder mee aan de slag.
Het heeft ook wel iets van het werk van die fotograaf die de laatste weken in het nieuws is, Gregory Crewdson. Die maakt foto's die wel uit een film geplukt lijken. Je weet niet welke film, je weet niet wat het verhaal is, maar de beelden zijn bijzonder prikkelend en fascinerend.
Hoewel ik toch iemand van de oude stempel blijf en niet alleen wil weten hoe ze elkaar hebben leren kennen, maar vooral ook wil weten of ze elkaar aan het eind ook krijgen, heb je voor mij dit nieuwe concept toch een verrassende invulling gegeven.
En dat met je tweede post hier.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?