Van hem zijn
als ik gestraft wordt
Moeizaam staat haar moeder weer op. En ziet tot haar verbazing netjes opgevouwen een stapel van haar kleding liggen.
“Lief van hem, om daar aan te denken,” en kleedt zich aan.
En tegen mij: “mijn god wat was dat ehh goddelijk...”
Ik geef haar een knipoog. “Wat je al niet leert als verpleegster.”
Riekje komt naast me zitten en omhelst me.
“Bedankt,” fluister ze in mijn oren, “en niet alleen voor het genot dat je schonk.”
Ik hou haar even van me af: “waarvoor dan nog meer?” vraag ik zachtjes.
“Ik heb het nodig om gestraft te worden, dat moet je ook toen al geweten hebben.”
Ik glimlach. Inderdaad, ik wist het, vanaf het eerste begin, nu jaren geleden.
“En ik heb hem dus van je afgepakt. Toen.”
Tsja, is dat waar?
Ja en nee.
Natuurlijk had ik meer gewild met hem. Maar dat was niet goed gekomen, toen.
Hij had òf me veel te zwaar gestraft, òf ik had zijn ‘mannetje zijn’ belachelijk gemaakt.
In beide gevallen had ik straf verdiend.
Straf die nu met rente uitgekeerd mag worden.
Want ja, ik ben er klaar voor.
Ik wil weer klein zijn. Me machteloos voelen. Bezeten worden.
Terwijl ik het type realiseer ik de woordgrap die ik maak.
Bezeten worden. Letterlijk en Figuurlijk.
Zijn bezit zijn. En het hare. Hun bezit zijn dus. Hij. Zij. Hun kleintje.
Ik wil me in ‘hun’ verliezen.
En ik wil dat ze bezit van me nemen.
Woorden, verwarrende woorden, raadselachtige woorden.
Bezit zijn betekent dat ‘van hen zijn’, ‘eigendom zijn’? Zij beslissen, zij doen wat ze willen ... met jou.
Als je hun bezit bent, bezit van hun alle drie... Hoe belangrijk is het dan wie de baas is? Niet meer. Degene die jou heeft, diens speeltje je op dat moment bent... die met je speelt....
Wie speelt bepaalt de regels.
Die doet met je wat die leuk vind. Probeert je uit. Als ik nou eens dit of dat met je doe, wat gebeurt er dan?
Het is net alsof ze het in mijn oor fluisteren: ‘Als jij van mij bent mag ik alles met je doen wat ik wil. Wat wij willen: aankleden uitkleden, lief en gemeen zijn tegelijk. Als speelgoed: weggooien, stukmaken, en weer repareren ....’
Met zijn drieën om mij vechten, opeisen, afstoten.
‘Ik was eerst nietes welles, het is mijn beurt...’
Wat een mooi beeld: speelgoed zijn. Hoe zou dat zijn? Ik droom verder....
Van Hem zijn: hij is de baas. Hij is verantwoordelijk. Als jij kapot gaat wordt hij daarop aangesproken. Met alle gevolgen van dien...
Van Haar zijn: ach, ze vind je mooi en leuk, pronkt met je. Gewoon schattig is dat. Ze kleedt je aan en uit. Doet leuke dingen met je, dingen die eigenlijk niet mogen... Want jij bent niet verantwoordelijk. Zeker niet als zij zijn toestemming heeft. En natuurlijk zorgt ze daarvoor. Zelfs als jij dat zelf niet in de gaten hebt.
En het ‘van Meisje Marjan zijn’?
Voor haar ben je echt een speeltje. Waar je voorzichtig mee moet zijn. Want anders worden papa en mama boos. Maar als het maar stiekem gaat mag alles. Immers, als je het toch verklapt, krijg niet alleen ik straf, maar wij beide...
En als ze dan stuk gaat? Ik dus. Als speeltje. Dan ging het per ongeluk, dat kon jij toch niet helpen? Moeten papa en mama meer beter opletten.
Krijg je straf. Nou puh, dat krijg je toch zo vaak. Worden ze boos. Gaat altijd weer over.
Ik weet het: ik schrijf rare dingen nu.
Ik moet terug wat er werkelijk is gebeurd. Daar, in hun huis....
Want ik ben de IK in dit verhaal. Het verhaal van Riekje en Marjan. En Hij.
Met mij begint het en met mij eindigt het: dit verhaal.
En voor het vertellen alleen al moet ik worden gestraft. Ik.
Want ooit was ik zijn geliefde en ben dat nu opnieuw. Hij heeft bezit van mij genomen, opnieuw. Mij laten zien hoe ‘zijn’ Riekje en Marjan hem gehoorzamen. En hoe hij hen straft.
Terecht of niet, doet het terzake. Hij is de HIJ, hij bepaalt.
En ik ben degene die het opschreef..
Dat ik vond dat hij te streng voor mij was. Toen. De gehoorzaamheid die hij van me verlangde. Toen. Hem een beetje plagen, en de dreiging dat hij me daarvoor over zijn knie zou leggen. En dat zelfs een enkele keer daadwerkelijk deed. Met mijn billen bloot ... en na afloop rood. Ik natuurlijk na afloop protesteren. Maar het heimelijk jammer vond dat hij het niet vaker deed...
Die schuld moet worden ingelost.
Want mijn lot lag al van te voren vast. Nu is het mijn beurt.
Ben ik het die -eindelijk - gestraft gaat worden.
Door hem. Want zijn vrouw heb ik verleid. Zij kwam zonder zijn toestemming. Maar ik was het die de regel overtrad. Welbewust.
Gestraft in aanwezigheid van zijn vrouw en dochter. Riekje en Marjan. Hoop ik.
Hoe lang moet ik nog wachten? Ook dat is zijn straf. Wachten, of droomde ik al zolang ... dat hij..?
Hij komt weer naar beneden, met Marjan aan zijn hand.
Wat is daar boven op de slaapkamer van Marjan gebeurd? Want ik weet het zeker dat beide daar vandaan komen.
Zodra Marjan me aankijkt bloost ze. En niet zo weinig ook. Erger, ze kijkt al blozend ook omhoog naar haar vader. Die glimlacht meesmuilend.
“Mevrouw is lid van ons gezin geworden, hoor ik.”
Marjan heeft mijn belofte aan haar, aan hem verteld, realiseer ik me meteen.
“Eerst mijn vrouw en daarna mijn dochter.”
“Het spijt me,” fluister ik.
“Ik geloof daar dus helemaal niks van. Spijten, jij?” en kijkt me doordringend aan.
“Maar weet je wat?” zijn stem is nu vermanend geworden, “dat spijten, daar moesten we maar eens werk van gaan maken.”
Wat me beweegt weet ik zelf niet, maar in plaats van te protesteren sta ik op van de bank en kniel voor hem en Marjan neer.
En wat ik vervolgens fluister is me al helemaal een raadsel.
“Mag ik van u zijn...” en daarna heel heel zachtjes: “Meester?”
Hij kijkt even Marjan aan. Peilt hij haar?
Ze wordt niet alleen opnieuw heel rood, maar ook smachtend, met grote ogen.
Wilde ze zoo graag?
Ze krijgt een glimlach van hem en een klein bevestigend knikje.
Ook naar mij toe, daarna.
Dan zie ik hem naar Riekje kijken. Dezelfde uitnodigende blik voor haar.
De reactie van haar is overduidelijk: ze straalt.
Dan richt hij zich eindelijk weer tot mij.
“Als lid van ons gezin ben jij de nieuwkomer. Zie jezelf maar als de pasgeboren baby waar iedereen verrukt over is, maar die nog niets kan en niets mag en die je zeker niet zomaar mag knuffelen, laat staan uit de wieg halen.
Zo gaat het ook een beetje bij jou. Zolang je deel uitmaakt van ons gezin, en ik hoop dat dat vaak zal zijn, sta jij onderaan de ladder.
Je snapt dat ik daarop bovenaan sta. Riekje direct daarna, en daarna Marjan en tenslotte jij dus.
En zoals dat altijd gaat in ons gezin, moet ik mijn eigen fouten en gebreken zelf zien op te lossen, maar wordt Riekje daarvoor door mij gestraft. En Marjan door Riekje.
Maarrrr ben ik toevallig aanwezig dan kan het zomaar zijn dat ik ingrijp en Marjan eigenhandig straf. Of als ik vind dat Riekje veel te ‘lief’ is, ik Marjan alsnog straf, en Riekje direct daarna omdat ‘te lief’ zijn in ons gezin niet acceptabel is.
Zijn we aanbeland bij jou, meisje. Wat denk je waar jou plaats is?”
“Dat heeft u net al gezegd, Meester,” antwoord ik brutaal: “onderaan. Als ik de baby van het gezin ben heb ik helemaal niets in te brengen.”
“Hmmm, ja die beeldspraak is wellicht eh te beeldend. Je hebt inderdaad niets in te brengen, maar we hebben wel hoge verwachtingen van je. In die zin ben je meer ons sloofje. Jaja, dat klinkt een stuk beter. Vergeet baby, onthou sloofje. Dat geldt dus ook voor jullie: Riekje en Marjan. Jullie mogen haar aanroepen met ‘sloofje’. Maar wel liefdevol, dat is een vereiste. En ‘meisje’ mag natuurlijk altijd. En dat mag in alle toonaarden. Zolang het maar geen verwarring schept. Nou, wat zeg je?”
Nog steeds geknield voor hem zittend, kan ik niet anders bedenken dan me voorover buigen en zijn voeten kussen.
“Dankuwel Meester.”
“Goed, dan nog even heel praktisch: je maakt deel uit van ons gezin....”
Hij laat bewust een betekenisvolle pauze vallen.
“...maar je woont hier niet. Je hebt hier je eigen kamer, maar daar zul je amper gebruik van maken. Die zullen we vooral gebruiken als we je willen straffen, maar niet voor jou om je in terug te trekken. Daarvoor heb je toestemming van één van ons nodig, en geloof me, die krijg je niet zomaar -en met een glimlach- in ieder geval niet van mij.
Je blijft dus wonen waar je woont, en werken waar je werkt.
Als ik je oproep is dat een bevel, wat je zo nodig mag negeren, maar daarvoor wel gestraft zal worden. Als Riekje je oproept is dat uit een diep verlangen. Als je haar niet gehoorzaamt stel je haar teleur, en ook dat heeft consequenties.
Als Marjan om je vraagt, via mij of Riekje, en wij ondersteunen dat niet als een ‘oproep van ons’ dan is het aan jou. Zelf mag je Marjan overigens altijd zonder onze tussenkomst benaderen. Wat overigens beslist niet voor ons tweeën geldt: Riekje en ik...”
Hè? Nu kan ik hem niet meer volgen.
“Het is je niet toegestaan om, uit eigener beweging, contact met Riekje of mij te leggen. Alleen in noodgevallen. Maarrr je mag altijd gewoon ongevraagd komen, naar ons huis dus... en dan merk vanzelf of dat ook door ons gewaardeerd wordt.”
Ja, het is mij duidelijk. Hij speelt met mijn onzekerheid. Ik denk dat hij daar gelijk in heeft. Hij heeft me al meer dan genoeg zekerheden gegeven. Ik eh ben een vrouw die ook ‘de twijfel’ nodig heeft. Onzekerheid past bij me. Niet in mijn werk maar wel eh sociaal....
Nu dus ook weer. Hij is over alles heel zeker en overtuigend.
Maar hoe staat het met Riekje en Marjan? Willen die mij wel als eh ... ‘subje’. Dat is het enige woord wat bij me opkomt dat past bij zijn beschrijving van mij. Hun subje.
Hij heeft me al duidelijk gemaakt ik zijn Slavin ben en hij mijn Meester.
Maar Riekje en Marjan? Zal ik het hun durven vragen? Ja!
Maar eerst toestemming vragen aan mijn Meester of ik dat aan hun mag vragen.
“Meester, mag ik uw toestemming om voor uw vrouw en dochter neer te knielen.”
Hij glimlacht. Mijn toon is dus in iedere geval goed.
“Je wilt hun wat vragen. Heel goed.” Ik krijg zelfs een aai over mijn bol. “Zo gaat dat dus voortaan. Als het belangrijk voor je is, natuurlijk. Want om voor alles nu voor hun neer te knielen.... tsja.”
“Dankuwel, Meester,” antwoord ik braaf.
Voorzichtig sta ik op uit mijn knielende houding, en zoek een plek voor Marjan en Riekje, waar ik dezelfde houding aanneem.
Ze kijken verbaasd op me neer. Ik zie ze denken: ‘wat wil ze nou?’
Ik besluit het heel voorzichtig aan te pakken en met eerst te richten tot Riekje en vraag heel gedwee: “Mag ik uw subje zijn?”
Even is het stil. Ik zie Riekje fronsen en tenslotte grinnikend haar hoofd schudden.
“Jemig, wat ben jij subtiel geworden, meisje. Je vraagt niet wat ik voor jou ben, maar jij voor mij. Want als je me gevraagd had of ik je Meesteres wil zijn, tsja, dan was ik zeker de mist in gegaan. Maar mijn subje willen worden .... is gewoon schattig. En het antwoord is dus ‘ja’. Wat betekent dus óók dat wat ik vroeger nooit durfde, ik je nu gewoon kan opdragen.”
Ik begin subiet te blozen. Oh ja, ik weet wel wat ze van me wil. En wat vroeger beslist een ‘no go’ was, is voor haar nu heel aantrekkelijk.
“Ik zie aan je blozen dat je dus best wel weet wat ik van je ga verlangen. Straks, als we even met zijn tweeën zijn. Nou...?”
“U likken mevrouw, tot u klaarkomt, mevrouw, alstublieft mevrouw.”
Riekje lacht: “wie had dat ooit gedacht: mevrouwtje ‘keurig’ wordt mijn sletje.”
“En ik dan?” dat komt tot mijn verbazing van Marjan.
Tsja, ik kniel voor hun beiden, maar weet niet wat ik met Marjan aan moet. Daar komt het wel op neer, tenminste.
Dan vraag ik haar blozend, zonder er bij na te denken wat ik er mee bedoel: “wil je mijn vriendinnetje zijn?”
Mijn blozen wordt een kop als vuur. Ik kijk beschaamt naar beneden. Wat heb ik nou gevraagd. Ik, een volwassen vrouw, aan een nou ja, pubermeisje vragen of...
Maar Marjan barst in lachen uit: “zijn we dan geen vriendinnen?”
Haar lachen werkt aanstekelijk.
“Zullen we dan gaan spelen? Ik met jou, of jij met mij? Of...”
“Niks daarvan,” onderbreekt mijn Meester haar: “en jij,” dat is dus aan mij gericht terwijl hij wijst op mijn lege stoel: “zitten!”
En hij richt zich vervolgens alleen tot mij: “Vanaf nu maak jij deel uit van ons gezin. Als laagste in de pikorde. Dat betekent dat jij, als eh, om met de woorden van mijn vrouw te spreken, ‘mijn sletje’, nu de vervelendste klusjes moet doen. En daarna ga ik je straffen.”
“Dankuwel Meester,” is onmiddellijk mijn antwoord.
“Niet te gretig, meisje, niet te gretig,” reageert hij lachend, “want dat is voor later. Zeg maar de dagelijkse gang van zaken.”
Begrijp ik het nou goed dat ik niet altijd zijn sletje ben?
“Eerst het hier en nu. Om te beginnen word je zo dadelijk door mijn dochter gestraft voor al háár brutale opmerkingen.” ‘Huh,’ denk, ‘heb ik die dan uitgelokt? Jazeker, heb ik dat. Dus als zij brutaal is, word ik gestraft. Niet eerlijk, wel logisch. Ik ben immers hun sloofje.’
“Daarna door mijn vrouw, omdat ze zonder mijn toestemming ... jou toestaat haar subje te zijn. Inderdaad, jij wordt gestraft voor haar fouten. Soms, als ik dat passend vind. En in dit geval moet ik nog even goed nadenken of ik dat zelf wel zo’n goed idee vind, dat ‘subje zijn’ van haar. Straks krijgt ze het nog hoog in haar bol.”
De spottende blik van Riekje op die laatste opmerking maakt duidelijk dat ze dat maar grote onzin vind: ik word haar subje. Punt uit.
“Je wordt dus eerst gestraft door Marjan, daarna door Riekje.
En tot slot krijg je van mij een flink pak slaag.”
Dan is het stil.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?