de laatste ultieme veiling
waarbij Moniek en Juliette één kavel vormen èn, als extra, op 'voorrechten' geboden kan worden
De eerste boden waren natuurlijk een spel: alle bieders waren nieuwsgierig wanneer het eerste voorrecht beschikbaar kwam. En wat het zou zijn. Hoewel de meesten wel een stil vermoeden hadden gezien de gesluierde staat van Moniek. Ze was daarmee absoluut onherkenbaar geworden en dat zou zeker niet zo blijven.
Het duurde dan ook maar zes boden voordat de vijftig bereikt werd en er afgeslagen werd door de veilingmeester. Juliette werd verzocht om plaats te nemen naast haar Meester.
“Vijftig florijnen geboden door Meester Marcus, genoteerd. Het voorrecht bestaat uit het verwijderen van Monieks sluier en daarna het mogen kussen van haar.”
Dat voorrecht was echt aantrekkelijk en al snel werd meer dan vijftig geboden en liep op tot zeventig.
“Zeventig duiten geboden door Meester Paul. Zeventig eenmaal, zeventig tweemaal, verkocht.”
Op de tribune een kort knikje van de Directeur naar de dienstmaagd van dienst, Marjan dus, om de zeventig duiten te incasseren en te overhandigen aan de Directeur. Zo ging het vervolgens steeds bij de verkoop van een voorrecht.
Meester Paul was een rijzige, wat oudere man, met een volle bos grijs haar. Hoe oud zou hij zijn? Eerder zeventig dan zestig. Hij liep naar haar toe en ging tot ieders verbazing in plaats van voor haar staan, achter haar staan. Hij pakte met beide handen haar sluier vast ter hoogte van haar schouders. Hij deed iets met zijn handen wat het publiek niet goed kon zien. Wel het gevolg: hij verzamelde tussen duim en wijsvinger de onderkant van haar sluier. Omdat de stof ragfijn was ging dat razendsnel. Vervolgens tilde hij de sluier heel langzaam en behoedzaam over haar hoofd heen. Zonder haar gezicht zelf te kunnen zien dus. Hij offerde zichzelf op ten faveure van haar en haar publiek. Er ging dan ook een zucht van verwondering en bewondering door het publiek.
Ze was niet alleen beeldschoon: het was alsof men naar een engel keek, zo geheel in het lang en in het wit gekleed, met alleen haar gezicht zichtbaar en geflankeerd door haar lange blonde haren.
Hij nam de sluier vervolgens in zijn hand en sloeg hem over zijn schouders. Toen draaide hij haar om en keek haar liefdevol aan. Ze keek naar hem op. Ze wist dat hij haar mocht kussen en verlangde daar nu hevig naar. Hij boog zijn hoofd en nam het hare in zijn handen. En kuste haar teder. Kussen en gekust worden. Beroerde haar tong met de zijne. Ze gaf zich aan hem over en genoot. Dit was alleen voor hen tweeën. Ze voelde zich wee worden van binnen.
Toen was het al voorbij, draaide hij haar terug naar de zaal en wendde zich tot hen: “Ze is verrukkelijk,” pauzeerde even om daar aan toe te voegen: “en onbetaalbaar.”
De zaal gniffelde. Ze waren van mening dat dat laatste tegengesproken moest worden. De florijnen dienden immers te rollen
Hij gaf haar tenslotte, terwijl hij terugkeerde naar zijn plaats, met een kleine buiging nog een laatste handkus als afscheid.
Juliette ging weer naast Moniek staan. De veilingmeester gaf een klap met zijn veilinghamer en kondigde aan: “Vijftig florijnen geboden door Meester Marcus. Wie biedt meer.”
Er werd meteen weer druk geboden. Iedereen ging er een beetje vanuit dat er bij honderd het bieden weer zou worden stopgezet. Dat was niet zo. Daarom was het nog onverwacht dat bij honderddertig de veiling weer werd stopgezet. Juliette keerde terug naar de bank. Het noteren van het laatste bod ging op exact dezelfde wijze als de vorige keer, alleen was het nu Madame Moiselle die genoteerd werd.
“Het voorrecht is de inspectie van haar gelaat.”
Madame Moiselle bood meteen óók op het voorrecht. En verkreeg dat voorrecht zelfs voor de som van tachtig duiten, tien duiten duurder dan het vorige dus.
Mademoiselle liep naar voren en volgde het voorbeeld van Meester Paul door achter Moniek te gaan staan. Tot ieders verbazing, want hoe wilde ze zó haar gezicht gaan inspecteren? Ze schoof echter eerst de kleine podiumverhoging achter Moniek om er vervolgens op te gaan staan. Zo kon ze ruim over haar heen kijken en zonder moeite met haar handen haar gezicht betasten. Haar voornaamste aandacht na wat inleidende strelingen waren Monieks mond. Met haar hand op haar kin trok ze haar mond open. Ze bespeelde met een vinger van haar andere hand haar lippen en haar tong. Moniek probeerde die te likken en wat ze een tijdje liet gaan. Tot ze Monieks hoofd stevig tegen haar eigen keel drukte en haar hoofd vastklemde met haar eigen kin. Het was een eenvoudige maar effectieve greep. Moniek wist wat haar te doen stond: Mademoiselle gehoorzamen.
“Wijd openen,” fluisterde die: “Ontspannen, niet schrikken en probeer niet te kokhalzen.”
Met de vingers van haar rechterhand speelde ze met Monieks tong. Drukte die tenslotte naar beneden om vervolgens met twee vingers van haar linkerhand de bovenkant voor haar mond te onderzoeken, en voorzichtig naar beneden te glijden.
“Wijd open nu, blijf ademen en vooral: blijf je ontspannen, het duurt maar even.”
Ze drukte met haar ene hand nog steviger op Monieks tong om met haar andere hand langzaam haar keel binnen te glijden. Moniek sperde haar ogen ver open, maar liet haar toe. Mademoiselle was heel voorzichtig. Zonder te kokhalzen voelde het heel intiem, zover drongen Mademoiselle’s vingers in haar keel. Ze merkte dat ze inderdaad zonder probleem kon blijven ademhalen. En zowaar: zonder te kokhalzen. Het voelde zelfs héél erg intiem en voor haar: als een ultieme overgave. Het was alsof Mademoiselle haar nu al in bezit nam en ze vond het heerlijk om zich aan dàt gevoel over te mogen geven.
Ook Mademoiselle genoot en nam alle tijd, goed op Monieks ademhaling lettend. Langzaam trok ze vervolgens haar vingers terug en liet de greep op haar hoofd los. Dankbaar bleef Moniek nu haar vingers likken en koesteren zolang ze bleven spelen met haar mond. En dat deden ze.
Toen ze zich uiteindelijk terugtrok draaide ze Moniek naar zich toe, boog zich voorover en kuste haar. Moniek sloot haar ogen. Gekust worden door een vrouw zoals zij... was heerlijk. Eerst een man, daarna een vrouw: anders, maar even heerlijk.
Mademoiselle nam afscheid en keerde naar haar plaats op de tribune terug. Zowel zij als Meester Paul zaten op de achterste rij van bieders en bizar genoeg dus naast elkaar. Dus toen Mademoiselle terugkwam van haar koop glimlachte Paul haar toe: ze deelden iets moois samen. Mademoiselle beantwoordde zijn glimlach, maar keek hem daarna ook aandachtig aan. Alsof ze hem peilde. Hij wist niet precies waarvoor, maar knikte instemmend. Haar glimlach verscheen opnieuw en voelde als een bevestiging. Maar waarvoor? Ze had haar tas op haar schoot gelegd en een klein opschrijfboekje gepakt, waarin ze schreef. Aantekeningen? Daarna eiste de veiling weer al zijn aandacht op.
Het eiste al zijn aandacht op. Zo was hij zich er niet van bewust hoe het was gebeurd, maar voelde hij dat er iets onder zijn been was geschoven. Door Mademoiselle, dat kon niet anders. Het was een propje papier. Hij legde het in de handpalm van zijn ene hand om het met de ander glad te strijken. Met zijn rechter duim drukte hij het in zijn linker handpalm. Voor ieders ogen verborgen tilde hij zijn open hand op leesafstand. Dit is wat er stond:
We willen haar beide
Jouw liefde voor haar = mijn liefde voor haar
Ik zag het in je ogen
we delen haar
ik geef je al mijn munten
ja = zacht applaus voor haar
Er werd hoog geboden nu. Mademoiselle had gelijk. Hij wilde haar echt. En naar wat hij gezien had bij Mademoiselle was dat wederzijds. Alleen al dat gebaar om ook achter Moniek te gaan staan. Zij was het belangrijkste, had hij er mee willen uitdrukken. Mademoiselle had dat in haar eigen optreden bevestigd. En er werd nu al hoog geboden: al honderdvijftig florijnen. Hij moest toegeven dat het niet waarschijnlijk was dat hij haar op eigen kracht zou kunnen verkrijgen.
Terwijl ene Meester Roderik haar nu had gekocht om haar uit te mogen kleden en lak had aan wat zij gemeenschappelijk hadden gehad: dat alles om Moniek draaide, niet om de kopers. Het was haar voorrecht om te mogen genieten van de koop en de uitvoering van de voorrechten.
Roderik daarentegen had haar ruw betast, onzichtbaar voor de toeschouwers, maar onmiskenbaar een feit. Hij had haar uitgekleed, alleen voor zijn ogen. Haar jurk had hij laten vallen op de grond. Ze moest hem zelf oprapen. Voor zijn ogen. Blijkbaar wekte het zijn lust op, want hij eiste dat zij ook zelf haar schoenen uit deed. Dat deed ze elegant, en inderdaad: dat maakte haar begeerlijk. Wat ook voor iedereen zichtbaar werd toen ze uit balans raakte en een stap zijwaarts maakte, in hun richting dus en bij Roderik vandaan. Voor hij kon ingrijpen had ze ook haar andere schoen al uitgetrokken, elegant, en speciaal voor hen allemaal. Ze keek er zelfs verontschuldigend bij... naar het publiek. Niet naar Roderik.
Op zo’n intense manier zelfs dat het leek alsof zij hèm, Meester Paul, zelf aankeek. Of Mademoiselle natuurlijk, die naast hem zat.
Moest hij dan toestaan dat iemand als Roderik haar zou gaan bezitten? Hij had gezien hoe voorzichtig en teder Mademoiselle met Moniek was omgegaan. En nu had zij hem het aanbod gedaan om ècht op haar te kunnen bieden. Volstrekt tegen de regels van de veiling, natuurlijk. En zonder enige garantie dat hij zich ook daadwerkelijk aan haar voorstel zou houden.
Er werd nu opnieuw op Moniek geboden. Inmiddels was de prijs gestegen naar tweehonderd florijnen. Hij had zelf maar tweehonderdtwintig. Dat zou volstrekt onvoldoende zijn om haar te mogen bezitten.
De veilingmeester kondigde een nieuw voorrecht aan: “de opdracht wijd en subtiele inspectie.”
Er waren nu nog vijf bieders over. Twee daarvan boden direct, maar kwamen niet verder dan vijftig. De derde bood zestig, de tweede zeventig. De laatste won met tachtig, net zoveel als Mademoiselle bij het tweede voorrecht. Zou dan niemand meer hebben dan dat? Hij had zelf nog veertig duiten. Voor een tweede voorrecht was hij dus ook al kansloos.
Meester Mooiman had het voorrecht ‘wijd en subtiele inspectie’ verworven. Hij had zijn naam welgekozen, maar of hij meer was dan dat? Hij ging echter wèl achter haar staan. Hij tastte direct in haar kutje, tsja, maar nog wel redelijk subtiel. Het was echter niet duidelijk of ze vochtig was of werd. Hij betaste daarna met beide handen haar borsten. Ook dat was nog subtiel te noemen. Haar tepels waren zijn volgend slachtoffer. Eerst draaide hij ze nog subtiel tussen duim en wijsvinger. Toen kon hij zich niet langer beheersen en kneep en draaide. Ze gaf een gil van schrik.
“Dank u wel, Meester Mooiman, u kunt gaan zitten. En u mag zich verexcuseren voor de overige veilingen.”
Zo, dat was duidelijk. Dergelijk gedrag werd niet gewaardeerd. Ze zagen dat Moniek zelfs een traan uit haar ogen moest wrijven, zo gemeen had hij geknepen.
De veiling op Moniek zelf werd weer hervat. Het steeg naar tweehonderdzeventig.
Hij nam een besluit. Bij het afslaan op tweehonderdnegentig applaudisseerde hij. Hij was één van de weinigen.
Hij voelde opnieuw wat onder zijn been. Het waren duiten. Duiten!
Geen florijnen. Drie duiten van twintig zag hij toen hij ze heimelijk bekeek. Ze hadden een overeenkomst. Hij zou het laatste voorrecht verwerven. Dat wilde hij dolgraag. Hij voelde dat er weer munten onder zijn benen geschoven werden. Nu dus florijnen. Ze wilde dat hij ook Moniek zelf zou kopen. Maar twee keer een voorrecht verkrijgen èn haar kopen? Dat was te veel en te opvallend. Hij moest een keuze maken: voorrecht of kopen. Die keuze was niet moeilijk: hij schoof haar florijnen terug en gevolgd door florijnen van hemzelf. Ze pakte ze en stopte ze in de tas die op haar schoot lag.
Ze fluisterde zonder hem aan te kijken: “Ze is zo mooi en kwetsbaar.”
Hij knikte instemmend. Ze hadden een overeenkomst.
“Wijd, voorover buigen en vrijelijk betasten.”
Degene die als laatste bij het vorige voorrecht net naast het net had gevist bood meteen zeventig. Die had van zijn fout geleerd: hij won daarmee het voorrecht. Zijn naam was Meester Warmbout.
Hij liet Moniek omdraaien en spreiden.
“Ik wil dat je naar de zaal kijkt, zo dadelijk,” zei hij vriendelijk en goed hoorbaar voor de zaal, “en er voor zorgt dat je zo stabiel mogelijk blijft staan. Ik zal je niet opzettelijk uit je evenwicht brengen”.
Kijk zo kan het ook, zag je de zaal denken.
“Buig maar voorover. Sta je stevig?”
Ze knikte instemmend. Gretig zelfs.
Hij knielde opzij van haar neer, en dichtbij. Hij streelde haar billen maar daalde al snel af naar haar dijen en schaamstreek. Ze was duidelijk behoorlijk geil aan het worden. Heerlijk: deze Meester wist wat hij deed.
Zeker toen hij bij haar schaamlippen aankwam en voorzichtig naar binnengleed. Met zijn andere hand gleed hij nu over haar lustknopje.
Maar haast had hij niet.
Totdat ze fluisterde: “Mag ik komen Meester?”
“Dat mag,” antwoordde hij. Hij stak zijn linker hand onder haar buik om haar te ondersteunen om haar daarna met zijn rechter klaar te maken. En dat ondersteunen was beslist noodzakelijk, want terwijl ze kwam wankelde ze op haar benen.
De zaal applaudisseerde nu volop. Paul nam de gelegenheid waar om Mademoiselle om nog wat florijnen toe te schuiven.
Meester Warmbout had Moniek overeind geholpen. Hij liet haar buigen. Het publiek begon te staan.
Paul schoof haar zijn laatste florijnen toe. Ze rommelde wat in haar tas. Hij wist dat ze haar florijnen aan het tellen was. Hij kreeg een dankbare glimlach. Zelf had hij nu negentig duiten. Het zou spannend worden. Als er tenminste nog een voorrecht te vergeven was.
Weer opende de veilingmeester de reguliere veiling. Niemand die wist of er nog een zesde voorrecht komen zou. Maar voor Meester Paul was het duidelijk. Hij had gezien dat er achter de katheder nog iets stond wat bedekt was met een zwarte doek. Hij had het sterke vermoeden dat dat met een laatste voorrecht te maken zou hebben.
Er werd voorzichtig geboden nu. Er waren nog drie bieders over.
Bij driehonderdtwintig florijnen stopte de veilingmeester. Er was inderdaad nog een voorrecht te vergeven. Maar hoeveel van hen hadden nog voldoende duiten over?
De zwarte doek werd verwijderd. Het bleek een stoel te zijn, een merkwaardige stoel.
“De slavinnenstoel, de ultieme test,” verkondigde de veilingmeester.
Hij werd neergezet op de kleine verhoging vooraan op het podium. Op het eerste gezicht leek het een stoel om op te liggen, met verchroomde buizen, armleuningen, met een zitting en rugleuning van stof, maar de verhoudingen klopten niet.
Hij bood direct: negentig duiten. De anderen reageerden teleurgesteld. Hij had het laatste voorrecht verworven. Dankzij Mademoiselle.
De schijnwerpers zetten de merkwaardige stoel in het licht.
De zaal reageerde levendig. Wat was dit en waarvoor? Wat ging er gebeuren?
Moniek had aan één blik echter genoeg: zij wist wat het was en waarom het er was: de laatste keuring voor een Haremslavin. Denise had dood gewild toen ze begreep wat de bedoeling was. Maar Denise wilde niet dood, ze wilde ontsnappen. Dus ze moest...
Maar Moniek was Denise niet, integendeel. Al lezend had ze genoten. Ze had het niet kunnen laten om tijdens het lezen zichzelf te vingeren. Toen Denise kwam, kwam zij ook. Nu het voor haar ‘echt’ werd, was ze er in niet alleen klaar voor, maar verlangde ze er ook hevig naar. En zij, haar publiek, mocht meegenieten.
Ze draaide zich weer naar de zaal, in afwachting van hem, Meester Paul. Ze keek hem aan. Zijn blik naar haar. Herkende iets in hem. Maar wat?
Hij zocht haar ogen.
Hij zag haar verlangen. Langzaam liep hij naar haar toe. Voor alles wilde hij haar in haar ogen kijken. Weten wat ze voelde. Ze was zo kwetsbaar. Dat was wat hij zag. Een verlangen.
Een groot verlangen om zich te mogen geven.
Hij streelde haar gezicht.
“Je bent mooi en begeerlijk.”
“U ook,” antwoordde zij hees.
Hij lachte zacht.
“Ben je er klaar voor,” vroeg hij teder.
“U weet het. U weet wat er gaat gebeuren,” fluisterde ze.
Hij keek haar liefdevol aan maar gaf geen antwoord.
“U bent het,” fluisterde ze mogelijk nog zachter, “U bent het, de schrijver. De schrijver van Haremslavin.”
Hij wachtte.
“U bent meneer Gérard.”
“Wil je dat ik dat ben?” vroeg hij.
“Ja, dat wil ik,” fluisterde ze nog zachter.
“Als jij dat wil ... dan ben ik dat... voor jou.”
Ze keek hem dankbaar aan.
Het geroezemoes verstomde. De zaal kreeg in de gaten dat er iets was tussen slavin en meester. Iets intiems. Tijd voor Moniek om plaats te nemen. Te liggen eerder, laag en schuin. Toch dwong de stand van de hoofdsteun haar recht vooruit te kijken, richting publiek. De armleuningen waren niet voor haar armen bedoeld maar voor haar benen. Zonder aarzelen legde ze die er op. Het deed haar dijen zo wijd spreiden dat haar kut volkomen open lag. Ze was benieuwd of er ook hier camera’s op haar gericht werden, en zo ja, of zij de beelden zou kunnen zien.
Maar eerst had Meester Paul om een krukje gevraagd en was achter haar gaan zitten. Hij begon tegen haar te fluisteren nu het nog rumoerig was in de zaal. Hij had weinig tijd, maar moest dit aan haar vertellen.
“Madame Moiselle gaat proberen je te kopen. Zij is het die het mogelijk heeft gemaakt dat ik ook dit voorrecht verkregen heb. Haar bod zal ik ondersteunen, maar vraag niet hoe. Als ze je wint, zullen we jou en Juliette delen.”
Ze kon amper bevatten wat hij had gezegd.
Ze zou van een Meesteres èn een Meester zijn?
Ze waren beiden aan het samenspannen. Spannend! Van alle voorrechtkopers had ze van hen het meest genoten.
Aan beide kanten naast haar zakten nu projectieschermen naar beneden, gericht op het publiek, onzichtbaar voor haar. Duidelijk. Maar Denise had naar zich zelf moeten kijken, uitvergroot. Naar haar eigen gezicht, naar haar uitvergrootte kut, naar haar vingers die haar geil maakten. Dat was hier niet mogelijk: daar zat het publiek.
Ze staarde verdwaasd richting publiek. En zag dat nu ook aan het eind van het gangpad een projectie scherm naar beneden daalde. De zaal was klein, het scherm best groot, en de uitvergroting enorm. Ze kon het geil op haar kutlipjes zien glinsteren, zelfs op deze afstand. Ze zou zichzelf mogen bevredigen en alles kunnen zien. Wilde ook alles zien.
Maar eigenlijk nog belangrijker: ook hij zou alles kunnen zien. Zonder of met scherm. Hij had zich al voorover gebogen om zijn verlossende woorden uit te spreken. Zijn gezicht was zo dichtbij. En nu legde hij ook nog zijn handen op haar borsten.
“Dan zal ik van u zijn, Meester,” fluisterde ze.
“Je bent van je man, meisje, van Anthony, die je nog maar net zijn meesterschap over jou omarmd heeft.”
Ze bloosde en werd warm van binnen tegelijkertijd.
Bloosde omdat hij haar terecht gecorrigeerd had. Warm omdat hij wist wie ze was. Meer dan hij had kunnen weten. Toch hàd hij het geweten.
Wie was hij? Was hij haar droom, of bestond hij echt?
Zijn handen waren in ieder geval echt genoeg. Hij streelde haar borsten. Wat maakte het dan uit?
Hij kneep even in haar tepels. Ah, ze moest presteren. Ze wilde presteren. Ze wilde iedereen in de zaal laten zien hoe geil ze was. En hoe gelukkig ze daarvan werd. Dat ze een slavin was. Een haremslavin. Bezit van haar man, haar Anthony. Bezit van haar schrijver, haar Meester Paul.
Van Madame Moiselle. Van alle Meesters en Meesteressen van de Kring. Van iedereen in de zaal...
De zaal hapte naar adem toen ze zagen hoe geil ze was. Hoezeer ze op en neer ging in haar golven van geilheid. En hoorden haar. Versterkt nu. Een richtmicrofoon was ongemerkt actief geworden. Ze hoorden haar, maar ook de zachte stem van Meester Paul. Hij leidde haar niet alleen door met zijn vingers met haar tepels te spelen, maar ook door haar opdrachten in te fluisteren. Vroeg haar de ene keer te focussen op haar lipjes, dan weer haar kutje in te glijden, dan juist om en over haar klitje heen, dan weer even niets. Hij fluisterde ‘kom’ en ze kwam. Fluisterde ‘ga door’ en ze ging door, en ‘bedaar’ als hij wilde dat ze bij zou komen.
Hij liet haar drie keer komen.
De laatste keer niet alleen op zijn bevel maar door tegelijkertijd alles met haar tepels te doen waarvoor ze niet bedoeld waren.
Haar komen was nu eindeloos...
Hij nam zijn tijd. Streek met zijn handen door haar haar. Langzaam kwam ze bij. Wat voelde ze zich gelukkig door zijn tedere zorgen.
Tijd om haar weer overeind te helpen, en afscheid te nemen met een handkus.
Tijd voor Juliette om weer naast haar te komen staan.
Tijd voor de laatste veiling.
Bernhard riep de zaal eveneens voor een laatste keer tot de orde.
“Driehonderdtwintig geboden voor deze verrukkelijke slavinnen: Juliette en Moniek, door Meester Marcus. Juliette en Moniek, ik wil dat jullie weer samen in het licht komen staan voor de laatste ronde, maar nu hand in hand.”
Zo stonden Juliette en Moniek hand in hand klaar voor de laatste veiling. Juliette voelde Monieks spanning. Wie zou hen gaan kopen? Maar voor Moniek was de spanning vooral: gaat het echt lukken? Heeft Mademoiselle het hoogste bod? En daarmee ook haar schrijver?
De veiling zelf was best saai en verliep erg snel. Elke keer dat er een bod kwam, beginnend met een bod van Marcus ging Mademoiselle er overheen met tien florijnen.
Bij driehonderdnegentig viel de eerste pauze. Meester Marcus aarzelde, en bood toch tien meer.
Zonder aarzeling bood Mademoiselle vierhonderd-en-tien.
Helaas kon Mademoiselle zijn gezicht niet zien. Want eigenlijk had hij helemaal niet zoveel florijnen gekocht. Op deze manier zou hij gemakkelijk de prijs verder kunnen opdrijven. Maar het risico werd steeds groter dat er navraag gedaan werd hoeveel florijnen hij werkelijk te besteden had gehad.
Hij zweeg.
Eenmaal, andermaal. Verkocht. Aan Madame Moiselle, het verrukkelijke bezit voor een heel weekend van Slavin Juliette en Slavin Moniek.
Ik dank u allen zeer.”
Toen was de veiling voorbij. Moniek was verkocht.
Voor Juliette was dat een beetje een anti-climax.
Het ging zo snel. Beiden knepen elkaar even in de hand.
Allebei waren ze blij dat het uiteindelijk een vrouw was die Moniek had gekocht. Een vrouw die beiden hadden leren kennen als heel zachtmoedig.
Na een laatste applaus liep de zaal leeg. Het was afgelopen.
Maar niet voor alle ‘toeschouwers.’
Na afloop, toen de zaal leegliep, dromden alle meiden van de Kring rondom Moniek.
Juliette had zich toen al over haar ontfermd en haar meegetroond naar het bankje op het podium. Daar zaten ze nu, Moniek op Anthony’s schoot, en Juliette er naast. Alle andere meiden van de Kring daaromheen.
Juliette had zelf maar een kleine rol gehad in dit theaterspektakel. Daar was ze niet rouwig om. Integendeel. Het feit dat ze bijna al die tijd dichtbij Anthony had mogen zijn was haar heel dierbaar geweest. Al die keren dat Moniek geveild werd voor een voorrecht en dat voorrecht uitgeoefend werd.
Hij had haar ook nodig gehad, merkte ze. Hij mocht zich na de intocht van hen drieën nergens meer mee bemoeien. Al die tijd, ook tijdens de veilingen zelf, had Moniek daar op het podium moeten staan. Steeds meer onteerd, steeds meer een Slavin die verkocht werd. Beiden wisten ze dat ze er van genoot, maar toch. Ze was bij tijden zover weg voor hen. Dan waren troostende woordjes als ‘wat is ze toch mooi’ of sterk, of geil of kwetsbaar of opwindend of ....
Voor Juliette was het zó belangrijk om dat met hem te kunnen delen.
Al snel zocht ze zijn hand en die werd dankbaar door hem aanvaard.
Zo waren ze steeds even samen, zij en Anthony.
Ergens wist Juliette dat het eigenlijk Marjan had moeten zijn. Dat zou Marjan zeker zelf hebben gewild. Maar ze zou tegelijkertijd ook te betrokken zijn geweest. Juist dat zijzelf meer afstand had, van Moniek èn van Anthony, had hem geholpen. Zolang was Moniek immers nog niet naast zijn vrouw, naast zijn schoolmeisje óók nog zijn slavin.
En Marjan zelf? Die was allang blij dat ze als één van de slavinnen werd beschouwd, daar op die eerste rij...
En dat ze de dukaten had mogen incasseren. Zij was het geweest die het dichtst bij Meester Paul en Meesteres Moiselle was geweest. Er was iets tussen hen beide, daarvan was ze zeker. Maar wat? Het zou nog een hele tijd duren voordat ze dáár achter kwam...
Wat heet, alle meiden incluis Marjan lieten Moniek amper bijkomen van wat ze had meegemaakt. En dat was goed. Gewoon veel geknuffel en veel bewondering.
Het waren tien heel bijzondere dagen geweest. Voor iedereen.
Tijd om afscheid te nemen.
Patrice en Paulien gingen eerst.
Daarna Marcha en de Oude Heer.
Josephine, Matthias en Catherina met zijn drieën.
Net zoals Geertruida, Bernhard en Diana.
Juffrouw V en Sophie, samen met de Directeur en Maartje, dat waren er vier tegelijk en best wel emotioneel.
Zo duurde het afscheid voor ieder van hen steeds wat korter...
Zodat tenslotte ook Juliette en Dora, Marjan, Moniek en Anthony samen naar hun villa in het park op weg gingen. Dora reed, met Anthony naast zich en Moniek, Marjan en Juliette op de achterbank.
Waarmee zich eindelijk de gelegenheid voordeed voor Moniek om aan hen drieën te vertellen wie hen beiden werkelijk hadden gekocht, zij en Juliette.
Zij waren samen verkocht, maar ook gezamenlijk gèkocht.
Niet alleen dus door Madame Moiselle, maar óók door Meester Paul, de koper van haar eerste èn haar laatste voorrecht. En haar schrijver, dacht ze. Wist ze?
Op het weekend dat hun koop geconsumeerd zou worden, zouden ze ontvangen worden op Huize Moiselle waar ook haar ‘schrijver’ zich zou bevinden.
Maar dat laatste vertelde ze alleen aan Anthony, nadat Marjan hen welterusten gekust had. Die droom was alleen voor hem, haar man.
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?