| Gepost op zondag 07 mei 2006 - 05:15 pm: | 
|
|
Vervolgdagen uit mijn dagboek, een harde straf alleen omdat ik even weigerde!
28 mei
Lief dagboek, ik word een beetje gek van mezelf! Het is nu twee dagen geleden dat ik hem heb ontmoet en ik kan aan niets anders denken. Of ik zie hem in gedachte weer met zijn hand op mijn borst mij diep in de ogen kijkend. Of ik zie hem met allerlei enge instrumenten voor mijn gespreide benen staan, dreigend. Waar ben ik aan begonnen???
31 mei
Hij is boos!
Ik heb tijdens de chat gezegd dat ik misschien toch niet durf om verder te gaan. Hij werd ineens heel kortaf en wees me erop dat ik een heel bewuste keuze had gemaakt, dat ik wist waar ik aan begon. Toen heeft hij me zijn telefoonnummer gegeven en gezegd dat als ik wist wat ik wilde, ik hem terug moest bellen.
Als ik toch door wil gaan, moet ik hem naakt bellen. Ik mag dan niks zeggen. Het enige dat ik moet doen is met een pollepel 100 tikken op mijn billen geven en hardop meetellen. Daarna moet ik ophangen en wachten tot hij weer contact met me zoekt.
Alsof ik dat ga doen! Hij denkt zeker dat ik gek ben. Hij heeft me al eens 35 keer op mijn billen laten slaan en dat deed hartstikke pijn man! Nu weet ik in ieder geval zeker dat dit niet is wat ik wil. Waarschijnlijk zou hij me bont en blauw slaan als ik hem zou ontmoeten. Ik ben beter af zonder hem!
4 juni
Ik heb het toch gedaan…
Het is ongelofelijk maar ik heb hem gebeld! Het moest ook wel, ik kon niet meer met mezelf leven. Ik kon het niet eens meer opbrengen om met mijn gedachte bij mijn werk te blijven. Bij alles wat ik deed dwaalden mijn gedachte af. Zelfs mijn baas viel het op. Die vroeg of ik vandaag niet wat eerder naar huis wilde. Ik heb het maar gezien als een teken: een teken dat het voorbestemd is. Dus ben ik naar huis gegaan en heb hem gebeld. Van te voren was ik zooo zenuwachtig. Ik was er gewoon misselijk van.
Eerst heb ik natuurlijk de gordijnen dicht gedaan. Toen de foto van mijn moeder omgedraaid. Ik weet dat het dom klinkt maar soms denk ik wel eens dat ze afkeurend meekijkt in mijn leven. Daarna heb ik de gordijnen weer open gedaan, de foto recht gezet en ben een kop koffie gaan zetten... Ik kon me er niet toe zetten te bellen. Want als ik nu zou bellen was er echt, écht geen weg meer terug. En als ik hem dan weer zou ontmoeten zou hij drie keer zo boos zijn, dus drie keer zo hard slaan?
Maar ineens zaten de gordijnen weer dicht en stond ik weer met de foto van mijn moeder in mijn hand… Maar ik draaide hem toch niet om, lief dagboek. Ik voelde ineens een soort rust over me heen komen. Dit was goed! Ik hoefde me niet te schamen voor wat ik ging doen. Het was niet fout… alleen pijnlijk.
Binnen een minuut was ik naakt en stond met de pollepel in mijn hand zijn nummer te draaien.
Even was ik bang dat hij er niet zou zijn, dat hij niet zou opnemen. Maar toen hoorde ik zijn warme stem. Bijna had ik gedag gezegd maar ik kon me nog net op tijd inhouden. In plaats daarvan sloeg ik zo hard mogelijk op mijn linkerbil.
Één. Zachtjes zoog ik wat lucht door mij tanden. Die eerste tikken lijken altijd zo hard, alsof je nog moet opwarmen.
Twee. Mijn rechterbil moest er ook aan geloven.
Drie. Ik luisterde of ik hem hoorde reageren.
Vier. Maar aan de andere kant van de lijn was het stil.
Vijf. Hij zou het toch wel zijn.
Zes. Ik had toch niet per ongeluk het verkeerde nummer gedraaid?
Zeven. Natuurlijk was hij het, een andere man zou nu heel verbaasd hebben gereageerd.
Acht. Sloeg ik wel hard genoeg?
Negen. Iets harder slaan om te laten zien dat ik het echt wil.
Tien. Alhoewel, ik moest er nog zo veel…
Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat het een pijnlijk verhaal werd, lief dagboek. Na de tien werden mijn billen een beetje warm. Bij de dertig begon het toch wel aardig pijn te doen. Veertig was onmogelijk, vijftig ondragelijk. Vanaf zestig wordt het een beetje vaag. Ik weet niet eens of ik nog wel hardop heb meegeteld of dat ik alleen nog maar heb staan kermen. Ik probeerde zoveel mogelijk de tikken te spreiden zodat ze niet allemaal op de zelfde plek kwamen maar dat hielp ook al niet meer. Mijn billen deden nu overal zeer. De laatste tikken zijn waarschijnlijk alleen nog maar aaien geweest alhoewel het voelde alsof het vlees eraf werd geslagen.
Na de laatste aai heb ik tegen beter weten in snikkend in de hoorn gefluisterd:
“Het spijt me, meester!”
En daarna heb ik opgehangen.
Het is nu een uurtje of twee geleden. Ik kan bijna niet zitten op mijn billen maar ergens ben ik toch heel blij. Of nee, dat is niet het goede woord. Ik ben trots op mezelf!
6 juni
Het is nu twee dagen geleden maar hij heeft nog niks van zich laten horen. Ik zit elke dag op msn te wachten tot hij komt maar tevergeefs. Ik wil natuurlijk ook te graag. Hij wil me gewoon even laten zweten, toch?
Of zou hij me dan toch niet meer accepteren? Zou hij me te veel werk vinden?
9 juni
Nog niks gehoord! Ik begin me nu toch zorgen te maken. Heb ik de opdracht dan niet goed gedaan? Kon hij horen dat ik niet alles echt geslagen heb maar mezelf gespaard heb bij de laatste slagen?
Ik had geen “het spijt me” moeten fluisteren!
10 juni
Het kan toch niet zo zijn dat alles voor niks was, al mijn zorgen, al mijn verlangens.
13 juni
Elke avond op msn maar hij komt niet…
16 juni
Niets!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?