| Gepost op woensdag 04 oktober 2006 - 12:03 pm: | 
|
| De hobbels bij Thornhill.
Hoe een fietstochtje in een poel van lust oplost.
De hobbels bij Thornhill.
De mysterieuze beklemming begon zich alweer van haar meester te maken toen ze met kalme pedaaltred het slecht onderhouden rijwielpad door de duinen insloeg. Haar fietstas maakte een klagend geluid, en de eerste plaagstootjes van haar fietszadel begonnen aan invloed te winnen op haar gemoedsstemming toen ze zag hoe duingras overging in struweel.
De eerste nachtegaal stootte met diepe crescendo’s een lokzang uit waar Ophelia in een lyrische opwelling een poëtische woordenstroom bij bedacht die ze nog diezelfde avond aan haar trouwe dagboek besloot toe te vertrouwen. De versmelting van de duingeuren tot een etherisch fluïdum begonnen op haar in te werken en haar vurig mee te slepen in een beeldenstroom waar ze zich voor generen zou als die door anderen gezien zou worden.
Ze kneep haar handen krachtig dicht rondom de handgrepen van haar fietsstuur, terwijl ze omlaag keek en haar dijen op en neer zag gaan in een ritme die ze associeerde met bewegingen die ze zich soms in de kleine uurtjes van de nacht in fantasieën probeerde voor te stellen, maar die ze zelf nooit ondergaan had.
Het voelde alsof de natuur in een lust naar ontplooiing haar steeds dieper wegzoog van de benauwende stad en de controlerende blikken van iedereen die in haar omgeving verkeerde.
Toen de voorjaarswind met vlagen haar kuiten en dijen als fris water overspoelde was haar stemming zo door verlangen omfloerst dat ze geen moeite meer deed haar rokzoom terug te schuiven naar waar haar aangeboren hang naar kuisheid dat vereiste. Haar benen in beweging, de spieren, de kracht, de inspanning en beginnende vermoeidheid voelden als een geheimzinnig bevolen offer aan die veeleisende meester die de natuur voor haar was. De natuur was voor haar een godheid, een magische kracht die tot nederigheid verlokte en haar in totale verwondering meesleepte naar een gelukzaligheid die pas tot staan te brengen was als het tot climax gevoerd werd.
De zon klom verwarmend boven de hoogste duintoppen op toen ze eindelijk durfde te fantaseren dat haar fietszadel een brutaal verkennende hand was waartegen ze zich niet verzetten kon. Het was de grilligheid van de natuur die de plagende stootjes en trillingen van die lederen hand tussen haar klamme liezen autoritair opdroeg. En het was diezelfde natuur die haar dwong te verzitten zodat de welving van haar fietszadel precies daar raakte waar het haar tot onherroepelijke opwinding dwong. En met de hobbels bij Thornhill nog voor de boeg, waar op afstand het gekrijs van de kokmeeuwenkolonie als een moreel protest te horen zou zijn, schoof Ophelia zich nog verder naar het einde van haar fietszadel, de handgrepen van haar fiets vastklemmend tot het pijn deed. De wind begon van koel naar fluwelig warm te evolueren en schoof als tedere lippen vanaf haar knieën omhoog tot waar haar benen samenvloeiden in de weekheid van opwinding. Nog voor ze de hobbels bij Thornhill bereikt had raakte haar gemoedsstemming zo op hol dat ze zich overgaf aan het zelfbedachte bevel af te stappen en het bemoste pad door het duinbos te volgen naar een plek waar ze zich onbespied voelde, en waar ze haar opwinding kon delen met de grilligheden die de natuur haar te bieden had. De weeë geur van vochtige grond kwam haar tegemoet toen ze haar zolen voelde wegzakken in de smeuïge mosbodem. Geheimzinnige vegetatie toucheerde haar kuiten en maakte haar witte sokken smoezelig. Soms ontweek ze een brandnetel alsof het een tentakel van een sprookjesmonster was dat haar wilde injecteren met een bedwelmende vloeistof om haar tot willoosheid te veroordelen.
De illustraties van John Tenniel in Alice in Wonderland, die ze eerder sinister dan vermakelijk vond, kwamen in een gewild infantilisme bovendrijven toen ze zich omgeven wist door zweefvliegen, bijen, hommels en libellen, die een zalig soort angst bij haar inboezemden waaraan ze zich met een hopeloze deemoed offerde.
De door lommerrijkheid gevangen plek vond ze eindelijk. De vreemde, door dicht struweel en hoge bomen omgeven uitholling was nog steeds zoals ze het zich herinnerde. De natuur had dit zelf veroorzaakt, wist ze met zekerheid, maar het leek alsof het door mensenhanden zo gemaakt was en haar voorbestemde daar heen te gaan.
Er kwam geen wind, geen zonlicht, maar een geur die bedwelmde, en de ondefinieerbare vogelgeluiden uit nabijgelegen rietkragen verzwolgen Ophelia als een opiaat waaraan ze zich gretig laafde.
Toen ze geknield ging in het milde mos waren haar dijen strakgespannen en ivoorblank contrasterend met de schaduw onder het vochtige loof. Ze trok haar rokzoom op tot waar die niet meer belemmerde.
Zacht schoof ze haar vingertoppen vanaf haar in het mos weggezakte knieën omhoog tot naar de plek waar haar benen tezamen vloeiden in het ongerepte wit van haar broekje.
Het gezoem van zweefvliegen en hommels drong tot diep in haar opgezweepte ziel door toen ze na een korte schermutseling met de stof van haar broekje de toegang tot de bron van haar onrust bereikte, en daar haar vingertoppen warm nestelde. Het voelde er als de natuur en zo vochtig als de ochtend soms in een voorjaarsbos kon zijn.
Het was, besefte ze, dat haar hart snel bonkte en bloed deed stuwen tot in de kleinste beekjes van haar lichaam. Het was dat het insect van haar lust dat ze bespeelde tussen twee tedere vingers, in een metamorfose uit de cocon tevoorschijn kwam en zoemde als een hongerige hommel.
De zwoelheid waarin ze zich voelde steeg op in een roes die de kuisheid die ze zich door haar omgeving had laten inprenten, nietig verklaarde. Ze voelde zich machteloos tegenover haar godheid natuur, aan wie ze zich wild offerde, en aan wiens bedwelming ze zich gewonnen gaf om zelf onschuldig te blijven. Moedwillig zoog ze de etherische geuren diep in zich op terwijl haar vingertoppen een raffinementrijk spel speelde met dat mysterieuze insect in het cocon van slijm. In haar woekerde het bloed alsof het vergeefs naar uitwegen zocht. Haar hart sloeg als zondagse kerkklokken, haar rug bolde elastisch achterover in een krachtexplosie van drift en genot. Haar andere hand, die altijd zo kuis bleef tegenover de zondige, schoof zoekend naar nog meer genot over haar blouse en de knoopjes die de toegang belemmerden.
Onder haar hemdje vond ze de zwetende welvingen en tepels die kleverig voelde als de insectentape die haar moeder altijd boers boven de eettafel hing, en waaraan soms dagenlang vliegen in doodsstrijd verkleefden.
De stille verwondering voor die keer dat ze met vriendinnen in deze spelonk van loof een insect in een zwijgend ritueel doodden keerde terug als schaamteloze bron van opwinding. De satanische Florence, die nu met een schijnheilig gesteven gezicht theologie ging studeren, zag ze opeens voor zich. Zoals ze zich toen als een bloeddorstige koningin gedragen had, en met geniepige, tot glimlach getrokken mondhoeken beval het insect te doden, keerde terug in een prikkelend visioen. Ophelia had in de onheilspellende stilte die toen ontstaan was het ritueel met een onbegrijpelijke opwinding gadegeslagen. Ze probeerde juist dat moment terug te halen in haar herinnering, toen de opwinding als een woedende rivier naar uitwegen zocht. Ze herinnerde zich hoe Florence de andere meisjes dwong zich stigma’s met een duindoorntak aan te laten brengen als bewijs van trouw aan de geheime meisjessekte. De geurige stilten van die middagen die ze samen doorbrachten in het smeden van obscure complotten miste ze als het zout in de soep. Ze herinnerde zich weer hoe Florence de kolf van een lisdodde voor zich hield en met hese stem zei dat dit was wat jongens tussen hun benen verborgen hielden. En ze hadden hard knepen tot een pluizige massa tevoorschijn kwam uit de kolf.
Ophelia vormde haar vingers tot een gefantaseerde lisdoddekolf en zocht forcerend een toegang tussen haar dijen. Haar andere hand zocht in de vertwijfeling door de niet meer te beheersen opwinding naar alles wat week op de gefermenteerde bodem aan te raken was: rottend gebladerte, stuifzwammetjes, stekende distelstelen, en instinctief wegvluchtende geleedpotigen. Een hooiwagen waggelde haar parmantig tegemoet, het onbekende onheil ondanks instinctieve wetten, trotserend.
Het licht leek door het dak van loof te spatten toen de stuntelende spin over de strakke huid van haar knie kroop. Ophelia voelde de symboliek die er van de samenloop van omstandigheden uitging aan als een bevel van hogerhand. De natuur is mooi maar wreed, wist ze. Zoals ze zich offerde aan die geweldige oppergod die de natuur voor haar was, zo was de symboliek van het moment samengebald in de magische klank van het woord “orgasme”. Het woord dat ze vanaf het eerste moment dat ze die hoorde uitspreken haar betoverd had, en dat ze vaak prevelde met haar lippen warm tegen de spiegel aangeperst, een condens van emotie achterlatend. Het woord dat ze associeerde met een bloedend rood en de grilligheid van een orchidee, spatte in een onheilskreet over haar lippen toen ze in een reflex vooroverboog en in een spastische verkramping de spin tot een vormeloos hoopje plette. In die seconden woedde het hevig in haar en sneed het genot haar adem af. Geknield en gebogen voor haar fictieve oppergod bevrijdde ze zich van de drift die in haar lichaam vlamde. Het echte leven had zich aan haar geoffreerd in de extase die de spin de dood indreef maar haar seconden van euforie schonk.
Nadat de rust in haar ziel teruggekeerd was baande ze zich onvast een weg naar haar fiets, die kil glanzend in de zon de prozaïsche werkelijkheid belichaamde. Terugfietsend zocht ze naar een acceptabel excuus voor de smoezeligheid van haar kleren en de sapgroene vegen op haar blouse en sokken. Maar ze wist dat ze haar moeder alles kon wijsmaken. Ja, bij die nare hobbels bij Thornhill was ze gevallen, maar gelukkig was de schade beperkt gebleven.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?