| Gepost op zondag 10 december 2006 - 11:48 am: | 
|
| Een uurtje billenkoek!
pijn en genot samen
Hier een verslag van mijn spankee die gedurende een uurtje flink werd aangepakt, het is absoluut geen fantasie maar een verslag door haar geschreven op verzoek van mij!
Wie er meer over wil weten stuurt mij een bericht, wil jij ook zoiets mee maken dan nodig ik jou uit om dit te ondergaan!
maar lees eerst dit prima geschreven verslag!
Het is 1 december en ik zit met ijskoude handen in mijn stoel. Elk moment kan de deurbel gaan en staat mijn boeman op de stoep. Telkens sta ik weer op, loop een rondje en ga dan weer zitten. Zenuwen...
RING! De deurbel! Ik doe de deur open en de boeman stapt naar binnen. We beginnen met een kop koffie en wat praten. Het is prettig dat hij zo rustig is en doet. Hij komt hier niet binnen stormen, maar neemt eerst de tijd om wat met mij te praten. Dat stelt mij op mijn gemak en helpt tevens paniek te voorkomen. Ik zou geen andere boeman willen hebben. Ik ben zo heel tevreden.
Als de koffie op is pakt de boeman een stoel en neemt die mee naar de plek waar het altijd gebeurt. Hij gaat zitten en ik kijk hem eens aan. Hij doet altijd net alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat hij mij billenkoek mag geven. Rare vent ook.
Zuchtend en met de kriebels in mijn buik trek ik mijn broek uit. Om daarna bij de boeman over de knie te gaan liggen. Ik weet dat hij geen kantoormannetjes-handen heeft, maar stevige ruwe handen. En dit is nu de tiende keer dat ik over zijn knie lig sinds ik hem ken. Ik besef dus terdege hoeveel pijn het doet om billenkoek van hem te krijgen. Ik knijp mijn ogen dicht...
Even is het nog stil en dan voel ik de eerste klap. De boeman begint kalm aan, hij bouwt de spanking op en gaat niet meteen voluit meppen. De eerste ongeveer tien klappen veroorzaken dan ook niet meer dan een aangename tinteling. Langzaam worden mijn billen opgewarmd. En langzaam gaat de boeman ook harder slaan. Oef.....
Dan geeft hij mij een eerste adempauze. Het liggen over zijn knie maakt mij namelijk nogal duizelig en misselijk als ik lang achter elkaar in die houding blijf liggen. Daarom is af en toe een adempauze wel fijn. Ik voel mijn billen gloeien en ik vraag mezelf af waarom ik dit toch iedere keer weer opzoek. Een kronkel in mijn kop denk ik.
Dan moet ik weer over zijn knie gaan liggen. De boeman vraagt aan mij om in een cijfer uit te drukken hoeveel pijn het doet. Op dat moment zit ik ergens op een vijf. De boeman gaat weer onverstoorbaar verder met slaan. Intussen heb ik het gevoel alsof mijn billen tweedegraads zijn verbrand. De pijn wordt steeds heftiger.
Maar zoals altijd heb ik er veel moeite mee om mijn pijn te uiten. Ik schop niet, ik roep geen au, ik zucht alleen af en toe eens heel diep. Mijn pijngrens ligt enorm hoog, zeker als de billenkoek zo kalm aan wordt opgebouwd. Dan kan ik echt heel veel pijn verdragen. Dus voordat ik ga schoppen en roepen moet de boeman zijn uiterste best doen. En dat doet hij echt wel hoor.
Na nog een stuk of twee adempauzes en vele klappen verder, zit mijn pijncijfer op een negen. Ik mag van de boeman een slokje water drinken, want ik krijg nou eenmaal altijd erge dorst van billenkoek. We zetten de billenkoek daarna voort op de rand van het bed. Dat is voor mij wat makkelijker en stabieler liggen. Want ondertussen zijn we al bijna een uur verder.
In de slaapkamer galmt het geluid van de klappen veel minder mooi. Allebei vinden we dat jammer. Kijk, een kronkel in mijn kop hebben is tot daar aan toe, maar dan wil ik er ook wel een stukje plezier aan beleven. Dan wordt de pijn zo intens dat ik de boeman vraag om te stoppen. En hij zal de boeman niet zijn om van mij te verlangen dat ik eerst een paar keer au roep voordat hij stopt. Ik weet heel goed dat hij mij niet eerder zal loslaten dan voordat ik aan zijn wens heb voldaan. Dus ik roep gehoorzaam een paar keer au. Ongelooflijk stom is zoiets.
De boeman stopt met de billenkoek en ik kom overeind. Ik heb het er bloedheet van gekregen en mijn billen? Die branden en gloeien alsof ik in een bos brandnetels heb gelegen. Ik pak wat handdoeken en de fles olie voor de massage. De boeman masseert mijn gepijnigde bips met verzachtende olie. Ik lig ondertussen wat na te denken en kom tot de conclusie dat ik eigenlijk nog niet genoeg billenkoek heb gehad. Ergens in mij is er dat besef.
Ik voel de pijn en ik weet ook uit ervaring hoe ontzettend veel pijn het doet om na een korte pauze opnieuw een pak op mijn billen te krijgen. Ik spreek mijn gedachten dan ook niet uit zoals ik ze in mij voel. Maar zeg dat de pijn alweer een stuk minder is geworden door de massage. Prompt reageert de boeman zoals ik had gehoopt te bereiken met die opmerking. Hij geeft nog een aantal beste tikken en gelijk begint mijn bips weer te gloeien. Ik ben tevreden.
Na de massage willen we nog even wat bij elkaar liggen. Maar ik spring overeind, tot verbazing van de boeman, als mijn blote gloeiende billen de ruwe handdoeken raken. Au! Ik gooi de handdoeken aan de kant en dan pas kan ik rustig gaan liggen. We praten wat na en het is fijn om even de armen van de boeman om mij heen te voelen. Even samen afkoelen en weer rustig worden. Ook dat is belangrijk.
De boeman drinkt nog een kop koffie en gaat dan weer naar huis. Mij achterlatend met erg pijnlijke billen. Vooral de dag erna weet ik niet hoe ik moet zitten of liggen van de pijn. Het duurt een week voordat ik echt geen pijn meer voel. Ach, eigenlijk ook wel weer jammer. Dat pijnlijke geprik en gegloei is verslavend. Het geeft gewoon een kick.
Billenkoek is iets in mijn leven wat mij aantrekt en afstoot tegelijkertijd. Maar ik zou niet zonder willen. Ik heb in de loop der tijd die kronkel in mijn kop geleerd te accepteren als iets dat bij mij hoort.
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 195
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 3 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 10 december 2006 - 11:55 am: |
|
Echt waar |
Ze houdt van je Ilovan, dat weet ik zeker. Zelf weet ze het ook nog niet, maar iets in haar taalgebruik geeft me die vaste overtuiging. Al was het alleen maar als ik lees hoe teder ze het woord 'boeman' telkens weer uitspreekt.......
Evengoed wel bijzonder dat je dit zo met ons deelt. Misschien heb je wel een klein hartje.
Of ben ik nou weer iets te enthousiast? Oeps.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
ilovan
Lid
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 10 december 2006 - 01:17 pm: |
|
heel bijzonder |
zij is heel bijzonder voor mij, ik heb haar al talloze malen op haar billen gegeven en we zijn steeds verder gegaan, elke keer iets verder.
zij houdt van mij op een speciale manier en met haar hoop ik ook het ultieme doel te halen, de grens van haar op een speciale en bijzondere wijze.
dat is moeilijk uit te leggen, dat stukje wat je samen bereikt als je net dat stapje verder gaat, dat stapje wat verder gaat dan pijn, een speciaal gevoel, totale overgave van haar, het geeft haar een ongekend intens gevoel waarin pijn niet meer van belang is maar dat intense gevoel wat je bereikt als zij zich overgeeft aan jou en haar grens wil passeren.
als je dat samen bereikt dan ervaar je samen iets heel intiems en ook erg intens!
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?