| Gepost op maandag 05 juni 2006 - 09:56 pm: | 
|
|
stoute kleine meisjes gaan over de knie
dit is een verhaal over een meisje van zes dat door haar moeder gestraft wordt
als je dat een naar idee vindt, wil je het dan alsjeblieft niet lezen?
oh ja, ik ben zelf heel erg tegen het straffen van kinderen,
en zal dat bij mijn eigen kinderen ook nooit doen
dit verhaal is dus ècht puur fantasie
en mijn favoriete fantasie!
zie ook: weer kind willen zijn en zo
Madelief komt bij me staan. Haar lekker mollige lijfje van zes jaar drukt zich tegen me aan. Ik ben druk met proefwerken corrigeren, maar glimlach toch even bij de aandacht die ze komt halen. Het is zo’n lekker ding.
“Mam, mag ik een toffee,” begint ze.
“Nee, lieverd,” zeg ik, “je hebt vandaag genoeg gesnoept.”
“Ga je dan met me spelen?” vraagt ze.
“Mama heeft nog heel veel werk te doen, lieverd, wees nou een braaf meisje en ga even lekker zelf spelen.”
“Maar ik wil dat jij met me speelt.”
Ah, daar is het zeur toontje. Ik zal moeten optreden. Zucht.
“Lieve Madelief, je weet dat mama heel erg druk is. Kijk, van deze kinderen,” ik laat haar de dikke stapel zien, “moet mama alles nog lezen en schrijven wat goed en fout is. Dus je moet echt nu even zelf spelen.”
“Dan zeg je toch gewoon dat het goed is, mam, dat vinden zij vast niet erg en ik ook niet.”
De slimmerik.
Oh, wat kom ik in de verleiding om dat spelletje met haar mee te spelen.
Maar ik moet echt eerst die proefwerken doen, heb ik beloofd, en als ik het nu niet doe, ben ik straks te moe om er nog aan te beginnen.
Dus ik zet nu echt mijn ‘mama is streng’ toon op.
“Madelief, ik wil nu dat je niet meer zeurt en mij mijn werk laat doen. Zelf spelen, hup.”
Zo streng als ik denk dat ik was, toch ziet ze nog een kans om even tegen me aan te draaien.
“Mam?” vraagt ze heel lief.
Wat moet je dan als moeder als je meisje zo lief is?
“Ja meisje?”
“Als ik niet nu niet ga spelen, ben ik dan stout?”
Verbaasd kijk ik haar aan; waar wil ze naar toe?
Ernstig zeg ik: “ja meisje, dan ben je stout.”
“En als ik stout ben, krijg ik dan straf?”
Ik knik nog steeds verbaasd.
“En als ik straf krijg, ga ik dan slaag krijgen?”
Ik schiet in de lach.
Slaag?
Dan wordt ik weer ernstig. Ik weet nog steeds niet waar ze mee bezig is, maar dit moet ik wel even goed doen.
“Als je stout bent, liefje, dat weet je, dan ga je bij mama over de knie. Dan trekt mama je rokje omhoog en je broekje naar beneden en dan krijg je een paar flinke tikken op je blote billetjes.”
“En dan moet ik huilen,” zegt ze wijs.
“Ja meisje, dan moet je huilen. Dus ga nou maar lekker spelen, meisje, want mama wil helemaal niet dat je huilt. Kom!”
Maar nog steeds talmt ze, mijn lieve schat. Ze draait zo lekker met haar kleine lijfje tegen me aan.
“Dan krijg ik rode billetjes, en dat doet zeer,” zegt ze veel betekend en voelt met haar handjes aan haar billetjes.
“Kom,” zeg ik nogmaals en geef nu een tik tegen kontje en raak dan natuurlijk haar handjes: “Spelen!”
Twee stappen zet ze, om zich daarna weer om te draaien.
Ondeugend zegt ze: “Maar daarna voelt het warm, en dan ga je mij troosten en dan mag ik bij je op schoot!”
Ik trek nu het strengste gezicht dat ik ken.
Ik weet niet of ik echt indruk maak, maar eindelijk gaat ze.
In mijn ooghoek zie ik dat ze een plekje op de vloer opgezocht heeft bij mij in de buurt. Ze speelt met haar poppen. Even kan ik me van haar losmaken en worstel me door de hanepoten van een leerling heen.
Dan hoor ik wàt ze speelt. En is het met mijn aandacht bij mijn leerlingen definitief gedaan. Ze speelt vader en moedertje. Nou je, eigenlijk moedertje, en de pop is het kind.
“Je bent een heel stout meisje. Mama is boos. Je moet gewoon lief spelen. Mama wil een lief meisje. Mama moet heel hard werken voor de centjes en dat jij lekker kan snoepen en als jij steeds zo zeurt kan mama dat niet. Dan kan mama helemaal geen snoep meer voor ja kopen en dan kan jij er ook niet meer om zeuren, want dan heeft mama helemaal geen snoepjes meer. Dus je bent een heel dom en stout kindje. En weet je wat mama doet met hele stoute en domme kindjes? Die neemt mama over haar knie. Zo, zo doet mama dat.”
Ik volg alles vanuit mijn ooghoek en doe mijn best om druk aan het werk te lijken.
Ze pakt haar Liesje pop nu resoluut in haar linkerhand en legt hem op haar linkerknie. Ze zit kruiselings, dus echt over de knie is het niet, maar dat maakt haar blijkbaar niet uit. Liesje verliest haar broekje en ook haar rokje wordt zorgvuldig omhoog getrokken.
“Zo, mama geeft je pak voor je billen, klets klets klets,” en ze slaat heftig op de zachte poppenbilletjes. Zacht, want Liesje is zo’n modieuze stoffen pop met appelwangetjes.
“Van klets klats klandere, van dene bil op dandere.”
Heb ik dat ooit zelf geroepen?
Ze krijgt er een rood hoofd van.
“Stoute meisje krijgen klappen. Stoute meisjes krijgen rode billen. Klats klats klats.”
Eindelijk heeft lieve Liesje genoeg gehad.
“Zo, nu moet je huilen, dom meisje. Kom nou maar bij mama, dan droogt mama je traantjes, kom maar bij mama.”
Vol overgave drukt ze Liesje tegen zich aan en overlaadt haar met kusjes. Ik hoor haar allemaal kooswoordjes tegen Liesje mompelen. Heeft ze die allemaal van mij?
Ze gaat nog steeds helemaal in haar spel op. Toch voel ik me wat achterdochtig. Eerst al die vragen. Nu dat spel. Is het wel ‘spel’? Is het niet allemaal speciaal voor mijn ogen en oren bedoeld? Natuurlijk, ze kan soms heerlijk in haar eigen spelwereldje opgaan. Maar ze weet ook heel goed hoe ze mij moet bespelen. T’is allemaal net een beetje tè toevallig. Maar mag je zo achterdochtig zijn naar je eigen kind? Ik besluit toch nog maar een poging te wagen mijn werk af te maken, zeker omdat ik Madelief nu hele verhalen hoor houden tegen haar pop die niks meer met straffen te maken hebben.
En zo waar, het lukt me om enkele minuten geconcentreerd op mijn werk bezig te zijn.
Tot Madelief met Lies in haar hand naar me toe komt.
“Mama?” vraagt ze.
Even doe ik nog een poging haar zogenaamd niet te horen, maar een tweede heel lief “Mama,” ga ik voor de bijl.
Toch lukt het me om verstoord haar aan te kijken.
Streng zeg ik: “Wat is er nou weer Madelief?”
Maar Madelief negeert mijn strengheid.
“Mama, Lies wil een snoepje.”
“Lies mag niet zeuren!”
Het is er uit voor ik het in de gaten heb.
“Weet ik mam. Ik heb haar ook straf gegeven, hoor. Een flink pak op haar blote billen.”
“Goed zo,” zeg ik, “en moest ze erg huilen?”
“Ja hoor mam,” zegt ze glunderend, “heeel erg huilen. En toen heb ik haar getroost.”
Even is het stil.
“Maar nu zeurt ze weer. Ze wil nog steeds een snoepje. En ik eigenlijk ook. Ik wil ook nog steeds een snoepje.”
Ze draait zich weer tegen me aan. Ik heb het gevoel dat ik alle regie verlies. Waar is mijn meisje op uit? En wil ik dat wel?
Maar ze geeft me geen keus.
Ze zet haarliefste zeurstemmetje op.
“Maaam, ik wil ook een snoepje. Ik ben al heel braaf geweest en nu wil ik een snoepje!”
Ze roept dat laatste haast triomfantelijk uit. Over de streep, nu is ze over de streep. En dat weet ze, want ze besluit op haar allerzeurderigst:
“Ik wil dat je stopt met werken, mam, en met me gaat spelen.”
En alsof dat nog niet genoeg is:
“En ik wil twee snoepjes!”
Nu moet ik wel.
Ik buig me naar haar over, pak haar stevig bij haar bovenarmpjes en kijk haar streng aan.
Wat had mama gezegd!
“Ik mag niet zeuren,” zegt ze met een klein stemmetje.
Zou ze dan niet met opzet....
“Ik moest alleen spelen. Mama moest werken. En als ik dat niet deed was ik stout.”
“En als je stout bent, wat dan?” vraag ik ten overvloede.
Ze kijkt verlegen weg en zegt zacht: “Dan moet mama me straf geven. Dan ga ik over de knie.”
Even wacht ze. Zie ik daar een traantje?
“Dan geeft mama me slaag op mijn blote billen en dan moet ik huilen.”
Ze draait haar gezichtje weg en ik zie inderdaad een traan.
Moet ik echt zo streng zijn?
Ik doe mijn best, maar aarzel nog.
Dan kijkt ze weer naar me op. Ik weet niet wat haar doet besluiten, mijn gezicht, of haar eigen ideeën over haar lot, maar ze klimt zonder iets te zeggen op mijn schoot. Over mijn knie.
Ik zucht.
Ze heeft er om gevraagd.
“Je hebt er om gevraagd, meisje,” zeg ik streng, maar dat klinkt nu wel erg dubbel.
Maar na die eerste stap is het niet meer zo moeilijk.
“Ik heb je gewaarschuwd. Niet zeuren en alleen spelen. Mama moest werken!”
Mijn oog valt op de stapel onaffe proefwerken. Juist!
“Mama heeft je gewaarschuwd, maar je wilde niet luisteren. Je bent stout. Je hebt toch gezeurd en niet zo’n beetje ook. Stoute meisjes krijgen straf.”
Ik glij even langs die lekkere billetjes van haar.
“Stoute meisjes krijgen slaag van hun mama.”
Ik strijk haar rokje omhoog.
“Stoute meisjes krijgen straf op hun blote billetjes.”
Ik trek haar broekje naar beneden.
“Nou Madelief, wat zeg je nou?”
“Ja mama,” klinkt het klein.
En even later: “Ik zal het nooit meer doen, mama.”
Ah, toch nog, ik dacht even dat ze dat vergeten zou zijn.
“Ik zal het ècht nooit meer doen, mama.”
“Maar nu is het te laat, meisje, dat weet je. Je hebt slaag verdiend.”
“Ja mama...”
Ik ben verrast.
“Je hebt slaag verdiend. En pas als je billetjes rood zijn, is het tijd voor ‘nooit meer doen’.”
Ik pep me nog even op.
“Zeuren als mama het zo druk heeft. Je bent een heel stout meisje, Madelief. Je hebt heel veel straf verdiend.”
Geen protesten maar een mogelijk nog kleiner “ja mama”.
Dan begin ik haar billetjes te slaan. Niet hard natuurlijk, ze is nog zo klein en lief. Mijn slagen zijn haast meer liefkozingen.
Maar tot mijn verrassing reageert Madelief niet op mijn slagen. Meestal krijst ze al na de eerste slag en huilt ze tranen met tuiten na de derde. Maar niets van dit alles. Ze blijft gewoon stil liggen.
Toch moet ik haar straffen. Ze moet het echt voelen. Als ze niet huilt, is het voor niks geweest.
Verdorie, wat een raar kind ben je toch. Waarom huil en schreeuw je niet? Moet ik je dan echt straffen, echt slaan?
Ik voel me een beetje echt boos worden. Natuurlijk moet ik dat. Ze heeft er om gevraagd. Ik ben haar moeder. Ik heb gezegd dat ik haar zou straffen en dan zal ik dat ook doen. Ik geef haar nu echt een tik op haar billen. En nog een. En nog een.
Niet dat ik hard sla, maar mijn slagen zijn geen liefkozingen meer.
Zo, mijn meisje, straf zul je krijgen. Ik ga door met slaan. Dat voelt goed. Haar billetjes worden rood. Dan hoor ik haar huilen. Goed zo, denk ik, goed zo. In plaats van dat ik nu vertederd wordt en stop, kom ik in mijn ritme.
Ik ben haar moeder, ze verdient haar straf, ik ben haar moeder, ze verdient haar straf.
Haar lijfje spartelt over mijn schoot. Ik pak haar vast met mijn andere hand. Natuurlijk is het niet moeilijk om haar in bedwang te houden, terwijl ik doorsla.
“Klits klets klaardere, van d’ene bil op d’aandere.”
Is dat mijn stem?
Dan klinkt de hare.
“Ik zal het nooit meer doen, mama, ik zal het nooit meer doen.”
Mijn schattebout kan nog praten, gelukkig, tussen de tranen.
Toch vraagt ze me niet om te stoppen. Zou ze zich daarvan bewust zijn?
Ik ga door met haar slaan, in een rustig, maar vastberaden tempo. Zij gaat door met huilen. En roepen dat ze het nooit nooit nooit meer zal doen.
Dan wordt haar stemmetje langzamer zachter en snikkender en wat ze roept onsamenhangender. Losse woorden zijn het nu. Spijt. Nooit. Goed zijn. Hoor ik.
Het is genoeg geweest.
Even laat ik haar op mijn schoot nog nasnikken. Dan laat ik haar van mijn knie glijden en til haar op.
“Kom maar meisje, kom maar bij mama.”
Ik zet haar op mijn schoot, vlij haar tegen me aan. Met beide armpjes slaat ze zich om me heen. Ik wieg haar zachtjes heen en weer. Mijn schat.
Dan vraagt ze, terwijl ze in me gekropen is: “Ga je nu mijn traantjes drogen?”
Ik glimlach.
“Ja liefje, ik ga je traantjes drogen, kom maar.”
Ze tilt haar gezichtje naar mij op.
Oh, mijn moederhart krimpt. Zo’n lief snoetje met haar wangen nat van de tranen.
Ik veeg ze teder droog. Ze laat het geduldig toe.
Dan kijkt ze weer naar me op. In haar gezichtje zie ik iets guitigs verschijnen.
“Mama?” vraagt ze.
“Ja, mijn liefje?”
“Hoef je nu niet meer te werken?”
Ik lach.
En zij lacht mee.
“Ik moet nog wèl werken,” ik wacht heel even, “maar vanavond niet meer.”
Ze kruipt weer lekker tegen me aan, de boef.
“Dan ben je vanavond alleen nog maar mijn mama.”
“Dat zal ik zijn, mijn meisje” en hou haar stevig vast:
“Jouw mama, alleen voor jou.”
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
Lief & Streng
Lid
Inlognaam: Liefstreng
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 12 juni 2006 - 06:58 pm: |
|
onzeker |
Het is natuurlijk absoluut not-done,
maar ja, ik sta volgens mij toch al als tegendraads bekend.
En jullie maken me dus echt hardstikke onzeker:
waarom reageert niemand op mijn verhaal?
Ik weet dat op lang niet alle verhalen een reactie komt, en dat niks te maken heeft met hoe goed een verhaal is...
Maar ik heb natuurlijk wel zitten provoceren door niet alleen van alles te roepen over mijn grenzen en vooral mijn fantasieën.
Dat dat allemaal moet kunnen en zo.
Maar om dan de daad bij het woord te voegen en zo'n verhaal ook nog eens te plaatsen?
Nou heeft de beheerder het er nog steeds niet afgegooid,
dat zou me natuurlijk wel enigszins gerust moeten stellen.
Ook moen heeft elders iets liefs gezegd over m'n verhaal.
Maar ja, het blijft aan me knagen dus.
Is er iemand van jullie die zegt: leuk verhaal, dat proeft naar meer?
Of is het meer: eentje, da's wel genoeg?
Of misschien zelfs wel: weghalen, die rotzooi.....
Lief die dus meestal helemaal niet zo Streng is.
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 149
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 12 juni 2006 - 07:19 pm: |
|
Not done, maar zo begrijpelijk |
Lieve Lief & Streng,
Vrouwen in nood, daar kan ik niet tegen. Ik checkte hier eigenlijk alleen maar mijn mail en zou eigenlijk direct weer naar buiten, want het is bloedheet in dit kamertje. Maar ja, noodkreten kun je niet negeren he?
Met jouw verhaal is in mijn ogen niets mis. Ja, we hebben over soortgelijke verhalen gediscussieerd. De ene mening was wat genuanceerder dan de andere, maar ik dacht dat zo ongeveer de conclusie wel was dat een fantasie mag bestaan, maar dat je sommige fantasieën niet in het echt moet gaan uitvoeren. Voor de rest zijn we allemaal een beetje over elkaar heen gerold in onze afwijzing van dit soort praktijken. Let wel: praktijken, want verhalen zouden eigenlijk moeten kunnen.
Logisch is het dan wel een beetje dat het direct daarna moeilijk wordt te roepen dat je zo'n verhaal eigenlijk wel mooi vindt.
Laat ik bij mezelf blijven. Ik vind het mooi geschreven, want het brengt de emoties mooi over. Als je bij een verhaal iets voelt, dan is het goed. Nu had ik je dat kunnen zeggen. Ja, dat had gekund, maar dat is niet gebeurd. Want zoals je zelf al zei: niet op elk verhaal wordt gereageerd.
Zelf heb ik bij het verhaal wat minder emoties. Dat komt waarschijnlijk omdat ik me niet in het meisje kan verplaatsen. Was het een jongetje geweest en waren hem vreselijk beschamende dingen overkomen, ja dan misschien wel. Maar dat maakt niet uit, want jij schrijft voor een ander publiek. Of eigenlijk denk ik dat je eerst nog vooral voor jezelf schrijft en dat is ook prima.
Wordt dit verhaal van jou verwijderd? Zeker niet! En al helemaal niet als we kijken naar de woorden die je er boven zette. Mooi gevonden vond ik dat, de vorm waarin je dat deed.
Smaakt het naar meer? Jazeker. Goed geschreven verhalen zijn we dol op, dus ga vooral je gang.
En psssssttt, niet verder vertellen hoor, maar ik weet zeker dat er wel een paar stillen zijn die het maar wat mooi vonden. Alleen voor hen zou je het al moeten doen.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Verteller
Bevlogen lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 12 juni 2006 - 09:44 pm: |
|
onzeker! |
Dag lief en streng,
Om een oud hollandse en dies door tal van moeders en vaders gebezigde uitspraak maar eens van de plank te halen:
"kinderen die vragen ........... '"
het tweede deel laat ik weg, maar ik vind de kreet wel toepasselijk, gezien het thema van je verhaal en het feit dat je om reacties vraagt.
Eerlijk gezegd had ik weinig behoefte om te reageren op je verhaal. Niet omdat ik het slecht vind of dat ik de stijl niet leuk vind, of omdat mijn principes me daarvan weerhielden. De waarheid is dat ik er geen opwinding of bijzonder genoegen aan beleefde het te lezen. Ik kon het niet als een 'genre-verhaal' zien dat past in een sm of spanking setting. Hoe zeer je ook je best hebt gedaan om niemand te kwetsen en om goed de formuleren en een lopend geheel te maken het eindresultaat 'raakte' me niet echt. Dat zegt iets over mezelf en mijn voorkeuren. Over jou en over je kwaliteiten zegt het nog niets.
Je kunt zeker een goed verhaal maken en gevoelens overbrengen dus; trek je niet teveel aan van weinig of geen bijval. Laat je niet onzeker maken door negatief commentaar, want allen die hun schrijfsel aan den volke voorleggen kunnen zowel rozen als rotte eieren verwachten en ook wel eens pijnlijke stiltes. Die zijn allemaal tijdelijk en ook subjectief.
Eeuwigheidswaarde ligt in het feit dat je besloten hebt je pennevruchten te openbaren. Die beslissing verdient mijn waardering. Ook het feit dat je je hoofd boven het maaiveld durft uit te steken. Blijf schrijven is mijn advies, geniet ervan dat je het kunt en vertrouw erop dat je het in je hebt om verhalen te schrijven waar je 's mensen harten mee kunt beroeren.
Groeten van Verteller
|
MisTique
Productief lid
Inlognaam: Mistique
Bericht Nummer: 38
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 12 juni 2006 - 11:22 pm: |
|
Druk |
Hoi Lief en Streng,
De reden dat ik niet heb gereageerd ligt op t persoonlijk vlak. Ik hebmijn handen vol aan mijn eigen leven, er spelen even teveel dingen in mijn leven en ik ken mezelf. Als ik dan een verhaal lees dat op een grens balanceert ( en je inleidende tekst doet zo vermoeden) dan geef ik misschien een verkeerde reactie. Ik heb je verhaal dus ook nog niet gelezen, evenzo ook niet alle andere berichten en verhalen die de laatste tijd geplaatst zijn.
Jullie zullen het even zonder mijn inbreng moeten doen.
liefs
MisTique
Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.
| |
Lief & Streng
Lid
Inlognaam: Liefstreng
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 15 juni 2006 - 09:59 pm: |
|
mooi maar niet opwindend |
Bedankt voor jullie reacties.
Hè gelukkig.
De kop is een beetje mijn conclusie: mooi verhaal, maar niet opwindend.
Nou ja, dàt kan ik me heel goed voorstellen.
Ik begrijp zelf eigenlijk niet waarom ik het zelf wèl opwindend vind.
Nou ja, dat ik daar lig, dat stel ik me dan voor: daar kan ik nog bij, voor mezelf. Maar wel raar, want dat soort gevoelens had ik toen echt niet. Wel later, toen ik een jaar of dertien was, vastgebonden worden en zo, overgeleverd aan boeven.
Maar dat ik het ook als de 'moederfiguur' opwindend vind!!! Daar kan ik van mezelf echt niet bij. Want als moeder in het 'echt' prakkizeer ik er niet over: niet over om het te doen, maar ook niet als idee, echt voor mij is het idee ook absurd. En dus helemaaaaal niet opwindend! Maar als ik dan fantaseer, zonder iemand konkreet op het oog te hebben hoor, een klein meisje dat ik straf, als ik gewoon lekker in m'n eentje daarover fantaseer..... dan dus wel.
Zucht.
Ik ben een rare,
that's for sure.
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Verteller
Bevlogen lid
Inlognaam: Verteller_53
Bericht Nummer: 47
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 juni 2006 - 09:47 am: |
|
parafrase op André Hazes |
Hoi Lief en streng,
Je slotzin : "Ik ben een rare" lezend dacht ik: "Je bent waarschijnlijk veel minder raar dan een heleboel 'normale' mensen."
En toen begon het associëren en viel mij de volgende zin in die voor velen op deze site van toepassing verklaard mag worden bij wijze van compliment.
Een beetje normaal, Ik ben maar een beetje normaal.
Blijf vooral wie je bent!
Verteller
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 151
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 juni 2006 - 10:11 am: |
|
Uitstekend gezegd, Verteller |
Zeer goed gedaan en ik voel me er in elk geval door becomplimenteerd.
Het past niet in het liedje, maar eigenlijk zou je nog een stapje verder kunnen gaan:
Een beetje minder normaal, ik ben maar een beetje minder normaal
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 152
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 juni 2006 - 10:25 am: |
|
Faceless |
Je zegt het prachtig, Lief en Streng. En heel wat korter dan ik het wel eens geprobeerd heb. Sommige mensen kunnen (en ik laat in het midden of dat een zegen of een vloek is) genieten van een situatie, zonder zich die situatie in detail in te beelden. Het gaat dan om het gevoel dat bij die situatie ontstaat. Zo gauw ze het concreter zouden maken is de betovering weg.
Dat is wat jou in dit verband onderscheidt van vele anderen. En dat is ook wat jou in dit verband niet fout maakt, zoals velen van hen die het wel exact voor zich zien je zouden verwijten. Jij beleeft die fantasie gewoon anders.
En dat is ook exact de reden waarom ik op deze site niet te snel met het vingertje klaar wil staan. Want niet ieder ziet de dingen zoals ik ze zie. En zo lang niet blijkt dat het over de rand gaat moet je als oppasser jezelf op de achtergrond houden.
Het zou alleen wel wat makkelijker zijn als die rand wat beter zichtbaar zou zijn....
Janneman
(Die niet heb ik net even bijgevoegd. Soms is één klein woordje van wezenlijk belang.)
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 119
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 09 juli 2006 - 05:16 pm: |
|
dromen mag |
Ik heb zojuist dit verhaal geplaatst op de hoofdsite.
Want hoe controversieel het ook moge zijn: ik vind het zelf een heel mooi verhaal.
Zelf ben ik ook absoluut tegen het straffen van kinderen (zie ook: Kinderen straf je niet).
Het is gewoon veel te gevaarlijk. Zowel maatschappelijk als psychisch.
Maar soms mag je dromen van een wereld, van een situatie, waar het wèl kan en mag.
Waarin je weet dat het geaccepteerd wordt.
Wanneer je weet dat het goed is voor het kind.
En zo’n fantasiewereld beschrijft dit verhaal.
Hier klopt het, hier kan het.
Zelfs al zou er een psychoot rondlopen die zou denken dat het niet een fantasie zou zijn die beslist een fantasie zou moeten blijven, zelfs dàn zou het geen kwaad kunnen.
Want als je zó liefdevol met je kind om gaat zoals in dit verhaal, dan is het voor mij ondenkbaar dat het je kind schade zou kunnen berokkenen.
En -om er zeker van te zijn dat ik niet verkeerd begrepen wordt- dat is dus een uitspraak over hoe goed ik dit verhaal vind, en dat het hier op deze site thuishoort, niet voor het invoeren van kinderstraffen!
Wat mijzelf nog extra aantrekt in “Madelief”, is dat je, door het open einde, nog steeds niet weet wat Madelief bezielde....
Zou ze het eigenlijk zelf wèl weten?
Of haar moeder -lees Lief & Streng?
Of zouden wij -lezers- dat eigenlijk helemaal niet moeten willen weten?
Ik hou het op dat laatste...
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 156
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 09 juli 2006 - 08:36 pm: |
|
Bravo |
Een mens vraagt zich af waarom je dit niet veel eerder hebt gezegd. Dan hadden we allemaal stil kunnen blijven. Want hierop is maar één reactie mogelijk: Bravo!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Nathasha
Lid
Inlognaam: Nathasha
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 19 juli 2006 - 05:21 pm: |
|
hmm... |
Gepost op vrijdag 16 juni 2006 - 10:11 am:
Het past niet in het liedje, maar eigenlijk zou je nog een stapje verder kunnen gaan:
--------------------------------------------------------------------------------
Ik ben blij dat je niet een stapje verder bent gegaan, ik zou het verhaal dan namelijk niet meer gelezen hebben. Het is trouwens wel herkenbaar een klein meisje die dat soort gevoelens heeft en zoekt naar straf.
Vreemd ik weet niet goed wat ik er van moet vinden..
Zeer zeker niet opwindend maar wel heel herkenbaar.
Heel erg mooi geschreven.
|
DarkAngel
Lid
Inlognaam: Darkangel
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 10-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 01 november 2006 - 03:23 pm: |
|
Ik vind het niet misstaan |
Ieder heeft zijn fantasie. En deze valt natuurlijk niet bij iedereen in de smaak, maar ikzelf vind er niets mis mee, verschiet er zelfs van dat het mag blijven staan. Zelf had ik als ik zo jong was ook zo'n fantasieën, kinderlijk maar ik weet nu waar het mij naartoe heeft geleid. Dus het kan, het is niet onrealistisch. En ieder huisje heeft zijn kruisje (zolang er maar geen misbruik is.).
Groetjes DarkAngel
|
au
Nieuw lid
Inlognaam: Straf
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 11-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 16 november 2006 - 02:17 pm: |
|
vervolg |
Kan dit verhaal geen vervolg krijgen waarin Madelief als volwassen vrouw ontdekt dat ze onderdanig is en dat de bron ligt bij toen ze klein was?
|
Jonna
Nieuw lid
Inlognaam: Jonna
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 02-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 26 februari 2009 - 07:54 pm: |
|
Zeer, zeer opwindend |
Niet opwindend??
Voor mij wel!
Het is inderdaad "lief en streng".
De aarzelingen van de moeder, de intimiteit, de waaier aan gevoelens. En ook, natuurlijk, het taboe.
Het heeft allemaal iets heel schattigs, maar ook toch ergens iets onverbiddelijks.
Ja, voor mij is dit het helemaal. Een prachtig verhaal, en trouwens ook qua stijl en woordkeus: mooi geschreven.
|
Noor
Nieuw lid
Inlognaam: Noor
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 27 februari 2009 - 03:29 pm: |
|
Prachtverhaal |
Ik vind het een prachtverhaal, Jonna.
Het gaat heel erg over het kind... het kind in jezelf... de scheidslijn tussen moeder en kind vervaagt soms, doemt hier en daar op, in zoeken, in de emotie, in (leren) sturen en gestuurd worden.
Heel intiem vind ik het ook en ik voel een absolute gelijkwaardige energie tussen zowel moeder als kind.
Succes met verdere verhalen!
Noor
|
Noor
Nieuw lid
Inlognaam: Noor
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 27 februari 2009 - 03:31 pm: |
|
Oei! |
Pardon, Lief en Streng! Mijn vorige commentaar is voor jou bedoeld, ik verkeerde in de veronderstelling dat Jonna het geschreven had.
Mijn (verontsc)huldiging :-)
Noor
|
lil' angel
Lid
Inlognaam: Bottomangel
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 06-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 28 februari 2009 - 12:44 pm: |
|
Mooi |
Het is mooi, heel mooi.
En net zoals je naam streng en lief, maar toch vooral lief.
Bij dit verhaal kan ik zo heerlijk wegdromen
(lees het net voor de 2e keer, doe ik bijna nooit want er zijn zoveel verhalen.)
Dan waan ik me dat meisje, ondeugend, stiekem die straf uitlokkend,
omdat dat moment er na zó goed voelt.
De warme billetjes, om daarna heerlijk getroost te worden.
Waarom duurt dat gevoel altijd te kort?
An evil little angel, is this possible? Look at me and think again.
| |
Sheila
Nieuw lid
Inlognaam: sheila
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 12 maart 2010 - 04:37 pm: |
|
Was ik maar Madelief :'( |
Hoi Lief & Streng,
Sinds ongeveer één jaar besef ik dat ik ook kan verlangen naar seks, wat wel zeer laat is gezien ik reeds 24 ben... Maar ik bleek gefascineerd te zijn in bepaalde aspecten van "sm" en één van de mooiste voorbeelden is het verhaal "Madelief". Er waren reacties waarin gesteld werd dat het goed geschreven maar niet opwindend was, maar voor mij was het verhaal... gewoon heerlijk. Echt. Het was een realistische situatie en ik vond het best opwindend.
Ik geloof ook in mama. Een lieve mama met een hoop werk en een lief dochtertje dat zo graag mama's aandacht wil. Mama raakt vertederd, maar tegelijk ook geïrriteerd, door het lieve meisje die maar blijft zeuren. Het moment waarop er geen andere uitweg is, beseft mama dat ze niet anders kan, nu moet ze zich sterk maken, nu hoort ze het meisje over de knie te leggen en een pak slaag te geven, ook al vindt ze dit zelf niet fijn om te doen. Haar dochtertje, lief en klein... ze wil haar helemaal niet straffen, niet pijn doen, maar nu moet ze. Het meisje verplicht haar. Ja, ik geloof dat een echte mama, een lieve mama hartzeer heeft als ze haar kleine meid over de knie legt, op haar billetjes kletst en haar hoort huilen en jammeren.
Ik geloof in Madelief. Eenvoudig weg omdat Madelief sterk op mij gelijkt. Ondanks mijn 24 lentes, heb ik toch meer weg van een lief klein meisje als Madelief. Ik herken het zeuren, het verlangen, het bijna eisen, van mama's aandacht. En uiteindelijk ook genoegen nemen met de aandacht die ze dan uiteindelijk krijgt. Los van het feit of het aandacht is door een spelletje te doen of het aandacht is door portie billenkoek. Het flink ondergaan en stilaan beginnen huilen... En achteraf dubbel zo veel kunnen genieten dat mama haar troost, streelt, knuffelt en kust...
Misschien is het raar om te zeggen: maar ik was jaloers op Madelief. Ze heeft zo'n echte mama die haar ontzettend graag ziet, die zo erg van haar houdt maar die haar ook bij tijd en stond, over de knie legt, en haar billetjes goed verwarmt. Evenwicht. Een mama die goed voor haar dochtertje zorgt en haar ook duidelijk laat voelen wanneer het meisje te ver gaat of gegaan is. Ik las een verhaal, dat ikzelf ook zou willen meemaken. Zelf heb ik altijd een mama gemist die me echt graag zag, die echt van me hield, een mama die me ook - wanneer ik wel een stout meisje was - eens op mijn billen sloeg. Zo'n echte mama heb ik zo ontzettend in mijn leven gemist...
Maar je verhaal was voor mij echt wel goed raak. Het had tedere momenten, uitdagende momenten, ook best spannende momenten, momenten met traantjes, momenten met een lach,... momenten van hoe een mama en haar kleine meid door een speciale band verbonden zijn.
Kon ik maar eens Madeliefje zijn... Even voelen, verschil tussen braaf en stout zijn. Tussen een zachte en een harde hand. Tussen een onverdiend pak slaag en een wel verdiend pak slaag... Tussen huilen van verdriet, of huilen van pijn, ontlading, of genot dat je echt eens huilen kan en mag, zodat alles er even uit kan stromen... Echt, het was intens en lekker. Ik ben enthousiast.
Vele groetjes en proficiat.
Sheila.
|
MisTique
Lid
Inlognaam: mistique
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 02-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 12 maart 2010 - 06:23 pm: |
|
Ontroerend |
Hoi Sheila,
Wat een verwarmende, open, eerlijk en ontroerende reactie heb jij geschreven op het bericht van Lief & Streng. Jouw reactie leest als een mooi verhaal (en dat bedoel ik als compliment).
Dankjewel voor het delen.
Liefs
MisTique
|
Lief & Streng
Actief lid
Inlognaam: liefstreng
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 12 maart 2010 - 06:49 pm: |
|
zes jaar: juist daarom! |
Lieve Sheila,
Heel erg bedankt voor je mooie brief en dat je hem na mijn verzoek op de site hebt willen zetten. Je ziet al aan de reactie van MisTique hoezeer dat wordt gewaardeerd.
Het heeft me zelfs aan het denken gezet: zoals jij het op het laatst beschrijft is precies de reden waarom ik het, besef ik nu, zó geschreven heb.
Juist omdat Madelief nog maar zes is, heb ik het zo onschuldig, zo 'kinderlijk' kunnen schrijven. Want natuurlijk ben ik ook Madelief. Maar niet de Madelief van zes, maar de volwassen Madelief die er naar verlangt weer zes te mogen zijn. Zo onschuldig en onbevangen ondeugend mogen zijn, zo echt kinderlijk, zo'n heerlijk klein meisje. Om dan vervolgens door die schat van een moeder gestraft te worden (of vader, dat kan ook heel goed). Dat kan zelfs niet in een rollenspel. Ik kan heel goed spelen dat ik een puber ben, maar een klein meisje kan ik nooit echt overtuigend (meer) zijn.
Dat geldt net zo goed als ik me in de rol van moeder (of vader) verplaatst. Zo onbevangen kan ik niet met een sub omgaan. Mijn kind, van wie ik hou, moet ik immers wel grenzen stellen, bewaken dat ze die grenzen niet overschrijdt en beslissen of en hoe ik haar moet straffen als ze dat wel doet. Met een subje, hoe bereidwillig en onderdanig (brutaal) dan ook, kan en zal die vanzelfsprekendheid er nooit zijn.
Daarom heb ik het verhaal geschreven. Om te mogen fantaseren wat niet kan zijn en ook nooit bestaan heeft.
Wat niet wil zeggen dat je het als sub en dom niet kan benaderen - integendeel dat kan heel goed weet ik uit ervaring. Maar Madelief mag een fantasie, een droom blijven.
Lief & Streng
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
|
om mee te beginnen
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?