| Gepost op donderdag 10 augustus 2006 - 09:41 pm: | 
|
| De pianoles
Een les te veel
Dit is een verhaal dat ik samen met een goede vriend heb geschreven.
Ik plaats het hier met zijn toestemming.
Deel I is van zijn hand. Deel II schreef ik
Deel I
Ja, waar moet ik beginnen. Het is altijd moeilijk de zaken in een paar zinnen uit te leggen. Laat ik het zo doen:
Ik ben gelukkig getrouwd, 26 jaar, blond, aantrekkelijk. Ik train elke week een paar keer in de fitness-ruimte, mijn man laat ‘s avonds de hond niet uit, want die hebben we niet.
We hebben een groot huis in Aalsmeer. We zijn rijk, hebben geen kinderen en hebben dus geld teveel. We hebben veel gereisd, nu werk ik af en toe een beetje en mijn man, Richard, bijna altijd. Voor het huishouden hebben we een werkster. In een hoek van onze enorme woonkamer staat een zwarte vleugel, waar ik af en toe eens op speel. Ik ben geen virtuoos, maar het biedt ontspanning. Mijn man is lief, eigenlijk te lief. In bed is hij bijna slaafs. Hij probeert me altijd vol overgave te bevredigen. Het lukt hem ook bijna altijd. Ik weet dat hij bang is dat hij het fout doet en me verliest. Daar hoeft hij niet bang voor te zijn, ik houd van hem. Niet dat het moeilijk zou zijn: iedere man kijkt drie keer om als hij mij opmerkt.
Onze relatie is goed, ik heb een luizeleventje. Ik word in bijna alles op mijn wenken bediend, maar er is iets wat tot voor kort aan me knaagde. Nu niet meer. Elke week kijk ik met angst en spanning uit naar de donderdagmiddag.
Richard is groot en breed, maar te veel een teddybeer om nog een fantasie van mij echt te vervullen. Ik heb hem al jaren geleden verteld dat ik graag over de knie ga voor een hard pak slaag.
Soms, als hij er zin in heeft, ontbloot hij mijn billen, geeft hij mij een paar speelse tikken en zegt hij me (te vriendelijk) dat ik stout ben geweest. Hij mist de psychologische factor. Hij geeft het toe en zegt dat hij me geen pijn wil doen. Hij durft de magische grens nooit te passeren. Daarbij komt nog, dat ook ik hem niet kan zien als degene die me ‘mijn verdiende loon’ geeft. Gelukkig kunnen we er wel samen over fantaseren. Soms masseert hij langzaam mijn clitoris, terwijl ik lig uit te wijden over wie me waar en wanneer onder handen gaat nemen. Het is een heerlijk voorspel, even later bezorgt hij me dan een hevig orgasme.
Ja, de meeste mannen zijn doorzichtig, maar de mijne heeft altijd nog wel een troefje in handen. Daarom vind ik hem ook zo lief. Hoewel dit keer…
Het begon op een maandag avond, hij zei me dat ik maar eens wat meer moest oefenen op de piano, hij vond het zonde van dat mooie ding als er zo weinig op gespeeld werd. Ik zette één van mijn lesboeken neer en begon voor de lol een stukje te spelen, natuurlijk met behoorlijk wat fouten er in.
"Mirna, wat is dat voor stuk?", vroeg hij geërgerd.
"Etude 73 in G-groot… Leuk hè?", lachte ik schijnheilig.
"Die Ron doet zijn werk verrekte slecht."
Ron was mijn pianoleraar, waar ik eens in de drie weken een uurtje ging lessen.
De volgende avond informeerde hij of ik nog geoefend had.
"Hoe bedoel je?"
"Die etude 73 natuurlijk." Richard en verontwaardigd, het klonk een beetje onecht en ongeloofwaardig.
"Nee, hoezo...", ik giechelde.
"Dat zul je wel merken." Het klonk nogal dreigend, toch kon hij een glimlach niet onderdrukken.
Ik probeerde nog een aantal malen uit te vissen wat hij bedoelde, maar dat moet ik Richard nageven, hij kan me heel goed van zich afhouden. Niets liet hij meer los. Uiteindelijk gaf ik het op en de volgende dag was ik het eigenlijk al vergeten.
Donderdag ochtend belde hij heel onverwacht op van zijn werk en vroeg of ik ‘s middags wat te doen had. Ik vertelde hem van niet en hij zei me dat dat goed uitkwam, want hij had iets speciaals voor me geregeld. Om 2 uur ‘s middags.
"En kleed je sexy aan…" Daarna hing hij op, zonder mijn weerwoord af te wachten.
Het was de tweede keer in die week dat hij me verbaasde. Normaal gebeurde dat éénmaal per maand. Ik belde niet terug, ik houd er niet van om de verrassing te verpesten.
In mijn strakke rode jurkje met daaronder glimmende satijnen lingerie, zwarte naadkousen en hoge rode hakken liep ik naar de deur toen om klokslag twee uur de bel ging. Terwijl ik mijn mooie ronde borsten iets meer binnen de stof trok en het diepe decolleté fatsoeneerde, keek ik door het ruitje van de voordeur. Maar dat was…
Nu moet ik even wat uitleggen. Lang geleden, toen ik ongeveer 10 was, een klein irritant meisje met vele streken, zat ik op pianoles bij mevrouw Duval, een gedistingeerde dame die in een gedeeld herenhuis in Naarden woonde. In het begin probeerde ik het nog, maar zij was vreselijk klassiek en mijn hoofd was meer vol van Michael Jackson. Al gauw saboteerde ik subtiel haar lessen en probeerde zij zich in te houden. Toch bleef ik gaan want ik wist hoe blij mijn ouders daarmee waren, zeker als ik op verjaardagen weer een nieuw wijsje speelde.
Op een kwade dag, toen mijn voet niet geheel per ongeluk op de staart van haar huiskat landde en het arme beestje gillend van schrik er vandoor ging, kwam ze kwaad op me afbenen, greep me bij mijn haar en trok me, terwijl ik wild tegenspartelde, over haar knie.
"Nu ga je te ver, jongedame!" bitste ze me toe, voordat ik een paar rake klappen op mijn achterste kreeg.
"Dat… deed... je... ex... pres!". Elke lettergreep werd benadrukt met een trekkende klets, die ik zelfs door mijn legging heen goed voelde. Het lukte me om me los te worstelen en snel mijn boeken te pakken om er vandoor te gaan, het was toch al bijna tijd. Bij de deur ving ik nog net op wat ze me nawierp.
"Als je een jongetje was geweest, had je met het rietje gekregen!"
Ik wist mijn ouders ervan te overtuigen dat ik nu echt te oud was voor pianoles, en liever met mijn vriendinnen ging spelen. Wijs als ik was vertelde ik niets over het voorval, want ik was als de dood dat ze zouden bellen en partij voor het arme katje zouden trekken. Mevrouw Duval heeft mijn ouders nog wel gebeld, overigens ook zonder het voorval te noemen. Meer om voorzichtig te informeren waarom ik niet meer kwam.
Ik ben daarna nooit meer bij haar teruggeweest.Vriendjes en vriendinnetjes wisten me de vreemdste indianenverhalen over mevrouw Duval te vertellen, toen ik hen eenmaal het verhaal (zonder de staart van de kat te noemen) in geuren en kleuren had verteld. Geen van hen had zelf iets (bewijsbaar) meegemaakt, maar als ik ze moest geloven, dan ging je daar als kind een wisse dood tegemoet, werd je in stukjes gesneden en opgepeuzeld en in de ijskast bewaard. Regelmatig daarna waren haar ramen het doelwit van onze eieren.
‘s Winters de geheide drol met het rotje erin.
Had ik Richard over haar verteld? Ik kon me vaag iets herinneren. Ik voelde een vreemd soort schok door me heen gaan, maar ik opende de deur.
"Zo Mirna, ken je me nog?"
"Mevrouw Duval, dat is lang geleden". Ik keek haar aan. Ze was geen spat veranderd, misschien een paar rimpeltjes meer. Ze moest nu toch minstens 50 zijn.
"Laat je me nog binnen?"
Had Richard dit geregeld? Ik nam het zekere voor het onzekere.
"Ik zou wel willen, maar ik sta op het punt om weg te gaan. Mijn man heeft iets speciaals voor me geregeld…"
"Voila, dat ben ik. Richard vertelde me dat je wel wat pianolessen kon gebruiken."
"Oh zo… Nou, welkom dan." Ik zwaaide de deur voor haar open. Richard durfde wel. Mevrouw Duval trok haar lange overjas uit.
"Hier. Leg dit maar vast op de piano." Onder haar jas haalde ze een lang Spaans riet vandaan.
Ik moet bekennen dat ik nogal nat word als ik er alleen maar aan denk. Wat ze me overhandigde was een echt 'Spaans riet', een dunne stok, die nog het meest lijkt op bamboe, maar een stuk flexibeler is en blijft. Vroeger gebruikt op Engelse scholen, om de jeugd in het gareel te houden. Het is het summum op het gebied van de martelinstrumenten. Mits goed gebruikt, blijft er een wrede, geribbelde, vuurrode striem achter, zonder dat de huid echt open gaat. De striemen blijven nog minstens een paar dagen zichtbaar. Het zwiepende geluid, tesamen met de afschuwelijke pijn, maakt het ding tot iets om echt bang voor te zijn.
Ik had hem nog nooit gevoeld, maar ik had er veel over gehoord, gezien en gelezen. En natuurlijk gefantaseerd. Het was tenslotte mevrouw Duval geweest die vroeger had gezegd:
"Als je een jongetje was geweest, had je met het rietje gekregen!"
Ongemakkelijk in mijn sexy jurk en hoge hakschoenen, liep ik met het meer dan een meter lange instrument naar binnen en legde het met een droge tik op de glimmend zwarte piano. Mijn hart bonsde. Nu dat ik de koele schacht van het harde hout uit mijn handen liet glijden, was ik toch wel bang. Had ik maar niet zo’n grote mond tegen Richard gehad over mijn seksdromen.
"Wilt u misschien iets drinken?" Ik was opeens heel beleefd.
"Misschien straks, na de les. Ik kan bijna niet wachten om te horen of je je huiswerk goed geoefend hebt."
"Huiswerk?"
"Etude 73. Heeft Richard dat niet doorgegeven?" Richard. Wat een irritantje. Hij had het er inderdaad over gehad, zonder er bij te vertellen waarvoor natuurlijk.
"Mm, ja, zou kunnen..." Ik durfde en wilde het niet ontkennen.
"Nou, waar wachten we nog op. Zullen we?" Mevrouw Duval stond op en liep naar de piano.
Het liefst had ik het nog wat uitgesteld, met lood in mijn schoenen liep ik achter haar aan.
Ik nam plaats op het bankje en streek mijn jurk glad om mijn bovenbenen. Het Bordeaux-rode jurkje kwam nog niet eens tot halverwege mijn dijen. Ik opende de pianoklep.
"Het spijt me van vroeger, mevrouw Duval." Ik keek haar zo onschuldig en lief mogelijk aan. "U weet wel, van die eieren en zo".
Ik wilde even weten in hoeverre deze zaken nog meespeelden. Had ik me niet eens bij haar in het steegje naast het herenhuis verborgen gehouden na een paar welgemikte eieren? Daar had ik, op nog geen 5 meter van me vandaan, een gesprek van mevrouw Duval met haar buurvrouw opgevangen, waarin ze vertelde dat ze degene die dit had gedaan wel eens een paar dagen naakt en vastgebonden in de kelder zou willen opsluiten om diegene op gezette tijden een uurtje hardhandig af te ranselen met haar hondenzweep.
Ik heb toen in mijn broek geplast.
"Oh, dus dat was jij, kleine opdonder! Ik had inderdaad al zo’n vermoeden". Ze grinnikte licht. "Maar dat is al lang vergeven en vergeten, Mirna. Als ik me daar allemaal nog druk om moet gaan maken." Mevrouw Duval leunde zacht tegen de piano aan. In haar strakke zwarte kokerrok en haar witte blouse met biesjes. Aan haar slanke, gladde vingers meerdere gouden ringen. Ik herkende haar zoals ze er 15 jaar geleden ook had gestaan.
Ik opende het lesboek en zocht etude 73 op.
G-majeur, dat betekende één zwarte toets. Maar welke? Die ene links van de 3 of die links van de 2? Dingen die ik wel wist, maar nu opeens vergat. Dat noemen ze een black-out. De angst om te falen voelde ik in mijn buik, tegelijk met een heel ander gevoel... Iets wat bij mij wel vaker gebeurde, en wat ook de kick er van was. Was mijn slipje nog droog?
"Ja, Mirna. Wat ik nog meer allemaal over je hoorde, daar ben ik toch wel van geschrokken. Je man vertelde me dat je bij je huidige pianoleraar bijzonder weinig tot geen vorderingen boekt."
Mevrouw Duval streelde liefkozend met haar rechter wijsvinger over het rondgebogen handvat van het riet op de piano.
"Richard noemt het een ernstig gebrek aan discipline, Mirna."
Ik voelde me erg ongemakkelijk en keek naar mijn handen.
"Hij stelde een kompleet andere aanpak van de pianolessen voor. Eén waarbij gebrek aan discipline niet meer wordt getolereerd." Mevrouw Duval hief het riet iets op en keek er aandachtig naar.
"Ik neem aan dat je je man niet af wilt vallen?"
"Nou nee, niet direkt. Maar..."
"Geen gemaar, ik weet al wat je wilt vragen. Je huiswerk wordt gecontroleerd. Als dat onvoldoende is, krijg je lijfstraf."
"Lijfstraf?" Ik was niet echt verrast, maar haar direkte woordkeuze.
"Om wat preciezer te zijn, je krijgt zes stokslagen met het riet voor elke etude die je onvoldoende beheerst. Op je blote billen, natuurlijk."
Ik was nu erg nat. Ik transpireerde hevig. Mijn vingers verkrampten boven de piano toetsen. Mijn buik rolde van angst. Haar Spaans riet over mijn billen. Mijn BLOTE billen nog wel. Dat zei ze er speciaal bij.
"Maar... Is dat niet wat... overdreven?"
"Het is wat aan de zware kant. Maar je man drong erg aan op een strenge aanpak. Hoe dan ook, er is geen discussie over mogelijk."
Ze keek me even aan met een goedkoop, maar effektief glimlachje
"En ik heb mijn vriendje voor de zekerheid maar meegenomen.. Als je huiswerk niet in orde is, kunnen je billen er gelijk mee kennismaken."
De gladde schacht van de stok gleed zachtjes langs mijn onderrug. Over de dunne stof van mijn jurk naar beneden, richting mijn twee strakgespannen en ronde, licht uitstekende billen. Door de stof heen voelde het martelinstrument al hard aan. Ik kneep beheerst mijn benen dicht en voelde... een mini-orgasme?
"Nou wat dacht je ervan. Zullen we maar beginnen?" Het riet legde ze weer op de piano.
"Ik weet niet of... Ik weet niet of ik het wel kan." Wat bedoelde ik eigenlijk, piano spelen of mijn billen ontbloten?
"Niet zo stressen, Mirna. Gewoon rustig ademhalen en rustig spelen zoals je normaal oefent. Je mag best een foutje maken, en het hoeft niet in één keer goed. Ik geef je twee kansen. Alleen als echt blijkt dat je niet geoefend hebt."
"Ja, natuurlijk."
De stilte. De eerste toon. De tweede, de derde.. Fout. Mijn vingers trilden. Het werd erger. Gelukkig. Nu goed.. Oh laat dit ophouden. Nu de linkerhand erbij. Nee, niet uitschieten. Shit! Een extra cis. Lekker vals. Dat had ik moeten weten, had ik kunnen oefenen... Nu het akkoord... Nee fout! Dan zo? O nee! OAHH! Ik stop maar. Een chimpansee zou het beter doen.
"Dat ging niet goed.", merkte ik op.
Mevrouw Duval werd opeens heel serieus, een echte pianolerares.
"Probeer je te ontspannen. En doe het wat rustiger, het tempo is niet belangrijk. Haal een paar keer diep adem en begin dan kalm te spelen. Je vingers rustig plaatsen. Het hoeft niet zo snel! Maar probeer wel wat verder te komen dan de tiende maat."
De tweede keer ging het goed. Tot aan de veertiende maat. Het herstellingsteken waar ik niet meer aan gedacht had. Dat was een stomme fout! Maar doorspelen.. Oh nee, de herhaling vergeten. Waar moet ik nu heen? Ehh...
Ik sloeg met twee vlakke handen hard op de toetsen uit kwaadheid. Een valse brei van geluid steeg op uit de klankkast en bleef nog even in het huis nagalmen.
"Vertel me eens, hoe vaak heb je dit stuk eigenlijk geoefend?", informeerde mijn 'lerares' laconiek.
"Niet. Alleen maandag avond heb ik het een keertje geprobeerd, maar ik heb verder niet echt geoefend." Liegen had op dit moment weinig zin.
"Goed, dan weet je waar je aan toe bent." Mevrouw Duval pakte het flexibele martelwerktuig op en liet het door haar hand glijden.
"Kleed je maar uit." Ze keek me emotieloos aan.
"Uit…kleden?" Ik schoof het bankje iets naar achter en stond op. Mijn knieën knikten.
"Mag ik je er aan herinneren dat je de stokslagen op je ontblote billen krijgt? Naar goed gebruik ontkleed je je dan eerst helemaal, zodat niets, ook geen loshangende kledij, je billen afschermt."
"Daar is mij niets van bekend."
"Bijdehante opmerkingen zullen je nu echt niet meer helpen." Het riet zwiepte even hard door de lucht zonder iets te raken. Mevrouw Duval keek me niet eens aan.
Oh dat vreselijke geluid. Ik sidderde inwendig. Straks zou ik het voelen. Maar nu moest ik me uitkleden. M’n stevige borsten en alles tonen aan háár.
Ik ritste mijn jurkje los, liet het van mijn heupen afglijden en stapte er uit. Ik raapte het ding op en paradeerde er in mijn lingerie mee naar de bank. Ik vouwde het jurkje rustig op en legde het op de zitting. Met mijn rug naar mevrouw Duval haakte ik de achtersluiting van mijn zwartsatijnen topje los en liet de C-cups van mijn ronde borsten glijden. Mijn tepels waren hard.
"Rubber zou je mooier staan.", hoorde ik haar zeggen.
Ik legde het dure topje op mijn jurk en ging verder met mijn slipje. Voorzichtig duwde ik de geplisseerde bandjes van de tanga over mijn billen omlaag. Daarna stapte ik er zo elegant mogelijk uit.
Ik voelde dat het kruisje van het miniscule kledingstuk vochtig was en snel legde ik het op de stapel naast mijn bustier. Nu was het tijd voor de rest van mijn lingerie. Ik maakte de clips van de jarratels los, stapte uit mijn schoenen en plantte één voor één mijn voeten op de bank om mijn kousen af te stropen.
"Doe je schoenen weer aan. Je zou nog kou kunnen vatten op deze plavuizen vloer."
We hadden vloerverwarming, dus erg koud was de vloer niet. Dat zal de reden ook wel niet geweest zijn. Waarschijnlijk bevielen mijn hooggehakte rode pumps haar gewoon.
Ik had me nog steeds niet omgedraaid, ik stond met mijn rug naar haar toe, compleet naakt op mijn hoge hakken. De thermostaat stond op 23 graden, maar toch rilde ik licht. Van spanning, van angst Door de halfgeopende lamellen heen zag ik buiten op straat een krantejongen langslopen, in de verste verte niet vermoedend dat er in het huis waar hij nu langsliep een vrouw uitgekleed klaarstond om haar welverdiende stokslagen in ontvangst te nemen.
Woeshh… woesshhh…woeshhh..,
Drie angstaanjagend fluitende zwiepen door de lucht. Ik schokte.
"Zo Mirna, ik geloof dat ik de zwaaibeweging weer te pakken heb. Het is alweer een paar weekjes geleden dat ik deze edele kunst beoefend heb. Als je zo vriendelijk wilt zijn."
Om hier te komen, te bukken en je billen uit te steken. Dat bedoelde ze.
Ik draaide me langzaam om en liep rustig naar haar toe. Ze was gaan zitten op het pianobankje en had haar benen over elkaar geslagen.
"Je bent van nature niet blond, zie ik."
Met het riet losjes in beide handen bekeek ze me langzaam. Haar blik ging van boven naar beneden en weer terug. Ze zuchtte.
"Vouw je handen op je rug, druk je schouders naar achteren en zet je voeten iets uit elkaar."
Mevrouw Duval liet het riet traag langs de binnenkant van mijn linkerbeen omhoogglijden, totdat het tegen mijn schaamlippen tot stilstand kwam. Daarna liet ze het met een beetje druk omhoog langzaam van voor naar achter als een strijkstok tussen mijn benen door glijden. Eerst ging het moeilijk, daarna steeds makkelijker.
"Het is jammer dat zo’n knap meisje als jij zo’n wrede behandeling moet ondergaan. Dat je mooie, egale, ronde billen ontsierd moeten worden met lelijke dieprode striemen. Maar ja, soms moet zelfs de knapste dame wel eens een bittere pil slikken om er daarna beter van te worden."
Met de grootste moeite hield ik mijn handen op mijn rug. Ik stond bijna klaar te komen. De gladde stok gleed telkens tergend zacht langs mijn kleine, opgezette clitoris. Mevrouw Duval voelde me perfect aan en trok net te vroeg de stok terug. Ik balanceerde en transpireerde.Met de punt van de stok ging ze naar mijn rechtertepel en volgde voorzichtig de rand van mijn tepelhof. Ik zag dat de schacht van het riet glinsterde van het vocht.
"Wat dacht je ervan als ik je mooie ronde borsten ook eens een behandeling zou geven? Ik denk dat een paar stevige, metalen klemmen op die kleine, harde knopjes niet misstaan."
"Liever niet."
"Jammer. Maar goed, dan moet ik me maar extra concentreren op je blote billen."
Mevrouw Duval stond op, trok het pianobankje iets naar achteren en tikte met het riet op de gevoerde, leren zitting.
"Eén been aan beide kanten, voorover buigen en op je ellebogen steunen."
Het pianobankje zorgde ervoor dat mijn benen behoorlijk ver uit elkaar stonden. Mijn onderarmen werden gesteund door het soepele leer van de zitting, met mijn handen omklemde ik de zijkanten.
Alhoewel ik voorover gebukt stond, was het niet echt een onaangename houding.
Mevrouw Duval duwde mijn onderrug verder naar beneden, waardoor mijn billen nog strakker gespannen werden en verder uitstaken.
"Zo blijf je staan."
Tussen mijn borsten door kon ik nog net mijn netjes bijgeschoren plukje schaamhaar zien. Mevrouw Duval stond links achter me, van waaruit ze meer dan voldoende ruimte voor haar 'edele armbeweging' had. Om maar niet te spreken van haar uitzicht op het gebied tussen mijn benen.
Het riet tikte zacht op de onderste helft van mijn billen.
Whoesh...!
Ongecontroleerd schokte ik omhoog. Ik gromde diep vanuit mijn keel. HET DEED PIJN! De pijn van de withete lijn was ongelofelijk. Pas na een tiental seconden kon ik weer normaal denken.
Dus dit was het Spaans riet. Niet mijn idee van een opwindende afstraffing. Ik zou dit niet zo gauw meer vergeten. Oh God, nog vijf!
"Dat was nummer één."
Half steunend op mijn polsen en met toegeknepen ogen probeerde ik de pijn weg te zuchten. Met mijn rechterhand ging ik naar mijn billen om over het geteisterde vel te wrijven.
"Blijf van je billen af."
Mevrouw Duval wreef met haar linkerhand langs mijn onderrug terwijl ik weer vooroverboog en op mijn onderarmen steunde. Haar hand gleed naar beneden en haar vingers volgden
teder de striem.
"Mooi, maar nog niet voldoende."
"Gelooft u me, het was méér dan voldoende. Ik denk niet dat ik..."
"Ik ben niet zo’n gelovig type, Mirna." Ze viel me zonder pardon in de rede.
"Het is spijtig, maar te oordelen naar jouw reaktie en de toestand van je billen, zal ik de volgende vijf een stuk harder moeten geven. Ik wil achteraf geen verwijten horen over halfzachte maatregelen, begrijp je?"
Het riet tikte opnieuw zachtjes tegen mijn billen en…
Whoeessshhh..!
Dit was beestachtig! Ik zag en hoorde niets, voelde alleen. Het rolde door mijn lichaam heen, liet me trappelen en... jammeren? Mijn ogen werden nat, ik greep mijn billen en danste.
Oh laat de pijn weggaan. Nu!
"Dat is beter. Nummer twee."
Na twintig seconden snikte ik nog zachtjes en proefde ik de zoute smaak van tranen, terwijl ik langzaam mijn billen masseerde.
"Oh, alstublieft."
"Ik schijn eindelijk tot je doorgedrongen te zijn. Nu je aan den lijve ondervindt hoe het is om met het riet over je blote billen te krijgen. Als je de volgende vier gehad hebt, zul je ook weten wat discipline is. Nooit zul je meer vergeten je etudes te oefenen."
Ze bitste het me toe terwijl ze met haar armen over elkaar stond en de lange stok langs haar benen liet bungelen.
"En als mevrouw is uitgeklaagd en gewreven, zou ik graag verdergaan."
"O nee, dat kan niet..!" Mijn tranen waren gestopt, maar mijn stem was nog steeds onvast.
Niet nog vier van deze ontaarde zwiepen. Dat nooit. Ik zou nog liever... Was dit de fantasie die ik in gedachten had?
"Ik heb je man beloofd dat ik pas vertrek als je grondig je lesje hebt geleerd."
Nu dat de pijn begon af te nemen... Het was mijn fantasie. Ik was nat en geil. Maar ik wilde alles behalve nog meer van het riet.
"Oh alstublieft, ik zal alles doen wat u zegt. Maar alstublieft niet meer met dat... *ding*. Dat is afschuwelijk, dat is gewoon martelen."
Mevrouw Duval glimlachte.
"Martelen? haha. Dit is gewoon een goede, degelijke ouderwetse manier om stoute meisjes zoals jij te straffen, Mirna. Als jij vroeger op een Engelse school had gezeten, dan had je het geweten Vrijdagmiddag, samen met nog een paar stoute vriendinnen, bij de hoofdmeester over het bureau. Rokje omhoog en 6 of 12 harde striemen over de slip. En was je écht stout geweest, dan moest alles uit en kreeg je ze op je blote billen."
Begon ik weer niet natter en natter te worden?
Mevrouw Duval legde de stok even op de vleugel.
"En laat me je billen nou maar eens even bekijken, om te zien wat er bij de tweede gebeurd is." Ik had nog steeds mijn billen in mijn handen, maar nu boog ik gewillig over het pianobankje en legde mijn armen voor me.
Mevrouw Duval kneedde zacht met haar sterke vingers in mijn bilvlees. Met haar vingertoppen volgde ze de verse striem.
"Dit is een hele mooie. Mooi geribbeld, goed verdeeld over beide billen. Die zul je nog wel een paar dagen zien en vooral voelen, voordat deze verdwijnt.."
Haar rechterhand ging tussen mijn benen. Zacht gleden haar vingers door mijn sexvocht en haar duim streelde mijn clitoris. Eerst één, daarna twee vingers gleden bij me naar binnen. Oh, dat was zalig!
"Zo, vertel me nu maar wat je in gedachten had als alternatief voor het Spaans riet."
"Ik zou de afwas kunnen doen… Doe ik normaal nooit."
"Misschien is het voor jou, verwend nest, inderdaad wel een straf, maar mag ik je er aan herinneren dat een GOEDE, lieve, oprechte huisvrouw het een voorrecht vindt om deze taak op zich te nemen? Om je daarvan te doordringen.. denk ik dat we toch het Spaans riet maar weer moeten gebruiken." De lange stok zwiepte opnieuw door de lucht als waarschuwing.
"Kromstaan!"
Whoesshhh!
"AARGHHH!"
Ik sidderde en gromde als een wild beest, mijn handen grepen naar mijn geteisterde achterwerk en probeerden de vlijmscherpe, barbaarse pijnscheut weg te masseren. Het werd licht voor mijn ogen en ik bleef duizelig en verkrampt staan.
"Ohh God. A-a-alstublieft..." Ik begon te snikken, terwijl ik langzaam mijn billen bleef masseren.
"Stel je niet zo aan. Je bent echt niet de eerste vrouw die stokslagen krijgt. En dit is pas nummer drie. Je bent nog maar op de helft."
"Het is ondraaglijk!" Mijn snikken waren gestopt en ik keek haar met mijn betraande ogen aan.
"Hah", hoonde ze minachtend. "Niet meer dan je verdiende loon." Mevrouw Duval leek meedogenloos.
Ze begon me weer te strelen. Haar zachte vingertoppen gleden over mijn gladde billen, langzaam over de geribbelde, pijnlijke striemen heen.
"Ze zwellen heel mooi op. Je hebt het perfekte kontje voor het Spaans riet. Met liefde zou ik je een veelvoud van de zes geven, die je vandaag verdiend hebt."
De vingertoppen gleden langzaam tussen mjin billen door naar beneden. Hmm, nog even doorgaan. Die vingers in mij. Heerlijk! Ik kwam bijna.
Het riet stuiterde zachtjes op het vlezigste stuk van mijn billen, waardoor ik schokte en van het randje van mijn hoogtepunt gehaald werd.
"Ik hoop dat je begrijpt dat ik vandaag heel tolerant ben. Het is tenslotte de eerste keer. Maar een volgende keer verwacht ik meer discipline tijdens je afstraffing. Gewoon netjes krom blijven staan en niet bewegen. Zo niet, dan zal ik je vastbinden. En drie extra striemen. Als je teveel lawaai maakt, krijg je er NOG drie extra en een mondknevel."
Ik keek tussen mijn benen door en zag dat de binnenkant van mijn dijen begonnen te glinsteren van mijn sexsappen. Was ik ooit zo opgewonden geweest? Elk woord van mevrouw Duval bezorgde een lichte schok. Nu begon ik zelfs te verlangen naar de volgende harde striem. Ik omklemde het bankje, sloot mijn ogen en kreunde zacht.
Het riet gleed nu langzaam langs de binnenkant van mijn lange, slanke benen. Soms kwam de schacht tot aan mijn enkels, daarna schoof hij weer omhoog. Het uiteinde tikte beheerst tegen mijn openstaande poesje. Ik was klaar voor een verpletterend orgasme.
Whoesshhh!
"Mmmahhhh!"
Deze zinderende withete lijn op mijn billen…
"Hopeloos verwende nesten zoals jij zouden veel vaker onder handen genomen moeten worden. Harde stokslagen voor de minste of geringste slechte streek. Eén bijdehante opmerking en gelijk met de billen bloot. Ik weet wel hoe ik madammekes zoals jij aan moet pakken. Twee weken bij mij in de huishouding en je zou smeken om de afwas te mogen doen. Of te stofzuigen."
Het uiteinde van de stok tikte nu iets venijniger tegen mijn… klit. Oh, dit kon niet... Ik kon toch niet hier... Midden in de kamer... Te laat.
"Iiiiaaahhhhhh...Ooohhhhhhh..Ahhhhhh..."
Het ging door. Harde schokken pure wellust trokken vanuit mijn onderbuik direkt naar mijn hoofd, benen en armen. Ik verkrampte tussen de genotsschokken door en kneep instinctief met mijn hand in mijn kruis. Het hield niet op.
Ze pakte me bij mijn lange blonde haar en trok me nog verder overeind terwijl de orgastische golven nog steeds door mijn buik gierden. Terwijl ik dieper bevredigd raakte bij elke schok, trok ze me mee naar een hoek van de kamer. Ze duwde me ruw tegen de muur.
"Hier kun je afkoelen totdat ik denk dat je klaar bent voor de rest van je straf. Bovendien krijg je er zes extra voor de streek die je net uithaalde."
"Oh, alstublieft..." Haar woorden begonnen langzaam weer tot me door te dringen.
"Mond houden. Leg je handen in je nek en druk je neus tegen het behang. Zo blijf je stokstijf staan. Over drie kwartier mag je me netjes op je knieën smeken om de rest van de straf. Zo niet, dan blijf je lekker staan. Ik heb de tijd."
Mijn onderbuik begon een aangename warmte te verspreiden, net als mijn billen. De pijn was grotendeels verdwenen, wat overbleef was een warm, licht kloppend, elektrisch gevoel. Ik hield voorzichtig mijn neus tegen het behang aan terwijl ik probeerde me absoluut niet te bewegen. Ik kon haar niet zien, maar ik hoorde haar rond lopen.
Plotseling begon zacht op de achtergrond Sky Radio te spelen.
Dit was gemeen. Ik kon haar niet zien en nu kon ik ook bijna niet meer horen wat ze allemaal deed.
Er rinkelden glazen in de keuken. Het glas werd op de salontafel neergezet. Nu het geratel van de lamellen. Het werd iets lichter in de kamer.
Shit. Ze had ze verder opengedraaid. Zouden ze me van de straat af kunnen zien. Waarschijnlijk niet, het glas spiegelde teveel. Maar van dichtbij… Iemand die aan de deur kwam?
Ik hoorde haar zachtjes neuriën terwijl af en toe de ijsblokjes in het glas rinkelden. Nu stond ze op. En ik hoorde haar weglopen.
gebruik onderstaande link om naar deel II te gaan
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?